Morgunblaðið - 12.05.2003, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. MAÍ 2003 31
✝ Þóranna RósaJensdóttir fædd-
ist í Reykjavík 24.
júní 1952. Hún lést á
Lions Gate sjúkra-
húsinu í Vancouver í
Kanada hinn 5. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Sigur-
björg Schram Krist-
jánsdóttir, f. 1. ágúst
1925, og Pétur Jens
Viborg Ragnarsson,
f. 5. október 1925, d.
17. apríl 1988. Systk-
ini Þórönnu eru Sig-
urður Ágúst, f. 1946,
Sigrún, f. 1948, Ásdís, f. 1949,
Kristjana Ragna, f. 1955, Haf-
steinn Viðar, f. 1961, og Guð-
björg, f. 1966.
Þóranna fluttist til Vancouver í
Kanada árið 1970. Árið 1971 gift-
ist hún Buddy Sy-
kes. Synir þeirra
eru Ómar Kristján,
f. 25. des. 1974, og
Stefán Þór, f. 10.
sept. 1981. Þóranna
og Buddy skildu.
Hinn 1. ágúst
1987 giftist Þóranna
Rob Roy. Börn
þeirra eru Pétur
Benjamín, f. 1. febr-
úar 1988, og Krist-
jana Lillian, f. 30.
desember 1991.
Þóranna lærði
hárgreiðslu í Kan-
ada og rak hárgreiðslustofu í
mörg ár þar sem hún bjó í
Squamish í Kanada.
Minningarathöfn um Þórönnu
verður haldin í Fella- og Hóla-
kirkju í dag og hefst klukkan 17.
Elsku systir. Nú er komið að leið-
arlokum. Eftir erfiða baráttu við
krabbamein verðum við að sjá á eftir
kærri systur. Við söknum þín sárlega
og vildum óska að við hefðum getað
verið hjá þér síðustu dagana. En
huggun harmi gegn er sú yndislega
minning sem við eigum frá síðastliðnu
sumri, þegar þú komst heim til Ís-
lands og hélst upp á 50 ára afmælið
þitt. Sú minning er okkur öllum alveg
ómetanleg.
Þetta var skemmtilegur dagur sem
við áttum öll saman og sjálf afmæl-
isveislan varð að ættarmóti, fullt af
fólki sem þú hafðir ekki séð í mörg ár,
bæði úr fjölskyldu- og vinahópi og þú
ljómaðir af gleði umvafin ástvinum
þínum. Ekki var minna brosið þitt
þegar þú fórst í 17. júní skrúðgöngu
og það fór sæluhrollur um þig að vera
innan um alla íslensku fánana og ekki
kom annað til greina en að vera
fremst í göngunni með skátunum.
Þú hafðir þráð það í mörg ár að
koma heim til Íslands og hitta alla í
fjölskyldunni og öll litlu börnin sem
þú hafðir ekki séð nema á myndum og
sú ósk þín rættist og þú komst heim
tvisvar með stuttu millibili.
Elsku systir, við kveðjum þig að
sinni, við vitum að þú ert í góðum
höndum hjá pabba.
Guð blessi þig.
Guðbjörg og fjölskylda.
Ein er drottning allra rósa,
engin jurt á dýrra skart,
henni næst er liljan ljósa,
ljúf og skær með hörund bjart.
Þó að æðri ilm og ljóma
öllu skrauti jarðarranns –
hreinni fegurð, hærri blóma:
hjartarósin kærleikans!
Rós og lilja litla stundu
lifa hér á vorri grund;
elskan lifir allan vetur
eftir liðna sumarstund.
Fel þú blöð þín, bjarta lilja,
byrg þín augu, rósaval:
rósin guðs í hlýju hjarta,
hún um eilífð ljóma skal.
(Þýð. M. Joch.)
Elsku frænka mín, guð og gæfa
veri með þér.
Þín frænka
Jenný Víborg og fjölskylda.
ÞÓRANNA RÓSA
JENSDÓTTIR
Hann Bikki minn er dáinn, þessi
drengur með hlýja, stóra hjartað.
Reiðarslag en þó ekki óvænt. Það
var harður heimur sem fóstraði
hann. Vikuna áður en hann kvaddi
urðum við af tilviljun samferða í
flugvél austur, ég að koma að utan
og hann að koma af Vogi. Að vísu
ekki í fyrsta sinn þar, en sagði mér
nú að hann hefði aldrei heyrt neitt
þar áður. En nú hafði orðið breyting
á. Hann sagðist vera búinn að fatta
hvað hann væri búinn að gera sjálf-
um sér og öðrum. „Góður gullmoli
það,“ sagði hann. Upp úr stóð hún
Kata mamma „því hún er svo góð
kona“. Þar var stórum áfanga náð,
hans stutta líf var langur þrauta-
stígur. Hans fyrsta þrep upp nýjan
stiga var að hitta bróður sinn sem
ekki hafði verið mikið samband við,
enda náði brosið eyrna á milli. Mað-
ur var stoltur.
Nú voru bjartir dagar framund-
an. Allt átti að bæta; samskiptin við
umheiminn, byrja að vinna, safna
fyrir Mallorca-ferð og fara í skóla í
haust. Hann ætlaði líka að segja
„fíkniefnadjöflinum“ stríð á hendur.
Það skyldi tekið til í öllum hornum.
Við erum lent, bjartsýn sem aldr-
ei fyrr. Sjarmörinn gekk út á aust-
firska grund með sitt góða viðmót
og hjartahlýju.
Ég er svo þakklát fyrir þessar
dýrmætu 55 mínútur. Betur gátum
við ekki skilið en ég vissi ekki að þú
varst að kveðja. Fyrir mér varstu
alltaf sem minn annar sonur og
minningin um þig mun lifa í hjarta
mínu. Elsku Kata mín guð gefi þér
styrk í þessari miklu sorg.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti,
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson.)
Þín frænka
Þuríður Halldórsdóttir.
Með örfáum orðum vil ég minnast
látins vinar og fyrrverandi nemanda
Birkis Freys Ragnarssonar. Birkir
ólst upp á Egilsstöðum og var nem-
andi í Egilsstaðaskóla flest sín
grunnskólaár. Upp í hugann koma
minningar um fallegan, dökkhærð-
an, brúneygðan og snaggaralegan
strák, sem aldrei var nein lognmolla
í kringum. Hann var líflegur og
skemmtilegur og vel virkur í félaga-
hópnum.
Leiðir okkar Birkis lágu saman
bæði í skólanum og í skíðabrekk-
unum. Hann var ágætur skíðamað-
ur og stundaði þá íþrótt af kappi um
tíma og vann m.a. til verðlauna á
Andrésar Andar-leikum.
Birkir var einstaklega hreinskipt-
inn og hafði oft sterkar skoðanir,
sem hann lét tæpitungulaust í ljós.
Oft fóru kennslustundirnar að mikl-
um hluta í að ræða þessar skoðanir
hans og hugmyndir um lífið og til-
veruna. Hann opnaði þá augu mín
fyrir ýmsu og kenndi mér margt
sem hefur nýst mér vel í mínu starfi
síðar og er ég honum afar þakklát
fyrir það veganesti.
Gjafmildi og gestrisni voru áber-
andi þættir í fari Birkis. Mér er
minnisstætt hvað hann var örlátur
BIRKIR FREYR
RAGNARSSON
✝ Birkir FreyrRagnarsson fædd-
ist 2. mars 1985. Hann
lést 3. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Þóra Katrín Hall-
dórsdóttir og Ragnar
Hjálmar Ragnarsson,
d. 8. maí 1994. Hálf-
bróðir Birkis, sam-
feðra, er Sindri Rafn.
Útför Birkis verður
gerð frá Egilsstaða-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
að bjóða mér með sér
þegar hann var að
opna nestisboxið sitt í
skólanum, sérstaklega
þegar honum fannst
innihaldið kræsilegt.
Mér eru einnig minn-
isstæðar móttökurnar
á heimili þeirra
mæðgina Birkis og
Kötu. Í heimsóknum
þangað varð dvölin
oftast lengri en erind-
ið gaf tilefni til því
þau voru samtaka í að
ekki kæmi til greina
að fara úr húsi fyrr en
búið væri að bera fram og þiggja
veitingar.
Líf Birkis var ekki alltaf auðvelt
eða einfalt. Hann hefur nú kvatt
okkur og megi hann vera góðum
Guði falinn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Innilegustu samúðarkveðjur til
Katrínar, systkina hennar og ann-
arra ástvina. Guð veri með ykkur og
styrki ykkur í sorginni.
Marta K. Sigmarsdóttir.
Elsku Bikki, vinur minn.
Takk fyrir alla þá yndislegu hluti
sem við gerðum og eigum saman í
fullt af góðum minningum – enda
varstu ekki vanur að skilja eftir þig
slæmar minningar.
Þú varst vinur vina þinna, traust
og hlý persóna, sem vildir allt fyrir
sanna vini gera.
Við áttum alltaf góða tíma saman,
þó svo að lífið hafi ekki alltaf verið
fagur dans á rósum, þá höfðum við
það gott og þú hjálpaðir mér að sjá
það góða við lífið, bara með því að
vera vinur í raun.
Fallega brosið hans Bikka verður
ávallt ofarlega í huga mínum og ef-
laust margra, sem þekktu hann og
vissu hversu mikil hetja hann var.
Ég er svo ómetanlega þakklát
fyrir að Guð skuli hafa leyft mér að
hitta þig í síðasta skiptið, á góðum
stað, föstudaginn langa, þegar þú
komst í bæinn. Og ég er ennþá
þakklátari fyrir nóttina sem við töl-
uðum saman í nokkra klukkutíma í
síma og rifjuðum upp ótrúlegustu
hluti, og sögðum hvort öðru frá
ýmsu sem við vissum ekki áður um
hvort annað og hlógum endalaust að
gömlum „gloríum“.
Ég sakna þín svo rosalega elsku
Bikki, en ég veit að nú líður þér bet-
ur og ert á betri stað, hjá Guði.
Mér þykir óendanlega vænt um
þig ástin mín, þú munt lifa í hjart-
anu mínu þangað til ég kem til þín.
Þú varst algjör hetja og áttir allt
gott skilið.
Elsku Kata og aðrir aðstandend-
ur, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Guð blessi ykkur og varð-
veiti.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til
að breyta því sem ég get breytt og vit til
að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Með þessum orðum kveð ég eng-
ilinn okkar, Birki Frey.
Guð geymi þig, þín vinkona að ei-
lífu
Sandra Dögg.
Elsku vinur. Okkur langar til
þess að kveðja þig með nokkrum
línum. Það var svo sárt að heyra að
þú værir farinn frá okkur. Þú varst
besti vinur sem maður hefði getað
hugsað sér og varst sem einn úr
fjölskyldunni, alltaf til staðar þegar
á þurfti að halda. Þú varst að berj-
ast við sama sjúkdóm og við og von-
in sem við sáum vakna hjá þér um
páskana þegar við fórum á stóra
fundinn öll saman í góðum gír, við
fundum hvað þig langaði að koma
og vera með og byrja nýtt líf. En
guðs vegir eru órannsakanlegir og
eitthvað annað var þér ætlað. Okkur
langar til þess að segja, Bikki minn,
þér hversu mikils virði þú hefur ver-
ið okkur og frábær vinur. Minning-
arnar eru margar og góðar og við
geymum þær og gleymum þér aldr-
ei.
Við viljum votta öllum þínum okk-
ar dýpstu samúð og biðjum algóðan
guð að styðja og styrkja mömmu
þína.
Þín verður sárt saknað.
Alexander og Jónína (Dúa.)
Kæri vinur, engin orð geta lýst
því hvernig mér líður núna vitandi
það að aldrei mun ég sjá aftur minn
fallega Bikka.
Ég hugsa samt hvað ég var hepp-
in að fá að vera partur af þínu lífi
seinustu árin og munu minningarn-
ar um þig alltaf vera ofarlega í
hjarta.
Elsku karlinn minn, brosinu þínu
og hlátri þínum mun ég aldrei
gleyma og ég veit að allir vinirnir
sem þú eignaðist á þessum stutta
tíma sem þú lifðir hugsa akkúrat
um þetta núna og við getum huggað
okkur við að þú horfir niður á okkur
núna og brosir. Stundirnar sem við
áttum heima uppi í Gyðufelli mun
ég halda í á meðan ég lifi. Erfitt er
að koma þessum orðum niður á
blað, þá sé ég það að ég mun ekki
hitta þig aftur og það er hreinlega
óásættanlegt.
Litli karl, þú varst yngstur af
okkur og við hefðum átt að passa
betur upp á þig og mun ég reyna að
læra að lifa með því hvernig þetta
fór.
Kata mín ég samhryggist svo
innilega og hugsa til þín á hverjum
degi og þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir til að gera hann að þeim
Bikka sem hann var.
Ég kveð þig elsku besti vinur og
félagi og þakka þér fyrir alla þá
gleði og hamingju sem þú komst
með í líf mitt. Þín vinkona
Kristjana (Krissa).
Elsku Bikki. Við trúum því ekki
ennþá að þú sért farinn frá okkur.
Eftir situr djúpur söknuður. Við er-
um þakklát fyrir tímann sem við
fengum með þér um páskana. Þú
varst svo góður og vandaður dreng-
ur og þú varst alltaf í sérstöku
uppáhaldi hjá okkur.
Elsku Bikki þú munt ávallt eiga
stað í hjarta okkar og við eigum
góðar minningar sem þú skilur eftir
hjá okkur. Við vitum að þú ert á
góðum stað og að við eigum eftir að
hitta þig aftur. Þín verður sárt
saknað og við biðjum Guð að blessa
minningu þína.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu og aðstand-
enda Bikka, megi guð blessa ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Finnur, Anna María og Davíð.
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina þar
á milli.“
Þessa bæn lærðum við Birkir
báðir og fórum stundum með hana
saman. Við ótímabæra brottför hans
af þessum heimi er ljóst að við för-
um ekki með bænina þá arna saman
í bráð. Þeim mun oftar verð ég að
fara með hana til að reyna að skilja
svo skyndilegt og ótímabært fráfall
Birkis.
Okkur félagana í litlu deildinni
okkar setur hljóða en við gerum
okkur um leið grein fyrir að sjúk-
dómur sá er hrjáir okkur eirir eng-
um, nái hann tökum á einhverju
okkar.
Í samtölum okkar Birkis kom
fram einlægur vilji hans til að ná
bata og ég var bjartsýnn fyrir hans
hönd að honum tækist það, þrátt
fyrir hrakspár og sleggjudóma um-
hverfisins. Það átti ekki fyrir honum
að liggja að ganga beina braut í líf-
inu og víst er að heimurinn fór ekki
alltaf um hann mjúkum höndum, þó
að hann hafi kannski verið sjálfum
sér verstur þegar öllu er á botninn
hvolft.
Birkir var yndislegur strákur og í
honum bjuggu miklir hæfileikar
sem hann fær ekki tækifæri til að
láta blómstra. Hann var einlægur,
honum var hægt að treysta og af
kynnum mínum af honum vissi ég
að hann var alls trausts verður. Þó
að Birkir missti stundum stjórnina á
sjálfum sér, sem var erfiður kross
að bera, kom hann alltaf til baka
með sína barnslegu einlægni og þá
ræddum við stundum saman um að
hægt væri að ná stjórninni og með
auknum þroska kæmi viljinn til að
ná á beina braut aftur. Því miður
fær hann ekki tækifæri til að efla
þann þroska. Það er þyngri sorg en
tárum taki að þessi sjúkdómur
skyldi ná að leggja Birki vin minn
að velli svo ungan sem raun ber
vitni.
Ég þakka samfylgdina og kynnin
við Birki, það var lærdómsríkt fyrir
mig að kynnast honum, ég lærði
margt af okkar samskiptum og ég
kom ríkari af okkar fundum.
Ég vil að lokum senda móður
Birkis innilegar samúðarkveðjur og
bið algóðan guð að vernda hana og
styrkja í hennar miklu sorg. Einnig
sendi ég öðrum aðstandendum hans
innilegar samúðarkveðjur.
Sigurður Aðalsteinsson.
Elsku Birkir Freyr. Það er sárt
að þurfa að kveðja traustan vin og
bekkjarfélaga svona löngu fyrir ald-
ur fram. Birkir var mjög lífsglaður
og góður félagi. Hann var mjög ein-
lægur og kurteis og framkoma hans
við aðra var alltaf til fyrirmyndar.
Birkir var mjög opinn og átti auð-
velt með að eignast nýja vini. Hann
var haldinn mikilli réttlætiskennd,
stóð alltaf með vinum sínum hvað
sem á gekk og var alltaf reiðubúinn
til að axla ábyrgð á því sem bekk-
urinn gerði, hversu stórt eða smátt
sem það var. Prakkarastrikin voru
alltaf á næsta leiti þegar Birkir var
annars vegar, en með þeim var til-
gangurinn alltaf sá að koma okkur
hinum til að hlæja. Okkur er það
mjög minnisstætt þegar bekkurinn
fór í skólaferðalag að Reykjum í
Hrútafirði, en þar var Birkir eins og
hann átti að sér að vera og var fljót-
ur að finna upp á ýmsu til að ergja
kennarana, okkur hinum til mikillar
skemmtunar. En jafnvel þótt Birkir
hafi stundum verið óþekkur og ekki
alltaf gert það sem honum var sagt
var hann alltaf svo skemmtilegur og
fyndinn sem gerði kennurum enn
erfiðara fyrir þegar fara átti að
skamma hann.
Elsku Birkir, við minnumst allra
góðu stundanna sem við áttum sam-
an og munum aldrei gleyma. Um
leið og við viljum votta fjölskyldu
Birkis okkar dýpstu samúð viljum
við tileinka Birki Frey þennan sálm:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Bekkjarfélagar úr
Egilsstaðaskóla.