Morgunblaðið - 08.06.2003, Qupperneq 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. JÚNÍ 2003 37
Mig langar að skrifa
fáein kveðjuorð um
tengdamóður mína,
Höllu, sem lést fyrir
aldur fram eftir stutta
en snarpa baráttu við
illvígan sjúkdóm. Ég kynntist Höllu
þegar ég var sautján ára og ég man
enn hversu dugleg og sjálfstæð kona
mér þótti hún. Hún hafði búið í Nor-
egi og í Bandaríkjunum og ferðast
víða. Eitthvað sem ég hafði ekki gert
en langaði til. Ég fann það fljótt að
Halla var mér ákaflega vinveitt og
ég var alltaf velkomin á heimilið. Og
sama gilti um Sólveigu systur sem á
margar minningar um spjall við
Höllu við eldhúsborðið í Laufbrekk-
unni.
Árin liðu og seinna bjuggum við í
íbúð í húsi tengdaforeldra minna.
Þar var gott að búa vegna þeirrar
velvildar og hlýju sem frá þeim staf-
aði. Halla var einnig dugleg að gefa
mér góð ráð, sem ég auðvitað huns-
aði af ungæðislegum hroka en sá
seinna að voru góð. Eftir að við flutt-
umst til Bandaríkjanna urðu sam-
verustundirnar færri en við áttum
þó gleðistundir um jól og þegar við
komum í frí til Íslands. Tengdafor-
eldrar mínir komu líka að heim-
sækja okkur og veittu mér þann
heiður að taka þátt í útskrift minni.
Okkur auðnaðist líka sú gæfa að fá
þau hjónin í heimsókn til okkar eftir
fæðingu yngri dóttur okkar síðasta
haust. Ég er þakklát fyrir þær góðu
stundir.
Í þeim myndum sem ég finn í
huga mér af Höllu skín sterkast
milda og hlýja brosið hennar. Sú
hlýja umvafði okkur. Ég get ekki
annað en tekið undir með eldri dótt-
ur minni, Unu, þegar hún sagði um
litlu systur sína: „Aumingja Eyrún,
hún fær aldrei að kynnast ömmu
Höllu.“ Það kemur í okkar hlut að
segja henni frá Höllu ömmu.
Ég kveð þig, Halla, með kvöld-
bæninni sem þú fórst svo oft með
fyrir barnabörnin þín.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, vilt þú við mér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Sigrún Hrafnsdóttir.
Með örfáum orðum langar mig til
að minnast mágkonu minnar Höllu
Sigtryggsdóttur.
Fyrir tæpum fimmtíu árum kynn-
ist ég Höllu. Ég minnist þess eins og
það hefði gerst í gær. Þessi unga
kona kom með bróður sínum og eig-
inmanni að sækja mig og vinkonu
mína sem dvöldumst í sumarbústað
fyrir sunnan Hafnarfjörð. Ég man
þegar ég sá hana hvað mér þótti hún
aðlaðandi kona. Þetta var að hausti
til og haustlitirnir voru svo fallegir.
Ég man að hún gekk í logagylltu
hrauninu, smekkleg en látlaus. Hún
gekk með sitt fyrsta barn og var ný-
gift honum Baldri sínum. Þau
bjuggu hjá móðursystur hennar á
Nýbýlaveginum og áttu þar yndis-
legt heimili og mikil umhyggja fylgdi
þeim. Á Nýbýlaveginum fæddust
Dísa og Óskar. Árið 1961 fluttist fjöl-
skyldan til Noregs, þar sem Baldur
starfaði. Þar eignuðust þau Sig-
trygg. Svo komu þau heim nokkrum
árum síðar í sitt hús í Auðbrekkunni
og fæddist þá Guðjón. Baldur var oft
erlendis vegna vinnu sinnar og ég
veit að Halla saknaði hans mikið
þegar hann var í burtu. Hún sat oft á
síðkvöldum við prjónana sína, en
hún var mjög dugleg við prjónaskap
HALLA
SIGTRYGGSDÓTTIR
✝ Halla Sigtryggs-dóttir fæddist í
Reykjavík 7. júlí
1933. Hún lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Blönduósi 27. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
5. júní.
allt fram á síðasta dag.
Halla fór í Fósturskól-
ann og starfaði sem
leikskólakennari í
nokkur ár. Hún starf-
aði síðar í Sunnuhlíð í
nokkur ár og vann mik-
ið fyrir eldra fólk. Hún
var mjög natin og um-
hyggjusöm og það sem
einkenndi hana mest
var hvað hún hafði
sanna trú. Hún fylgdist
mjög vel með fjölskyld-
unni hvar sem hún var
stödd. Þau fluttu síðan
til Bandaríkjanna með
allan hópinn sinn. Hún var alltaf trú
landi sínu og þjóð og bar mikla um-
hyggju fyrir fjölskyldunni. Þau hjón-
in fluttu á Blönduós fyrir nokkrum
árum, en þau langaði til að vera í ná-
vist dóttur sinnar og fjölskyldu sem
þar bjó. Þeim leið vel á Blönduósi og
alls staðar bjuggu þau sér til ynd-
islegt heimili. Við eigum ótalmargar
góðar minningar með þeim hjónum
og fjölskyldu. Það eru svo margar
góðar sögur sem bróðir þinn hefur
sagt mér frá ykkar uppvaxtarárum á
Bergþórugötunni og ferðalögum
ykkar í sveitina á vorin til ættingja
og vina.
Halla greindist með krabbamein
upp úr áramótum. Hún barðist
hetjulega við þennan illvíga sjúkdóm
en aldrei kvartaði hún, alltaf sama
æðruleysið. Það var fallegt að sjá
hve mikla umhyggju eiginmaðurinn
og fjölskyldan sýndu henni allt til
síðustu stundar. En gleymum ekki
að þakka, því að enginn getur misst
nema sá er átt hefur. Og við sem átt-
um því láni að fagna að hafa kynnst
Höllu og mannkostum hennar skilj-
um við hana víðsýnni og þroskaðri.
Baldri og fjölskyldu votta ég mína
dýpstu samúð.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Herdís Guðmundsdóttir.
Halla frænka kveður þegar vor-
angan er í lofti og sumarið fram-
undan. Henni gafst ekki tími til þess
að eiga eitt sumar enn, það sjötug-
asta, en hún var sumarbarn, fædd í
júlí. Fólkinu hennar og okkur gafst
ekki langur tími til að búa okkur
undir þessi ótímabæru umskipti. Við
erum harmi slegin. Veikindastríðið
stóð stutt og var erfitt.
Halla var frá upphafi afar náin
okkur systkinunum, börnum móður-
systur hennar. Hún var okkur nán-
ast sem stóra systir sem við litum
upp til og leituðum mikið til í
bernsku og á unglingsárum okkar.
Hún kom fyrst inn í líf okkar eldri
bræðranna þegar hún passaði okkur
á sumrin norður á Vöglum í
Fnjóskadal, í stríðslok.
Síðar eftir að hún giftist settu
ungu hjónin Halla og Baldur saman
sitt fyrsta heimili í kjallaranum hjá
foreldrum okkar við Nýbýlaveginn í
Kópavogi. Þetta var um miðjan
sjötta áratuginn og hún rétt rúmlega
21 árs. Í hönd fór afar skemmtilegur
tími og náinn milli heimilanna.
Þarna fæddust þeim eldri börnin
tvö, Þórdís og Óskar. Halla átti Ósk-
ar heima í kjallaranum, fæddi hann
þar með styrkri aðstoð Huldu Jens-
dóttur ljósmóður. Á meðan á fæðing-
unni stóð fór faðir okkar með Baldur
í göngu um holtið til að fá hann til að
slaka á. Þá var ekki siður að feður
væru til aðstoðar við fæðingar.
Með Höllu og Baldri kom ferskur
blær í húsin, hann flugvirki hjá Loft-
leiðum og flaug áætlunarflug milli
landa og Halla ung og alltaf hress og
glöð í bragði. Oft var litið í heimsókn
til þeirra í kjallarann til að spjalla og
fræðast. Það vakti forvitni að heyra
hvernig túrinn hafði gengið hjá
bóndanum og hvað hafði drifið á
daga hans í ferðunum og ekki var
það verra að oftar enn ekki fengum
við að smakka á gotteríi sem hann
hafði keypt í útlandinu. Þessi óbeina
snerting við hinn stóra heim í gegn-
um þau varpaði ævintýraljóma inn í
huga ungviðisins í húsinu. Halla og
þau sýndu okkur mikið langlundar-
geð og aldrei urðum við vör við að
þeim þætti nóg um. Dísa og síðar
Óskar urðu líka eins og litlu syst-
kinin í þessum barnahópi sem óx
upp þarna á hlaðinu.
Síðar reistu þau sér framtíðar-
heimili við Auðbrekku, í næstu götu
aðeins ofar í Kópavogshálsinum, og
áttu þar heimili í rúm þrjátíu ár. Eft-
ir 1960 breyttust aðstæður og hagir
þeirra og var Baldur kallaður til
starfa fyrir Loftleiðir erlendis, fyrst
til Stafangurs í Noregi og síðar til
New York. Í rúman áratug bjuggu
þau og störfuðu erlendis. Á þessum
árum fæddust yngri synirnir, Sig-
tryggur og Guðjón. Meðan þau
bjuggu í Noregi hélst áfram gott
samband milli okkar, því að við
hleyptum líka heimdraganum og
vorum um svipað leyti við nám bæði
í Noregi og Danmörku. Þá var oft
skroppið í sumarfríum til Stafangurs
og dvalið hjá þeim. Margar ánægju-
legar minningar eigum við frá þess-
um tímum.
Í lífi manna skiptast á skin og
skúrir, lífið er þannig. Bjart er yfir
minningu okkar um Höllu frænku.
Árin líða og það verða eðlilega
breytingar á daglegu sambandi okk-
ar. Þessi miklu og nánu kynni á mót-
unarskeiði okkar allra urðu hinsveg-
ar til þess að þótt lengra hafi verið á
milli funda okkar hin síðari ár var
alltaf eins og við hefðum nýlega hist.
Halla frænka var skörungur í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur, ákveð-
in og engin lognmolla í kringum
hana. Þegar hún hafði lokið því mik-
ilvæga hlutverki að koma börnunum
sínum á legg ákvað hún að mennta
sig frekar og lauk námi sem leik-
skólakennari komin um fimmtugt.
Hún starfaði sem leikskólakennari í
nokkur ár að loknu námi.
Þar var hún örugglega á réttri
hillu því að henni voru börn ávallt
hjartfólgin og hún hafði unun af að
umgangast sér yngra fólk eins og við
ungviðið og unglingarnir í húsunum
við Nýbýlaveg kynntumst forðum
daga. Það sást líka vel á jólaböllum
stórfjölskyldunnar sem haldin eru
reglulega annað hvert ár að þar fór
hún fremst í flokki með hóp lítilla
frænda og frænkna umhverfis sig og
stjórnaði söng og dansi við jólatréð.
Þannig verður minningin um hana
geymd í huga okkar, brosmilda og
glaða að stjórna söng.
Við vottum öllu hennar fólki inni-
lega samúð okkar um leið og við
þökkum allar þær góðu stundir sem
við áttum saman.
Sigríðar- og Einarsbörn
og fjölskyldur.
Kveðja frá Soroptimista-
klúbbi Kópavogs
Í dag er borinn til grafar félagi
okkar úr Soroptimistaklúbbi Kópa-
vogs, Halla Sigtryggsdóttir. Halla
gekk til starfa með klúbbnum árið
1981. Við sem störfuðum með henni
áttum því láni að fagna að kynnast
lífsglaðri og kraftmikilli konu. Hún
hafði mikla útgeislun og gat ætíð
slegið á létta strengi.
Hún gegndi fjölmörgum trúnaðar-
störfum fyrir klúbbinn enda var hún
ætíð tilbúin að taka að sér störf fyrir
klúbbinn. Hún var í skemmtinefnd
árin 1989–1990 og endurskoðandi
klúbbsins árin 1991–1992. Halla tók
við varaformennsku árið 1992 og var
formaður klúbbsins 1993–1994 og
stjórnaði starfi hans af mikilli rögg-
semi og dugnaði. Hún var síðan með-
stjórnandi og varafulltrúi árin 1995–
1996.
Soroptimistaklúbburinn hefur um
árabil rekið verslun í hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð og hafa Soropt-
imistasystur séð um rekstur hennar.
Halla tók að sér að sjá um búðina
fyrir okkar hönd í nokkur ár og vann
hún það starf með miklum sóma eins
og önnur störf sem hún vann í þágu
klúbbsins.
Hún lét sér mjög annt um félaga
sína í klúbbnum og var alltaf tilbúin
að rétta hjálparhönd ef með þurfti.
Fyrir tveimur árum fluttist hún
ásamt eiginmanni sínum til Blöndu-
óss til að geta verið í nábýli við dótt-
ur sína en vildi þó ekki segja sig úr
klúbbnum heldur fékk leyfi. Hugur
hennar stóð til þess að flytja aftur í
Kópavog og taka þá fullan þátt í
starfi klúbbsins. Þegar hún kom suð-
ur til að sinna erindum kom hún á
fundi eða fór í heimsóknir til félaga
sinna í klúbbnum enda hafði hún
bundist mörgum þeirra sterkum og
órjúfanlegum böndum.
Nú þegar við félagar í
Soroptimistaklúbbi Kópavogs kveðj-
um þessa heiðurskonu er skilið eftir
skarð í okkar hópi. Við þökkum góð
kynni. Blessuð sé minning hennar,
við munum ætíð minnast hennar
sem lífsglaðrar baráttukonu. Við
vottum Baldri, börnum og fjölskyld-
um þeirra okkar dýpstu samúð.
Sigurrós Þorgrímsdóttir,
formaður Soroptim-
istaklúbbs Kópavogs.
Mér finnst enn hálfóraunverulegt
að ég eigi aldrei eftir að hitta hana
Höllu frænku aftur því hún hefur
verið svo stór partur af lífi mínu.
Hún var „dagmamman“ mín þegar
mamma byrjaði að vinna þegar ég
var rúmlega eins árs og var oft sú
eina, að mér skilst, sem náði að
tjónka eitthvað við litlu dekurróf-
una. Ég fékk oft að njóta þess að öll
hennar afkvæmi voru flogin úr
hreiðrinu, nema kannski Gaui, því ég
fékk oft að gista hjá þeim Baldri ef
mamma og pabbi fóru til útlanda eða
eitthvert annað. Maður var alltaf
troðinn út af bæði mat og heimabök-
uðu bakkelsi og ekki var nú leiðin-
legt að fá að kíkja í nammiskúffuna
undir ofninum því þar leyndist ým-
islegt amerískt gotterí sem Baldur
kom með heim og fékkst ekki hérna
heima.
Ég man heldur ekki eftir Höllu
öðruvísi en með prjóna í hendi og
peysurnar og allt fíneríið sem hún
hefur prjónað í gegnum tíðina myndi
örugglega fylla heilan gám. Ég á eft-
ir að geyma eins og gull peysuna,
húfuna og sokkana sem hún gaf Vil-
helm Frey í sængurgjöf á síðasta
ári.
Halla var ofsalega barngóð og
hafði gott lag á krökkum og það er
alveg frábært að hún skuli hafa drif-
ið sig í Fósturskólann á „besta
aldri“, það voru sko heppnir krakkar
sem fengu hana sem fóstru. Hún var
ákveðin og mjög hreinskilin og mað-
ur komst ekki upp með neitt múður
hjá Höllu, en hún var alveg ofboðs-
lega góð við mann og vildi allt fyrir
mann gera og það var sko ekki fyrir
ekki neitt sem hún var í algjöru
uppáhaldi og ég á eftir að sakna
hennar mjög mikið.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég kveðja frænku mína sem var mér
alltaf góð og vildi mér og öllum í
kringum sig ávallt hið besta.
Elsku Baldur, Dísa, Óskar, Siggi,
Gaui og fjölskyldur, megi Guð vera
með ykkur.
Kær kveðja,
Vildís Ósk.
Pálína vinkona mín
var mikil félagsvera
og hafði gaman af líf-
inu og naut þess að taka þátt í
ýmsum uppákomum eftir því sem
hún hafði tök á. T.d. í ferðalögum
með eldri borgurum, þar var hún
óþreytandi að segja frá, bæði því
sem markvert var í umhverfinu og
eins að rifja upp gamlar sagnir og
sögur.
Það var alltaf viss upplifun að
heimsækja hana Pálínu. Hún settist
niður með manni og spjallaði um
það sem var að gerast þá stundina
eða hún rifjaði eitthvað upp frá
þeim liðnu árum, sem hún var
bóndakona í Hraungerði eða barn
heima á Seljalandi. Þótt hún virtist
ekkert vera að flýta sér var hún
búin að framreiða veisluborð á
nokkrum mínútum.
Það voru miklir kærleikar með
PÁLÍNA
PÁLSDÓTTIR
✝ Pálína Pálsdótt-ir fæddist á
Seljalandi í Fljóts-
hverfi í Vestur-
Skaftafellssýslu 1.
nóvember 1919. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hjallatúni í Vík
2. maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Þykkvabæj-
arklausturskirkju í
Álftaveri 10. maí.
Pálínu og Þóru Þor-
bergsdóttur frá
Hraunbæ í Álftaveri
og þær vinkonurnar
brölluðu ýmisleg sam-
an, þær fóru í ferða-
lög, þær prjónuðu
hvor í kapp við aðra,
og fallegar voru lopa-
peysurnar hjá þeim.
Pálína fann upp t.d.
allsérstætt munstur
sem var Lundinn, okk-
ar þjóðartákn og Vest-
mannaeyinga. Margar
voru peysurnar með
lundamunstrinu sem
hún skilaði af sér. Og saman fluttu
þær vinkonurnar, Þóra og hún, á
Hjallatún, þar undu þær sér vel.
Pálína var alltaf tilbúin að gleðja
aðra og gera þeim greiða og aldrei
heyrði ég hana leggja misjafnt orð
til nokkurs manns.
Hjá Fréttabúa er skarð fyrir
skildi, svo margar frásögur og ljóð
var hún búin að miðla honum.
Og nú er hún farin í ferðina sem
okkar allra bíður. Já, það er mikill
sjónarsviptir þegar góðir samferða-
menn kveðja, sem maður hefði kos-
ið sem ferðafélaga áfram.
Ég votta börnum hennar og af-
komendum öllum dýpstu samúð.
Blessuð sé minning mætrar
konu.
Sæunn Sigurlaugsdóttir.
Hjartans þakkir til þeirra fjölmörgu sem sýnt
hafa okkur vinarhug og samúð í veikindum og
við andlát okkar ástkæru,
BIRNU AÐALHEIÐAR ÁRDAL
JÓNSDÓTTUR,
Torfastöðum 1,
Grafningi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss
Suðurlands fyrir frábæra umönnun og einstakan hlýhug.
Guð blessi ykkur öll.
Steingrímur Gíslason,
Birgir Árdal Gíslason, Margrét Jónsdóttir,
Árný Valgerður Steingrímsdóttir, Friðgeir Jónsson,
Jensína Sæunn Steingrímsdóttir, Ægir Stefán Hilmarsson,
Aðalheiður Jóna Steingrímsdóttir, Björn Magnússon,
Gísli Steingrímsson, Marlín Aldís Stefánsdóttir,
Kristín Rósa Steingrímsdóttir, Magnús Ingi Guðmundsson,
Sigurður Þór Steingrímsson, Guðbjörg Bergsveinsdóttir,
Bergur Geir Guðmundsson, Sigrún Óskarsdóttir,
ömmubörn og langömmubarn.