Morgunblaðið - 25.05.2003, Blaðsíða 52

52 SUNNUDAGUR 25. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Sýnd kl. 3.
Frábær
rómantísk
gamanmynd
sem hefur
allstaðar
slegið
í gegn.
Sýnd kl. 8. B.i.14.Sýnd kl. 5,30. B.i.12 ára.
Sýnd kl. 3, 5, 6, 8, 9 og 10. B. i. 12 ára.Sýnd kl. 4, 6, 8 og 10. B.i. 12 ára.
Sýnd kl. 3.
Sýnd kl. 3, 5.40, 8 og 10.15.

Kvikmyndir.com Kvikmyndir.is
SV MBL
HK DV

SG Rás 2
Radio X

ÞÞ Frétta-
blaðið

ÓHT Rás 2
„Grípandi og gefandi með
óborganlega bardaga“
ÁLFABAKKI / KRINGLAN / AKUREYRI
kl. 5.20, 8 og 10.20. / kl. 3.20, 5.20, 8 og 10.20. / kl. 2 og 4
Sýnd kl. 2, 4 og 6.
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 8. B.i. 14 ára
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 10. B.i. 14 ára
ÁLFABAKKI
kl. 2 og 3.50 ísl. tal. / kl. 4. Ísl. tal.
ÁLFABAKKI / KRINGLAN
Sýnd kl. 2. Íslenskt tal.
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 2. Íslenskt tal. Tilboð 500 kr.
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 4 og 6.
KEFLAVÍK
KVIKMYNDIR.COMÓHT Rás 2
Frábær
rómantísk
gamanmynd sem
hefur
allstaðar
slegið
í gegn.
ÞAÐ þarf vænan skammt af hugrekki, hroka og
húmor til að skíra verk í höfuðið á sjálfu Nóbels-
skáldinu okkar. Tala nú ekki um þegar rokkplata er
annars vegar. En þetta hafa einmitt verið höfuðeig-
inleikar Mínus, allt síðan sveitin sigraði í Músíktil-
raunum Tónabæjar 1999. Hæfilegur hrokinn hefur
alltaf verið til staðar. Þetta yfir-
keyrða rokkfas, allir taktarnir og
stælarnir á sviðinu, auðvitað þarf
vissan hroka til að komast upp
með þá, hroka og náttúrlega húm-
or, því um leið virðast sveitar-
menn alltaf hafa verið meðvitaðir
um þessa ímynd sína og hreinlega gert út á hana.
Hugrekkið er það sem stendur þó uppúr og lýsir
sveitinni best, er hennar helsta dyggð. Það þarf
nefnilega hugrekki til að fylgja ætíð eigin sannfær-
ingu og spila þá tónlist sem maður sjálfur hefur
áhuga á, burtséð frá kröfum annarra. Það þurfti
sannarlega hugrekki til að brjótast fram á sjónvar-
sviðið með flutningi viðlíka harðkjarnarokks og
finna mátti á tveimur fyrstu plötunum, Hey,
Johnny! og Jesus Christ Bobby. Enn þá meira hug-
rekkis krefst samt að storka svo rækilega því góða
orðspori sem sveitin hafði skapað sér innan hins
kröfuharða harðkjarnageira, að breyta tónlistar-
stefnunni svo skyndilega og á svo róttækan og ófyr-
irsjáanlegan máta. En við nánari athugun er þetta
alls ekkert svo ófyrirsjáanleg þróun, því Mínus hef-
ur aldrei gefið sig út fyrir einhverja lognmollu, aldr-
ei sætt sig við óbreytt ástand. Og hvort sem unn-
endum fyrri platna líkar betur eða verr þá höfðu
Mínus-menn, eins og allir sannir og skapandi tón-
listarmenn, þörf fyrir að breytast, þróast áfram,
taka framförum ef vill. Þess vegna eru þeir og hafa
alltaf verið saman í hljómsveit, jú og svo náttúrlega
líka út af rokklíferninu gerir maður ráð fyrir, og
allri athyglinni. Á meðan tvær fyrstu plöturnar
voru byltingarkenndar hver á sinn hátt, frábærar
rokkplötur til síns brúks, þá er Halldór Laxness
ekkert minna en risastökk fram á við, hreint ótrú-
legt framfaraskref. Allt spilar inní: betri lög, betri
textar, svalari stíll, betur heppnaðri pælingar, betri
söngur og það sem mest er um vert margslungnari,
bitastæðari og frjórri rokktónlist – og voru hinar
plöturnar þá hreint engin endurvinnsla.
Það er varasamt að nota orðið „fullkomin“ í svona
umsögn en hér verður vart hjá því komist, segjum
bara „næstum fullkomin“ svona til vonar og vara.
Sem rokkplata kemur Halldór Laxness – svona
klaufaorðalag er nákvæmlega það sem þeir sáu fyr-
ir sér þegar þeir völdu þennan titil, púkarnir – eins
nærri því að verða fullkomin og íslensk rokkplata
hefur komist, er næstum fullkomin. Hún líka hefur
þetta allt; flæði, frumleika, funhita, fyndni, hæfileg-
an fáránleika, rétta fasið og firnasterk lög. Og unun
er að heyra hversu smekklega þeir tvinna saman
fortíð sína og framtíð, gömlu þungmeltu harð-
kjarnakeyrsluna og nýju grípandi melódísku til-
raunarokkstefnuna. Kristallast það kannski best í
fyrstu þremur lögum plötunnar – „Boys Of Wint-
er“, „Who’s Hobo“ og „Romantic Exorcism“ – sem
saman mynda eitthvert magnaðasta upphaf ís-
lenskrar plötu, og þótt víðar væri leitað innan rokk-
geirans. Þetta er einhver undarlega fullkomin –
þarna kemur orðið aftur – blanda; brjáluð keyrsla,
grjótharður gítar, sjóðheit hrynjandi og límandi
melódíur. Heilaga þrenning þessi rís auðvitað hæst
í „Romantic Excorcism“, besta rokklagi sem ég hef
heyrt í háa herrans tíð, ef ekki lengur. Þau gerast
hreinlega ekki betri, meira grípandi, djarfari,
ágengari.
Halldór Laxness er náttúrlega vaðandi í gömlum
og nýjum rokkklisjum sem hugsanlega á eftir að
stuða einhverja. En það liggur samt í augum uppi
að um leið og Mínus-menn eru greinilega veikir fyr-
ir þessum klisjum þá ala þeir vísvitandi á þeim, ekki
hvað síst húmorsins vegna. Auðvitað er fyndið þeg-
ar rokkklisjur eru yfirkeyrðar á svo vel heppnaðan
máta; allt morandi í vísunum í goðsagnir á borð við
Stooges (berið saman myndir af Krumma á sviði og
ungum Igga Pop og ímyndið ykkur Pop syngja
„Search and Destroy“), Big Star, Guns’n Roses,
MC5 (ómurinn af Kick Out The Jams er sterkur í
nýju Mínusarstefnunni). Gott dæmi um þessar
dásamlegu klisjur eru „My Name is Cocaine“ og
„Here Comes The Night“, sem reyndar er fyrsta
harðkjarnadiskó sem hljóðritað hefur verið, þar
sem Krummi leikur sér að því að taka nokkrar
Michael Jackson falsettur – orðinn ótrúlega fjöl-
hæfur og margslunginn rokksöngvari hann
Krummi.
Hér væri hægt að fara út í nákvæma greiningu á
hverju lagi fyrir sig, velta sér uppúr þeim af ein-
skærum unaði, en það er nú bara ekki mikið rokk í
því. Svona tónlist segir sig sjálf, kallar ekki á djúpa
greiningu. Hana á að finna og fíla. Verður þó ekki
komist hjá því að nefna „The Long Face“, kannski
léttasta lagið á plötunni, það sem næst kemst meg-
instraumnum, poppinu. Þar sýna þeir Mínus-drengir
og sanna hversu auðveldlega hið melódíska form
leikur í höndunum á þeim, að þeir gætu auðveldlega
gert heila plötu með slíku efni. En það væri of auð-
velt. Þeir kæra sig ekki um neitt auðvelt, allavega
ekki þegar tónlistarsköpunin sjálf er annars vegar.
Áður hefur verið getið frábærs framlags
Krumma, sem sýnir á sér nýjar og fjölbreyttari
hliðar sem söngvari, en að öðrum ólöstuðum í band-
inu verður að geta framlags gítarleikaranna Frosta
og Bjarna sem auðheyrilega eru að drukkna í eigin
frjósemislind, springa af sköpunarkrafti. Annað
eins gítarkukl og þeir fremja saman á plötunni hef-
ur ekki heyrst á íslenskri plötu síðan Þorsteinn
Magnússon og Guðlaugur Óttarsson brugguðu sína
seiði með Þeysurum fyrir góðum tveimur tugum
ára síðan. Talandi um gömlu nýbylgjuna, gamla ís-
lenska nýrokkið frá upphafi níunda áratugar; enn
og aftur skýtur það upp kollinum, nú hjá bestu ís-
lensku rokksveit nýrrar aldar. Það er nefnilega svo
gaman að heyra því bregða fyrir, þessu séríslenska
kuldarokki – er reyndar mjög erfitt að lýsa þessum
Rokk í Reykjavík suðupotti – innan um allar er-
lendu rokkklisjurnar og þennan haug nýrra hug-
mynda sem Mínus hefur fram að færa.
Það er klárt mál að Halldór Laxness á eftir að
teljast til merkari platna í íslenskri rokksögu og er
reyndar hreinlega með því besta sem komið hefur
út almennt í rokkheiminum lengi vel. Þessi plata er
sannarlega bjargvættur, hvalreki, verðugur fyrsti
handhafi rokknóbelsverðlaunanna – sem ætti hrein-
lega að setja á laggirnar gagngert fyrir þessa plötu.
Halldór Laxness er Íslandsklukka íslenska rokks-
ins.
Tónlist
Íslandsklukkan
Mínus
Halldór Laxness
Smekkleysa
Halldór Laxness er þriðja breiðskífa hljómsveitarinnar
Mínus. Hljómsveitina skipa Krummi söngvari, Frosti gít-
arleikari, Bjarni gítarleikari, Þröstur bassaleikari og
Bjössi trommuleikari. Við sögu koma og Katiejane Gar-
side (söngur) og Hrafn Ásgeirsson (saxófónn). Lög og
textar eru eftir Mínus en Katiejane Garside á textann
við „Last Leaf Upon The Tree“ auk þess að semja tón-
listina í því lagi með Mínus. Upptökum stjórnuðu Birgir
Örn Thoroddsen, Ken Thomas og Mínus.
Ljósmynd/Börkur Sigþórsson
„Það er klárt mál að Halldór Laxness á eftir að
teljast til merkari platna í íslenskri rokksögu og
er reyndar hreinlega með því besta sem komið
hefur út almennt í rokkheiminum lengi vel.“
Skarphéðinn Guðmundsson
FÖRÐUNARKEPPNI No Name fór
fram í Vetrargarðinum í Smáralind
um síðustu helgi. Lilja Nótt Þór-
arinsdóttir, framkvæmdastjóri
keppninnar, segir móttökur gesta
hafa verið góðar. „Þetta gekk von-
um framar. Á milli fimm og sex þús-
und manns fóru þarna í gegn,“ segir
hún en þetta er í fyrsta skipti sem
keppni af þessu tagi er haldin á land-
inu. Tilgangur keppninnar var að
gefa öllum, sem lært hafa förðun
tækifæri til að koma sér á framfæri
og virðist það hafa tekist.
„Sumar þessara stelpna sem tóku
þátt í keppninni eru strax komnar
með atvinnutilboð. Þetta virkaði vel
fyrir þær. Sú sem vann brúðarförð-
unina er bókuð núna fram í júlí,“
segir Lilja Nótt, sem er ánægð með
hvernig til tókst. Keppt var í fimm
flokkum: „Smokey“, tískunni í dag ,
ljósmyndaförðun, brúðarförðun og
unglingaflokki. Sigurvegarar voru
Gréta Huld Mellado (tímabilaförð-
un), Elma Dögg Gonzales (brúð-
arförðun), Anna Sigrún Benedikts-
dóttir (tískuförðun), Margrét H.
Sigurpálsdóttir („smokey“), Íris
Björk Björnsdóttir (unglingflokkur).
Morgunblaðið/Árni Torfason
Þemað í keppninni var nátt-
úran. Hér má sjá Brynhildi
sitja rólega á meðan Þórdís
umbreytir henni.
Framtíðin
í förðunF
ö
rð
u
na
rk
e
pp
ni
N
o
N
am
e
í
S
m
ár
al
in
d
TENGLAR
.....................................................
www.noname.is