Morgunblaðið - 01.06.2003, Side 46

MINNINGAR
46 SUNNUDAGUR 1. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Kveðja frá Flug-
freyjufélagi Íslands
Lífsleikni er það orð sem kemur
fyrst upp í huga manns þegar Guð-
rúnar Helgu er minnst. Við sem
störfuðum með henni í fluginu áttum
því láni að fagna að kynnast hæfi-
leikaríkri, heilsteyptri, lífsglaðri og
kraftmikilli stúlku. Stúlku sem þrátt
fyrir ungan aldur hafði ótrúlega
mikla reynslu og breitt hæfileika-
svið. Hún dansaði, lék, talaði tungum
og var hinn þægilegasti vinnufélagi í
alla staði. Svo átti hún hann Geira
sinn. Þeirra samband hófst þegar
þau voru táningar og henni fannst
ekkert eðlilegra en að hann væri
maðurinn hennar því þau voru jú
sköpuð hvort fyrir annað.
Veikindi Guðrúnar Helgu urðu að
lokum til þess að hún sneri ekki til
baka í flugið. Samstarfsmenn hennar
í tæpan áratug fylgdust með baráttu
hennar við veikindin ýmist í eigin
persónu eða í gegnum tengiliði. Sigri
var fagnað og að sama skapi fyllti
sorg flotann þegar krabbameinið
gerði vart við sig aftur. Með þeirri
baráttu var grannt fylgst og sá sigur
sem þá vannst var kraftaverki lík-
astur. Eftir stóð hetjan okkar, Guð-
rún Helga, björt yfirlitum, sterk,
kraftmikil og æðrulaus. Tilbúin að
deila reynslu sinni með öðrum sem
stóðu frammi fyrir samskonar veik-
indum. Hennar verður ætíð minnst
sem baráttukonu með lífsgleði að
markmiði. Baráttukonu sem neitaði
að láta veikindin ráða för heldur fann
leiðir sem hægt var að fara þrátt fyr-
ir þau. Þannig skapaði hún sér
starfsvettvang við kvikmynda-, aug-
lýsinga- og þáttagerð þar sem list-
rænir hæfileikar hennar nutu sín
ásamt sköpunargleði og krafti þegar
hún hætti að fljúga og seinna meir
lærði hún svæðanudd og starfaði við
það.
Flugfreyju- og flugþjónastéttin er
stolt yfir að Guðrún Helga hafi til-
heyrt þeirra hópi. Við minnumst
hennar með virðingu og aðdáun. Eig-
inmanni hennar, börnum, foreldrum,
systkinum og öðrum skyldmennum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Ásdís Eva Hannesdóttir.
Standið ekki við gröf mína og fellið tár.
Ég er þar ekki.
Ég sef ekki.
Eg er vindurinn sem blæs.
Ég er demanturinn sem glitrar á fönn.
Ég er sólskin á frjósaman akur.
Ég er hin milda vorrigning.
Þegar þú vaknar í morgunkyrrð,
er ég vængjaþytur fuglanna.
Ég er stjarnan sem lýsir á nóttu.
Standið ekki við gröf mína og fellið tár.
Ég er þar ekki, ég lifi.
(Höf. ók.)
Elsku hjartans Guðrún Helga,
Takk fyrir allt og allt, við höldum
áfram síðar.
Elsku Geir, Arnar Sveinn, Ragn-
heiður Katrín og aðrir aðstandendur,
megi Guð vaka yfir ykkur og styrkja
og veita ykkur kraft til að halda
áfram.
Guðrún Möller og fjölskylda.
Guðrún Helga var stórkostleg
stúlka. Lífsgleði hennar var smitandi
og hún hreif fólk með sér, með glað-
værð, bjartsýni og léttleika. Hún var
búin einstökum hæfileikum sem sést
best á þeim ólíku störfum sem hún
tók sér fyrir hendur um ævina. Lífið
lét hana takast á við erfiða hluti sem
hún axlaði með krafti og dug. Ósigr-
GUÐRÚN HELGA
ARNARSDÓTTIR
✝ Guðrún HelgaArnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. júlí 1964. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut að-
faranótt föstudags-
ins 16. maí síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Hallgrímskirkju 27.
maí.
um var breytt í sigra og
hún rétti samferðafólki
hjálparhönd þegar það
þurfti þess mest. Alltaf
var hún reiðubúin að
hlusta á fólk sem til
hennar leitaði. Oft varð
ég vitni að því að hún
tók símann og ræddi
við þá sem höfðu ný-
lega greinst með
krabbamein, talaði við
þá um hversu mikið líf-
ið hefði upp á að bjóða
og bauð öllum að hitta
hana á heimili fjöl-
skyldunnar. Þeir sem
veikir voru höfðu jafnan forgang og
við sem vorum aðeins mætt til að
spjalla gátum beðið róleg.
Ég sendi Geir, Arnari Sveini,
Ragnheiði Katrínu Rós, Þórhildi,
Arnari, systkinum, ættingjum og
vinum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Selma Ósk Kristiansen.
Það var aldrei lognmolla í kringum
hana Guðrúnu. Minningin um hana
verður alltaf tengd hennar fallega
brosi og þeirri glaðværð sem því
fylgdi. Þrátt fyrir hennar löngu og
erfiðu baráttu fyrir lífinu hvarf þessi
glaðværð aldrei. Það var frekar eins
og hún ykist eftir því sem Guðrún
gerði sér grein fyrir hversu dýrmætt
lífið er. Afstaða Guðrúnar til lífsins
var að svo mörgu leyti aðdáunarverð
og okkur lærdómsrík, sem nú stönd-
um eftir harmi slegin. Guðrún tók líf-
ið fram yfir dauðann. Hún var alla tíð
staðföst í þeirri trú sinni að hún
myndi lifa okkur öll. Hún var stað-
ráðin í að sjá börnin sín vaxa úr
grasi. Lífsvilji hennar var svo ótrú-
lega sterkur og staðfastur og ég er
ekki í vafa um að hann einn og sér
gaf henni lengri tíma meðal okkar þó
alltof stuttur væri.
Ég hafði alltaf gaman af Guðrúnu,
ekki bara af því að hún var alltaf
hress og skemmtileg, heldur líka af
því hversu ákveðnar skoðanir hún
hafði. Þessar skoðanir tjáði hún
tæpitungulaust og var ekki vart við
að þær færu fyrir brjóstið á sumum.
En hún var alltaf hrein og bein, sem
er mikill mannkostur.
Ég kynntist Guðrúnu fyrst þegar
hún og Geir hófu nám í MH. Við Geir
þekktumst gegnum handboltann,
sem þá var okkar líf. Guðrún deildi
hins vegar ekki þeim áhuga með okk-
ur og fannst reyndar oft lítið til hans
koma. Hún átti sér stóra drauma um
að verða atvinnudansari. Þrátt fyrir
ólík áhugamál varð okkur vel til vina
og ræddum oft lengi um lífið og til-
veruna.
Þegar síðan synir okkar gengu
nánast í fóstbræðrasamband endur-
nýjaðist þessi gamla vinátta. Arnar
Sveinn varð meira eins og einn af
fjölskyldunni frekar en bara vinur
Bjarka sonar míns. Oft var því stöð-
ugt samband til að halda reiður á
náttstað drengjanna. Það var gaman
að kynnast því hvernig mannkostir
þeirra Geirs og Guðrúnar endur-
spegluðust í Arnari Sveini. Að svo
mörgu leyti er hann mun þroskaðri
en drengir á hans aldri. Hann hefur
notið mjög náinna og kærleiksríkra
tengsla við foreldra sína, sem birtast
svo vel í öllu fari hans og hegðun.
Jafnvel þótt Guðrún væri alla tíð
staðföst í trú sinni á lífið gerði hún
sér vel grein fyrir því hvað tíminn
var dýrmætur, ekki síst með Arnari
og nú síðast með Ragnheiði Katrínu.
Fráfall Guðrúnar er mikið áfall
fyrir svo miklu fleiri en fjölskyldu og
vini Guðrúnar. Með krafti sínum og
lífsgleði hafði hún á undanförum ár-
um hjálpað og stutt fjölda fólks í bar-
áttunni við illvíga sjúkdóma. Þessu
fólki veitti hún mikinn stuðning. Gaf
því nýja von og trú á lífið og þá oft á
tímum, sem hún sjálf þurfti á öllu
sínu að halda. En þetta starf lýsti
henni best og talar skýrast fyrir
hvaða persónu Guðrún hafði að
geyma.
Harmur Geirs og Arnars Sveins
og litlu stúlkunnar er enn stærri en
við, sem magnlaus stöndum hjá,
fáum skilið. Aðeins nokkrum mánuð-
um eftir fráfall móður og ömmu
horfa þau nú á eftir ástkærri eigin-
konu og móður. Spurningar um til-
gang lífsins hljóta að leita á huga
margra. Nánast á sama tímapunkti
og nýr og skær sólageisli kom inn í líf
fjölskyldunnar með Ragnheiði Katr-
ínu Rós hneig sól Guðrúnar hratt til
viðar. Þær byrðar sem lagðar eru á
þá feðga og fjölskylduna alla eru
þyngri en maður fær með góðu móti
skilið.
Elsku Geir, Arnar Sveinn og
Ragnheiður Katrín, fyrir hönd fjöl-
skyldunnar í Stigahlíð 78 sendi ég
ykkur, foreldrum Guðrúnar, systkin-
um og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu og innilegustu samúð. Megi
góður Guð styrkja ykkur öll á þess-
um erfiðu tímum.
Brynjar Harðarson.
Okkur langar að minnast vinkonu
okkar og hetju sem lést langt fyrir
aldur fram. Kynni okkar hófust fyrir
30 árum þegar Guðrún Helga flutti
með foreldrum sínum norður til Ak-
ureyrar og kom í bekkinn okkar í
Barnaskóla Akureyrar. Þá bund-
umst við sterkum vináttuböndum
sem haldist hafa síðan. Eftir að Guð-
rún Helga flutti aftur suður hélst enn
mikið samband, bæði með bréfa-
skriftum og heimsóknum. Ef við fór-
um suður þá var ævinlega gist á Óð-
insgötunni í stóra herberginu
hennar. Einnig kom hún oft norður
og var þá hjá ömmu sinni og afa í
Byggðaveginum, sem henni þótti svo
vænt um. Fermingarárið okkar fóru
hún og Sigrún Björg ógleymanlega
ferð til Spánar með Gullu.
Alla páska kom hún norður. Þá var
farið í fjallið og sagði hún að það væri
eini staðurinn þar sem hún yrði brún
í framan. Arna og Guðrún Helga fóru
eitt sumar saman til Óslóar að vinna
og eru margar góðar minningar frá
því sumri og mikið búið að hlæja þeg-
ar þær eru rifjaðar upp. Síðan eign-
uðumst við okkar fjölskyldur og Guð-
rún Helga giftist Geira sínum sem
hún sagði við okkur 14 ára að hún
ætlaði sér að giftast. Þá strax sá hún
hve frábæra mannkosti hann hafði
að bera og hafa þeir margsinnis kom-
ið í ljós í gegnum árin, sérstaklega í
veikindum hennar. Hann var klett-
urinn í lífi hennar. Saman eignuðust
þau síðan Arnar Svein, augastein
mömmu sinnar. Var aðdáunarvert að
sjá hve náið og gott samband var á
milli þeirra. Fer hann út í lífið með
gott veganesti sem mamma hans
veitti honum. Gerði hún allt sem í
hennar valdi stóð til að honum liði
sem best og veikindi hennar kæmu
sem minnst niður á honum. Fyrir
nokkrum mánuðum eignuðust þau
síðan litlu stúlkuna sína hana Ragn-
heiði Katrínu Rós. Er okkur minn-
isstætt símtalið sem við fengum frá
henni þegar hún tilkynnti okkur að
hún væri að sækja stelpuna sína og
var eftirvæntingin og gleðin mikil.
En fljótt breytast hlutirnir.
Strax í æsku var okkur ljóst hve
mikill dugnaðarforkur hún Guðrún
Helga var. Ef hún ætlaði sér eitthvað
þá gerði hún það. Það var ekkert sem
stoppaði hana. Kom það best í ljós
þegar hún greindist með krabba-
meinið. Var hún óeigingjörn á að
hjálpa fólki og leiðbeina því í sínum
veikindum.
Við biðjum allt það góða í heim-
inum að vernda og hjálpa elsku Geir,
Arnari Sveini, Ragnheiði Katrínu
Rós, Arnari, Þórhildi og systkinum í
þessari miklu sorg.
Minningarnar sem við eigum um
yndislega vinkonu munum við geyma
og rifja upp og verður hlegið í gegn-
um tárin.
Það er okkur vinkonunum ómet-
anlegt að hafa náð að koma upp á
spítala og kveðja Guðrúnu Helgu.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Þínar vinkonur.
Arna Ágústsdóttir og
Sigrún Björg Guðmundsdóttir.
Guðrún Helga Arnarsdóttir er lát-
in. Ung kona, stúlka, sem barðist svo
hetjulegri baráttu, varð að láta í
minni pokann. Hún var engu lík í
sinni baráttu við krabbameinið.
Meinið sem hrjáði hana síðustu 10 ár
ævi hennar eða lengur. En hvílík
baráttukona, hvaðan fékk hún það
þrek sem hún hafði? Satt að segja
hélt maður að Guðrún Helga væri
ekkert veik, hún hafði svo heillandi
framkomu, svo mikla útgeislun, það
fylgdi henni slíkur ofurkraftur, að
við hjónin héldum þegar hún kom til
Wuppertal, að veikindi hennar væru
alls ekki eins alvarleg og okkur hafði
verið tjáð.
Í Þýskalandi gekk hún í gegnum
eina meðferðina af mörgum og við
fengum þar að njóta nærveru henn-
ar. Við vorum svo lánsöm að fá að
kynnast þessari konu, þessari heims-
konu, sem með innilegri og heilli vin-
áttu sinni tuktaði okkur til og hafði
svo mikil áhrif á líf okkar. Margar
setningar hennar urðu fleygar, eins
og „finnst ykkur þið smart?“ þegar
við vorum komin í okkar fínasta púss
fyrir veislu hjá henni. Svipurinn og
brosið benti okkur á að við værum á
algerum villigötum hvað það varðaði.
Þá var maður drifinn í búðir. Hún
elskaði það að bjóða vinum sínum í
mat, og voru þær veislur konungi
sæmandi, ekkert til sparað og hún
sjálf drottning kvöldsins. Hún var
ekkert veik, bara í meðferð, smá
slöpp. Guðrún þoldi ekki að liggja
inni á spítala og hörðustu þýsku
læknar gátu ekki talið henni trú um
slíka nauðsyn, okkar kona ætlaði að
klára dæmið uppistandandi, ekkert
fjandans vesen. Þetta var ekkert
mál, bara eitthvert leiðindatímabil,
sem gengi yfir. Hún málaði heila
íbúð, sótti líkamsræktartíma og
námskeið með lyfjapokann plástrað-
an á sig og á meðan hún svitnaði og
púlaði í lyftingum eða málaði ofna og
veggi þá rann krabbameinslyfið inn í
líkama hennar. Hún missti hárið, var
samt fegurst allra, hressilegust allra,
strauk sér um bert höfuðið og sagði
okkur að allavega væri ekkert hár af
henni í matnum í kvöld!! Hún var svo
oft hjá okkur á þessum tíma, en um-
ræðuefnið var ekki hennar veikindi,
heldur menn og málefni og þar var
okkar kona, litla pabbastelpan, ekki
að skafa af hlutunum. Hún var svo
beinskeytt, svo ákveðin, að ekki fór á
milli mála að hér var kona með skoð-
anir. Geir og Arnar Sveinn dönsuðu
með henni í lífsgleðinni og við vorum
öll svo glöð hvað í rauninni gekk vel.
Hún plataði okkur öll, auðvitað
hefur hún vitað hvert stefndi, en
svona var hún alltaf, kát, stundum
frek, stundum dómhörð, og oft yfir-
gnæfði hún samkvæmið, enda alltaf
sjálfri sér lík, yndislega falleg og
heilsteypt kona með skoðanir, mál-
efnaleg og rökföst. Svo bergmálaði
hlátur hennar og allir hrifust með,
alltaf. Aldrei kvartaði hún undan ör-
lögum sínum, vitandi hver staðan
var. Aldrei lét hún finna að eitthvað
væri að. Hvaðan kemur svona styrk-
ur?
Elsku Geir, Arnar Sveinn og litla
Ragnheiður Katrín Rós, Guð gefi
ykkur styrk til að skilja það. Guð gefi
ykkur styrk til að umbera tímann áð-
ur en þið hittist aftur. Guð blessi
minningu elsku Guðrúnar okkar
Helgu.
Viggó Sigurðsson,
Eva Haraldsdóttir.
Það er ótrúlega sárt til þess að
hugsa að Guðrún Helga hefur kvatt
þennan heim.
Guðrún var einstök manneskja og
átti sér fáa líka. Lífshamingja, kraft-
ur og barátta eru orð sem lýsa henni
vel. Hún háði hetjulega baráttu við
krabbameinið og var vonargeisli
margra sem berjast við sama sjúk-
dóm. Fólk leit upp til hennar, enda
ekki annað hægt, þar sem hún var
óendanlega dugleg, gaf aldrei eftir
og átti ávallt tíma til að hjálpa þeim
sem á þurftu að halda.
Við munum ekki eftir Guðrúnu
öðruvísi en í góðu skapi, alltaf svona
hálfglottandi. Hún var fljót að grípa í
grín og var með góðan húmor.
Guðrún Helga var mjög ákveðin
og það bar hana langt. Sjúkdómur-
inn var algjört aukaatriði og það er
ekki hægt að segja að maður muni
hana sem sjúkling, hún var alltaf sú
sem var í því að segja brandarana og
gerði grín að ástandi sínu, gott dæmi
um það er þegar hún bauð okkur öll-
um (sem fyrr) í mat úti í Wuppertal,
þetta var á þeim tíma sem hún var
búin að missa allt hárið. Um leið og
hún bauð okkur öllum að gjöra svo
vel sagði hún „og ef það er hár í
matnum, þá er það ekki af mér“ og
svo hló hún manna hæst. Guðrún
vakti athygli hvar sem hún kom og
var hún ein af þeim sem allir vissu
hver var. Hún sá aldrei vandamál,
þau voru þarna einfaldlega til að
leysa þau.
Það er hægt að skrifa endalaust
um Guðrúnu Helgu, hversu yndisleg
og dugleg hún var. Öll matarboðin,
spjöllin og góðu stundirnar sem við
áttum saman lifa í minningunni og
munu aldrei gleymast. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þessari kraftmiklu, yndislegu og
frábæru konu og minning hennar
mun ávallt lifa í hjörtum okkar. Guð-
rún Helga er hetja í okkar augum.
Blessuð sé minning hennar.
Elsku Geiri, Arnar Sveinn og
Ragnheiður Katrín, við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð.
Rakel Margrét Viggósdóttir,
Jón Gunnlaugur Viggósson.
Í dag kveð ég kæra vinkonu sem
fallin er frá í blóma lífsins. Kynni
okkar hófust fyrir meira en 30 árum,
ég sjö ára og hún fimm, feður okkar
vinir, og þótti heppilegt að láta okkur
leika saman. Strax við fyrstu kynni
öðlaðist hún sérstakan sess í hjarta
mínu þegar hún gaf mér leikfang
sem hún átti, bara af því að mér þótti
það fallegt. Ég stóð dolfallin and-
spænis þessari skilyrðislausu góðvild
og tók við þessari gersemi, grunlaus
um að þetta atvik ætti eftir að end-
urtaka sig í ýmsum myndum á þeim
árum sem framundan voru. Guðrún
Helga átti nefnilega eftir að gefa mér
mikið, aðallega af sjálfri sér, við ýmis
tilefni, jafnt stór sem smá. Þrátt fyr-
ir að við hittumst ekki oft, þar sem
við áttum lengst af heima hvor í sinni
heimsálfunni, var það eins og við
manninn mælt þegar ég kom heim að
hún var alltaf boðin og búin til að
hjálpa, skutla, redda, spjalla, hlæja
eða veita stuðning, allt eftir atvikum.
Hún var einstök vinkona, með sitt
glaðværa fas og geislandi bros.
Síðustu ár hafði sambandið
minnkað, annríki hversdagsins sá til
þess, en alltaf var gott að hitta hana.
Við hittumst síðast í janúar, á afmæl-
isdegi föður hennar. Þá var Guðrún
Helga glöð og það geislaði af henni,
því að þá um daginn höfðu hún og
Geiri fengið vilyrði um að fá að ætt-
leiða litla dóttur. Framtíðin var björt
og eftirvæntingin mikil.
Kæra vinkona, ég kveð þig með
trega og jafnframt þakklæti fyrir
tryggð þína og vináttu, og bið guð að
geyma þig á nýjum stað. Elsku Geiri,
Arnar Sveinn, Ragnheiður Katrín
Rós, Arnar, Þórhildur, systkini og
aðrir aðstandendur, megi guð
styrkja ykkur í sorginni.
Alda Sigmundsdóttir.
Elsku fallega og góða Guðrún
Helga mín, þú valdir þér að sjálf-
sögðu fallegan og sólríkan dag til að
kveðja þessa jarðvist. Þú varst barn
sólarinnar og sannkallaður sólar-
geisli í lífi okkar sem fengum að
kynnast þér.
Ég tel það mikil forréttindi að hafa
fengið að kynnast þér og eiga þig
sem vinkonu. Alltaf varstu tilbúin að
gefa af þér og leiðbeina öðrum þó þú
værir sjálf í baráttu við krabbamein.
Þú varst líka svo dugleg að hugsa um
heilsuna til að geta verið til staðar
fyrir Geir, Arnar Svein og svo núna
síðustu mánuðina líka fyrir litla sól-
argeislann ykkar Ragnheiði Katrínu.
Það er margs að minnast á stundu