Morgunblaðið - 18.05.2003, Blaðsíða 2

2 B SUNNUDAGUR 18. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
L
AUGARDAGSKVÖLDIÐ 24.
maí mun Birgitta Haukdal
Brynjarsdóttir, 23 ára gömul
þverflautu- og fimleikastúlka frá
Húsavík, standa ásamt félögum
sínum á sviði frammi fyrir milljónum áhorf-
enda í Söngvakeppni evrópskra sjónvarps-
stöðva. Lagið er Open Your Heart eftir Hall-
grím Óskarsson og Birgitta mun opna
keppnina með flutningi sínum á laginu. Bún-
ingurinn er leyndarmál en danssporin hafa
þegar verið æfð.
Hún er þegar farin að hlakka yfirmáta til
kvöldsins eins og fjölmargir aðrir – það verð-
ur eitt stórt partí um allt land. Þegar Birg-
itta var lítil voru Evróvisjón-partí einmitt
hennar allra helsta tilhlökkunarefni á vorin;
þá söfnuðust vinir og ættingjar saman á
heimili hennar á Húsavík og Brynjar pabbi
grillaði ofan í liðið eða þá að húsmóðirin
Anna eldaði sérlega góðan mat. Svo var hald-
inn sérstakur Evróvisjón-leikur, allir skrif-
uðu niður spádóma sína um þrjú efstu sætin í
keppninni og miðunum var safnað í pott.
„Verðlaunin voru alls konar, það gat verið
konfektkassi eða eitthvert fjölskylduspil.
Þetta var svona sambærilegt við möndlu-
gjöf,“ rifjar Birgitta upp, dálítið dreyminni
röddu, en bætir við að hún hafi aldrei unnið
pottinn. „Ég er eina tónlistarkonan í fjöl-
skyldunni og mér tókst aldrei að vinna pott-
inn! Kannski var ég of ung, valdi bara sæt-
ustu stelpurnar eða flottustu dansatriðin en
ekki endilega bestu lögin. Annars var oft erf-
itt að ráða í þetta og spárnar voru almennt
sjaldan réttar. En mér fannst þetta alveg
rosalega skemmtilegt.“
– Það hlýtur þá að verða sérlega hátíðlegt
núna, þegar ættin á sinn eigin fulltrúa í
keppninni.
„Ja, nú er ég bara að fá alla fjölskylduna
með mér út til Lettlands þannig að partíið
færist eiginlega þangað. Mamma og pabbi
ætla að koma, fjórar systur hennar mömmu,
ein kær vinkona mín og fleiri og fleiri, alveg
heill flokkur. Strax eftir að ég vann undan-
keppnina ákváðu þau að koma út – jafnvel
þótt það sé rándýrt að fljúga til Riga – sem
sýnir enn og aftur hvað ég á yndislegt fólk
að,“ svarar Birgitta.
Auðvitað er þetta tímabundið
Hún er merkjanlega þreytt eftir annríki
síðustu vikna á öllum vígstöðvum söngs,
dansleikja og leiklistar, en kvartar ekki.
– Hvernig líður þér yfir þessu öllu, svona í
raun og veru?
„Veistu, mér líður bara rosalega vel. Ég er
farin að hlakka svo til að ég get ekki beðið.
Mér finnst ég vera búin að bíða svo lengi.
Þannig að nú ætla ég bara að drífa mig út og
njóta þess í botn.
Hópurinn er líka skemmtilegur og mikil
stemmning hefur myndast. Við höfum verið
að hittast og þjappa okkur saman og allir eru
að farast úr spenningi. Með mér á sviðinu
verða Viggi og Hanni úr Írafári, ásamt
Hebba úr Skítamóral, og bakraddirnar eru
Margrét Eir og Regína Ósk sem ég hika ekki
við að segja að séu bestu bakraddir landsins.
Þegar þær syngja tvær saman er eins og þær
séu fjórar.“
Í opinberu sendinefndinni eru til viðbótar
höfundur lagsins, útsetjari, danshöfundur og
fulltrúar RÚV. Svo mun drífa að fólk úr ýms-
um áttum á eigin vegum.
„Hinir strákarnir úr Írafári ætla til dæmis
að koma með til þess að horfa á. Við förum
sko annaðhvort öll eða ekkert okkar,“ segir
Birgitta, en eins og kunnugt er hefur hún
verið söngkona sveitarinnar síðan Írafár sló í
gegn í poppgeiranum sumarið 2001, reyndar
tveimur árum betur. Og vinsældirnar hafa
vaxið jafnt og þétt; sveitin átti langsöluhæstu
plötu síðasta árs hér á landi, Allt sem ég sé
(sem nú hefur selst í tæpum 17 þúsund ein-
tökum) og að auki sópaði að sveitinni á
Hlustendaverðlaunum FM957, þar sem hún
hlaut sjö verðlaun af ellefu. Mætti hér lengi
áfram telja.
Staða Birgittu er þannig sú að hvert sem
hún fer, hvar sem hún kemur, þekkir fólk
hana með nafni. Og aðdáendur – sem eru
vægast sagt á öllum aldri – vinda sér að
henni með spurningar, beiðnir um eiginhand-
aráritanir og fleira. Einlægustu aðdáendurn-
ir eru jafnvel teknir upp á því að banka á
dyrnar heima hjá henni.
„Já, það er dinglað hér nokkrum sinnum á
dag og ég fæ fullt af pósti. Þetta eru krakk-
arnir og þau eru bara svona góð. Þeim finnst
fullkomlega eðlilegt að vilja fá að kíkja í
heimsókn,“ segir Birgitta og yppir öxlum. En
vitanlega er þetta álag og ekki viðlit að sinna
því öllu, til viðbótar við tölvupóstinn, símtölin
og allt hitt.
„Ég endaði á því að
kaupa mér filmur í
gluggana og gat á hurðina
til þess að sjá hver er á
tröppunum. Þannig er ein-
faldlega staðan, ég þarf að
skyggja rúðurnar heima
hjá mér til þess að geta
haft það kósí með kærast-
anum án þess að fylgst sé
með. Það eru óteljandi
kostir við þennan bransa,
alveg frábærir kostir, en
þetta er helsti gallinn;
hversu erfitt er að fá að
vera í næði. Hins vegar er
óþarfi að fjargviðrast of
mikið því auðvitað er þetta
bara tímabundið. Og það
sem drepur mig ekki gerir
mig bara sterkari.“
– Nú koma óneitanlega upp í hugann línur
úr laginu ykkar, Stjörnuryki: „Nú flýgur hún
hátt, en hvernig kemst hún niður…“ Hefurðu
einhvern tíma áhyggjur af því, hvernig þú
komist klakklaust niður?
„Ég held að mér hafi sem betur fer tekist
að halda mig á jörðinni. Hins vegar er alveg
rétt að þetta lag átti upphaflega að heita
Poppstjarnan og fjallar um stjörnu sem læt-
ur frægðina fara þannig með sig að hún
kemst ekki aftur niður á meðal fólks. Lagið
var hins vegar samið áður en við vorum orðin
svona vinsæl og ég var eingöngu að ímynda
mér, skálda. Og þótt það hafi farið að ganga
vel hef ég aldrei litið svo á að ég sé yfir aðra
hafin eða svífi ofar, sem betur fer, og vona að
ég þurfi aldrei að leita í þennan texta til að
minna mig á það.“
– Þú semur megnið af textum Írafárs.
Skrifarðu þá fyrirfram, eða við lögin?
„Ég á reyndar fullt af textum sem ég hef
skrifað í gegnum tíðina, en nota þá ekki endi-
lega því það er allra best að upplifa lagið. Er
það glatt, sorglegt, sniðugt…? Lagið gefur
manni innblástur og ég reyni að fylgjast með
því hvaða hugmyndir kvikna á meðan ég
hlusta á það. Annars skrifa ég langoftast
persónulega texta og meina það sem ég syng
um. Ég lít ekki á mig sem neinn meiriháttar
textasmið, en ég legg að minnsta kosti hjart-
að í það sem ég segi.“
Ég skil ekki hvað við gerðum…
Og það er einmitt einlægnin sem kemur til
tals þegar velt er vöngum yfir galdrinum við
að ná til fólksins.
– Skiptir ímyndin miklu máli?
„Ég hugsa að hún hljóti að skipta máli, en
held þó að það fari mest eftir tíðarandanum.
Sumir eru svalir og hleypa engum að sér,
aðrir fara eftir frægðarformúlum sem ég
kann ekki að nefna, ég held að hver hafi sína
aðferð. Reyndar held ég að það hafi ekki
virkað neitt sérstaklega vel þegar „væmna
Birgitta“ kom fram á sjónarsviðið. Ég þótti
alls ekki nógu kúl og menn fórnuðu höndum:
„Oh, hvað hún er væmin ... ég þoli hana
ekki...!““ Birgitta gerir sér upp hneykslunar-
tón sem leysist upp í hlátur, finnst gaman að
fíflast með sjálfa sig og hina ímynduðu
ímynd. Enda breytti hún sér aldrei til þess
að falla að almennum smekk, það var viðhorf
fólks sem breyttist. „Á endanum kom í ljós
að mörgum fannst fínt að ég væri bara eins
og hver önnur stelpa, ekki með neina stæla.
Sjálfri finnst mér það skemmtilegast, þegar
ég er að fylgjast með einhverjum stjörnum í
viðtölum, að sjá eitthvað í þeim sem passar
við mig sjálfa. Maður á ekkert að vera að
setja sig í neinar stellingar.“
– En hefurðu einhverjar skýringar á því
hvers vegna þú hefur náð svona víðtækum
vinsældum hjá börnum og unglingum?
„Mmm… Í rauninni finnst mér þetta jafn-
furðulegt og öllum öðrum. Ég skil ekki hvað
við gerðum til þess að verðskulda svona góða
og mikla athygli hjá svona mörgum. Ég
meina, það eru foreldrarnir sem kaupa disk-
inn og fíla hann vel, svo eru það unglingarnir
á sveitaböllunum og svo eru það lítil börn og
pínulítil. Þetta er rosalega skrýtið, það er
eiginlega ekki hægt að lýsa því. Þegar leik-
skólakennarar tilkynna að börnin séu að
syngja lögin okkar út og inn, þá hlýtur mað-
ur að verða hissa. Við bíðum eiginlega eftir
því að unglingarnir hætti við að koma á
sveitaböllin, að þeim þyki hallærislegt að
hlusta á sömu tónlist og yngri systkinin. Og
nú erum við frekar rokkaðri en önnur sveita-
ballabönd, ef eitthvað er – minna um kassa-
gítara og ballöður og slíkt – sem gerir þetta
enn skrýtnara.“
Birgitta klórar sér bókstaflega í höfðinu,
virðist enn ráðvillt.
„Kannski er það vegna þess að það er
stelpa í bandinu,“ segir hún hugsi. „Eða
vegna þess að maður er bara eðlilegur. Ég
held að litlir krakkar væru annars fljótir að
sjá í gegnum mann, jafnvel á undan hinum
fullorðnu. Kannski heyra þau líka bara að ég
meina það sem ég syng um.“
Frábært þegar farðinn laskast
Heimasíða Írafárs segir allt um athyglina
sem dyggir aðdáendur veita sínu fólki, eins
og þekkt er í unglingamenningu allra tíma:
„Birgitta, þú syngur ótrúlega vel…“ / „Hæ
allir í Írafár ég dái og þrái ykkur rosa mik-
ið!!! en ég á ekki diskinn…“ / „Við vorum á
tónleikum í Smáralind 10. maí og þetta var
sko flott hjá ykkur…“ / „Ég var að spá í
hvort þú gætir sent mér plaggat…“ / „Hæhæ
þið eruð æði gangi þér vel í Ríga vona að þú
vinnir ég stend með þér Birgitta;)“
– Nú líta margir þessara ungu hlustenda
að ýmsu leyti á þig sem fyrirmynd. Tekurðu
það hlutverk alvarlega?
„Auðvitað tek ég það alvarlega, ég vil alls
ekki að þau sjái mig gera eitthvað ósæmilegt
eða óviðeigandi. Þau taka líka sjálf allt svo
alvarlega, þess vegna þarf að passa sig á
sniðugheitum eða húmor sem þau hafa
kannski ekki skilning á,“ svarar Birgitta að
bragði. Sjálf segist hún ekki hafa áhyggjur af
því að verða sér til skammar – og þó ...
„Ég hef skammast mín í eitt skipti. Þá var
ég í partíi á Ísafirði eftir ball – það er alltaf
svo gaman að spila þar – og einn strákur bað
mig um eiginhandaráritun. Kærastan hans
stakk þá upp á því að ég skrifaði á rassinn á
honum, sem okkur fannst öllum ótrúlega
fyndið. Vinur hans tók mynd af þessu, fyrir
strákinn að eiga, og þá datt okkur í hug að
láta líta út fyrir að ég væri að kyssa á rassinn
á honum. Auðvitað myndi ég aldrei kyssa á
rassinn á ókunnugum, þannig að ég hallaði
mér langt frá, en frá sjónarhorni myndavél-
arinnar var eins og ég væri mjög nálægt.
Heyrðu, heldurðu að myndin hafi svo ekki
komið í Séð og heyrt! Í fyrsta lagi datt mér
aldrei hug að myndin yrði seld og í öðru lagi
fannst mér þetta leiðinlegt gagnvart ungum
aðdáendum sem skilja kannski ekki sjón-
hverfinguna og halda að það sé í alvöru snið-
Drottning í einn dag
Ljósmynd/Friðrik Örn Hjaltested
’ Það eru óteljandi kostir við þennan bransa, alveg frá-bærir kostir, en þetta er helsti gallinn; hversu erfitt er að
fá að vera í næði. ‘
Morgunblaðið/Árni Torfason
Ungir aðdáendur bíða eftir eiginhandaráritun söngkonunnar á tón-
leikum til styrktar krabbameinssjúkum börnum í Háskólabíói.