Morgunblaðið - 09.05.2003, Blaðsíða 67

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2003 67
sóttu mig og þáðu kræsingar hjá
ömmu, alltaf vildi hún fá þá sem
fyrst aftur í heimsókn. Stelpurnar í
Hlíðunum öfunduðu mig líka óspart
af klæðaburði ömmu, en óhætt er að
segja að hún hafi skorið sig úr í
þeim efnum. Alls konar mussur og
síð skræpótt pils klæddu hinn litla
og netta líkama þessarar litríku
konu.
Á sama tíma og amma var ljúf-
mennskan uppmáluð gat hún verið
ákveðin og hörð. Það var t.d. ekki
um annað að velja fyrir mömmu á
sínum tíma en að gefa eftir þegar
amma heimtaði að fá að annast upp-
eldi dóttursonar síns. Í þeim efnum
beitti amma öllum tiltækum ráðum,
einkum og sér í lagi með því að eiga
alltaf til staðar nóg af sælgæti
handa mér.
Amma var ótrúlega sterk og ég
minnist þess sérstaklega þegar hún
beinlínis hljóp heim með troðfulla
innkaupapokana úr Sunnubúðinni.
Það þurfti líka meira en bílslys sem
mölbraut flest hennar bein til að
leggja ömmu, hún stóð alltaf upp
aftur.
Eftir að hafa slitið bernsku-
brekinu og flutt að heiman héldu
amma og afi alltaf áfram að styðja
mig og hvetja mig til að halda áfram
að læra. Ég man eftir því þegar ég
hringdi í þau staurblankur frá út-
löndum eftir að námslánin voru
uppurin og vantaði aurana sárlega
þá stóð ekki lengi á svarinu. Jú,
menn þurfa nú að hafa skotsilfur í
útlandinu og enn eitt lánið barst að
heiman.
Fljótlega eftir að afi dó fóru að
vakna grunsemdir um að amma
væri komin með Alzheimer sem að
lokum leiddi til andláts hennar. Ég
reyni að hugga mig við það að nú er
hún komin á betri stað og hittir
loksins afa aftur, manninn sem
henni þótti alltaf vænst um.
Þegar ég lít til baka finnst mér
sárast að amma skildi ekki fá að
kynnast gullmolanum mínum henni
Rebekku nógu vel. Það er enginn
vafi í mínum huga að hún hefði átt
hug ömmu allan ef amma hefði haft
heilsu til. Þær náðu þó að hittast
nokkrum sinnum og gátu deilt með
sér leikföngum Rebekku eða spil-
unum hennar ömmu.
Elsku amma mín, hvíldu í friði og
í síðasta skipti segi ég við þig orðin
sem ég hef sagt svo oft við þig áður;
takk fyrir mig.
Ágúst Þór.
Elsku amma, þá er komið að
kveðjustundinni. Loksins, því sein-
ustu árin voru ömmu erfið í skugga
Alzheimer-sjúkdómsins. En ég
minnist bjartari tíma því amma var
sólskinsbarn og undi sér hvergi bet-
ur en undir geislum hennar. Fyrstu
tveimur árunum af lífinu eyddi ég á
heimili hennar á Laugarnesvegin-
um með mömmu og fékk ríflegan
skerf af væntumþykjunni sem
ávallt einkenndi hana. Pabbi og
mamma voru öllum stundum að
vinna fyrir fyrstu íbúðinni og þá var
gott að eiga góða ömmu.
Þegar við fluttum í nýju íbúðina
við Kleppsveginn fluttu amma og
afi á Brekkulækinn í nokkurra
metra fjarlægð. Ég og litli bróðir
fórum því oft niður á Brekkulæk til
að njóta návistar við ömmu og til að
fá eitthvað gott í gogginn. Ef eng-
inn svaraði dyrabjöllunni á sólrík-
um sumardegi var engin ástæða til
að örvænta því við vorum fljótir að
finna út að þá var bara að bregða
sér yfir Kleppsveginn og á stóra
túninu þar fundum við ömmu fljótt
og örugglega í sólbaði. Oftar en
ekki var eitthvert nesti með í för
sem við gátum nartað í og jafnframt
notið samvistanna við ömmu því
ekki vantaði þolinmæðina við okkur
litla fólkið.
Svo urðu aftur breytingar og
amma og afi fluttust í Blönduhlíðina
þar sem þau áttu eftir að búa alla
tíð síðan. Aftur urðu tilviljanir lífs-
ins til að skömmu seinna ákváðu
foreldrar mínir að skipta um íbúð
og milli íbúða flutti fjölskyldan í
Blönduhlíðina til ömmu og afa.
Þar bjuggum við í góðu yfirlæti í
nokkra mánuði og í ljós kom að
íbúðin í Blönduhlíðinni var mikill
töfrastaður. Þar var dótaskápur
sem hægt var að fara inn í og loka
og kveikja ljós sem afi hafði hag-
anlega komið fyrir. Margar klukku-
stundir hurfu eins og dögg fyrir
sólu inni í skápnum og var oft þröng
á þingi hjá okkur bræðrum þar inni.
Ef fleiri komu í heimsókn var rifist
um hver mætti komast í skápinn. Ef
vandræði urðu með að opna dyrnar
að dvöl lokinni var amma samstund-
is mætt til að bjarga málunum.
Af því að íbúðin var risíbúð var
hægt að að fara í gegnum litlar dyr
undir súð í baðherberginu og þaðan
í göngum hringinn í kringum íbúð-
ina og voru ófáir leynileiðangrar
farnir á þær slóðir með nýja skó og
nesti sem amma var óþreytandi að
útbúa. Þriðji töfrastaðurinn var
háaloftið en þar hafði afi aðstöðu
fyrir smíðadótið sitt og var auðvelt
að gleyma sér þar uppi. Flottasti
kassabíll sem ég hef séð leit dagsins
ljós þar í högum höndum afa míns
og var ég hamingjusamasti strákur
á jarðríki þegar ég ók í fyrsta sinn í
nýja kassabílnum mínum.
Svo liðu árin og maður fullorðn-
aðist og gerði sér grein fyrir að
töfrar risíbúðarinnar í Blönduhlíð-
inni fólust fyrst og fremst í hlýjunni
og notalegheitunum sem mættu
manni þar. Enda var það svo að
meðan heilsan hennar ömmu leyfði
var mætt reglulega í kaffi í Blöndu-
hlíðina og aldrei brást að vel var
tekið á móti manni með kaffi,
pönnsum og öðru góðgæti. Ef eng-
inn svaraði dyrabjöllunni á góðviðr-
isdegi var gripið til sama ráðsins og
á árum áður nema nú var rölt upp í
Öskjuhlíð eða niður á Miklatún og
þar var amma á skjólgóðum stað í
geislum sólarinnar.
En nú verða heimsóknirnar í
kaffi ekki fleiri og enn lítur maður
með söknuði til risíbúðarinnar í
Blönduhlíðinni þegar maður á leið
framhjá. Þegar góð amma fellur frá
fyllist hjartað af söknuði jafnvel
þótt maður viti að úr því sem komið
var var það fyrir bestu. Ég þóttist
sjá þetta í hnotskurn þegar ég sagði
litlu dóttur minni frá því að nú væri
langamma hennar dáin. Hún fór að
háskæla en eftir dálitla stund
spurði hún á milli ekkasoganna
hvort ég vissi hvað væri langverst
og ég svaraði nei. Þá sagði hún að
það væri að eiga ekki lengur neina
langömmu. Ég ætla að enda þessi
orð til hennar ömmu minnar með
því að taka orð dóttur minnar mér í
munn og segja að mér finnst það
langverst að eiga ekki lengur neina
ömmu.
Ágúst Jörgensson.
Ég vil þakka fyrir kynni mín af
henni Sólveigu sem ég kynntist fyr-
ir 35 árum er ég kom í Blönduhlíð-
ina að heimsækja Sigrúnu dóttur
Sólveigar og Ágústs. Þannig fór að
þau gerðust tengdaforeldrar mínir í
ein 24 ár og því kom ég oft til þeirra
í Blönduhlíðina og þar var notalegt
að koma og þar vel tekið á móti
manni og allt hvítskúrað út að dyr-
um enda húsfreyjan kattþrifin og
húsbóndinn völundur í höndunum.
Ekki held ég það hafi valdið vand-
ræðum, nema aðeins í fyrstu að
þessi tilvonandi tengdasonur væri
að læra til listnáms og ætlaði að
gerast listamaður, enda trúði Sól-
veig mér fyrir því að hennar hugur
hefði staðið til myndlistar þegar
hún var ung en þá var ekki hægt
fyrir fátækar stúlkur með list í
hjarta að ganga þá braut en hún
hafði gaman af listinni og kunni að
njóta hennar.
Hún hafði líka gaman af að segja
frá kynnum sínum af listamönnum
sem komu og versluðu við hana á
Laugarnesveginum, þar kom Kjar-
val og bað alltaf um beljusúkkulaði
og þá var það súkkulaðið með mynd
af belju á umbúðunum. Einu sinni
sagði hún mér frá manni sem kom í
lúguna hjá henni og bað um einn
Thule pilsner og hann fær hann og
borgar og fer, en stuttu síðar kem-
ur hann aftur og biður um allan
kassann af þessum pilsner og það
var velkomið. Síðar var frétt í blöð-
unum um að áfengismagn í þessarri
sendingu hefði verið alltof mikið og
að það þyrfti að afturkalla alla
sendinguna. Síðan verð ég að minn-
ast á þegar unglingarnir ætluðu að
ræna af henni dagsgróðanum úr
sjoppunni og þegar þeir ætluðu að
hrifsa af henni töskuna, þá snerist
hún til varnar og setti sig í stell-
ingar eins og hún hafði séð karlana
gera í bíómyndunum og það skipti
engum togum að strákarnir urðu
skelkaðir og hrópuðu á flóttanum;
hún kann karate helvítis kerlingin;
og Sólveig sá kómísku hliðina og
hafði gaman af þessu eftir á.
Margs er að minnast á löngum
tíma og er ég lít til baka er mér efst
í huga allt það hlýja viðmót er ég
naut frá hjónunum í Blönduhlíðinni
allan þann tíma er leiðir okkar lágu
saman á lífsbrautinni, og hafi þau
þakkir fyrir.
Sigurður Þórir.
Hún frænka mín elskuleg þurfti
ekki líkamsræktarstöð til að halda
sér í formi. Tággrönn og létt á fæti í
vel burstuðum skóm skaust hún á
milli bæjarhluta, hvort heldur var
til vinnu eða til að rétta öðrum
hjálparhönd.
Að nenna ekki var ónotað hugtak.
Ákveðin og fumlaust gerði hún það
sem gera þurfti án þess að vera
beðin. Ef skjóta þurfti skjólshúsi
yfir einhvern í lengri eða skemmri
tíma var alltaf pláss hjá Veigu
minni.
Engum þurfti að leiðast í návist
hennar, létta skapið og smitandi
hláturinn sáu til þess og ekki spillti
fyrir þegar hún söng svo unun var á
að hlýða braginn um hana Rönku
sem rak hænsnabúið.
En það var ekki alltaf gaman þó
ætti að vera gaman. Oft gekk hún
með storminn í fangið og bauð hon-
um þá birginn, rétti betur úr baki
og bretti kraga upp. Á slíkum dög-
um voru ekki notuð biðskýli, þar
var frekar sest niður þegar sólin
skein og kyssti vanga.
Nú skín sól hennar í minningunni
og yljar um hjartarætur.
Við þökkum fyrir að hafa átt
Veigu að.
Kristín og fjölskylda.
Ég man þegar ég flutti ég í
Blönduhlíðina. Sólveig átti heima í
risinu. Hún var þá 70 ára en ég var
3ja ára. Við urðum strax góðar vin-
konur. Ég mátti alltaf koma til
hennar.
Ég man þegar ég læddist út á
kvöldin og hljóp upp til hennar.
Ég man hvað það var alltaf hlýtt
inni hjá henni. Teppið á gólfinu var
svo mjúkt.
Ég man að ég neitaði að fara aft-
ur niður af því það var svo gott að
vera hjá henni.
Ég man þegar ég sat inni í skápn-
um í svefnherberginu hennar og lék
mér að dótinu sem hún átti. Þetta
var lítill skápur með hurð og það
var ljós sem hékk í loftinu. Þar fékk
ég að vera með litabækurnar og lit-
ina. Þar faldi ég mig þegar mamma
kom að sækja mig. Þá vissi Sólveig
bara ekkert hvar ég var. Hún hafði
bara ekkert séð hana Þóru Krist-
ínu. Alltaf var hún jafn undrandi að
ég skyldi vera inni í skápnum.
Ég man að við fórum saman út á
leikvöll.
Ég man þegar hún fór út í búð og
keypti handa mér nammi.
Ég man líka þegar hún fór með
mig upp í Öskjuhlíð í göngutúr.
Ég man þegar hún fór í bakaríið
og keypti uppáhalds brauðið mitt.
Það var kornbrauð sem hún ristaði í
gömlu brauðristinni. Svo fékk ég
undanrennu að drekka.
Ég man eftir Gústa, hann kom oft
til ömmu sinnar. Ég man eftir bláa
gallapilsinu og smekkbuxunum sem
hún keypti í Sautján.
Sólveig var svo nett og fín. Hún
var alltaf svo glöð og jákvæð.
Allt var stórkostlegt og spenn-
andi í hennar augum.
Svo fluttum við.
Sólveig kom oft í heimsókn á nýja
staðinn.
Ég man ég heimsótti Sólveigu á
Skjól. Þá var pabbi orðinn frændi
minn. Hún virtist samt glöð. Ég á
bara góðar minningar um Sólveigu.
Hún var fyrsta vinkona mín. Ég og
fjölskylda mín þökkum henni sam-
fylgdina.
Þóra Kristín.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ELÍSABETAR ANDRÉSDÓTTUR,
Hulduhlíð,
Eskifirði,
áður til heimilis á Landagötu 23,
Vestmannaeyjum.
Guðrún Valgerður Friðriksdóttir, Ásbjörn Guðjónsson,
Sveinn Friðriksson, Kolbrún Sigurðardóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GÍSLA KONRÁÐSSONAR
fyrrv. framkvæmdastjóra,
Víðilundi 23,
Akureyri.
Sólveig Axelsdóttir,
Axel Gíslason, Hallfríður Konráðsdóttir,
Hólmfríður Gísladóttir, Guðmundur Pétursson,
Þórhalla Gísladóttir, Samúel J. Samúelsson,
Sólveig Gísladóttir, Hörður Blöndal,
Katrín Gísladóttir, Björn Ingi Sveinsson,
Hildur Gísladóttir, Sigurður M. Albertsson,
Björg Gísladóttir, Haraldur Baldursson,
Kjartan Þorbjörnsson, Júlía Þorvaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllu því góða fólki, er
veitti okkur samúð og styrk vegna andláts og
útfarar ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
stjúpföður, tengdaföður, afa og langafa,
BJÖRNS ÞORGEIRSSONAR,
Sólvallagötu 3,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunarheimil-
isins Droplaugarstaða fyrir mjög góða hjúkrun og umönnun.
Ragnhildur Erlendsdóttir,
Þorgeir Björnsson, Margrét Sigurðardóttir,
Þuríður Björnsdóttir, Bjarni Geirsson,
Hilmar Þór Kjartansson, María Hallbjörnsdóttir,
Jón Birgir Kjartansson, Themina Kjartansson,
Auður Kjartansdóttir, Hörður Bachmann,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför ástkærs föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ÓLAFS ÞORSTEINSSONAR,
Skálagerði 15,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Erling Þ. Ólafsson, Helga G. Pálsdóttir,
Álfheiður Ólafsdóttir, Ólafur Jóhannsson,
Einar Ólafsson, Erla Marinósdóttir,
Ólafur Þ. Ólafsson, Anna H. Hjaltadóttir,
Rannveig S. Ólafsdóttir, Árni Sörensen,
Ásgeir Ólafsson, Ásta Jósefsdóttir,
Kristján H. Ólafsson, Bjarnrún Júlíusdóttir,
afabörn og langafabörn.
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HELGA GÍSLADÓTTIR,
Brávallagötu 40,
lést á heimili sínu að kvöldi miðvikudagsins 7. maí.
Richard Faulk,
Sigrún Faulk, Elías Skúli Skúlason,
Hrafnhildur Faulk, Ingólfur Guðnason,
Þorvaldur Skúli og Sigríður Helga.