Morgunblaðið - 14.06.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 14. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Bergur ElíasGuðjónsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 10.
júní 1913. Hann lést
á Heilbrigðisstofn-
uninni í Vestmanna-
eyjum laugardaginn
7. júní sl.
Foreldrar Bergs
voru Margrét Sím-
onardóttir, f.
17.9.1891, d.
30.5.1920, og Guð-
jón Pétur Valdason,
f. 4.10.1893, d.
17.8.1989. Seinni
kona Guðjóns og fóstra Bergs
Elíasar var Guðbjörg Þorsteins-
dóttir, f. 29.7.1895, d. 8.1.1991.
Alsystur Bergs voru Ragnhildur
og Klara sem báðar eru látnar.
Hálfsystkini hans eru Þorsteinn
og Bergrós sem létust ung og
Marteinn og Ósk sem lifa bróð-
ur sinn.
Bergur Elías kvæntist 15. maí
1937 Guðrúnu Ágústsdóttur frá
Hróarsholti í Flóa, f. 29.1.1916.
Foreldrar Guðrúnar voru Krist-
ín Bjarnadóttir, d. 1963, og
Ágúst Bjarnason, d. 1928.
Börn Bergs Elíasar og Guð-
rúnar eru: 1) Ágúst, f.
19.9.1937, kvæntur Stefaníu
Guðmundsdóttur, f. 16.1.1941.
Börn þeirra eru a) Bergur Elías,
f. 7.7.1963, sambýliskona hans
er Bryndís Sigurðardóttir, f.
23.2.1964 og eiga þau tvo syni,
fyrri kona Bergs Elíasar var
Berglind Steinþórsdóttir, f.
23.12.1964, og eiga þau þrjár
dætur og eitt barnabarn. b) Sig-
urbjörg, f. 29.7.1969, gift Sveini
Sigurðssyni, f. 14.6.1964 og eiga
þau einn son; 2)
Margrét Klara, f.
13.8.1941, gift Birgi
Símonarsyni, f.
16.9.1940. Börn
þeirra eru a) Elva
Björk, f. 17.9.1963,
gift Sigurgeiri L.
Ingólfssyni, f.
25.7.1960, og eiga
þau tvo syni. b) Jó-
hanna, f. 26.2.1968,
gift Rafni Krist-
jánssyni, f.
1.10.1966, og eiga
þau fjögur börn. c)
Rúnar Þór, f.
1.10.1970, sambýliskona hans er
Íris Pálsdóttir, f. 29.3.1973, og
eiga þau tvö börn; 3) Kristín, f.
8.12.1945, gift Kristmanni
Karlssyni, f. 6.6.1945. Börn
þeirra eru a) Guðrún, f.
22.8.1964, gift Halldóri I. Hall-
grímssyni, f. 4.10.1957, og eiga
þau þrjár dætur. b) Betsý, f.
22.4.1967, gift Ingólfi A. Arn-
arssyni, f. 5.1.1967, og eiga þau
fjögur börn. c) Elísa, f. 2.4.1976,
gift Sigurjóni Eðvarðssyni, f.
14.12.1970, og eiga þau tvo syni.
Bergur Elías, sem ávallt var
kallaður Elli Bergur, hóf ungur
störf við sjávarútveg og vann
við það alla sína starfsævi. Hann
gerðist útgerðarmaður, meðeig-
andi í Ísfélagi Vestmannaeyja
og sat þar í stjórn, var verk-
stjóri í Stakki hf. og Ísfélagi
Vestmannaeyja. Einnig var
hann fjárbóndi í mörg ár með
öðrum störfum.
Útför Bergs Elíasar verður
gerð frá Landakirkju Vest-
mannaeyjum í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hvenær sem kallið kemur
kaupir sér enginn frí,
þar læt ég nótt sem nemur,
neitt skal ei kvíða því.
(Hallgrímur Pétursson.)
Á svona stundum reikar hugurinn
oft til baka og margs er að minnast.
Það voru mikil forréttindi fyrir mig
að vera yngst af barnabörnunum og
fá að njóta þess að vera með ömmu
og afa þegar þau voru byrjuð að
minnka við sig vinnuna og svo eftir
að þau hættu að vinna. Mjög marg-
ar af æskuminningum mínum eru
einmitt af Dverghamrinum. Þegar
við tjölduðum í garðinum var tjaldið
sett beint fyrir utan herbergis-
gluggann svo að afi heyrði ef eitt-
hvað væri að.
Ég man allar stundirnar sem ég
og vinkonur mínar eyddum við leik í
kartöflukofanum, ferðirnar sem ég
fór með afa suður á Eyju að taka
upp og setja niður kartöflur og ekki
má gleyma Þorláksmessu, litla
stelpan hans afa sá alltaf um að
skreyta jólatréð fyrir afa sinn, þrátt
fyrir að vera löngu hætt að vera lít-
il.
Amma kom oft í morgunkaffi til
mömmu eftir venjubundnar sund-
ferðir og svo fékk ég að fara með
henni heim. Ég man hvernig ég beið
eftir hljóðinu í bílskúrshurðinni og
tók á móti afa, tók fyrir hann netið
– með kaffibrúsanum og nestisbox-
inu. Alltaf var þetta jafnspennandi
og alltaf vorum við jafnglöð að hitt-
ast.
Ég hef eflaust verið á svipuðum
aldri og eldri sonur minn er í dag
þegar við afi fórum að venja komur
okkar á bryggjurnar. Ég kunni orð-
ið alla stafina og þá fannst afa við
hæfi að kenna mér að lesa nöfnin á
bátunum sem voru í höfn því bát-
arnir og sjórinn voru alltaf stór
hluti af hans lífi.
Þegar afi hætti svo að vinna var
ég alveg óð í að vera á Dverghamr-
inum, hringdi í tíma og ótíma og
bað afa að sækja mig. Það var nú
meira bröltið á okkur þá. Þegar ég
lít til baka er ég alveg hissa á hvað
amma og afi nenntu að brasa með
mér. Hjá þeim saumaði ég í fyrsta
skipti á saumavél, bakaði mínar
fyrstu pönnukökur, sagaði, boraði
og smíðaði mitt fyrsta og e.t.v. eina
skip. Sem heppnaðist svo vel að far-
in var sérstök ferð inn í Dal á hvíta
SAABnum að sjósetja skipið. Og
viti menn – það flaut!
Afi minn var alltaf mikill barna-
karl og var mér og drengjunum
mínum góður. Hann var alltaf svo
ofsalega glaður þegar við komum í
heimsókn, fór með þann eldri að
smíða í bílskúrnum og sótti bolta
fyrir þann stutta á meðan við amma
spjölluðum yfir kaffibolla í eldhús-
inu.
Í vikunni sem afi kvaddi var ég að
spjalla við hann og segja honum að
eldri syni mínum hefði nú ekki þótt
mikið varið í að koma á Dvergham-
arinn og geta ekki fengið neina
spýtu því langi væri á sjúkrahúsi.
Afi gladdist mjög og kvaddi mig
með þeim orðum að Kristmann Þór
fengi bara tvær spýtur næst.
Elsku afi, því miður varð nú ekk-
ert af því að þú kæmir heim aftur
og þar er nú komið stórt skarð því
að stóran klett vantar nú í líf okkar.
Söknuðurinn er mikill eftir svo góð-
um manni. Ég veit að þú varst sátt-
ur og tilbúinn að fara en alltaf er
erfitt að kveðja.
Bless, bless, afi minn, þú átt alltaf
vísan stað í hjarta mínu. Takk fyrir
allt.
Þín
Elísa.
Hann Elli Bergur hefur kvatt
þetta tilverustig.
Drottinn gaf og Drottinn tók og
nú hefur hann tekið Ella Berg afa
og langafa í faðm sinn.
Ef einhver hefði sagt að heim-
sókn hans í sveitina fyrir réttum
tveimur vikum, þegar hann kom til
þess að samgleðjast okkur við ferm-
ingu Símonar Bergs og útskrift Ing-
ólfs Birgis, langafabarna sinna,
yrðu okkar síðustu samverustundir
hefðum við sagt það tóma vitleysu.
Þessi síðasta vika sem við áttum
saman í sveitinni er okkur nú dýr-
mæt minning.
Elsku Elli Bergur, ást þín, um-
hyggja, hlýja og gleði er það sem
við munum alla tíð minnast. Sam-
verustundirnar í sveitinni og á
Dverghamrinum þar sem tíminn
virtist óþrjótandi til að rísla með
drengjunum í bílskúrnum við smíð-
ar. Þeir voru ófáir hlutirnir sem þar
urðu til, ófá feilhöggin hjá litlum
höndum sem voru að reyna að
skapa, þá kyssti langafi á puttann
og leiðbeindi svo með sinni stóísku
ró.
Þegar hluturinn svo loks var
tilbúinn var ævinlega sama umsögn-
in: „Þetta er alveg beautiful,“ og svo
hlógu allir.
Allar heimasmíðuðu gjafirnar
sem bárust í sveitina eru okkur öll-
um einnig ómetanlegir dýrgripir.
Ófá voru líka símtölin í sveitina
þar sem þú varst bara að spyrja
frétta og aðgæta hvernig við hefð-
um það, því að þú vildir fylgjast
með afkomendum þínum og sýndir
því mikinn áhuga hvað þeir höfðu
fyrir stafni.
Elsku Guðrún amma, góður Guð
gefi okkur öllum styrk til þess að
takast á við missinn og söknuðinn.
Minningin um yndislegan afa og
langafa mun lifa með okkur.
Elva og Sigurgeir.
Elsku afi minn, nú þegar ég kveð
þig langar mig að segja nokkur orð.
Ég tel mig hafa verið heppinn og er
stoltur af að hafa átt þig sem afa.
Þú varst alltaf í góðu skapi og svo
skemmtilegur. Hjá þér var ekkert
kynslóðabil til og sóttu börnin ekki
síður í þig en við hin fullorðnu.
Ég man hvað ég sótti mikið í þig
sem barn, alltaf var hægt að koma
til þín að „brasa“ eitthvað. Svo þeg-
ar ég varð örlítið eldri hélt ég áfram
að fá að „brasa“ með þér, en þá í
saltfiskinum. Var ég þá kominn í al-
vöruvinnu með þér, stoltur af að fá
að vinna með afa.
Ég á einnig ljúfar minningar sem
peyi frá öllum flugeldunum sem þú
gafst mér á gamlársdag í mörg ár.
Alltaf beið ég eftir að þú kæmir
með sprengjurnar, og ekki leiddist
þér brosið út að eyrum hjá litlum
strák þegar þú komst með herleg-
heitin.
Til að sýna þér hversu stoltur ég
er af að hafa átt þig sem afa get ég
nefnt lítið dæmi. Það er nú ein-
hvernveginn þannig að flestallir
þekktu þig hér í Eyjum. Þegar ég
var og er spurður hverra manna ég
væri var nóg að segja bara: „Hann
Elli Bergur er afi minn“ og þá vissi
fólk hver ég var. En það þekktu þig
fleiri en bara Eyjamenn. Einu sinni
var ég staddur á Seyðisfirði þar
sem við vorum að landa loðnu. Ég
brá mér upp í sjoppu en þar sátu
þrír eldri menn. Þeir gáfu sig á tal
við mig og spurðu hvaðan ég væri.
Þegar ég sagðist vera frá Vest-
mannaeyjum spurðu þeir mig
hverra manna ég væri. „Hann Elli
Bergur er afi minn,“ sagði ég stolt-
ur og þeir ljómuðu allir og spurðu
mig spjörunum úr. Þennan sama
dag fór ég í kaupfélagið á staðnum
og miðaldra kona á afgreiðslukass-
anum spyr mig að því sama og
herramennirnir þrír. Hún fékk
sama svar: „Hann Elli Bergur er afi
minn.“ Varð hún þá glöð og spurði
mig um þig og þína þar sem að hún
vissi líka hver þú varst. Mér fannst
skemmtilegt að lenda í þessu einn
og sama daginn og þá líka á Seyð-
isfirði þar sem ég þekki engan.
En elsku afi minn, í dag er ég
mjög leiður. Ég er leiður yfir að þú
skulir ekki hringja oftar í mig og
spyrja fiskifrétta af bátunum okkar,
eins og þú orðaðir það. Ég er leiður
yfir að þú skyldir ekki ná að gera
hann Snorra minn „óþekkan“ eins
og þú sagðir svo oft. Ég er líka leið-
ur yfir að þú skyldir ekki ná afmæl-
inu þínu og sjá alla fjölskylduna
þína samankomna. Ég er svo leiður
yfir að ég skuli ekki fá að sjá þitt
þakkláta bros aftur í þau skipti sem
ég hjálpaði þér eitthvað, hversu lítið
sem það var. Ég er svo leiður yfir
að ég skuli ekki aftur fá að sjá hvað
hún Sirrý mín ljómaði í hvert skipti
sem hún sá þig.
En eins og ég er leiður yfir
mörgu núna þá er ég einnig þakk-
látur. Þakklátur fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman og að
hún Sirrý mín hafi fengið að kynn-
ast þér. Fyrir að fá að vera hjá þér
síðustu mínúturnar í lífi þínu og
þakklátur fyrir að amma er enn hjá
okkur. Þú þarft ekki að vera hrædd-
ur um hana ömmu því að þú skildir
eftir þig stóra og góða fjölskyldu
sem mun hugsa vel um hana.
En elsku afi minn, mest af öllu er
ég þakklátur fyrir að þú varst og
verður alltaf afi minn.
Saknaðarkveðjur, þinn vinur,
Rúnar Þór.
Elsku afi minn, Bergur Elías
Guðjónsson, afi langi eða bara
„langi“ eins og börnin okkar kalla
hann alltaf, er dáinn. Fregnin barst
okkur alla leið til Spánar þar sem
við fjölskyldan í Heiðartúni 6 vorum
í sumarfríi. Voðalega er nú sárt að
vera svona langt í burtu þegar afi
deyr.
Margar minningar koma upp í
hugann, hann afi var alveg frábær,
ávallt svo glaður og góður, að hitta
hann var alltaf svo gaman. Hann
hugsaði svo mikið um börnin sín öll
og vildi alltaf fylgjast með því sem
þau voru að gera. Hann afi er svo
ríkur, sagði hann oft sjálfur og átti
þá við öll börnin sín, alla gullmolana
sína eins og hann kallaði okkur oft.
Auðvitað vissum við að kallið
kæmi bráðum, bara þrír dagar í 90
ára afmælið og afi orðinn þreyttur,
en það er samt svo voðalega sárt, ég
sakna hans strax svo mikið.
Elsku amma, missir þinn er
mestur, megi góður Guð styrkja þig
og varðveita í sorginni og um
ókomna daga.
Elsku mamma, Klara, Ágúst og
fjölskylda. Guð gefi okkur öllum
styrk til að takast á við sorgina.
Elsku afi, ég kveð þig með sökn-
uði.
Þín
Betsý Kristmannsdóttir.
Þær voru ófáar, stundirnar sem
langafi eyddi í smíðaskúrnum, en
það var hann vanur að kalla bílskúr-
inn á Dverghamrinum, við að smíða
leikföng handa langafabörnum sín-
um.
Þær stundir sem við áttum sam-
an í smíðaskúrnum eru ómetanleg-
ar, að fá að gramsa í öllu dótinu,
nota verkfærin hans og svo ef mað-
ur fór að hrósa honum eitthvað
sagði hann bara si-svona: „Það er
aumt að heita Jón og hafa ekki til
þess unnið.“
Ég man þegar þú gafst mér vöru-
bílana og bílskúr annars þeirra var
svo stór að ég komst sjálfur inn í
hann og var hann mjög vinsæll felu-
staður.
Síðan gafstu mér fjós, kálfafjós,
hest með kerru og jólasvein sem þú
smíðaðir allt sjálfur. Að ógleymdum
öllum peningunum sem þú varst
vanur að stinga í vasa minn svo lítið
bar á.
Mér er það einnig minnisstætt að
þegar ég einhverju sinni var að
læra dönskuna þá komst þú og
sagðir: „Ég kann dönsku.“ Svo kom:
„Én for lille og én for stor.“ Síðan
hlógum við óskaplega.
Elsku langafi, ég mun alltaf
geyma minninguna um þig í hjarta
mínu.
Símon Bergur.
„Það er hart að heita Jón og hafa
ekkert til þess unnið – ene for lille –
beautiful.“ Þetta eru orð sem hann
afi minn notaði við ýmis tilefni. Það
er alveg frábært að hafa fengið að
hafa hann afa og læra af honum
þangað til það vantaði bara þrjá
sólarhringa í að hann yrði 90 ára.
Ég hugsa til baka (u.þ.b. 35 ár) og
minningarnar eru margar.
Við erum stödd á Skólavegi 10 að
gantast og amma í eldhúsinu að
brasa. Við erum í þurrkhúsinu um
helgar, ég að leika á lyftara og afi
að athuga með tækin. Aðfaranótt
23. janúar 1973 kom afi gangandi
eftir Búastaðabrautinni að gá að
okkur sem áttum heima á Suður-
veginum, rétt við gosið. Ég er í baði
í þvottabala í þvottahúsinu á B-götu
9, í Þorlákshöfn hjá ömmu og afa.
Afi, amma, ég og Betsý fórum sam-
an í útilegu á Laugarvatn.
Ég er orðin unglingur að vinna í
saltfiski, afi er verkstjóri og til að
ná athygli er afi ekki að skammast
og æsa sig, nei, hann bara segir
brandara (kannski örlítið grófa) og
hann fékk alla athyglina, allir
hlýddu og ég skammaðist mín fyrir
að þekkja hann. Svo var kallað:
„Elli, pabbi þinn er að gá að þér!“
Þá urðu allir hissa og horfðu á afa
sem þá var orðinn gamall maður, að
okkur fannst.
Barnabörnin komast á legg og afi
og amma fá nöfnin Langi og Langa.
Þegar ég varð mamma og kom í
heimsókn án Kristínar leit afi á mig
og sagði: Hva, ertu ein? Sigrún tos-
ar í afa og segir: Kysstu mig, Langi.
Það þótti afa gott að heyra og gerði
að orðatiltæki. Ágústa var trippið
hans Langa og hann bauð henni að
sofa hjá sér í baðkarinu. Í seinni tíð
gátum við afi, og stundum líka
amma, setið og spjallað um liðna tíð
og framtíðina, lífið og dauðann.
Þetta er aðeins brotabrot af þeim
minningum sem ég á um hann afa
minn.
Í dagbók ömmu 10. júní 2003
stendur: „Berum virðingu fyrir ell-
inni,“ og það geri ég svo sannarlega
því að af eldra fólki er margt að
læra. Mér finnst ég heppin að hafa
fengið að hafa hann afa til að læra
af.
Elsku amma mín, missir þinn er
mikill eftir 66 ára hjónaband. Ég
bið Guð að vera með okkur öllum
þegar við kveðjum eiginmann,
pabba, tengdapabba, afa, langafa og
langalangafa, þennan merka mann.
Elsku afi minn, takk fyrir allt.
Guðrún Kristmannsdóttir.
Elsku langafi, það er alltaf erfitt
að vera langt frá fjölskyldunni sinni
í langan tíma en það er sennilega
aldrei jafnerfitt og núna, og geta
ekki kvatt þig með hinum. Þess
vegna langar mig að senda þér
nokkrar línur að skilnaði héðan frá
Spáni.
Það eru ekki nema um tvær vikur
síðan þú varst heima í sveitinni og
við vorum að spjalla saman um
framtíðina og hvað ég ætlaði að
gera eftir útskriftina. Þú hafðir allt-
af mikinn áhuga á því hvað börnin,
barnabörnin og barnabarnabörnin
þín væru að gera.
Við brölluðum mikið saman og þú
varst alltaf til í að spjalla og hlusta
á það sem ég hafði að segja. Mér
eru minnisstæðir bíltúrarnir sem
við fórum saman í Vestmannaeyjum
þegar ég var lítill strákur, eða þeg-
ar við bræðurnir vorum að sniglast í
kringum þig í bílskúrnum á Dverg-
hamrinum. Manni leið alltaf vel hjá
þér og sást það vel þegar ég svaf í
fanginu á þér í giftingunni hjá
mömmu og pabba.
Ég get ekki kvatt þig án þess að
minnast á allar gjafirnar sem þú
gafst mér, fyrsta vasahnífinn minn
og úrið sem þú gafst mér sem auka-
gjöf á fermingardaginn minn geymi
ég mjög vel, svo ekki sé minnst á
alla þá peninga sem þú stakkst að
mér við ýmis tækifæri.
Það var gott að geta hitt þig um
þarsíðustu helgi og spjallað við þig
og verða þær stundir ómetanlegar í
minningunni.
Elsku langamma og þið öll heima,
megi góður Guð styrkja okkur öll
og blessa minninguna um langafa.
Ég er hjá ykkur í huganum þótt
ég sé svo langt langt í burtu.
Ingólfur Birgir.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt,
kvað Vilhjálmur Vilhjálmsson.
Við lát elskulegs vinar flæða fram
minningar frá áratugakynnum, sem
aldrei bar skugga á.
Við vorum baráttufélagar í
stjórnmálum um margra ára skeið,
hann eldhugi af hugsjón, traustur
eins og Heimaklettur, og ef til er
eðalkrati þá var það Elli Bergur.
Hann hvatti mig og studdi af dreng-
skap sínum í hretviðri stjórnmála,
hann var eins og besti stóri bróðir
minn, sem alltaf var hægt að fá góð
ráð hjá og klapp á bakið.
Seinna urðum við stofnfélagar í
Félagi eldri borgara í Vestmanna-
eyjum, og þau Guðrún virkust í okk-
ar góða hópi.
Þegar hann var sjötugur langaði
okkur að ganga upp á Klif, en féll-
BERGUR ELÍAS
GUÐJÓNSSON