Morgunblaðið - 23.06.2003, Blaðsíða 20
MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 23. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hulda Pálsdóttirfæddist í Sunndal
í Bjarnarfirði 17.
september 1922. Hún
lést á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði 16.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Stefanía Elín Jóns-
dóttir og Páll Helgi
Jónsson. Albróðir
Huldu, Guðmundur,
er látinn. Hálfbróðir
sammæðra er
Tryggvi Bjarnason.
Á þriðja ári fluttist
Hulda með móður
sinni til hjónanna Jóhönnu Há-
konardóttur og Magnúsar Ingi-
mundarsonar á Bæ í Króksfirði.
Þau urðu fósturforeldrar hennar.
Uppeldissystkin hennar eru Sig-
ríður, Lúðvík, Arndís, Erlingur
(látinn), Ingimundur (látinn), Há-
kon (látinn), Ólafur og Gunnlaug-
ur.
Hulda giftist 13. apríl 1946 Haf-
liða Breiðfjörð Guðmundssyni, f. 4.
f. 18. ágúst 1943, og eiga þau fjög-
ur börn. 5) Hjálmfríður, f. 13. jan-
úar 1954, gift Guðbrandi I. Her-
mannssyni, f. 12. júní 1947, og eiga
þau fjögur börn. 6) Einar Valgeir,
f. 9. apríl 1955, kvæntur Svandísi
B. Reynisdóttur, f. 13. janúar 1959,
og eiga þau fjögur börn.
Hulda og Hafliði reistu nýbýlið
Hafrafell 2 og bjuggu þar og hún
áfram með börnin eftir lát hans.
Hulda á 24 langömmubörn. Hún
giftist 8. janúar 1972 eftirlifandi
eiginmanni sínum, Halldóri Jóns-
syni frá Garpsdal, f. 20. nóvember
1916. Foreldrar hans voru Guð-
björg Jónsdóttir og Jón Jóhanns-
son. Fósturforeldrar hans voru
Haflína Guðjónsdóttir og Júlíus
Björnsson, ábúendur í Garpsdal.
Hulda og Halldór bjuggu lengst af í
Króksfjarðarnesi en fluttust til
Hafnarfjarðar árið 1995. Hulda
hlaut hefðbundna skólagöngu og
auk þess stundaði hún nám við hús-
mæðraskólann á Staðarfelli. Hún
var í vist sem ung stúlka í Reykja-
vík en að mestu helgaði hún sig
heimilisstörfum, bæði á eigin heim-
ili og hjá öðrum. Auk þess var hún
ráðskona í mötuneytum í mörg ár.
Útför Huldu verður gerð frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
janúar 1922, d. 29.
nóvember 1955. For-
eldrar hans voru Guð-
rún Guðmundsdóttir
og Guðmundur Er-
lendsson, ábúendur á
Hafrafelli. Hulda og
Hafliði eignuðust sex
börn, þau eru: 1) Jó-
hann Magnús, f. 18.
júlí 1946, fyrri kona
Inga Þ. Sæmundsdótt-
ir, f. 17. nóvember
1946. Þau eiga tvo
syni og fyrir átti Inga
dóttur. Þau skildu.
Seinni kona hans er
Sigrún Kristinsdóttir, f. 1. ágúst
1953, og á hún þrjú börn. 2) Guð-
rún, f. 22. ágúst 1948, gift Snorra
R. Jóhannessyni, f. 17. júní 1937,
og eiga þau fjögur börn. 3) Guð-
mundur, f. 31. mars 1950, kvæntur
Guðrúnu Magnúsdóttur, f. 26. apríl
1954, og eiga þau fjögur börn og
fyrir átti Guðrún tvær dætur. 4)
Sigríður Friðgerður, f. 13. mars
1952, gift Kristjáni Kristjánssyni,
Mig langar til að minnast elsku-
legrar tengdamóður minnar með ör-
fáum orðum. Ég kynntist Huldu fyrir
um það bil fjörutíu árum þegar við
Systa, elsta dóttir hennar, fórum að
vera saman. Þá strax var mér tekið
opnum örmum á heimili hennar,
Hafrafelli 2 í Reykhólasveit, þar sem
hún bjó með börnin sín sex. Mér hef-
ur alla tíð síðan fundist eins og ég
væri eitt af börnunum hennar. Hulda
var mikil dugnaðar- og myndarkona.
Hún var fyrirmyndarhúsmóðir og
ekki hefur henni veitt af dugnaðinum
því erfitt hefur það verið að missa
manninn sinn og verða ekkja aðeins
33 ára gömul með sex ung börn, það
elsta níu ára og það yngsta á fyrsta
ári. En hún átti góða að sem studdu
hana í erfiðleikunum, annars hefði
þetta að sjálfsögðu aldrei gengið. Ég
ætla nú ekki að fara að rekja lífshlaup
Huldu; ég veit að það munu aðrir gera
miklu betur.
Það var mikið gæfuspor fyrir
Huldu þegar hún giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Halldóri Jónssyni
frá Garpsdal. Þau voru svo samhent
og samrýnd og máttu ekki hvort af
öðru sjá alla tíð. Enda uppruninn eins
hjá báðum, hvorugt hafði neitt af for-
eldrum sínum að segja en þau ólust
upp hjá góðum fósturforeldrum.
Hulda var mikil húsmóðir eins og
áður segir. Alltaf var gott að koma til
Huldu og Halla enda bæði mjög gest-
risin. Hulda bjó til góðan mat og bak-
aði mikið. Alltaf voru heimabakaðar
kökur með kaffinu á meðan kraftar
hennar entust. Og sem betur fer hafa
margir af afkomendum hennar fengið
myndarskapinn í arf. Maður varð oft
undrandi á því að gestirnir voru varla
sestir við borðið hjá henni þegar hún
hafði snarað fram sannkölluðu köku-
hlaðborði. Kleinurnar hennar voru
frægar innan fjölskyldunnar og ekki
að ástæðulausu að sum langömmu-
börnin hennar kölluðu hana ömmu
kleinu. Þegar einu langömmubarninu
var sagt að hún væri dáin þá sagði sú
litla að nú yrði alltaf nóg af kleinum
hjá englunum.
Fjölskyldan missir mikið með frá-
falli Huldu. Hún hélt fjölskyldunni
saman og allir gátu hist hjá henni og
Halla og spjallað yfir kaffi og fengið
fréttir af öðrum í fjölskyldunni. En
missir þinn, Halli minn, er samt mest-
ur og vona ég að Guð gefi að þú kom-
ist sem fyrst yfir sorgina. Ég votta
öllum aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Að síðustu þakka ég elskulegri
tengdamóður minni allt það sem hún
hefur gert fyrir mig og mína.
Snorri Jóhannesson.
Okkur langar til þess að minnast
elskulegrar ömmu okkar með örfáum
orðum. Tilhlökkunin var ávallt mikil
þegar átti að leggja af stað til ömmu
og afa í Nesi. Þar var okkur tekið opn-
um örmum og með mikilli hjarta-
hlýju. Sem börn minnumst við þess að
hafa haldið að ísinn yxi í frystikist-
unni og ávallt voru borðin hlaðin
kræsingum. Uppáhaldsgóðgæti
hvers og eins var ávallt á borðum og
fannst henni ekkert tiltökumál að
fara eftir duttlungunum í okkur.
Nýir meðlimir fjölskyldunnar áttu
vart orð til að lýsa þeim móttökum
sem þeir fengu hjá ömmu og afa og
fundu strax hve velkomnir þeir voru á
þeirra heimili, kærleikurinn var því-
líkur. Amma var ótrúlega minnug og
mundi afmælisdaga allra í fjölskyld-
unni og hvað var í uppáhaldi hjá
hverjum og einum og var það ekki
auðvelt því hópurinn hennar er stór.
Gestrisnin og umstangið var ekkert
minna eftir að amma og afi fluttu suð-
ur þó svo að við hefðum oftar litið inn,
alltaf var okkur tekið opnum örmum,
látin setjast við veisluborð og góðgæti
stungið upp í börnin okkar. Þau höfðu
unun af að heimsækja langömmu og
langafa og urðu öll mjög hænd að
þeim.
Þau sýndu þeim alltaf mikla ástúð
og víluðu ekki fyrir sér að setjast á
gólfið til að leika við þau ef svo bar
undir. Amma fylgdist með öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur. Hún
tók þátt í gleði okkar og sorgum,
hringdi daglega ef einhver var veikur;
svona fylgdist hún grannt með öllum
sínum. Blessaði okkur í bak og fyrir ef
við gerðum eitthvert viðvik fyrir
hana. Allt til hinstu stundar spurði
hún um fólkið sitt og ekki brást minn-
ið.
Nú eru þjáningar ömmu á bak og
burt og erum við þess fullviss að hún
hafi fengið móttökur að sínum hætti.
Elsku afi, þú hefur misst mikið.
Guð gefi þér styrk til að takast á við
þessa miklu sorg.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Hilmar, Brynhildur,
Jóhanna, Hulda og
fjölskyldur.
Elsku amma.
Með þessum fátæklegu orðum
langar okkur systkinin að þakka þér
allar þær góðu stundir sem við áttum
með þér. Nú er komið að kveðjustund
og minningarnar um þig eru okkur af-
ar kærar. Það er okkur ómetanlegt
veganesti í lífinu að hafa fengið að
vera þennan tíma með þér. Þú varst
okkur svo kær. Þú fylgdist alltaf svo
vel með okkur, hvar við værum stödd
í lífinu, og ef eitthvað bjátaði á var
ekki erfitt að leita til þín. Þegar við
hugsum til baka er við vorum börn,
koma ótal góðar minningar upp í
huga okkar. Það var svo gaman þegar
við heimsóttum ykkur afa í Nes á
sumrin. Þú tókst svo vel á móti okkur.
Alltaf með yfirfullt af mat og öllum
kökunum þínum einstöku, sem biðu
okkar þegar við komum í heimsókn.
Alltaf var jafn spennandi að fara með
þér upp í búð til afa, þá var gjarnan
laumað einhverju til okkar. Jafn nota-
legt var líka og eftirvæntingin mikil
þegar þið komuð vestur til okkar á
sumrin. Alltaf var jafn spennandi að
sjá hvað kæmi upp úr veskinu þínu,
en yfirleitt var það svo stórt í sniðum
að það var haft í öðrum hirslum en
veskinu. Einnig gleymum við því
aldrei er við höfðum farið suður til að
kaupa okkur föt fyrir skólann. Stopp-
aði rútan þá alltaf í bakaleiðinni á
pósthúsinu í Nesi og amma kom upp í
rútuna til að athuga með okkur, hvort
ekki væri allt í lagi. Þá fengum við
alltaf nesti sem hún hafði útbúið
handa okkur. Og aldrei var það skorið
við nögl.
Þið afi voruð afar samrýnd og ein-
stakt að sjá þá umhyggju sem afi
sýndi þér í veikindum þínum. Við ósk-
um þess að góður Guð styrki afa í
þessari miklu sorg.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
HULDA
PÁLSDÓTTIR
✝ Jóhann KristinnGuðmundsson
fæddist í Reykjavík
3. mars 1921. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
13. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Jóhannsson
skipstjóri, f. í Ytri-
Njarðvík 4. apríl
1886, d. 11. septem-
ber 1974, og Mar-
grét Vilborg Sig-
urðardóttir, f. á
Ísafirði 4. október
1897, d. 22. júní 1985. Jóhann var
elstur fimm systkina, systkini
hans eru Baldur, f. 4. mars 1925,
d. 27. janúar 1999, Gísli, f. 4.
nóvember 1926, d. 16. apríl 1994,
Guðbjörg Ásthildur, f. 21. júlí
1928, og Sigurður Halldór, f. 21.
júlí 1930, d. 4. apríl 1999.
Hinn 18. október 1949 kvæntist
Jóhann Guðríði Matthíasdóttur,
f. 20. ágúst 1923. Foreldrar
hennar voru hjónin Matthías
Garðar Viðarsson og eru börn
þeirra Agnes Margrét og Natan
Rafn; b) Sindri Már, f. 1980; c)
Árni Freyr, f. 1983; og d) Guð-
ríður Sunna, f. 1985, unnusti Jó-
hann Gylfason; 3) Matthías Árni,
f. 26. febrúar 1960, kvæntur Guð-
rúnu Þórsdóttur. Börn þeirra
eru: a) Þór, f. 1983, b) Sara, f.
1989, og c) Hera, f. 1992. Jóhann
ólst upp í Reykjavík en fluttist til
Englands 16 ára ásamt fjölskyldu
sinni þar sem faðir hans starfaði
sem skipstjóri á enskum togur-
um. Fjölskylda hans flutti aftur
heim vegna stríðshættu en Jó-
hann var áfram í Englandi við
nám og störf samtals í um 10 ár,
lengst af í Fleetwood. Jóhann
æfði sund með sunddeild KR á
yngri árum og spilaði golf frá
ungaaldri og meðan heilsa leyfði.
Einnig hafði hann mikla ánægju
af skák og ferðalögum. Eftir að
Jóhann fluttist aftur heim til Ís-
lands starfaði hann hjá Heild-
verslun Kristjáns G. Gíslasonar
hf., Jóni Loftssyni hf. og Marco
hf. Hann stofnaði síðan eigið inn-
flutningsfyrirtæki, Sandvík, sem
seldi útgerðarvörur, og rak það
meðan heilsa leyfði.
Útför Jóhanns fer fram frá
Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Sveinsson, kaupmað-
ur á Ísafirði, frá
Hvilft í Önundarfirði,
f. 16. október 1892,
d. 9. maí 1971, og
Bergþóra Árnadóttir,
f. á Ísafirði 22. des-
ember 1898. Jóhann
og Guðríður eignuð-
ust þrjú börn. Þau
eru: 1) Erna Elísabet,
f. 21. ágúst 1951, gift
Jóni Rúnari Krist-
jónssyni og eiga þau
fjóra syni: a) Jóhann
Geir, f. 1972, sam-
býliskona Álfheiður
Sif Jónasdóttir; b) Davíð Krist-
jón, f. 1975, sambýliskona Erla
Guðmundsdóttir og eru börn
þeirra Guðmundur Jón Stefáns-
son, Sonja Rut og Aron Jarl; c)
Árni Ólafur, f. 1980; og d) Gunn-
ar Jarl, f. 1983; 2) Bergþóra Mar-
grét, f. 10. júlí 1956, sambýlis-
maður Björn Olsen. Börn hennar
og fyrri manns hennar, Erlings
Rafns Sveinssonar, eru: a) Anna
Björk, f. 1979, sambýlismaður
Tengdafaðir minn, Jóhann Guð-
mundsson, er látinn eftir erfið og
langvarandi veikindi. Hann er vafa-
laust hvíldinni feginn eins og heilsu
hans var komið síðustu mánuði.
Kynni okkar hófust fyrir rúmum
þrjátíu árum þegar ég kynntist Ernu
dóttur hans. Ég er ekki viss um að
honum hafi litist mjög vel á þennan
síðhærða og krullaða unga mann,
sem fór að venja komur sínar á heim-
ili hans. En smám saman held ég að
mér hafi tekist að vinna traust hans.
Jóhann var að sumu leyti dálítið
íhaldssamur og taldi nauðsynlegt að
hafa í heiðri hin gömlu góðu gildi. Ég
man t.d. að hann hafði miklar
áhyggjur af því að við værum ekki
gift þegar elsti sonurinn var á leið-
inni. Við vildum ekki valda honum
óþarfa hugarangri og giftum okkur
áður en barnið fæddist.
Maður gekk ekki bónleiður til búð-
ar þegar Jóhann var annars vegar.
Viljugri mann var vart hægt að
finna. Er mér sérstaklega minnis-
stætt frá fyrstu búskaparárum okk-
ar Ernu en þá bjuggum við í Hafn-
arfirði og tveir elstu drengirnir voru
fæddir. Bifreið heimilisins var ekki
alveg ný af nálinni og þurfti oft á
verkstæði. Þegar þannig stóð á taldi
Jóhann það ekki eftir sér að sækja
alla hersinguna til Hafnarfjarðar að
morgni og skila okkur aftur heim að
kvöldi. Þær voru ófáar ferðirnar
hans Jóhanns til Hafnarfjarðar
þennan veturinn. Ef okkur vantaði
pössun fyrir strákana þurfti einungis
að hringja inn í Sólheima og var
svarið alltaf það sama: „Hafið ekki
áhyggjur af því, við sjáum um þetta.“
Jóhann var víðlesinn og um marga
hluti fróður. Sérstaklega hafði hann
gaman af mannkynssögu og trúar-
bragðasögu, hann hafði lesið bæði
Biblíuna og Kóraninn og vitnaði
hann oft í þessi rit. Jóhann fékk ung-
ur æviáskrift að National Geography
og var áskrifandi í 60 ár og það kom
greinilega fram í samtölum við hann
að þetta rit var uppspretta mikils
fróðleiks fyrir hann.
Jóhann hafði gaman af að spjalla
og gat verið glettinn og gamansam-
ur. Þótt við værum ekki sammála um
alla hluti og hiti kæmist oft í umræð-
urnar voru þær væringar fljótar að
gleymast.
Áhugamál Jóhanns fyrir utan fjöl-
skylduna og vinnuna voru golf og
skák og einnig spilaði hann á árum
áður sundknattleik með KR.
Jóhann var myndarlegur maður á
velli, hann átti því láni að fagna að
eignast yndislega konu, Guðríði
Matthíasdóttur, og var hjónaband
þeirra farsælt og gæfuríkt.
Jóhann var heilsuhraustur lengst
af og varð ekki misdægurt, en um 67
ára aldur greindist hann með Park-
insonveiki og síðar þjáðist hann
einnig af astma. Hann tókst á við
þessi veikindi af æðruleysi. Framan
af háðu veikindin honum ekki mikið
en síðustu árin voru honum erfið. Tíð
astmaköst tóku sinn toll og skert
hreyfigeta og tjáning af völdum
Parkinsonveikinnar gerðu honum
erfitt fyrir. Guðríður stóð eins og
klettur við hlið hans og má segja að
hann hafi verið lengur heima en
stætt var. Síðastliðið ár dvaldist
hann á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
og naut þar góðrar aðhlynningar.
Að endingu vil ég þakka Jóhanni
fyrir samfylgdina í gegnum árin.
Blessuð sé minning hans.
Jón Rúnar.
Ég er viss um að það er líf eftir
dauðann. Þú veist að ég elskaði þig
innilega og mun alltaf sjá þig við hlið
mér og einhvern part af þér í börn-
unum þínum og barnabörnunum.
Þegar ég heyrði að þú værir far-
inn á friðsælan stað þá fannst mér að
ég væri að brotna öll. Ég labbaði inn
í Sóltún og sá ömmu í sófanum að
horfa út um gluggann, það minnti
mig á þegar við vorum saman um
áramótin. Þú og amma voruð að
horfa á mig og Heru vera með
stjörnuljós fyrir kvöldmatinn. Já,
margar og góðar minningar.
Ég vona að þú vakir yfir ömmu og
að við hittumst einhvern tímann aft-
ur.
Ég gekk inn til þín en sá þig
hvergi. Ég leitaði alls staðar.
Skyndilega heyrði ég rödd segja „ég
er hér uppi“ og þá sá ég engil með
silfurvængi sem sagði „bless,
sjáumst aftur“.
Þitt barnabarn,
Sara Matthíasdóttir.
Nú er hann afi minn dáinn. Þó svo
hann hafi verið lasinn lengi, þá brá
mér mikið að sjá hvað hann var illa á
sig kominn þegar ég kom til Íslands
um páskana. En mikið er ég feginn
að hafa komist og náð að kveðja
hann. Þá vonaðist ég til að hitta hann
aftur þó ég gerði mér grein fyrir því
að svo yrði kannski ekki. Það voru
blendnar tilfinningar, bæði gleði yfir
að sjá hann eftir næstum tveggja ára
fjarveru en líka sorg yfir því hve erf-
itt hann átti með að tjá sig. Verst
þótti mér að hugur og hönd fylgdust
ekki lengur að; hann sagði sögur og
brandara eins og hann var vanur en
orðin komu ekki skýrt fram. Ég verð
að viðurkenna að það vottaði fyrir
reiði og gremju hjá mér yfir því. Það
hefði að sumu leyti verið auðveldara
ef hann hefði verið jafn illa haldinn
andlega og líkamlega. En nú þarf ég
ekki að ergja mig meira á því; nú hef-
ur hann fengið hvíld. Þegar ég hugsa
til baka til æskuáranna, þá sé ég
hann fyrir mér í sófanum í stofunni
eða í hægindastólnum að fá sér há-
degisblund. Það voru staðirnir hans.
JÓHANN KRISTINN
GUÐMUNDSSON