Morgunblaðið - 23.06.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. JÚNÍ 2003 21
Elsku langamma. Það er svo
erfitt að trúa því að þú sért far-
in, en við vitum að þú ert alltaf
hjá okkur og allir englarnir taka
vel á móti þér og passa þig fyrir
okkur.
Minning um þig mun lifa í
hjarta okkar alltaf.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Þínar
Karen og María.
HINSTA KVEÐJA
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ástarkveðjur
Hafdís, Arnþór,
Guðrún og Ragnar.
Það er erfitt að þurfa að kveðja jafn
yndislega konu og hana ömmu okkar.
Í huga okkar koma upp fullt af góðum
minningum um góða konu. Á þessum
erfiða tíma yljum við okkur við minn-
ingarnar. Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til afa og ömmu í Nesi, bæði
þegar þau voru þar og einnig þegar
þau voru flutt í Hafnarfjörðinn enda
stóð heimili þeirra okkur alltaf opið
og var tekið á móti okkur með opnum
örmum. Alltaf svignaði borðið undan
kræsingum og var ömmu umhugað
um að allir borðuðu nóg, það fór aldr-
ei neinn svangur þaðan út. Í hugann
koma upp minningar um ljúffengu
pönnukökurnar, bananakökuna og
konungssættina sem enginn gerði
eins og hún, og minningar um ömmu
drekkandi kaffi úr litla bollanum sín-
um. Amma fylgdist vel með öllu sínu
fólki og fylgdist alltaf vel með því
hvað við systkinin vorum að taka okk-
ur fyrir hendur hverju sinni. Og henni
var umhugað um að öllum liði vel.
Þegar einhver var veikur var alltaf
gott að heyra röddina í ömmu þegar
hún hringdi til að athuga með okkur
og minna okkur á að láta okkur ekki
verða kalt. Amma var dugleg, ósér-
hlífin, sterk kona sem aldrei kvartaði,
alveg sama hvað bjátaði á. Við vitum
að allir eru sammála um að góð-
mennska og ástúð hennar hafi gert
öllum svo auðvelt að þykja vænt um
hana enda ekki annað hægt og vonum
við svo sannarlega að við höfum erft
eitthvað af þessu.Okkur systkinunum
er efst í huga þakklæti að fá að njóta
návistar við hana alla okkar barn-
æsku og fram á fullorðinsár og erum
við viss um að fyrir vikið erum við
betri manneskjur að hafa þekkt þessa
einstöku konu.
En nú er amma sofnuð svefninum
langa og hefur flutt sig um set en við
vitum öll að hún fylgist áfram með
okkur og eftir standa fallegar minn-
ingar um góða konu sem nú hefur
fundið friðinn. Elsku afi, við vitum
hvað þið amma voruð samrýnd og
miklir félagar, megi góður Guð
styrkja þig á þessum erfiða sorgar-
tíma.
Ef tár mín gætu þig úr helju heimt,
svo hjá mér dveldir þú um litla stund,
ég skyldi með þeim fylla heimsins höf
það er svo margt, sem get ég ekki gleymt,
er grefur djúpt í hjarta sára und,
því líkami þinn liggur nár í gröf.
En þó ég gráti, geta engin tár
mér gefið framar stund á jörð með þér,
því þú ert farin – heim í himininn.
Með það í huga þerra ég votar brár
og þakka vissu, er býr í hjarta mér,
að eilífðin er okkar, vinur minn.
(Sólveig Kristjánsdóttir.)
Guðbjörg, Hulddís,
Hermann og Hafrún.
Elsku langamma, í dag kveðjum
við þig með söknuði. Mikið var alltaf
gaman að koma til ykkar langafa.
Alltaf varstu með fullt borð af kökum
og alltaf gafstu okkur nammi. Þér
fanst svo gaman að gefa, þú varst svo
góð. Við vitum að þú sofnaðir, og engl-
arnir sóttu þig og fóru með þig til
Guðs. Nú situr þú á skýi og horfir á
okkur að leik. Elsku langamma, nú
líður þér vel. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við fengum að eiga
með þér. Minning þín mun lifa í hjarta
okkar um ókomin ár.
Elsku langafi, við biðjum góðan
Guð að styrkja þig í þinni miklu sorg.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elís Kjaran, Dagrún Tinna
og Dagbjört Rut.
Það var alltaf svo gott að koma til
langömmu og langafa, langamma
bakaði oft pönnsur fyrir mig og ég
mátti setja fullt af sykri á, það þótti
okkur langömmu svo gott.
Langamma var svo góð við mig og ég
sakna hennar mikið, stundum spiluð-
um við veiðimann þegar mamma kom
að klippa langafa og ég vann eiginlega
alltaf, svo fórum við í lyftuleikinn. Þá
lokuðum við okkur inni í forstofu og
þóttumst vera í lyftu. Langömmu
fannst alltaf gaman að syngja og við
kenndum hvor annarri lög, það fannst
henni gaman. Hún kenndi mér líka
um puttana; temmeltott, sleikipott,
langimann, ílibrann og litli putti spila-
mann, þetta man ég alltaf. Síðan varð
langamma voða veik og fór á spítal-
ann. Ég fór stundum að heimsækja
hana og gaf henni stórt knús og
strauk henni um kinnina og sagði
hvað mér þætti vænt um hana, þá
brosti hún voða fallega. Ég lánaði
henni líka kremið mitt því henni var
svo illt í húðinni.
Stundum var langamma í gluggan-
um á spítalanum og vinkaði okkur
mömmu þegar ég var að fara í leik-
skólann, þá hljóp ég alveg að gluggan-
um og við sendum hvor annarri fing-
urkoss. En nú er langamma komin til
Guðs og bakar og syngur fyrir hann
og englana og henni er líka alveg
batnað og ég sendi henni bara fing-
urkoss upp í himininn.
Takk, langamma, fyrir hvað þú
varst alltaf góð, ég sakna þín og ég
verð alltaf rosa góð við langafa svo
hann verði ekki einmana.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Þín
Kolbrún Marín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Í dag verður lögð til hinstu hvílu
elskuleg systir (uppeldissystir) mín,
Hulda Pálsdóttir. Með henni er geng-
in merk kona, sannkölluð hetja, sem
vann verk sín hljóð, nema hvað hún
söng oft við vinnu sína, enda hafði hún
mjög fallega söngrödd.
Hún var alin upp í stórum systk-
inahópi á Bæ í Reykhólasveit. Oft var
glatt á hjalla, sungið, spilað og dans-
að. Unga fólkið í sveitinni kom oft á
æskuheimili okkar. Þar var alltaf eitt-
hvað um að vera og von um glaða
stund. En sorgin gleymir engum. Í
æsku urðum við fyrir því þunga áfalli
að móðir okkar (uppeldismóðir
Huldu) deyr frá sjö ungum börnum.
Hulda, sem var elst, var þá aðeins 15
ára gömul. Það segir sig sjálft hve
margt verkið hvíldi á hennar herðum,
enda var hún snemma mjög ábyrgð-
arfull gagnvart okkur yngri systkin-
unum. Fóstra okkar, sem gekk okkur
í móðurstað, var ljósmóðir í sveitinni.
Var það einnig mjög krefjandi starf,
og þurfti hún því oft að vera í burtu
frá heimilinu. Tók Hulda þá á sig
stjórn þessa stóra heimilis, en systk-
inin voru orðin níu, eftir að hálfbræð-
ur okkar fæddust. Í heild taldi heim-
ilið þó ofast uppundir 20 manns, auk
mikils gestagangs og barna frá öðrum
bæjum sem dvöldu þar tímabundið
vegna skólafræðslu. Var Hulda harð-
dugleg og myndarleg í öllum sínum
verkum, og vann hún heimilinu af al-
úð og ósérhlífni.
Hulda var heima fram undir tví-
tugt. Veturinn 1941–42 fór hún ásamt
Siggu systur okkar á húsmæðraskól-
ann á Staðarfelli. Næstu tvo vetur á
eftir var hún í vist hjá góðu fólki í
Reykjavík, en heima á sumrin og þá
ráðskona í vegavinnu hjá pabba.
Hinn 13. apríl 1946 giftist Hulda
unnusta sínum, Hafliða Breiðfjörð
Guðmundssyni frá Hafrafelli. Þau
bjuggu fyrst á Kambi í sambýli við
Sesselju Stefánsdóttur og Jón
Brandsson, en vorið 1948 fluttu þau
að Hafrafelli með ungan son og annað
barn í vændum. Þau bjuggu fyrst í
sambýli við foreldra Hafliða, en reistu
síðan nýbýlið Hafrafell II. Á meðan á
þeim framkvæmdum stóð veiktist
Hafliði, og var þá orðið þungt fyrir
fæti. Eiginmaðurinn var oft rúmliggj-
andi vegna veikinda, börnin orðin
fimm og Hulda gekk með það sjötta.
Um vorið 1955 fór Hafliði til Reykja-
víkur að leita sér lækninga, en í ljós
kom að hann var með illkynja sjúk-
dóm. Fór hann í uppskurð, en ekki
reyndist þó unnt að komast fyrir
meinið. Hann kom heim í stuttan tíma
yfir sumarið, en varð að fara aftur á
sjúkrahús um haustið. Hann barðist
hetjulegri baráttu og vonaðist alltaf
eftir að komast heim fyrir jólin. En sú
von brást, og hinn 29. nóvember 1955
kvaddi hann þennan heim, aðeins 33ja
ára gamall, frá eiginkonu og sex ung-
um börnum, það yngsta á fyrsta ári
en elsta 9 ára. Það var ekki hægt að
höggva öllu nær en þetta. En hvernig
systir mín, blessunin, stóð í þessari
hræðilegu sorg var engu líkt og aðdá-
unarvert. Eftir lát eiginmannsins bjó
Hulda áfram með börnum sínum á
Hafrafelli II. Foreldrar Hafliða
reyndust henni vel og vöfðu börnin
ást og umhyggju. Þá var Hulda ávallt
þakklát fyrir aðstoð sem hún hlaut frá
föður okkar á þessum tíma. En fyrst
og fremst var það þó ótrúlegum dugn-
aði Huldu sjálfrar að þakka að henni
tókst með glæsibrag að ala upp allan
barnahópinn sinn og koma þeim vel
til manns. Öll eru þau mikið myndar-
og dugnaðarfólk og bera foreldrum
sínum fagurt vitni.
Eftir að börnin voru uppkomin tók
elsti sonurinn, Jóhann Magnús, við
búi á Hafrafelli II. Hulda fór að vinna
utan heimilis, í Króksfjarðarnesi og
víðar. En systir mín fann hamingjuna
á ný. Hún kynntist elskulegum
manni, Halldóri Jónssyni frá Garps-
dal. Þau felldu hugi saman og gengu í
hjónaband 8. janúar 1972. Þetta varð
þeim báðum mikið gæfuspor. Halli,
eins og við köllum hann alltaf, um-
vafði börnin hennar hlýju og barna-
börnin öll kalla hann afa og elska
hann og virða, eins og hann á svo
sannarlega skilið. Hulda og Halli
bjuggu í Króksfjarðarnesi til ársins
1995 að þau fluttu í Hafnarfjörð, og
hefur heimili þeirra verið þar síðan,
nú síðast á Álfaskeiði 64. Þann tíma
sem þau bjuggu í Króksfjarðarnesi og
síðar var heimili þeirra sem miðstöð
fyrir stórfjölskylduna, vini og aðra
ferðalanga sem þar bar að garði, ekki
síst þá sem fluttir voru úr sveitinni, en
leituðu gjarnan í heimahagana í frí-
um. Munu margir minnast þessa með
þakklæti, enda voru þau bæði gestris-
in og velviljuð og vildu hvers manns
vanda leysa.
Hvað mig persónulega varðar vil
ég láta þess getið að eftir að ég missti
eiginmann minn hefur enginn sýnt
mér meiri umhyggju og elsku en
Hulda mín og Halli. Alltaf hafa þau
fylgst með mér daglega og viljað vita
um mína líðan. Börnin hennar öll hafa
verið mér eins góð og væru þau mín
eigin börn.
Síðastliðin ár hafa verið systur
minni erfið vegna veikinda, en hún
greindist með illkynja æxli í lungum.
Hún tók þessu með sama dugnaði og
öðrum erfiðleikum í lífinu, kvartaði
aldrei og sagði jafnvel að sér liði bara
vel þótt oft væri hún sárþjáð og auð-
séð að hverju stefndi. Þurfti hún oft
að fara á sjúkrahús, einkum St. Jós-
epsspítalann í Hafnarfirði. Þar fékk
hún góða umönnum og er hér með
þakkað fyrir það. Hún andaðist síðan
hinn 16. júní sl., umvafin umhyggju
eiginmanns síns, barna og fjölskyldu.
Sjálfri finnst mér það huggun að hafa
fengið að vera með þeim þessa síð-
ustu daga. Öll höfum við misst mikið
en sárastur er söknuðurinn hjá Halla
mínum sem unni konu sinni mjög
heitt og vildi hennar ráð í einu og öllu.
Guð styrki þig í sorginni, elsku Halli
minn. Ég votta einnig börnum henn-
ar, tengdabörnum og fjölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð. Samúðar-
kveðjur og þakkir færi ég einnig frá
systkinum mínum og allri fjölskyld-
unni. Með sárum söknuði kveðjum við
þessa góðu hetju og biðjum Guð að
varðveita sálu hennar. Minninguna
geymum við í hjarta okkar.
Arndís Magnúsdóttir
(Dísa systir.)
Mig langar að minnast með fáein-
um orðum móðursystur minnar,
Huldu Pálsdóttur, en hún andaðist
hinn 16. þ.m. Raunar var Hulda upp-
eldissystir móður minnar og því ekki
um blóðbönd að ræða. Ég og systkini
mín nefndum hana þó ávallt Huldu
frænku. Hygg ég að svo hafi einnig
verið með flest börn annarra uppeld-
issystkina hennar.
Ég kynntist þessari mætu konu
mjög vel þegar á unga aldri. Trúlega
var ég níu ára gamall þegar Hulda
bauð mér að dvelja hjá sér og börnum
sínum sex á heimili þeirra að Hafra-
felli II í Reykhólasveit. Var þetta
raunar í fyrsta sinn sem ég var í
lengri tíma í burtu frá foreldum mín-
um. Það var því áreiðanlega ekki auð-
velt að þóknast þessu borgarbarni
sem meðal annars var eigi lítið mat-
vandur. Hjá mér stendur þessi tími
þó í minningunni sem einstaklega
ánægjulegur og eftirminnilegur. At-
læti frænku minnar og barna hennar
allra var með þeim hætti að mér varð
það ákaflega fljótt og vel ljóst að ég
var sérlega velkominn á þetta heimili.
Á þessum tíma, fyrir röskum fjöru-
tíu árum, hafði ég sem barn vafalaust
takmarkaðan skilning á aðstæðum á
þessu heimili og þeirri erfiðu lífsbar-
áttu sem Hulda og börn hennar háðu.
Hulda bjó þá ein ásamt sex börnum
sínum og stunduðu þau búskap.
Mann sinn, Hafliða, hafði hún misst
um sjö árum áður, frá ungum börn-
um. Jörðin var lítið nýbýli úr Hafra-
felli, þaðan sem Hafliði var. Mér varð
síðar ljóst að búið var lítið, efnin rýr
og húsakostur þröngur. Þótt ótrúlegt
kunni að virðast gerði ég mér þó á
þessum tíma aldrei grein fyrir þessu.
Var það vegna þess hlýja og jákvæða
andrúmslofts sem ríkti á heimilinu.
Frænka mín geislaði ávallt af lífsgleði
og þennan dýrmæta eiginleika höfðu
börn hennar öll erft eða lært. Allir á
heimilinu hjálpuðust að og undu glað-
ir við sitt. Við mig var svo sannarlega
dekrað á þessu heimili. Aldrei varð ég
þess raunar var að aðra skorti þar
nokkuð heldur. Var svo fyrir að þakka
dugnaði og ósérhlífni þessarar elju-
sömu konu, sem jafnan gekk brosandi
til allra verka. Hafi einhvern skort
eitthvað var sem minnst um það rætt,
en Hulda fann sínar leiðir til þess að
öllum liði vel.Mér finnst ánægjulegt
að rifja upp þennan tiltölulega
skamma tíma sem ég dvaldi í skjóli
frænku minnar og hafði mikla ánægju
af samvistum við börn hennar. Auk
margra gleðistunda finnst mér, með
auknum aldri og þroska, þessi tími
hafa verið mér dýrmæt lífsreynsla
sem ég hefði ekki viljað missa af. Þótt
hæglát og lítillát væri gaf Hulda mik-
ið af sér sem persóna.
Hygg ég að fáum hafi dulist það
sem henni kynntust hvaða mann hún
hafði að geyma. Það hefur sannarlega
verið mér hollt veganesti í lífinu, ekki
síst þegar eitthvað smávægilegt hef-
ur bjátað á, að minnast jákvæðs lífs-
viðhorfs þessarar mætu konu, sem
jafnan tókst á við erfiðleika lífsins
með bros á vör. Það mun ég ekki síður
gera, nú eftir að hún hefur kvatt
þennan heim.
Ég votta eiginmanni Huldu, öðling-
num Halldóri Jónssyni, börnum
hennar og öðrum vandamönnum inni-
lega samúð.
Bið ég Guð að blessa minningu
hennar.
Guðlaugur Stefánsson.
Elsku amma, það var svo gaman að
koma til ykkar afa í heimsókn, en sér-
staklega þegar þið áttuð heima á
Hafrafelli og við fórum út að tína ber,
þú, ég og mamma. Það var svo gam-
an.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Takk fyrir allt, elsku amma mín.
Berglind Dís.
En einhverra hluta vegna lifir líka sú
minning þegar hann flutti inn bamb-
usstangir og geymdi þær á svölunum
hjá sér og ömmu. Ekki er gott að
segja hvers vegna sú minning er
svona sterk en sennilega hefur mér
þótt það óskaplega merkilegt hjá
honum. Nú kveð ég hann í síðasta
sinn og vona að við hittumst einhvers
staðar, einhvern tímann aftur. Ég
bið hann að hvíla í friði og vaka yfir
ömmu og okkur hinum.
Jóhann Geir.
Genginn er yfir á annað svið til-
verunnar tengdafaðir minn, Jóhann
Kristinn Guðmundsson. Hann and-
aðist föstudaginn 13. júní á
hjúkrunarheimilinu í Sóltúni í
Reykjavík.
Jóhann fæddist 3. mars 1921, son-
ur hjónanna Margrétar Sigurðar-
dóttur frá Ísafirði og Guðmundar Jó-
hannssonar, togaraskipstjóra frá
Ytri-Njarðvík á Suðurnesjum.
Systkini hans eru Baldur (1925–
1999), Gísli (1926–1994), Sigurður
(1930–1999) og Guðbjörg (1928). Jó-
hann ólst upp í Reykjavík, Skerja-
firðinum og í Fífuhvamminum í
Kópavogi og á tímabili flutti fjöl-
skyldan til Bretlands en þá var Guð-
mundur faðir hans skipstjóri á
breskum togara.
Innan við tvítugt hleypti Jóhann
heimdraganum og fór til Bretlands
og lærði verslunarfræði og starfaði
þar lengst af við að kaupa og selja
fisk á uppboðsmörkuðum og þá að-
allega í Fleetwood. Sagði hann mér
marga söguna frá þeim tíma er hann
dvaldi ytra, t.d. hvernig stirtlunni á
steinbítnum var breytt í dýran Do-
wer-sólkola sem borgaði upp kostn-
aðinn á öllum fiskinum eða frá
frostavetrinum mikla á stríðsárun-
um, líklega ’42, þegar fraus í öllum
koppum innanhúss. Hann starfaði
ytra öll stríðsárin en hélt þá heim
eftir stríðið. Eftir heimkomuna
starfaði Jóhann mest við verslunar-
störf og þá mest við innflutning hjá
Garðari Gíslasyni & co og síðar við
sitt eigið fyrirtæki, Sandvík hf., þar
sem hann fékkst við að flytja inn
vörur til fiskveiðiflotans, s.s. net,
toghlera, víra og fleira.
Á Ísafirði hitti hann konuefni sitt,
sæmdarkonuna Guðríði (Gurru),
dóttur Mathíasar Sveinssonar, kaup-
manns á Silfurtorgi, og Bergþóru
Árnadóttur, konu hans, og giftust
þau 1949. Hófu þau búskap syðra og
bjuggu lengst af á Melabraut á Sel-
tjarnarnesi og síðar í Sólheimum 45
og nú síðast í Sóltúni 28 í Reykjavík.
Þeim hjónum varð þriggja barna
auðið; elst er Erna Elísabet og á hún
fjóra syni og þrjú barnabörn, þá
Bergþóra Margrét sem á tvær dæt-
ur og tvo syni og tvö barnabörn, svo
Matthías Árni sem á tvær dætur og
einn son.
Jóhann stundaði golfíþróttina af
kappi og náði oft góðum árangri í
keppni en varð um síðir að leggja
hana á hilluna vegna parkinson-sjúk-
dómsins sem hrjáði hann hin síðari
ár en þó ekki á mjög háu stigi. Skák-
in var honum einnig hugleikin og
tókumst við oft á við skákborðið. Jó-
hann var víðlesinn og fróður og kom
maður aldrei að tómum kofunum,
það var nánast sama hverju maður
bryddaði upp á, alltaf var hann
heima í hlutunum og alltaf gat hann
bætt við og sagt manni sögu og ein-
hvern fróðleik.
Að lokum vil ég þakka þær stundir
sem ég fékk að vera með honum Jó-
hanni og og dreypa á þekkingar-
brunni hans og hvernig tekið var á
móti mér þegar ég kom á heimili
hans og Gurru og bjó þar um tíma.
Var mér tekið eins og ég væri þeirra
eigin sonur alla tíð.
Elsku Gurra, Erna, Bergþóra,
Matthías og börnin, megi minningin
um góðan dreng lifa með okkur og
styrkja.
Erling Rafn Sveinsson.