Morgunblaðið - 24.05.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 LAUGARDAGUR 24. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Theodór Laxdalvar fæddur á
Akureyri 10. maí
1967. Hann varð
bráðkvaddur að
heimili sínu að
Túnsbergi föstudag-
inn 16. maí.sl.
Foreldrar hans
eru hjónin Guðrún
Fjóla Helgadóttir
frá Grund í Höfða-
hverfi og Sveinberg
Laxdal bóndi í
Túnsbergi á Sval-
barðsströnd.
Theodór ólst upp í
foreldrahúsum í Túnsbergi og
dvaldi þar alla tíð. Theodór var
næstelstur þriggja systkina,
eldri er Líney f. 12. apríl 1966
en yngri bróðir Theodórs er
Helgi f. 4. maí 1981. Börn Lín-
eyjar eru Guðrún Fjóla f. 1982,
Hjördís Lilja f.
1986, Anna Sóley f.
1989, Sveinberg f.
1993, Daníel Smári
f. 1995 og Theodór
Helgi f. 2001.
Theodór lauk
grunnskólaprófi
1983. Eftir það
starfaði hann við
landbúnað eftir því
sem heilsa og kraft-
ar leyfðu. Hann
hafði löngun til
frekara náms en
heilsa hans leyfði
það ekki. Hann var
víðlesinn og fróður á mörgum
sviðum og aflaði sér sífellt auk-
innar þekkingar með sjálfsnámi
allt til æviloka.
Útför Theodórs verður gerð
frá Svalbarðskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.30.
Elsku vinur,
misskipt er
manns gæðum,
örlög þung
ýmsir bera,
ætíð sýna,
æðruleysi
hug stóran
þó halli undan.
Augnaljós
innri hlýja,
göfug sál
góður hugur.
Hetju fylgir
hjarta einlægt,
blíð lund
bundin fjötrum.
Lokið er
lífshlaupi,
fallinn er
að foldu svanur.
Faðmur guðs
fullur hlýju,
fagnar vini
að ferðalokum.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Með sorg í hjarta en þakklæti í
huga kveðjum við góðan son. Þú
kvaddir þetta líf á þinn hógværa og
hljóðláta hátt eins og þú lifðir því. Í
gegnum öll þín veikindi og mótlæti
stóðst þú eins og klettur og áttir allt-
af orku til að hughreysta og gefa af
einlægni. Við söknum þín sárt en er
sorginni linnir getum við yljað okkur
við minningar um ljúfan dreng. Betri
sonar getur enginn óskað sér. Vertu
nú Guði falinn, elsku drengurinn
okkar. Við hittumst aftur.
Mamma og pabbi.
Elsku litli bróðir. Það er þyngra
en tárum taki að vera í þessum spor-
um. Síst átti ég von á því að sitja og
skrifa minningagrein um þig í dag en
oft fara hlutirnir öðruvísi en við ætl-
uðum okkur, því miður.
Öllum er okkur afmarkaður tími
hérna á jörðinni. Hversu langan
tíma eða stuttan við fáum veit eng-
inn. Og ég leyfi mér að halda að fátt
sé eins erfitt og að þurfa að horfast í
augu við andlát ástvinar. Þótt við vit-
um öll hvert stefnir, þá er áfallið allt-
af mikið, og fráfallið ótímabært að
okkar mati. Ekkert getur búið okkur
undir slíkt.
Föstudaginn 16. maí, urðum við
fjölskyldan fyrir slíku áfalli, þegar
bróðir minn Theodór varð bráð-
kvaddur, þá nýlega orðinn 36 ára
gamall. Höggið var snöggt, þungt og
óvægið og sárindin eru mikil. Tárin
sem fallið hafa frá því augnabliki eru
fleiri en nokkur getur talið.
Hann var öðlingur hann Teddi
bróðir minn, ljúfmenni sem vildi
engum illt en varð því miður sjálfur
illa fyrir barðinu á þeim grimmlynda
heimi sem við búum í. Hann var
sjúklingur meira eða minna frá
barnæsku og sjúkrahúsferðirnar
voru margar. Þessu öllu tók hann þó
með sinni stóísku ró eins og hans var
von og vísa, hann vildi ekki vera
baggi á neinum og sjaldan heyrðist
hann kvarta þótt oft sæi maður að
honum leið ekki vel. Fyrir um fjór-
um árum tók sjón hans að hraka
mjög og þurfti hann að gangast und-
ir ítarlegar læknisrannsóknir og það
ekki í fyrsta sinn á ævinni. Í þessum
rannsóknum kom í ljós heilaæxli
sem var fjarlægt og í framhaldi af
því þurfti hann að gangast undir erf-
iða geislameðferð sem ég veit að
reyndi mikið á hann, bæði líkamlega
og andlega. Án efa hafa þá verið
margir dagar sem honum leið ekki
vel en hann kvartaði ekki frekar þá
en á öðrum erfiðum tímum. Hann
talaði aldrei um þessi veikindi sín, en
án efa hafa þau tekið mikinn toll.
Hann vildi bara ekki valda neinu
ónæði og eflaust hefur honum fund-
ist erfitt að orða þetta við okkur,
hann vildi ekki særa neinn. Minning-
arnar hrannast upp í huga mínum og
af mörgu að taka. Við vorum mjög
náin, enda bara tvö systkinin framan
af og einungis ár á milli okkar. Þegar
Teddi fermdist hafði Helgi litli bróð-
ir okkar bæst í hópinn. Teddi elti
mig oft hvert sem ég fór og stundum
þurfti ég að bíða eftir honum, sér-
staklega á leið í skólann, þar sem
hann var alltaf svifaseinn og djúpt
hugsi. Hann þurfti allt að skoða og
stundum gat ég orðið óþolinmóð,
einkanlega ef við vorum að verða of
sein. Þegar hann var lítill langaði
hann til þess að verða fornleifafræð-
ingur og pælingar hans voru miklar.
Við áttum okkur góðan stað upp í
brekkunni ofan við Túnsberg, þar
sem moldarbarð eitt mikið var að
finna. Þar gátum við legið og mokað.
Ekki voru afköst hans mikil að mínu
mati og hann var mjög ósáttur við
það að finna engar fornleifar. Og
þegar hann fór að geta lesið sér til þá
voru það honum mikil vonbrigði að
engar stórar orustur höfðu verið
háðar á Svalbarðsströnd. Og því
kannski ekki mikil von að finna forna
fjársjóði. En draumurinn var svo
sannarlega fyrir hendi. Teddi lét öll-
um líða vel í návist sinni, yfirvegaður
og rólegur hvað sem á dundi. Hann
var hvorki frekur né lét fara mikið
fyrir sér og ef hann vanhagaði um
eitthvað þá bað hann um það mjög
kurteislega. Hann öskraði ekki há-
stöfum mamma ef hann vildi biðja
mömmu um eitthvað heldur kom æv-
inlega „móðir góð“, og svo fylgdi er-
indið jafn hæversklega á eftir. Segir
það okkur ýmislegt um hans per-
sónuleika. Þegar ég kom í heimsókn
þá fékk ég ævinlega að heyra „sæl
systir góð“ eða „hvað segir þú, systir
góð“ og svo fylgdi faðmlag í kjölfar-
ið. Þannig tjáði hann okkur tilfinn-
ingar sínar. Þegar erfiðleikar steðj-
uðu að hjá honum fór hann afsíðis og
var ekki að flíka tilfinningum sínum.
Hann var fórnarlamb mikillar
stríðni strax í barnaskóla og bar
hann ekki hönd fyrir höfuð sér. Oft
þurfti ég að skerast í leikinn, vernda
hann og passa, þegar um þverbak
keyrði. En ekki baktalaði hann
krakkana sem stóðu að þessu, nei
hann bar harma sína í hljóði. Hann
hvarf ennþá meira inn í skel sína
þegar hann fór í Hrafnagilsskóla þar
sem hann lauk grunnskólaprófi.
Stríðnin sem hann varð fyrir þar og
illkvittnin var með þvílíkum ólík-
indum að venjulegt fólk getur ekki
ímyndað sér það. Það var ekkert
venjulegt einelti. Samdar voru um
hann níðvísur og ævinlega verið að
pikka eitthvað í hann, og þá sér-
staklega út af vaxtarlagi og hvað
hann borðaði. Hann hélt sig að
mestu inni á herbergi þegar ekki var
kennsla og hætti sér ekki í mat fyrr
en hann vissi að fáir voru í matsaln-
um. En að kvarta, það datt honum
ekki í hug, ónei, það var ekki hans
stíll. Á Hrafnagili eignaðist Teddi
bróðir sinn eina vin, Magnús, sem
ættaður er úr Grímsey. Magnús
sýndi það og sannaði að hann var
traustur vinur og hann hjálpaði
Tedda bróður afskaplega mikið. Með
honum varð vistin á Hrafnagili bæri-
legri þótt hún yrði aldrei góð. Á
Magnús miklar þakkir skilið fyrir
það.
Teddi bróðir var bókhneigður
mjög strax í barnæsku og las allt
sem hann komst yfir spjaldanna á
milli. Hann var sérstaklega góður í
landafræði og trúarbrögðum enda
bæði búinn að stúdera margar
kortabækur að ógleymdum lestri á
Biblíunni, Kóraninum og öðrum
trúarbrögðum. Það var fátt sem
hann hafði ekki áhuga á að fræðast
um. Hans helsta áhugamál sl. ár var
að safna saman upplýsingum um
skip sem höfðu sokkið og átti hann
orðið mjög stórt safn. Hann var
kominn í samband við aðra slíka
safnara víðsvegar um heiminn. Al-
veg ótrúlegt sem honum tókst að
grafa upp. Þegar farið var til útlanda
bað hann ævinlega um að keyptar
yrðu handa sér bækur um þetta efni,
og varð kampakátur þegar honum
barst slíkt nýtt efni í hendurnar. Þar
sem þetta var hans stærsta áhuga-
mál þá þráði hann að komast utan á
söfn til að viða að sér meiri upplýs-
ingum. London var þar efst á blaði
en þangað hafði hann langað til þess
að fara í mörg ár. Einmitt þess
vegna var búið að ákveða að fjöl-
skyldan færi með honum þangað
núna í júní nk. Við systkinin ætluð-
um í fyrsta sinn öll að fara til útlanda
saman, ásamt foreldrum okkar.
Teddi hlakkaði óskaplega mikið til
og hann var búinn að gera miklar
áætlanir um hvað hann ætlaði að sjá
og sýna okkur. Löngum stundum sat
hann við tölvuna, bæði við að finna
gistingu á heppilegum stað og eins
að finna út hvað væri um að vera
þarna, á þessum tíma. Og hann var
óþrjótandi fróðleiksbrunnur í þeim
efnum sem öðrum. Vissi nákvæm-
lega hvar yrði best að vera og svo
framvegis.
En þessi ferð verður ekki farin,
Tedda tími var kominn og hann lagði
af stað í aðra ferð sem hann snýr
ekki aftur úr. Eftir sitjum við sorg-
mædd og verðum að láta okkur
nægja að ylja okkur við minningar
um kæran dreng sem alltof snemma
var tekinn frá okkur. Dreng sem var
of góðhjartaður fyrir þessa óvægnu
tilveru. Hin seinni ár hélt hann sig að
mestu heima, hann var ekki mikið
fyrir að vera í fjölmenni og ef hann
einhverra hluta vegna var staddur
innan um marga þá fann hann sér
góðan stað einhvers staðar úti í
horni og gjarnan með bók eða blað í
hendi. Og ef honum var rétt kókglas,
þá var hann sæll og þurfti ekki
meira. Heima dundaði hann sér við
lestur og tölvugrúsk en æ erfiðara
varð samt fyrir hann bæði að lesa
bækur og sjá á tölvuskjáinn, þar sem
sjónin fór enn versnandi. Síðustu ár-
in hafði hann gaman af því að taka
þátt í að tengja saman tölvur og spila
ýmsa tölvuleiki, bæði heima í Túns-
bergi og annars staðar.Vinir Helga
bróður höfðu hann með í sínum hópi,
og Teddi bróðir var hrókur alls fagn-
aðar. Í þessum hópi fann hann fyrir
öryggi og að hann væri jafningi
þeirra. Þá leið honum vel.
Kettirnir hans eru kafli út af fyrir
sig, en hann átti alltaf kött. Þeir
hændust fljótt að honum og vildu
helst sofa upp í hjá honum. Margar
mýs fékk hann að gjöf, bæði dauðar
og lifandi, frá þessum ferfættu vin-
um sínum. Honum var mjög illa við
að fá þær lifandi inn í herbergi en
ekki sigaði hann köttunum á mýsn-
ar, heldur freistaði þess að koma
þeim heilum og lifandi út því hann
mátti ekkert aumt sjá. Yngsti kött-
urinn hans, Carlos að nafni, hefur
undanfarna daga leitað hans um allt
húsið og svefnstaður hans núna er
fatastaflinn hans Tedda. Nafnið fékk
Carlos vegna „hryðjuverka“ sinna
sem kettlingur, en hann hrinti niður
blómapottum og gerði allskyns
skammir af sér. Og Tedda fannst
þetta nafn við hæfi. Carlos slasaðist
mikið fyrir nokkrum árum þegar
hann lærbrotnaði. Teddi var bugað-
ur þá, en hann vildi ekki láta svæfa
hann heldur freista þess að bjarga
honum, þótt það útheimti þónokkur
fjárútlát. Lífi kattarins var bjargað
og Teddi ljómaði eins og sól. Á með-
an Carlos greyið var með spelkuna,
þá bar Teddi hann um allt hús og
gerði allt til þess að láta honum líða
sem best. Keypti handa honum
uppáhalds kattamatinn hans og
sinnti honum alveg einstaklega vel.
Má með sanni segja að Carlos hafi
verið barnið hans, svo vel fór hann
með hann. Teddi eignaðist ekki
börn, en börnin mín fóru ekki var-
hluta af gæsku hans og umburðar-
lyndi. Fyrir tveimur árum lét ég
skíra yngsta son minn Theodór
Helga í höfuðið á bræðrum mínum
Tedda og Helga yngri bróður okkar.
Ég veit að Teddi var mjög upp með
sér, þótt ekki talaði hann mikið um
það. Sínum tilfinningum hélt hann út
af fyrir sig en maður vissi þó hvort
honum líkaði eða mislíkaði.
Dagurinn í dag átti að vera gleði-
dagur, þar sem ég næði langþráðu
takmarki, því í dag set ég upp stúd-
entshúfuna, elsku litli bróðir, eftir
langa skólagöngu í Verkmenntaskól-
anum á Akureyri. Og mamma á
fimm ára stúdentsafmæli í dag. En
þetta fór öðruvísi en við ætluðum.
Ég hef ekki tölu á þeim stundum
sem þú hjálpaðir mér með ýmis
verkefni, þar sem ég átti ekki tölvu
lengst af. Þess vegna kýs ég að líta
svo á, að takmarki okkar beggja sé
náð. Þetta er húfan okkar beggja.
Hjartans þakkir fyrir alla aðstoðina,
elsku litli bróðir, þú átt stóran þátt í
þessu þar sem þú vissir svo ótrúlega
margt og lást ekki á liði þínu ef það
var eitthvað sem þú gast gert til þess
að aðstoða. Hvað gerum við nú án
þín? Þú varst alfræðiorðabókin okk-
ar. Þú hafðir alltaf svar á reiðum
höndum og ef þú vissir ekki eitthvað
þá gastu bent okkur á hvar við gæt-
um fundið það.
Ég veit þú hefðir ekki viljað að ég
breytti mínum áætlunum neitt í
sambandi við daginn í dag, en það er
erfitt að vera glaður í bragði í dag.
Ég sakna þín mikið og hefði svo
sannarlega kosið að hafa þig við hlið
mér í dag en í stað þess þarf ég að
kveðja þig. Og það er mjög erfitt.
Ég vil þakka þér allar okkar góðu
stundir. Minninguna um þig geymi
ég í hjarta mínu. Ég vona að þér líði
núna vel þar sem þú ert. Að þú sért
laus við höfuðverkinn sem þjáði þig
svo lengi og hafir fengið ný tækifæri
til þess að gera það sem þér öðlaðist
hvorki tími né heilsa til þess að fram-
kvæma í þessu jarðlífi. Ég er þakklát
fyrir að hafa átt slíkan bróður og
kveð þig að sinni. En við hittumst
aftur og þá verða fagnaðarfundir.
Þín systir
Líney.
Bróðir minn er dáinn. Teddi, elsku
hjartans stóri bróðir minn, er dáinn.
Sannleikurinn síast hægt og erfið-
lega inn í vitundina. Þú varst svo
stór partur af fjölskyldu okkar, þó
það færi lítið fyrir þér í amstri dags-
ins, þá varstu alltaf til staðar – og
það fyrir okkur öll. Tárin eru orðin
mörg og verða fleiri, og skrefin eru
ógurlega þung – þó ég viti, að það
hefðirðu ekki viljað. Það sakna þín
allir – og sakna þín sárt. Ég mun
aldrei hætta að sakna þín, Teddi
minn. Aldrei.
Bróðir minn er dáinn.
Skarðið er stórt, enda varstu stór
maður til að geta rúmað svo stórt
hjarta. Ávallt var óeigingirni þér
efst í hug, hvort sem það sneri að
fjölskyldu, vinum eða öðrum sam-
ferðamönnum í lífi þínu. Þú tókst
alltaf upp hanskann fyrir lítilmagn-
ann og varðir hann af eldmóði og
þeirri sannfæringu að í öllum mönn-
um væri eitthvað gott að finna. Þú
varst mannvinur – þó þú hefðir ekki
mikla ástæðu til, eins og heimurinn
lék þig. Sú grimmd sem þú varðst
fyrir sem barn og unglingur í skóla-
göngu þinni – en samt fannst í þér sú
manngæska að fyrirgefa þeim. En
samt vissi ég að sárin voru mörg og
ristu djúpt, og sum þeirra greru
aldrei. En þú barst harma þína í
hljóði, ljúfi bróðir minn. Og þú fyr-
irgafst þeim, því að í þér fannst ekki
hatur né illvilji í garð nokkurs
manns. Þú varst sannkristinn, lofað-
ir og baðst til þíns Guðs í hljóði og í
einrúmi. Ég hef alltaf átt erfitt með
að trúa, Teddi minn, og erfiðar með
að fyrirgefa. Minn missir í þér mun
sjálfsagt gera það erfiðara – en fyrir
þig, fyrir þig skal ég svo sannarlega
reyna.
Bróðir minn er dáinn.
Ég man það eins og það hefði
gerst í gær, þegar þú fórst með mig
upp í fjárhús þegar ég var bara polli
að líta eitthvað eftir með kindunum.
Í einni krónni var mannýgur hrútur,
og eitthvað álpuðumst við þar inn í
króna. Hrúturinn ætlaði að stanga
niður þetta litla peð sem var við hlið
þér. Í augum ungs pilts var þetta
ógnarstór, fnæsandi skepna, sem
stappaði niður fótum, setur undir sig
hausinn og rennir á okkur. Þá tókst
þú í öxlina á mér þegjandi og hljóða-
laust, og ýttir mér aftur fyrir þig. Þú
tókst höggið af fullu afli í magann, og
stundir við, en sagðir ekki neitt. Þú
hefur sjálfsagt verið blár og marinn í
mánuð, og helaumur eftir því – en ég
man ekki eftir því að hafa heyrt þig
kvarta. Svona verndaðir þú fjöl-
skyldu þína, án stórra orða, án vænt-
ingar um umbun. Af skilyrðislausri
ást.
Bróðir minn er ekki dáinn.
Þú varst alltaf hetjan mín. Jafnvel
þótt þú vissir það ekki, þá tók ég þig
mér til fyrirmyndar. Ég vildi líkjast
stóra bróður, sem vissi allt mögulegt
og var svo góður og ljúfur, bæði við
menn og málleysingja. Ég áttaði mig
ekki á þessu fyrr en nú nýverið, en
það er samt satt, að þín vegna kaus
ég þá braut að læra og efla hug og
sál, frekar en veraldlegri vegi. Mér
þykir vænt um þá þekkingu og þau
fræði sem skildir eftir í minni mér,
vænna þó um þá visku sem þú skildir
eftir í sál minni, en vænst – vænst af
öllu þykir mér um minningu þína í
hjarta mér, öll mín löngu ár og
þungu skref til minna leiðarloka.
Bróðir minn lifir – hann lifir með
mér, foreldrum okkar og systur
minni, vinum sínum og öllum þeim
sem gáfu sér tíma til að kynnast ein-
um ljúfasta dreng sem um getur.
Helgi.
THEODÓR
LAXDAL
 Fleiri minningargreinar
um Theodór Laxdal bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Erfisdrykkjur
Persónuleg
þjónusta
fagmanna
Breiðholtsbakarí
V e i s l u þ j ó n u s t a
Drafnarfel l i – s ími 557 4513