Morgunblaðið - 08.05.2003, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. MAÍ 2003 55
www.solsteinar.is sími 564 4566
Legsteinar
í Lundi
við Nýbýlaveg, Kópavogi
Hjartkær móðir mín og amma okkar,
MATTHILDUR GUÐBRANDSDÓTTIR,
Hamrahlíð 3,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Víðinesi miðviku-
daginn 30. apríl.
Útförin verður gerð frá kirkju Óháða safnaðar-
ins föstudaginn 9. maí kl. 15.00.
Björn Guðbrandur Jónsson,
Freyr Björnsson,
Elín Björnsdóttir,
Tumi Björnsson.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
EGILS SÆMUNDSSONAR,
Minni-Vogum,
Vogum.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Vilborg Jakobsdóttir,
Sigurður Vilberg Egilsson, Selma Jónsdóttir,
Sveinbjörn Egilsson, Sara Björk Kristjánsdóttir,
Klemenz Egilsson, Anna Margrét Gunnlaugsdóttir,
Guðrún Egilsdóttir, Jón Ingi Baldvinsson,
Sæmundur Kristinn Egilsson,
afabörn og langafabörn.
Hjartans þakkir fyrir vináttu, hlýhug og aðstoð
sem okkur var sýnd við andlát, minn-
ingarathöfn og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
KATRÍNAR JÓNSDÓTTUR
frá Seyðisfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund í Reykjavík fyrir alúð og
umönnun.
Jón Erlendsson, Jóhanna Sigríður Sigurðardóttir,
Björn Erlendsson, Sigríður Ágústa Ásgrímsdóttir,
Halldóra Erlendsdóttir, Ólafur Víðir Björnsson,
Hákon Erlendsson, Ermenga Stefanía Björnsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur hlýhug og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
KJARTANS MARKÚSSONAR,
Sólvangsvegi 3,
Hafnarfirði.
Guðrún Guðmundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ANNA TÓMASDÓTTIR,
Hraunbúðum,
Vestmannaeyjum,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
mánudaginn 5. maí.
Útförin fer fram frá Landakirkju laugardaginn
10. maí kl. 16.00.
Helga Símonardóttir, Halldór Guðbjörnsson,
Líney Símonardóttir, Friðþjófur Árnason
og barnabörn.
Í mannlífinu skiptast á skin og
skúrir og öll upplifum við tilfinn-
ingar, bæði góðar og erfiðar, ekki
síst þegar við stöndum andspænis
dauðanum. Undanfarnar vikur hafa
verið ástvinum Hadda erfiðar og all-
ir vonuðu að honum batnaði og að
hann kæmi heim fljótt aftur. Það var
eiginlega ótrúlegt annað en að þessi
hrausti maður hefði betur, en því
miður var komið að leiðarlokum hjá
honum.
Nú á kveðjustundu, allt of fljótt,
koma upp í hugann svo ótal margar
góðar minningar. Ég var aðeins sex-
tán ára þegar ég kynntist mannin-
um sem varð tengdafaðir minn
næstu tuttugu og fimm árin. Ég
man hvað mér leist strax vel á þenn-
an mann, og svo var hann líka svo
myndarlegur! Þau Stella kunnu vel
þá list að njóta lífsins og það var
alltaf líf og fjör í kringum þau og
mikið um að vera. Þau fóru í veiði-
ferðir, hestaferðir, útilegur, utan-
landsferðir og margt fleira. Þetta
þótti mér sem unglingi alveg frá-
bært. Þegar ég svo kynntist honum
betur eftir því árin liðu, lærði ég enn
betur að meta hann. Mér fannst
hann svo heilsteyptur og traustur.
Hann gerði alltaf það besta úr öllu.
Allt vol og víl var honum víðs fjarri.
Hann var mikill fjölskyldumaður og
Stella og fjölskyldan þeirra öll var
það sem skipti hann mestu máli í líf-
inu.
Órjúfanlega tengdar honum eru
margar mínar skemmtilegustu
minningar, svo sem ferðalög bæði
utanlands og innan, hvað það var oft
gaman að koma inn í Álfheima og
hvað okkur var vel tekið þegar við
gistum þar í Reykjavíkurferðunum.
Áleitnastar eru þó minningarnar frá
Kárhóli. Þegar þau Stella komu
norður í Kárhól og Haddi fór ásamt
fleirum að veiða á daginn upp í Laxá
og kom heim á kvöldin með þennan
fallega silung sem hann síðan sauð
og steikti eftir kúnstarinnar reglum
handa okkur sem heima sátum. Þá
voru nú skemmtilegir dagar. Ég
gleymi heldur aldrei öllum þeim
skiptum sem þau komu norður til að
hjálpa okkur við ýmsar fram-
kvæmdir í sveitinni. Haddi var svo
duglegur og drífandi og allt gekk
svo vel þegar hann var kominn. Það
var líka svo gaman að fá þau í heim-
sókn. Krakkarnir nutu þess að fá afa
og ömmu og alltaf var spennandi að
sjá hvað kæmi upp úr töskunum
hennar ömmu.
Sú minning sem mér þykir þó
einna vænst um er þegar hann á erf-
iðum tíma í lífi mínu, þegar ég hélt
að hann væri reiður við mig og vildi
ekkert við mig tala, tók utan um mig
og óskaði mér alls hins besta. Ég gat
engu svarað því ég fékk svo stóran
kökk í hálsinn, en þessu gleymi ég
aldrei. Þá fann ég betur en nokkru
sinni fyrr hvaða mann hann hafði að
geyma.
Þó samskipti okkar hafi verið
minni undanfarin ár en áður, þá
finnst mér svo ótrúlega sorglegt að
Haddi skuli vera farinn og mér
finnst heimurinn vera mun fátækari
eftir fráfall hans. Ég sendi Stellu og
öllum aðstandendum Hadda mínar
innilegustu samúðarkveðjur og vona
að góður Guð gefi þeim styrk til að
takast á við breyttar aðstæður.
En víst er það gott að geta
gefið þann tón í strengi,
sem eftir að ævin er liðin,
ómar þar hlýtt og lengi.
Nú sit ég hér hljóður og hugsi
og horfi yfir gömul kynni.
Og söknuður breytist í blessun
og bæn yfir minning þinni.
(Sigurjón Friðjónsson.)
Guð blessi minningu Haraldar
Lúðvíkssonar.
Unnur.
Elsku hjartans afi minn.
Ég get ekki trúað því að þú sért
farinn frá okkur. Það rifjast upp svo
óteljandi minningar og það er svo
margt sem mig langar til að segja að
ég veit ekki hvar ég á að byrja. Ég
er nýbúin að framkalla myndir sem
voru teknar í afmælinu hennar Ás-
rúnar dóttur minnar fyrir rúmlega
tveimur mánuðum og þar er mynd
af þér og ömmu þar sem þið voruð
nýkomin frá Kanaríeyjum. Þið
amma voruð bæði svo brún, sæt og
sælleg eins og þið voruð alltaf og
aldrei hefði mann órað fyrir því þá
að þú ættir eftir að vera svona stutt
hjá okkur í viðbót. Mér finnst mjög
leiðinlegt að Ásrún Arna hafi ekki
fengið að kynnast þér betur, en hún
hefði sko örugglega verið rosalega
hrifin af langafa sínum eins og við
vorum alltaf rosalega hrifin af þér.
Þú varst alltaf svo skemmtilegur og
góður og fyndinn og þú varst alltaf
jafnánægður að sjá mann.
Ég gleymi aldrei öllum stundun-
um sem við áttum þegar þú og
amma komuð norður til okkar í
sveitina, það var alltaf svo rosalega
gaman að fá ykkur og það var alltaf
svo mikið fjör í kringum ykkur. Ég
man að við systkinin vorum alltaf
svo spennt þegar þið voruð að leið-
inni norður að við töldum niður
klukkutímana þangað til þið kæmuð,
svo stóðum við úti á hlaði og biðum
eftir ykkur með sting í maganum af
spenningi. Ég minnist þess þegar ég
var að vinna hjá þér í Alpan þá fór
ég stundum með þér á morgnana í
bílnum, og ég var alltaf svo þreytt á
leiðinni að þú slökktir á útvarpinu
og breiddir yfir mig teppi og leyfðir
mér að sofa.
Ég hef alla tíð dáðst að því hvað
þið amma voruð samrýnd og ást-
fangin. Þið voruð alltaf svo sæt sam-
an og góð við hvort annað. Mér
fannst þið alltaf eins og ástfangnir
unglingar sem væru nýbúnir að
kynnast og ég man að amma sagði
einu sinni við mig að ég ætti að ná
mér í góðan mann eins og afa. Sem
betur fer þá tókst það stuttu seinna.
Elsku afi minn, það verður svo
sannarlega tómlegt að koma í Álf-
heimana núna þegar þú ert ekki þar
með ömmu. Ég skil ekki hvernig guð
getur leyft manni að elska einhvern
svona mikið og tekið hann svo frá
manni. En ég veit að þú ert hjá okk-
ur alltaf og ég ætla að passa ömmu
vel þangað til að þið hittist aftur.
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
fyrir allar þær stundir sem við átt-
um saman, þú átt alltaf stað í mínu
hjarta og ég kveð þig nú um sinn
með sárum söknuði.
Ingunn Lúðvíksdóttir.
Ég trú því varla að hann sé farinn
hann afi minn. Það er svo tómlegt að
vita ekki af honum með ömmu í Álf-
heimum. Ég bar mikla virðingu fyrir
honum og leit mjög upp til hans.
Hann var einn besti maður sem ég
hef á ævinni kynnst. Hann var alltaf
hress og í góðu skapi þegar við kom-
um í heimsókn og alltaf jafnglaður
að sjá okkur. Hann var mjög létt-
lyndur og hann var mjög lífsglaður.
Hann og amma voru sífellt á ferða-
lögum um landið. Honum fannst
einna skemmtilegast þegar við fór-
um öll í ferðalag saman, öll fjöl-
skyldan. Hann lifði mjög heilbrigðu
lífi, fór í sund með ömmu oft í viku
og hann og amma voru alltaf að
passa upp á mataræðið. Pitsur og
hamborgarar voru ekki matur fyrir
honum.
Duglegri maður held ég að fyr-
irfinnist ekki. Hann byrjaði að vinna
fyrir sér mjög ungur og vann fulla
vinnu allt undir það síðasta. Hann
tók ekki í mál að hætta að vinna
þegar hann var enn hress, þó að
hann hafi fyrir löngu verið kominn
með rétt til þess að fara á eftirlaun.
Hann var með mesta stangveiði-
áhuga sem um getur og skemmtileg-
ast fannst honum að fara í veiðiferð-
ir um landið. Hann var alltaf að gefa
mér veiðibúnað og að sjálfsögðu gaf
hann mér mína fyrstu veiðistöng.
Hann lét mig hafa veiðitösku sem
hann hafði átt um árabil því hann
sagði að aðeins Haraldur Lúðvíks-
son mætti eiga hana, en við vorum
alnafnar. Við fórum oft að veiða
saman. Ég man þegar ég var yngri
og veiddi minn fyrsta lax, maríulax-
inn, að hann lét mig bíta uggann af
honum. Ég hélt fyrst að hann væri
að stríða mér því ég hafði aldrei
heyrt um þessa hefð. Reyndar er
varla hægt að segja að ég hafi veitt
þennan lax því hann sagði mér ná-
kvæmlega hvert ég átti að kasta,
hvað ég átti að draga hratt inn og
hvar ég átti að láta flotið bíða um
stund. Hann vissi alltaf hvar fisk-
urinn var. Það er mjög leiðinlegt að
eiga ekki eftir að fara með honum í
veiðitúr upp á Arnarvatnsheiði, en
hann hafði farið þangað um árabil. Í
ár var hann búinn að skipuleggja að
við pabbi færum með honum þangað
í fyrsta sinn. Hann verður með okk-
ur í anda þegar við förum í sumar og
vonandi veiði ég eitthvað sjálfur þó
hann verði ekki til að leiðbeina mér.
Hjónaband hans og ömmu var
það besta sem ég hef kynnst. Þau
byrjuðu saman þegar afi var 17 og
amma var 16 og var það ást við
fyrstu sýn. Ég man þegar hann
sagði mér söguna af því þegar amma
þurfti að fara burt í nokkurn tíma
stuttu eftir að þau kynntust. Þá lét
afi hana hafa ermahnapp til að hún
myndi ekki gleyma honum en hann
hélt hinum. Þegar þau hittust svo
aftur lét amma hann hafa erma-
hnappinn aftur. Afi gaf mér þessa
ermahnappa á fermingardaginn
minn ef ég myndi einhverntímann
lenda í svipaðri stöðu.
Ég kveð í dag ástkæran afa minn
við mikinn söknuð. Þau áhrif sem
hann hafði á mig fæ ég aldrei full-
þökkuð. Guð blessi afa minn og megi
hann hvíla í friði.
Haraldur Lúðvíksson.
Elsku afi minn.
Mikið er það sorglegt að svona
mikilvæg manneskja sé farin frá
okkur.
Maður trúir þessu varla ennþá.
Núna síðustu daga hafa margar
gamlar og góðar minningar komið
upp í hugann. Ég man þegar ég og
fjölskylda mín bjuggum á Kárhóli
og hvað ég hlakkaði alltaf til þegar
ég vissi að þú og amma væruð að
koma í heimsókn og gista hjá okkur.
Það var alltaf svo gaman að fá ykk-
ur.
Og svo er líka alltaf svo gaman að
koma til ykkar í Álfheimana, þar er
alltaf tekið svo vel á móti manni og
allt gert fyrir mann. Ég man líka
einu sinni þegar við vorum að fara í
veiðiferð og brosið var alveg fast á
andlitinu þínu af því þú hlakkaðir
svo til að fara að veiða. Ánægjan
leyndi sér ekki.
Ég man líka einu sinni þegar við
Sædís frænka fórum með ykkur
ömmu í útilegu í tjaldvagninum ykk-
ar og hvað okkur fannst gaman að
flækjast með ykkur á sumrin þegar
við vorum í heimsókn hjá ykkur.
Danmerkurferðin sem þið amma
fóruð í með mér og fjölskyldu minni
var líka ógleymanleg. Við skemmt-
um okkur svo vel saman þar. Ég
man enn eftir því þegar ég og þú
vorum einn morguninn að keyra
saman til Eyrarbakka, þú í vinnuna
og ég til Sædísar frænku í heim-
sókn, þá varstu að segja mér frá því
þegar þú kynntist ömmu þegar þið
voruð ung og hvernig það var allt
saman. Mér fannst svo gaman að
heyra þig tala um það. Það var alltaf
svo gaman að tala við þig, afi minn,
þú hlustaðir alltaf svo vel og hafðir
alltaf eitthvað skemmtilegt að segja.
Við eigum stóra og góða fjöl-
skyldu sem ég veit að stendur sam-
an á þessum erfiðu tímum í lífi okk-
ar.
Elsku amma Stella og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir, ég votta ykkur öll-
um samúð mína, guð veri með ykk-
ur.
Guð geymi þig, elsku afi minn.
Valborg Lúðvíksdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Har-
ald Lúðvíksson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.