Morgunblaðið - 02.06.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 2. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Maður er aldrei
viðbúinn dauðanum.
Amma var búin að vera
veik lengi og maður
reyndi að búa sig undir slæmu tíð-
indin. Þrátt fyrir það var ég ekki
tilbúin, og erfitt er að trúa því að hún
sé farin frá okkur. Ég vona að hún sé
komin á betri stað þar sem vel er
hugsað um hana, en hún á það skilið
eftir að hafa hugsað svona vel um
okkur. Ég minnist þess hve vel hún
tók á móti okkur þegar við komum
norður á Hvammstanga. Hún settist
ekki niður og slappaði af fyrr en hún
vissi að allir voru ánægðir og saddir.
Þá settist hún niður og fór að spila
orrustu við hvern þann sem vildi. Við
áttum það sameiginlegt að verða
aldrei leið á spilaskapnum. Hún var
mjög barngóð og góð amma og sýndi
það í verki hve vænt henni þótti um
okkur. Eins og þegar hún spilaði við
mig þó að í rauninni væri ég of ung til
að skilja spilið. En ég náði reglunum
fljótt vegna áhuga okkar beggja.
Dýrmætustu minningar mínar eru
frá Hvammstanga, þar sem ég fékk
að leika mér í fjörunni og borðaði síð-
an góðan sunnudagsmat hjá ömmu.
Það var líka yndislegt að sofna út frá
sjávarniðnum því að þá færðist ró yf-
ir allt og alla. Það er svo undarlegt að
ég sjái hana aldrei aftur, en sem bet-
ur fer á ég margar góðar minningar
HANSÍNA
SIGURBJÖRG
HJARTARDÓTTIR
✝ Hansína Sigur-björg Hjartardótt-
ir fæddist í Ytri-Kefla-
víkurbæ á Hellissandi
13. júlí 1919. Hún lést
á hjúkrunardeild
Hrafnistu í Reykjavík
7. maí síðastliðinn og
var útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju 16.
maí.
til að ylja mér við þegar
ég sakna hennar.
Amma var svo góð við
alla, unga sem aldna og
mun hennar verða sárt
saknað af öllum sem
þekktu hana. Ég er
þakklát fyrir að fá að
kynnast henni og vona
að lífsreglur okkar
verði þær sömu, því að
þá mun mig ekki skorta
ást. Vertu sæl amma
mín, ég mun sakna þín
sárlega og minning þín
mun lifa í hjarta mínu.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Sigurbjörg.
Hansína Sigurbjörg, móðursystir
okkar, var þriðja í hópi tíu systkina,
fjögur þeirra lifa hana. Yngsti bróðir
hennar, Hreinn, lést í janúar á þessu
ári og Hansína, sem við kölluðum
alltaf Sínu, lést hinn 7. maí síðastlið-
inn. Við sem eftir sitjum söknum af
eigingirni þess sem vill hafa allt
óbreytt enda þótt við vitum að Sína
hefur hlotið hvíld frá langvinnum
veikindum. Á svona stundu leitar
hugurinn ósjálfrátt til baka og í okk-
ar tilfelli allt til okkar fyrstu ára.
Móðursystkini okkar og makar
þeirra var fólk sem stóð saman í
blíðu og stríðu og viðhorf þeirra og
skoðanir mótuðu okkur; fólk sem
heyrðist í, þó mishátt, og naut þess
að koma saman á hátíðisstundum;
fólk sem veitti okkur börnunum at-
hygli og áhuga. Það var gott að alast
upp meðal þessa fólks. Sína var létt á
fæti og rösk en hjá henni var alltaf
Ég get ekki verið
með ykkur öllum í dag
en ég er þar samt í
huga og elsku mamma
mín, mig langar svo til
að geta faðmað þig að
mér. Í dag er elsku
bróðir minn Aðalsteinn Birgir Ing-
ólfsson lagður til hvíldar, ég man
bara eftir öllum okkar góða tíma
saman og ég elska þig alltaf.
Þín elskandi systir
Anna Ingólfsdóttir Koehn,
Crestview í Flórída.
Að kveðja jafnkæran og náinn vin
eins og Birgir var mér og fjölskyldu
minni er mjög erfitt. Og þegar mað-
ur sest niður og rifjar upp allar þær
góðu stundir sem við áttum með
þeim hjónum, þá verður maður bæði
þakklátur fyrir minningarnar sem
maður á og leiður yfir því að hafa
ekki fengið að kveðja, með öðrum
orðum en „við sjáumst hress og kát
í sumar“ því að á öðru átti maður
ekki von þegar við kvöddum þau
hjónin í janúar þegar þau voru að
fara til Spánar.
En lífið er ekki alltaf svo einfalt,
því miðvikudaginn 23. apríl fékk ég
óþægilega símhringingu, hinum
megin á línunni er Lauga frænka og
segir að hún hafi ekki góðar fréttir
að færa okkur. Hún segir mér að
Birgir sé kominn á spítala, hann
hafi fengið heilablóðfall og að lækn-
arnir segi að það sé engin von að
hann lifi það af. Fyrsta sem flaug í
gegnum hugann minn var „nei það
AÐALSTEINN BIRG-
IR INGÓLFSSON
✝ Aðalsteinn Birg-ir Ingólfsson
fæddist í Reykjavík
15. desember 1935.
Hann lést á La Mar-
ina á Spáni hinn 25.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Áskirkju 30. maí.
getur ekki verið að
hans tími sé kominn,“
en föstudaginn 25. apr-
íl kvaddi hann þetta
jarðlíf langt fyrir aldur
fram. Birgir var einn
af þeim sem var annt
um heilsu sína, og hélt
sér í góðu formi með
því að hreyfa sig á
hverjum degi fór í
sund, labbaði eða golf
sem var nýjasta
áhugamál hans. Birgir
spáði einnig mikið í
andleg málefni, og
hvernig ætti að lækna
sig sjálfur án þess að vera taka inn
einhver nútímalyf. Það sást best á
því hvaða bækur voru á náttborðinu
hans.
Birgir kynntist ég fyrst fyrir 28
árum þegar hann og Lauga frænka
fóru að draga sig saman, en þá
bjuggum við saman á Njálsgötunni
þrjár kynslóðir, ég, Lauga frænka
og amma. Mér unglingnum fannst
nú hálf skrítið að horfa upp á þetta
fullorðna fólk sem gat ekki af hvort
öðru séð. En á þessum árum fannst
manni þegar fólk var komið á fer-
tugs aldurinn þá ætti það ekki að
sýna tilfinningar sínar nema á bak
við luktar dyr. En ég og amma vor-
um fljótar að sjá það, að betri mann
gat Lauga frænka ekki fengið, því
það skein af honum hjartahlýjan og
ekki skemmdi útlitið heldur fyrir
honum, því Birgir var með mynd-
arlegri mönnum.
Ekki leið langar tími þar til þau
hófu búskap og festu kaup á sinni
fyrstu íbúð á Njálsgötunni, nokkr-
um húslengjum frá okkur og var
mikill samgangur á milli heimilanna,
enda leit ég á heimili þeirra sem
mitt annað heimili. Þegar ég sjálf
hóf búskap nokkrum árum síðar, þá
reyndum við að hittast reglulega,
með því að spila á fimmtudagskvöld-
um eða bara til að spjalla. Og það
voru ófá áramót sem við áttum sam-
an. Og þegar börnin fóru að koma,
þá var það ekki spurning um annað
en hann væri kallaður Biggi afi,
enda sagði hann að það væri mikill
heiður fyrir sig að vera útnefndur
afi þeirra og reyndist hann þeim
sem slíkur.
Birgir átti sér þann draum að búa
á heitari slóðum og fyrir u.þ.b. 8. ár-
um þegar hann hætti sjómennsk-
unni lét hann þann draum rætast,
og þau hjónin festu kaup á húsi á
Spáni. En þar bjuggu þau yfir vet-
urinn og hér heima á sumrin, og
ekkert fannst Birgi betra en geta
tekið sér góðan göngutúr um ná-
grennið eða á ströndinni og farið í
golf. Og endalaust gat hann verið að
dytta að húsinu enda var hann
handlaginn með afbrigðum. Þegar
við hjónin fórum að heimsækja þau
fyrir 5 árum þá fór ekki á milli mála
að þarna leið þeim vel, og voru þau
komin með stóran vinahóp í kring-
um sig. Og það sást best á því þegar
Birgir veiktist svona snögglega, þá
var Lauga umvafinn vinum sem
vildu allt fyrir hana gera.
Fyrir u.þ.b. ári síðan fannst Birg-
ir að þau hjónin þyrftu að fara að
huga að elliárunum. Því þegar þau
yrðu gömul og fótalúin þá yrðu þau
að búa í hagkvæmara húsnæði hér
heima, og með því hugarfari var
íbúðin á Kristnibraut keypt. Engir
stigar að fara og útsýnið ákaflega
fallegt en þangað fluttu þau inn í
fyrra haust. Og þá kom fram enn og
aftur hvernig mann Birgir hafði að
geyma. Við vorum búin að biðja þau
um að láta okkur vita þegar þau
myndu flytja svo við gætum hjálpað
þeim. En svo var flutt inn í hádeg-
inu á föstudegi svo við værum nú
örugglega í vinnunni og gætum
enga aðstoð veitt. Þegar við inntum
þau eftir svari var skýringin, þið
vinnið svo mikið að þið eigið að nota
ykkar frítíma fyrir sjálfan ykkur.
En Birgir var alltaf tilbúinn að
hjálpa öðrum, en að þiggja aðstoð
fannst honum alltaf erfitt.
Elsku Lauga mín, Heiða, Ingi,
Matta og fjölskyldur ykkar. Megi
góði guð styrka ykkur í sorginni.
Sigríður Jóna og Lýður.
✝ Gestur GunnarAxelsson fæddist
í Reykjavík hinn 12.
nóv. 1942. Hann lést
á heimili sínu í
Reykjavík hinn 23.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Axel Hólm Magnús-
son, f. 18. apríl 1918,
d. 25. sept. 1996, og
Sigrún Gestsdóttir,
f. 17. júní 1911, d.
1994. Systir Gests
sammæðra er Krist-
ín Jóna Jóhannsdótt-
ir, f. 24. júlí 1946.
Gestur ólst upp hjá fósturfor-
eldrum frá tveggja ára aldri,
þeim Baldri Gestssyni, f. 19. nóv.
1912, d. 3. febr. 2001, og Selmu
Kjartansdóttur, f. 30. ágúst 1924.
Dætur þeirra eru Auður Bald-
ursdóttir, f. 14. okt. 1947, maki
Grétar Sæmundsson, f. 17. mars
1943; Unnur Baldursdóttir, f. 20.
apríl 1952, maki Haraldur Þór
Þórarinsson, f. 29. mars 1953, og
Alda Baldursdóttir, f. 20. apríl
1958.
Gestur kynntist Minnie Karen
Woltan, f. 30. sept.
1943, árið 1960 og
slitu þau samvistum
árið 1974. Synir
þeirra eru: 1)Hrafn
Karel Gestsson, f.
15. apríl 1963, kona
hans er Þóra Björg
Grettisdóttir, f. 1.
mars 1969. Eiga þau
synina Hrannar
Gest, f. 2. nóv. 1986,
Aron Karel, f. 1. maí
1990, Hlyn Andra, f.
20. mars 1995, og
Fannar Frey, f. 4.
okt. 1996. 2) Brynj-
ar Carl Gestsson, f. 29. júní 1970,
maki Guðrún Snæbjörnsdóttir, f.
10. okt. 1980. Brynjar á dótt-
urina Lindu Sif, f. 2 jan. 1992, úr
fyrri sambúð. Gestur ólst upp á
Ormsstöðum í Dalasýslu en flutt-
ist til Reykjavíkur árið 1961 og
hóf þá störf hjá Steinstólpum.
Gestur hóf svo störf hjá Björgun
hf. árið 1967 sem vinnuvélastjóri
og starfaði þar til dánardags.
Útför Gests fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Enn einu sinni er okkur kippt
harkalega niður á jörðina og við er-
um minnt á að ekkert er endanlegt
og allir þurfa að kveðja. Við sitjum
hnípin eftir og skiljum ekki tilgang-
inn. Þannig varð okkur innanbrjósts
er við fregnuðum andlát Gests.
Gestur bróðir var uppeldisbróðir
okkar. Hann kom til foreldra okkar
þegar hann var rétt að verða tveggja
ára og þau ólu hann upp sem sinn
eigin son þar til hann hleypti heim-
draganum og stofnaði sína eigin fjöl-
skyldu.
Minningarnar streyma fram, erf-
itt að staldra við því að af mörgu er
að taka.
Við munum uppvaxtarárin. Hann
eldri en við og eini strákurinn, treyst
fyrir ýmsu sem stelpum er ekki
treystandi fyrir; setja brillantín í
hárið og fara á dansleik, spila á
harmonikuna og stappa í gólfið takt-
fast með fætinum; pabbi að lána
hann til bændanna í sveitinni til að
hjálpa til við ýmis verk, hann að
koma heim frá slíkri ferð, allir sitj-
andi í eldhúsinu að hlusta á hann
segja frá með sínum einstaka frá-
sagnarhæfileika hvernig til hafði
tekist; hann að lagfæra vélar og síð-
ast en ekki síst eru minningarnar
um stríðnina ofarlega í huganum.
Hann naut þess að stríða. Hann gat
verið beinskeyttur, alla vega árædd-
um við ekki að stríða á móti nema að
hafa eitthvað öruggt á hann og það
væri ekkert sem hægt væri að stríða
okkur með, annars fengum við það
margfalt til baka.
Í seinni tíð munum við hann best
að hjálpa til í sveitinni. Hann kom í
öllum sínum fríum og hjálpaði for-
eldrum okkar og eftir lát pabba að-
stoðaði hann mömmu að dytta að og
lagfæra ýmsa hluti. Stríðnin var
ekki orðin eins beinskeytt en ánægj-
an var alltaf jafnmikil og það var
óhætt að stríða á móti. Ein af dætr-
um okkar átti það meira að segja til
að byrja að stríða honum til að hann
svaraði henni enda lét hún þau orð
falla að nú væri besti frændi hennar
dáinn.
Snyrtimennskan var honum í blóð
borin. Ekki var laust við öfund hjá
okkur systrunum. Það var alveg
sama hvort hann var í vinnufötunum
eða sparifötunum, alltaf jafn snyrti-
legur. Og það voru fáir sem áttu
fínni sparföt.
Ein sterkasta minningin nú í
seinni tíð er brasið með Gránu
gömlu, eins og fyrsti Fergusoninn
sem kom í sveitina var kallaður. Hún
á sér geymslustað á bak við hlöðu og
var löngu komin úr notkun. En á
hverju sumri þegar að Gestur kom
vestur í sveitina hætti hann ekki að
vinna við hana fyrr en hún fór í gang
og hann gat keyrt hana nokkra
hringi á túninu. Ef hún Grána hefði
sál væri hún hnípnari en við.
Gestur var ekki víðförull maður.
Hann undi sér best í fámenni og
hann notaði fríin sín til að fara í
sveitina og helst ekkert annað. Hann
átti fimm barnabörn sem hann hafði
samvistir við nær daglega. Hjá þeim
undi hann sér best enda er sökn-
uðurinn mikill hjá þeim og fjölskyld-
um þeirra.
Hann kvaddi þetta líf eins og hans
ganga var gegnum lífið, hljóðlega og
ekki fyrir neinum.
Ef eitthvað er fyrir handan er
hann búinn að finna pabba. Við
sjáum þá ganga saman, annan eilítið
álútan með hendur fyrir aftan bak,
hinn tyllir höndum í buxnavasana.
Þeir ræða saman heimsmálin, oftast
sammála en bera mikla virðingu fyr-
ir skoðunum hvor annars.
Um leið og við þökkum sam-
veruna flytjum við móður okkar,
sonum hans og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Systurnar frá Ormsstöðum,
Auður Baldursdóttir,
Unnur Baldursdóttir,
Alda Baldursdóttir.
Föstudagurinn 23. maí byrjaði
óvenjulega, Gestur mætti ekki til
vinnu og hafði ekki samband, eitt-
hvað sem aldrei hafði gerst áður á
þeim þrjátíu og sex árum sem hann
hafði starfað hjá Björgun. Við nánari
eftirgrennslan kom í ljós að hann
hafði látist í svefni á heimili sínu.
Þetta kom sem reiðarslag yfir okkur
sem störfuðum með Gesti og er stórt
skarð höggvið í mannauð Björgunar.
Gestur var einstakur sómamaður,
hæglátur, samviskusamur og traust-
ur og var nærvera hans stöðug,
þægileg og mjög góð. Hann hafði
mikið dálæti á barnabörnum sínum
og talaði um þau af mikilli umhyggju
og hlýju, en samband hans við syni
sína og tengdadætur var einstaklega
gott.
Okkur er minnisstæð veisla sem
var haldin í tilefni fimmtíu ára af-
mælis Björgunar á síðasta ári en þar
mætti Gestur og skemmti sér með
okkur. Hann var alltaf mikill herra-
maður, flottur á velli og snyrtilegur
og hafði hann greinilega gaman af að
dansa því það gerði hann vel eins og
allt annað sem honum viðkom.
Í haust ætla starfsmenn Björgun-
ar að sameinast í ferð til Amsterdam
og átti Gestur að skipa þar heiðurs-
sætið í tilefni sextugsafmælis hans
síðastliðið haust – en hann verður í
huga okkar allra í því sæti þrátt fyr-
ir allt.
Við vottum aðstandendum hans
innilega samúð og kveðjum virðing-
arverðan og kæran samstarfsmann
og biðjum góðan Guð að taka vel á
móti honum.
Vor herra Jesú verndin blíð
veri með oss í hverri tíð,
Guð huggi þá sem hryggðin slær
hvort sem þeir eru fjær eða nær.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þórdís Unndórsdóttir,
Lára Kjerúlf.
Í lífi flestra koma fyrir þau atvik
sem festast svo í minni að viðkom-
andi man nákvæmlega stað og stund
um langt árabil og jafnvel ævilangt.
Þannig var um mig er ég fékk fregn-
ir af andláti vinnufélaga míns, Gests
Axelssonar.
Okkar leiðir hafa legið saman um
áratuga skeið. Í starfsmannahópi
Björgunar ehf. eru margir einstak-
lingar með mjög langan starfsaldur,
Gestur þó með sýnu lengstan – 36
ár. Öll þau ár hafði hann mætt til
starfa, leyst þau af hendi það vel að
eftir var tekið bæði af vinnufélögum
og viðskiptavinum. Umgengni hans
og lagni við vinnuvélar var einstök
og þegar slíkur maður hverfur er
skarð fyrir skildi. Vinnustaður okkar
verður snauðari. Ekki verður lengur
um litríkar mannlýsingar að ræða –
dýrð dalanna verður ekki framar
haldið á lofti í matar- og kaffitímum
af Gesti. Rödd hans er þögnuð, eftir
situr minning um mætan mann sem
skilur eftir góðar minningar.
Séu verklegar framkvæmdir
stundaðar þar sem við lendum að
vegferð okkar á jörðu lokinni þá
stendur Gestur þar nú í fylkingar-
brjósti og stjórnar á sinn sérstaka
hátt.
Aldraðri móður, sonum og öðrum
ættingjum er vottuð samúð.
Páll Karlsson.
GESTUR GUNNAR
AXELSSON