Morgunblaðið - 12.06.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FIMMTUDAGUR 12. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hannes Valdi-marsson fæddist í
Reykjavík 4. maí
1940. Hann lést á
heimili sínu Huldu-
landi 20 að morgni 2.
júní. Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Magnúsdóttir hús-
móðir, f. 16. sept.
1911, d. 6. jan. 1997,
og Valdimar Hannes-
son málarameistari,
f. 22. júlí 1906, d. 2.
febr. 1998. Bræður
Hannesar eru: 1) Júl-
íus, ráðgjafi, f. 1943.
Sambýliskona Rannveig Haralds-
dóttir. Fyrrverandi maki Anna
Soffía Sverrisdóttir. Þau eiga tvö
börn, a) Ragnheiður f. 1965, maki
Pétur Ólafsson, þau eiga tvö börn.
b) Sverrir Heiðar, f. 1967, maki
Emma Birgisdóttir, þau eiga tvö
börn. 2) Garðar, lögfræðingur, f.
1945, maki Brynhildur Brynjólfs-
dóttir. Þau eiga þrjú börn, a) Ingi-
björg, f. 1967, maki Davíð Nor-
mann, þau eiga tvo syni. b)
Brynjólfur, f. 1971, maki Sara
Jónsdóttir, þau eiga einn son. c)
Valdimar, f. 1984. 3) Þórður, við-
skiptafræðingur, f. 1950, maki
Þóra Sigurbjörnsdóttir. Þau eiga
þrjú börn. a) Björn Þór Sigbjörns-
son f. 1972, maki Ástríður Þórð-
ardóttir, þau eiga einn son. b)
Katrín, f. 1976, sambýlismaður
Gunnar Rúnar Gunnarsson. c)
María, f. 1982.
Hinn 18. ágúst 1962 kvæntist
Hannes eftirlifandi eiginkonu
sinni Maríu Þorgeirsdóttur fé-
lagsráðgjafa, f. 29. júlí 1940. For-
eldrar Maríu voru Bergþóra Dav-
íðsdóttir húsmóðir, f. 22. des.
1909, d. 4. júlí 1952, og Þorgeir
Sveinbjarnarson skáld og for-
stjóri Sundhallarinnar, f. 14.
ágúst 1905, d. 19. febr. 1971.
Bróðir Maríu er Þor-
geir, læknir, f. 1933,
maki Kristjana Arn-
dal. Þau eiga fjögur
börn, a) Bergur, f.
1958, maki Sigríður
Kristinsdóttir, þau
eiga tvær dætur. b)
Lilja, f. 1959, maki
Björn Erlingsson,
þau eiga tvo syni. c)
Finnur, f. 1967, sam-
býliskona Elena
Musitelli. d) Fjóla, f.
1972, maki Baldur
Sigurðsson, þau eiga
tvö börn.
Hannes lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1960 og fyrrihlutaprófi í verk-
fræði frá Háskóla Íslands 1963.
Hann lauk prófi í byggingarverk-
fræði frá Tækniháskólanum í
Kaupmannahöfn í janúar 1966
með hafnargerð sem aðalgrein.
Hann starfaði sem verkfræðingur
í Kaupmannahöfn til ársins 1967
er hann hóf störf hjá Reykjavík-
urhöfn. Árin 1970–1971 stundaði
Hannes framhaldsnám í stjórnun
hafna og flutninga í Cardiff í Wa-
les. Að því námi loknu tók hann á
ný til starfa hjá Reykjavíkurhöfn,
fyrst sem verkfræðingur og síðan
yfirverkfræðingur. Hann var að-
stoðarhafnarstjóri frá 1986 til
1989 er hann tók við embætti
hafnarstjóra. Hannes var fulltrúi í
ýmsum samstarfsnefndum borg-
arstofnana á sviði skipulags- og
atvinnumála og átti sæti í Hafna-
ráði. Hann var um tíma stunda-
kennari við Háskóla Íslands og
formaður skólanefndar Tækni-
skóla Íslands 1982–1990. Einnig
var hann um hríð varaforseti
Golfsambands Íslands.
Útför Hannesar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Í dag kveð ég Hannes frænda
minn í hinsta sinn. Ég minnist hans
sem manns sem var einstaklega ljúf-
ur, traustur og vandur að virðingu
sinni. Jafnframt var hann ákveðinn
og með sín gildi á hreinu. Hannesi
var annt um fjölskyldu sína, bar hag
okkar allra fyrir brjósti og fylgdist
vel með því sem við bræðrabörnin
vorum að gera, hvar sem við vorum
stödd.
Hannes var mikill Reykvíkingur
og það var gaman að heyra hann tala
um borgina, miðbæinn og höfnina
sem hann þekkti betur en margur
annar. Hann var einnig áhugamaður
um sögu og menningu annarra þjóða.
Hann naut þess að ferðast víða með
Maju og sagði oft skemmtilega frá
upplifunum þeirra á framandi slóðum
eða námsárunum í Kaupmannahöfn,
borginni sem var honum kær. Það
var sérstaklega gaman að njóta frá-
sagnar hans þegar ég var að kveðja
þau Maju fyrir nokkrum árum, á leið
til Parísar til ársdvalar. Mér voru
gefin nokkur hollráð eins og vera ber
en í leiðinni sagðar gamansögur frá
ferðum þeirra þar. Að lokum var ég
send af stað með bók um gönguleiðir í
borginni úr bókahillunni í Huldu-
landinu.
Undanfarna mánuði hefur æðru-
leysi Hannesar og umburðarlyndi
gagnvart breyttum aðstæðum verið
einstakt. Hann kaus að horfa á lífið
sömu augum og ávallt og njóta þeirra
stunda sem gáfust. Ég er þakklát fyr-
ir dýrmætar samverustundir.
Megi minningin um Hannes lifa
áfram með okkur. Ég bið almættið að
styrkja elsku Maju á erfiðum tímum
og lýsa leið hennar áfram veginn.
Katrín Þórðardóttir.
Við kveðjum nú Hannes frænda
okkar og minningarnar hrannast upp
í huganum. Minningar um skemmti-
legar stundir með þessum fallega og
góða manni, sem alltaf hafði tíma til
að spjalla við okkur börnin og sinna
okkur á sinn elskulega hátt. Við fund-
um það ung að árum að í þér áttum
við góðan og traustan vin. Þér var
alltaf óskaplega annt um hagi okkar
systkinanna og eftir að við uxum úr
grasi og eignuðumst fjölskyldur hafið
þið Maja heimsótt okkur og fylgst
með börnum okkar vaxa úr grasi og
hefur okkur þótt vænt um þau tengsl.
Við erum þakklát fyrir að hafa fengið
að eiga með þér allar góðu stundirnar
og að börnin okkar skyldu fá að
kynnast þér. Við geymum þessar
góðu og fallegu minningar um ókom-
in ár. Þá vitum við, elsku Hannes, að
þú hefur alltaf verið góður vinur
mömmu og kunnum við að meta það.
Elsku Maja, Guð styrki þig á sorg-
arstund, minningin um góðan frænda
lifir.
Ragnheiður og
Sverrir Heiðar.
Með nokkrum fátæklegum orðum
kveð ég Hannes, en fáir hafa skipt
mig jafn miklu máli og hann. Á ung-
lingsárunum var ég tíður gestur á
heimili hans og föðursystur minnar,
Maríu, og þegar foreldrar mínir og
systkini fluttust vegna námsdvalar
móður minnar til útlanda 1976 dvaldi
ég oft á heimili þeirra svo vikum
skipti, m.a. við undirbúning á stúd-
entsprófi. Gerði Hannes þá tilraun til
að kenna mér stærðfræði þrátt fyrir
að okkur báðum væri ljós sú firra.
Honum tókst engu að síður að kenna
mér margt annað, sem síðan þá hefur
setið í mér sem fastast og orðið til
gagns í lífsbaráttunni. Hannes tók
ávallt á málum með mjög skipulegum
hætti, enda voru lausnirnar alltaf
skynsamlegar, og oftast furðu ein-
faldar. Bæði þá og allar götur síðan
fannst mér gott að geta borið undir
hann, og um leið Maju, það sem vafð-
ist fyrir mér eða skóp hugarangur.
Þetta vil ég þakka Hannesi sérstak-
lega ásamt mikilli vináttu alla tíð.
Þrátt fyrir annríki dagsins gáfu þau
Maja mér alltaf tíma, bæði í gleði lífs
míns og sorgum, og því voru notaleg-
ar kvöldstundir í félagsskap þeirra,
gjarnan yfir góðum mat, ætíð til-
hlökkunarefni. Heimili þeirra var
mér ómetanlegt afdrep, þau voru til
staðar þegar ég þurfti einhvern til að
tala við eina kvöldstund og þau buðu
mér að gista þegar á þurfti að halda.
Fyrir allar þessar góðu stundir, að-
stoð og leiðbeiningu í lífinu vil ég
þakka sérstaklega.
Elsku Maja, bræður Hannesar,
ættingjar og vinir, ég votta ykkur öll-
um mína dýpstu samúð.
Bergur.
Hannes J. Valdimarsson hafnar-
stjóri í Reykjavík er látinn, á 64. ald-
ursári. Hannes hafði átt við alvarleg
veikindi að stríða undanfarna mán-
uði. Það var vorið 1994 sem ég hitti
Hannes Valdimarsson hafnarstjóra í
fyrsta sinn. Eftir borgarstjórnar-
kosningarnar það ár var ég kjörinn
formaður hafnarstjórnar Reykjavík-
ur og í kjölfarið fór ég í heimsókn á
hafnarskrifstofuna og átti fund með
Hannesi. Hann tók mér strax ákaf-
lega vel og lagði sig fram um að
kynna mér starfsemi hafnarinnar og
þau fjölmörgu verkefni sem þá voru á
döfinni. Þrátt fyrir aldursmun og
ólíkan bakgrunn tókst fljótlega með
okkur gott samstarf sem nú hefur
varað samfleytt í 9 ár. Eðli málsins
samkvæmt eru samskipti stjórnar-
formanns og forstjóra í fyrirtæki
mikil og það er mikilvægt að þeir
vinni vel saman að hagsmunamálum
fyrirtækisins, geri sér skýra grein
fyrir verkaskiptingu þeirra í milli og
virði skoðanir og sjónarmið hvors
annars. Þannig samstarf og sam-
skipti tókst okkur Hannesi að þróa.
Reynsla Hannesar og þekking á
hafnamálum, bæði hér innanlands og
utan, var afar yfirgripsmikil og það
var ekki lítill fengur og styrkur fyrir
mig sem formann hafnarstjórnar að
geta sótt í þann þekkingarbrunn.
Fyrir það er ég ákaflega þakklátur.
Hannes var mikill Reykvíkingur.
Það leyndi sér yfirleitt ekki þegar
umræður snérust um málefni borg-
arinnar eða þjóðmálin almennt. Nán-
ast allan sinn starfstíma helgaði hann
Reykjavíkurhöfn. Á þeim þremur og
hálfa áratug sem Hannes starfaði hjá
Reykjavíkurhöfn tók hann þátt í og
átti frumkvæði að stórstígum breyt-
ingum í hafnarrekstrinum og upp-
byggingu nýrra hafnarsvæða. Í
tengslum við störf sín hjá höfninni,
tók hann þátt í margs konar sam-
starfsverkefnum og þróunarvinnu á
vettvangi borgarmála, ekki síst
skipulags- og atvinnumála. Hann átti
einnig mikil og góð samskipti við þau
fjölmörgu fyrirtæki og starfsmenn
sem starfa á hafnarsvæði Reykjavík-
ur og í þeim skiptum kom glöggt
fram hversu mjög hann bar hags-
muni hafnarinnar fyrir brjósti, að
hann vildi veg hennar sem allra mest-
an og lagði sig fram um að skapa
henni skilyrði til þess að hún gæti
vaxið og dafnað. Hann var fylginn
sér, gat verið fastur fyrir þegar því
var að skipta og vildi ná árangri fyrir
hönd hafnarinnar. Í mínum huga var
Hannes ótvíræður leiðtogi meðal
starfsmanna hafnarinnar, ekki bara
vegna embættisins sem hann gegndi,
heldur einnig vegna þeirra hæfileika
hans að stýra liðsheild, tala máli fyr-
irtækisins og þekkingar og reynslu á
sviði hafnamála. Einnig í erlendu
samstarfi nutu hæfileikar Hannesar
sín vel. Hann var vel látinn meðal
kollega sinna í norrænu samstarfi
sem og á vettvangi evrópska hafna-
sambandsins og þessir aðilar gátu
reitt sig á þekkingu hans og reynslu
og framlag til þeirra mála sem unnið
var að á hverjum tíma. Frá þeim
samstarfsaðilum hafa borist samúð-
arkveðjur við fráfall Hannesar. Á
kynnisferðum hafnarstjórnar hef ég
orðið þess áskynja að Hannes var vel
kynntur hvar sem hann kom, og hon-
um var einkar lagið að skipuleggja
kynningar og fundi með það í huga að
Reykjavíkurhöfn gæti notið góðs af.
Fráfall Hannesar kom okkur sam-
starfsfólki hans ekki á óvart. Hann
veiktist alvarlega í haust, fór í veik-
indaleyfi í október og átti ekki aft-
urkvæmt til starfa. En þótt menn viti
að hverju stefni er það ávallt mikið
áfall og missir þegar maður á góðum
aldri lætur í minni pokann fyrir
óboðnum gesti sem krabbameinið er.
Reykjavíkurhöfn stendur í mikilli
þakkarskuld við Hannes Valdimars-
son. Á kveðjustund vil ég persónu-
lega og fyrir hönd hafnarstjórnar
Reykjavíkur færa Hannesi þakkir
HANNES
VALDIMARSSON
V
arla verður um það
deilt að Íraksstríðin
tvö, átökin á Balkan-
skaga og hryðju-
verkaárásin á Banda-
ríkin (og stríðið í Afganistan sem
fylgdi í kjölfar hennar), hafa sett
hvað mestan svip á sögu okkar og
samtíma frá því að kalda stríðinu
lauk (a.m.k. frá sjónarhóli Vestur-
landabúa).
Átökin fyrir botni Miðjarðar-
hafs koma að vísu til álita hér einn-
ig, en eiga ýmissa hluta vegna ekki
heima í þessari umfjöllun.
Hvað þá viðburði varðar, sem
fyrst voru nefndir, hlýtur það að
vekja athygli að í mörgum til-
fellum leika þeir aðilar, sem
spiluðu hvað stærsta rullu, enn
lausum hala
(að því er best
er vitað; sum-
ir eru hugs-
anlega dauð-
ir).
Slobodan
Milosevic dvelur að vísu í fanga-
klefa Alþjóðastríðsglæpadóm-
stólsins í Haag í Hollandi og hefur
verið ákærður fyrir stríðsglæpi
vegna voðaverka í átökunum á
Balkanskaga á síðasta áratug.
Ekki hefur hins vegar enn tekist
að hafa hendur í hári þeirra Rat-
kos Mladic og Radovans Karadzic,
sem taldir eru bera ábyrgð á
hrikalegustu illverkunum sem
framin voru í Bosníustríðinu 1992–
1995.
Sömuleiðis er það nú svo að
þrátt fyrir þá víðtæku baráttu
gegn hryðjuverkum, sem efnt var
til eftir atburðina 11. september
2001; og þrátt fyrir að ráðist hafi
verið gegn ríkjandi valdhöfum í
Afganistan og þeim velt úr sessi,
gengur Sádi-Arabinn Osama bin
Laden (holdgervingur hins illa í
heimi hér að mati sumra) enn laus
(eftir því sem næst verður komist
er bin Laden enn á lífi).
Hvað varðar múllann Mohamed
Omar, æðsta leiðtoga talibana-
stjórnarinnar í Afganistan, þá sást
síðast til hans í borginni Baghran í
Helmand-héraði í Afganistan.
Þetta var snemma í janúar 2002 og
var hann þá sagður flýja sprengju-
regn Bandaríkjamanna á bifhjóli
eða asna.
Nú síðast höfum við síðan sjálf-
an Saddam Hussein, forseta þess
ríkis sem hefur verið Vesturlönd-
unum hvað fjandsamlegast síðustu
fimmtán árin eða svo. Saddam er
horfinn, það er eins og jörðin hafi
gleypt hann (og kannski gerði hún
það; það er a.m.k. vinsæl kenning
að hann hafist enn við í neðanjarð-
arbyrgjum sem sögð eru til staðar
í Írak).
Hægriritið Vefþjóðviljinn
(www.andriki.is) er afdráttarlaust
um þessi mál í grein sem skrifuð
var 2. júní sl. Þar segir í texta sem
birtist með mynd af Saddam
Hussein (efnislega er greinin sjálf
á sömu lund, en þar er þó ekki tek-
ið jafnskýrt til orða): „Réttmæti
innrásarinnar í Írak er hvorki háð
því að þar finnist gereyðingarvopn
né að þar finnist Saddam Huss-
ein.“
Rétt er að staldra við þessa full-
yrðingu, enda hlýtur hún að vekja
ýmsar spurningar. Getur virkilega
verið að menn telji það engu máli
skipta hvort Saddam verði hand-
samaður, eða hvort gereyðingar-
vopn finnist í Írak (sem kunnugt
er lá mönnum svo á að ráðast á
Írak einmitt vegna gereyðingar-
vopnanna sem Saddam var sagður
búa yfir)?
Nú eru sjálfsagt einhverjir á
þeirri skoðun að mestu máli skipti
að hin „stóru“ markmið hafi náðst;
þ.e. að tekist hafi að binda enda á
Bosníustríðið, að svo mjög hafi
verið þrengt að bin Laden og
starfsemi hans að honum sé ekki
lengur kleift að valda óskunda, og
að Írak hafi verið frelsað undan
harðstjórn Saddams.
Á hinn bóginn má halda því
fram með rökum að Alþjóðastríðs-
glæpadómstóllinn hafi sett ofan
fyrir það hversu tregir menn voru
lengi framan af til að leita Mladic
og Karadzic uppi; að öfgafullir ísl-
amstrúarmenn haldi áfram að
framkvæma voðaverk í nafni bins
Ladens einmitt vegna þeirrar
óvissu sem leikur um afdrif hans;
og að ekki sé að vænta stöðugleika
í Írak svo lengi sem Saddam leikur
lausum hala.
Auðvitað blasir það við að menn
vilja mjög gjarnan vita hver urðu
afdrif þeirra bins Ladens og Sadd-
ams. Raunar hefur bandaríski
landstjórinn í Írak, Paul Bremer,
sagt þetta berum orðum hvað
varðar þann síðarnefnda. „Ég tel
mikilvægt að við handsömum
Saddam eða drepum hann,“ segir
Bremer í samtali við tímaritið
Time (9. júní 2003), „því að þessir
hlutir hafa áhrif á andrúmsloftið í
landinu“.
Segir Bremer að sú staðreynd,
að Saddam hefur ekki fundist,
skýri hugsanlega hvers vegna
fyrrum liðsmenn sveita Baath-
flokks Saddam hefur að undan-
förnu vaxið ásmegin.
Hvað okkur áhorfendurna varð-
ar þá viljum við auðvitað að hin
meintu illmenni – Mladic, Karadz-
ic, bin Laden og Saddam – verði
látin sæta ábyrgð á gerðum sínum
með einhverjum formlegum hætti.
Þeir eiga ekki einfaldlega að týna
tölunni, þá á að draga fyrir rétt
(eru þeir ekki eins og annað fólk,
saklausir uns fundnir sekir?). Þeir
eiga sannarlega ekki að fá að
ganga lausir; menn áttu ekki að
láta Omar komast undan á bifhjóli
og hvernig er það eiginlega; eru
menn ekkert að verða búnir að
grandskoða þessi neðanjarðar-
byrgi, sem sögð eru hýsa Saddam?
En hvað með hina spurninguna,
sem Vefþjóðviljinn víkur að, þ.e.
þá sem varðar gereyðingarvopnin
sem Saddam átti að ráða yfir?
Skiptir það máli hvað varðar rétt-
mæti árásar Bandaríkjamanna og
Breta á Írak að gereyðingarvopn
finnist í landinu?
Auðvitað skiptir það öllu máli –
það er fjarstæða að halda öðru
fram. Jújú, það má vel vera að
Saddam hafi verið hinn versti fýr –
ég hef aldrei efað það – en leiðtog-
ar lýðræðisríkjanna sem við telj-
um okkur tilheyra eiga auðvitað
ekki að komast upp með að ljúga
að þjóðum sínum (hafi þeir gert
það, þ.e. ef engin gereyðingarvopn
er að finna í Írak). Þá skiptir engu
hversu jákvætt það annars er í
sjálfu sér að Saddam Hussein hafi
verið hrakinn frá völdum.
Handsam-
ið skálkana
[...] menn áttu ekki að láta Omar kom-
ast undan á bifhjóli og hvernig er það
eiginlega; eru menn ekkert að verða
búnir að grandskoða þessi neðanjarð-
arbyrgi, sem sögð eru hýsa Saddam?
VIÐHORF
Eftir Davíð Loga
Sigurðsson
david@mbl.is