Morgunblaðið - 18.05.2003, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 SUNNUDAGUR 18. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Eins árs gamall fluttist hann ásamt
foreldrum sínum og bræðrum að
Hvilft og ólst þar upp hjá foreldrum
sínum sem bjuggu eftir það á hluta
jarðarinnar á móti foreldrum mínum,
sem þetta ritar.
Enda þótt nokkur aldursmunur
væri á okkur, þá ólumst við upp á
sama bænum, vorum bernskuvinir og
félagar á unglingsárum. Þar voru
gagnvegir milli húsa og þeir tíðfarnir.
Æskuminningar mínar eru því mjög
tengdar Högna, því aðrir drengir
HÖGNI
JÓNSSON
✝ Högni Jónssonfæddist í Sveins-
húsi á Flateyri við
Önundarfjörð 20.
maí 1923. Hann varð
bráðkvaddur 25.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðbjörg Tómas-
dóttir húsfreyja, f.
1881, d. 1963, og Jón
R. Sveinsson bóndi á
Hvilft við Önundar-
fjörð, f. 1881, d.
1974.
Högni var yngstur
fjögurra bræðra.
Þeir eldri voru: Sveinn, f. 1907, d.
1992, Jóhann Tryggvi, f. 1919, d.
1924, og Sveinbjörn, f. 1921, d.
2001.
Högni ólst upp á Hvilft fram
undir tvítugt en veiktist og var
sjúklingur eftir það.
Útför Högna fór fram í kyrr-
þey.
voru ekki á bænum þeg-
ar ég var kominn á
leikaldurinn.
Högni hlaut í vöggu-
gjöf góðar og fjölbreytt-
ar gáfur. Hann var
strax á unglingsárum
lestrarhestur mikill og
eru mér í minni tíðar
ferðir hans á bókasafnið
á Flateyri, enda sagði
hann við mig einhverju
sinni, og brosti við, að
þeim færi nú að fækka
bókunum á safninu sem
til væru þar og hann
langaði til að lesa. Enda
varði hann gjarnan aurunum sínum
til að kaupa nýútgefnar bækur.
Hann var glaðvær og kíminn og
mikið náttúrubarn. Mér eru sérstak-
lega minnisstæðar ferðirnar okkar í
apríllok eða byrjaðan maí, þegar við
vorum sendir til að reka geldfé til
beitar út á Sauðanesið. Öll náttúran
lifnuð eftir vetrardvalann, grængres-
ið að teygja sig upp úr sinunni, múkk-
inn og svartbakurinn sestir í björgin
og á sveimi þar. Gjarnan nælt sér í
egg þar sem hægt var að ná þeim án
þess að síga. Legið í grasinu að
rekstri loknum og notið hinnar stór-
brotnu náttúru. Fylgst með átökum
æðarblikanna þegar þeir 3, 4, 5 eða
fleiri börðust um eina og sömu koll-
una, bíða og spá hver myndi sigra, vit-
andi að kollan hafði þegar valið hinn
rétta. Horfa á mökunina þegar allir
hinir vonbiðlarnir voru horfnir til
hafs. Allt þetta sagði Högni mér, litla
stráknum, fyrirfram. Hann aðstoðaði
mig við að kíkja ofan í laup sem var
utan í kletti nálægt Stapanum, til að
skoða hrafnsungana, nýskriðna úr
eggjunum, eldrauða og ófiðraða og
ekkert nema kjafturinn þegar ég
sagði krunk, krunk. Ekki var fært í
tal að steypa undan hrafninum þótt
hann væri óvinur okkar um sauðburð-
inn. Hrafnshreiður hef ég ekki séð
síðan.
Þeir sem þekkja til hér vita hvar
Stapinn er. Það fellur út að honum um
stórstraymsfjöru. Aðeins tvo menn
hef ég heyrt um sem hafa leikið það
að klífa Stapann án aðstoðar og var
Högni annar þeirra. Það þarf djörf-
ung og kjark til að vinna slíkt afrek.
Árið 1948 reisti Högni ásamt foreldr-
um sínum stórt hús á bæjarhólnum á
Hvilft. Það átti að verða framtíðar-
heimili hans og athvarf foreldranna
þegar ellin sækti að. Þau nutu þess
allt til síðustu ára sinna.
En þá dundi ógæfan yfir.Árið 1951
veiktist Högni alvarlega aðeins 28 ára
gamall. Hann kom ekki aftur að
Hvilft til langdvalar, aðeins stuttar
ferðir og þá sem öryrki. Hugur hans
var þó löngum bundinn við æsku-
stöðvarnar.
Fyrst var hann fluttur á sjúkrahús
en síðan dvaldi hann á ýmsum heil-
brigðisstofnunum, síðast á Dvalar-
heimili aldraðra á Barmahlíð á Reyk-
hólum og var vistmaður þar er hann
varð bráðkvaddur 25. apríl sl., Ég
leyfi mér fyrir mitt leyti að færa
starfsfólkinu á Barmahlíð þakkir fyr-
ir alúð og hlýju við umönnun hans.
Hvergi undi hann betur en þar eftir
að hann flutti að heiman. Aðstand-
endum votta ég einnig samúð. Útför
hans fór fram í kyrrþey frá Fossvogs-
kapellu mánudaginn 5. maí sl.
Gunnlaugur Finnsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi, bróðir, mágur og frændi,
GUNNAR KRISTINN ALFREÐSSON,
Eyrarholti 4,
Hafnarfirði,
sem lést fimmtudaginn 8. maí, verður
jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju þriðju-
daginn 20. maí kl. 13.30.
Sigrún Sigurðardóttir,
Guðrún Magnea Gunnarsdóttir, Gunnar Sigurðsson,
Bára Dís Guðjónsdóttir,
Bjarki Dagur Guðjónsson,
Friðgeir Már Alfreðsson,
Friðjón Alfreðsson, Margrét Jónsdóttir
og frændfólk.
Þökkum samúð og vinarþel sem okkur var sýnt
vegna andláts og útfarar föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
STEFÁNS SVAVARS
viðskiptafræðings,
Kópavogsbraut 1b,
Kópavogi,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð föstu-
daginn 2. maí.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunarheimilisins Sunnuhlíðar, sem
annaðist hann í veikindum af sérstakri alúð og hlýju.
Guð blessi ykkur öll.
Þorsteinn J. Stefánsson, Margrét Kristjánsdóttir,
Svavar Stefánsson, Auður B. Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku litlu drengirnir okkar,
ALMAR OG BRYNJAR GUÐMUNDSSYNIR,
Háeyrarvöllum 8,
Eyrarbakka,
létust sunnudaginn 11. maí.
Útför hefur farið fram.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Guðmundur Marteinsson, Arnrún Sigurmundsdóttir,
Hugborg og Sigurður Gauti.
ANDRJES GUNNARSSON
vélstjóri,
Sólvangsvegi 3,
Hafnarfirði,
lést á St. Jósefsspítala í Hafnarfirði föstudag-
inn 16. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Aðstandendur.
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
SIGRÍÐAR NARFHEIÐAR
JÓHANNESDÓTTUR,
Tjarnargötu 22,
Keflavík.
Megi ljós Guðs lýsa þér, lífsvegi bjarta.
Áttatíuátta er með, ósk frá mínu hjarta.
Ingi Þór Jóhannsson
og aðstandendur.
Ástkær sonur okkar og bróðir,
THEODÓR LAXDAL SVEINBERGSSON,
Túnsbergi,
Svalbarðsströnd,
varð bráðkvaddur föstudaginn 16. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðrún Fjóla Helgadóttir, Sveinberg Laxdal,
Líney Laxdal,
Helgi Laxdal.
✝ Hákon Magnús-son fæddist í
Reykjarfirði 30. des-
ember 1930. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut að
kvöldi föstudagsins
9. maí síðastliðins.
Foreldrar hans voru
Magnús Hákonarson
bóndi, f. á Reykhól-
um í Reykhólasveit
4. maí 1899, d. 24.
nóvember 1963, og
Ingunn Jónasdóttir,
f. á Borg í Reykhóla-
sveit 28. nóvember 1909, d. 29. okt.
1999. Systkini Hákonar eru: Gunn-
hildur, f. 13. september 1933, Jón-
as, f. 1935, dó nokkurra mánaða
gamall, Bjarni, f. 11. maí 1936, d.
27. desember 1994, tvíburasyst-
Skarphéðinn Mathieu, Nicolas
Magnús og Anouk Marianna Mich-
ele, f. 11. nóvember 1997; og
Magnús, f. 14. febrúar 1963.
Hákon ólst upp við Ísafjarðar-
djúp þar sem faðir hans var bóndi
og um tíma vitavörður á Ósi undir
Óshlíð. Hann fór sem unglingur til
Noregs til föðursystur sinnar Odd-
fríðar og eiginmanns hennar í Ála-
sundi þar sem hann var á skíða-
skóla.
Hákon lauk prófi frá Lýðháskól-
anum í Sigtuna í Svíþjóð 1950,
kennaraprófi frá Kennaraskóla Ís-
lands 1953, las sögu og dönsku í
Kennaraháskólanum í Kaup-
mannahöfn 1956 og var þar aftur
við nám 1965–66. Hann var
dönskukennari í Melaskólanum og
Miðbæjarskólanum í Reykjavík, en
lengst var hann kennari í Réttar-
holtsskóla, eða 1968–1993. Einnig
kenndi hann dönsku og íslensku
um nokkurra ára skeið í Náms-
flokkum Reykjavíkur.
Útför Hákonar var gerð frá
Fossvogskirkju 16. maí, í kyrrþey
að ósk hins látna.
urnar Arndís Oddfríð-
ur og Kristín Jóhanna,
f. 12. apríl 1940, Mar-
grét Ólöf, f. 27. mars
1950, og fóstbróðir
Jón Ólafur Bjarnason,
f. 1. október 1926.
Hákon kvæntist í
nóvember 1960 Maríu
Önnu Lund ljósmóður,
f. á Raufarhöfn 2.
september 1927. For-
eldrar hennar voru
Maríus Jóhann Lund,
f. 27. september 1880,
d. 15. janúar 1935, og
Rannveig Guðrún
Laxdal Lund, f. 7. júlí 1890, d. 9.
nóvember 1961. Börn þeirra Há-
konar og Maríu Önnu eru tvö: Þor-
björg Rannveig, f. 29. júlí 1961,
gift Bertrand Jouanne, f. í Frakk-
landi 2. ágúst 1965, börn þeirra:
Fyrir rétt rúmu ári ritaði sá sem
hér er kvaddur, Hákon Magnússon,
minningargrein um föður minn og
mág sinn, Árna Pétur Lund frá Mið-
túni. Greinin bar vott um að þar hélt
á penna vel ritfær maður sem kunni í
senn kjarnyrt íslenskt mál og að
koma hugsunum sínum á blað þann-
ig að eftir væri tekið. Það kom eng-
um á óvart sem þekktu Hákon. Hann
var slíkur maður. Nú er Hákon ekki
lengur til að skrifa. Óvænt var hann
kallaður burtu úr hérvistarheimi;
hann lést á Landspítalanum að
kvöldi 9. maí í kjölfar hjartaaðgerð-
ar.
Það var alltaf spenningur í sveit-
inni þegar von var á gestum að sunn-
an. Þannig var þegar föðursystir mín
hún María Anna, eða Stúlla frænka
eins og við Miðtúnsbræður köllum
hana, boðaði eitt sinn komu sína, þá
nýgift Hákoni. Auðvitað virtum við
þau fyrir okkur, myndarlegt parið.
Hún, litla systir pabba; alltaf sjarm-
erandi í útliti og hann myndarlegur,
hress í orði og æði. Ég heyrði á tali
Stúllu að hana langaði í ekta heima-
verkaðan harðfisk og hafði þau ráð
að fá hann hjá frænda mínum til að
gleðja frænku mína og að sjálfsögðu
að ganga í augu hins nýja fjölskyldu-
meðlims. Harðfiskinn barði ég á
steini og dró hvergi af mér, en trú-
lega lamdi ég of lengi því þessi fyrr-
verandi golþorskur, veiddur undir
Rauðanúpi, breyttist í mylsnu eina.
Þannig bar ég hann hróðugur á dúk-
að borðið. Einhver orð fékk ég um að
ég hefði eyðilagt þennan rétt með
sleggjunni en Hákon kunni vel að
meta framtakssemi stáksa og þótti
harðfiskurinn góður. Sjálfsagt hefur
hann þó etið annan og betri fisk á
sínum yngri árum; fæddur og uppal-
inn við Reykjafjörð í Djúpi.
Þá strax og ætíð síðan bar hann
okkur bræðrunum gott orð og sýndi
okkur væntumþykju. Við vorum
„Lúnnarar“ eins og hann orðaði það
og það þótti Hákoni gott kyn.
Árin liðu og saman lágu leiðir af og
til. Hákon kom norður og vann um
tíma á síldarplani og við handfæra-
veiðar á Raufarhöfn, fæðingarstað
eiginkonunnar. Þá var ég unglingur
og hafði öðrum hnöppum að hneppa
en ræða við mér eldri menn um lífið
og tilveruna.
Á mínum skólaárum í Reykjavík
fékk Stúlla það hlutverk að þvo mína
þvotta og átti ég oft leið til þeirra
hjóna á Háaleitisbrautina. Var mér
þar alltaf vel tekið. Þá kom fyrir að
ég sæti kvöldstundir með börnum
þeirra Hákonar og Stúllu og líkaði
mér það vel. Skoðaði þar myndir af
ættmennum, gestabækur ömmu
minnar og ræddi málin við þau hjón-
in. Hákon var hress í framkomu,
hafði jafnan margt að segja og varp-
aði gjarnan nýju ljósi á þau mál sem
til umræðu voru. Sannarlega fóru
þessar viðræður okkar oft með him-
inskautum. Seinna, þegar ég fór að
skipta mér af pólitík, kom það oftar
en ekki fyrir að Hákon léti í sér
heyra, þó ekki væri nema til að
hvetja mig til baráttu. Fyrir allt
þetta þakka ég Hákoni á skilnaðar-
stundu. Vel á minnst, ég get ekki
kvatt Hákon nema nefna þann hæfi-
leika sem hann bjó yfir og ég heill-
aðist af. Það var skýr og tilkomu-
mikil rithönd sem til að mynda fyllti
út allt umslag jólakortsins. Hef ég
reynt að líkja eftir einstaka stafa-
gerð og útliti þegar sæmilega skal
draga til stafs. Þá hefur og mun Há-
kon koma upp í hugann. Taka vil ég
þó fram að mitt pár er léleg eftirlík-
ing.
Nú er Hákon allur og eftir lifir
minning um góðan og hressan mann.
Fyrir Hákoni lá að gangast undir
hjartaaðgerð sem flestir ganga heilir
frá. Gerði hann ráð fyrir stuttri
sjúkrahúsdvöl og góðri heimkomu.
Það fór hins vegar á annan veg og úr
þessari aðgerð átti Hákon ekki aft-
urkvæmt. Lengi lifði fjölskyldan í
voninni um bata og á meðan sátu
HÁKON
MAGNÚSSON