Morgunblaðið - 21.06.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 2003 35
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
✝ Guðlaug Sveins-dóttir fæddist á
Skaftárdal á Síðu 12.
febrúar 1916. Hún
lést á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Klausturhólum á
Kirkjubæjarklaustri
14. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sveinn
Steingrímsson, f.
1874, d. 1964, og
Margrét Einarsdótt-
ir, f. 1878, d. 1965.
Systkini Guðlaugar
eru Einar, vélsmiður,
bjó síðast á Seyðisfirði, f. 1903, d.
1977, Björn, bóndi á Langholti, síð-
ast til heimilis á Galtalæk í Land-
sveit, f. 1904, d. 1983, Steingrímur,
vélsmiður, bjó í Reykjavík, síðast
vistmaður á Klausturhólum, f.
1906, d. 1996, Valgerður, f. 1907, d.
1994, verkakona, Ingibergur,
strætisvagnastjóri í Reykjavík, f.
1908, d. 1988, Þórunn, f. 1910, hús-
móðir í Fljótakrók, nú vistmaður á
Klausturhólum, Ólafur, f. 1912,
bóndi í Botnum í Meðallandi, d.
2001, Sigríður, f. 1914, húsmóðir á
Galtalæk, nú vistmaður á Lundi á
Hellu. Uppeldisbróðir Guðlaugar
er Vigfús Ingimundarson, f. 1928,
búsettur í Reykjavík.
Börn Guðlaugar eru tvö: 1) Mar-
grét Einarsdóttir húsmóðir í Mörk
d.1975. Skúli var kvæntur Ester
Guðlaugu Karlsdóttur, f. 1939, þau
slitu samvistum, synir þeirra eru:
a) Björn, viðskiptafræðingur, f.
1973, í sambúð með Höllu Tómas-
dóttur, f. 1968, sonur þeirra er
Tómas Bjartur, f. 2001. b) Hafþór,
fiskverkamaður, f. 1973. Börn Est-
erar frá fyrra hjónabandi og fóst-
urbörn Skúla eru a) Roland Buch-
holz, sjómaður, f. 1963, kvæntur
Hörpu Magnúsdóttur, f. 1966.
Þeirra börn eru Andri, f. 1986, og
Tanja, f. 1988. b) Christine Buch-
holz, sjúkraliði, f. 1966, gift Pálma
Ingólfssyni kennara, f. 1962.
Þeirra börn eru Daníel, f. 1984,
Skúli, f. 1987, Herta, f. 1994. c)
Þórhallur Tómas, háskólanemi, f.
1970. Kona hans er Harpa Snædal
háskólanemi, f. 1975.
Guðlaug var lengst af ævi sinni
búsett í Vestur-Skaftafellssýslu.
Árið 1918 flutti hún með foreldrum
sínum frá Skaftárdal á Síðu að
Langholti í Meðallandi. Ung fór
hún til Reykjavíkur og vann þar
m.a. við Málleysingjaskólann og á
Kleppsspítala. En hún flytur í
heimahaga og gerist ráðskona hjá
Birni bróður sínum og er til heim-
ilis á Langholti þar til árið 1968.
Hún ræðst til starfa við hótelstörf á
Klaustri og ílengist, þar sem hún
tók að sér heimili Siggeirs Lárus-
sonar er hann missir konu sína
mjög skyndilega. Árið 1985 eftir
lát Siggeirs flytur hún í íbúðir fyrir
aldraða á Klausturhólum 2, þar
sem hún átti sitt heimili æ síðan.
Útför Guðlaugar fer fram frá
Prestsbakkakirkju á Síðu í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
á Síðu, f. 1941, hennar
faðir var Valmundur
Jón Þorsteinsson, f.
1915, d. 1998. Eigin-
maður Margrétar er
Júlíus Oddsson, bóndi
í Mörk, f. 1939. Þeirra
börn eru: a) Vignir,
hafnsögumaður á
Höfn í Hornafirði, f.
1963, kvæntur Þor-
björgu Helgadóttur, f.
1963, þau eiga þrjú
börn, Pál Sigurð, f.
1988, Margréti, f.
1990, og Þorkel Ósk-
ar, f. 1995. b) Þórunn,
leikskólastjóri, f. 1966, gift Erlendi
Björnssyni, f. 1956, bónda og líf-
fræðingi í Seglbúðum, þau eiga
þrjú börn: Leif Bjarka, f. 1990,
Stein Orra, f. 1991, og Guðlaugu, f.
1994. c) Birna Margrét, myndlist-
armaður og kennari, f. 1967, búsett
í Reykjavík, sambýlismaður Ino
Paalman, f. 1970, eiga þau eitt
barn, Darra, f. 2000. d) Hjalti Þór,
bóndi í Mörk á Síðu, f. 1971, í sam-
búð með Guðrúnu Sigurðardóttur,
f. 1968, hún á einn son, Sigurð
Magnús Árnason, f. 1989. Dóttir
Hjalta Þórs er Unnur Helga, f.
1993, móðir hennar er Kolbrún
Hlín Hlöðversdóttir, f. 1973. 2)
Skúli Magnússon, sjómaður, bú-
settur í Grindavík, f. 1946, faðir
hans var Magnús Jónsson, f. 1905,
Sofið er ástaraugað þitt
sem aldrei brást að mætti mínu;
mest hef ég dáðst að brosinu þínu,
andi þinn sást þar allt með sitt.
Stirðnuð er haga höndin þín,
gjörð til að laga allt úr öllu,
eins létt og draga hvítt á völlu
smámeyjar fagurspunnið lín.
(Jónas Hallgr.)
Hún amma Lauga er öll. Hennar
dagar eru nú taldir. Það er bjart yfir
minningu hennar og því við hæfi að
hún skuli til moldar borin nú á sum-
arsólstöðum.
Amma var einstaklega víðsýn kona
og fordómalaus, hún mátti muna tím-
ana tvenna og hafði ótrúlega lífs-
reynslu að baki en henni tókst á aðdá-
unarverðan hátt að nýta sér þá
reynslu til þroska og visku sem hún
gat miðlað af.
Hún var mikil selskapskona og
kunni að njóta lífsins og gleðjast með
glöðum. Hún var glöð og gefandi í
samskiptum við annað fólk og dugleg
að rækta tengsl við vini sína og fjöl-
skyldu.
Góðar minningar eigum við frá
þeim árum er hún var ráðskona á
Gistihúsinu á Klaustri. Þar sinnti hún
móttöku ferðalanga af rómaðri gest-
risni og kynntist þar mörgu góðu fólki
sem til síðasta dags var meðal hennar
tryggustu vina. Hlaðið á Klaustri,
Gistihúsið og heimili Siggeirs Lárus-
sonar Kirkjubær er í okkar minningu
hennar staður.
Á heimili Siggeirs sinnti hún m.a.
netalögnum í Skaftá og hin síðari ár
fékk hún sjálf lagnaleyfi hjá landeig-
anda sem var henni ómetanleg lífs-
fylling. Það var hreint frábært að sjá
þegar veiðiandinn heltók gömlu kon-
una – hún lagði á sig mikið erfiði til að
leggja og vitja um netin og ef afla-
brögð voru góð þá var sko gaman!
Aflametárið hennar var sumarið 2001
en þá veiddi hún 48 fiska orðin 85 ára
gömul og var mjög glöð með afrakst-
urinn.
Eftir vel heppnaðar augnaðgerðir
fyrir um 15 árum breyttist líf ömmu
til muna og upp frá því fékk hún mik-
inn áhuga á hekli og handavinnu ým-
iss konar og eftir hana liggur nú
ómælt magn dýrgripa sem hún fram-
leiddi fyrir ömmu- og langömmubörn-
in af einstökum dugnaði og um-
hyggjusemi. Í sjúkralegunni nú undir
það síðasta var henni mikið í mun að
koma síðustu gersemunum til skila en
það voru púðar sem hún hafði saumað
út fyrir minnstu langömmudrengina
sína.
Eftir standa ljúfar minningar um
stórbrotna konu sem koma til með að
ylja okkur um ókomin ár. Við munum
alltaf vera stolt af að hafa átt slíka
ættmóður sem var einstök mann-
eskja, yndisleg amma og langamma
og ekki síst mikil vinkona.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Vignir, Þórunn,
Birna Margrét og Hjalti Þór.
Ég kveð þig með söknuð í hjarta,
elsku amma. Ég gleð mig þó við það
að þó svo að þú sért farin munu minn-
ingarnar um þig fylgja mér alla ævi.
Það var alltaf svo gaman að heim-
sækja ykkur Siggeir, og ein sterkasta
bernskuminningin mín er þegar ég
fékk að fara með þér að kíkja í netin í
Skaftá. Það var alltaf annaðhvort
lambalæri eða sjóbirtingur á borðum
hjá þér og ég velti því fyrir mér sem
barn hvort þetta væri það eina sem
Siggeir fengi að borða. Þú komst mér
þó á bragðið og enn þykir mér sjóbirt-
ingur besti fiskur sem ég fæ. Það var
gleðiefni þegar þú fórst aftur að veiða
sjóbirting á gamals aldri, þú hafðir
svo gaman af því. Þú varst sterk kona
og þögul um eigin sorgir en sýndir
mér alltaf hvað þér þótti vænt um mig
og varst alltaf glettin og kát í viðmóti.
Ég er mjög lánsamur að hafa fengið
að dvelja öll þessi sumur í sveitinni
hjá Lillu mömmu og Júlla, þar sem ég
kynntist þér, fólkinu mínu og sveit-
inni sem grípur mann um hjartað með
fegurð sinni og sleppir aldrei. Ég var
því glaður að heyra að þú fékkst að
vera fyrir austan síðustu ævidagana
þína, í sveitinni þinni. Vertu sæl, elsku
amma mín, og þökk fyrir allt það
ómetanlega sem þú hefur gefið mér.
Tómas Buchholz.
Elsku amma. Það var gott að sjá
hvað þér leið vel með að vera komin til
Guðs.
Róin og friðurinn sem einkenndi
þig fékk mig til að minnast þeirra
yndislegu stunda sem þú gafst okkur.
Hlýjan sem hefur alltaf einkennt þig
náði til allra þeirra sem vildu meðtaka
hana. Hún náði til okkar Höllu, og
ekki síst til sonar okkar Tómasar
Bjarts. Hann gengur ennþá í ullar-
sokkunum frá þér. Hann „lúllar“ á
hverjum degi á hestapúðanum sem
þú gafst honum áður en þú fórst frá
okkur. Þú varst aldrei sparsöm á ást
og umhyggju, og þannig minnumst
við þín.
Hvíldu í friði, elsku amma og
langamma,
Björn, Halla og
Tómas Bjartur.
Nú þegar við kveðjum þig, elsku
Lauga, hrannast upp allar ljúfu minn-
ingarnar frá okkar samverustundum.
Allt frá því ég var lítil stelpa, full til-
hlökkunar að fara með mömmu og
pabba austur á Klaustur að heim-
sækja þig. Dagsferðin með þér austur
að Jökulsárlóni eitt sumarið eða grill-
ið í tjaldvagninum í fyrrasumar. Allt
eru þetta minningar sem ég og fjöl-
skylda mín geymum í hjarta okkar.
Það var hrein unun að vera með þér
og hlusta á hvað þú varst minnug á
allt, sama hvort það voru menn eða
málefni, nýtt eða gamalt.
Eftir að ég varð fullorðin urðum við
einstaklega góðar vinkonur og þrátt
fyrir alltof fáar samverustundir og
nær hálfrar aldar aldursmun gátum
við spjallað saman fram á nótt eins og
við hefðum hist í gær. Ég held það
hafi ekki síst verið fyrir það hvað þú
varst greind, fylgdist vel með öllu og
skildir okkur yngra fólkið vel, sem við
náðum svona vel saman. Synir mínir
fengu líka að njóta þess að kynnast
þér. Sindri minnist þess oft þegar þú
hossaðist með hann í reiðtúr í kjöltu
þér þótt þú værir komin á níræðisald-
ur. Þú sagðir strákunum mínum
sömu fallegu sögurnar úr sveitinni og
þú sagðir mér þegar ég var lítil stelpa.
Sögurnar frá þeim tíma sem þið afi
voruð að alast upp og frá því þegar
pabbi var lítill pjakkur. Nú síðast
komstu eldri syni mínum, honum
Sigga Rúnari, verulega á óvart þegar
hann heimsótti þig á spítalann þar
sem þú lást mikið veik. Í fyrsta lagi
með því að þú skyldir strax þekkja
hann þótt þú hefðir ekki séð hann í
nokkur ár og síðan að þú skyldir taka
það loforð af honum að hann (kokka-
neminn) yrði að elda einhvern tímann
fyrir þig. En það vannst ekki tími til
þess að elda handa þér dýrindis mál-
tíð áður en þú kvaddir. En ég veit að
þegar þið hittist aftur mun hann efna
það loforð.
Þetta var þér svo líkt, elsku Lauga,
svona sýndir þú óþreytandi áhugann
á fólkinu þínu, jafnt ungum sem öldn-
um.
Við kveðjum þig með söknuði og
varðveitum minninguna um einstaka
frænku og vinkonu.
Við vottum Lillu, Skúla og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu samúð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi
Hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Anna María og fjölskylda.
GUÐLAUG
SVEINSDÓTTIR
11. júní rann upp
eins og hver annar
dagur, ég nýmættur til
vinnu, síminn hringir
og í símanum er, sem svo oft áður,
Steinar Gunnarsson, sem segir mér
að faðir hans, Gunnar Jóhannesson
bakarameistari, hafi látist kvöldið
áður. Andlát hans kom snögglega og
flestum mjög á óvart.
Fyrstu kynni fjölskyldu minnar af
Gunnari voru 1971 er við fluttum í
Mosfellsbæ. Þar var þá ekkert bak-
arí, en Gunnar kom á sendibíl sínum
nokkrum sinnum í viku og seldi úr
honum. Ók hann þær fáu götur sem í
sveitinni voru, flautaði og húsmæð-
urnar komu út og litu á kræsing-
arnar, nýbökuð brauð og annað
bakkelsi, einnig ók hann að
sveitabæjunum hér í sveit. Var það
fengur fyrir íbúa sveitarinnar þegar
hann ók í hlað og ég held að á þeim
GUNNAR
JÓHANNESSON
✝ Gunnar Jóhann-esson fæddist á
Bessastöðum í Dýra-
firði 6. mars 1927.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 10. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Langholtskirkju 18.
júní.
árum hafi nánast hvert
heimili hér í sveit versl-
að við Gunnar. Tengsl-
in við Mosfellsbæ héld-
ust alla tíð því
nokkrum árum seinna
hagaði svo til að ég
vegna starfs míns átti
við hann viðskipti sem
staðið hafa í hátt á
þriðja áratug og hefur
aldrei borið skugga þar
á. Þjónustulund hans
var einstök sama hvað
eða hvenær eitthvað
vantaði, alltaf var hann
mættur með vörur sín-
ar í tæka tíð. Metnaður hans fólst
ekki síst í því að allt varð að vera
fyrsta flokks, ekki bara framleiðslan
heldur ekki síst þjónustan.
Með okkur Gunnari skapaðist
kunningsskapur og seinna vinátta
sem hélst alla tíð, og má segja að
hans vinátta hafi náð til allrar fjöl-
skyldu minnar. Ef einhver veisla
var, ferming, afmæli eða brúðkaup
þá voru á boðstólum tertur frá
„Gunna bakara“. Það var fyrir hans
tilstilli að við hjónin fengum land
undir sumarhús okkar í landi
Svartagils í Norðurárdal, en þar
hafði hann komið sér og fjölskyldu
sinni upp sumarhúsi nokkrum árum
áður. Þegar sonur minn vildi læra
bakstur var fyrst leitað til þeirra
feðga í Brauðbergi og ekkert fannst
þeim sjálfsagðara en að verða við
ósk hans. Starfaði hann hjá þeim í
fjögur ár og lauk þaðan sveinsprófi
og var Gunnar meistari hans. Er
hans sárt saknað af okkur öllum,
ekki síst fyrir þann hlýhug sem hann
hefur sýnt okkur ef eitthvað bjátaði
á og fyrir greiðvirni hans í garð okk-
ar allra.
Gunnar var skemmtilegur og
skapgóður og gaman að fá hann í
heimsókn á vinnustað. Samstarfs-
fólk mitt hafði gaman af að hlusta á
hann ráða drauma, en oftar en ekki
bað ég hann að ráða drauma og ef
hann ekki gerði það strax þá hringdi
hann nokkru seinna með sína ráðn-
ingu. Hann dreymdi fyrir veðri og
gaf okkur veðurspá oftast til ára-
móta, og svo aftur frá áramótum til
vors, og var það nú svo að í lang-
flestum tilfellum stóðst sú spá. Ég
hef margs að minnast og tel það
gæfu að hafa kynnst Gunnari Jó-
hannessyni og hans fjölskyldu. Læt-
ur hann eftir sig góða konu, Guð-
rúnu, sem var eins og klettur við hlið
hans alla tíð, og synina sem ég
kynntist, þá Gunnar og Steinar, sem
voru honum afar kærir. Veit ég að
þeir munu halda merki hans á lofti.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ég og fjölskylda mín biðjum góð-
an Guð að varðveita Gunnar Jóhann-
esson og styrkja Guðrúnu og fjöl-
skyldu hans nú og um alla framtíð.
Geir Þorsteinsson.
Það bar brátt að andlát Gunnars
Jóhannssonar, ég hafði talað við
hann einhverjum dögum áður en
hann lagðist inn á sjúkrahús, en
hann átti ekki afturkvæmt þaðan.
Kynni okkar Gunnars hófust fyrir
um tíu árum þegar ég samdi við þá
feðga um viðskipti og eru enn í fullu
gildi og aldrei borið skugga á. Gunn-
ar var víðsýnn maður sem hafði
glöggt auga fyrir nátúrunni og feg-
urð hennar, hann hafði gaman af
tónlist, kórsöng og einsöng.
Hann fór einu sinni með okkur í
siglingu út á sundin og það var lagst
við akkeri norðan við Viðey og hann
fór ásamt öðrum þar í land og sagði
mér svo seinna að þetta hefði verið í
fyrsta sinn sem hann hefði komið
þangað og hafði hann mikið gaman
af ferðinni.
Við Gunnar spjölluðum oft saman
og hafði ég gaman af því hann hafði
góðan húmor og margar sögur sagði
hann mér frá því þegar hann var að
alast upp fyrir vestan og eins þegar
hann var á Akureyri í námi.
Ég þakka fyrir að hafa verið það
lánssamur að kynnast manni eins og
Gunnari. Fjölskyldunni votta ég
samúð.
Guðjón H. Finnbogason.