Morgunblaðið - 09.05.2003, Blaðsíða 66

MINNINGAR
66 FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sólveig Sigurðar-dóttir fæddist á
bænum Breiðholti í
Seltjarnarneshreppi
7. apríl 1920. Hún lést
á Skjóli mánudaginn
28. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður
Guðnason frá Krögg-
ólfsstöðum í Ölfusi, f.
15.5. 1888, d. 28.8.
1974, og Kristín Mar-
grét Árnadóttir frá
Bergskoti á Vatns-
leysuströnd, f. 23.6.
1893, d. 31. júlí 1972.
Sólveig var þriðja af átta börnum
foreldra sinna en þau voru: Mar-
grét sem er látin, Engilbert,
Helga, Guðni sem er látinn, Sig-
urður Eggert, Elín og Guðrún
Erna sem lést ársgömul.
Árið 1944 giftist Sólveig Ágústi
Kjartanssyni bifreiðastjóra, f. 14.
ágúst 1918, d. 21. september 1990.
Foreldrar hans voru Kjartan Guð-
mundsson f. 16.6. 1870, d. 26.10.
1942, og Pálína Björnsdóttir, f.
4.9. 1879, d. 12.1. 1946. Börn
þeirra eru; 1) Rúnar, f. 15. sept.
1938, kvæntur Sveindísi Helga-
dóttur. 2) Erna, f. 9.
september 1940, gift
Jörgen Berndsen. 3)
Hrafnkell, f. 8. sept-
ember 1942, kvænt-
ur Báru Þórðardótt-
ur. 4) Pálína, f. 14.
mars 1945, gift Þor-
valdi Reynissyni, áð-
ur gift Guðmundi
Sorra Garðarssyni.
5) Sigrún, f. 15. jan-
úar 1951, í sambúð
með Vigfúsi Geirdal,
áður gift Sigurði
Þóri Sigurðssyni.
Auk þess ólst upp hjá
þeim Ágúst Þór barnabarn þeirra,
f. 25. júlí 1963, kvæntur Matthildi
Aðalsteinsdóttur. Sólveig og
Ágúst eignuðust 18 barnabörn og
33 barnabarnabörn.
Sólveig og Ágúst bjuggu allan
sinn búskap í Reykjavík. Sólveig
vann við afgreiðslustörf auk þess
að helga sig börnum og barna-
börnum meðan heilsan leyfði. Síð-
ustu árin bjó hún á Skjóli við
Kleppsveg.
Útför Sólveigar verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Móðir mín Sólveig Sigurðardóttir
fæddist á bænum Breiðholti í Sel-
tjarnarneshreppi 7. apríl 1920 þar
sem síðar reis eitt fjölmennasta
hverfi í Reykjavík. Hún fluttist með
foreldrum sínum, fyrst að Skeggja-
stöðum í Mosfellssveit og síðar að
Lambhaga í sömu sveit og bjuggu
þau sveitabúi. Hún ólst upp í hópi
systkina sinna og var hún þriðja
barnið af átta. Hún gekk í skóla á
Brúarlandi. Snemma kom í ljós að
hún hafði mikla listræna hæfileika
og teiknaði hún mjög vel og var lag-
in í höndum. Efnahagur fjölskyld-
unnar leyfði ekki langa skólagöngu
og mamma fékk ekki tækifæri til að
rækta hæfileika sína með því að
mennta sig. Á unglingsárum fór
hún að vinna fyrir sér og fór þá í
vist bæði til Reykjavíkur og Stykk-
ishólms Einnig afgreiddi hún í bak-
aríi í Reykjavík. Árið 1944 giftist
mamma föður mínum Ágústi Kjart-
anssyni sem þá var sjómaður. Hann
vann síðar við bílaviðgerðir og frá
árinu 1958 var hann ráðherrabíl-
stjóri.
Hæfileikar mömmu nýttust vel
við uppeldi barnanna og við heim-
ilishaldið. Hún var heimavinnandi
fyrstu 15 árin eftir að hún giftist.
Þá nýtti hún teiknihæfileika sína
fyrst og fremst með börnum sínum
og kom þá fyrir að hún kláraði eina
og eina mynd í vinnubók eða lag-
færði krumpaða svuntu sem ég var
að sauma í handavinnu. Listrænir
hæfileikar komu líka fram þegar
hún saumaði á okkur. Henni tókst
að breyta nokkrum treflum í fín-
ustu kápur og breytti gömlum föt-
um í falleg barnaföt. Fyrir jólin gát-
um við kíkt í svokallaða príslista til
að velja kjóla sem hún saumaði síð-
an á kvöldin og var þá oft að langt
fram á nótt. Á vorin voru svo sum-
arkjólarnir á dagskrá. Það var
henni mikið metnaðar- og kappsmál
að hafa heimilið hreint og heimilis-
legt þrátt fyrir þrengsli og lítil efni
framan af í búskapnum. Hún fór
síðan aftur út á vinnumarkaðinn í
kringum 1960 og vann þá við af-
greiðslustörf.
Það var gott að alast upp á heim-
ili foreldra minna þó að ekki væri
mikið húspláss. Það ríkti oft glens
og gaman, mamma hjálpaði okkur
að sauma öskupoka fyrir öskudag-
inn og þá var glatt á hjalla. Hún var
oft fremst í flokki að láta okkur
hlaupa fyrsta apríl. Þó er eftir-
minnilegast af öllu þegar hún las
fyrir okkur sögur á kvöldin. Það var
fastur liður að fara snemma í hátt-
inn og þá var lesin framhaldssaga.
Kvöldbænirnar voru á sama hátt
fastur liður eftir að sögustund lauk.
Vikulega voru bakaðar kökur sem
voru í sérflokki fyrir gæði. Vinsæl-
astar voru jólakakan, brúnkakan og
vínarbrauðin. Sunnudagslærið sem
eldað var yfir messuflutningi á
gömlu gufunni var líka fastur liður
og sósan var engu lík. Reglufesta,
ástríki og krafa um hlýðni var það
sem haft var að leiðarljósi í uppeldi
barnanna á heimilinu og það reynd-
ist öllum gott veganesti út í lífið.
Þegar barnabörnin komu til sög-
unnar var það sama upp á teningn-
um. Hún las fyrir þau, kenndi þeim
bænirnar, lék við þau og dekraði við
þau. Hún gat brugðið sér í bófahas-
ar jafnt sem brúðuleik. Segja má að
umhyggja og umönnun hafi sér-
staklega einkennt allt líf móður
minnar. Fyrst voru það börnin, síð-
an þegar foreldrar hennar misstu
heilsuna þá hugsaði hún mikið um
þau ásamt hinum systkinunum og
þá fór hún daglega til þeirra. Ef
einhver veiktist eða átti um sárt að
binda í fjölskyldu, nágrenni eða í
vinahópi þá var hún mætt til að
rétta hjálparhönd.
Mamma hafði ákveðnar skoðanir
og var vinstrisinnuð alla tíð. Stund-
um fór hún í Keflavíkurgöngur frá
Öskjuhlíð niður á torg og var þá
gjarnan í fylgd með Margréti syst-
ur sinni og vinkonu og oftast nær
brá hún sér í kröfugöngu á 1. maí.
Hún gat verið ómyrk í máli þegar
stjórnmál voru til umræðu og lá
ekki á skoðunum sínum sem alltaf
voru í þá veru að það þyrfti að bæta
kjör þeirra sem minnstar hefðu
tekjurnar og koma á réttlæti þann-
ig að allir gætu lifað mannsæmandi
lífi eins og hún komst að orði sjálf.
Sólveig missti mann sinn árið
1990. Um svipað leyti kom í ljós að
hún var með Alzheimersjúkdóm á
byrjunarstigi. Sjúkdómsferlið var
langt og erfitt en með ótrúlegum
dugnaði tókst henni að bjarga sér
sjálf þar til árið 1997 þegar hún
lenti í alvarlegu bílslysi á Bústaða-
vegi á móts við Öskjuhlíðina. Var
hún á leið í sólbað í Öskjuhlíðinni.
Hún hlaut mörg og erfið beinbrot
og lá í nokkra mánuði á Borgarspít-
alanum og fór síðan þaðan á Landa-
kot. Þar tókst henni að fara að
ganga á ný þrátt fyrir þau alvarlegu
meiðsl sem hún hafði hlotið. Enn
var sama gamla seiglan og dugn-
aðurinn fyrir hendi. Síðustu árin
bjó hún svo á Skjóli. Ég vil koma á
framfæri þakklæti til starfsfólksins
þar fyrir að annast hana vel síðustu
æviárin.
Móður minni þakka ég langa og
góða samfylgd, hennar mun ég ætíð
minnast með virðingu og söknuði.
Blessuð sé minning hennar.
Sigrún Ágústsdóttir.
Elsku amma mín.
Nú eru liðin nokkur ár frá því að
þú hættir að þekkja okkur og geta
tjáð þig vegna sjúkdóms þíns og
þess vegna kveð ég þig nú bæði með
gleði og sorg í hjarta mínu. Ég
gleðst yfir því að nú getir þú hvílst
á stað þar sem allir eru jafnir og yf-
ir því að nú hittir þú loks afa aftur
og alla hina.
Kveðjustundin er alltaf erfið því
það rifjast upp svo margar góðar
minningar. Við áttum margar góðar
samverustundir og ég lagði svo oft
leið mína til ykkar afa, fyrst með
strætó ofan úr Árbænum og síðar á
tveimur jafnfljótum úr Þingholtun-
um. Það var alltaf jafngaman að
heimsækja ömmu og afa í Blöndu-
hlíðina og alltaf var nóg fyrir stafni.
Við fórum að gefa öndunum, fórum
með nesti upp í Öskjuhlíð, lékum
okkur saman í dótaskápnum, spil-
uðum eða kúrðum saman upp í rúmi
og þá lastu fyrir mig sögur eða
sagðir mér frá æskuárum þínum.
Eftir að þú veiktist, þegar ég var
í menntó, kom ég nær daglega til
þín. Það var notalegt að koma og fá
sér hádegismat með þér eða fá sér
bita eftir skóla á leiðinni heim. Þú
lagðir alla tíð svo mikið upp úr því
að allir sem komu til þín færu vel
mettir frá þér. Á þessum árum
fannst mér oft erfitt að sjá hvernig
þú, þessi sjálfstæða og duglega
kona, hættir smám saman að vera
örugg með þig og geta bjargað þér
á eigin spýtur. En lífið gengur sinn
vanagang og þegar líf deyr þá vakn-
ar annað, barnið mitt sem á að fæð-
ast nú í júní fær ekki að hitta lang-
ömmu sína, en það fær í staðinn að
kynnast henni í gegnum allar sög-
urnar sem ég á eftir að segja af þér.
Þannig lifir þú áfram í huga mér og
annarra.
Ég þakka þér, amma mín, fyrir
allt sem þú kenndir mér. Hvíl þú í
friði.
Þín
Helga.
Hann var svo einkennandi fyrir
ömmu þessi friður sem var yfir
henni síðasta daginn sem ég kvaddi
hana á lífi.
Það var gott að alast upp í
Blönduhlíðinni hjá ömmu og afa,
sumir myndu segja of gott. Þau létu
flest eftir manni og ég var fljótur að
komast upp á lagið. Samt var alltaf
passað upp á að hafa hæfilega reglu
og aga á heimilinu því það mátti
ekki spilla drengnum algjörlega
strax í upphafi.
Amma var einstaklega ljúf kona
sem vildi allt fyrir alla gera. Börn
voru alltaf efst í hennar huga og átti
það ekki eingöngu við börnin henn-
ar og barnabörnin heldur voru öll
börn alltaf velkomin á heimili henn-
ar og afa. Ég minnist þess þegar
vinir mínir og skólafélagar heim-
SÓLVEIG
SIGURÐARDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn,
PÉTUR GUÐLAUGUR JÓNSSON,
Bláhömrum 2,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir fimmtudaginn
1. maí. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Við þökkum starfsfólkinu á Eir fyrir góða
umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hulda Ingibjörg Biering.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR ÁRNADÓTTIR,
Skagfirðingabraut 43,
Sauðárkróki,
andaðist að kvöldi sunnudagsins 4. maí.
Útförin fer fram frá Sauðárkrókskirkju laugar-
daginn 24. maí kl. 14.00.
Ásmundur Jónsson, Ragnheiður Kjærnested,
Rannveig Jónsdóttir, Alois Raschhofer,
ömmubörn og langömmubörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir mín og amma
okkar,
BIRNA JÓNSDÓTTIR,
Garðastræti 9,
lést á Landspítalanum Fossvogi aðfaranótt
miðvikudagsins 7. maí.
Pétur Pétursson,
Ragnheiður Ásta Pétursdóttir,
Pétur Gunnarsson,
Eyþór Gunnarsson,
Birna Gunnarsdóttir,
Sólveig Anna Jónsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓNAS ÓSKAR MAGNÚSSON,
Skólagerði 42,
Kópavogi,
sem lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 5. maí, verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju þriðjudaginn 13. maí kl. 13.30.
Alda Guðmundsdóttir,
Sigrún J. Brunhede, Niels Brunhede,
Oddrún Jónasdóttir,
Guðrún Jónasdóttir, Rúnar B. Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Elskulegur faðir okkar og sonur,
HAFSTEINN TÓMASSON,
Löngufit 10,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Stokkseyrarkirkju
laugardaginn 10. maí kl. 13:30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
krabbameinslækningadeild Landspítalans.
Stefán Ágúst Hafsteinsson,
Fjóla Karen Hafsteinsdóttir,
Tómas Ármann Hafsteinsson,
Bjarnfríður Símonardóttir, Tómas Karlsson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.