Morgunblaðið - 08.06.2003, Síða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 8. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Pétur Aðalsteins-son fæddist að
Stóru-Borg í V-Hún.
12. ágúst 1920. Hann
andaðist á Landsspít-
alanum í Fossvogi 9.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Að-
alsteinn Dýrmunds-
son og Björg Margrét
Pétursdóttir.
Pétur hóf búskap á
Stóru-Borg árið 1941
ásamt Þóru Margréti
Björnsdóttur, f. 22.
mars 1919, d. 18.
ágúst 1996, og
bjuggu þau þar til 1966. Næstu ár
á eftir stundaði Pétur kennslu í
Grundarfirði og í Þverárhreppi en
var síðan ráðsmaður á Sjúkrahús-
inu á Hvammstanga frá 1971 til
1987 er hann lét af störfum vegna
aldurs. Pétur og Margrét eignuð-
ust fjögur börn, sem
eru: 1) Aðalbjörg, f.
6. janúar 1942, maki
Jakob Gísli Ágústs-
son, f. 6. ágúst 1921,
d. 20. september
1994, og eru börn
þeirra fimm. 2)
Björn Leví, f. 9. apríl
1943, maki Marsibil
Ágústsdóttir, f. 17.
nóvember 1946, og
eiga þau tvær dætur.
3) Haraldur Borgar,
f. 18. janúar 1945,
maki Bára Garðars-
dóttir, f. 12. maí
1949, og eiga þau þrjú börn. 4) Vil-
hjálmur, f. 18. júní 1952, maki
Anna Jónasdóttir, f. 26. júlí 1955,
og eiga þau fjögur börn.
Útför Péturs var gerð frá
Hvammstangakirkju í kyrrþey 17.
maí síðastliðinn.
Ég gleymi aldrei þegar ég sá þig í
síðasta skipti. Það var 8. maí þegar
ég heimsótti þig á Landspítalann.
Þá vissi ég og sá að þú varst tilbúinn
að yfirgefa þennan heim, en auðvit-
að hélt maður í vonina að við fengj-
um að hafa þig lengur hjá okkur, en
morguninn eftir kom kallið og þú
kvaddir. Margar hugsanir reika um
hugann á svona stundu og þó að það
sé sárt og erfitt að missa ástvin,
geta allir glaðst yfir því að hafa
fengið að hafa þig svona lengi hjá
okkur.
Það var alltaf svo notalegt að
heimsækja þig á Hjallann, svo ró-
legt og gott að spjalla við þig um alla
hluti og þú gast alltaf fundið eitt-
hvað jákvætt við allt, og áttir auð-
velt með að gleðja mann, þó það
væri ekki nema með smá klappi á
kollinn eða öxlina. Og það var svo
gaman að sitja inni í stofu og hlusta
á þig spila á orgelið eða harmonikk-
una, bæði frumsamin og önnur lög.
Mér finnst ég vera rosalega hepp-
in að hafa átt þig sem afa og ég er
mjög montin yfir því. Öll lögin sem
þú samdir og ljóðin sem þú skrifaðir
skilur þú eftir og það gera sér ekki
allir grein fyrir hvað þau skipta
miklu máli fyrir afkomendur þína og
ættingja og vini, og hvað við erum
stolt þegar við lesum ljóðin þín og
hlustum á lögin og textana þína. En
þér fannst þetta alls ekkert svo
merkilegt og varst ekki mikið fyrir
að sýna allt sem þú samdir og fórst
svolítið hjá þér þegar þér var hrósað
sem var nú ekki sjaldan. Sérstak-
lega þykir mér vænt um seinasta
ljóðið sem þú skrifaðir, aðeins 10
dögum áður en þú lést. Það sýnir
manni svo vel að þú vissir alveg í
hvað stefndi og varst alveg tilbúinn
að fara.
Þegar ég les þetta ljóð á ég auð-
veldara með að sætta mig við að þú
ert ekki lengur hjá okkur og ég veit
að þér líður vel þar sem þú ert núna
og amma hefur tekið á móti þér og
auðvitað Táta og Tinna líka.
Heldur er að halla degi,
hljóðlát nóttin bíður mín.
Í draumum mínum oft ég eygi
annan heim, í leiftursýn.
Á fljótsins bakka ferja bíður
flytur mig á aðra strönd.
Ekki hamlar straumur stríður
styrk er ferjumannsins hönd.
Gott væri að deyja í drauminn
á dagmálunum enda för.
Hverfa hljótt og halda í strauminn,
hafa fengið óræk svör.
Vinna í garði vona sinna
vaxa að kærleik, gleði og trú.
Vera í fangi vina minna
að vexti og þroska öruggt hlú.
(Pétur Aðalsteinsson.)
Elsku afi minn, ég kveð þig með
söknuði í hjarta og mun aldrei
gleyma þér.
Borghildur Haraldsdóttir.
Elsku afi og langafi.
Nú ertu kominn til ömmu. Við
eigum eftir að sakna þín mikið en
við eigum góðar minningar um liðn-
ar samverustundir til að hugga okk-
ur við. Þú sagðir nú aldrei margt,
lést ömmu um að tala, en þú varst
alltaf til staðar. Eftir að amma féll
frá sýndir þú okkur, afkomendum
þínum og okkar mökum, fyrst hvað
við vorum þér mikils virði. Þú þjapp-
aðir okkur saman og reyndir að hafa
eins mikið samband við okkur og þú
gast. Fyrir það erum við þér inni-
lega þakklát og við ætlum að leggja
allt okkar af mörkum til að sam-
heldnin haldist.
Það á eftir að verða skrýtið á
„Moðskegg“ í sumar að hafa þig
ekki nærri. Að sjá ekki grænan
Peugeot koma brunandi niður virk-
ishallann og keyra heim á hlaðið og
þig stíga út með pípuna í hendinni.
Þú hafðir mjög gaman af lestri
góðra bóka og áttir mikið bókasafn
sem við nutum oft góðs af. Músikin
var þér í blóð borin og þú spilaðir
bæði á harmonikku og hljómborð.
Ekki má gleyma því að út hafa kom-
ið tvær ljóðabækur eftir þig og svo
samdir þú fjölda lagatexta sem t.d.
Lillukórinn á Hvammstanga hefur
tekið inn í sína söngskrá.
Þegar maður kom í heimsókn til
þín um kvöld settist maður í stólinn
hennar ömmu við hliðina á þínum
stól og saman horfðum við á sjón-
varpið í þögn og það var einmitt
þessi þögn sem var svo notaleg. Að
vera nálægt þér í ró og næði.
Um leið og við kveðjum þig send-
um við þér ljóð úr seinni ljóðabók-
inni þinni.
Til átthaganna fer ég er þjóta vorsins vindar
og veröldin hún ljómar og blessuð sólin skín.
Í fjarlægðinni blána þá fjallsins háu tindar,
ég finn svo vel að þarna er heimabyggðin mín.
Er lóan fer að syngja og svanirnir að kvaka
og sindra björtu vötnin í ljóssins heitu glóð.
Og minningarnar vakna er lít ég langt til baka
ég leita þeirra slóða er fyrst mín vagga stóð.
Hér stóð gamli bærinn sem jafnað var að
jörðu
og jörðin geymir sporin sem gekk ég hérna
fyrr
og fornu veggjabrotin sem frosti og hríðum
vörðu
frændur mína alla er vetur knúði dyr.
Óðalið hér stendur, sem ætt mín hefur fagnað
um aldalangar tíðir og blóði sínu vígt.
Athöfn þeirra hefur um áraraðir magnað
okkar stolt og heiður og minning þeirra ríkt.
Ekkert getur slitið þau bönd sem okkur binda
við bjarta, fagra dalinn og þessa helgu jörð.
Við austurfjöllin háu og strengi ljósra linda
við landið sem við elskum og færum þakkar-
gjörð.
Alda, Hrönn, Aðalheiður
og Ágúst.
Ég var gestkomandi í stofunni hjá
þeim Villa og Jónu á Hvammstanga
einn sólbjartan sumardag í fyrra
þegar Pétur leit inn og fagnaði mér
hjartanlega með einfaldri upphróp-
un, og höfðum við þó aldrei talast við
og varla sést síðan ég var strákur í
sveit á neðri bænum á Borg og hann
þá alltaf tilsýndar úti á túni á þeim
efri; að sinna búskap sínum af hæg-
læti sem einkenndi hann; hæglæti
sem ég efa ekki að hafi orðið honum
og hans fólki til farsældar allt hans
líf.
Hár og grannur með skyggn augu
og bros sem gaf til kynna þörf fyrir
fjarlægð.
Þessi hæverski maður. Hann
sagði fátt meðan ég stóð við hjá Villa
að þessu sinni. Ég hafði uppgötvað
skyldleika minn og Péturs um síðir
og fór eitt síðdegi skömmu síðar í
heimsókn til hans af því tilefni.
Hann bjó einn í húsi á Tanganum,
sem hann í lítillæti sínu kallaði kof-
ann sinn, en er með þeim fallegri í
þessum þriflega bæ og hann teikn-
aði sjálfur. Ég hef varla upplifað
annað eins samlyndi ljóss og skugga
og í því húsi.
Ég hafði með mér þaðan árs-
gamla ljóðabók hans sem hann
fékkst til að segja mér af með eft-
irgangsmunum; gefin út af barna-
börnum hans. Og þegar enn hafði
gengið saman með okkur horfðum
við á myndupptöku frá Péturskvöldi
á Tanganum frá vetrinum áður; dag-
skráin var að öllu leyti ljóð og lög
eftir Pétur og á vegum héraðskórs-
ins sem söng, heimamenn spiluðu
undir, auk þess sem barnabörnin
kynntu og lásu upp ljóð eftir skáld-
bóndann hæverska á Borg.
Hafi hann þökk fyrir að hafa
kennt mér á ný að greina kjarnann
frá hisminu í söng og í ljóði.
Þorsteinn Antonsson.
PÉTUR
AÐALSTEINSSON
Mér finnst þögn um Siggu ljósu,
eins og við flest kölluðum hana, ekki
góð. Hún var ljósmóðir hér í Kirkju-
bæjarhreppi (nú Skaftárhreppi) í
áraraðir og tók á móti flestum börn-
SIGRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigríður Jóns-dóttir frá Hraun-
koti fæddist 13. mars
1906. Hún lést 26.
mars síðastliðinn.
Foreldrar Sigríðar
voru Jón Jónsson, f. í
Seglbúðum 25. apríl
1868, og Ólafía
Gunnarsdóttir, f. á
Flögu 20. apríl 1873,
d. 3. júlí 1955. Syst-
kini Sigríðar voru: 1)
Gunnar, f. 1900; 2)
Jóhanna Þuríður, f.
1902; 3) Katrín, f.
1907. Hálfsystkini
Sigríðar sammæðra voru: 4) Jón-
ína Kristín Sigurðardóttir, f.
1912; 5) Helgi Sigurðsson, f. 1918.
Útför Sigríðar var gerð frá
Prestsbakkakirkju á Síðu 5. apríl
sl.
um sem fæddust öll þau
ár sem hún var ljós-
móðir. Þar á meðal
þremur hjá mér sem ég
aldrei gleymi. Hún var
samviskusöm og tók
starf sitt með alvöru.
Natin var hún svo mjög
að maður þurfti aldrei
að hafa áhyggjur af
neinu, hvorki nætur né
daga. Margt fleira
gerði hún á heimilinu
sem ekki verður upp
talið hér, en er ekki
gleymt. Hún fór að
Eystri-Dalbæ og bjó
þar í nokkur ár. Síðan fór hún í íbúð-
ir aldraðra á Klausturhólum, svo að
Heiðarbæ sem sett var á stofn fyrir
gamalt fólk í 12 ár, þar til hjúkrunar-
heimili Klausturhóla tók til starfa.
Þar dvaldi hún síðustu æviárin. Allt-
af var sama róin yfir henni. Ég get
bara sagt: Þakka þér fyrir mig og
fjölskyldu mína, elsku Sigga ljósa, og
Guð blessi þig.
Karitas Pétursdóttir og
fjölskylda frá Fossum.
Elsku pabbi, ég sakna þín svo mik-
ið, ég gleymi ekki öllu því skemmti-
lega sem við gerðum saman, eins og
þegar við fórum fyrst á Reynisvatn
og þú leyfðir mér að fara á hestbak á
hestaleigunni þar. Svo byrjuðum við
að fara á hverjum degi þangað í reið-
túr og stundum fórum við oftar en
einu sinni á dag. Ég man þegar þú
keyptir fyrsta hestinn handa mér
sem hét Stjarna og svo seldum við
hana því að hún var ekki nógu góð
fyrir mig þannig að við keyptum nýj-
an hest sem ég kallaði Gabriellu
Snót. Við fórum saman í reiðtúr og þú
fékkst að vera á Gabriellu og ég var á
einhverjum öðrum hesti en eftir að
við lentum í bílslysinu gátum við ekki
haldið áfram að ríða út saman, því að
þú brotnaðir svo illa í bakinu og í
rófubeininu. Ég vildi að við hefðum
aldrei lent í þessu bílslysi.
Ég man svo vel eftir því þegar ég,
þú, Kiddi og Bjössi fórum saman í
sumarbústað og Pjakkur kom með og
við veiddum tvo eða þrjá fiska í ánni.
Ég man líka þegar við fórum í göngu-
túr með myndbandstökuvélina og á
leiðinni upp í bústað fórum við í elt-
ingaleik á steinunum og ég stökk út í
vatnið í svo þykkri peysu og gat varla
haldið mér á floti. Þú hljópst á eftir
mér beint ofan í vatnið en Bjössi stóð
á bakkanum og þorði ekki ofan í
þannig að ég tók hann og kastaði
honum ofan í vatnið og hann fór að
grenja. Svo komum við upp í bústað
og hengdum fötin á grindverkið og
Kiddi var búinn að elda fisk handa
Pjakki. Ég man ekki hvort við feng-
um fisk en við fengum að minnsta
kosti grjónagraut með kanelsykri.
Svo man ég þegar ég var sex ára og
þú fórst með okkur Garðari í bíltúr
og Garðar fékk að keyra. Seinna þeg-
ar ég varð eldri fékk ég að keyra, og
Lína var oft með okkur og sat aftur í
og í leiðinni fórum við á Kentucky
Fried í Mosfellsbæ og fengum okkur
kjúkling og ís.
Þegar þú áttir heima í gamla hús-
inu teiknuðum við mynd af engli og
ég fékk að ljósrita hana í skólanum,
ég hafði gert augun rangeygð og all-
ur bekkurinn fékk að lita hann í
myndmennt.
Svo bræddum við kerti á lítinn tré-
koll og alltaf þegar ég kom til þín og
fékk að gista hjá þér leigðum við
spólu og keyptum nammi. Ég man
líka þegar ég varð veik og þú hringdir
í lækni. Þú þurftir að elda grjón og
lagaðir flóaða mjólk og grjónin voru
ofsalega góð (bestu grjónin sem ég
hef smakkað) og svo um nóttina ældi
ég og ældi og sofnaði í sófanum og við
þurftum að kaupa munnmæli daginn
eftir.
ARNGRÍMUR
VÍDALÍN JÓNSSON
✝ Arngrímur Víd-alín Jónsson
fæddist á Sólveigar-
stöðum í Biskups-
tungum 19. mars
1962. Hann lést 23.
maí síðastliðinn.
Foreldrar Arn-
gríms voru Jón Víd-
alín Guðmundsson
og Jóna Sólveig
Magnúsdóttir.
Systkini Arngríms
eru: 1) Magnús Þór
Harðarson, látinn; 2)
Hildur E. G. Menz-
ing; 3) Inga Jóhanna
Gísladóttir, látin; 4) Agnar Daða-
son; 5) Guðmundur D. Jónsson; 6)
Lára V. M. Jónsdóttir; 7) Guðný A.
Jónsdóttir.
Börn Arngríms eru Garðar
Örn, fæddur 24. ágúst 1985, og
Rebekka Ýr, fædd 8. júní 1991.
Móðir þeirra er Þórkatla Svein-
björnsdóttir.
Útför Arngríms fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna.
Mig langar að láta
þig vita að það fæddist
folald sama dag og þú
dóst og ég nefndi það
Vídalín í höfuðið á þér.
Það er afskaplega fal-
legt.
Elsku pabbi, ég veit
að þér líður miklu betur
í bakinu núna og að þú
ert uppi í himninum og
passar okkur öll. Sakn-
aðarkveðja,
Rebekka Ýr.
Kæri vinur, okkur
langar til að þakka þér öll árin sem
þú varst samferðamaður okkar á
ýmsan hátt og í mislangan tíma en
fyrst og fremst þökkum við þér vin-
áttu þína.
Þú komst inn í líf okkar fjölskyld-
unnar sem nýr maður fyrir u.þ.b. sex
árum og eignaðist sess í hjarta okkar
allra. Þú reyndist frábær faðir og fé-
lagi barnanna þinna og ekki var hægt
að sjá að Bjössi væri ekki eitt af
þeim. Síðustu fjögurra aðfangadags-
kvölda nutum við saman, okkur öllum
til mikillar ánægju.
Ég man fyrst eftir þér þegar ég
var 13 ára og þú 15, þú bjóst hjá Láru
systur þinni, beint á móti vinkonu
minni, og ég man að mér fannst þú
ansi sætur.
Leiðir okkar lágu aftur saman
þegar við vorum í kringum tvítugt og
eignuðumst við Garðar Örn upp úr
því. Oft áttum við frábæran tíma
saman, ýmist sem vinir eða par, en
við virtumst aldrei ná að vera lengi á
föstu í einu og var alltaf sem við næð-
um betur saman sem bestu vinir en
sem par. Þó reyndum við bæði oft og
mikið og vorum saman eða sundur
næstu sex árin eða þar til ég var kom-
in á steypirinn með Rebekku Ýr, þá
skildust leiðir og var lítið samband í
sex ár eða þar til þið börnin fóruð að
hafa samband aftur. Það var yndis-
legt að fylgjast með ykkur, þið höfð-
uð tapað miklum tíma sem þurfti að
vinna upp og það var eins og um ást-
fangið fólk væri að ræða. Þið voruð
svo til öllum stundum saman, í bíltúr,
bíó, ferðalögum, veiðiferðum eða á
hestbaki, þetta var frábær tími hjá
ykkur og þið nutuð hverrar mínútu.
En sólin er ekki alltaf á lofti og skýin
fara hjá og þannig var það líka hjá
ykkur er þið Rebekka lentuð í alvar-
legu bílslysi á Suðurlandsvegi rétt
fyrir jólin ’99. Rebekka fékk mikla
höfuðáverka og þú margbrotnaðir á
baki, fékkst mikla innvortis áverka
og varst í lífshættu. Á þessum tíma-
punkti varðst þú einn af fjölskyldunni
og var mikið og gott samband á milli
okkar allra alla tíð síðan. Þú gekkst
þó ekki heill til skógar eftir þetta þótt
þú harkaðir af þér og kvartaðir aldrei
en þú varst alltaf kvalinn í baki, enda
kom nýlega í ljós að mun meira var að
í bakinu en upphaflega var talið.
Elsku Aggi, við hugsum til þín með
söknuði og hlýhug en huggum okkur
við að dauðinn er ekki endir eins né
neins heldur heimkoma þar sem þú
og allir aðrir sem okkur eru hjart-
fólgnir bíða okkar með eftirvæntingu
og við hlökkum til að hitta ykkur að
nýju.
Kær kveðja,
Katla og Ómar.
Elsku góði Arngrímur, ég sakna
þín svo mikið. Þú fórst alltaf með mig
í Boltaland og að veiða í Reynisvatni.
Þú fórst með mig í sumarbústað og
Kiddi veiddi alla fiskana. Takk fyrir
allar fallegu gjafirnar sem þú gafst
mér og skemmtilegu stundirnar sem
við áttum saman.
Þinn
Björn Helgi Ómarsson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun
að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling
birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera
lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert með langri
grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.