Morgunblaðið - 23.06.2003, Blaðsíða 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. JÚNÍ 2003 23
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.9
7
Mínar fyrstu minn-
ingar eru um þig,
Daddi, stóri bróðir
minn. Þú varst alltaf
svo kátur og fjörmikill.
Þú spilaðir svo listavel
á trompet með lúðra-
sveit Akureyrar í fallega bláa bún-
ingnum þínum. Ég heyrði þig æfa á
hverjum degi og það heyrðu allir
nágrannar okkar líka, þótt þú not-
aðir hljóðdeyfi. Það eru líka margir
skátar alls staðar af landinu sem
eiga þá minningu frá skátamótum
að vera vaktir eldsnemma með
lúðraþyt.
Um tíu ára aldur byrjaðir þú í
skátahreyfingunni og varst skáti
alla tíð. Allt í herberginu þínu og
áhugamál minntu á skátastarfið.
Skildir og stórir skátastafir með
gæru, kögri og fallegum merkjum
KRISTJÁN
MARINÓ FALSSON
✝ Kristján MarinóFalsson fæddist á
Akureyri 15. júlí
1956. Hann lést á
heimili sínu 5. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Höfðakapellu á Ak-
ureyri 12. mars.
frá landsmótum. Mjög
spennandi í mínum
augum.
Stundum hannaðir
þú líka merki fyrir mót
og vandaðir þig ákaf-
lega mikið. Teiknaðir
aftur og aftur þangað
til þú varst ánægður
með handbragðið.
Tólf ára slasaðist þú
illa, þegar verið var að
hlaða brennu fyrir
gamlárskvöld. Hluti úr
brennunni hrundi yfir
höfuð þitt. Þrautseigja
þín og styrkur kom
þér heim. Þótt ég væri bara fjög-
urra ára kallaði ég á pabba þegar
þú komst gangandi í áttina til mín
og sagði honum að fara með þig
strax á sjúkrahúsið, þú værir
meiddur. Þegar ég sá þig næst var
höfuð þitt allt reifað. Þú varst fyrsti
sjúklingurinn sem ég hjúkraði. Dag-
lega keypti mamma maltöl sem ég
gaf þér að drekka með röri. Það var
ekki gaman að fara og skilja þig eft-
ir. Mig langaði að hafa þig heima.
Það var kraftaverk að þú skyldir
lifa. En þú heyrðir aldrei aftur með
öðru eyranu og annað augað var illa
farið. Ég var samt svo glöð þegar
umbúðirnar fóru, hvað eru nokkur
saumaspor? Þú varst alveg jafngóð-
ur fyrir því.
Ég hefði ekki getað átt betri
bróður, á hverjum degi fórstu með
mig í hjólatúr og stoppaðir stundum
í sjoppu til að kaupa smánammi
handa mér fyrir vasapeninginn, en
fékkst þér ekkert sjálfur.
Seinna þegar ég stækkaði hlust-
uðum við alltaf saman á útvarps-
leikritið á fimmtudagskvöldum og
spiluðum svo saman fram á kvöld.
Alltaf gastu fundið einhvern tíma
fyrir mig, þótt þú værir að læra til
stúdents í MA, í skátunum og hefðir
svo eignast nýtt áhugamál sem átti
eftir að fylgja þér alla tíð síðan, lyft-
ingar. Þú varst alltaf mjög sterkur
og lagðir mikið á þig við æfingar.
Margfaldur Akureyrar- og Íslands-
meistari í lyftingum og kraftlyfting-
um. Allir verðlaunapeningarnir þín-
ir, flestir gylltir, bera afrekum
þínum merki. Það var oft kátt
heima eftir mót, húsið fullt af sterk-
um, glöðum og svöngum lyftinga-
mönnum, góðum vinum þínum. Já,
þú áttir marga vini, þín létta lund
og góðmennska laðaði að.
Í gegnum skátana kynntist þú
mörgum erlendum skátum sem
urðu vinir þínir fyrir lífstíð. Margir
þeirra voru Finnar sem vöktu
áhuga þinn á landi og þjóð. Mamma
veiktist og lést 1980, það var þér
þungbær raun. Þú ákvaðst að
breyta til og fluttir til Finnlands,
þar sem þú varst í fimm ár. Í tvö ár
varstu við háskólanám í ensku og
finnsku. Málakunnáttan var mikil
og þú varst vel gefinn námsmaður.
Þetta erfiða mál, finnsku, talaðirðu
reiprennandi og ortir jafnvel á því
máli líka.
Ég saknaði þín, þegar þú bjóst
úti, en við skrifuðumst alltaf á. Sund
var líka meðal áhugamála þinna.
Það eru ekki mörg ár síðan ég sá
þig synda í sjó eins og ekkert væri.
Þegar bera fór á þunglyndissjúk-
dómi var það jafnaðargeð þitt og
húmorinn, sem aldrei var langt und-
an, sem léttu marga þraut. Síðari
árin hrakaði líkamlegri heilsu þinni
líka, hjarta þitt var orðið veilt og
sjúkdómar farnir að hrjá það. Oft
sátum við og töluðum saman í
marga klukkutíma um allt milli him-
ins og jarðar. Það var svo notalegt
að koma á heimili þitt sem þú hafðir
fegrað með fallegum munum. Þú
varst fagurkeri í þér. Allt í röð og
reglu nema bréfaskriftirnar, sem
voru í skipulegri óreglu eins og þú
sagðir og brostir. Aldrei hef ég séð
nokkra manneskju skrifa eins mikið
af bréfum og þig. Pennavinir í öllum
heimshornum og ljóð hér og þar.
Þú rifjaðir oft upp gamla daga
þegar þú varst hjá ömmu á Sand-
inum á sumrin og þegar ég var lítil.
Ekki varstu gamall þegar þú rog-
aðist með mig í fanginu og lagðir
mig í rúmið, þegar ég hafði sofnað á
gólfinu. Þú sýndir oft væntumþykju
þína með óvæntum gjöfum og það
þurfti heldur ekki mikið til að gleðja
þig.
Enginn hefur sagt eins oft við
mig hversu vænt honum þætti um
mig og þú.
Þó að þetta sé fátæklegt hjá mér
vona ég að skrif mín ylji góðum vin-
um þínum um hjartarætur. Þeim
færi ég mínar bestu kveðjur og
þakkir fyrir vináttu þeirra og kær-
leik í þinn garð. Elsku Daddi minn,
það er mín vissa að allt sem við ger-
um í þessu lífi muni enduróma í því
næsta. Því veit ég að þú ert nú á
frábærum stað.
Elsku bróðir, þökk sé þér,
þá ást og hlýju er gafstu mér.
Ef eitthvað skyldi bjáta á
sannur vinur varstu þá.
(SHF.)
Kveðja,
Sigríður Hrönn Falsdóttir.
Þegar ég nú kveð ástkæran og
elskulegan bróður minn eru mér
efst í huga allar þær góðu og
skemmtilegu minningar sem ég á
frá okkar björtu og yndislegu æsku-
árum.
Fyrir þær og hversu góður bróð-
ir, frændi og mágur hann var verð
ég og fjölskylda mín alltaf þakklát.
Guð blessi minningu hans.
Sigurvina Kristjana Falsdóttir.
Elsku Maja mín, þú
skilur eftir stórt
skarð sem erfitt er að
fylla. Mér finnst erfitt
að finna réttu orðin til
að lýsa þér, þú varst svo stórbrot-
inn persónuleiki. Það er svo ótal-
margt sem kemur upp í hugann,
t.d. hvað þú varst einstaklega hlý
og góð, hvað þú lagðir mikla alúð
við allt ungviði, hvort sem það
voru lömb, folöld, hvolpar eða
börn. Svo var þessi óþrjótandi
áhugi á ævistarfinu sem var bú-
skapurinn, þar varstu á heimavelli,
gekkst í öll störf af heilum hug og
fullum krafti. Þú hafðir svo mikla
ánægju af bústörfunum og sér-
staklega, að ég held, þeim stund-
um sem þú áttir í fjósinu, þar var
þitt einkasvæði. Ekki varstu nú
minni húsmóðir en bóndi. Á heim-
ilinu var allt nýtt til hins ýtrasta,
úr mjólkinni bjóstu til þitt eigið
smjör og súrmjólk, rjóma, skyr og
allt það sem þú hugsanlega gast
gert. Þú hugsaðir um heimilið af
miklum myndarskap.
Ég man líka hvað það var gam-
an að sitja og spjalla við þig. Þú
vissir svo margt, þú gast sagt mér
svo mikið frá gamla tímanum og
þú þekktir svo marga, vissir
hvernig allir voru skyldir og þar
fram eftir götunum. Við gerðum
ýmislegt saman, manstu t.d. þegar
ég lét þig keyra bíl? Þeir feðgar
höfðu nú ekki mikla trú á þér sem
bílstjóra, en þú sagðir þeim að þú
gætir það vel og auðvitað gastu
það eins og allt annað, sem þú
tókst þér fyrir hendur. Við fórum
rúnt yfir í Ytra-Áland og hlógum
alla leiðina. Svona mætti lengi
telja.
En elsku Maja mín, nú veit ég
að þú ert á góðum stað og Guð hef-
ur losað þig undan þjáningum
veikinda. Nú siturðu uppi hjá engl-
unum og vakir yfir okkur hinum.
Ég bið góðan Guð að geyma þig og
gefa Vigga, Óla, Karen og barna-
börnunum tveimur styrk til þess
að takast á við sorgina.
MARÍA
JÓHANNSDÓTTIR
✝ María Jóhanns-dóttir fæddist í
Hvammi í Þistilfirði
6. desember 1931.
Hún lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Nausti á Þórshöfn 9.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Svalbarðs-
kirkju 14. júní.
Takk fyrir allar
stundir sem við áttum
saman. Ég veit að ég
er betri manneskja
eftir að hafa kynnst
þér.
Hildur Salína.
Þegar ég sem
strákur hitti Maríu
frænku heillaðist ég
svo af þessari glað-
legu og skemmtilegu
konu að mig langaði
til að fá að vera hjá
henni í sveit. Loks
kom að því ég átti að fá að fara og
vera í vikutíma, sú vika átti eftir
að breyta lífi mínu mikið, því upp
frá því vildi ég helst hvergi annars
staðar vera en á Syðra-Álandi hjá
Maju og Vigga. Síðan þá eru vik-
urnar sem ég hef dvalið þar orðnar
óteljandi.
Á svona stundu koma margar
minningar upp í kollinn, eins og
þegar frænka gaf mér fyrstu
kindina, botnótta gimbur með heil-
rifumarkinu hennar, sagði hún að
bestu kindurnar væru með því
marki. Alltaf þegar ég vaknaði á
morgnana beið hafragrauturinn og
súra slátrið á borðinu, enda var
frænka yfirleitt búin að vera lengi
á fótum áður en aðrir á bænum
vöknuðu. Hún þurfti nefnilega að
mjólka kúna sína og búa til allar
hugsanlegar afurðir úr mjólkinni.
Það var fátt matarkyns sem
frænka gat ekki búið til, reyndar
þurfti hún sárasjaldan í kaupstað.
Ég var alltaf viss um að frænka
yrði háöldruð kona, því maður gat
varla ímyndað sér heilbrigðara líf-
erni en hennar, þó að hún hafi allt-
af unnið mikið. Það var hennar líf
og yndi að baka, elda og snúast í
kringum kindurnar. Krafturinn í
þessari konu var alveg ótrúlegur,
henni féll aldrei verk úr hendi.
Hvernig komst hún eiginlega yfir
þetta allt saman?
Þegar svo fréttin um veikindi
hennar barst mér var eins og
kaldri vatnsgusu væri skvett fram-
an í mig, ég hélt alltaf að ekkert
gæti stöðvað hana. Mikið var sárt
að horfa upp á það, hvernig hún
smám saman gat ekki sinnt þeim
verkum sem hún hafði alltaf gert
og hafði svo mikið yndi af. Síðan
þegar ég kom í sauðburðinn í vor
þá var engin Maja frænka til að
taka á móti mér brosandi í dyr-
unum, mikið var það skrítið og
bærinn svo tómlegur án hennar.
En svona er lífið og maður verður
að taka því og reyna að hugsa bara
um allar stundirnar sem við áttum
saman; þær voru ómetanlegar.
Fyrir þær vil ég þakka, það var
svo margt sem hún kenndi mér. Ef
ég hefði ekki kynnst henni liti ég
lífið örugglega öðrum augum. Þús-
und þakkir fyrir allt saman.
Kristján Ingi
(Kiddi ráðsmaður).
Hún er fallin háa eikin prúða.
Þessi ljóðlína kom mér í hug er
ég heyrði lát vinkonu minnar Mar-
íu Jóhannsdóttur Syðra-Álandi.
Ég átti því láni að fagna að
vinna með henni að félagsmálum
kvenna um margra ára skeið, en
hún var lengi formaður Kven-
félagasambands Norður-Þingey-
inga.
Í huga mínum var hún og verður
alltaf ímynd fjallkonunnar, hávaxin
og glæsileg í íslenska þjóðbúningn-
um, djörf í máli, hafði ákveðnar
skoðanir og var ófeimin að láta
þær í ljós.
Hún var mikið náttúrubarn,
unni landinu sínu og bújörðinni
heitt og bar velferð lands og þjóð-
ar fyrir brjósti. Það er ávinningur
hverri manneskju að fá að kynnast
svo heilsteyptri konu sem María
var.
Fyrir hönd Kvenfélagasambands
Norður-Þingeyinga vil ég færa
henni hugheilar þakkir fyrir störf
hennar þar, sem öll voru unnin af
einstökum dugnaði og heilindum.
Aðstandendum votta ég einlæga
samúð.
María Pálsdóttir, Vogum.
Við þökkum samfylgd
þína
í þessi fjölmörgu ár.
Blessi þig allir englar
og alfaðir tignarhár.
Um eilífðar brautir þér beini
blessaður frelsarinn.
Ljósið á himninum logar
ENGILBERT
GUÐMUNDSSON
✝ Engilbert Guð-mundsson fædd-
ist á Stokkseyri 8.
ágúst 1924. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
29. apríl síðastliðinn
og var útför hans
gerð í kyrrþey frá
Fossvogskapellu 12.
maí.
og ljómi um veginn þinn.
Börnin þín Jesús blessi,
býður þeim faðminn sinn,
þá veistu að Guð er góð-
ur
og gefur þér viðhorf ný.
Í frelsarans náðar faðmi
þú fagnar á himins
grund,
yfir þér englar hans vaka
hverja einustu lífsins
stund
(Á. H.)
Elsku Inger og aðrir
aðstandendur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Guð veri með ykkur.
Sigrún Pálsdóttir.
Gunnar B. Ólafs,
tengdafaðir minn,
sem lést 92ja ára að
aldri, hafði á sinni
löngu ævi ferðast um
allan heiminn. Það
var löngu áður en ég
kynntist honum. Fólk
segir að ferðalög hafi verið eitt af
því sem honum var mikilvægast.
En hann talaði næstum aldrei um
það sem hann sá og upplifði á ferð-
um sínum. Kannski taldi hann það
ekki nógu áhugavert, enda fannst
honum lítið til þess koma þegar
fólk var leiðinlegt, montið eða upp-
tekið af eigin visku. Hann lagði
einungis eitthvað til málanna ef
það hitti kjarna málsins, var fynd-
ið, eða hvort tveggja. En jafnvel
þegar hann var þögull, voru
björtu, bláu augun hans jafn skýr
og frískandi og íslenski sjórinn og
himinninn sem hann elskaði næst-
um eins mikið og fjölskylduna. Þá,
skyndilega, sagði gamli maðurinn
eitthvað hnyttið eða fyndið og
GUNNAR B.
ÓLAFS
✝ Gunnar B. Ólafsfæddist í Mýrar-
húsum á Seltjarnar-
nesi 18. apríl 1911.
Hann lést 20. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 27.
maí.
maður skammaðist sín
sárlega fyrir að hafa
talið hann vera gaml-
an mann. Í stað þess
hefði maður átt að sjá
í honum sannan að-
alsmann, mann sem
létt og áreynslulaust
notaði hæfileika sína
og innsæi.
Óháð oki aldursins,
sem allir verða að
bera, var hann alltaf í
útliti einn „elegant-
asti“ maðurinn sem
ég hef hitt og gæddur
náttúrulegu stolti.
Í þessu fólst að
hann kvartaði aldrei né bar leynd-
armál hjarta síns út á torg. Og
auðvitað giftist hann konu sem
hann gat sjálfur verið stoltur af.
Því að smekkur hans var óbrigðull.
Ég segi því ekki meira um
einkalíf Gunnars, heldur vitna í
óþekkt kvæði sem hann hefði
sennilega svarað með ef einhver
hefði spurt hann hvað það væri að
vera maður. – En vitanlega bar
hann ekki slíkt út á torg:
Uppi dregur ellin grá
æskuna í lokin.
Ekkert stendur eftir þá
eilífðin er fokin.
Eva Klingenstein.