Morgunblaðið - 08.05.2003, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. MAÍ 2003 53
fegurð sinni svo traustur og óhagg-
anlegur og geymir leyndarmál,
myndir og minningar.
Minningar um skátastúlkur sem
fóru í glæfraferðir á sunnudags-
morgnum og áttu leynistaði í klett-
um og skútum svona til öryggis ef
Tyrkirnir kæmu aftur.
Um handboltastúlkur sem ætluðu
að sigra Tý í næsta leik og jafnvel lið
ofan af landi. Fermingarstúlkur sem
þóttust vera konur, klæddu sig í
nælonsokka sem huldu nýlegt hrúð-
ur á spóaleggjum og skjögruðu nið-
ur Heiðarveginn á háum hælum.
Þríeykið HSH, sem hnýtti sig sam-
an með snæri og neitaði að leysa
sundur þótt kennarinn hvessti sig og
hótaði skólastjóranum.
Unglingsstúlkur að uppgötva ný
ævintýri sem ekki snerust lengur
um handbolta og tyrkjarán heldur
eitthvað sem þarfnaðist endalausrar
umræðu þannig að dugði varla nótt-
in. Minningar um þrjár stúlkur sem
forðum á fögru vorkvöldi hétu hver
annarri ævarandi vináttu og tryggð
og því til staðfestingar helguðu sér
svæði, ristu torf og létu blóð drjúpa.
Það var ekkert til sem hét ég og þið
heldur – við.
Lífið var leikur og framtíðin líka
þegar lagt var á ráðin um næstu
þjóðhátíð, lengra þurfi planið ekki
að ná.
Þetta var þá.
En lífið reyndist Hugrúnu ekki
leikur einn. Þar skiptust á ríkuleg
hamingja sem hún kunni svo vel að
njóta og áföll sem breyttu stefnunni.
Ung þurfti hún að takast á við ágjöf
sem nægt hefði til þess að buga
hverja meðalmanneskju en af ein-
stakri elju, sterkum vilja og jákvæð-
um huga stóð hún af sér brotsjóina
þótt litlu mætti muna. En svo lengi
má klettinn sverfa að undan láti að
lokum. Hugrún háði sitt dauðastríð
af sömu bjartsýni og von og ein-
kenndi hana ævinlega, umvafin ást
og umhyggju Baldurs og þeirra sem
elskuðu hana mest.
Á fögru vorkvöldi í Eyjum munu
brátt tvær konur leita uppi helgan
stað og minnast látinnar vinkonu.
Vinkonu sem á lífsins vori bar af
öðrum Eyjadætrum þar sem hún
létt í spori og frískleg í fasi gekk til
móts við lífið með sól í dökku hári og
bros í brúnum augum.
Við munum sitja þar hljóðar og
sakna.
HSH vinir alltaf.
Sigríður Johnsen.
Í minningabókinni minni frá Vest-
mannaeyjum skrifuðum við þegar
við vorum í 12 ára bekk: Mundu mig
ég man þig. Þetta hljómar fyrir eyr-
um mínum þessa daga þegar svo
sárt er að vita að þú sért farin til
annarra heima. Ég er samt viss um
að þú varst ekki langt undan þegar
ég stóð við gamla gagnfræðaskólann
okkar og íþróttavöllinn daginn sem
þú kvaddir og rifjaði upp gömlu dag-
ana okkar í Eyjum. Ég sá fyrir mér
Hildi, Siggu og Hugrúnu, á leið heim
úr skólanum búnar að binda sig
saman svo við týndum ekki hver
annarri um hábjartan dag. Svo þeg-
ar við fórum á handahlaupum yfir
íþróttavöllinn og þú varst eins og
parísarhjólið í Tivolí, alltaf fyrst,
sterkust í höndunum, glæsileg
íþróttakona. Svo urðum við ungling-
ar, ungmeyjar, kærustur, eiginkon-
ur og mæður. Ég er þakklát í dag
fyrir það að vinskapur okkar hefur
verið svo traustur og skemmtilegur í
gegnum árin. Ég á svo margt að
þakka þér, svo margt sem hægt var
að læra af þínum eldmóði, bjarg-
föstu trú á allt hið góða í manneskj-
unni, hlátrinum þínum og gríninu
sem aldrei slokknaði jafnvel þótt þú
værir orðin mjög þungt haldin í
veikindum þínum. Það er ótrúlega
sterkt í minningunni þegar við vin-
konurnar HSH fórum út í hraun
með nýjar gullfestar sem við höfðum
fengið, bundum þær saman og gróf-
um í jörð. Þarna skyldu þær liggja
yfir nótt og móðir jörð myndi blessa
vinskap okkar. Daginn eftir, þegar
við ætluðum að sækja menin, fund-
um við ekki staðinn og höfum aldrei
fundið hann. Einhvers staðar liggja
festarnar okkar í jörðu og tengja
okkur saman enn þann dag í dag.
Mér eru líka minnisstæðar allar
ferðirnar með saumaklúbbnum í
sumarbústaði, til útlanda og sam-
verustundir á okkar fallegu heim-
ilum, þær eru óteljandi. Það var líka
oft glatt á hjalla með Rikka og Jóni
Teiti og Drífu og Heru. Í dag þegar
þau hittast finnst mér alls ekki vera
orðin nærri 30 ár síðan við fórum
með „liðið“ í Hrísey, heimsóttum
ykkur á Mývatn og margt fleira sem
við upplifðum. Ég þekki enga mann-
eskju sem hefur barist svona áfram
við erfið skilyrði eins og þú kæra
Hugrún. Það var greinilegt að það
var Ingólfsskapið, Skuldarþraut-
seigjan og hið frábæra Eyjaloft sem
gerði þig svona sterka. Í dag á ég
minningar um góða vinkonu sem
hefur kvatt löngu fyrir aldur fram,
eins og við ætluðum að gera margt
skemmtilegt saman, Hildur, Sigga
og Hugrún. Nýlega þegar við hitt-
umst gáfum við út skjal eins og í
leynifélagi sem á stóð: HSH vinir
alltaf.
Megi góður Guð styrkja Balla,
manninn þinn, sem var þér svo kær
og stelpurnar þínar allar og fjöl-
skyldu.
HSH vinir alltaf.
Hildur Jónsdóttir.
Ó, gamla gatan mín
ég glaður vitja þín
og horfnar stundir heilsa mér.
Hér gekk ég gullin spor
mín góðu bernskuvor,
sem liðu burt í leik hjá þér…
(Ási í Bæ.)
Þannig hefst ljóð Ása í Bæ um
götu bernskunnar. Við Hugrún nut-
um þeirra forréttinda að alast upp á
Heiðarveginum og gengum þar okk-
ar „gullnu spor“ saman. Heimili
okkar lágu saman svo þétt að hvert
hljóð mátti greina hvort sem til þess
var ætlast eða ekki. Það fór því fátt
fram hjá okkur í heimilislífi fjöl-
skyldnanna í Verkó og það væri
synd að segja að þar hefði ríkt ein-
hver lognmolla. En það átti reyndar
við um allt mannlíf „gömlu götunn-
ar“ okkar sem var í orðsins fyllstu
merkingu skrautlegt. Frá þessum
tíma eigum við sem þar ólumst upp
óteljandi yndislegar minningar þó
sumar hverjar sé ekki hægt að hafa
eftir nema í hvísli. Eins og oft vill
verða skiljast leiðir þegar æskuárin
eru að baki. En árgangur ’48 hefur
hist reglulega til að viðhalda ómet-
anlegri vináttu æskuáranna. Síðast-
liðið vor hittumst við í Eyjum í til-
efni 35 ára fermingarafmælis okkar.
Við Hugrún komum því þannig fyrir
að við sátum saman við borðhaldið
og nutum þess að fá enn einu sinni
tækifæri til að rifja upp „Heiðar-
vegs-týpurnar“ með öll skemmti-
legu viðurnefnin.
En þeim fækkar sem tilheyrðu
mannlífi „gömlu götunnar“ og nú er
komið að því að kveðja Hugrúnu. Í
mínum huga er Hugrún hetja sem
alltaf var tilbúin að hjálpa þrátt fyrir
erfið veikindi. Er mér sérstaklega
minnisstætt hvernig hún af heilum
hug veitti mér stuðning þegar svip-
að áfall og hennar kom fyrir í minni
fjölskyldu. Hún átti ótrúlega mikið
að gefa þrátt fyrir erfiðleikana. Eft-
ir sitjum við hin og hugsum til baka
og þökkum hvert minningarbrot
sem kemur fram í hugann. Þau
hugga.
Ég sendi öllum aðstandendum
Hugrúnar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún Kristinsdóttir.
Kveðja frá bænahópnum
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
sem hefur verið með okkur í bæna-
hóp í mörg undanfarin ár. Margs er
að minnast og margt að þakka. Hug-
rún var góð vinkona sem vildi öllum
vel. Bænahópurinn hittist á heim-
ilum okkar til skiptis og var ávallt
tilhlökkunarefni að heimsækja Hug-
rúnu. Hlýlegt viðmót og einstök
gestrisni mætti okkur þegar við
komum á heimili hennar. Hún var
einlæg í trú sinni og treysti Guði í
öllum hlutum fyrir lífi sínu og sinna.
Við erum þess fullviss að nú þegar
erfiðum veikindum hennar er lokið
hvílir hún í faðmi frelsarans sem
hún lagði allt sitt traust á. Um leið
og við biðjum Guð að blessa minn-
ingu hennar vottum við Baldri,
dætrunum og fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúð.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Nú verða konfektmolarnir þínir
ekki fleiri að sinni, elsku Hugrún.
Við vorum nokkrar kellur sem
hittumst á aðventunni við konfekt-
gerð og Hugrún var ein af þessum
hópi. Hún vildi alls ekki missa af
þessum kvöldum og strax að hausti
hringdi hún og spurði hvort við vær-
um nokkuð búnar að gleyma sér. Við
héldum nú ekki, það væri bara ekki
alveg komið að þessu.
Á þessum kvöldum, sem reyndar
urðu oft ansi löng, var ýmislegt
rætt, mikið borðað og dáðst að eigin
framleiðslu. Hugrún var enginn eft-
irbátur okkar í þeim efnum. Um-
ræðan snerist ekki síst um karl-
mennina í lífi okkar, Hönnu hálfu og
Gunnu og Kötu kvart. Hugurinn hjá
Hugrúnu var mikill og sýndi það sig
best næstu daga á eftir er hún
þeyttist um víðan völl með góðgætið
og gaf vinum og vandamönnum að
smakka.
Síðasti mannfagnaðurinn sem
Hugrún tók þátt í var sjötugsafmæli
Hönnu hálfu í febrúar sl. Þar
skemmti hún sér konunglega og
húmorinn var í góðu standi eins og
vanalega. Það var fjölskyldunni mik-
ils virði að hún skyldi geta glaðst
með okkur á þessum tímamótum.
Það sem einkenndi Hugrúnu síð-
ustu árin var hversu hamingjusöm
hún var, þó að lífið hefði ekki alltaf
verið henni dans og konfektmolar.
Hún var gift yndislegum manni sem
bar hana á höndum sér og vildi allt
fyrir hana gera.
Elsku Hugrún, takk fyrir sam-
veruna að sinni, við munum sakna
þín.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Við vottum aðstandendum Hug-
rúnar okkar dýpstu samúð.
Konfekthópurinn
Lára, Sigrún,
Katrín og Áslaug.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast vinkonu minnar Hugrúnar
Hlínar Ingólfsdóttur. Kynni okkar
hófust fyrir margt löngu eða á gagn-
fræðaskólaárunum.
Eftir gagnfræðaprófið fórum við
eftirminnilega ferð til Noregs og var
sú ferð oft rifjuð upp og mikið hleg-
ið.
Elsku Hugrún mín, þú fórst ekki
varhluta af erfiðum veikindum, en
með þinni meðfæddu einbeitni og
góðri greind tókst þér frábærlega að
vinna úr því.
Dæmi um viljastyrk þinn var að
þú fórst með okkur í saumaklúbbn-
um í utanlandsferð síðastliðið haust
þrátt fyrir veikindin og held ég að
þessi ferð hafi verið okkur öllum
mikils virði.
Við hjónin vottum ástvinum Hug-
rúnar samúð okkar og megi Guð
styrkja ykkur.
Sofðu rótt kæra vinkona.
Erna.
Hjartkær dóttir mín, systir okkar, mágkona og
frænka,
ANNA SÆMUNDSDÓTTIR,
Merkurgötu 3,
Hafnarfirði,
er látin.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Við þökkum öllum þeim sem sýndu okkur samúð og vinarhug á þessum
erfiðu tímum. Sérstaklega viljum við þakka öllu starfsfólki kvennadeildar
Landspítalans.
Guð blessi ykkur.
Guðlaug Karlsdóttir,
Þórður Sæmundsson, Drífa Sigurbjarnardóttir,
Þorsteinn Sæmundsson, Magnea Stefánsdóttir,
Guðrún Sæmundsdóttir,
Sjöfn Sæmundsdóttir
og systkinabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
AÐALSTEINN THORARENSEN
fv. kennari,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans við Hring-
braut að morgni þriðjudagsins 6. maí.
Útför auglýst síðar.
Hrönn Thorarensen,
Sigríður Rut Thorarensen, Þórhallur Sigurðsson,
Kristján S. Thorarensen, Málfríður Vilhelmsdóttir,
Friðrik J. Thorarensen,
Vilhelmína S. Thorarensen, Ingimar Þ. Friðriksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
LÚÐVÍK GUÐJÓNSSON,
áður til heimilis í Hraunbæ 54,
Reykjavík,
andaðist á dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Kumbaravogi mánudaginn 5. maí.
Aðstandendur.
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓHANNES GARÐAR JÓHANNESSON
harmonikuleikari,
Sogavegi 182,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum Landakoti mánu-
daginn 5. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ingveldur Sigurðardóttir,
Áslaug Jóhannesdóttir, Þorfinnur Þórarinsson,
Thelma Jóhannesdóttir, Ólafur Guðnason,
Ásrún Jóhannesdóttir, Böðvar Þorsteinsson,
Ingveldur B. Jóhannesdóttir, Ingi Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, dóttir, systir, mágkona
og frænka,
ÞÓRANNA RÓSA JENSDÓTTIR,
lést á Lions Gate sjúkrahúsinu í Vancover
mánudaginn 5. maí.
Ómar Kristján Sykes,
Stefán Þór Sykes,
Pétur Benjamin Roy,
Kristjana Lillian Roy,
Sigurbjörg Schram Kristjánsdóttir,
Sigurður Ágúst Jensson, Renae Jensson,
Sigrún Jensdóttir Larson, Gordon Larson,
Ásdís Jensdóttir, Ísleifur Ingimarsson,
Kristjana Ragna Jensdóttir, Guðjón Hjartarson,
Viðar Jensson, Inga Lára Birgisdóttir,
Guðbjörg Jensdóttir, Ragnar Antonsson
og frændfólk.