Morgunblaðið - 10.06.2003, Blaðsíða 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚNÍ 2003 23
reisn og æðruleysi og án þess að
kvarta í eyru nokkurs manns nema
þá kannski Skúla, og væri þá varla
láandi. Er virkilega eitthvert rétt-
læti til í því að þurfa að yfirgefa
þennan heim óumbeðið frá öllu því
sem kærast er og ógert? En þetta
er víst ekki í fyrsta sinn sem sú
spurning leitar á og fáir trúi ég hafi
svarað henni.
Við vorum ung og glöð árgang-
urinn sem útskrifaðist frá MR 1967.
Býsna margir tengdust þar bönd-
um sem hafa enzt síðan, þar með
talið hópur okkar fernra para sem
öll giftust. Vinskapur okkar hefur
verið fölskvalaus og tryggur og
skarðið sem Vilborg skilur eftir sig
er sem hyldjúp gjá. En vinskapur
er ekki sjálfgefinn. Það eru jú allir
vinir á yngri árum og böllin í Íþöku,
Selsferðirnar og félagslífið yfirleitt
viðhéldu léttleikanum sem þurfti til
að komast í gegnum þurrt pensúm-
ið. En svo tók alvara lífsins við,
framhaldsnám, niðurhleðsla á börn-
um og húsbyggingar. Allt tók þetta
tíma frá græskulausu gamninu sem
áhyggjuleysi menntaskólaáranna
var svo ríkt af. En einmitt þá fóru
að styrkjast þau bönd sem aldrei
hafa rofnað síðan. Og Vilborg var
einmitt svo lagin við að mynda þessi
bönd. Ekki svo að auðvelt sé að
benda á eitthvað sérstakt. Hún
bara ræktaði vinagarðinn sinn af
svo mikilli natni. Og smám saman
þurfti engin orð. Börnin okkar allra
stækkuðu og urðu allt í einu full-
orðin, og svo fóru að koma barna-
börn. Ferðirnar austur í sumarbú-
stað, laufabrauðsskurðurinn og
ferðalögin voru orðin ótrúlega hefð-
bundin, eins og ekkert myndi nokk-
urntíma breytast. Alltaf var jafn-
gaman.
Og þá kom fyrsta kallið. Allt
breyttist á einni svipstundu. Vina-
böndin sem áður höfðu verið svo
sjálfsögð urðu nú að dýrmætum
sjóði, sem allt í einu rann upp fyrir
okkur að gæti tæmst. Svo við lögð-
um eins mikið í sjóðinn og við gát-
um. Síðasta ferðin sem við aukinn
og endurnýjaður vinahópurinn fór-
um saman var til Lech í Austurríki í
lok febrúar þar sem við endurnýj-
uðum endurminningarnar frá okkar
fyrstu sameiginlegu skíðaferð.
Skaparinn gaf okkar yndislegu vin-
konu stundarþrek eina dýrðlega
viku. Ekki ský á lofti og hún hafði
orð á því að þetta væri eins og í
himnaríki!
Þar dvelur hún nú, því enginn
staður er betur til þess fallinn að
vernda hana og geyma. Tárin sem
við fellum eru staðfesting þess
órjúfanlega vinskapar sem gefur
lífinu gildi og færir okkur það besta
sem við getum beðið um, endur-
minningar sem við geymum sem
gimstein í hjarta.
Anna Lovísa og Heimir.
Allt frá því ég man eftir mér hef-
ur Vilborg og fjölskylda hennar
verið hluti af fjölskyldu minni. Þótt
skyldleikinn sé ekki genetískur var
samgangurinn meiri en við margan
ættingjann. Í minningunni leið
aldrei sá dagur að Vilborg og
mamma töluðu ekki saman í síma.
Mér finnst eins og síminn hafi alltaf
hringt rétt undir hádegi og símtölin
tekið nákvæmlega sama tíma og
það tók grjónagrautinn að vella upp
úr pottinum. Líklega var það sami
tími og Halldóra og Þórður bróðir
minn sváfu úti í vagni.
Kennarasumrin voru löng í þá
daga og mér finnst eins og við höf-
um setið hundrað sinnum í sólinni í
Hafnarfirðinum. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að fara til Vilborgar
á daginn. Hún tók vel á móti gest-
unum, sama á hvaða aldri þeir voru,
og bauð upp á sérrétt hússins fyrir
okkur stóru börnin, rauðar pylsur í
brauði. – Henni var umhugað um að
allir væru sælir og sáttir enda sjálf
alltaf glöð og jákvæð.
Seinna hætti grauturinn að malla
í hádeginu og börn að sofa úti í
vagni en símtölin á daginn hættu
aldrei. Ég man eftir að hafa óskað
þess sem unglingsstelpa að ég
myndi eiga svona góða vinkonu
þegar ég yrði stór; vinkonu eins og
Vilborgu sem væri alltaf til staðar
og alltaf væri gaman að tala við.
Þegar ég heimsótti Vilborgu á
spítalann eftir fyrstu aðgerðina,
fyrir réttum tveimur árum, bjóst ég
við að sjá fársjúka konu. En það var
öðru nær. Hún sat í setustofunni og
spjallaði um heima og geima við
mömmu eins og þær höfðu alltaf
gert. Hún ætlaði sér greinilega að
vera áfram til staðar. Lengi vel
virtist hún líka standa allt af sér.
Það var aldrei neinn bilbug á henni
að finna og hún bar veikindin ekki
utan á sér, var hnarreist og glæsi-
leg sem fyrr.
Við hittumst í kaffi viku áður en
hún dó, við mæðgurnar, Vilborg,
Þorfinnur og Halla og Embla litla.
Vilborg var orðin afar máttfarin en
tók þó af öllum mætti þátt í sam-
ræðunum. Það var gott að heyra að
hún gat enn slegið á létta strengi
þótt hún hefði augljóslega miklu
meira að segja og gefa en heilsan
leyfði. Síðasta minning mín um Vil-
borgu er því eins og allar aðrar, af
henni brosandi.
Elsku Skúli, Þorfinnur, Halla og
Embla, Halldóra og Elli. Missir
ykkar er mikill. Ég veit að símtal-
anna verður líka sárt saknað.
Ég sendi ykkur innilegar
samúðarkveðjur frá Ameríku. Leitt
er að geta ekki verið með ykkur í
dag.
Brynhildur Þórarinsdóttir.
„Hugsaðu um mig þegar þú ert í
miklu sólskini. Bráðum skín sól
upprisudagsins yfir hinar björtu
leiðir, þar sem hún bíður skálds
síns. Og fegurðin mun ríkja ein.“
(H.K. Laxness.)
Þessi hrifnæmi lokakafli úr verk-
inu „Heimsljós“ kom sterklega upp
í huga minn þegar ég fregnaði and-
lát minnar gömlu, góðu bernskuvin-
konu og bekkjarsystur frá barna-
og unglingsárum. Í sólsetrinu að
kveldi aðfaradags „upprisudagsins“
slokknaði lífslogi Vilborgar, sem
hún var umvafin nánustu ástvinum
sínum.
Á slíkum stundum þegar „veru-
leikinn er líkt og rykkorn í auga“
leitar hugurinn til bernskuáranna.
Vilborg var ein af þessum einstöku
manneskjum sem verða á vegi
manns. Minnisstæðar eru mér þær
stundir þegar hún sat við píanóið og
spilaði fyir mig „Für Elise“ eftir
Beethoven með sínum löngu
grönnu spilafingrum, síðan þá hef-
ur þessi melodía minnt mig á Vil-
borgu og mun gera, enda hljómar
hún hér baka til þegar þessi orð eru
skrifuð.
Saman sátum við allan barna- og
unglingaskólann, samhliða sungum
við í Unglingakórnum. Hlið við hlið
krupum við saman við gráturnar í
Selfosskirkju á fermingardegi okk-
ar.
„En ekki fara allir á kirkjugarðs-
ballið í haust sem hlökkuðu til þess í
vor.“ (H.K. Laxness.)
Í vorangan og sumarkomunni
núna í maí brá skugga yfir. Heilsu
Vilborgar hrakaði snöggt, hel-
stríðið var sem betur fer stutt, að-
eins tveir sólarhringar og heima
var hún þar til yfir lauk. Þakklát er
ég fyrir að hafa fengið tækifæri til
að að halda í hennar fögru hendur,
nokkrum stundum fyrir andlátið.
Ástvinum hennar öllum sendi ég
hlýjar samúðarkveðjur. Ykkar fjár-
sjóður er fólginn í minningunni um
Vilborgu.
Kæra vinkona, ég veit að hún
mamma þín hefur breitt faðminn á
móti þér við himnaborðin og sveip-
að þig sjali. Farðu sæl inn í fegurð
himins, og vermi þig sól upprisunn-
ar.
Þóra Grétarsdóttir.
Stöndum á fjarlægri strönd síð-
asta sumar í glöðum vinahópi. Næst
okkur Vilborg og Skúli. Unaðsgolu
andar af vatni. Amstur og áhyggjur
víkja. Upp leitar hálfgleymd tilfinn-
ing yngri ára að lífið sé eilífðarferð
full af björtum fyrirheitum. Myrkur
leggst yfir, eldflugur iða í grasi, ljós
blika á bátum við festar. Stutta
stund töpum við áttum á ókunnum
stað en það er ekkert að óttast.
Hlýja síðsumarkvöldsins umvefur
okkur áfram.
Vilborg Þorfinnsdóttir var þeirr-
ar gerðar að vinátta hennar var
eins og akkeri fyrir okkur sem nut-
um. Föst fyrir, sleppti aldrei.
Heimili þeirra Skúla Valtýssonar
sem þau byggðu samhent af elju-
semi og smekkvísi ber ekki síst
svipmót Vilborgar. Ekkert skorti,
engu er ofaukið, allt vandað, gegn-
heilt og fallegt.
Vilborg var ekki aðeins kennari
að menntun og starfi, heldur einnig
af lífi og sál. Sálargáfum sínum
miðlaði hún ríkulega til eigin barna,
Þorfinns og Halldóru, og síðar
ömmubarnsins, Emblu. Bókmennt-
ir og listir hafði hún í öndvegi. Hall-
dóra leikur á píanó og oft gerðist
það á heimili þeirra þegar endur-
skoðandinn Skúli var að lesa mér
pistilinn um skynsamlega meðferð
fjármuna að athyglin hvarflaði að
kraftmikilli Beethovensónötu eða
dillandi Chopenvalsi innan úr stofu.
Reyndar gat það alveg eins verið
Vilborg sjálf sem sat við hljóðfærið
því að hún tók aftur upp þráðinn frá
unglingsárum í píanónámi. Þorfinn-
ur hefur stundað myndlist meðfram
aðalgrein sinni, bókmenntum. Í
Verslunarskólanum fyrir tólf árum
birti hann eftirfarandi tvær hækur,
ávöxt persónuleika, menntunar og
uppeldis:
Neistar frá eldi
andartaks blik, litaflóð
síðan, svarblátt húm
Grár bærist reykur
eftir stendur askan ein
brennt barn forðast eld
Hugir okkar Ragnheiðar þessa
tregasáru daga eru hjá Skúla, börn-
um þeirra Vilborgar og fjölskyld-
um, eftirlifandi föður og systrum.
Björt minning um einstaka konu af-
léttir svarbláu sorgarhúmi.
Sigurþór Aðalsteinsson.
Það er margt sem ég minnist
þegar ég kveð æskuvinkonu mína,
Vilborgu.
Við ólumst upp á Selfossi, fyrir
utan Á, þar sem fólkið í götunni var
sem ein fjölskylda.
Húsin okkar lágu saman og var
hennar hús mitt annað heimili. Það
er mér ofarlega í huga þegar Þor-
finnur smíðaði dúkkuhús handa Vil-
borgu, þá gerði hann annað eins
handa mér, og þegar Vilborg fékk
litla barnaprjóna frá ömmu í Auðs-
holti, þá fékk ég líka eins.
Við vorum ekki gamlar þegar
Magga og Þorfinnur keyptu píanó
og Vilborg lærði að spila. Var sem
hún hefði aldrei gert neitt annað en
að spila Mozart og gat ég þá setið
tímunum saman og hlustað með að-
dáun á vinkonu mína spila.
Um tíma lágu leiðir okkar í sitt
hvora áttina. Vilborg fór í M.R. og
kynntist þar Skúla. Við Skúli urð-
um strax góðir vinir og alltaf var
gaman að koma á heimili þeirra.
Eins minnist ég þess hvað það var
gaman að fara í búðir með Vilborgu.
Hún var alltaf fljót að finna út
hvaða föt færu best, enda einstak-
lega smekkleg eins og klæðnaður
hennar, heimili og garður báru vott
um.
Að lokum vil ég þakka fyrir allt
sem þau hafa veitt mér og mínum í
gegnum tíðina.
Skúli minn, börn , tengdabörn og
Embla, sem fær því miður allt of
stutt að njóta ömmu sinnar, Þor-
finnur minn, Hjördís og Kristín, ég
tek þátt í sorginni með ykkur.
Guð verið með ykkur.
Ragnheiður Kristjáns-
dóttir og fjölskylda.
Það var ekki fjölmennur starfs-
mannahópur er hóf störf við stofn-
un Engidalsskóla haustið 1978, 12
fastráðnir kennarar og sjö aðrir
starfsmenn. Þetta voru allt ungir og
áhugasamir starfsmenn, sem allir
stóðu saman sem einn um að koma
upp góðum skóla. Vilborg var ein af
kennurunum í þessum hópi. Þessir
kennarar tengdust fljótt vináttu-
böndum, sem haldist hafa og orðið
traustari og einlægari eftir því sem
árin urðu fleiri. Samheldnin hefur
best sýnt sig, ef veikindi eða aðrir
erfiðleikar hafa komið upp hjá ein-
hverjum í hópnum. Vilborg var ein
af þessum sterku stoðum hópsins.
Hún var samviskusöm og ósérhlífin
í sínu starfi. Hún gerði sér far um
að hlúa að nemendum sínum og
hver og einn skipti hana máli. Við
ræddum oft saman í lok skóladags
og hugleiddum hvernig best væri að
vinna úr einstökum málum nem-
enda og kom þá alltaf fram hve
nærgætin hún var og tillitssöm við
nemendur sína. Sonur minn átti því
láni að fagna að hafa Vilborgu fyrir
kennara í nokkur ár, og sem móðir
þakka ég henni þau ár sérstaklega.
Við Vilborg áttum nokkrar ljóð-
línur úr „Skólaljóðunum“ sem við
létum stundum fljúga á milli okkar í
lok erfiðs skóladags.
Gleðstu yfir góðum degi,
gleymdu því sem miður fer,
sýndu þrek og þolinmæði
þegar nokkuð út af ber.
Þessar línur hafa oft komið upp
hjá mér núna síðustu mánuði, er
Vilborg barðist með ótrúlegu þreki
og þolinmæði við hinn illvíga sjúk-
dóm, er að lokum hafði yfirhöndina.
Nú höfum við, þessi litli kenn-
arahópur, misst eina af þeim styrku
stoðum sem verið hafa burðarstoðir
þessa litla skóla í Norðurbænum í
Hafnarfirði í 25 ár. Fyrir sex árum
féll önnur stoð fyrir sama sjúkdómi.
Í dag mun þessi kennarahópur bera
góða, dýrmæta vinkonu hinstu
sporin, en eftir lifir minningin um
vináttuna og sú minning verður frá
engum tekin. Ég vil fyrir hönd
starfsfólks Engidalsskóla þakka
Vilborgu allar samverustundirnar
og ómetanlegt starf við nemendur
skólans í 25 ár.
Við sendum fjölskyldu Vilborgar
og ástvinum samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks Engidals-
skóla í Hafnarfirði.
Hjördís Guðbjörnsdóttir
skólastjóri.
Látin er vinkona mín og sam-
kennari Vilborg Þorfinnsdóttir eftir
hetjulega baráttu við erfiðan sjúk-
dóm. Vilborg var einstök mann-
eskja og átti fáa sína líka. Hún hafði
heillandi framkomu, mikla útgeisl-
un og henni fylgdi ofurkraftur
þannig að ekki var hægt að sjá það
á henni að hún gengi í gegnum þessi
miklu veikindi.
Á kveðjustundu rifjast upp ára-
tuga samskipti og góðar samveru-
stundir. Vilborgu kynntist ég fyrst
þegar við hófum báðar kennslustörf
við Víðistaðaskóla í Hafnarfirði árið
1970. Þar hófst náið samstarf því
við kenndum oftast nemendum úr
sama árgangi. Við sóttum sömu
kennaranámskeiðin og fórum sam-
an í eftirminnilega ferð með
dönskukennurum til Danmerkur.
Árið 1978 þegar Engidalsskóli
var stofnaður fluttum við okkur
nokkrir kennarar úr Víðistaðaskóla
yfir í Engidalsskóla, en um vorið
bættist Vilborg í hópinn, fyrst sem
forfallakennari, en fékk síðan fast-
ráðningu næsta skólaár á eftir.
Þannig héldum við áfram samstarfi
í Engidalsskóla, en það var alveg
sérstaklega gott að vinna með Vil-
borgu. Hún kom með margar góðar
hugmyndir inn í kennsluna og var
afar farsæll kennari.
Haustið 1979 missti ég manninn
minn af slysförum. Vilborg reyndist
mér vel á þessum erfiðu tímum og
var alltaf tilbúin að hjálpa mér og
styrkja á allan hátt. Ég mun seint
gleyma því þegar hún dreif mig og
dætur mínar með fjölskyldu sinni
til Spánar, þar sem við áttum sam-
an góðar stundir.
Eftir að ég kynntist Steindóri
seinni manninum mínum var Vil-
borg fljót að bjóða hann velkominn í
vinahópinn. Við Steindór höfum síð-
an átt margar góðar samverustund-
ir bæði innan lands og utan með
þeim hjónum Vilborgu og Skúla.
Það var alltaf jafn gaman að heim-
sækja Vilborgu, því hún tók vel á
móti gestum, var ætíð hrókur alls
fagnaðar og höfðingi heim að
sækja.
Kæra vinkona, við kveðjum þig
með trega og jafnframt þakklæti
fyrir tryggð þína og vináttu. Við
eigum eftir að sakna þín, en trúum
því að þú sért á góðum stað.
Elsku Skúli, Þorfinnur, Halldóra
og fjölskylda, við Steindór sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni.
Erla María.
Á útfarardegi Vilborgar fer ekki
hjá því að litið sé til baka og
ákveðnar minningar kallaðar fram í
hugann. Það var fyrir 17 árum að
við lögðum upp í okkar fyrstu skíða-
ferð til útlanda átta saman, öll
skólafélagar úr MR. Við þekktumst
misvel en höfðum öll tengst vináttu-
böndum á skólaárunum. Síðar
bættust fleiri góðir félagar í hópinn
og saman höfum við farið á skíði á
hverju ári. Fyrstu árin var alltaf
farið til Lech en með aukinni getu
og áræði var farið að heimsækja
fleiri skíðastaði. Í þessum ferðum
hefur hópurinn átt fjölmargar
skemmilegar stundir saman og vin-
áttan hefur verið treyst.
Við höfum oft rifjað upp
skemmtileg atvik í þessum ferðum
en ekkert eins oft og þegar sá okkar
sem lengst taldi sig kominn í skíða-
listinni ákvað að nú væri tími til
þess kominn að hinir í hópnum
fengju tækifæri til þess að reyna
sig í hinum erfiðari skíðabrekkum.
Til þessa var valin brekka sem lá
niður af bröttum hamravegg. Sumir
þurftu að hálfskríða meðfram
veggnum sökum lofthræðslu, en við
tók brött hólabrekka sem flestir
ætluðu aldrei að komast niður. Það
eru orð Vilborgar sem vekja núna
hjá okkur þessar minningar, því
þegar hún hafði sigrast á brekkunni
geystist hún á skíðunum fram úr
hópnum og hrópaði til okkar: „Ég
treysti engum framar.“ Eftir þessa
eldskírn hikaði hún aldrei framar,
hversu óvægin sem brekkan fram-
undan var. Þannig tókst hún einnig
kjarkmikil á við þá miklu erfiðleika
sem hún varð að horfast í augu við
eftir að hún veiktist. Það gerði hún
af æðruleysi og aðdáanlegu hug-
rekki.
Nú í lok febrúar fór hópurinn enn
til Lech til þess að rifja upp gamlar
minningar. Þótt veik væri fór Vil-
borg á skíði með okkur alla daga og
lét engan bilbug á sér finna. Hún
naut ferðarinnar til hins ýtrasta og
gleðin skein úr andliti hennar hvern
dag. Þessi vika verður okkur öllum
ógleymanleg og návist okkar við
Vilborgu munum við geyma í minn-
ingunni.
Skíðahópurinn.
 Fleiri minningargreinar um Vil-
borgu Þorfinnsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.