Morgunblaðið - 24.05.2003, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. MAÍ 2003 39
✝ Ester Hjálmars-dóttir Hansen
var fædd á Bjargi
við Bakkafjörð hinn
19. júní 1922. Hún
lést í sjúkrahúsi
Vestmannaeyja að
kveldi dags 14. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Sigurðar-
dóttir, f. 21. septem-
ber 1896 að Hólmum
við Reyðarfjörð, d.
4. maí 1993, og
Hjálmar Friðriks-
son, f. 24. desember
1891 á Grímsstöðum í Þistilfirði,
d. 20. mars 1964. Þau bjuggu all-
an sinn búskap á Bjargi. Önnur
börn þeirra eru Hjálmar Sigurð-
ur, f. 20. október 1927, og Bryn-
hildur, f. 12. nóvember 1932.
Hinn 5. júní 1941 giftust Ester
og Jógvan Hansen, f. 26. júní
1915 frá Fuglafirði í Færeyjum.
Þau eignuðust sjö börn. Þau eru:
1) Ingólfur, f. 11.8. 1941, maki
María Björk Eiðsdóttir, f. 3.5.
1940, d. 10.2. 2000. Þeirra börn:
a. Reynir Harðarson, sem hún
átti fyrir, hann á Freyju, Hall, og
Björk. b. Ester Birna, c. Val-
gerður Ósk. 2) Sonja, f. 25.1.
1944, maki Þórður H. Ólafsson,
f. 5.1. 1937. Þeirra börn: a. Jór-
unn Elva sem hann átti fyrir.
Hún á Klöru, Mörtu og Gauta. b.
Styrmir, og c. Guð-
rún. 3) Sædís, f.
25.9. 1946, maki
Svein Raastad, f.
24.12. 1945. Þeirra
börn: a. Kristín og
b. Leó. 4. Vigdís, f.
24.9. 1951, maki
Matthías Nóason, f.
25.11. 1947. Þeirra
börn: a. Eðvarð, b.
Birkir Freyr, c.
Kristín Ósk. 5)
Ágústína, f. 30.12.
1954, maki Jóhann
S. Andrésson, f.
23.5. 1953. Þeirra
börn: a. Ester sem á Thelmu, b.
Andrea og c. Jóhanna Ósk. 6.
Sigríður Petra, f. 20.5. 1959,
maki Magnús Kr. Kristleifsson. f.
27.12. 1957. Þeirra börn: a.
Magnús Kristleifur sem á Magn-
ús Kristleif, b. Ingveldur sem á
Alexander og c. Jón Jakob. 7)
Hans Hjálmar, f. 7.1. 1961, maki
Sigurborg Birgisdóttir, f. 2.8.
1963. Þeirra börn: a. Birgir Jak-
ob, b. Karólína og c. Ester.
Ásamt rekstri á stóru og gest-
kvæmu heimili starfaði Ester hjá
Vestmanneyjabæ á leikskólanum
Sóla í tæp 30 ár og þar af sem
forstöðukona frá 1973-1991.
Útför Esterar verður gerð frá
Landakirkju Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Fallin er frá ein ágætasta kona
sem ég hef kynnst, tengdamóðir
mín, Ester Hjálmarsdóttir Han-
sen, kona sem var einstaklega lif-
andi, gefandi og skemmtileg.
Ég kveð þessa afbragðskonu
með mikinn söknuð í huga. Hún
var einstklega vel af Guði gerð,
heilsteypt, huguð og greind. Að
vera í návist hennar var munaður
sem ég hefði síst viljað missa af.
Hér á við hið fornkveðna að oft
skiptast á skin og skúrir því fyrir
tæpu ári hélt hún upp á áttræð-
isafmæli sitt með börnum og
venslafólki af mikilli reisn og gleð-
skap. Þá var hún lifandi, glöð og
kát en nú tæpu ári síðar fallin frá
og vonandi liggur leið hennar til
nýrra stranda.
Hjónaband Jógvans og Esterar
var eitt besta hjónaband sem ég
hef kynnst, gangkvæm virðing og
væntumþykja sem oft var látin í
ljós, meðal annars á áttræðisaf-
mælinu þegar Jógvan flutti til
hennar ljóð sem var einstaklega
fallegt og ljúft. Við Sonja fórum
nokkrar ferðir saman með þeim,
meðal annars til Færeyja sumarið
1980 og gistum þá hjá ættingjum,
við Sonja hjá Valborgu og Eiliv,
afa og ömmu Eivörar söngkonu
sem er að gera garðinn frægan
víða um lönd og Ester og Jógvan
hjá Klamund og Lúffu, en
Klamund var bróðir Jógvans. Far-
ið var vítt og breitt um eyjarnar
eins og kostur var og ættingjar
Jógvans heimsóttir. Er það ein
eftirminnilegasta ferð sem ég hef
farið. Færeyingar eru einstaklega
góðir heim að sækja og halda við
gömlum gildum. Einnig fórum við
sumarið 1990 til Færeyja og Nor-
egs með Norrænu í fermingar-
veislu Kristínar, barnabarns
þeirra, og var sú ferð sömuleiðis
einstaklega skemmtileg og gef-
andi, bæði að kynnast ljúfu við-
móti Norðmanna og hinu hrífandi
landi sem þeir eiga.
Einnig voru ófáar ferðir farnar á
Bakkafjörð þar sem þau hjónin
höfðu reist sér sumarbústað ásamt
Vigdísi og Matthíasi, tengdasyni
sínum. Bakkafjörður var í þeirra
augum himnaríki á jörð enda
höfðu þau kynnst þar ung og átt
sín bestu ár saman.
Síðustu dagana skiptust börn
hennar á að vaka yfir henni allan
sólarhringinn. Sædís dóttir hennar
greip með sér ljóðabók Davíðs
Stefánssonar nokkrum dögum fyr-
ir andlátið og las fyrir hana kvæði
Davíðs en Davíð hafði verið í miklu
uppáhaldi hjá henni. Hún virtist
skynja innihald kvæðanna og gaf
það til kynna með athugasemdum.
Daginn áður en hún kvaddi
heimsótti ég hana á sjúkrahúsið og
í smástund bráði af henni, hún leit
blíðlega til mín og sagði að þetta
væri alveg ljómandi, þetta væri
allt í lagi. Það var það síðasta sem
ég heyrði til hennar.
Þetta eru aðeins nokkur
þakklætisorð til tengdamóður
minnar sem ég mun ávallt verða
stoltur af að hafa átt. Blessuð sé
minning hennar.
Þórður Ólafsson.
Umhyggja, kærleikur, ljúf-
mennska, alúð og orð í þessa
veruna leika um hugann þegar
ferskar minningar af kynnum mín-
um af tengdamóður minni eru ann-
ars vegar. Merking þessara orða
er huglæg, því hver og einn skapar
sér sína mælistiku þar sem hlutföll
eru að breytast allt æviskeiðið. Ég
trúi því að fólkið sem við umgöng-
umst hvað mest eigi stóran þátt í
að móta merkingarstikuna, mis-
miklir áhrifavaldar þó, sumir hafa
lítil aðrir mikil áhrif eftir atvikum.
Að bera með sér kærleika í öllu
fasi og gerðum var Ester afskap-
lega eðlilegt. Elsku og alúð virtist
hún eiga í óendanlega stórum
brunni sem hún sparaði á engan
hátt.
Um langt skeið meðfram stóru
heimili starfaði hún við barna-
heimilið Sóla við Ásaveginn og fór
það henni afar vel. Börn hændust
að henni og undu sér vel þar sem
hún var því hún varð strax við
fyrstu kynni þeirra einlægi vinur.
Í yfir þrjátíu ár varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að kynnast
Ester, sem eitt af sjö tengdabörn-
um hennar og Jögvans Hansen, og
því nánast eins og eitt af hús-
gögnum heimilisins. Og lífið var
henni ein gleðistund sama á hverju
gekk, ekkert fékk henni raskað
þótt erillinn væri oft og tíðum með
ólíkindum á hennar stóra heimili.
Allur sá gestaflaumur sem flætt
hefur gegnum eldhúsið hennar er
mikill og pönnukökurnar ljúfu og
góðu gætu klætt hálft landið.
Sveitungar og vertíðarfólk að aust-
an, færeyskir sjómenn, vinir og
ættingjar Jögvans frá Færeyjum,
nágrannarnir svo og allir krakk-
arnir og þeirra vinir og kunningjar
voru þeir er skópu meðal annars
stemmninguna í eldhúsinu. Hljóð-
færaleikur, þá gjarna harmoniku-
leikur, söngur og gleði var á tíðum
viðhaft og það er vart algengt í
dag að bændur syngi og spili
frumsamið fyrir elskuna sína í eld-
húsinu en þannig var nú það á
stundum við Breiðabliksveginn í
þá daga.
Minningar og sögubrot voru oft
á vörum þeirra hjóna þegar svo
bar undir og af mörgu var að taka.
Viðburðarík ævi á vel við um ævi-
skeið Esterar og Jögvans, ævin-
týrablæ bregður fyrir á köflum
þegar sagðar voru sögur frá
stríðsárunum, dvölinni í Færeyj-
um, lífinu á Bakkafirði og fyrstu
árunum í Eyjum. Sem dóttir, móð-
ir, eiginkona og systir sjómanna
og útgerðarmanna liðu margar
andvökunæturnar þar sem beðið
var hvort komið yrði að landi eður
ei og bænir beðnar í hljóði. Hún
hafði á orði einhverju sinni að á
slíkum stundum hafi hún þó oftast
verið nokkuð róleg því eitthvað í
undirvitund hennar segði að allt
færi vel. Það varð og raunin, eng-
an nákominn ættingja missti hún í
hafið sem því miður var alltof al-
gengt fyrr á árum.
Börn þeirra hjóna uxu úr grasi
heilbrigð og hraust og lifa móður
sína.
Nú er komið að kaflaskilum í lífi
okkar sem vorum svo lánsöm að fá
að kynnast Ester, því hún er horf-
in á braut. Tómarúm fylgir í kjöl-
farið, djúpur söknuður og tár
munu falla af hvörmum þegar við
oft hugsum til hennar um langa
hríð. En eitt er morgunljóst, að ef
fyrir handan fyrirfinnast fagrir
staðir og bjartir getum við brosað
gegnum tárin því þar sem þeir eru
fegurstir sjáum við hana.
Matthías Nóason.
Ég kynntist Ester fyrir um það
bil 17 árum. Þá var ég nýbúin að
eignast son með syni hennar. Al-
veg frá fyrsta degi tókst mikill
vinskapur með okkur og aldrei bar
skugga á hann. Hún var einstök
kona og kenndi mér margt í gegn-
um tíðina. Ótrúlegur dugnaður
hennar, hún sá um garðinn sinn,
sló og gerði allt sem þurfti. Dyr
hennar stóðu alltaf opnar, hér áð-
ur fyrr þegar alltaf var fullt hús af
sjómönnum bæði á Bakkafirði og
hér í Eyjum. Aldrei kvartaði hún
þó að hún hefði mikið að gera.
Hún vildi hafa alla hjá sér, vini
barna sinna líka og oft sagði hún
við mig að heimili okkar Hassa
minnti sig á sitt í gamla daga, allt-
af fullt hús og allir velkomnir að
gista.
Það eru ófáar ferðirnar sem við
höfum farið með krakkana til
Vestmannaeyja til að heimsækja
ömmu Ester og afa Jogvan. Oftar
en ekki tók hún á móti okkur með
ilmandi pönnukökur og enginn
gerði eins góðar og hún. Hún hafði
mikla þolinmæði gagnvart börnum
enda hafði hún unnið í mörg ár á
leikskólum. Við fórum oft í göngu-
túra þegar ég kom hingað til Eyja
og það hafa ansi margir heilsað
henni sem ömmu Ester en það er
hún og verður í huga margra. Hún
naut þess að spila við barnabörnin
og hafði alltaf tíma fyrir þau.
Henni fannst gaman að fá fréttir
af fólkinu sínu sem ekki bjó í Vest-
mannaeyjum og í gegnum árin hef
ég alltaf skrifað nokkrar línur til
þeirra í tölvupósti og alltaf höfðu
þau jafn gaman af því.
Hún hafði yndi af því að ferðast
og talaði oft um það að hún sæi
eftir því að hafa ekki gert meira af
því. Sagði oft að Hassi hefði fengið
landafræðiáhugann frá henni. Hún
naut þess að dveljast á Bakkafirði
yfir sumarið og höfðum við talað
um að fara þangað þegar ég væri
komin í sumarfrí. Það verður víst
ekki að þessu sinni. Missir tengda-
föður míns er mikill, þau voru búin
að vera saman í 64 ár. Það var
yndislegt að sjá svo mikla hlýju og
ást á milli hjóna sem höfðu verið
saman í allan þennan tíma.
Alltaf var hún jákvæð og reyndi
að sjá björtu hliðarnar, jafnvel
þegar hún var orðin mikið veik í
vetur, kom suður til læknis og
dvaldi hjá okkur. Þá sagði hún
alltaf: Þetta fer að koma, hún ætl-
aði ekki að gefast upp, það var
ekki að hennar skapi. Ég er þakk-
lát fyrir þær stundir sem mamma
mín sat hjá henni í vetur og þær
spjölluðu saman. Þessar stundir
gáfu þeim báðum mikið. Þegar
Ester var komin á sjúkrahúsið í
Vestmannaeyjum var vel hugsað
um hana af yndislegu starfsfólki.
Það var ekki hennar stíll að láta
aðra hugsa um sig en þarna varð
hún að gefa sig.
Ég kveð yndislega tengdamóður
mína með mikilli virðingu og þökk
fyrir allt.
Sigurborg Birgisdóttir.
Elsku mamma og tengda-
mamma.
Takk fyrir öll yndislegu árin
sem þú gafst okkur. Við kveðjum
þig með miklum söknuði.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóss-
ins.“ (Höf. ók.)
Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur og ég tek þátt í
gleði ykkar.
Sigríður Petra Hansen
og Magnús Kristleifsson.
Að fá að vera í pössun hjá ömmu
og afa í æsku minni var toppurinn
á tilverunni. Hvort sem maður
vildi þekja stofugólfið með legó-
kubbum, spila handbolta niðri á
gangi, glamra á píanóið, fá að fara
í trommusettið hjá Hassa frænda
eða busla í baðkarinu eins lengi og
mann langaði til, þá voru allir
möguleikar fyrir hendi. Amma var
bara í eldhúsinu sönglandi yfir
fiskinum og afi að leggja kabal og
hlusta á veðurfregnirnar. Eftir
matinn var svo vestri í sjónvarpinu
og afi las textann upphátt fyrir
ömmu sem var þá þegar sofnuð en
ég var iðulega í sófanum fyrir aft-
an með kókómalt og kex.
Morgnarnir voru ekki síðri; full
súpuskál af jarðarberjajógúrt,
ristaðbrauð með banana, morgun-
leikfimi í útvarpinu og afi í þann
mund að fara niður að binda inn.
Eftir hádegi var svo farið í Geysi
að kaupa inn og fékk ég þar að
velja mér íspinna. Gestirnir komu
um kaffileytið og bakaði þá amma
pönnukökur og hellti uppá könn-
una og kisurnar fengu afganginn
af fiskinum og smá mjólkursopa í
skál úti á stétt svo að enginn yrði
nú skilinn útundan.
Allir gátu verið í essinu sínu á
Breiðabliksvegi ef svo bar undir
og hið ólíklegasta fólk gat leyst frá
skjóðunni og sagt frá raunum sín-
um sem oftar en ekki endaði með
hlátrasköllum fram eftir degi og
þegar mamma og pabbi komu til
að sækja mig langaði mig sko ekki
að fara heim.
Þetta er ekki bara mín reynsla
heldur allra barnabarnanna þeirra
sem voru og eru enn að alast upp í
Eyjum. Ófáir litlir snáðar hafa
lognast útaf með sveittan skallann
í sófanum hjá henni ömmu sinni
eftir mikið fjör og hamagang í
gegnum tíðina svo ég tali nú ekki
um jólin og áramótin; fullt hús af
fólki, stofuborðið hlaðið mat og all-
ir sem einn hreinlega í sæluvímu
fram undir morgun.
Seinna varð ég svo þeirrar
ánægju aðnjótandi að róa með afa
á trillunni austur á Bakkafirði
nokkur sumur þar sem amma sá
til þess að við færum ekki svangir
á miðin né yrðum svangir á meðan
á skakinu stóð og þegar löndun
var lokið steikti hún eina af skepn-
unum sem við bárum í hlað.
Hvar sem ég bregð niður í
minningum mínum um hana Ester
ömmu eiga þær það allar sameig-
inlegt að vera umvafðar hlýju og
gleði og svo eindæma atorkusemi
að það hálfa væri nóg. Þótt ævi
hennar hér sé nú lokið eigum við,
sem vorum svo lánsöm að þekkja
hana og eiga að, enn eftir að læra
af henni og vitna í svo lengi sem
við drögum andann.
Takk fyrir að vera mér svo góð
alla tíð, amma mín, að fá að vera í
umsjá manneskju eins og þér voru
hrein forréttindi.
Birkir Freyr.
Ég man fyrst eftir að hafa þurft
að kljást við önnur börn á barna-
heimilinu Sóla um það eitt, að Est-
er væri bara amma mín en ekki
allra barnanna á Sóla og þótti mér
illa að mér vegið því það var feng-
ur í þessari ömmu. Hún passaði
mig mikið á þessum árum og eru
minningarnar allar góðar, og geri
aðrir betur. Það voru margar
spurningarnar sem ég fékk svör
við af hennar vörum og hún gaf
mér heilræði sem nýtast mér enn í
dag. Amma var hlý og góð og ég
held í alvöru að hún hafi verið
ófær um að hugsa illa í garð ann-
arrar manneskju.
Þegar ég óx úr grasi og gátur
lífsins að mér fannst þyngdust var
amma alltaf til staðar til að gera
mér grein fyrir því hversu einfalt
þetta er í rauninni allt saman og
ég vona svo innilega að einhvern
tímann eigi ég eftir að öðlast eins
mikla víðsýni og umburðarlyndi
sem ömmu minni var í eðli lagt.
Hún var yndisleg. Ef til er himna-
ríki fer hún þangað.
Vertu sæl, amma.
Eðvarð Matthíasson.
Í dag kveðjum við í hinsta sinn
okkar heittelskuðu ömmu.
Okkur langar að skrifa nokkur
orð til Esterar ömmu, en hún lést í
sjúkrahúsinu í Vestmannaeyjum
14. maí.
Ester amma, þú varst búin að
þrauka af mikil veikindi, en samt
er eins og við séum aldrei viðbúin
þegar kallið kemur. Söknuðurinn
er sár og þú átt hug okkar allan.
Það var alltaf svo gott að koma
til þín á Breiðabliksveginn, þú
faðmaðir okkur innilega að þér og
vildir ávallt fá fréttir af öllum. Þú
settir fjölskylduna framar öllu.
Margs er að minnast, t.d þegar
við sátum við eldhúsborðið eða í
sófanum og töluðum um okkar
hjartans mál á meðan hrærðir þú í
og bakaðir heimsins bestu pönnu-
kökur. Skrítið er til þess að hugsa
að fá þær aldrei aftur.
Svo eru það litlu sólargeislarnir
þínir, þeir Alexander og Magnús.
„Amma gamla“ eins og þeir köll-
uðu þig alltaf. Þú prjónaðir á litlu
fæturna þeirra og talaðir um að
þeir færðu líf í húsið þitt.
Við elskum þig, amma. Megi
Guð vera með þér. Við viljum
þakka öll árin sem við fengum að
eiga saman. Sá tími er dýrmætur
og minningarnar um þig munu lifa
í hjarta okkar.
Nú hefur þú lagst til svefns og
við bjóðum þér góða nótt.
Kristleifur, Hildur og
Magnús Kristleifur; Inga,
Emil og Alexander;
Jón Jakob.
Elsku amma mín. Þú gerðir allt
gott, með brosi og hlýju. Þú gafst
okkur stolt okkar aftur.
Tárin þau renna og kinnarnar
brenna, hjartað það slær og þú
enn hlærð.
Tilfinningin segir mér að dauð-
inn sé ekki það versta.
Augnablikin sem ég átti með þér
eru það besta.
Ingveldur Magnúsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Birgir Jakob Hansen.
ESTER
HJÁLMARSDÓTTIR
HANSEN
 Fleiri minningargreinar um Est-
er Hjálmarsdóttur Hansen bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.