Morgunblaðið - 21.06.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Okkur systkinin
langar að minnast afa
okkar með nokkrum
orðum.
Samband okkar við
hann var reyndar
mjög ólíkt en við búum engu að síð-
ur að stórum sjóði minninga um
frábæran afa. Ekki er hægt minn-
ast hans án þess að tala um ömmu í
sömu andránni enda þau búin að
vera gift hátt í sjötíu ár. Á heimili
þeirra á Kirkjuteignum var alltaf
yndislegt að vera, amma stöðuglega
að stússast með okkur, en afi aftur
á móti sat annaðhvort í sínum stól
inni á kontór eða í holinu sem
áhorfandi, nema þegar þurfti að
stilla liðið.
Stórfjölskyldan átti athvarf á öll-
um hátíðisdögum heima hjá ömmu
og afa sem skipti okkur öll miklu
máli, t.d. var opið hús 17. júní. Þá
gátu allir komið með vini sína með
sér, fengið pylsur og alls kyns lost-
æti í óheyrilegu magni eftir að hafa
gengið um miðbæinn. En talandi
um miðbæinn, þar var bakaríið
hans afa og í okkar augum mið-
punktur bæjarins. Reyndar var því
nú svo farið að ég hélt að afi minn
ætti Laugaveginn og reyndar heil-
an banka en það er nú önnur saga.
Afi vann alla tíð mjög mikið og
ÁSGEIR JAKOB
SANDHOLT
✝ Ásgeir JakobSandholt bakara-
meistari fæddist í
Reykjavík 30. júlí
1913. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Eiri 19. maí síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Hallgríms-
kirkju 19. júní.
hafði mikla ánægju af
því enda vann hann
þar til hann varð 85
ára. Í hverri ferð í bæ-
inn var alveg nauðsyn-
legt að koma þar við.
Þangað var bæði hlýtt
og gott að koma. Hægt
var að fá snúð með
miklu súkkulaði eða
bleikt marsipan eða
hvað annað sem hon-
um datt í hug að gefa
manni.
Á okkar yngri árum
átti afi eldrauðan
Rambler. Það var mik-
ið ævintýri að fara í bíltúr með hon-
um, stundum var meira að segja
keyrt alla leið á Selfoss til að kaupa
ís, sjálfsagt verið að fara eitthvað
annað, en ísinn er það sem stendur
eftir í minningunni. Þegar gist var
hjá ömmu og afa átti maður stefnu-
mót við afa um miðja nótt, þegar
hann var að tygja sig til vinnu, og
þá fékk maður banana og malt.
Þegar afi var farinn var hægt að
treysta á að hann hafði skilið eftir í
eldhúsinu, á diski við hliðina á malt-
flöskunni, síríuslengju eða lindu-
buff. Þessu var haldið leyndu fyrir
þeim fullorðnu svo ekki yrði farið
að gera breytingar á þessu stefnu-
móti.
Í gegnum árin eyddum við mörg-
um stundum inni á kontór hjá afa í
spjalli um allt milli himins og jarð-
ar. Vissulega vorum við ekki alltaf
sammála og þótti gamla manninum
stundum nóg um sterkar skoðanir
yngri kynslóðarinnar enda vana-
fastur maður með sterkar skoðanir.
En hann hafði þó lúmskt gaman af.
Þegar við vorum orðin eldri breytt-
ist sambandið, Ásgeir Þór vann
með afa svo þeir nafnarnir þekktust
vel í gegnum vinnuna, en við Arnar
kynntumst honum meira á heima-
slóðum þar sem við komum við
reglulega.
Nú kveðjum við yndislegan afa,
sem við öll höfum notið þeirra for-
réttinda að hafa haft sem hluta af
lífi okkar í langan tíma. Við biðjum
Drottin að blessa og styrkja okkur
öll, ömmu sem hefur misst góðan
mann, mömmu sem missir ekki að-
eins föður heldur góðan vin, og auð-
vitað bara fjölskylduna alla. Sér-
staklega sendum við þessar kveðjur
þar sem við bræðurnir getum ekki
verið með fjölskyldunni á þessum
degi. Lengi lifi minningin um góðan
afa.
Ásgeir Þór, Guðlaug og Arnar.
Frá því ég fyrst man eftir mér
hjá ömmu og afa á Laugavegi 36
var Ásgeir inni í myndinni, glettinn
og hress með ljúflyndu Þóru sér við
hlið. Hann var frá ungaaldri með
Stefáni afa í Sandholtsbakaríi og
mér er í minni hve mikið var hlegið
og gamnast þar sem bakararnir
stóðu við borðin sín með sag undir
fótum, eins og þá tíðkaðist. Afi með
„kaskeitið“ sitt prýtt hvítum kolli,
en hinir með bakarahúfur eða án.
Af þessum kynnum dró ég þá álykt-
un að það hlyti að vera draumastarf
að vera bakari. Það var ekki fyrr en
síðar á ævinni sem ég gerði mér
ljóst að bakaraiðnin er erfitt hand-
verk, auk þess að vera listaverk.
Þóra var mikil barnagæla og
fékk okkur Jennýju stundum „lán-
aðar“ heim á Flókagötu 9 þar sem
ungu hjónin áttu heimili. Þar vorum
við systurnar meðhöndlaðar eins og
prinsessur. Þetta voru sælustundir,
og ekki dró úr fögnuðinum þegar
Ásgeir birtist í dyrunum með alls
kyns sætindi úr bakaríinu. Bæði
voru þau eftirlátssöm við okkur og
Nú þegar afi er farinn viljum við
þakka honum fyrir góðu stundirnar
sem við áttum saman. Afi hafði sér-
stakt yndi af því að hafa barnabörnin
sín í kringum sig. Hann bar hag okk-
ar fyrir brjósti og brýndi fyrir okkur
að vera dugleg að læra og fara vel
með aurana okkar. Hann var alltaf
tilbúinn til að passa okkur þegar við
vorum yngri og var þá gjarnan farið í
bíltúra um borgina eða í sund. Ein
slík ferð var farin með afa um sumar
í Fossvogskirkjugarðinn. Þá hjálp-
uðum við honum að gróðursetja
blóm á leiðunum hjá látnum ættingj-
um, sem honum þótti svo vænt um.
Núna fá blómin í kirkjugarðinum
aðra merkingu fyrir okkur.
Ef afi hefði fengið að ráða hefði
hann viljað halda áfram að gera svo
margt. Í síðasta sinn sem við sáum
hann heima í Aðallandi, 10. maí, var
hann að fara að kjósa, þótt heilsuveill
væri. En þannig var afi, trúr sínum
málstað og sínu fólki. Þetta var jafn-
framt síðasta ferð afa út áður en
hann fór á spítalann.
Elsku afi, takk fyrir allt.
Signý, Stefán Björn og Bjarki.
BJÖRN
PÁLSSON
✝ Björn Pálsson fæddist í Kaup-mannahöfn 20. maí 1923.
Hann lést á Landspítala – háskóla-
sjúkrahúsi 21. maí síðastliðinn og
var útför hans gerð frá Dómkirkj-
unni 30. maí.
Ég vil nota þetta
tækifæri til að minnast
frænku minnar og
góðrar vinkonu, Hall-
dóru Haraldsdóttur
eða Dóru eins og hún var kölluð.
Dóra var dóttir systur minnar, Pál-
ínu Kjartansdóttur, og Haralds Her-
mannssonar og þekkti ég hana því
frá fyrsta degi.
Í hjarta mér geymi ég fallega og
skemmtilega minningu um Dóru
þegar hún skottaðist til mín á Lyng-
hagann, með náttföt og tannbursta í
poka, þá sex ára gömul til að gista
hjá mér og börnum mínum. Hún
sagðist alltaf vilja vera mér til stuðn-
ings svo ég þyrfti ekki að vera ein á
nóttunni þar sem eiginmaður minn
var á fótboltaferðalagi erlendis. Á
þessum tíma vorum við orðnar vin-
konur, ég nítján ára og hún sex ára.
Strax kom í ljós hve mikil kjarna-
kona Dóra var, hún var alltaf
reiðubúin að hjálpa til og eftir að við
vorum búnar að hengja bleiur út á
snúru settumst við niður og spjöll-
uðum. Það voru ófá skiptin sem Dóra
birtist og bauð fram aðstoð sína.
Í hálfa öld vorum við Dóra nánar
vinkonur, já fimmtíu ár er vissulega
langur tími en á vináttu okkar bar
aldrei skugga, hún var einlæg og
sönn. Fátt er manni dýrmætara í líf-
inu en að eiga góðan vin.
Það má segja að Dóra hafi lifað
hratt, hún kom miklu í verk, meira
en margir ná að framkvæma á lengri
ævi. Það voru ekki margir dagar í lífi
Dóru sem hún hafði ekki mikið að
gera, hún var sívinnandi og starfandi
HALLDÓRA
HARALDSDÓTTIR
✝ Halldóra Har-aldsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 30.
sept. 1951. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
mánudaginn 12. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Digraneskirkju
16. maí.
að ýmsum málum, og
mjög listræn kona.
Hún var afburðavel
greind og samvisku-
semi og dugnaður
áberandi þættir í fari
hennar. Hún var heil-
steypt persóna og hafði
allt það til brunns að
bera sem prýða má
nokkurn einstakling.
Dóra var fjarri því að
vera skaplaus. Þegar
hún sá ástæðu til og
málefni buðu gat hún
látið hvessa og talaði
tæpitungulaust.
Það urðu kaflaskipti í lífi Dóru
þegar hún kynntist eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Ingólfi Arnarsyni,
þessum góða manni. Það fór aldrei á
milli mála hversu mikils virði þau
voru hvort öðru. Ég læt það ógert að
minnast á allt það er hún vann dóttur
sinni, Ínu Hrund, og dóttursyni,
Brynjari Inga. Í því einkenndist við-
mót hennar af sömu alúð og trú-
mennsku sem og í öðru. Hún frænka
mín var ekta, laus við alla tilgerð,
stórskemmtileg og hjartahlý. Hún
var ein af þessum konum sem hafa
húmor bæði fyrir lífinu og sjálfum
sér. Fjörið reið ekki við einteyming,
alltaf svolítið ólm og óþolinmóð.
Hlutirnir áttu að ganga hratt fyrir
sig.
Dóra frænka mín var ofar öllu,
hún sýndi af sér slíkan dugnað í veik-
indum sínum að það var einstakt.
Eiginlega var hún margra manna
maki og persónuleiki hennar bar
vitni um ómældan manndóm. Hún
var ein mest lifandi manneskja sem
ég hef kynnst, svo innilega ótilbúin.
Að eiga Dóru frænku að vini var
mér ómetanlegt og hvar sem hún
kom fylgdi henni hlýja og innileiki.
Ég kveð frænku mína og vinkonu
með söknuði og þakka mínum sæla
fyrir að hafa átt hana að. Guð blessi
elsku Dóru og ástvini hennar alla.
Þín frænka og vinkona,
Sjöfn Kjartansdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt
Þig umvefji blessun og
bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þinn sonur
Guðlaugur.
Með söknuð og tómleika í hjarta
kveð ég þig, elsku tengdapabbi minn.
Aldrei bjóst ég við því að ég fengi ekki
að eyða nokkrum dögum með þér í
sumar á heimili þínu í Draumalandi,
þótt vitað væri að hverju stefndi, og
ekki óraði mig fyrir því að þetta yrði
svona söggt. Það er samt huggun að
þú þurftir ekki að kveljast lengi,
STEFÁN
MAGNÚSSON
✝ Stefán Magnús-son fæddist á
Brekkuborg í Breið-
dal 23. september
1917. Hann lést á
dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Uppsöl-
um á Fáskrúðsfirði
7. júní síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Heydalakirkju í
Breiðdal í dag.
hvíldin kom og nú líður
þér vel. Ég vil þakka
þér fyrir svo margt, þú
varst mér alltaf góður
tengdapabbi, við gátum
setið og spjallað um
kóra og handavinnu, en
þú varst duglegur að
prjóna vettlinga og
sokka. Þú spjallaðir
mikið um kóra. Ekki
hafði ég nú mikið vit á
því, en með virðingu
fyrir þér hlustaði ég á
þá með þér og svei mér
þá, með tímanum fór ég
að meta þessi lög. Að
lokum vil ég þakka þér fyrir þessar
yndislegu samverustundir sem við
áttum, bara við tvö í Draumalandi síð-
asta sumar þegar við sátum hvort í
sínum ruggustólnum í stofunni og
hlustuðum á öll lögin sem þú söngst
með Karlakór Stöðfirðinga og mér
þóttu svo falleg. Margar góðar stund-
ir áttum við saman, Stefán minn, en
þessi stund í stofunni er mér sérstak-
lega minnisstæð. Ég bið góðan Guð
að geyma þig. Minning þín mun lifa í
hjörtum okkar.
Þín tengdadóttir
Elín Hauksdóttir.
Elsku afi minn, þetta ljóð samdi ég
sjálf og sendi þér:
Blómin vaxa hátt og lágt
og deyja svo.
Guð mun
blessa þau.
Ég þakka samverustundirnar. Afi
minn, ég mun aldrei gleyma þér.
Þín
Eydís Eva.
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför eiginkonu minnar, móður
okkar, ömmu og langömmu,
TÓMASSÍNU ÞÓRU ÞÓRÓLFSDÓTTUR,
Viðivöllum 20,
Selfossi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Ljósheima.
Haukur Breiðfjörð,
Guðlaugur Ólafsson,
Kristþór Breiðfjörð Hauksson, Halldóra Sigmundsdóttir,
Guðmunda Laufey Hauksdóttir, Árni Erlendsson,
Guðjóna Kristín Hauksdóttir, Sveinn Þórðarson,
Ólafur Gunnar Rafn Hauksson, Sigríður Pálsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, ömmu, tengdamóður og
systur,
HÖLLU SIGTRYGGSDÓTTUR,
Skúlabraut 6,
Blönduósi.
Baldur G. Bjarnasen,
Þórdís Baldursdóttir, Gísli Guðmundsson,
Óskar Baldursson, Sigrún Birgisdóttir,
Sigtryggur Baldursson, Sigrún Hrafnsdóttir,
Guðjón Þór Baldursson
Þórdís Sigtryggsdóttir, Hörður Halldórsson,
Vilhjálmur Sigtryggsson, Herdís Guðmundsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför systur minnar,
ÞÓRUNNAR JÓNSDÓTTUR
frá Lækjarbotnum.
Brynjólfur Jónsson
og aðrir aðstandendur.