Morgunblaðið - 02.07.2003, Blaðsíða 28
MINNINGAR
28 MIÐVIKUDAGUR 2. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Björn ÁsgeirGuðjónsson
trompetleikari og
hljómsveitarstjóri
fæddist í Reykjavík
7. mars 1929. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
í Reykjavík hinn 23.
júní síðastliðinn. For-
eldrar Björns voru
Guðjón Þórðarson
skósmiður í Reykja-
vík og formaður
Lúðrasveitar
Reykjavíkur, f.
12.10. 1901, d. 2.9.
1952, og kona hans Anna Jóns-
dóttir húsmóðir, f. 15.9. 1895, d.
16. 3. 1984. Systir Björns er Þóra
Guðjónsdóttir, hennar maður var
Jóhannes Ó. Guðmundsson við-
skiptafræðingur. Börn þeirra eru
fjögur. Bróðir Björns er Guð-
mundur Guðjónsson múrari í
Reykjavík, f. 16.8. 1933. Hann á
fjögur börn.
Björn kvæntist 28.8. 1957 Ingi-
björgu Jónasdóttur fyrrv. fram-
kvæmdastjóra, f. 2.5. 1932. For-
eldrar Ingibjargar voru Jónas
Guðmundsson ráðuneytisstjóri og
formaður Sambands íslenskra
sveitarfélaga, f. 11.6. 1898, d. 4.7.
1973, og kona hans Sigríður Lúð-
víksdóttir húsmóðir, f. 7.11. 1903,
d. 1.5. 1991. Börn Björns og Ingi-
bjargar eru: 1) Jón-
as tónlistarkennari,
f. 29.1. 1958, d. 28.9.
1997, kvæntur
Svövu Hjaltadóttur,
f. 1.2. 1952. Börn
þeirra eru: Ingi-
björg, f. 6.10. 1982,
Birna Dröfn, f. 24.1.
1985 og Atli, f. 12.3.
1988. Dóttir Svövu
er Kristín Björg
Kristjánsdóttir, f.
17.5. 1972. 2) Anna
Þóra kaupmaður, f.
13.9. 1962, gift Gylfa
Björnssyni sjón-
tækjafræðingi. Börn þeirra eru:
Georg, f. 13.5. 1994, og Hinrik, f.
22.3. 1996. Fyrri eiginmaður
Önnu er Brynjar Konráðsson.
Þeirra sonur er Björn Leó, f. 13.8.
1985. 3. Dóttir Ingibjargar er Sig-
ríður Ólafsdóttir hjúkrunarfræð-
ingur, f. 15.12. 1953, gift Árna
Rafnssyni viðskiptafræðingi, f.
26.9. 1952. Börn þeirra eru: Rafn,
f. 13.5. 1977, Elmar, f. 14.5. 1982,
Árni Valur, f. 24.2. 1988 og Páll
Frímann, f. 12.10. 1991. Dóttir
Sigríðar er Ingibjörg María Guð-
brandsdóttir, f. 30.5. 1970.
Útför Björns Ásgeirs verður
gerð frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík í dag og hefst athöfnin klukk-
an 13.30. Jarðsett verður í Gufu-
neskirkjugarði.
Við fráfall ættingja eða vinar
verður þeim sem eftir lifa ljóst að
tómið sem þá myndast verður þaðan
í frá einungis fyllt með hugsunum
og minningum. En hvað ræður því
hvaða minningar lifna og hvaða
hugsanir verða ofan á þegar tómið
er fyllt? Í tæpa hálfa öld hef ég,
mágkona Björns Á. Guðjónssonar,
vitað af honum í önn hversdagsins
og deilt með honum ótal hátíða-
stundum, en þar naut hann sín
einkar vel. Hann sagði sögur á sinn
svo mjög persónulega hátt. Hann
ræddi tæpitungulaust um stjórnmál
sem einbeittur vinstri maður. Hann
beitti sinni víðkunnu kímnigáfu hve-
nær sem var og gat verið stríðinn.
Hann ögraði með spurningum sín-
um sem oft var erfitt að svara og
komu manni í bobba. Gagnrýninn
var hann þegar umræðan snerist um
tónlist. Hann var gleðimaður og
smekkmaður, sjálfur alla tíð „pjatt-
aður“. Hann var af gamla skólanum
og fannst að karlmenn ættu ekki að
vera með svuntu, önnum kafnir við
húsverk. Hann skildi ekki þörf
sumra kynbræðra sinna fyrir að að
vera sífellt að smíða og lakka, hann
sá ekki að þess þyrfti með, það var
hægt að gera svo margt skemmti-
legra. Það var aldrei nein lognmolla
yfir þessum manni. Hann náði mjög
vel til barna og kom það m.a. fram í
starfi hans sem stjórnanda Skóla-
hljómsveitar Kópavogs. Minnist ég
þess að hans eigin börn fundu til af-
brýðisemi gagnvart börnunum og
unglingum í hljómsveitinni, fannst
allt snúast um þau. Börnin hans og
barnabörnin voru þó með honum í
hljómsveitarstarfinu, einkum Jónas
sonur hans og átti það eftir að móta
hans líf og störf. Björn reyndi að
gera mig, sem ungling, glögga á tón-
list með því að bjóða mér með sér
margoft á sinfóníutónleika og óperu-
söng í Þjóðleikhúsinu þar sem hann
lék með hljómsveitinni. Hann var
afalegur við börnin mín og þau
minnast hans með hlýju. Hann sýndi
mér og fjölskyldu minni alla tíð að-
eins sínar bestu hliðar. Gagnkvæm
vinátta og virðing ríkti milli okkar
svo lengi sem við þekktumst og fyrir
það er ég þakklát á kveðjustund.
Björn Ásgeir Guðjónsson var
maður 20. aldar: kreppa, stríðsár,
lýðveldisstofnun, herstöð, þorska-
stríð og kalt stríð ásamt vesturbæ
Reykjavíkur mótuðu líf hans og við-
horf að ógleymdri tónlistinni, Kaup-
mannahafnarárunum við tónlistar-
nám og fjölskyldu hans. Hann
fæddist á Bráðræðisholtinu í Páls-
húsum við Lágholtsveg, vestast í
vesturbæ Reykjavíkur. Anna móðir
hans var eitt þeirra barna sem urðu
heimilislaus eftir jarðskjálftana
miklu á Suðurlandi 1896, þá eins árs
að aldri. Foreldrar hennar bjuggu í
Flóanum en þar féll eða skemmdist
fjöldi bæjarhúsa og svo var um
heimili Önnu. Björn Jónsson rit-
stjóri Ísafoldar og síðar annar ráð-
herra Íslands er kunnur fyrir þá að-
stoð sem hann stóð fyrir til hjálpar
börnunum sem illa urðu úti. Eftir
skjálftana, sem voru að hausti, hafð-
ist fólk við í skýlum gerðum úr hey-
böggum, rúmábreiðum og öðru
slíku. Í roki og stórrigningum dag-
ana eftir skjálftana leið öllum illa,
ekki síst börnunum. Björn lét flytja
börnin sem við bágust kjör bjuggu
til Reykjavíkur og kom þeim fyrir á
heimilum þar. Sum þeirra fóru þó
aldrei aftur austur eins og þó var
ráðgert, meðal þeirra var Anna, sem
lét skíra elsta son sinn Björn til
minningar um velgjörðarmann sinn,
Björn Jónsson ritstjóra og ráðherra.
Tónlistinni hefur Björn sennilega
kynnst fyrst hjá föður sínum Guð-
jóni Þórðarsyni sem um tíma var
formaður Lúðrasveitar Reykjavík-
ur. Björn hóf tónlistarnám sitt hjá
þeim Alberti Klahn, Karli Runólfs-
syni og Wilhelm Lansky Otto í
Reykjavík. Hjá Jóni Þórarinssyni
við Tónlistarskólann í Reykjavík
stundaði hann nám á árunum 1947–
49 og síðan við Det Kongelige
Danske Musik Konservatorium í
Kaupmannahöfn á árunum 1949–53,
þar sem aðalkennari hans var Kurt
Pedersen. Björn var trompetleikari
í Sinfóníuhljómsveit Íslands 1953–
60, trompetleikari við Stora Teatren
í Gautaborg 1960–61, og aftur við
Sinfóníuhljómsveit Íslands 1961–67.
Hann var stofnandi Skólahljóm-
sveitar Kópavogs 1967 og fyrsti
stjórnandi hennar 1967–95. Björn
var kennari við Tónlistarskólann í
Reykjavík 1957–59. Hann lék með
lúðrasveitinni Svani 1941–43. Með
Lúðrasveit Reykjavíkur lék hann á
árunum 1943–71 og var formaður
hennar 1963–66. Hann var varafor-
maður Félags íslenskra hljóðfæra-
leikara 1960. Hann var stjórnandi
Lúðrasveitar verkalýðsins 1964 og
stjórnandi Hornaflokks Kópavogs
frá stofnun hans 1977. Björn var fé-
lagi í Det Danske Trompeter Laug,
hann var heiðursfélagi Lúðrasveitar
Vestmannaeyja og Havnarhornor-
kestur í Færeyjum. Hann var valinn
heiðurslistamaður Kópavogs 1988.
Fyrir u.þ.b. 30 árum fór að bera á
sjúkdómi þeim sem smátt og smátt
svipti Björn starfsorku og loks lífs-
orku. Mörg ár tók að að greina sjúk-
dóminn og loks árið 1982 var hann
staðfestur sem mýlisskaði – MS-
sjúkdómur – langvinnur, oftast
hægfara sjúkdómur í miðtaugakerfi.
Árið 1997 flutti Björn í hjúkrunar-
heimilið Skógarbæ. Það var erfið
ákvörðun bæði fyrir hann og Ingi-
björgu konu hans en auðvitað
reyndu veikindi hans mjög á hennar
heilsu og þrek. Björn var þá 68 ára
og tvö ár liðin frá því hann hætti
störfum sem stjórnandi Skólahljóm-
sveitar Kópavogs. Fáeinum dögum
eftir að Björn fluttist í Skógarbæ,
lést sonur hans, Jónas, af slysförum
og árin sem þá fóru í hönd og Björn
átti ólifuð voru honum og nánustu
aðstandendum oft mjög erfið, eink-
um Ingibjörgu konu hans og Önnu
Þóru dóttur hans. Síðustu vikur lífs
hans voru aðeins stríð. Þær mæðgur
stóðu vaktina á vígvellinum að degi
sem nóttu, börðust fyrir hann með
öllum þeim vopnum sem þeim voru
tiltæk en urðu að gefast upp. Ég
sendi þeim og allri fjölskyldu Björns
Ásgeirs Guðjónssonar samúðar-
kveðjur.
Guðný Jónasdóttir.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.
(Tómas Guðmundsson.)
Þessi orð Tómasar finnast mér
eiga sérlega vel við þegar ég kveð
föður minn, Björn Á. Guðjónsson,
sem lést að kveldi 23. júní sl. eftir
löng og erfið veikindi. Ég er fegin að
við mamma vorum hjá honum þegar
hann lagði upp í það ferðalag sem
bíður víst okkar allra.
Pabbi var einstakur maður,
skemmtilegur með beittan og svart-
an húmor sem alls ekki allir skildu,
en það fannst honum ekki vandamál,
hann sagði þá bara: „Ég þoli ekki
húmorslaust fólk!“ Hann var gleði-
maður mikill og var eitt af hans
áhugamálum veisluhöld. Hann naut
sín vel í fallegum fötum og ekki
skemmdi fyrir ef þau voru eftir
fræga tískuhönnuði. Pabbi gat sagt
ótrúlegar sögur af sér og sínum og
minnist ég afmæla minna og sona
minna þar sem pabbi hafði orðið og
allir löðuðust að honum og veltust
um af hlátri. Hann var barngóður og
bar hag stráka minna fyrir brjósti.
Ekkert var of fínt fyrir þá og var
hann tilbúinn að gefa þeim allt.
Minningar um pabba hafa leitað á
hugann síðustu vikur og mér finnst
ég hafa endurlifað svo mörg atvik
allt frá því í æsku. Pabbi átti erfitt
með að neita mér um nokkurn hlut
og sagði alltaf já, sama hvaða vit-
leysa mér datt í hug. Það verða
skrítin jól, áramót og aðrir hátíð-
isdagar þar sem pabbi verður ekki
með okkur. Oft leið honum ekki vel
föstum í hjólastól en hann reyndi að
bera sig vel, en oft var það uppgef-
inn og þreyttur maður sem kvaddi.
Ég kveð pabba með söknuði en
veit að hans kvölum er nú lokið og
efast ég ekki um að nú hafa hann og
Jonni bróðir, sem hann saknaði mik-
ið, hist og eru farnir að smala saman
í lúðrasveit og þar verða æfðir flottir
marzar.
Góða ferð pabbi minn, þín dóttir,
Anna Þóra.
Ég vill minnast tengdaföður míns
sem kvaddi þennan heim 23. júní sl.
Ég minnist hans sem mikils gleði-
gjafa sem hafði gaman af að gleðjast
með fjölskyldu sinni og vinum, hann
var ávallt hrókur alls fagnaðar og
naut þess að segja sögur af sjálfum
sér.
Það var mér ótrúleg hvatning að
eiga Björn og Ingibjörgu að þegar
ég og Anna dóttir þeirra fórum út í
rekstur á fyrirtæki okkar fyrir um 8
árum. Björn vildi allt til leggja og
hringdi hann oftast nokkrum sinn-
um á dag til að fylgjast með hvað
hefði selst þann daginn. Ég naut
þess að finna hvað honum þótti
óendanlega vænt um strákana okk-
ar, og kallaði hann þá alltaf sínu
bestu vini. Björn var nautnaseggur,
naut lífsins að því marki sem hann
gat en ekki er algengt að fólk sem
hefur misst heilsuna svo ungt láti
ekki bugast. Hann velti sér ekki upp
úr örlögum sínum heldur reyndi að
sjá það spaugilega við lífið. Gaman
var að hafa hann í mat, hann kunni
að meta góð vín og vindla. Það verð-
ur skrítið að hafa hann ekki um jól,
þar skipaði hann stóran sess hjá
fjölskyldunni. Hann vildi koma
snemma á aðfangadag, fá að fylgjast
með strákunum koma úr jólabaðinu
og fara í jólafötin og það var skilyrði
að til væri viskí til að skála í fyrir
matinn. Ég þakka Birni fyrir hvað
hann tók mér opnum örmum og
gerði drauma mína að veruleika.
Ég kveð Björn tengdaföður minn
og votta Ingibjörgu og allri fjöl-
skyldunni samúð.
Gylfi Björnsson.
Við kveðjum elsku afa. Hann var
alltaf svo góður við okkur, hann
stríddi okkur oft og spurði hvort við
ættum kærustur.
Hann lánaði okkur hjólastólinn
sinn og leyfði okkur að rússa um
allt, hann fór í kappakstur við okkur
í garðinum, og hann var hjá okkur á
jólum og öllum hátíðum. En nú er
hann farinn. Það verður skrítið að
eiga ekki afa. Mamma hefur sagt
okkur að ef afi hefði átt eina ósk þá
hefði hann viljað keyra með okkur
um allan bæ, kaupa ís og njóta lífs-
ins.
Við söknum afa en vonum að hon-
um líði vel, hann var skemmtilegur,
góður og okkur þótti mjög vænt um
hann.
Bestu vinir afa,
Georg og Hinrik.
Ég vill minnast afa míns Björns
Guðjónssonar með örfáum orðum.
Hann átti stóran sess í mínu lífi
og minnist ég allra þeirra stunda
sem við áttum saman þó sérstaklega
þegar ég var yngri. Við eyddum
miklum tíma við horfa á vídeó og
voru þá dönsku myndirnar um Ol-
sen-bandet í miklu uppáhaldi. Við
gátum horft á þær aftur og aftur og
alltaf hlegið jafnmikið. Svo þegar ég
varð eldri kenndi hann mér á tromp-
et. Svo ég á honum að þakka það
sem er mér hvað kærast, það er tón-
listaráhugann.
Mér fannst alltaf aðdáunarvert
hversu hress hann var þrátt fyrir
veikindi sín og hvernig hann bar hag
minn alltaf fyrir brjósti sér. Ég vona
að honum líði vel núna og kveð hann
hér með vísu sem Linda, hjúkrunar-
kona á Skógarbæ, orti til hans og
lýsir honum ótrúlega vel.
Björn minn þú ert prýðismaður,
stundum fúll en oftast glaður.
Finnst þér mjöður mikið góður
betri en nokkurt mannafóður.
Kveðja,
Björn Leó.
Kveðja frá
Skólahljómsveit Kópavogs
Í dag kveðjum við hinsta sinni
Björn Guðjónsson, sem með elju og
krafti stofnaði Skólahljómsveit
Kópavogs fyrir hartnær 40 árum og
gerði hana að stórveldi á skömmum
tíma. Hans mikla brautryðjanda-
starf verður seint að fullu metið að
verðleikum og þeir eru ófáir sem
gengu í gegn um skóla tónlistarupp-
eldis hjá Birni í Skólahljómsveitinni.
Seint mun ég gleyma óttabland-
inni virðingu minni þegar ég tíu ára
gamall bar mig upp við hann í söng-
stofu Kársnesskóla og óskaði eftir
inngöngu í hljómsveitina. Ég komst
reyndar aldrei svo langt að segja til
um það á hvaða hljóðfæri ég vildi
læra, honum þótti kannski óþarfi að
ég hefði einhverja skoðun á því. Svo
þegar maður var byrjaður að læra
varð ekki aftur snúið. Björn hafði
sérstakt lag á að hrífa okkur krakk-
ana með sér í margháttuð verkefni á
þann hátt að samhliða því að gera
miklar kröfur og hafa aga á hópnum
var hann jafnframt félagi okkar og
vinur. Hann fór með okkur í margar
tónleikaferðir til útlanda, gerði tvær
hljómplötur og sá til þess að hljóm-
sveitin kom víða fram á þessum ár-
um. Það var gæfa mín að vera þátt-
takandi í hljómsveitinni og heiður að
fá að taka við af Birni þegar hann lét
af störfum.
Eftir áralanga baráttu við erfiðan
sjúkdóm er Björn nú horfinn á vit
feðra sinna en skilur eftir sig góðar
minningar og merk störf í þágu tón-
listaruppeldis á Íslandi. Við sem
störfum hjá Skólahljómsveitinni í
dag munum gera okkar besta til að
halda uppi merki hans og viðhalda
því starfi sem hann lagði grunninn
að.
Fyrir hönd Skólahljómsveitar
Kópavogs sendi ég Ingibjörgu,
Önnu Þóru og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Össur Geirsson.
Fregnir af fráfalli Bjössa komu
mér ekki á óvart. Um árabil hafði
Bjössi barist við erfiðan sjúkdóm
sem að lokum dró hann til dauða.
Síðustu vikurnar voru honum og
nánustu aðstandendum erfiðar.
Við Bjössi áttum margar sam-
verustundir einkum á mínum
bernskuárum. Um langt árabil var
Bjössi stjórnandi Skólahljómsveitar
Kópavogs. Spilaði hljómsveitin í
mörg ár fyrir leiki og í hálfleik á
leikjum íslenska landsliðsins í knatt-
spyrnu og öðrum stórleikjum í
knattspyrnu sem fram fóru á Laug-
ardalsvellinum. Alltaf bauð Bjössi
mér með á völlinn og þar fékk ég að
berja stjörnurnar augum, nánast frá
hliðarlínu. Ekki ónýtt fyrir ungan
patta með mikinn knattspyrnu-
áhuga. Þá horfðum við Bjössi saman
á ófáar vídeómyndir á þáverandi
heimili hans og Diddu á Reynimeln-
um. Var ég sendur út í sjoppu til að
leigja spólu og kaupa góðgæti með.
Þegar bílprófsaldri var náð var
Bjössi óspar að bjóða mér bílinn
sinn svo ég gæti farið á rúntinn og
sinnt mínum erindum. Kom það sér
eðlilega afskaplega vel.
Þó svo að samverustundum okkar
BJÖRN Á.
GUÐJÓNSSON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
LEGSTEINAR
Mikið úrval af legsteinum
og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík, sími 587 1960
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít