Morgunblaðið - 22.06.2003, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2003 B 13
bíó
HINN stóri og stæðilegi Irving„Ving“ Rhames er fæddur ogalinn upp í illræmdu Harl-
em-hverfinu á Manhattan, en í
guðsótta og góðum siðum sem
héldu honum blessunarlega frá
sollinum sem gleypti marga æsku-
vini hans. Rhames er afburða náms-
maður og enskukennari í mennta-
skóla hreifst svo af upplestri, rödd
og mælsku þessa nemanda síns að
hann kom Rhames inn í virtan
Listaskóla New York-borgar. Það-
an lá leiðin í hinn kröfuharða Juilli-
ard-listaháskóla og þaðan lauk
hann leiklistarprófi með láði árið
1983.
„Ving“ (það var skóla- og her-
bergisfélagi hans, Stanley Tucci, sem
gaf honum gælunafnið) hóf göng-
una eftir framabrautinni á hefð-
bundinn hátt í Go Tell It on the
Mountain, sjónvarpsmynd byggðri
á skáldsögu James Baldwin. Þaðan lá
leiðin á Broadway þar sem hann
lék á móti Matt Dillon, öðrum gæða-
leikara, í The Winter Boys. Við
tóku mismögur ár í hjakki smá-
hlutverka á sviði, í sjónvarpi og
bíómyndum þar sem Rhames festist
að mestu í hlutverkum þorpara. Í
algjörri þversögn við þann trúaða,
tilfinningaríka og mjúka mann sem
hann er sagður vera undir stór-
karlalegum skrápnum.
Dillon útvegaði Rhames hlutverk
lögreglurusta í The Saint of Fort
Washington (’93), vanmetinni og
fáséðri mynd þar sem maður minn-
ist leikarans helst. Ótrúlegir hlutir
gerðust meðan á kvikmyndatöku
stóð, en myndin gerist mikið til í
athvörfum fyrir útigangsmenn
New York-borgar. Í einu slíku
örreytiskoti mannlífsins fann
Rhames eldri bróður sinn sem
hafði slitið sambandi við fjölskyld-
una á tímum Víetnamstríðsins, sem
hafði farið það illa með hann á sál-
inni að hann treysti sér ekki til að
hverfa aftur inn í samfélagið. Val-
mennið Rhames studdi hann aftur út
í lífið og bjó honum og foreldrum
sínum nýtt og fallegt heimili.
Ári síðar lenti Rhames í lukku-
pottinum þegar nánast óþekktur
leikstjóri bauð honum frábært
hlutverk í nýju myndinni sinni.
Þetta var Quentin Tarantino, myndin
Pulp Fiction og framhaldið er
skráð stórum stöfum á síður kvik-
myndasögunnar. Eins og flesta
rekur minni til var ótrúlegt leik-
araval í þessari kolsvörtu gaman-
mynd, bæði frægir og fallnir. John
Travolta fékk uppreisn æru enn eina
ferðina og þá hressti myndin upp á
hnignadi gengi Bruce Willis. Þeir
sem „stálu senunni“ að margra
mati voru hinsvegar þeir „bræður“,
Samuel L. Jackson og Ving Rhames.
Síðan hefur leikarinn haft ærinn
starfa og staðið fyrir sínu, jafnvel í
misjöfnum myndum á borð við
Striptease (’96), Con Air (’97) og
Undisputed (’01). Það sópar að
honum í Kiss of Death (’95) – sem
ég hvet alla unnendur góðra
mynda til að sjá; Mission: Im-
possible-myndbálknum, Out of
Sight (’98) og Entrapment (’99) og
hann er bæði magnaður og nánast
óþekkjanlegur í óvenjulegu hlut-
verki í Bringing Out the Dead (’99)
eftir Martin Scorsese. Og nú er röðin
komin að Dökkbláum.
Rhames er væntanlegur í fjölda
forvitnilegra mynda á næstunni. Í
sumar verður frumsýnd Öfund
(Envy), nýjasta mynd Barrys Levin-
sons, þar sem hann leikur m.a. á
móti Ben Stiller, Jack Black, Christopher
Walken og Rachel Weisz. Hann fer
með aðalhlutverkið í endurgerð
Uppvakninga við sólarupprás
(Dawn of the Dead), hrollvekju
George Romeros, og tökur hefjast í
sumar á þriðju myndinni kenndri
við Mission: Impossible. Síðast en
ekki síst fer Rhames með eitt aðal-
hlutverkanna ásamt Johnny Depp og
John Turturro í Secret Window, Sec-
ret Garden, forvitnilegri mynd eft-
ir David Koepp, byggðri á langri
smásögu eftir Stephen King. Tvær
síðasttöldu myndirnar verða frum-
sýndar að ári.
Rumurinn og
valmennið Rhames
Sæbjörn Valdimarsson
SVIPMYND
NÚ Á maður á hættu að fástöðumælasekt þar sem áðurstóð Stjörnubíó og búið að
leggja Bíóborgina/Austurbæjarbíó
niður sem kvikmyndahús. Maður
lifir þetta allt saman af, merkilegt
nokk. Slátrun bíóanna var ekki síst
fyrirkvíðanleg sökum þess að þar
með voru 101-bíóin komin í eintölu.
Slíkt er dapurlegt, ekki aðeins fyrir
okkur sem búum innan byggileg-
asta hverfis höfuðborgarsvæðisins,
heldur liður í þeirri líflegu þróun að
gera hlut „miðbæjarins“ sem flat-
neskjulegastan. Hann hefur orðið
illa úti sökum fjölsalabíóa/
verslunarklasa og undarlegri pólitík
borgaryfirvalda. Árangurinn er sá
að hann er líklega sá eini í hinum
vestræna heimi þar sem ekki þrífst
fjölþjóðlegur hamborgarastaður.
Hverfið, sem áður státaði af sex
kvikmyndahúsum (Gamla, Nýja,
Hafnar- og Tjarnarbíó), til viðbótar
þeim tveimur sem áður er getið,
býður nú upp á Regnbogann einan.
Og þá er komið að góðu tíðind-
unum: Regnboginn, sem var upp-
haflega hróflað upp af vanefnum í
húsnæði ætluðu undir allt aðra
starfsemi, er nú orðinn mönnum
bjóðandi. Gott betur, því kvik-
myndahúsið er orðið notalegt eftir
gagngerðar breytingar, komið á
sama gæðastall og önnur bíó borg-
arinnar. Laugarásbíó er nýuppgert
í hólf og gólf og óhætt að mæla
með öllum sölum hússins, líkt og í
Smárabíói og Kringlubíói. Salir
Bíóhallarinnar eru ágætlega hann-
aðir fyrir bíógesti og þar er líklega
þægilegasti lúxussalur landsins.
Svo lengi sem ég fæ uppáhalds-
sætið mitt í stóra salnum í Há-
skólabíói er hann hafinn yfir gagn-
rýni og minni salirnir sómasamlega
heppnaðir. Bíóþjóðin þarf því ekki
að kvarta undan aðbúnaðinum.
Þrátt fyrir neikvæða umræðu hef
ég á tilfinningunni að framboðið sé
að aukast á myndum af öðrum mál-
svæðum en engilsaxneskum. Kvik-
myndaklúbbarnir hafa verið iðnir
við að bjóða upp á merkilegar kvik-
myndahátíðir í vetur í samvinnu við
fyrirtæki og menningarstofnanir og
heimildamyndahátíðin var ein besta
veisla sem haldin hefur verið til
þessa og endurspeglar vaxtar-
broddinn í líflegum geira.
Kvikmyndahátíðum mætti gjarn-
an fjölga og þessar litlu og
skemmtilegu ættu að verða fastur
liður í bíómenningunni. Vonandi
fáum við svo kræsingar í haust á
Kvikmyndahátíð Reykjavíkur;
nasasjón af því hvað fjarlægar
þjóðir eru að fást við í vinsælustu
listgrein samtímans frekar en sam-
safn mynda sem kvikmyndahúsin
telja „varasamar“ á almennar sýn-
ingar sökum listræns metnaðar.
Það er því ánægjulegra en
nokkru sinni fyrr að fara í bíó og
unglingarnir, sem jafnan eru í al-
gjörum meirihluta í gestahópnum,
eru sér og öðrum til fyrirmyndar.
Brandarakarlar eru nánast hættir
að ergja mann með frammíköllum,
þá sjaldan ég hef verið truflaður
umtalsvert á undanförnum árum er
það sökum blaðurs, og í fáein skipti
vegna drykkjuláta í harðfullorðnu
fólki.
Auglýsingatíminn á undan sýn-
ingu hefur lengst, sem er nokkuð
hvimleitt, einkum þar sem sumar
þeirra verða afar leiðinlegar þegar
maður hefur séð þær í marggang.
Bíóauglýsingar eiga ekki að taka
sig hátíðlega heldur að leika á léttu
nótunum. Þá er fjöldi sýnishorna úr
næstu myndum oft á tíðum með
ólíkindum þannig að myndir byrja
oft ekki fyrr en 10 mín. +, eftir
auglýstan sýningartíma.
Nú erum við að sigla inn í tíma
fisléttra sumarmynda þar sem allt
er lagt upp úr skemmtanagildinu
og margar lofa góðu. Ég hef á til-
finningunni að við eigum eftir að
upplifa gott bíósumar.
Bíóþankar
Umhverfið er sífelldum breytingum und-
irorpið, yfirleitt án þess að maður taki
eftir því nema í einhver augnablik. Við
höfum meðfædda hæfileika til að aðlag-
ast hlutunum og til lítils að sýta orðinn
hlut. Gleymskan er gulls ígildi.
Morgunblaðið/Golli
REGNBOGINN. Eina bíóið í miðbænum þar sem áður stóðu sex.
SJÓNARHORN
Eftir Sæbjörn Valdimarsson
Auk þess að vera í miklum metum sem sterkur skap-
gerðarleikari þykir Ving Rhames einkar orðheppinn
maður. Meðal fleygra gullkorna: „Gættu þín: Tærnar sem þú treður á í dag geta
verið tengdar afturendanum sem þú þarft að kyssa á morgun!“
Reuters
saebjorn@mbl.is
Vegur blökkumanna hefur aukist til muna
síðustu áratugi í kvikmyndaiðnaðinum og
var mál til komið. Einn þeirra sem hafa
tryggt sér sess með áberandi hætti er
Ving Rhames. Enda minnisstæður maður í
sjón og reynd. Hann fer með eitt hlut-
verkanna í Dökkblár (Dark Blue), sem
hefur göngu sína um helgina
Ving Rhames og Tom Cruise ásamt mótleikurum við frumsýningu Mission:
Impossible 2. Tökur hefjast í ágúst á þriðja kaflanum í þessum ofurvinsæla
myndbálki.
Ving Rhames