Morgunblaðið - 14.06.2003, Page 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. JÚNÍ 2003 39
✝ Hildur Eiðsdóttirfæddist á Þór-
oddsstað í Köldukinn
í Suður-Þingeyjar-
sýslu 4. apríl 1925.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Þingeyinga
á Húsavík 5. júní sl.
Hildur var dóttir
hjónanna Eiðs Arn-
grímssonar, bónda á
Þóroddsstað, f. 1886,
d. 1967, og Karitasar
Friðgeirsdóttur, f.
1890, d. 1975.
Systkini Hildar
voru 1) Friðgeir, f.
1919, d. 1998; 2) Arngrímur, f.
1922; 3) Þóroddur, f. 1927; og 4)
Helga, f. 1935.
Hildur giftist 5.11. 1949 eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Jóni Sig-
urgeirssyni frá Granastöðum, f.
13.11. 1921. Börn þeirra eru 1)
Kristín, f. 16.12. 1950, gift Ög-
mundi H. Guðmundssyni og eiga
þau þrjú börn, Guðmund, Jón og
Unni; 2) Sigurgeir, f. 26.8. 1952; 3)
Kristbjörg, f. 29.7. 1954, gift
Hauki Þórðarsyni, börn þeirra
eru Hildur og Valur. Barn Hildar
og sambýlismanns hennar, Brynj-
ars Óttarssonar, er
Haukur; 4) Eiður, f.
28.9. 1957, kvæntur
Önnu Harðardóttur,
börn þeirra eru
Andrea, Arnór og
Hildur; 5) Arngrím-
ur Páll, f. 4.5. 1967,
kvæntur Svanhildi
Kristjánsdóttur,
börn þeirra eru Íris,
Óðinn og Auður; 6)
Karitas, f. 3.9. 1970,
gift Erlingi Krist-
jánssyni, barn þeirra
er Arna Valgerður.
Hildur ólst upp í
foreldrahúsum á Þóroddsstað.
Hún stundaði nám við Alþýðuskól-
ann á Laugum veturinn 1943–44
og við Húsmæðraskólann á Laug-
um veturinn 1945–46. Eftir það
vann hún í mötuneyti á Akureyri í
tvo vetur. Hildur og Jón hófu bú-
skap í Ártúni 1949 og bjuggu þar
til ársins 1961 er þau reistu sér
nýbýli í Árteigi. Síðastliðið ár
dvaldi Hildur á Heilbrigðisstofn-
un Þingeyinga á Húsavík.
Útför Hildar fer fram frá Þór-
oddsstaðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hlíðin mín fríða
hjalla meður græna
og blágresið blíða
og berjalautu væna,
á þér ástaraugu
ungur réð ég festa,
blómmóðir bezta!
Sá ég sól roða
síð um þína hjalla
og birtu boða
brúnum snemma fjalla.
Skuggi skauzt úr lautu,
skreið und gráa steina,
leitandi leyna.
Blómmóðir bezta,
beztu jarðargæða
gaf þér fjöld flesta
faðir mildur hæða.
Hver mun svo, er sér þig,
sálar þjáður dofa,
að gleymi guð lofa?
Hlíð, þér um haga
hlýr æ blási andi,
döggvi vordaga
dögg þig sífrjóvgandi!
Um þig aldrei næði,
að þér svo að kali,
vetur vindsvali!
(Jón Thoroddsen.)
Í dag verður til moldar borin ást-
kær amma mín, Hildur Eiðsdóttir.
Ljóðið hér að ofan eftir Jón Thor-
oddsen er bundið æskuminningum
mínum um ömmu enda raulaði hún
það fyrir mig þegar ég var barn.
Aldrei kom mér til hugar annað en
að ljóðið fjallaði um hana. Í orðum
þess felst flest það sem prýddi
ömmu; takmarkalaus ást hennar á
náttúrunni og sveitinni, trúrækni,
yfirvegun og nærgætni. Blómmóðir-
in í ljóðinu var amma mín enda
þekkti ég enga aðra sem var eins
umhugað um blómin sín og garðinn
sinn. Inni í Árteigi voru óteljandi
blómapottar og garðurinn úti bar
áhuga hennar og umhirðu fagurt
vitni. Hún þreyttist aldrei á að kenna
mér heiti blómanna og líta eftir
blómaknúppum og græðlingum.
Fyrstu minningar mínar tengjast
dvöl minni á heimili ömmu og afa í
Árteigi í Útkinn. Þangað fór ég með
foreldrum mínum flesta hátíðisdaga
sem og helgar og dvaldi í góðu yf-
irlæti í sveitinni. Þar var okkur tekið
opnum örmum nær ávallt úti á
tröppum þar sem við vorum kysst í
bak og fyrir. Andrúmsloftið í Árteigi
var ætíð notalegt þó svo að mikil um-
ferð af fólki hafi verið þar fyrr á ár-
um. Þrátt fyrir að gestagangurinn
hafi verið mikill kvartaði amma aldr-
ei. Hún sýndi einstaka gestrisni og
örlæti á sinn yfirvegaða hátt. Hún
fann sér þó alltaf tíma fyrir hugð-
arefni sín, blómarækt og prjóna-
skap.
Það voru ófá vettlingapörin og ull-
arsokkarnir sem fylgdu börnum og
barnabörnum í skólann á haustin
enda amma mikil handavinnukona.
Þetta var þó ekki það sem helst sat í
barnshuganum, heldur var það ljúf-
mennska ömmu og umhyggja henn-
ar. Hún var hlý og góð. Hún talaði
við mig af nærgætni og áhuga og bar
hag minn og hinna barnabarnanna
mjög fyrir brjósti. Sérstaklega er
mér minnisstætt blikið sem kom í
auga hennar nú síðustu árin þegar
hún fylgdist með alnöfnu sinni og
sonardóttur, Hildi Eiðsdóttur.
Eftirsjáin að ömmu er mikil. Sér-
staklega sakna ég þess að hafa ekki
getað notið fleiri ánægjustunda með
henni eftir að ég varð fullorðin en
eftir því sem árin liðu varð það æ erf-
iðara sjúkdóms hennar vegna. Hin
síðustu ár glímdi amma við Alzheim-
er-sjúkdóm. Sá skelfilegi sjúkdómur
varð til þess að síðustu misserin
dvaldist hún á Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga þar sem hún lést 5. júní
sl. Ég trúi því að amma Hildur hafi
valið sumarið til þess að kveðja enda
tíminn þegar blómin og engin skarta
sínu fegursta, tími til að baða sig í
sólargeislunum og anda að sér ilm-
inum af náttúrunni. Haf þökk fyrir
allt og guð geymi þig.
Þín
Hildur Hauksdóttir.
Að undanförnu hafa margir góðir
Kinnungar fallið frá, nú síðast amma
mín, Hildur Eiðsdóttir í Árteigi. Frá
því að ég man eftir mér og allt fram á
unglingsaldur dvaldi ég sumarlangt í
sveitinni hjá ömmu og afa. Á hverju
vori beið ég þess óþreyjufullur að
skóla lyki svo að ég gæti haldið norð-
ur yfir heiðar og oftar en einu sinni
var mér hleypt af stað áður en hefð-
bundnu skólahaldi lauk.
Á nágrannabæjunum bjuggu
margir frændur mínir á svipuðu reki
og ég og eins og gefur að skilja var
margt brallað. Það kom í hlut ömmu
að fæða mig og klæða og það var víst
örugglega ærið verk. En amma
kippti sér ekki upp við það og alltaf
tók hún á móti mér brosandi, sama
hver útgangurinn á mér var. Það var
auðfundið að ömmu þótti vænt um
mig og mér þótti líka afar vænt um
ömmu.
En ég var ekki einn um að njóta
umönnunar og ósérhlífni hennar. Í
Árteigi er stórt hús og þar var jafnan
mannmargt; heimilisfólk jafnt sem
ættingjar og aðrir gestir. Margir
áttu erindi við afa vegna verkstæð-
isvinnu og ekki var óalgengt að á
annan tug manna væru í fæði hjá
ömmu og annað eins gisti. Öllu þessu
fólki tók hún opnum örmum og sinnti
af bestu getu.
Þótt það hafi verið ærið verk að
sjá um heimilið átti amma sér áhuga-
mál sem hún sinnti vel. Þau helstu
voru blóm og garðrækt. Af mikilli
natni annaðist hún víðfeðman garð-
inn sinn og var að honum mikil prýði.
Svo mikil, að hún hlaut m.a. viður-
kenningar fyrir. Sumarið í fyrra,
þegar ömmu naut ekki lengur við
heima fyrir, gerði ég mér fyrst grein
fyrir því hversu mikil vinna lá að
baki þessu áhugamáli hennar og síð-
an þá hefur það verið ærinn starfi
fyrir afkomendur hennar að halda
garðinum við.
En það það voru ekki bara blóm
sem heilluðu ömmu. Hún var söng-
elsk mjög og raulaði gjarnan lag-
stúfa heima við. Þar fyrir utan söng
hún í kirkjukór Þóroddsstaðarsókn-
ar og kvennakórnum Lissý, en með
honum fór hún í söngferðalag til
Þýskalands. Amma ferðaðist einnig
til vesturstrandar N-Ameríku árið
1980 og er mér minnisstæður stutt-
ermabolur sem hún færði mér að
gjöf með áletruninni „Las Vegas“.
Mér þótti sem barni afar merkilegt
að amma í sveitinni skyldi hafa farið
til þessarar skrautlegu borgar.
Fyrir nokkrum árum greindist
amma með Alzheimer-sjúkdóm og
síðastliðið eitt og hálft ár dvaldi hún
á sjúkrahúsinu á Húsavík. Í þau
skipti sem leið mín lá norður í land
heimsótti ég hana þangað og var
gleðilegt að sjá að hún naut þar
þeirrar góðu umönnunar sem hún
hafði svo oft veitt öðrum.
Ég mun ætíð minnast Hildar
ömmu minnar með hlýju og þakklæti
fyrir liðna tíð. Megi hún hvíla í friði.
Guðmundur Ögmundsson.
Heiðurskona er fallin í valinn. Mig
langar í fátæklegum orðum að minn-
ast genginnar svilkonu minnar. En
hvað gilda fátækleg orð við slíkar að-
stæður? Eftir situr þakklæti fyrir að
hafa mátt kynnast slíkri mannkosta-
konu sem Hildur Eiðsdóttir var. Mér
er það ofarlega í sinni er fundum
okkar bar fyrst saman í forstofunni í
Árteigi, fyrir tæpum þremur áratug-
um. Ég var þá að koma í fyrsta sinn í
Útkinnina með Páli, mági Hildar, og
þekkti mig lítið hér, sem vonlegt var.
Mér var tekið opnum örmum af þeim
heiðurshjónum Jóni og Hildi í Ár-
teigi, en þar hófum við Páll búskap.
Alltaf var sama hlýjan og nóg
hjartarúm þar sem Hildur var.
Heimilið var barnmargt og erilsamt
og mörg verk að vinna. Ætíð var
mjög gestkvæmt og öllum vel tekið
er að garði bar. Oft var þétt setinn
bekkurinn við stóra eldhúsborðið í
Árteigi, hvort sem það voru við-
skiptavinir á vélaverkstæðinu í Ár-
teigi, nágrannar eða aðrir vinir og
ættingjar. Þar var oft á tíðum glatt á
hjalla yfir kaffispjallinu.
Í höndum Hildar var heimilinu
stýrt á faglegum nótum. Hún kunni
sitt fag og féll aldrei verk úr hendi.
Hjá þeirri kynslóð sem hún tilheyrði
var vinnusemin talin einn af höfuð-
kostunum. Þó að oft væri annríki þá
skapaðist samt tími til þess að taka
þátt í félagsmálum, söngstarfi og
þess háttar. Hún veitti forstöðu
kvenfélagi Þóroddsstaðarsóknar um
árabil og söng með kirkjukór sóknar
sinnar frá unglingsaldri. Einnig söng
hún lengi með Kvennakórnum Lissý
í Suður-Þingeyjarsýslu svo eitthvað
sé nefnt. Hildur var mjög vel að sér
um ættfræði og gat maður alveg
gleymt sér er slík mál voru rædd þar
á bæ. Einnig var hún mjög víðlesin,
hvort sem það voru bókmenntaverk
eða annar fróðleikur. Ætíð lét hún
líka til sín taka í stjórnmálaumræð-
unni og hafði ákveðnar skoðanir í
þeim málum.
Margar minningar koma upp í
hugann við leiðarlok. Í gróanda vors-
ins leiði ég hugann að öllum fallegu
og litríku pelargóníunum í stofunni í
Árteigi, rósunum og öllum fallegu
blómunum, sem Hildur ræktaði af
stakri natni. Einnig er mér ofarlega í
sinni er við fórum gjarnan tvær út
austur af bænum með eitthvað af
börnum með okkur og hreyktum
taðinu á hlýjum vordögum. En hún
lét ekki sitt eftir liggja í þess konar
verkun og átti ófáar ferðirnar í
reykjarkofann er lögð var lokahönd
á verkun haustmatarins. Oftsinnis á
vorin fórum við saman kvenfélags-
konur úr nágrenninu á langa brúna
Land-Rovernum, upp að Hveravöll-
um að kaupa kálplöntur og blóm hjá
Garðræktarfélagi Reykhverfunga.
Þannig hrannast minningabrotin
upp er hugurinn hvarflar til baka.
Það var gæfa Hildar hve góðan
lífsförunaut hún átti, þar sem var
hinn ástríki maki og mæti hagleiks-
maður Jón Sigurgeirsson. Sam-
heldni og vinátta þeirra hjóna var
eftirtektarverð. Barnahópurinn er
stór og hið mesta mannkostafólk.
Ég vil að lokum votta Jóni mági
mínum og fjölskyldu dýpstu samúð.
Margrét Jónsdóttir.
HILDUR
EIÐSDÓTTIR
✝ Ólafía Þorgríms-dóttir verkakona
fæddist í Miðhlíð á
Barðaströnd 6. febr-
úar 1915. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Patreksfirði
10. júní síðastliðinn.
Foreldrar Ólafíu
voru hjónin Þor-
grímur Ólafsson,
bóndi í Miðhlíð,
fæddur í Litluhlíð á
Barðaströnd 30. júní
1876, d. 15. desem-
ber 1958, og kona
hans, Jónína Ólafs-
dóttir húsfreyja, fædd í Miðhlíð á
Barðaströnd 17. apríl 1884, d. 24.
janúar 1978.
Systkini Ólafíu eru: 1) Kristín,
f. 11.7.1908, d. 30.7.1998; 2) Ólaf-
ur, f. 21.8.1910, d. 13.3.1998; 3)
Aðalheiður, f. 10.11.1912, d.
12.10.1975; 4) Jóhann, f. 29.10.
1917, d. 27.11.1917; 5) Jóhanna,
f. 26.4. 1919, d. 30.4.1956; 6)
Dagný, f. 29.9.1920; 7) Sigríður,
f. 5.11. 1921, d. 8.3.1985; 8) Sæ-
björg, f. 16.1.1924; 9) Unnur, f.
11.6.1926, d. 23.3.1935; 10)
Bjarndís, f. 28.5. 1930.
Ólafía giftist 23.12.1943 manni
sínum, Ólafi Gísla Ólafssyni
verkstjóra, f. 23.1.
1907, d. 10.12.1978.
Foreldrar hans voru
hjónin Ólafur Gísli
Bjarnason, f. 18.11.
1865, d. 3.6.1906, og
Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 19.4.1875,
d. 20.11.1854.
Ólafía og Ólafur
eignuðust fjögur
börn. 1) Kjartan, f.
27.4.1939, börn
hans eru Ólafur, f.
14.12. 1966, Birta, f.
27.5. 1978, og Máni,
f. 25.3.1989; 2)
Hrafnhildur, f. 1.8.1945, börn
hennar eru Lóa, f. 18.2.1966,
Ingimundur, f. 13.3.1972, d. 4.7.
1977, og Karólína, f. 28.5.1978; 3)
Bolli, f. 3.7.1947, börn hans eru
Rúnar Héðinn, f. 15.10.1973, Þor-
steinn, f. 22.7. 1975, Egill Andri,
f. 15.2. 1981, Iðunn Elfa, f.
10.12.1982, og Auður Freyja, f.
7.3.1986; 4) Jóhann, f. 11.12.
1953, börn hans eru Elín Þórunn,
f. 24.8.1983, Kári, f. 26.11.1986,
Andri, f. 18.7.1988, og Sindri, f.
16.6.1993.
Útför Ólafíu fer fram frá Pat-
reksfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Látin er á Patreksfirði merk og
mæt kona. Með þessum fáu línum
langar mig til þess að minnast henn-
ar og þakka fyrir langa vináttu sem
hefur varað alla mína ævi.
Frá því ég var lítil stelpa minnist
ég heimsókna til Lóu með móður
minni en þær voru góðar vinkonur.
Sem unglingsstelpa man ég eftir að
hafa labbað oft niður á Tún á kvöld-
in með vísi að peysu á prjónunum og
hlotið þar góða tilsögn meðan hlust-
að var á útvarpsleikritin o.fl. Lóa
var vel þekkt fyrir allar fallegu
peysurnar sem urðu til á örskömm-
um tíma, ýmist útprjónaðar eða með
köðlum og þótti ekki svo lítið fínt að
vera með í þeim meistaraverkum.
Margt annað prjónaði hún um ævina
og núna seinni árin voru það ung-
barnafötin og teppin sem voru afar
vinsæl. Ég held að hún hafi aldrei
setið auðum höndum.
Eftir að ég flutti frá Patreksfirði
var það fastur þáttur í heimsóknum
mínum á æskustöðvarnar að kíkja til
Lóu á Bjarkargötuna og þiggja hjá
henni pönnukökur, hveitikökur og
annað góðgæti. Þá ræddum við um
það sem okkur lá helst á hjarta í
hvert sinn og alltaf var jafnindælt að
koma til hennar. Hún var mjög
raunsæ kona og hreinskiptin og því
gott að tala við hana. Þá átti hún
auðvelt með að slá á létta strengi ef
svo bar undir.
Eitt sinn þegar ég kom vestur
dreif ég mig á fætur árla dags og
stormaði niður í sundlaug því þar
vissi ég að ég myndi finna eldri
borgara staðarins. Lóu hitti ég í
sturtunni og var hún búin með
morgunsundið svo hún sagði mér
endilega að koma í morgunverð til
sín. Auðvitað biðu mín þar kræs-
ingar og er ég hafði gætt mér á þeim
bauð hún mér uppá koníak. Það
hefði reyndar átt að drekka það í
erfidrykkjunnni hennar en einhver
hafði fengið lánað úr flöskunni svo
hún ætlaði bara að kaupa aðra fyrir
þann tíma. Mér varð litið á klukk-
una, hún var rétt rúmlega 9 að
morgni en engin spurning, „já
takk“, sagði ég!
Fyrir nokkrum árum sagði hún
mér að hún og Stína systir hennar
væru búnar að gera sínar framtíð-
aráætlanir. Þær ætluðu að lifa örfá
ár í viðbót og síðan myndu þær
veikjast, dvelja stutta stund á
sjúkrahúsinu heima og kveðja síðan
þennan heim.
Í dag kveð ég þessa góðu vinkonu
mína og þakka henni fyrir allan hlý-
leika hennar við mig og fjölskyldu
mína og tel mig hafa notið forrétt-
inda að hafa þekkt hana. Börnum
hennar og fjölskyldum þeirra votta
ég samúð mína.
Aldís.
ÓLAFÍA
ÞORGRÍMSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma). Tekið
er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins,
Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangs-
stræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar séu
um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi.
Birting afmælis- og
minningargreina