Morgunblaðið - 06.05.2003, Blaðsíða 42
MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 6. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Diddi minn. Í
dag hefðir þú orðið 24
ára gamall, en því mið-
ur getum við ekki hald-
ið uppá það saman öll
fjölskyldan. Ég hugsa hlýtt til þín.
Þinn vinur og bróðir,
Ásmundur.
Elsku Diddi, þú hefðir orðið 24
ára í dag, og við viljum með þessum
orðum minnast þín með söknuði og
sorg.
Ég man eftir ferð okkar til
Egyptalands árið 2000, var sú ferð
ein sú allra skemmtilegasta og eitt
mesta ævintýri sem ég hef lent í, var
það ógleymanlegt og mun sú minn-
ing ávallt fylgja mér. Og ég er viss
um að í okkar eftirlífi munum við
fara aftur í okkar ævintýraferð. Þeg-
ar ég og Hildigunnur vorum að
byrja saman sagðir þú við mig per-
sónulega að halda í þessa stelpu, því
hún væri falleg og skemmtileg. Það
var ekki oft sem þú sagðir slíkt og
var ég því endalaust stoltur og
ánægður, enda varst þú þekktur fyr-
ir að hafa næmt auga fyrir fallegu
kvenfólki.
Þinn bróðir og vinur að eilífu,
Ari.
Man ég eftir að þú spurðir mig oft
hvort ég vildi hjóla með þér niður að
Nauthólsvík og var þetta undirbún-
ingur fyrir frönsku útlendingaher-
sveitina. Þetta var mjög skemmti-
legt þótt ég hafi stundum verið treg
til að fara. Við töluðum um ýmislegt
á leiðinni, til dæmis um skólann og
stjörnur. En þó þú sért farinn að
leita að betra lífi verður þú alltaf í
minningu minni sem yndislegur
bróðir.
Þín systir
Katrín.
Við burtför þína er sorgin sár
af söknuði hjörtun blæða.
En horft skal í gegnum tregatár
í tilbeiðslu á Drottin hæða.
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín systkini og vinir
Ari og Katrín.
Lítil kveðja til Didda, sem hefði
orðið 24 ára í dag.
KRISTJÁN ÁRNI
GUNNARSSON
✝ Kristján ÁrniGunnarsson
fæddist í Reykja-
vík 6. maí 1979.
Hann lést 31.
október 2002 og
var útför hans
gerð frá Hall-
grímskirkju 11.
nóvember.
Ég man best eftir
Didda frænda þegar
hann var lítill og bjó
með foreldrum sínum
og þremur bræðrum á
Bragagötunni. Við
Raggi bjuggum í kjall-
aranum og það voru
hæg heimatökin að
hjálpa til og líta eftir
strákunum þegar
Gunni og Kata brugðu
sér frá að kvöldlagi.
Það var ekki erfitt verk
að gæta strákanna,
sem oftast sváfu eins
og steinar eftir enda-
lausa leiki dagsins. Stundum heyrð-
ist lítill grátur úr svefnherbergi
Didda og Palla. Þá labbaði ég uppí
herbergið þeirra, opnaði dyrnar
hljóðlega í myrkrinu og læddist að
rúmi Didda. Settist á gólfið við
rimlarúmið og söng fallegustu
vögguvísu sem ég kunni:
Sofðu unga ástin mín,
úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
Gráturinn hljóðnaði alltaf undur-
fljótt, því ég held að Didda hafi þótt
jafnt vænt um þessa vögguvísu og
mér. Stundum þurfti ég að syngja
vísuna mörgum sinnum, en að lokum
hafði hún sín áhrif og Diddi sofnaði
svefni hinna réttlátu.
Elsku Diddi minn, ég vildi að þú
hefðir líka getað sungið þessa
vögguvísu fyrir þín börn þegar að
því kæmi. En lífinu sem okkur er
gefið, fylgir engin ábyrgð um langa
og hamingjuríka ævi.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt,
að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Dreymi þig vel þar sem þú ert,
elsku frændi.
Sigrún föðursystir.
Kristján Árni Gunnarsson, Diddi,
hefði orðið 24 ára í dag, en hann lést
fyrir aldur fram 31. október sl.
Diddi var alla tíð einstakur dreng-
ur. Hann var ekki orðinn gamall
þegar ljóst var að í honum bjó við-
kvæm sál sem átti ekki alltaf létta
tilvist.
Hann tileinkaði sér fljótlega aðra
tjáningarmáta auk talaðs máls til að
koma frá sér tilfinningum sínum. Til
eru ógrynni teikninga og mynda,
einkum frá yngri árum ævi hans,
sem bera honum skemmtilegt og
fagurt vitni um frjótt ímyndunarafl
og listfengi.
Diddi var fremur hlédrægur alla
tíð og hafði sig ekki mikið í frammi í
vinahópi. Hann var þó mannblend-
inn og brást einatt við með feimn-
islegu brosi og ljúfu svari þegar á
hann var yrt. Það hefði farið vel á
því, ef hægt hefði verið að miðla svo-
lítið af sjálfsöryggi og -ánægju ann-
arra til þessa unga drengs. Segja
má, að hann hafi alla tíð skort
nokkra vissu um sitt eigið ágæti og
dug. Honum fannst hann oft ekki
standa sig nægilega vel og ferill sinn
vera varðaðan mistökum. Þetta átti
þó ekki við rök að styðjast. Vissu-
lega gekk t.d. skólaganga hans ekki
alltaf hnökralaust fyrir sig, en það
voru smávægileg atriði og ekki
veigameiri en hjá flestum öðrum.
Hann lauk t.d. stúdentsprófi á til-
skildum tíma með prýðis árangri.
Hann hlýtur þó a.m.k. þá að hafa
þurft að viðurkenna fyrir sjálfum
sér að frammistaða sín væri ekki
sem verst.
Diddi átti alla tíð ágæta vini.
Vegna eðlislægrar feimni sinnar
varð hann þó oft svolítið utangarðs í
vinahópi og ekki metinn að verðleik-
um. Nokkur tilvik, sem hann mátti
þola því tengdu, brenndu sig vafalít-
ið fast inn í minningargrunn hans.
Má þar t.d. nefna þegar hann, ásamt
tvíburabróður sínum Palla, hélt
sameiginlegt afmælishóf. Á meðan
félagar Palla mættu í hópum höfðu
bekkjarfélagar Didda sammælst um
að mæta ekki. Þessi ákvörðun kann
að hafa verið tekin út frá hreinum
duttlungum, en eftir sem áður þekki
ég engan mann sem hefði getað tek-
ið slíkri höfnun betur en Diddi gerði.
Diddi fann sig alla tíð vel innan
um börn. E.t.v. fann hann sig frjáls-
ari og áhyggjulausari í þeirra návist.
Það þurfti ekki að fara bónleið að
honum ef vantaði barnapössun.
Hann svaraði jafnan slíkri beiðni svo
snarlega játandi að maður varð að
spyrja hann aftur hvort hann væri
alveg viss, það gat ekki verið að
hann hefði hugsað sig neitt um áður
en hann svaraði. Diddi átti ýmis
áhugamál. Hann var duglegur í
íþróttum og hafði yndi af útivist. Í
dag sakna ég þess að hafa ekki boðið
honum oftar með í fjallgöngur og
annað slíkt. Eitt sinn gengum við
saman, ásamt Ásu konu minni, hinn
svokallaða „Laugaveg“. Jafnvel í
þessum þrönga hópi var hlédrægni
hans áberandi. Það þurfti nokkuð til
að draga hann út úr þessari skel sem
hafði myndast um hann. Þegar það
tókst birtist ávallt ljúfur broshýr
drengur sem ætíð var tilbúinn að að-
stoða.
Við söknum þessa drengs sárt.
Það er enn jafn sláandi í hvert sinn
sem við hugsum til brotthvarfs hans.
Ég hafði ekki gert mér grein fyrir
hve neyð hans og vonleysi voru orðin
mikil. Ég syrgi þau ónýttu tækifæri
sem ég hefði e.t.v. getað notað til að
styrkja hann og aðstoða. Það er erf-
itt að játa sig sigraðan í orustu sem
maður tók ekki einu sinni virkan
þátt í. En þá orustu háðu aðrir. Og
þeirri orustu er enn ólokið. Ég veit í
dag að foreldrar Didda höfðu um
nokkurt skeið barist með honum af
miklum dugnaði.
Þar mátti oft ekki miklu muna, en
vonin var alltaf sterk. Svo er öllu
lokið. Allt verður svo endanlegt og
óbreytanlegt.
Foreldrum og systkinum Didda
votta ég mína dýpstu samúð. Ég vil
hrósa þeim fyrir ótrúlegan dugnað.
Það er aðdáunarvert að fylgjast með
þeirri atorku og því heilbrigða lífs-
viðhorfi sem þau hafa að leiðarljósi
við að vinna úr sorginni. Sú ganga er
þeim öllum löng, en yfir þeim vakir
sá er því hafði lofað.
Kær kveðja,
Narfi.
Ástkær eiginkona mín, dóttir, tengdadóttir,
móðir, tengdamóðir, amma, yndisleg vinkona,
systir og mágkona,
HUGRÚN HLÍN INGÓLFSDÓTTIR,
Hjallabrekku 36,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi að
morgni laugardagsins 3. maí.
Útförin fer fram frá Áskirkju fimmtudaginn
8. maí kl. 15.
Baldur Þór Baldvinsson,
Sigríður Inga Sigurðardóttir,
Baldvin Skæringsson,
Sigr. Drífa Alfreðsdóttir, Gunnar Magnússon,
Hera Björg Jónasdóttir,
Ingunn Hlín Jónasdóttir,
Þórarinn, Þórdís, Þór Steinar, Sindri Blær og Hugrún Hlín,
Steinþór Baldursson, Claire Bilton,
Unnur Baldursdóttir, Guðbjörn Ingason
og aðrir aðstandendur.
✝ Ágústa Guðjóna(Dedda) Guðjóns-
dóttir fæddist á Suð-
ureyri við Súganda-
fjörð 17. september
1926. Hún lést á
Salgrehnska sjúkra-
húsinu í Gautaborg
miðvikudaginn 9.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guðjón
Jóhannsson, skó- og
bátasmiður f. 20.6.
1891, d. 21.7. 1976, og
Ágústa Bjarnadóttir
f. 24.8. 1893, d. 10.10. 1962. Ágústa
var yngst af sex börnum foreldra
sinna. Þrjú af systkinunum létust í
æsku, Ásta Guðjóna
var elsta barn þeirra
hjóna, f. 1911, hún
lést tæplega ársgöm-
ul, næst í röðinni var
Ragnheiður f. 7. 10.
1912, d. 11.2. 1988;
Bjarni f. 16.3. 1915,
d. 18. 3. 1996, en
Halldóra og Halldór
létust bæði á fyrsta
ári; loks Ágústa Guð-
jóna sem hér er
kvödd.
Bálför Ágústu hef-
ur farið fram í
Gautaborg og verður aska hennar
jarðsungin frá Neskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ágústa ólst upp á Suðureyri við
Súgandafjörð hjá ástríkum foreldr-
um. Æskan var hamingjurík og
áhyggjulaus. Mikið var látið með litlu
stúlkuna og er ekki ofsagt að hún hafi
stundun skyggt á sólina svo að stóru
systur og bróður gat þótt nóg um.
Hún lauk barnaskóla og unglinga-
fræðslu á Suðureyri, en var einn vet-
ur í skóla á Siglufirði og bjó hjá Ragn-
heiði, systur sinni, og Aðalbirni
Péturssyni gullsmið. Síðan lá leiðin til
Reykjavíkur í Kennaraskólann.
Ágústa dvaldi þá á heimili Bjarna
bróður síns og hans ágætu konu,
Ástu Þórarinsdóttur, sem alltaf
reyndist henni sem besta systir.
Einnig var Ágústa um tíma hjá Hall-
dóru Bjarneyju Bjarnadóttur, móð-
ursystur sinni, sem þá bjó á Soga-
bletti 9 í Reykjavík. Þegar Ágústa
var hálfnuð í námi veiktist hún af
lungnaberklum og varð að dvelja á
Vífilsstaðahæli á annað ár. Hún gekk
þar í gegnum erfiða aðgerð, blásn-
ingu, einnig miklar lyfjagjafir. Á Víf-
ilsstöðum eignaðist hún marga vini,
en þurfti að sjá á eftir nokkrum
þeirra yfir móðuna miklu. Á þessum
árum lét Hvíti dauðinn ekki að sér
hæða og spurði ekki að aðstæðum.
Fólk kom og fór, sumir náðu heilsu og
komust heim, ein af þeim var Ágústa.
En veran á Vífilsstöðum og veikindin
mörkuðu djúp spor í sálarlíf hennar.
Þegar Ágústa veiktist fluttu for-
eldrarnir frá Suðureyri hingað suður.
Þau fundu lítið hús, Sæból 2 í Kópa-
vogi, og festu kaup á því. Vafalítið
hefur það verið erfitt fyrir fullorðið
fólk að flytja frá sinni heimabyggð,
Suðureyri, hingað suður í borgar-
skarkalann. En húsið þeirra nýja
stóð á sjávarbakkanum og það var
strax bót í máli. Það var líka mikið
átak að koma upp verkstæði fyrir
skóviðgerðir og bátasmíði, og að
vinna sér viðskiptavini. En Guðjón
kunni sitt fag, hann var maður harð-
duglegur og verkefnin komu til hans
eins mikil og mörg og hann hafði þörf
fyrir. Frá Sæbóli stundaði Guðjón
hrognkelsaveiðar og renndi fyrir ýsu
og þorsk.
Strax og heilsan leyfði hélt Ágústa
áfram námi í Kennaraskólanum og
lauk þaðan kennaraprófi vorið 1951.
Hún hafði góða námshæfileika og var
sérstaklega góð íslennskumanneskja.
Ágústa var mjög góður kennari og
til marks um það muna sumir nem-
endur hennar, sem nú nálgast miðjan
aldur, eftir fyrstu kennsludögunum
eins og þeir hefðu gerst í gær. Í
bekknum hennar þekktist ekki ein-
elti, þar var líf og fjör og nóg um að
hugsa. Yfir ævina kenndi hún í mörg-
um skólum bæði í Reykjavík og úti á
landi. Ágústa hafði gaman af því að
kynnast nýjum stöðum og nýju fólki.
En börnin áttu hug hennar allan þó
að hún yrði ekki þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eignast börn sjálf. Ágústa var
alltaf sérstaklega smekklega klædd,
með mikið dökkt hárið sett upp og vel
snyrt. Stúlkurnar sem hún kenndi
dáðust að fötunum hennar og hvernig
hún dró augnlínuna og þær voru ekki
ófáar ungu dömurnar sem reyndu að
mála sig eins og kennslukonan.
Sumarið 1969 tóku berklarnir sig
upp aftur og nú í annarri mynd en áð-
ur, svokallaðir lokaðir berklar.
Ágústa gekkst undir mikla aðgerð á
Landspítalanum við Hringbraut.
Aftur sigraði hún berklana og komst
til heilsu og fór að kenna.
Ágústa var mjög ljóðelsk og hún
var vel hagmælt. Hún hafði yndi af
bókalestri og var mjög fróð kona.
Hún var næm á líðan fólks og hafði
dulræna hæfileika. Stundum sagði
hún til um óorðna atburði. Hún var
trúuð en flíkaði ekki trú sinni. Ágústa
var sérstaklega orðheppin og hrókur
alls fagnaðar. En hún gat líka verið
daprari en allir aðrir sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni.
Fyrir rúmum þremur áratugum
varð Ágústa þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Kristni Magnúsi Magn-
ússyni járnsmið, greindum manni og
traustum, sem varð sambýlismaður
hennar. Vorið 1975 fluttu Ágústa og
Kristinn til Svíþjóðar og settust að í
Gautaborg. Um haustið fór hún að
kenna börnum frá Íslandi og hélt því
starfi áfram eins og heilsan leyfði.
Á þeim árum sem Ágústa bjó í Sví-
þjóð kom hún í heimsókn þegar hún
hafði möguleika á. Líklega hefur
heimsóknin til gamla landsins staðið
upp úr þegar fermingarsystkinin
tóku sig saman, að fimmtíu árum
liðnum frá fermingu þeirra, og fóru
til Súgandafjarðar. Þessi ferð var sú
síðasta sem Ágústa fór á æskustöðv-
arnar.
Ég votta Kristni, sambýlismanni
Ágústu, mína dýpstu samúð.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Ágústu fyrir allar skemmtilegu
stundirnar sem við áttum saman og
bréfin sem hún skrifaði mér, börnum
mínum og barnabörnum og gjafir og
hlýhug í okkar garð. Áfram lifir
minning um sterkan persónuleika.
Blessuð sé minning Ágústu.
Freyja Jónsdóttir.
Mig langar að minnast með örfáum
orðum frænku minnar Ágústu Guð-
jónsdóttur eða Deddu eins og hún var
alltaf kölluð. Dedda var litrík per-
sóna, lífgaði upp á hverdagsleikann
með skemmtilegum sögum og glað-
legu og vingjarnlegu viðmóti.
Dedda frænka var líka fyrsti kenn-
arinn minn en það var í vorskólanum
1964 í Mýrarhúsaskóla. Hún gæddi
kennsluna slíku lífi, að rúmum 40 ár-
um seinna man ég enn eftir verkefn-
unum sem hún lagði fyrir okkur. Fal-
legu litríku blöðin sem við áttum að
klippa út og búa myndir og margt
margt fleira. Það er eins og þetta hafi
gerst í gær og ég sé hana fyrir mér,
vel til hafða og fína eins og hún var
alltaf. Mér svo og hinum stelpunum
fannst hún svo fínt klædd og flott
máluð, hún var líka með strik í kring-
um augun. Ég vildi auðvitað vera eins
og reyndi að leika eftir með misjöfn-
um árangri en æfingin skapar meist-
arann.
Dedda var ákaflega barngóð og
gjafmild. Hún átti engin börn sjálf en
við börnin í ættinni fengum svo sann-
arlega að njóta þess og síðar okkar
börn. Ég á t.d. ennþá fallegu bláu
hálsfestina sem hún gaf mér þegar ég
var átta ára. Þó Dedda hafi búið í Sví-
þjóð í áratugi þá þekktu langömmu-
systrabörnin hana vel og segir það
mikið um hversu vel hún náði til ung-
dómsins og er hennar sárt saknað.
Ég bið guð að styrkja Kidda og megi
minningin um góða konu lifa í hjört-
um okkar allra.
Ragnheiður Jónína
Sverrisdóttir
ÁGÚSTA GUÐJÓNA
GUÐJÓNSDÓTTIR
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.