Morgunblaðið - 08.06.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. JÚNÍ 2003 33
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BIRGIR ÁGÚSTSSON,
Miðleiti 5,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 10. júní kl. 13.30.
Steinunn Björk Birgisdóttir,
Ágúst Birgisson, Jóhanna Hermansen,
Kristín Birgisdóttir, Heiðar Sigurðsson,
Sigurbjörn Birgisson, Helga Sigurðardóttir,
Helgi Birgisson,
Barbara Linda Birgisdóttir
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SVEINN GUÐMUNDSSON,
Blöndubakka 3,
áður Skipholti 12,
Reykjavík,
sem andaðist sunnudaginn 1. júní, verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju þriðjudaginn
10. júní kl. 13.30.
Stefanía Lóa Valentínusdóttir,
Sævar Þór Sveinsson,
Lucis Kristín Sveinsdóttir, Halldór Hafsteinsson,
Kristbjörg Sveinsdóttir, Guðni Jensen,
María Sveinsdóttir,
Guðmundur Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
BIRNA KRISTBJÖRG BJÖRNSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Hornbrekku,
Ólafsfirði,
er lést þriðjudaginn 3. júní, verður jarðsett
frá Ólafsfjarðarkirkju þriðjudaginn 10. júní
kl. 14.00.
Gunnar Björnsson,
synir, tengdadætur,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför hjartkærrar eiginkonu minnar, móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐFINNU PÉTURSDÓTTUR
GUÐMUNDSSON,
16 Pitt Place,
Church Street,
Epsom, Surrey, Bretlandi,
sem lést föstudaginn 23. maí sl., verður gerð
frá Seltjarnarneskirkju föstudaginn 13. júní nk.
kl. 13.30.
Ólafur Guðmundsson,
Guðmundur Bjarni Ólafsson, Catherine Stormont,
Richard Jón Ólafsson, Elena Ólafsson,
Róbert Pétur Ólafsson, Andrew Antonio Ólafsson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARÍA MAGNÚSDÓTTIR,
Kolgröfum,
Eyrarsveit,
Grundarfirði,
sem varð bráðkvödd á heimili sínu að kvöldi
þriðjudagsins 3. júní sl., verður jarðsungin frá
Grundarfjarðarkirkju miðvikudaginn 11. júní kl. 14.00.
Magnús Ingvarsson, Kristín Pálsdóttir,
Jóhanna Ingvarsdóttir, Sigurður Baldursson,
Gunnar Ingvarsson,
Elís Ingvarsson, Bopit Kamjorn,
Gróa Herdís Ingvarsdóttir, Ragnar Eyþórsson,
Guðríður Arndís Ingvarsdóttir, Lúðvík Hermannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Guðrún Pálma-dóttir matráðs-
kona fæddist í Kálfa-
gerði í Eyjafirði 18.
júlí 1917. Hún lést á
Elliheimilinu Grund í
Reykjavík 18. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Pálmi
Jóhannesson bóndi í
Kálfagerði og verka-
maður á Akureyri, f.
1.10. 1875, d. 21.11.
1961, og kona hans
Kristín Sigfúsdóttir
skáldkona og hús-
freyja í Kálfagerði og
á Akureyri, f. 13.7. 1876, d. 28.9.
1953. Systkini Guðrúnar voru
Hólmgeir, f. 1903, d. 1956, Sigrún,
f. 1907, d. 1932, Hannes, f. 1909, d.
1910, Jakobína, f. 1912, d. 1983, og
Jóhannes, f. 1914, d. 1978. Fóst-
ursystir Guðrúnar er Lilja Jóns-
dóttir, f. 1921, búsett
á Akureyri.
Guðrún var ógift
og barnlaus.
Guðrún sótti sér
menntun til Dan-
merkur. 1939 lauk
hún prófi frá Hus-
assistenternes fag-
skole í Kaupmanna-
höfn og síðar, árið
1958, lauk hún prófi
frá Økonomskolen í
Kaupmannahöfn
sem sérfræðingur í
matreiðslu sjúkra-
fæðis. Hún starfaði
eftir það á árunum 1958-1963 sem
yfirmatráðskona Kristneshælis og
á árunum 1963-1983 aðstoðaryfir-
matráðskona á Landspítalanum.
Útför Guðrúnar var gerð 26.
maí, í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Mánudaginn 26. maí kvöddu ætt-
ingjar og vinir Guðrúnu Pálmadótt-
ur hinsta sinni. Útförin fór fram í
kyrrþey að hennar ósk. Mig langar
að minnast hennar með nokkrum
orðum.
Það var fastur þáttur í tilverunni
að fjölskylda föður míns hittist hjá
þeim systrum Bínu og Gunnu á
Háaleitisbrautinni á sunnudögum,
enda hafði myndast þar sú hefð að
fólkið að norðan kæmi saman og
ræktaði sinn fjölskyldugarð. Þar
var oft glatt á hjalla, og ýmsar hefð-
ir sem fylgt höfðu þessu fólki, eins
og laufabrauðsgerð, urðu að föstum
þáttum í lífi okkar og tilveru. Þar
mynduðust tengsl við aðra ættingja
sem hafa haldist, og kunningsskap-
ur okkar bræðra við ættmenni okk-
ar var styrktur. Þegar Bína lést fyr-
ir nokkrum árum ákvað Gunna að
flytja búferlum norður til Akureyr-
ar, sem var henni alltaf ofarlega í
hjarta. Hún hafði þar Lilju og Hall-
grím sér til halds og trausts. Heim-
sóknirnar urðu færri, en hjá Gunnu
frænku átti maður alltaf skjól þegar
ferðinni var heitið norður. Pabbi var
þar sumarlangt, að jafna sig á veik-
indum sínum, og við bræður komum
iðulega við er við áttum erindi norð-
ur. Fengum kaffi og góðan pistil um
framtíðaráformin, en Gunna var
sérlegur fylgismaður menntunar, og
enn meiri menntunar, sem hún taldi
það eina sem gæti bjargað þjóðinni,
enda mikill Íslendingur í eðli sínu.
Við vorum það ævintýragjarnir eftir
víðsýnt uppeldi og þrá til að takast
á við hverskyns sköpun, að tíminn
til framkvæmda var alltaf það sem
lífið að okkar mati snerist um.
Gunna frænka sætti sig að lokum
við þessa niðurstöðu, vitandi það að
eplin falla sjaldan langt frá eikinni.
Við vorum einfaldlega of líkir karli
föður okkar til að hægt væri að
snúa okkur frá þeim vegvísi sem við
höfðum kosið að fylgja.
Guðrún Pálmadóttir var alltaf í
sérstöku uppáhaldi hjá mér frá því
ég var barn. Hún var sá ættingi
minn sem ég hélt mestu sambandi
við, og ég gerði mér sérstaklega far
um að hitta eins oft og mér var unnt
á lífsleiðinni. Hún hafði yfir að ráða
staðfastri skapgerð, og þótt ákveðin
væri deildum við sama lúmska húm-
ornum. Það var alltaf stutt í hann.
Ég leit alltaf á Gunnu frænku mína
sem einskonar ömmu, enda var hún
systir föðurafa míns, sem ég kynnt-
ist aldrei, hann lést áður en ég
fæddist. Hún reyndist bróður sínum
stoð og stytta við uppeldi föður
míns, er móðir hans Freygerður
lést langt um aldur fram. Bínu
minnist ég líka með söknuði, hún
reyndist okkur alltaf góð, og sér-
staklega föður mínum. Hún var allt-
af reiðubúin að rétta honum hjálp-
arhönd, og hann var henni ávallt
þakklátur.
Það er skammt stórra högga á
milli í fjölskyldunni. Snorri Jóhann-
esson var borinn til grafar fyrir
stuttu, og því er skrítið til þess að
hugsa að síðast þegar ég sá þau
bæði var það einmitt heima hjá
Snorra og Siggu í Kópavoginum, en
þau höfðu af miklum rausnarskap
tekið Gunnu að sér eftir að veikindi
hennar komu upp og hjálpað henni
á erfiðistímum. Fyrir það eiga þau
þakkir skildar.
Við ættingjar hennar og vinir,
samferðafólk hennar á lífsbrautinni,
geymum í hjarta okkar minningu
um góða konu, minningu um Gunnu
frænku eins og hún var.
Guð geymi hana.
Hólmgeir Baldursson.
Guðrún Pálmadóttir, eða Gunna
frænka eins og hún var alltaf kölluð
í okkar systkinahópi, hefur nú kvatt
þennan heim, síðust okkar föður-
systkina. Margs er að minnast og
margt sem við viljum að leiðarlok-
um þakka þessari ákveðnu, duglegu
og góðu konu sem hún var.
Gunna tók snemma þá stefnu að
starfa við matseld og menntaði sig í
því fagi. Hún var ein sú fyrsta á Ís-
landi sem lærði matreiðslu sjúkra-
fæðis og starfaði lengstum við mat-
reiðslu á sjúkrahúsum, fyrst á
Kristneshæli og síðar við Landspít-
alann þar sem hún var aðstoðaryf-
irmatráðskona í 20 ár. Hún giftist
aldrei en naut samveru við foreldra
sína, systkini og systkinabörn. Eftir
að hún færði sig til Reykjavíkur og
tók við stöðunni á Landspítalanum
flutti hún til systur sinnar, Jakob-
ínu, sem var þá handavinnukennari
við Húsmæðraskólann í Reykjavík
og bjuggu þær saman í Reykjavík
uns Jakobína lést 1983.
Það var alltaf mikið tilhlökkunar-
efni hjá okkur systkinunum í Súg-
andafirði þegar von var á Gunnu
frænku í heimsókn. Hún var verald-
arvön, það leyndi sér ekki á tösk-
unum hennar, alsettum marglitum
límmiðum frá hótelum eða flugvöll-
um í Danmörku, Þýskalandi, Sviss
og fleiri löndum. Það fundum við
líka á fasi hennar og klæðnaði, hún
bar með sér eitthvað ferskt og
framandlegt. Hún hafði frá mörgu
að segja, sagði það hátt og skýrt á
syngjandi norðlensku, alltaf hressi-
leg og hrein og bein.
Þegar við systkinin uxum úr
grasi og leiðin lá til Reykjavíkur, til
náms og starfa, varð Gunna okkur
miklu meira en venjuleg frænka.
Þær systur, Bína og Gunna, voru
okkur systkinabörnunum utan af
landi eins og aukamömmur, til
þeirra leituðum við þegar aðstoðar
var þörf með húsnæði vegna skóla-
vistar, með barnapössun, sauma-
skap og viðgerðir, og líka þegar
þörf var fyrir skemmtilegan fé-
lagsskap og samveru. Þann tíma
sem þær bjuggu saman í Reykjavík
áttu þær stóra íbúð og fallegt heim-
ili á Háaleitisbraut 43 sem stóð
ávallt öllum vinum og vandamönn-
um opið til lengri eða skemmri dval-
ar. Þær voru báðar vel menntaðar,
víðlesnar og skemmtilegar, stór-
myndarlegar til allra verka og gest-
risnar enda var gestkvæmt hjá
þeim. Gunna sá um matreiðslu en
Bína um annan undirbúning. Þær
voru ekki fáar veislurnar sem
Gunna töfraði fram með meistara-
legri matreiðslu. Systurnar höfðu
báðar lært í Danmörku og setti það
sinn svip á heimilið. Við minnumst
danska kaffibrauðsins og svína-
kjötsmáltíðanna að dönskum hætti
og að sjálfsögðu var allt borið fram
á mávastelli. Handsaumaðir dúkar
prýddu borðin, jafnvel þegar mola-
sopi var drukkinn við eldhúsborðið.
Þær höfðu einnig þann sið að bjóða
systkinabörnum sínum og fjölskyld-
um þeirra til laufabrauðsgerðar í
byrjun desember. Þá var Gunna yf-
irleitt búin að hnoða og fletja laufa-
brauðsdeigið og Bína að raða öllu
upp í stofunni og merkja hverri fjöl-
skyldu sinn bunka. Við þurftum svo
ekki annað að gera en sitja og skera
út og gæða okkur á veitingum sem
Gunna bar fram. Dagurinn endaði á
hangikjötsmáltíð. Þetta var þeirra
jólaboð, heill dagur í skemmtun,
mat og drykk og allir fóru heim með
stafla af laufabrauði.
Gunna vann mikið og það var erf-
ið vinna. Hún var mætt í eldhúsið á
Landspítalanum á hverjum degi
klukkan 7 á morgnana. Þangað
gekk hún af Háaleitisbrautinni þar
sem ekki hentaði að taka strætó. Í
verstu veðrum tók hún þó leigubíl.
Hún var afar stundvís og vönd að
virðingu sinni og líklega er hægt að
telja á fingrum annarrar handar
veikindadaga hennar þessi 20 ár.
En hún kunni líka að njóta lífsins.
Hún hafði ánægju af ferðalögum,
hafði ferðast um fjölmörg lönd Evr-
ópu, fór með Bínu systur sinni á
heimssýninguna í Montreal, saman
ferðuðust þær um Bandaríkin og
heimsóttu nokkrum sinnum frænd-
fólk sitt í Íslendingabyggðum í Kan-
ada.
Þar og í Danmörku átti Gunna
marga vini til æviloka. Þá var hún
bókhneigð, las bækur á íslensku,
dönsku og ensku og var gefin fyrir
leikhús.
Gunna hafði ákveðnar stjórn-
málaskoðanir og var oft hvatvís í
ummælum sínum um menn og mál-
efni en bætti það upp með gjallandi
hlátri ef hún skynjaði að einhver
tæki ummæli hennar of hátíðlega.
Hún vildi engan styggja en oft var
henni mikið niðri fyrir. Dvöl hennar
í Danmörku stríðsárin og ýmislegt
sem hún varð þá vitni að mótaði
skoðanir hennar og ummæli.
Eftir að Gunna hætti að vinna
fluttist hún á æskuslóðir sínar á Ak-
ureyri, þar vildi hún vera næst fóst-
ursystur sinni og gömlum vinum.
Hún bjó í 20 ár á Akureyri og tók
á móti ættingjum og vinum í fallegri
og hlýlegri íbúð á Tjarnarlundi af
sömu rausn og myndarskap og áður
uns ellihrumleiki gerði henni ókleift
að sjá um sig sjálf. Síðasta hálfa ár-
ið dvaldi hún hjá Snorra bróðursyni
sínum og Sigríði konu hans í Kópa-
vogi en fékk að lokum vist á Grund
þar sem hún lést þrem vikum síðar.
Gengin er góð kona sem lifði tím-
ana tvenna, sjálfstæð kona sem
aldrei vildi láta neinn eiga hjá sér,
dugleg kona og skyldurækin sem
stóð við sitt og ætlaðist til þess
sama af öðrum.
Með þakklæti
Sigrún Jóhannesdóttir,
Pálmi Jóhannesson,
Sigurður Jóhannesson.
GUÐRÚN
PÁLMADÓTTIR
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar
og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft
að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upp-
lýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af
hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300 orð,
u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.