Morgunblaðið - 16.05.2003, Blaðsíða 2

DAGLEGT LÍF
2 B FÖSTUDAGUR 16. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Nafn: Ruchi Upma-
nyu.
Aldur: 34 ára.
Uppruni: Norður-
Indland.
Starf: Er MSc í töl-
fræði og vann við
rannsóknir í töl-
fræðideild ÍE þar til
fyrir stuttu.
 Hvers vegna Ís-
land? Eiginmaður
minn var að vinna
hér, hann er skipa-
miðlari og heitir
Prashant Kumar. Ég
flutti til hans fyrir þremur árum og
fékk fljótlega vinnu hjá Íslenskri
erfðagreiningu.
 Hvers saknarðu helst að heiman?
Ég sakna býsna margs. Til dæmis
matarins, en ég er grænmetisæta og
úrvalið hér á því sviði er heldur fá-
breytt. Íslenskum veitingastöðum
tekst til dæmis ekki lengur að koma
mér á óvart með grænmetisréttum.
Reyndar fæst hér allt það krydd sem
ég þarf – sem mörgum þykir merki-
legt – en mig vantar allt ferska hrá-
efnið og árstíðabundna grænmetið.
Annað sem ég get nefnt er árs-
tíðabrigðin. Á Indlandi klæðum við
okkur uppá til samræmis við árstíð-
irnar. Hér finnst mér bara vera ein
árstíð; vetur. Jæja, kannski tvær;
minni vetur og meiri vetur. Í skamm-
deginu hér sakna ég sólarinnar, mér
finnst skrýtið að sjá hana ekki svo
dögum skiptir. Svo verð ég líka að fá
að nefna vini mína.
 Hvert er jafnan þitt fyrsta verk
þegar þú kemur heim til Indlands?
Ég fæ mér góða máltíð, sama á hvaða
tíma sólarhringsins ég lendi! Og svo
svara ég í símann þegar vinirnir
byrja að hringja í röðum.
 Hvers saknarðu helst frá Íslandi
þegar þú ert heima? Skipulagðrar
umferðar. Heima á Indlandi er traff-
íkin brjáluð, þar er líka svo mikið
mannhaf. Á Íslandi eru göturnar
næstum tómar í samanburði. Reykja-
vík er líka þægileg því allt er sam-
þjappað og innan seilingar. Svo er
loftið næstum laust við mengun, sem
er ótvíræður kostur.
 Eftirlætisstaður á Íslandi? Grótta.
 Hvað finnst þér einkenna íslenska
lífshætti? Mér finnst nokkrar teg-
undir til af Íslendingum. Í einum
hópnum er fjölskyldufólkið, sem
vaknar, ekur börnunum í skólann,
vinnur, borðar og sefur, allt í fastri
rútínu. Svo er það umbúðafólkið, sem
pantar gjarnan mat
heim til sín og hendir
svo helmingnum – ég
tek alltaf andköf
þegar ég sé fólk
fleygja mat. Loks er
það unga fólkið í
draumaheiminum
sem er nýbyrjað að
búa og stendur
frammi fyrir ótal
möguleikum.
 En hvernig er þá
hversdagslífið á
Indlandi? Eiginlega
er erfitt að bera þessi
samfélög saman, svo ólík sem þau
eru. Í raun má segja að við lifum eftir
allt öðrum reglum. Á Indlandi er fjöl-
skyldan mjög fyrirferðarmikil í lífi
fólks og um 90% hjónabanda eru
skipulögð af ættingjum. Þar tíðkast
ekki að fólk búi saman án þess að gift-
ast, eða að það eignist börn í lausa-
leik. Amma mín á Indlandi neitar til
dæmis að trúa því að í íslenskum
systkinahópum eigi börnin ekki endi-
lega öll sama pabbann. Henni finnst
það gjörsamlega óhugsandi. En hver
þjóð hefur sína siði og þetta er spurn-
ing um að virða þá. Mitt eigið hjóna-
band var til dæmis skipulagt af for-
eldrunum. Maðurinn minn tilvonandi
var við vinnu á Íslandi, foreldrar okk-
ar ræddu ráðahaginn og næst þegar
hann kom heim þá vorum við kynnt.
Okkur leist vel á og héldum sambandi
með bréfaskriftum þangað til ég fór
til Íslands í mánuð. Í kjölfarið gift-
umst við og stuttu síðar fluttist ég til
hans hingað til Reykjavíkur.
 Er eitthvað sérstakt sem Íslend-
ingar gætu helst lært af Indverjum,
eða öfugt? Því finnst mér erfitt að
svara. Eins og ég sagði áðan eru þjóð-
félögin mjög ólík og líklega er það
heldur engin tilviljun. Hvert samfélag
þróast með tilliti til staðsetningar á
hnettinum, nágrannalanda, veðurfars
og svo framvegis og þess vegna hefur
hvert menningarsamfélag sín sér-
kenni.
 Hyggstu búa hér áfram? Mað-
urinn minn elskar að búa hérna og af
þeim sökum verð ég líklega alltaf hér
viðloðandi. Hann hefur skotið rótum
hér með gleði og ef hann er ham-
ingjusamur, þá er ég það líka. Og
reyndar hef ég verið að festa rætur
líka, smám saman, en þó ekki eins
djúpt – ég höndla kuldann ekki alveg
eins vel. En þetta hefur batnað eftir
því sem ég hef eignast fleiri vini hér
og kynnst góðu fólki.
Nafn: Helene Larsen.
Aldur: 31 árs.
Uppruni: Frá Danmörku.
Starf: Er M.Sc. í líffræði manna og
starfar við prótínframleiðslu í
lyfjaþróunardeild hjá ÍE.
 Hvers vegna Ísland? Ég verð
gjarnan rótlaus eftir ákveðinn tíma á
einum stað og eftir útskrift úr líf-
fræðinni vantaði mig góða ástæðu til
þess að fara til útlanda. Einn kenn-
arinn minn þekkti verkefnisstjóra hjá
Íslenskri erfðagreiningu í Reykjavík
og mælti með mér við hann, sem
leiddi til þess að ég fékk vinnu hér.
Þetta var fyrir tveimur árum og ég
var svo heppin að maðurinn minn
fékk vinnu á sama stað. Hann heitir
Jonas Vrang og er líka danskur.
 Hvers saknarðu helst að heiman?
Hárgreiðslumannsins míns!
 Hvert er þitt fyrsta verk þegar þú
kemur heim? Það fyrsta sem ég geri
– áður en ég hitti alla vini mína – er
að fara í klippingu. Ég hef reynt
margar hárgreiðslustofur hér á Ís-
landi en einhverra hluta vegna jafn-
ast engin á við stofuna mína heima.
 Hvers saknarðu helst frá Íslandi
þegar þú ert í burtu? Þegar ég er í
Danmörku líður ekki á löngu þar til
ég fæ innilokunarkennd. Kaup-
mannahöfn er hávaðasöm og ég
sakna þagnarinnar. Ég sakna þess að
geta ekki verið komin í algera nátt-
úrukyrrð eftir nokkurra mínútna
akstur út úr borginni, eins og hér í
Reykjavík. Við Jonas eigum jeppa –
eins og aðrir Íslendingar – og förum
mikið í fjallaferðir. Okkur finnst
dásamlegt að búa í svona mikilli ná-
lægð við náttúruna.
Annars er íslenska skyrið líka slík
snilld að ég á örugglega eftir að
sakna þess ef ég flyt héðan.
 Eftirlætisstaður á
Íslandi? Ég er yfir
mig hrifin af Vest-
fjörðum.
 Hvað finnst þér
helst einkenna ís-
lenska lífshætti?
Um það er erfitt að
dæma, svarið hlýtur
í það minnsta að
mótast af minni eig-
in samfélagsstöðu.
En mér sýnist Ís-
lendingar bera hag
fjölskyldunnar mjög
fyrir brjósti. Sjálfur
er maður alltaf í 2. sæti í hugum
fólksins sem maður vill þekkja, á eftir
ættingjunum. Mér sýnist fólk hafa
þétt öryggisnet vandamanna í kring-
um sig, kannski helgast það af smæð
samfélagsins. Lýsandi dæmi um
þetta eru ungar, einstæðar mæður,
þær hafa tvær kynslóðir ættingja til
þess að hjálpa sér með uppeldið og
hlaupa undir bagga. Það er einstakt
að fylgjast með því.
Annars á ég sjálf samskipti við
tvenns konar Íslendinga. Annars
vegar eru það þeir sem geta vel skilið
að ég sé hér vegna náttúruástarinnar
en hins vegar eru það hinir sem
botna ekkert í því hvers vegna ég
flutti frá Kaupmannahöfn! Hinir síð-
arnefndu eru þeir sem fara sjálfir
helst aldrei út úr póstnúmeri 101 ...
 En hvernig er daglegt líf Dana? Í
mínum vinahóp er það aðallega sam-
bland af tilraunum til þess að stofna
fjölskyldu og skapa sér starfsframa,
á sama tíma.
 Hvað geta Íslendingar helst lært
af Dönum, eða öfugt? Báðar þjóðir
eru jafnslæmar með það að nenna að
kynnast nýju fólki – það mætti
lagast. En það sem
mér finnst að Ís-
lendingar mættu
einna helst bæta er
upplýsingamiðlun.
Ég hef hvað eftir
annað lent í að-
stæðum þar sem
vel hefði verið
hægt að komast
hjá óþægindum
með einföldum
boðskiptum. Til
dæmis fór ég á
slysavarðstofu um
daginn og var sagt
að koma aftur til þess að láta fjar-
lægja sauminn. Ég gerði mér því ferð
þangað þegar þar að kom, en þá var
spurt: Af hverju komstu hingað, þeg-
ar þú hefðir getað látið gera þetta á
hvaða spítala sem var fyrir minna fé?
Fólk veit oftast sitt af hverju, en hef-
ur ekki alltaf fyrir því að segja manni
það.
 Hyggstu búa hér áfram? Já, á
meðan vinnan er fyrir hendi þá erum
við til í það. Við dýrkum landið og það
grundvallast sem fyrr segir á því að
við erum útivistarfólk að upplagi. Svo
er þetta lítið samfélag og frjálslegra
en hið danska að því leyti að hér eru
reglur bara settar þegar þess þarf,
en ekki til þess að fullnægja inngró-
inni reglugerðaráráttu. Ég get til
dæmis alveg hugsað mér að laumast
yfir á rauðu ljósi á litlu horni hér um
miðja nótt, þegar enginn er á ferli,
því ég veit að flestir myndu gera hið
sama. Í Kaupmannahöfn fá hins veg-
ar sérstakir starfsmenn greitt fyrir
að fylgjast með gönguljósum á Strik-
inu og hanka þá sem ekki fara hundr-
að prósent að reglum, svo dæmi sé
tekið.
Ég dríf mig í klippingu
Helene Larsen
Þ
V
E
R þjóðlegu
amstri
dagsins
Ungu fólki frá ýmsum heimshornum hefur
fjölgað hér á landi síðustu ár í réttu hlutfalli við opnari
tækifæri til atvinnu og náms. Sigurbjörg Þrastardóttir
hitti fjórar stöllur frá þremur heimsálfum sem taka virkan
þátt í íslensku, daglegu lífi. Tóku þær vel í að bera það sam-
an við hversdagslífið í heimalandinu. Myndirnar eru teknar
á góðri stundu með íslenskum vinkonum, en á vinnustað
kvennanna hefur orðið til fjölþjóðlegur vinahópur.
Í
Morgunblaðið/Jim Smart
Hér er bara
ein árstíð
Ruchi Upmanyu