Morgunblaðið - 16.06.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 16. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
…bognar aldrei – brotnar í
bylnum stóra seinast.
Þetta niðurlag í ljóði
Stephans G. Stephans-
sonar kemur upp í huga
minn við andlát móðursystur minnar
Elsu Georgsdóttur.
Þessar ljóðlínur lýsa svo vel þess-
ari frænku minni, sem ég leit svo upp
til og dáðist að sem krakki. Ég ætlaði
sko að verða eins og hún þegar ég
yrði stór. Svona falleg eins og mér
fannst hún og fín, vera úti á nóttunni
og reykja.
Margs hef ég að minnast frá þeim
árum sem ég var að vaxa upp sem
krakki, unglingur og síðar ung kona
og alls staðar er Elsa og fjölskylda
hennar mjög nátengd því. Fyrst í
Reykjavík og síðar eftir að hún flutt-
ist ásamt fjölskyldu sinni vestur á
Hellissand og þaðan yfir í Rif. Mikill
samgangur var alltaf milli systkina
hennar og fjölskyldna þeirra. Heim-
sóknir, útilegur við veiðiskap á Snæ-
fellsnesinu – þaðan sem þau eru ætt-
uð – og ferðalög til margra ára í
sumarfríum um allt landið. Alltaf
nokkrir bílar saman á ferð, troðfullir
af fullorðnum og börnum á öllum
aldri.
Fyrstu búskaparár sín bjó Elsa
ásamt fyrri eiginmanni sínum, Pálma
Kristjánssyni, og börnum þeirra,
Sveinbjörgu og Guðfinni, í Reykja-
vík. Síðar, þegar þau voru flutt vest-
ur á Snæfellsnes, voru farnar marg-
ar ferðirnar úr Reykjavík til þeirra í
heimsókn. Þrír eða fjórir bílar í sam-
floti, fullir af fólki, og aldrei minnist
ég þess að einhver væri að velta
vöngum yfir hvort eitthvert húspláss
yrði fyrir allan mannskapinn. Sú
hugsun eða fyrirstaða var aldrei til
hjá Elsu og hennar systkinum. Enda
var oft þröngt setinn bekkurinn hjá
henni, heimilisfólkið gekk úr rúmum
fyrir elstu gestina og restin svaf í
flatsængum um öll gólf. Einhverju
sinni í einni ferðinni þangað vestur
spurði ég Elsu hvar hún ætlaði eig-
inlega sér og sínum að sofa. Henni
fannst óþarfi að hafa einhver orð um
slíka smámuni. Síðan sá ég þau koma
sér fyrir á gólfunum innan um alla
gestina og eitt þeirra undir borð-
stofuborðinu. Það voru aldrei nein
vandræði með neitt í Elsu augum.
Eða eins og hún hafði svo oft á tak-
teinum: „...að ef einhver ljón væru á
veginum þá væri bara að drepa þau!“
Elsa var hörkudugleg og ósérhlíf-
in til allrar vinnu. Mér eru minnis-
stæð orðaskipti vinnufélaga okkar
við hana á vinnustað þegar ég var
unglingur. Við vorum að vinna í fiski
og var búin að vera mikil vinna dag
og nótt. Það voru að koma jól eða
páskar og sumar konurnar höfðu
tekið sér einhver frí vegna undirbún-
ings hátíðarinnar. En ekki Elsa. Hún
var því spurð hvort hún ætti ekki eft-
ELSA
GEORGSDÓTTIR
✝ Elsa Georgsdótt-ir fæddist í
Reykjavík 31. ágúst
1937. Hún andaðist á
Sjálfsbjargarheim-
ilinu Hátúni 12 12.
maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Laugar-
neskirkju 16. maí.
ir að gera öll verkin
heima fyrir vegna há-
tíðarinnar, þar á meðal
að þrífa? Hún var fljót
að svara því til að hún
færi nú létt með þrifin.
Hún byggi í timburhúsi
og myndi bara skella
öllum hurðum, allt ryk
hryndi þar með á gólfin
og þá væri nú lítið mál
að þurfa aðeins að þrífa
þau. Alltaf snögg til
svars og stutt í gáskann
og léttleikann hjá
henni.
En í marsmánuði
1981 urðu hörmuleg umskipti í lífi
Elsu og fjölskyldu hennar. Þá, aðeins
43 ára gömul, varð hún fyrir þeirri
hörðu lífsreynslu að vakna upp bæði
lömuð og mállaus í kjölfar aðgerðar
vegna heilablæðingar. Aðdragand-
inn var enginn né fyrirséð um slíkar
afleiðingar. Þarna í blóma lífsins var
Elsu, hörkuduglegri og sístarfandi,
kippt burtu frá öllu sem var hennar
og henni svo kært. Heimili sínu, fjöl-
skyldu og vinum á Rifi og Hellissandi
og því lífi og starfi sem hún á þeim
tíma vann að ásamt fyrri eiginmanni
sínum. Við tók líf á stofnunum án
nokkurrar vonar um einhvern bata.
En þrátt fyrir vonleysisorð lækna og
annarra sérfræðinga gerðist það um
það bil hálfu ári eftir aðgerðina að
Elsa fékk málið aftur. Síðan, í fram-
haldi þess, kom í ljós styrkur hennar
og æðruleysi við þessar kringum-
stæður. Ótrauð, viljasterk og full
bjartsýni tókst hún á við þessar nýju
aðstæður sínar og einnig hjónaskiln-
að. Þegar frá leið tóku svo við að-
gerðir á aðgerðir ofan til að losa um
festur í liðamótum sem orsakast
höfðu af hreyfingarleysi í kjölfar
lömunarinnar.
Árið 1984 var Elsa orðin til heim-
ilis í Sjálfsbjargarheimilinu í Hátúni,
Reykjavík. Skömmu áður var hún
svo lánsöm að kynnast hinum ágæt-
asta manni, Ólafi Jóni Hanssyni. Þau
kynni leiddu til giftingar þeirra á
árinu 1986 og reyndist Ólafur – þrátt
fyrir að hafa ekki sjálfur gengið heill
til skógar – eiginkonu sinni frábær-
lega vel á allan hátt. Hugsaði um
hana fatlaða, bundna hjólastól, og
stóð eins og klettur við hlið Elsu í
þrautagöngu hennar. Fallegt var að
sjá og finna í þau skipti sem ég kom
til þeirra hversu góð þau voru hvort
við annað, ánægð og glöð bæði tvö.
Alltaf var að þeirra sögn allt í góðu
lagi hjá þeim og allt gott að frétta.
Fyrir rúmum tveimur árum
greindist Elsa með krabbamein í
lungum. Og aftur nú í ársbyrjun 2003
greindist hún með krabbamein í
höfði, sem leiddi til þess að hún and-
aðist að morgni mánudagsins 12. maí
sl.
Ég kveð þig nú, Elsa mín, sem ég
sá svo alltof sjaldan hin síðari ár. Á
þig var mikið lagt en þú bognaðir
hvorki né brotnaðir eða æðraðist
nokkru sinni yfir hlutskipti þínu,
lömun og veikindum til fjölda ára.
Blessuð veri minning þín.
Samúðarkveðjur mínar sendi ég
eiginmanni, börnum, tengdabörnum,
barnabörnumog barnabarnabörn-
um.
Sigrún Höskuldsdóttir.
Hvunndagshetja fallin er
í valinn,
hennar andi Guði er nú
falinn.
Áhyggjur af öllum vildi
taka,
yfir eiginmanni og börnum ávallt vaka.
Svona var mamma okkar. Bar hag
annarra alltaf fyrir brjósti og hugs-
aði fyrst um alla aðra en sig.
Hún var sannkölluð hetja sem
kom best í ljós þegar hún barðist við
þann sjúkdóm sem varð henni að ald-
urtila. Aldrei kvartaði hún og þegar
niðurstaða kom eftir miklar og erf-
iðar rannsóknir sagði hún: „Það er
allt í lagi með mig, en ég hef áhyggj-
ur af honum Halla mínum.“ Svona
var mamma okkar.
Efst í huga okkar er þakklæti fyrir
allt sem hún var okkur. Alltaf boðin
og búin að hjálpa og studdi okkur í
því sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Og ekki munaði hana um að
smyrja fleiri, fleiri brauðsneiðar
þegar svangir synir komu af íþrótta-
æfingu ásamt vinum. Alla tíð hafði
hún mjög gaman af íþróttum og þar
sem hún bjó við íþróttavöll bæjarins
var iðulega komið við hjá þeim áður
en haldið var á völlinn. „Munið svo að
hvetja,“ voru síðustu orð hennar áð-
ur en við fórum á leikinn.
Besta dæmið um þær taugar sem
hún bar til íþróttafélagsins okkar var
þegar hún var að kjósa á sjúkrahús-
inu fyrir alþingiskosningarnar og
læknirinn spurði: „Ertu kannski
Framari?“ og átti þar við Framsókn-
arflokkinn. „Nei, ég er KA-mann-
eskja,“ svaraði hún að bragði.
Þetta var mamma okkar.
Mesta ánægjan í lífi hennar voru
barnabörnin átta sem voru stolt
BRYNJA
HERMANNSDÓTTIR
✝ Brynja Her-mannsdóttir
fæddist á Akureyri
11. mars 1929. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 16. maí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 23.
maí.
hennar og gleði, sem og
langömmubarnið. Nat-
in var hún að spila við
þau og stytta þeim
stundir og eitt er víst
að enginn fór svangur
úr hennar húsi.
Að lokum þökkum
við allar góðu stundirn-
ar sem við áttum sam-
an.
Megi minning þín
verða ljós í lífi okkar.
Hermann og Elín.
Elsku amma Binna.
Það er svo ótrúlegt að sitja hér og
skrifa minningargrein um þig því
það er enn svo erfitt að trúa að þú
sért farin frá okkur. Þú litla og
granna en sérstaklega kraftmikla og
duglega kona sem vildir allt fyrir alla
gera. Aldrei kvartaðir þú, en hafðir
þess í stað áhyggjur af okkur hinum,
og þá sérstaklega honum afa. Ég lofa
þér að við sjáum öll vel um hann
áfram.
Þær eru ótal margar og yndisleg-
ar, minningarnar sem ég á um þig,
amma. Allar stundirnar sem þú spil-
aðir við mig, kenndir mér að leggja
kapla, öll kaffihlaðborðin þín eftir
fótboltaleiki hjá KA og einfaldlega
allar þær stundir sem við áttum sam-
an, þær eru mér ómetanlegar í dag
og ég geymi þær í hjarta mínu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku amma, ég er svo þakklát
fyrir þann tíma sem ég gat verið með
þér á meðan þú varst á sjúkrahúsinu
hér í Reykjavík og ég er fegin að ég
gat kvatt þig með kossi og knúsað
þig áður en þú fórst aftur norður. Ég
kveð þig nú í hinsta sinn með söknuð
í brjósti um leið og ég þakka þér fyr-
ir allt og allt.
Þín nafna,
Brynja Dögg.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast elskulegrar frænku
minnar, Brynju Hermannsdóttur.
Á kveðjustund koma í hugann
góðar og hlýjar minningar um þessa
grannvöxnu en kraftmiklu konu.
Mínar fyrstu minningar frá ferðum
fjölskyldunnar á Akureyri eru
tengdar þessari góðu konu. Alltaf
var mikil tilhlökkun þegar vora tók
og halda átti til sumardvalar á
Vopnafjörð vegna atvinnu föður
míns. Þá var fastur liður að koma við
á Klapparstígnum hjá Brynju
frænku og Halla. Það var sama á
hvaða tíma sólarhringsins við mætt-
um, eldhúsborðið svignaði undan
kræsingum. Hlaðborð af heimabök-
uðu, jólakaka, lagterta og smurt
brauð af hennar alkunnu snilld, með
tómötum, agúrkum og eggjum. Þá
var oftast útbúin flatsæng handa
okkur krökkunum á gólfinu í stof-
unni. Alveg sama hvað börnunum
fjölgaði, alltaf var pláss fyrir alla og
fjörið jókst bara þegar ræða þurfti
málin fyrir svefninn.
Brynja var ákaflega dugleg og
henni féll sjaldan verk úr hendi.
Aldrei man ég eftir að við krakkarnir
færum í rúmið á kvöldin á eftir
henni. Hún var alltaf síðust í hvíld og
fyrst á fætur á morgnana.
Minningin um morgunstundirnar
hjá frænku koma einnig sterkt upp í
hugann. Við krakkarnir saman í eld-
húsinu við morgunverðarborðið og
hún að þjóna okkur. Ávallt reiðubúin
að rétta það sem vantaði og sjá til
þess að allir væru nú örugglega bún-
ir að fá nægju sína. Svo var ekki að
ræða það að fá að hjálpa til við upp-
vask eða frágang. Hún vildi bara sjá
um þetta sjálf, við skyldum bara
leika úti, spila Olsen Olsen, púsla eða
leggja kapal. Eftir uppvask kom hún
oft og tók í spilin með okkur.
Brynja var mikil áhugamanneskja
um íþróttir og fylgdist með öllum
íþróttaviðburðum hvort sem það var
í sjónvarpi eða útvarpi. Alltaf þegar
ég hitti hana spurði hún um son minn
og hvernig honum gengi í boltanum.
Hún vildi vera viss um að vera ekki
að missa af neinu. Það sýndi best að
hún hugsaði alltaf vel til þeirra sem
að henni stóðu. Hún vildi allt fyrir
alla gera.
Nú síðari ár hefur heimsóknum
mínum fækkað á Klapparstíginn.
Þegar dvalið hefur verið á Akureyri
er samt oftast litið aðeins inn til að fá
fréttir af fólkinu og segja fréttir að
sunnan.
Mér er ákaflega minnisstæð heim-
sókn þeirra hjóna, Brynju og Halla,
til okkar hjóna í sumarhúsið sl. sum-
ar. Á fögru sumarkvöldi komu þau
með foreldrum mínum og drukku
með okkur kaffi. Það var alltaf jafn
gaman að fá þau í heimsókn og
geymi ég þá minningu vel. Ekki ór-
aði mig fyrir því þá að hún elskulega
frænka mín myndi ekki koma aftur
og þiggja hjá mér kaffisopa. En hún
verður í huga okkar, því get ég lofað.
Nú kveð ég þessa góðu konu sem
mér hefur í raun fundist eins og
amma mín á Akureyri. Það er erfitt
og hennar skarð verður ekki fyllt.
En þetta er víst gangur lífsins. Ég
veit að hún fór sátt og er nú hjá
ömmu Guðrúnu, Bubba frænda og
hinum englunum.
Elsku Halli, Hermann, Óli, Guð-
rún og fjölskyldur. Missir ykkar er
mikill. En minningin um góða eig-
inkonu, móður, tengdamóður, ömmu
og langömmu lifir með okkur öllum.
Dáðrík gæðakona í dagsins stóru önnum,
dýrust var þín gleði í fórn og móðurást.
Þú varst ein af ættjarðar óskadætrum
sönnum,
er aldrei köllun sinni í lífi og starfi brást.
(Ingibjörg Sig.)
María Hafsteinsdóttir.
„Dáinn, horfinn“ –
harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
En eg veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg
gjöf,
geimur heims og lífið þjóða,
hvað væri sigur sonarins góða?
Illur draumur, opin gröf.
Síst vil ég tala um svefn við þig.
Þreyttum anda er þægt að blunda
og þannig bíða sælli funda –
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Erna Karlsdóttir, vinkona mín frá
því í barnaskóla, lést á Landspítalan-
um þ. 15. maí sl. Ég minnist hennar
sem hjartkærrar vinkonu og skóla-
systur sem mér þykir óendanlega
vænt um. Glaðlynd og skemmtileg,
trygg og góð var Erna alla tíð, og
okkar samverustundir sem börn og
unglingar eru mér ógleymanlegar og
ERNA
KARLSDÓTTIR
✝ Erna Karlsdóttirfæddist í Hvera-
gerði 4. júlí 1948. Hún
lést á Landspítalanum
við Hringbraut
fimmtudaginn 15. maí
síðastliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Grafarvogskirkju 23.
maí.
þó að leiðir okkar hafi
legið í sitthvora áttina
um tíma vorum við
tengdar órjúfanlegum
böndum, alla tíð.
Það er mikilvægt að
eiga góðar vinkonur í
skóla, við Erna vorum
mikið saman, sátum
saman við borð í skól-
anum, hittumst eftir
skólatímann, fórum út
að skemmta okkur
saman sem unglingar
og upplifðum svo ótal-
margt skemmtilegt og nýtt saman.
Við vorum í eina stelpubekknum í
Vogaskólanum sem unglingar, 4-R
verslunardeild, sem var tilrauna-
bekkur árin 1964-’65. Þessi verslun-
ardeild Vogaskólans var skipuð frá-
bærum kvenskörungum og valkyrj-
um upp til hópa. Við vorum ef til vill
ekki auðveldar sem nemendur því
samheldnin var slík að ef einni var
misboðið af kennara og gekk út úr
tíma, þá stóðu allar hinar upp líka og
fylgdu henni út. Eflaust var bekkur-
inn strembinn fyrir kennarana en
mikið var gaman í skólanum innan
um allar þessar stórkostlegu og
skemmtilegu stelpur. Vináttan helst
enn þann dag í dag.
Erna er fyrst okkar að kveðja,
hennar er sárt saknað úr hópnum.
Ég sendi Bjarna, Helga Má,
Brynju, barnabörnunum, Nonna,
Bigga og Madda og fjölskyldum
þeirra mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg Á. Pétursdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða
á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma). Tekið
er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins,
Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangs-
stræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar séu
um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar).
Birting minningargreina