Morgunblaðið - 15.06.2003, Síða 37

Við færum bestu þakkir öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og vináttu við andlát og
útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengda-
móður, ömmu, dóttur, systur okkar, mágkonu
og tengdadóttur,
VILBORGAR ÞORFINNSDÓTTUR
kennara,
Fjóluhvammi 11,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir viljum við færa heimahlynningu Krabbameinsfélagsins
fyrir nærgætni og góða umönnun.
Skúli Valtýsson,
Þorfinnur Skúlason, Kristrún Halla Helgadóttir,
Halldóra Skúladóttir, Erlendur Stefánsson,
Embla Þorfinnsdóttir,
Þorfinnur Tómasson,
Hjördís Þorfinnsdóttir, Agnar Pétursson,
Kristín Þorfinnsdóttir, Kristinn Pálsson,
Halldóra Skúladóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. JÚNÍ 2003 37
Innilegar þakkir fyrir vinarþel og samúðar-
kveðjur við andlát og útför föður míns, tengda-
föður, afa, langafa og langalangafa,
JÓNS D. JÓNSSONAR,
Miðtúni 7,
Höfn, Hornafirði.
Sérstakar þakkir viljum við færa öllu starfsfólki
Skjólgarðs og hjúkrunarheimilisins fyrir hlýju
og alúð í garð Jóns og fjölskyldunnar þau ár sem hann dvaldi þar.
Júlía Imsland, Ragnar Imsland,
Ómar Imsland, Brynja B. Bragadóttir,
Jóna A. Imsland, Magnús Danielsen,
Sveinbjörn Imsland,
Þórdís Imsland Sívar Árni Scheving,
Svava Bjarnadóttir, Sigurður B. Sæmundsson,
langafabörn og langalangafabarn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vina-
rhug við andlát og útför ástkærrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓNÍNU HALLSDÓTTUR,
Skólavegi 81,
Fáskrúðsfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Uppsölum fyrir góða
umönnun.
Baldur Guðlaugsson, Ingigerður Jónsdóttir,
Kristín Guðlaugsdóttir, Níels Sigurjónsson,
Helgi Guðlaugsson, Margrét Andrésdóttir,
Sigrún Guðlaugsdóttir, Gísli Jónatansson,
Björg Guðlaugsdóttir, Gunnar Björnsson,
Hallur Guðlaugsson, Adrianne Guðlaugsson,
Páll Guðlaugsson,
Gunnar Guðlaugsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför
ANDRJESAR GUNNARSSONAR
vélstjóra,
Sólvangsvegi 3,
Hafnarfirði.
Aðstandendur.
„Sælir eru hógværir,
því þeir munu landið
erfa.“
„Sælir eru hjarta-
hreinir því þeir munu
Guð sjá.“ (Matteus 5.5 og 5.7.)
Þessi orð Sæluboðunarinnar eiga
einkar vel við þegar hugsað er til
Birgis Antonssonar. Hógværð og
notaleg, hlý návist voru aðalsmerki
hans. Birgir var einn þeirra manna
sem sigldi fram hjá skerjum hégóm-
legra sjálfsmiðana í samskiptum við
meðbræður sína. Það mátti einu
gilda hvort um karla eða konur var
að ræða, börn eða gamalmenni.
Birgi var aðeins tamt að vera hann
sjálfur, án tilgerðar og óviðeigandi
væntinga til annarra. Og það var
nóg. Þegar að verkum kom sem
vinna skyldi var hann ósérhlífinn og
vinnusamur; aldrei upptekinn af eig-
in afrekum þótt virtir fagmennn
segðu að hann væri ,,hreinn snill-
ingur í skiparafmagni“ og raunar
ýmsu öðru er laut að starfi hans sem
rafvirkja.
Við persónuleg kynni var Birgir
fyrst og fremst þátttakandi á sinn
hægláta hátt – og lagði gott til mála.
Hann var ekki framhleypinn maður,
en rödd hans var alltaf rödd sann-
girni, umburðarlyndis og dómleysis.
Aðstæður breyttust ekki í vandamál
í meðhöndlun hans. Fleiri slíkra er
þörf í mannlífinu. Birgir var gestris-
inn; hlýr þegar hann bjó um rúmin,
sem hann ætlaði gestum sínum til
næstursvefns og það var ljóst að
hann lagði sig fram um að leyfa fólki
að njóta þess að vera velkomið án
væntinga eða krafna; án þess að allt
væri sett úr skorðum. Hann átti æv-
inlega nægjanlegt hjartarúm – og
þar af leiðandi líka hið veraldlega,
þótt stundum vaknaði spurningin:
„Hvernig fer hann að þessu?“
Birgir var ekki margmáll – sér-
staklega ef honum fannst hann ekki
hafa neitt sérstakt að segja. Sá kost-
ur er nú að verða æ sjaldgæfari.
Hefði hann eitthvað til málanna að
leggja eða lægi nokkuð á hjarta,
kom hann því frá sér af einlægni, á
þann manneskjulega og tilgerðar-
lausa hátt, sem einkenndi í raun allt
hans dagfar. En glettinn gat hann
líka verið og kunni vel að gleðjast
með glöðum. Margir eru þeir, sem
geta rifjað upp skemmtilegar stund-
ir í hans félagsskap.
Birgir var þeim eiginleika gæddur
að vilja alls staðar leggja lið. Það
kom jafnt framt í störfum og sífelld-
um beiðnum um aðstoð, sem og per-
sónulegum samskiptum. Þá stóð
hann oft upp þótt áliðið væri og lagði
lið þar sem þess var þörf.
Honum var ekki sýnt um að tí-
unda það sem miður fór í fari ann-
arra eða samskiptum við hann sjálf-
an. Hygg ég ýmsir hafi notið þar
góðs af, án þess að vera það ljóst á
nákvæmlega þeirri stund.
Birgir var hlýr heimilisfaðir og
fann sig aldrei knúinn til að ráðskast
með einn né neinn. Hann virti fólk
eins og það var – og það gilti líka um
börnin hans lítil, sem og þegar tán-
ingsárin gengu í hönd. Árangur
þessa viðhorfs og breytni má sjá í
afkomendum hans, sem eru hver
öðrum geðþekkari, sjálfstæðari og
vandaðri; hver á sinn sérstaka hátt.
Birgir sigldi ekki alltaf lygnan
ævisjó. Sárustu sporin hefur hann
þó ugglaust gengið þegar þau Lillý
fylgdu barnungum syni til grafar og
svo síðar þegar hann gekk þá sömu
leið á eftir kistu hennar. Áður hafði
komið til skilnaðar við eiginkonu og
þar með meiri fjarlægðar við litlu
dótturina, sem þau áttu saman.
Birgir bar aldrei sorgir sínar á
BIRGIR
ANTONSSON
✝ Birgir Antonssonrafvirkjameist-
ari fæddist á Akur-
eyri 9. nóvember
1940. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu í Kópavogi 2.
júní síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Glerárkirkju á
Akureyri 13. júní.
torg, en hann var
nægilega sterkur til að
tala um þær við þá,
sem hann treysti – eins
og hann þurfti – þótt
ýmsum hafi e.t.v. fund-
ist hann þögull. Birgir
valdi sér viðmælendur
þegar viðkvæm mál
voru annars vegar.
Kynni okkar Birgis
vörðu fyrst í tuttugu ár
á meðan við vorum
tengd fjölskyldubönd-
um, en héldu líka velli
þótt þau bönd slitnuðu,
því tryggð Birgis,
ræktarsemi og greiðvikni laut hans
eigin lögmálum og tilfinningum.
Ljúfmennska hans og trúmennska
hljóta að vera hverjum sem kynntist
dýrmæt minning.
Börnin hans hafa hvert á sinn hátt
reynst föður sínum stoð og stytta í
þeim erfiðleikum, sem hann þurfti
að ganga í gegnum. Ungu synirnir
umvöfðu Birgi á sinn hógværa hátt;
tengdadæturnar litu á hann sem
góðan félaga og vin og litla dóttirin,
viðkvæmur táningur í grunnskóla,
tók heimilishaldið í ungar en styrkar
hendur sínar, þegar móðir hennar
féll frá. Elsta barnið, dóttirin, hélt
góðum tengslum með ræktarsemi,
hlýju sinni og glaðværð.
Segja má að Birgir hafi í
tengslum sínum við fólk uppskorið
eins og hann sáði. Og sú uppskera
var góð. Svo mun og verða um heim-
komu hans, þótt brottförina bæri
brátt að og fyrir aldur fram. En
„sælir eru hógværir og sælir eru
hjartahreinir“.
Börnum Birgis, barnabörnum og
tengdabörnum votta ég hugheila
hluttekningu, sem og bróður hans
og Jónu Fjalldal eftirlifandi sam-
býliskonu. Birgis Antonssonar
minnist ég með hlýju og virðingu.
Helga Ágústsdóttir.
Í lífi okkar mannanna hér á jörðu
er það oft þannig að á vegi okkar
verða góðir menn, í mínu var Birgir
Antonsson einn af þeim. Við kynnt-
umst er undirritaður fór að vinna
hjá Rafvirkjafyrirtækinu Norður-
ljósi á Akureyri árið 1985.
Allir sem kynntust Birgi sáu fljótt
að hann var hljóða trygga týpan sem
ekki sló um sig með orðagjálfri,
hann gat verið fastur fyrir og ákveð-
inn, en gerði það á fallegan máta,
svo það var gott að vinna fyrir hann
og með honum.
Á vormánuðum 1985 varð ég að
ganga í gegnum það með konu minni
að missa nýfæddan son okkar. Við
þá reynslu varð lífið heldur litlaust,
en frá þeim tíma minnist ég kvöld-
stundar í fyrirtækinu þar sem hann
var að vinna seint og ég rakst þar
inn fyrir tilviljun. Við töluðum um
það að missa barn og Birgir fór að
segja mér frá syni sínum sem hann
hafði misst ungan að árum. Þessi
stund var þrungin krafti og lækn-
ingu, ég fékk það á tilfinninguna að
hann hefði ekki oft talað um sonar-
missinn, en fyrir mér varð þetta
samtal til lækningar, kannski af því
að hann var svo hljóður maður.
Aldrei töluðum við á þessum nótum
aftur, en ég hef oft hugsað til þessa
samtals og verið honum ákaflega
þakklátur.
Eftir að hann missti eiginkonu
sína og fór að umgangast vinkonu
mína Jónu Fjalldal urðu tímamót
hjá honum.
Eftirminnilegt verður er ég sá
þau Jónu síðast, en það var fyrir til-
viljun sumarið 2000 á götu í gamla
bænum í Keflavík, en ég var þar í
heimsókn.
Íslenska kvöldsólin skein á milli
gömlu húsanna og mér varð litið upp
úr því sem ég var að gera. Sé ég þá
þau Birgi og Jónu koma akandi, þau
sáu mig ekki, en eftir sat í minning-
unni mynd af þeim svo hamingju-
sömum saman á ferð í gegnum lífið,
böðuð hlýjum geislum sólarinnar.
Kæru Jóna, börn og barnabörn,
megi algóður himnanna faðir vera
með ykkur öllum sem hafið misst.
Hörður Geirsson, Noregi.
Jafnaldri minn og vinur um ára-
tuga skeið, Birgir Antonssson, hefur
gegnt lokaútkallinu. Okkur sem eft-
ir sitjum finnst forsjónin óþarflega
fljót á sér en þessu útkalli sinnti
Birgir, eins og öðrum útköllum í lífi
sínu, án tafar. Ég ætla ekki að rekja
ævi- og starfsferil Birgis enda munu
aðrir verða til þess. Aðeins örfá
kveðjuorð og þakkir til vinar sem
skilur eftir sig stórt skarð. Minning-
arnar streyma fram hver af annarri
– allar tengdar traustri, hlýrri og
gefandi návist hans.
Fundum okkar bar fyrst saman
þegar við vorum á barnaskólaaldri á
Akureyri, síðan á Þórshöfn þar sem
við störfuðum báðir um skeið, svo á
Akureyri aftur og loks hér syðra á
síðasta tug aldarinnar sem leið.
Skáldið Sveinbjörn Egilsson seg-
ir:
Guð það hentast heimi fann
það hið blíða
blandað stríðu.
Allt er gott sem gjörði hann.
Stundum erum við ekki sátt við
það hvernig guð blandar hið blíða
með stríðu. Mennirnir álykta sem
sagt en guð ræður eins og stendur á
helgri bók. Birgir fékk vissulega að
njóta ótal hamingju- og gleðistunda í
faðmi fjölskyldu og í hópi vina. En
hann fékk líka ríflegan skammt af
því stríða. Son sinn, sjö ára gamlan,
misstu þau hjón í bílslysi, eiginkonu
sína á besta aldri missti hann eftir
rúmlega aldarfjórðungs sambúð og
yngri systur sína fyrir skemmstu,
báðar eftir harða baráttu við illvígan
sjúkdóm. Þetta voru þung áföll og
þeim fylgdu ótal erfiðar stundir. En
Birgir var þrekmenni bæði til sálar
og líkama og komst óbugaður gegn-
um allar þessar raunir – dyggilega
studdur af samheldinni fjölskyldu.
Fyrir nokkrum árum féll sú ham-
ingja Birgi í skaut að kynnast ynd-
islegri konu, Jónu Fjalldal frá Ak-
ureyri. Þau hófu sambúð og björt
framtíð og farsæld blasti við. En nú
hefur sól brugðið sumri. Hann sem
var hreystin og lífsgleðin uppmáluð
er allt í einu ekki lengur á meðal vor.
Nú við leiðarlok fyllist hugurinn
innilegu þakklæti fyrir kynninguna
við Birgi Antonsson, þakklæti fyrir
trausta vináttu og ómælda, óendur-
goldna greiðvikni. Bros hans og
þétt, hlýtt handtakið geymist í
minningunni en gleymist ekki.
Við fjölskyldan sendum Jónu;
Berki, Hlyni og Kristjönu; Óla og
fjölskyldum þeirra allra innilegar
samúðarkveðjur og biðjum þeim
guðsblessunar. Minningin ljúfa er
huggun harmi gegn.
Óttar Einarsson.
Andlát þitt gerði ekki boð á undan
sér og kom mjög á óvart. Fréttin var
þung öllum sem þig þekkja og hugs-
anir markaðar sorginni streyma að.
Mér er minnisstæður maður mik-
ils starfsþreks og ósérhlífni, trausts
og tryggðar.
Á þér mæddu fleiri og meiri erf-
iðleikar en orð fá lýst. En alltaf
varst þú maður ljúfmennsku og ör-
yggis. Ekki er að efa að þú hafir ver-
ið eftirlifandi börnum þínum mikils
virði öllum stundum og ekki minnst
þegar sorgin var sem þyngst. Það
varstu einnig eiginkonu þinni sem
lést eftir langa og erfiða sjúkralegu.
Allar gjörðir þínar báru vott um
kærleika og umhyggju sem tekið
var eftir.
Í umgengni varst þú sérstaklega
glaðlegur, þægilegur og ljúfur per-
sónuleiki.
Slíkar er hugsanir mínar um þig
þessa stundina.
Samúðarkveðjur til sonanna
Barkar og Hlyns og dótturinnar
Kristjönu og barna þeirra, til Óla
bróður þíns og fjölskyldu. Einnig
sérstakar samúðarkveðjur til eftir-
lifandi sambýliskonu, Jónu.
Enga bar hann illum sökum
eða beitti rógsins tökum.
Mat og kosti manna rétt.
Lét ei gremju gullið hylja.
Glöggt hann vildi sjá og skilja.
Hataði brigðir, hræsni og prett.
(Jón í Garði.)
Viðar B.
Gamall félagi og vinur, Birgir
Antonsson, er látinn um aldur fram.
Við minnumst Birgis með hlýhug,
enda höfum við þekkt hann lengi og
að góðu einu.
Fyrst á Akureyri, þar stjórnaði
hann Norðurljósum og var foringi
sinna manna, alltaf fullur af nýjum
hugmyndum hvernig leysa ætti flók-
in tæknimál.
Síðar á ferðum um landið, þá var
oft komið heim til hans og gist, og
móttökurnar með ágætum. Birgir
kom svo til starfa á verkfræðistof-
una til okkar og annaðist af miklum
áhuga uppsetningu sjálfvirkra veð-
urstöðva um allt land og var óþreyt-
andi í starfi sínu. Þessum störfum
sinnti hann af mikilli trúmennsku
um árabil. Nú er komið að leiðarlok-
um, það var of snemmt. Við viljum
færa fjölskyldu hans samúðarkveðj-
ur okkar.
Andrés Þórarinsson,
Hallur Birgisson,
Verkfræðistofunni Vista.