Morgunblaðið - 10.06.2003, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Vilborg Þor-finnsdóttir fædd-
ist á Selfossi 14.
ágúst 1947. Hún lést
á heimili sínu hinn
28. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Þorfinnur Tóm-
asson ökukennari, f.
24. maí 1920, og eig-
inkona hans, Magnea
Guðmundsdóttir, f.
20. júlí 1919, d. 9.
jan. 2000. Systur Vil-
borgar eru: 1) Hjör-
dís, f. 16. júní 1953, í
sambúð með Agnari
Péturssyni. Hjördís var áður gift
Guðmundi Inga Karlssyni og eiga
þau þrjú börn, Karl, f. 10. apríl
1974, kvæntur Emilíu Borgþórs-
dóttur, barn þeirra er Ingi Snær,
f. 18. febrúar 2003, Magnea Þóra,
f. 17. mars 1978, í sambúð með
Þórarni Böðvari Þórarinssyni, og
Elín, f. 9. febrúar 1984. 2) Kristín,
f. 21. maí 1958, gift Kristni Páls-
syni.
Hinn 14. sept. 1968 giftist Vil-
borg eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Skúla G. Valtýssyni, f. 16.
nóv. 1946 í Hafnarfirði. Foreldrar
hans eru Valtýr Sigurður Ísleifs-
son skipstóri, f. 21. apríl 1921, d.
28. des. 1969, og eiginkona hans,
Halldóra Skúladótt-
ir, f. 26. apríl 1925.
Börn þeirra Vilborg-
ar og Skúla eru: 1)
Þorfinnur Skúlason,
f. 21. mars 1971,
kvæntur Kristrúnu
Höllu Helgadóttur,
f. 7. mars 1969. Barn
þeirra er Embla, f.
6. apríl 1997.
2) Halldóra Skúla-
dóttir, f. 18. júní
1976, gift Erlendi
Stefánssyni, f. 31.
des. 1975.
Vilborg lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1967 og prófi frá
Kennaraskólanum ári síðar. Hún
starfaði sem kennari í Lækjar-
skóla árin 1968–70, Víðistaða-
skóla 1970–76 og að lokum í
Engidalsskóla frá 1979–2001 eða
þar til veikindi hennar komu í
ljós.
Vilborg var fædd og uppalin í
Ártúni 11 á Selfossi en dvaldi í
Reykjavík þegar hún var við nám
í menntaskóla. Vilborg og Skúli
bjuggu alla sína hjúskapartíð í
Hafnarfirði.
Útför Vilborgar fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elskuleg tengdamóðir mín, Vil-
borg Þorfinnsdóttir, er látin. Það
var okkur mikið reiðarslag þegar
Vilborg greindist með illkynja mein
fyrir tveimur árum. Vilborg háði
hetjulega baráttu við sjúkdóminn
og sýndi fádæma æðruleysi. End-
urspeglaðist þar sterkur persónu-
leiki hennar. Jákvæði hennar og
óbilandi von urðu þess valdandi að
erfitt var að átta sig á hversu alvar-
legur sjúkdómurinn var orðinn.
Vilborg var einstaklega glæsileg
kona. Hún hafði virðulegt fas og
kom mér fyrir sjónir sem heims-
kona þegar ég hitti hana fyrst. Hún
var víðsýn og gædd góðum gáfum.
Hún var metnaðarfull í orði og æði
og dugnaðarforkur til vinnu. Orð
hennar voru þrungin merkingu og
vægi. Gildismat hennar og skoðanir
urðu leiðarljós fyrir aðra í kringum
hana. Vilborg var hreinskilin og
blátt áfram við fólk og naut virð-
ingar.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að búa fyrstu búskaparár okkar
Þorfinns á neðri hæðinni hjá Vil-
borgu og Skúla. Ég minnist létts
fótataks Vilborgar þegar hún kom
niður og kíkti inn í spjall að aflokn-
um vinnudegi. Það var á þessum
tíma sem við Vilborg kynntumst af-
ar vel. Hún hafði hlýtt viðmót og
þægilega nærveru. Glaðværð henn-
ar og góð kímnigáfa smituðu út frá
sér og oftar en ekki enduðu sam-
tölin með miklum hlátrasköllum.
Embla, dóttir okkar, naut
óskiptrar athygli Vilborgar enda
eina barnabarn hennar. Þær bröll-
uðu margt og áttu saman góðar
stundir. Kennarahæfileikar Vil-
borgar komu vel í ljós er hún leið-
beindi barnabarni sínu. Henni varð
tíðrætt um þann ramma sem börn-
um væri nauðsynlegur. Hún hafði
þann hæfileika að halda uppi aga og
festu án þess að þurfa að hækka
róminn.
Vilborg kom úr samheldinni fjöl-
skyldu og viðhélt þeirri venju. Hún
var afar trygg og trú þeim sem hún
kynntist á lífsleiðinni. Það var engu
líkara en hún myndaði eins konar
samskiptamiðstöð í því stóra
tengslaneti sem umvafði hana.
Heimilið var oftar en ekki fullt af
gestum og síminn hringdi án afláts.
Vilborg naut sín vel í þessu hlut-
verki, umvafin vinum og ætt-
mennum. Hún leysti úr hvers
manns vanda með ótakmarkaðri
umhyggju sinni og hjálpsemi. Óeig-
ingirni hennar virtist mér á stund-
um óendanleg.
Það er erfitt að sætta sig við
missi Vilborgar og söknuðurinn er
sár. Ég hugga mig við fallega minn-
ingu um einstaka konu og gott
veganesti sem hún gaf okkur.
Kristrún Halla Helgadóttir.
Ég ætla að skrifa nokkur kveðju-
orð um frænku mína, Vilborgu Þor-
finnsdóttur, sem hvarf okkur út í
sólarlagið að kvöldi hins 28. maí síð-
astliðinn.
Vilborg var elst af heimasætun-
um þremur í Ártúni 11 á Selfossi,
dætrum Þorfinns, móðurbróður
míns, og konu hans, Magneu Guð-
mundsdóttur.
Vilborg ólst upp við alúð og ást-
ríki. Heimilið í Ártúni 11 var mikil
miðstöð frændfólks, vina og ná-
granna, og réð þar mestu um hug-
arfar og hjartalag húsráðenda.
Þangað leituðum við frændsystkin-
in, þegar við þörfnuðumst góðra
ráða og hjálpar í hvers kyns málum.
Oftast voru gestir í eldhúsinu hjá
Möggu, alltaf var pláss fyrir einn
stól í viðbót, og ævinlega mætti
manni hlýlegt viðmót og hjálpfýsi. Í
þessu andrúmslofti atorkusemi og
góðvildar ólst hún frænka mín upp
og það var hluti af auðæfum henn-
ar. Því lengur sem ég lifi, þeim mun
skýrari verður mér sú staðreynd,
að auðna manna felst í hugarfari
þeirra; án góðs hugarfars gagnast
þeim ekki hin jarðnesku gæði.
Þegar Magga lést á níræðisaldri
mögluðum við að vísu, en skildum,
að hér voru lögmál lífsins að verki.
En þegar Vilborg var kölluð „af
velli heim að bæ um miðjan dag“, þá
finnst okkur almættið hafa ruglast í
ríminu; við skiljum ekki „þetta
verkalag“.
Vilborg Þorfinnsdóttir var
greind og glæsileg kona og það var
heilnæmt að vera í návist hennar.
Hún var mjög öguð og yfirveguð og
laus við æðibunuganginn, sem ein-
kennir mörg af okkur hinum.
Árið 1975 settist undirrituð að í
Þýskalandi. Við slíka skipan mála
verður ljóst, hvílíkur fjársjóður það
er að eiga góða að. Skúli tók að sér
að sjá um fjármál mín hér heima, og
þau hjónin reyndust mér í hvívetna
drengir góðir öll þessi ár, og fæ ég
þeim seint fullþakkað.
Nú hefur sól brugðið sumri. Því
syrgjum við Vilborgu Þorfinnsdótt-
ur svo sárt, að okkur þótti svo vænt
um hana. En ég fékk að vera sam-
ferða henni í 56 ár og fyrir það er ég
þakklát. Um leið og ég þakka henni
samfylgdina kveð ég hana með orð-
um Sókratesar, „ … að góðum
manni getur ekkert grandað,
hvorki lífs né liðnum, og guðirnir
eru ekki afskiptalausir um hagi
hans …“ Þetta vil ég hafa fyrir satt.
Ég sendi Skúla, börnum þeirra
Vilborgar, tengdabörnum og barna-
barni, Þorfinni móðurbróður mín-
um, systrunum Hjördísi og Krist-
ínu og eiginmönnum þeirra, vinum
Vilborgar og ættingjum innilegustu
samúðarkveðjur og bið guð að
styrkja þau.
Vilborg Auður Ísleifsdóttir.
Skjótt hefur ský dregið fyrir
sólu. Kær vinkona og yndisleg
frænka, Vilborg Þorfinnsdóttir, er
öll, langt um aldur fram, í blóma
lífsins. Vilborg var elst þriggja
dætra Magneu systur minnar og
Þorfinns. Alla tíð voru samskipti
fjölskyldna okkar afar náin. Vilborg
var jafnaldra elsta sonar míns,
Björns, sem dvaldi á hennar heimili
um tíma við lok grunnskóla. Bjössi
og Vilborg voru ætíð miklir mátar,
ekki síst eftir þessa samveru. Í þrjá
vetur átti ég því láni að fagna að
hafa Vilborgu á heimili mínu á með-
an hún stundaði nám við Mennta-
skólann í Reykjavík. Vilborg var
mikill sólargeisli inn í strákager
okkar á Háaleitisbrautinni og féll
vel inn í hópinn. Hún lét aldrei
strákana vaða ofan í sig og var oft
fjör á heimilinu. Ætíð dáðist ég að
vinnu- og samviskusemi Vilborgar,
við hvaðeina sem hún tók sér fyrir
hendur. Vilborg var mér mjög kær
alla tíð og ég þakka af alhug þann
tíma sem hún dvaldist á heimili
okkar.
Í MR kynntist Vilborg eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Skúla Val-
týssyni, miklum sómapilti. Það var
hamingjusöm stúlka sem kom með
hann Skúla sinn í fyrsta sinn á Háa-
leitisbrautina og kynnti hann fyrir
fjölskyldunni. Voru þau frá fyrstu
tíð óaðskiljanleg.
Vilborg og Skúli bjuggu öll sín
hjúskaparár í Hafnarfirði og þar
eignuðust þau börnin sín tvö, Þor-
finn og Halldóru. Vilborg var mjög
frændrækin og vorum við í nánu
sambandi alla tíð.
Þegar Vilborg veiktist var það
fjölskyldunni mikið reiðarslag. Vil-
borg hélt ótrauð áfram og lét aldrei
deigan síga. Fram á síðasta dag
hafði hún fótavist og segja má að
það hafi verið hún sem stappaði í
okkur hin stálinu.
Á raunarstundu er hugur minn
hjá Skúla og börnum, tengdabörn-
um og barnabarni, systrum og föð-
ur. Megi Guð vera með ykkur og
styrkja okkur öll.
Hrefna Guðmunds-
dóttir og fjölskylda.
Í erlendu dægurlagi segir að dag
einn ljúki öllu góðu. Lífsskeið Vil-
borgar móðursystur okkar var gott
en því lauk alltof fljótt. Baráttu-
þrekið að þrotum komið og tími
kominn fyrir góða sál að hvílast á
góðum stað. Hvernig sem á það er
litið var Vilborg glæsileg kona sem
setti fjölskyldu og vini í fyrsta sæti
og hafði alltaf tíma til að hlusta og
styðja við mann. Heimili þeirra
Skúla og verðlaunagarðurinn bera
vott um þann glæsileika og hlýjuna
sem stafaði af henni. Heimilið hefur
verið okkur systkinum alltaf opið
og einlægur áhuginn á því sem
maður hafði fyrir stafni hvatti okk-
ur til dáða. Sérstaklega voru hádeg-
in í Fjóluhvamminum eftirminnileg.
Það eru vandfundin íslensk nútíma-
heimili í þéttbýli þar sem öll fjöl-
skyldan kemur saman til að borða
hádegismat í rólegheitunum. Okkur
fannst það töluverð forréttindi að
taka af og til þátt í þessum hádeg-
isstundum. Eldhúsborðið hlaðið
brauði og áleggi, píanóbekkurinn
drifinn undir gestina, kaffiilmurinn
sveimaði og allir lögðu eitthvað til
málanna.
Þær verða aldrei eins, fjölskyldu-
stundirnar hjá litlu stórfjölskyld-
unni frá Ártúninu. Skarðið sem Vil-
borg skilur eftir sig er stórt. Hún
var skynsemin uppmáluð, græsku-
laus og hláturmild. Við eigum eftir
að sakna hennar, hvort sem er við
hátíðarsamkomur fjölskyldunnar
eða innlit í Fjóluhvamminn.
Við biðjum góðan Guð að taka
Vilborgu frænku í faðm sér og veita
Skúla, Þorfinni, Halldóru, Höllu,
Ella og Emblu litlu styrk á þessum
erfiðu tímum. Dægurlagið erlenda
hefur ekki alls kostar rétt fyrir sér
því að minningin um góða frænku
okkar mun lifa um ókomna tíð.
Karl, Magnea Þóra og Elín.
Há, grönn, glæsileg og smart.
Þannig mynd af Vilborgu kemur
upp í hugann er ég minnist okkar
fyrstu kynna. Það var haustið 1963
er við hófum báðar nám í Mennta-
skólanum í Reykjavík og lentum í
sama bekk. Við urðum fljótlega vin-
konur og við nánari kynni varð mér
ljóst hvílík perla hún var; ákveðin,
greind, umhyggjusöm og hlý. Við
áttum saman fjögur skemmtileg ár
í MR í frábærum vinahópi. Og
framtíðin beið björt og spennandi.
Eftir stúdentspróf lá leiðin í
Kennaraskólann og báðar gerðum
við kennslu að ævistarfi. Við giftum
okkur sama ár skólabræðrum okk-
ar og eignuðumst börn um svipað
leyti. Það var því margt sem tengdi
okkur saman og vináttan efldist.
Við deildum saman gleði og sorg,
skiptumst á skoðunum um kennslu
og barnauppeldi, þjóðfélagsmál og
einkamál. Við vorum vinkonur í 40
ár, bundnar vináttuböndum sem
aldrei slitnuðu. Betri vinkonu er
vart hægt að hugsa sér, svo traust,
einlæg og gefandi sem hún var.
Og nú þegar komið er að leið-
arlokum leita ég í sjóð minning-
anna. Myndirnar streyma fram
hver af annarri; við tvær við nám og
leik, ferðalög innanlands og utan
með fjölskyldunum, skíðaferðir og
aðrar ógleymanlegar samveru-
stundir með okkar góða vinahópi. Í
öllum þessum minningarbrotum er
myndin af Vilborgu skýr og sterk;
bjart brosið, hlý nærvera og geisl-
andi persónuleiki.
Baráttan við krabbameinið stóð í
tvö ár. Þar skiptust á skin og skúr-
ir, sigrar og tap en þrátt fyrir það
sýndi Vilborg ótrúlega seiglu og
æðruleysi. Hún leit á veikindin sem
verkefni sem þyrfti að ljúka við og
baráttan einkenndist af einkunnar-
orðunum: ég vil, skal og ég get. Hún
lifði lífinu lifandi og átti í raun
margar góðar stundir með fjöl-
skyldu og vinum á þessum tveimur
árum. Fyrir það ber að þakka.
Það er sárt að þurfa að kveðja
svo kæra vinkonu en ég hugga mig
við það að Vilborg var hamingjusöm
manneskja. Hún átti góðan eigin-
mann, yndisleg börn og tengdabörn
sem dáðu hana og studdu. Við Þór-
arinn og börnin okkar kveðjum Vil-
borgu með söknuði og þökkum ára-
langa vináttu sem aldrei brást.
Skúla vini okkar, Þorfinni, Höllu
og Emblu litlu, Halldóru og Ella,
Þorfinni eldri og Hjördísi og Krist-
ínu, Dóru og öllum öðrum sem
syrgja Vilborgu sendum við hug-
heilar samúðarkveðjur. Megi bjart-
ar minningar um yndislega konu
ylja okkur í framtíðinni.
Anna Kristín Þórðardóttir.
Þótt form þín hjúpi graflín, granna mynd,
og geymi þögul augun blá
hvar skáldið forðum fegurð himins sá,
– ó fjarra störnublik, ó tæra lind –
og eins þótt fölni úngar varir þær
sem eitt sinn þíddu kalinn hlekkjamann,
þær hendur stirðni er ljúfan leystu hann
og lyki dauðans greip um báðar tvær,
það sakar ei minn saung, því minning þín
í sálu minni eilíft líf sér bjó
af yndisþokka, ást og mildri ró,
einsog þú komst í fyrsta sinn til mín;
einsog þú hvarfst í tign sem mál ei tér,
með tár á hvarmi í hinsta sinn frá mér.
(Halld. Laxness.)
Þótt graflín hjúpi form okkar
kæru vinkonu Vilborgar Þorfinns-
dóttur mun minning hennar verða
okkur gimsteinn í hjarta um
ókomna framtíð.
Þessi prúða, rólega og fallega
stúlka sem varð ferðafélagi okkar í
blíðu og stríðu allt frá því við kynnt-
umst í Menntaskólanum í Reykja-
vík þurfti að játa sig sigraða eftir
tiltölulega stutta en snarpa baráttu
við almættið. Hún gerði það með
VILBORG
ÞORFINNSDÓTTIR
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
PÁLL JÓNSSON
fyrrv. framkvæmdastjóri,
Dalalandi 12,
Reykjavík,
sem lést á Landspítala Hringbraut mánu-
daginn 2. júní, verður jarðsunginn frá Bústaða-
kirkju á morgun, miðvikudaginn 11. júní, kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Hjartavernd.
Jóhanna Þórunn Þorbjarnardóttir,
Jón Baldvin Pálsson, Kristín Sigurðardóttir,
Þorsteinn Pálsson,
Guðjón Heiðar Pálsson, Guðrún Björk Emilsdóttir,
Páll Már Pálsson, Þóra Sigríður Ólafsdóttir,
Guðfinnur Þór Pálsson, Ragna Sigurlaug Ragnarsdóttir,
Höskuldur Einar Pálsson, Beinta Eliasen,
Arnar Pálsson, Fríða Björg Leifsdóttir,
barnabörn og langafabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
STEFÁN GUÐMUNDSSON,
er lést þriðjudaginn 3. júní, verður jarðsunginn
frá Digraneskirkju miðvikudaginn 11. júní kl.
13.30.
Guðrún Stefánsdóttir, Einar Ólafsson,
Jóhanna Stefánsdóttir, Magnús H. Valgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.