Morgunblaðið - 07.05.2003, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. MAÍ 2003 43
Mig langar með ör-
fáum orðum að minn-
ast hennar Sigrúnar
móðursystur minnar.
Hún Núnna eins og
hún var ávallt kölluð á
mínu heimili var nefnilega alveg ein-
stök kona og svo vel af guði gerð.
Falleg var hún og góð og glæsileg
með mikla silfraða hárið sitt. Hún
var líka einstaklega brosmild og
glaðlynd og smitaði það út frá sér og
hafði þau áhrif að manni leið alltaf
vel í návist hennar. Hún hafði ein-
stakt lag á börnum og laðaði þau að
sér með hlýju og gamansemi. Til
dæmis vissu allar vinkonur mínar
hver Núnna frænka var og þótti
mikið til hennar koma, kannski ekki
síst vegna þess í hve miklu uppá-
haldi hún var hjá mér. Ef von var á
Núnnu frænku í kaffi var ómögulegt
að fá mig út að leika og allir leikir
máttu gjöra svo vel að bíða því ég
átti von á heimsókn. Mér fannst
nefnilega hún ekkert síður vera að
heimsækja mig en mömmu og
pabba. Því hún var einmitt vinkona
mín líka, ekki bara frænka og hún
reyndist mér afskaplega vel sem
slík.
Eitt sem einkenndi hana öðru
fremur var hversu gjafmild hún var.
Alltaf voru stærstu og fallegustu
gjafirnar frá henni og alltaf beið ég
spennt eftir að opna jólagjafirnar frá
henni og sjá hvert dýrindið hún hefði
fundið handa mér í það skiptið.
Heimilið þeirra Jóns var í sama dúr,
hlýtt og vinalegt og þangað var alltaf
gott að koma. Þau eru allmörg skipt-
in sem ég man eftir mér hæst-
ánægðri inni í eldhúskrók með smá-
köku og mjólkurglas í hendi og
fæturna dinglandi framaf stólnum.
Svo stækkaði maður og breyttist
töluvert en alltaf var Núnna frænka
eins og alltaf þótti mér jafn vænt um
hana. Hún var svona þessi dæmi-
gerða frænka sem maður les um í
bókum, einhvern veginn allt öðruvísi
en allir aðrir. Þegar ég svo fór að
heimsækja hana í síðasta skipti
fannst mér svo merkilegt að horfa á
þessa konu, sem hafði þurft að bera
svo þungar byrðar og berjast við erf-
iðan sjúkdóm svo lengi, liggja í rúm-
inu sínu ennþá með allt sitt mikla
hár og fallega svip.
Henni Sigrúnu frænku minni
gleymi ég aldrei. Blessuð sé minning
hennar.
Sigríður Thorlacius.
Sigrún guðmóðir mín og móður-
systir, Núnna frænka eins og hún
var kölluð á mínu heimili, er nú látin
langt um aldur fram.
Hún var höfðingleg kona, bæði í
útlit og innræti. Hún var fríð og
hafði alla tíð mikið og fallegt hár,
dökkt framan af ævi en síðar silf-
urgrátt. Hún var brosmild, léttlynd,
fyndin og hrókur alls fagnaðar í
margmenni. Hún bar virðingu fyrir
háum sem lágum og fólk laðaðist að
henni.
Mamma og Núnna voru samrýnd-
ar systur og var mikill samgangur á
milli heimila þeirra. Við systurnar
eigum ótal góðar minningar tengdar
heimsóknum á Rauðalækinn. Einnig
eru minnisstæðar heimsóknir í sælu-
reit þeirra hjóna við Þingvallavatn.
Þar eignuðust þau lítið hús á
hrjóstrugum mel, sem stendur nú á
kafi í gróðri. Alltaf var þar tekið á
móti gestum með kostum og kynj-
um. Hér áður fór ég með foreldrum
mínum og systrum en í seinni tíð
höfum við Pálmi og dætur okkar oft
notið gestrisni þeirra.
Á unglingsárum mínum var ég var
kaupakona í sveitinni hjá ömmu og
SIGRÚN
KRISTINSDÓTTIR
✝ Sigrún Kristins-dóttir fæddist á
Blönduósi 26. mars
1932. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 19. apríl
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Laugarneskirkju
5. maí.
Magga móðurbróður.
Þá var ég svo lánsöm
að fá að kynnast
Núnnu því hún kom
nokkur vor í sauðburð-
inn að hjálpa móður
sinni og bróður. Það
voru skemmtilegar vik-
ur. Þau systkinin voru
söngelsk og höfðu bæði
góða frásagnarhæfi-
leika. Þau sungu og
trölluðu og reyttu af
sér brandara eins og
þeim var lagið. Þegar
sauðburður stendur yf-
ir er mikið að gera og
oft langar vökunætur. Stundum var
ekki laust við að svefngalsi legðist á
heimilisfólk. Ég sé þau systkinin fyr-
ir mér, ofurþreytt en hamingjusöm
og bókstaflega grátandi af hlátri.
Amma sat álengdar og hló líka, þó
öllu hógværari hlátri en við hin. Ég
man líka hvað við Maggi og amma
söknuðum hennar alltaf þegar hún
fór.
Og nú hefur hún kvatt í síðasta
sinn. Eftir situr söknuðurinn, en
einnig ótal margar minningar um
dásamlega konu.
Sigrún Thorlacius.
Mín fyrsta minning tengist Sig-
rúnu. Tæplega þriggja ára vaknaði
ég um miðja nótt við símhringingu,
Sigrún leit í dyragættina og til-
kynnti að mér hefði fæðst bróðir.
Hvort það voru vonbrigði yfir að
drengur hafði fæðst eða mér brugðið
að vakna þá voru viðbrögðin nei-
kvæð og ég man hve Sigrún tók það
nærri sér. Næstu daga dvaldi ég hjá
Sigrúnu, og ekki einungis ég heldur
eldri systur mínar tvær að auki.
Ekki taldi hún það eftir sér að bæta
okkur við sinn barnahóp. Mér leið
vel þessa daga, það er víst, mér leið
alltaf vel niðri. Fljótlega eftir þetta
hlaut Sigrún nafnið Dirra innan okk-
ar fjölskyldu þegar prinsinn sem
fæddist nóttina góðu náði ekki tök-
um á nafni hennar. Það gælunafn
hefur haldist síðan.
Fjölskyldurnar tvær bjuggu í
samlyndi frá fyrstu tíð, þau niðri við
uppi. Börnin á svipuðu reki, mæð-
urnar heimavinnandi og þeirra
áhugamál á sömu nótum. Dirra og
mamma fóru saman í bæinn og
keyptu í sameiningu hluti sem auð-
velt var að deila – eitt móðinsblað,
jafnvel eitt vínarbrauð. Kápum var
vent, krögum snúið. Lítil flík saum-
uð upp úr stærri. Tölur klipptar að
ónýtum fötum, rennilásum sprett af
og þessir hlutir gengu milli hæða
eins og þörf var á. Við krakkarnir
hlupum með nýbakað bakkelsi með
kvöldkaffinu upp eða niður og hrá-
efni í bakstur eða matargerð var sótt
milli hæða. Þetta var á þeim árum
þegar hlutir voru vel nýttir og búðir
ekki opnar fram á kvöld. Á sumrin
var hlúð að garðinum og gangstéttir
sópaðar – á veturna snjór mokaður
af tröppunum. Árin liðu, Sigrún og
mamma fóru að vinna utan heimilis
og börnin fluttu að heiman en vin-
áttan og samvinnan var jafn rík.
Þegar tækifæri gafst var hist í
morgunkaffi og drukkið á tröppun-
um ef vel viðraði. Það var alltaf jafn
notalegt að koma niður enda leitaði
þangað oft, lyklalaus eða eftir fé-
lagsskap. Dirru var líka einkar lagið
að hrósa, ég fór niður í nýsaumuðum
eða -prjónuðum fötum og Dirra
hrópaði og guðaði hve skelfingar
ósköp ætti ég flinka mömmu.
Seinna meir fór ég með hluti sem
ég sjálf hafði unnið og hrósið var
jafn innilegt. Svo sannarlega átti
hún sjálf skilið hið mesta hrós, allt
lék í höndum hennar og stórglæsileg
var hún enda naut hún þess að klæða
sig upp og safnaði að sér fallegum
vel unnum munum. Það hefðu senni-
lega ekki margir treyst sér til að rífa
sig upp á fimmtugsaldri og flytja er-
lendis í eitt ár en það gerðu Sigrún
og Jón með Kristínu þá á mennta-
skólaaldri. Án efa hefur margt verið
erfitt þar en það var ekki tíundað og
ríkari komu þau til baka. Sigrún
naut þess sem Svíþjóð hafði upp á að
bjóða, fór í vefnaðartíma og eftir
hana liggja gífurlega fallegir dúkar
og renningar.
Þegar heim var komið keypti hún
sér vefstól og óf meðal annars úr
gömlum ullarpeysum mottur sem
prýða bústaðinn austur á Þingvöll-
um. Tveim áratugum eftir þeirra
dvöl bjó ég í sama landi og þá var
yndislegt að fá símhringingu frá
Dirru, við nutum í sameiningu gegn-
um símann vorsins í Svíþjóð, ilmsins
i loftinu og litanna á blómguðum
trjánum.
46 ár eru liðin síðan fjölskyldurn-
ar tvær fluttu í húsið sitt við Rauða-
lækinn, ekki einungis deildu þær
veraldlegum hlutum heldur líka sorg
og gleði. Vinátta Dirru og mömmu
var einstök sem aldrei bar skugga á
og við systkinin áttum alltaf athvarf
niðri. Fyrir hönd foreldra minna og
systkina vil ég þakka fyrir öll þessi
ár og sendi Jóni og börnunum okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Hafðu
þökk fyrir allt sem þú gafst mér
elsku Sigrún, það er auður að eiga
fallegar minningar.
Lilja.
Sigrún vann á skrifstofu Fjöl-
brautaskólans við Ármúla rúman
áratug, frá 1988 að telja. Hún var
rödd skólans og andlit út á við, ef svo
má segja, svaraði símtölum og tók á
móti þeim sem áttu erindi, hvort
sem voru nemendur eða gestir.
Skemmst frá að segja sinnti hún
starfi sínu af stakri alúð og kost-
gæfni og skipti ekki skapi þótt
stundum hefði verið fullt efni til
þess; sýndi ávallt fyllstu háttvísi; var
þolinmóð umfram venjulegan skiln-
ing. Margir nemendur áttu hjá
henni skjól og einatt var hún með
einhverja í fóstri, eins og við köll-
uðum það. Hún var einkar þægileg í
samstarfi, vandvirk og ósérhlífin.
Sigrún Kristinsdóttir var glæsileg
kona. Hún hafði mikið og fallegt hár
og geislandi augu og hló dillandi
hlátri; var enda glaðlynd í bezta lagi
og glettin – og stundum stríðin ef
maður átti það skilið! Hún klæddist
af stakri smekkvísi og bar sig vel.
Hún var föst fyrir og hélt sjónarmið-
um sínum á loft; mátti einu gilda
hvort ESB eða önnur pólitík væri til
umræðu eða til dæmis búskapur í
Húnavatnsþingi, en þangað átti Sig-
rún rætur að rekja; það var stundum
karpað áhyggju- og ábyrgðarlaust
við endann á kaffiborðinu og oft
hlegið. Hún var hrókur alls fagnaðar
þegar dreypt var á gullnum veigum
og naut lystisemda eins og náttúru-
börnum er tamt.
Ó legg Þú
laufblað ósýnilegt
á tungu vinar míns, nú
undir vetur sjálfan
að hann sofið geti
vongóður, eins og hann þráir –
í þessari sprungu.
Svo yrkir Hannes Pétursson Við
sjúkrabeð. Sigrún barðist við park-
insonsveiki sem lék hana illa. Hún
naut einstakrar umhyggju Jóns
bónda síns og barna þeirra og bjó
heima meðan stætt var og raunar
lengur. Nú hefur sá sem sólina skap-
aði lagt laufblað sitt ósýnilegt á
tungu hennar og fari hún sæl. Jóni
Erlendssyni, börnum þeirra og öðr-
um vandamönnum færi ég samúðar-
kveðjur fyrir hönd nemenda og sam-
starfsmanna í skólanum fyrr og
síðar.
Sölvi Sveinsson.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
LEGSTEINAR
Mikið úrval af legsteinum
og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík, sími 587 1960
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
Okkar ástkæri,
STEFÁN BRYNGEIR EINARSSON,
Keilusíðu 12c,
Akureyri,
er látinn.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmunda M. Jóhannsdóttir,
Einar J. Stefánsson, Guðbjörg Haraldsdóttir,
Áslaug Ó. Stefánsdóttir, Oddgeir Sigurjónsson,
Ingibjörg H. Stefánsdóttir, Bergur V. Stefánsson,
barnabörn og systkini hins látna.
Elskuleg dóttir okkar og systir,
HILDUR MARÍA BJÖRNSDÓTTIR,
Vesturbergi 100,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Hringbraut föstudaginn
2. maí.
Kveðjuathöfn fer fram frá Laugarneskirkju
föstudaginn 9. maí kl. 13.30.
Útförin fer fram frá Seyðisfjarðarkirkju mánu-
daginn 12. maí kl. 14.00.
Kolbrún Erla Pétursdóttir, Björn Sveinlaugsson,
Daníel Björnsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
AÐALSTEINN BIRGIR INGÓLFSSON,
til heimilis á Kristnibraut 37,
lést á Spáni föstudaginn 25. apríl.
Sigurlaug Sturlaugsdóttir,
Aðalheiður Aðalsteinsdóttir, Ragnar Konráðsson,
Ingólfur Aðalsteinsson, Ólöf Sveinsdóttir,
Matthildur Aðalsteinsdóttir, Ágúst Þór Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
KJARTAN FRIÐBJARNARSON
kaupsýslumaður
frá Siglufirði,
lést þriðjudaginn 29. apríl.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 8. maí kl. 15.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Hjartavernd.
Alida Olsen Jónsdóttir,
Daníel Jón Kjartansson,
Alda Kjartansdóttir,
Edda Kjartansdóttir,
Ómar Kjartansson,
Súsanna Kjartansdóttir,
Kjartan Kjartansson,
Sigríður Kjartansdóttir.
INDRIÐI GUÐMUNDSSON,
Munaðarnesi,
Árneshreppi,
lést á sjúkrahúsinu á Hólmavík mánudaginn 5. maí.
Fyrir hönd ættingja,
Guðmundur G. Jónsson.