Morgunblaðið - 04.07.2003, Blaðsíða 38
MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hlín Eiríksdóttirfæddist í Winni-
peg í Kanada 20.
janúar 1916. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Holtsbúð í
Garðabæ hinn 29.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Eiríkur
Hjartarson raf-
virkjameistari og
skógræktarmaður
frá Uppsölum í
Svarfaðardal, f.
1885, d. 1981 og
Valgerður Kristín
Ármann, ættuð frá Norður-Dak-
ota í Bandaríkjunum, f. 1891, d.
1972. Systkini Hlínar eru Mar-
grét, f. 1914, d. 200l, Bergljót, f.
1917 d. 1992, Unnur, f. 1920,
Bergþóra, f. 1921, Valgerður, f.
1923, Auður, f. 1927 og Hjörtur,
f. 1928.
Hlín giftist Carli Brand hinn
3. desember 1944. Dætur þeirra
eru 1) Elísabet, f. 1945. Hún á
fimm syni, Ingvar Örn, Daniel,
Joshua, Ishmael og Mikael. 2)
Valgerður, f. 1947, gift Einari
Oddgeirssyni og eiga þau tvær
dætur, Hlín og Önnu Malínu. 3)
Bergljót, f. 1953.
Hún á tvö börn,
Amöndu Dolores og
Alex Carl.
Árið 1936 fór
Hlín til Swanley í
Suður-Englandi og
nam þar garðyrkju.
Kom hún heim rétt
fyrir síðari heims-
styrjöldina og hóf
þá garðyrkjustörf í
Laugardal í Reykja-
vík þar sem fjöl-
skylda hennar bjó.
Hlín og Carl
byggðu sér hús á
lóð Eiríks, föður Hlínar, þar sem
nú er Grasagarður borgarinnar.
Árið 1953 fengu þau land við
Álftanesveg, úr landi Dysja, og
byggðu sér þar hús og hófu
ræktun á landinu. Þau lögðu
mikla áherslu á lífræna ræktun
og hlutu fyrir það sérstaka við-
urkenningu frá Garðabæ 1998.
Síðastliðin tvö ár hefur Hlín
dvalið á hjúkrunarheimilinu
Holtsbúð í Garðabæ.
Útför Hlínar verður gerð frá
Fossvogskapellu föstudaginn 4.
júlí og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Það er komið að kveðjustund-
inni. Í dag kveð ég kæra tengda-
móður mína og góðan vin með
miklum söknuði. Kynni okkar
stóðu í um það bil 30 ár og aldrei
bar skugga á. Þrátt fyrir að árin
hafi verið orðin býsna mörg sem
hún lifði náði ellin ekki að buga
lífsgleðina sem henni var í blóð
borin. Hún varð aldrei gömul í
þeim skilningi sem við leggjum í
það orð. Það var ekki fyrr en fyrir
um það bil tveimur árum að heils-
an bilaði og lamaði þrek þessarar
dugmiklu konu.
Fyrir blokkarbúa úr Hlíðunum
var það ný reynsla að kynnast því
sérstaka heimilislífi sem var á
Hraunborg. Auk þess að vera líf-
legt heimili og samverustaður var
þar líka einskonar vinnustaður þar
sem allir voru að skemmta sér við
vinnu. Allt sem gert var var ein-
mitt það sem öllum þótti svo
skemmtilegt að gera. Hlín var öll-
um stundum í garðinum og allt
greri þar og varð stærra og blóm-
legra en í öðrum görðum. Þegar
hlé varð á vinnunni og fólkið þurfti
að fá næringu var borinn fram
matur sem var mér líka dálítið
framandi. Yfir heimilinu var ein-
hver alþjóðlegur bragur sem ég
hafði ekki kynnst fyrr. Fjölskyldan
hafði ferðast víða og Hlín og Carl
voru bæði fædd erlendis. Hlín
hafði mikla ánægju af því að vera á
meðal fólks og oft var gestkvæmt á
Hraunborg. Gjarnan komu gestir
frá útlöndum, bæði vinir Hlínar og
Carls og eins dætranna. Þá voru
oft fjörugar samræður sem fóru
fram á ensku. Enskan mín var svo
léleg að ég þagði oftast tímunum
saman sem var mér svosem líka ný
lífsreynsla.
Hlín átti mjög auðvelt með að
blanda geði við annað fólk og
áhugasvið hennar var mjög vítt.
Þess vegna náði hún góðu sam-
bandi við yngri sem eldri. Börn og
unglingar áttu alltaf athvarf hjá
henni, enda var hún einstaklega
góður hlustandi.
Frá barnæsku hafði Hlín notið
tónlistar í ríkum mæli. Hún lærði á
fiðlu þegar hún var barn að aldri,
hjá Þórarni Guðmundssyni og síð-
ar hjá Stephanic í Tónlistarskóla
Reykjavíkur. Hún spilaði meðal
annars í Hljómsveit Reykjavíkur
hjá Þórarni Guðmundssyni, ásamt
systrum sínum Bergljótu og Mar-
gréti. Er ekki að efa að tónlistar-
áhuginn hefur verið kominn úr for-
eldrahúsum, því að í
Laugardalnum var fleira ræktað
en gróður.
Þegar Hlín var á áttræðisaldri
tók hún sig til og fór aftur í tónlist-
arskóla eftir fimmtíu ára hlé. Fyrst
í stað vakti það óneitanlega tals-
verða undrun barnanna sem voru
með henni í skólanum að fá svo
fullorðinn nemanda í sinn hóp en
enginn skemmti sér betur en hún.
Þær eru margar og ómetanlegar
minningarnar sem ég á um hlýja
konu og sannan gleðigjafa. Sú
undraveröld sem Hlín og Carl
gerðu úr úfnu hrauninu við Álfta-
nesveginn ber vitni um hvað hægt
er að gera þegar saman fer óbil-
andi vilji, dugnaður og síðast en
ekki síst alúð.
Ég þakka fyrir þá gæfu að hafa
fengið að eiga Hlín að trúnaðarvini
og ráðgjafa.
Carli og dætrunum, barnabörn-
um og öðrum ástvinum votta ég
mína innilegustu samúð.
Einar Oddgeirsson.
Það er með trega og söknuði
sem ég kveð ömmu Hlín. Hún var
einstök kona í alla staði. Það má
með sanni segja að hún hafi kennt
mér margt í lífinu.
Frá því ég kom í heiminn árið
1981 vörðum við amma miklum
tíma saman. Við barnabörnin vor-
um alltaf velkomin á heimilið og
aldrei vorum við fyrir henni ömmu.
Hún tók okkur með sér þangað
sem hún þurfti að fara og auðvitað
leið tíminn ósköp hratt í ævintýra-
legu umhverfinu að Hraunborg.
Ýmislegt var brallað með ömmu
enda ekki langt í prakkarann og
brallarann í henni. Amma hafði
stórkostlegt skopskyn og gat séð
spaugilegu hliðar lífsins.
Tónlistin var henni í blóð borin.
Oft sátum við saman og hlustuðum
á æðisleg tónverk. Þegar það var
leiðinlegt veður úti og við vildum
vera inni í hlýjunni tók amma fram
fiðluna og ég spilaði undir á píanó-
ið með henni. Mandý frænka var
þó mun betri í því heldur en ég.
Þær spiluðu oftar saman og ég sat
hjá og naut þess að hlusta.
Amma kenndi okkur Mandý
margt um leyndardómana í garð-
inum. Hún vissi allt um plöntur og
svaraði öllum spurningum um alls
kyns ræktun með ánægju. Hún
hafði yndi af garðinum og þekkti
hverja plöntu eins og einstakling.
Við munum lengi búa að dýr-
mætum lærdómi frá ömmu og
seint mun ég gleyma því hvernig
hún kenndi okkur af hlýju og
áhuga.
Elsku afi, missirinn er mikill. Ég
sendi þér og öðrum ástvinum mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Malín.
Ég á svo margar yndislegar
minningar um mína elskulegu
ömmu. Fyrir rúmlega þremur ár-
um flutti ég frá Íslandi til Banda-
ríkjanna, en þá var ég 19 ára. Oft
hef ég séð eftir því að hafa ekki
eytt meiri tíma með ömmu minni
áður en ég flutti burt. Þess vegna
er tómleiki í hjarta mínu í dag.
Minningarnar sem ég á af ömmu
eru geymdar á sérstökum stað í
hjarta mínu. Þetta eru mínar dýr-
mætustu minningar og enginn get-
ur tekið þær frá mér.
Frá því að ég var lítið barn og
þar til ég varð 16 ára vorum ég og
Anna Malín alltaf hjá ömmu. Við
hjálpuðum henni í garðinum, bök-
uðum með henni í eldhúsinu og
spiluðum á spil. Oft sváfum við yfir
nótt í herberginu með ömmu. Hún
sá alltaf til þess að okkur liði vel,
að okkur væri hlýtt og við hefðum
nóg að borða. Þessar minningar
eru allar eins og þær hefðu gerst í
gær. Stundum sátum við í eldhús-
inu og spiluðum rommí eða veiði-
mann og stundum leyfði hún mér
HLÍN
EIRÍKSDÓTTIR
✝ Þóra Kolbeins-dóttir fæddist í
Reykjavík 4. ágúst
1914. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar Þóru voru Ingi-
björg Gísladóttir, f.
14. ágúst 1892, d. 2.
maí 1940, og Ingvar
Kolbeinn Ívarsson
bakarameistari, f. 25.
febr. 1891, d. 7. ágúst
1979. Systkini Þóru
voru sex: 1) Drengur
sem fæddist 1913 og
dó skömmu eftir fæðingu. 2) Ingvar
Gísli, f. 7. des. 1916, d. 14. febr.
1976. 3) Gyða, f. 2. maí 1919, d. 30.
nóv. 1946. Dóttir hennar er Ingi-
björg Helga Júlíusdóttir hjúkrun-
arfræðingur, f. 31. marz 1944. 4) Jó-
hanna Svava, f. 28. júlí 1922, d. 19.
júní 1994, giftist Inga Ólafssyni,
norskum manni, f. 1. maí 1920, d.
21. jan. 1996, þau áttu Ingvar Kol-
bein sjómann, f. 4. nóv. 1941, d. 20.
maí 1976, hann eignaðist tvö börn.
þeirra hjóna eru fjögur: 1) Ólafur
Helgi öldrunarlæknir, f. 4. apr.
1966, eiginkona hans er Elín Jóns-
dóttir efnaverkfræðingur, f. 5.
marz 1966, og eiga þau tvær dætur.
2) Þóra Guðrún, f. 27. ágúst 1967,
gift Stefáni Jónssyni iðnaðartækni-
fræðingi, f. 23. ágúst 1965. Þau eiga
tvo drengi, þann þriðja misstu þau 8
daga gamlan. 3) Kolbrún Gyða há-
skólanemi, f. 22. jan. 1973, gift Don
Hodge matreiðslumanni, f. 28.
ágúst 1963. Þau eru búsett í Banda-
ríkjunum. 4) Samúel Jón bifreiða-
stjóri, f. 7. jan. 1977, kvæntur Sús-
önnu Sæbergsdóttur sjúkraliða, f.
5. febr. 1976, þau eiga eina dóttur.
Þóra átti alla ævi heima í Reykja-
vík, ógift. Hún var fædd í Odd-
geirsbæ við Framnesveg og fluttist
með foreldrum sínum og systkinum
á nokkra staði innan borgarmark-
anna. Á unglingsárum vann hún
m.a. sem stofustúlka á nokkrum
heimilum borgara hér sem réðu til
sín þjónustufólk. Þegar móðir
hennar lést 1940 tók hún að sér
heimilið og sá ásamt föður sínum
um uppeldi yngstu systkina sinna
og eftir að Gyða systir hennar lést
1946, ól hún upp Ingibjörgu Helgu
dóttur hennar.
Útför Þóru verður gerð frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
5) Ingibjörg, f. 1. okt.
1929, gift Sigursteini
H. Hersveinssyni raf-
eindavirkjameistara
og kennara, f. 13. des.
1928. Börn þeirra eru:
a) Margrét Árný að-
stoðarskólastjóri, f. 4.
júní 1953, gift Sigurði
Leifssyni deildar-
stjóra, f. 22. apr. 1950,
og eiga þau tvö börn.
b) Þórir húsasmiður, f.
8. maí 1955, kvæntur
Birnu Einarsdóttur líf-
fræðingi, f. 17. sept.
1951. Þau eiga tvær
dætur en Þórir átti fyrir einn son.
c) Gunnar Hersveinn blaðamað-
ur, f. 28. marz 1960, kvæntist
Margreti Guttormsdóttur leiklist-
arfræðingi, f. 24. jan. 1957. Þau
skildu. Þau eiga tvö börn. Margret
átti fyrir dóttur. 6) Ívar verkamað-
ur, f. 19. nóv. 1934, ókvæntur.
Ingibjörg Helga Júlíusdóttir,
fósturdóttir Þóru, giftist Samúel
Jóni Ólafssyni viðskiptafræðingi, f.
21. júlí 1944, d. 2. sept. 1991. Börn
Elsku mamma.
Ég mun ávallt sakna þín og mig
langar að þakka þér allan þann
stuðning sem þú hefur veitt mér
bæði í gleði og sorg, sem og alla þá
ást sem þú veittir mér. Þegar mest
á bjátaði í lífi mínu og barna minna
varstu alltaf til staðar fyrir okkur.
Þú mótaðir mig að þeirri mann-
eskju sem ég er í dag og er ég þér
ævinlega þakklát og vil ég kveðja
þig með þessu ljóði.
Mér andlátsfregn að eyrum berst
ég út í stari bláinn
og hugsa um það, sem hefur gerst
til hjarta mér sú fregnin skerst,
hún móðir mín er dáin!
Þú varst mér ástrík, einlæg og sönn,
mitt athvarf lífs á brautum,
þinn kærleik snart ei tímans tönn,
hann traust mitt var í hvíld og önn,
í sæld og sorg og þrautum.
Ég veit þú heim ert horfin nú
og hafin þrautir yfir
svo mæt og góð, svo trygg og trú
svo tállaus, falslaus reyndist þú
ég veit þú látin lifir!
(Steinn Sigurðsson.)
Elsku mamma, Guð geymi þig
þar til við hittumst á ný.
Þín dóttir,
Ingibjörg Helga Júlíusdóttir.
Elsku amma.
Við kveðjum þig með söknuði en
vitum að þú ert komin á góðan stað
þar sem þú ert umvafin hlýju ást-
vina þinna sem áður voru horfnir
úr þessum heimi. Við eigum ávallt
eftir að sakna þín og geymum allar
minningarnar sem við eigum um
þig svo lengi sem við lifum. Það er
gott að hugsa til þín á þessum góða
stað þar sem þér á eftir að líða vel.
Okkur langar að kveðja þig með
þessu ljóði sem þér þótti svo vænt
um og þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur og verðum
við þér ávallt þakklát fyrir þann
tíma sem þú varst með okkur og
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman.
Á hljóðu og kyrru kvöldi
oft kemur í hugarþel mér
mörg hugljúf og heiðrík minning,
í hjarta sem grópuð er.
Er hljóðlega laugar landið
í litskrúði kvöldsól blíð
oft kom einhver fróandi friður
og faðmaði Vindáshlíð.
Og oft fannst mér ekkert lengur
þar aðskilja himin og láð,
en himinsins heilagi friður
þar hefði til jarðar náð.
Af sælu og gleði grætur
hvert grasstrá döggum í svörð.
Ég get aldrei gleymt þeim kvöldum.
Ég gekk þar á heilagri jörð.
(Bjarni Eyjólfsson.)
Elsku amma, Guð geymi þig og
varðveiti þig.
Kveðja,
barnabörn og barna-
barnabörn
Þóra Kolbeinsdóttir var einstök
kona, hæglát og nægjusöm, vilja-
sterk og þrautseig, vann að hag
heimilisins af elju og trúmennsku
alla sína löngu ævi.
Hún ólst upp í Reykjavík og bjó
þar alla tíð. Aldrei fór hún til út-
landa en fylgdist vel með því sem
gerðist, bæði stórviðburðum og því
sem alþýðuna úti í heimi varðar
með því að lesa erlend blöð og
fylgjast vel með fréttum.
Bernskuárin og fram undir þrí-
tugt átti hún heima í Vesturbæn-
um og á þar mörg spor um holt,
tún og götur sem nú eru að mestu
komin undir malbik. Handtök
hennar voru mörg við fiskbreiðslu
á stakkstæðunum og við að setja
fiskinn í hlaða að kveldi. Það var
litið eftir því snemma á morgnana
hvort upp væri dregið flagg en það
merkti að þá ætti að koma til vinnu
við að breiða fiskinn. Trúmennska
í starfi var Þóru eiginleg og aldrei
var skorast undan ef hún fann að
liðs hennar væri þörf. Hún réðst
sem stofustúlka til efnafólks í bæn-
um og var oft fengin til þess að
þjóna í veislum borgarbúa enda
var hún þekkt fyrir nákvæmni og
alúð við vinnu sína. Þegar hún var
rúmlega tvítug veiktist móðir
hennar af alvarlegum sjúkdómi og
kallaði heimili Þóru eftir kröftum
hennar þar sem hún var elst syst-
kina sinna og eftir að móðir hennar
dó, 1940, tók hún að sér húsmóð-
urstörfin, þar á meðal uppeldi
yngstu systkina sinna og gaf sig
alla að því að búa sem best að þeim
og heimilisfólkinu öllu. Hún var fé-
lagi í KFUK og eignaðist þar góð-
ar og traustar vinkonur sem héldu
sambandi hver við aðra alla ævi,
sumar eru farnar til æðra heims á
undan henni en aðrar minnast
hennar nú.
Sumarbúðir KFUK voru stofn-
aðar og starfræktar við nokkuð
frumstæð skilyrði fyrstu árin. Þá
var leitað til Þóru um að annast
eldamennsku fyrir hópana og það
gerði hún með glöðu geði í nokkur
sumur. Aðstæðurnar við elda-
mennskuna voru þannig að í rign-
ingu stóð hún í regnkápu með sjó-
hatt og reynt var að koma hlífum
yfir pottana meðan hún hrærði í
þeim en fólkið bjó í tjöldum fyrstu
árin sem sumarbúðirnar voru
starfræktar. Aldrei kom til greina
annað en sjálfboðastarf á þessum
árum. Hún átti margar góðar
minningar frá þessum sumrum og
var hrífandi að heyra hana segja
frá þessum tíma.
Félögin og sumarbúðastarfið
efna á hverju ári til kaffisölu til
ágóða fyrir starfið. Ekki brást
Þóra þegar til hennar var leitað á
hverju ári að leggja til bakstur
sinn en það gerði hún allt fram á
níræðisaldur eða meðan kraftar
leyfðu.
Sjaldan fór Þóra í ferðalög en
eitt sinn á árunum um 1945 eða ’46
var efnt til ferðalags að Brautar-
hóli í Svarfaðardal þar sem halda
átti kristilegt mót. Oft talaði hún
um þær hlýju móttökur sem hóp-
urinn fékk þegar komið var á þetta
góða norðlenska heimili. Ferðalag-
ið allt tók um viku. Ekið var víða
um norðurlandið. Þetta var eina
ferðlag hennar um þennan lands-
hluta og henni ógleymanlegt. Ann-
ars ferðaðist Þóra afar lítið en átti
sínar góðu stundir heima og sótti
fundi í KFUK meðan hún gat kom-
ist. Einn var sá vinahópur sem
Þóru var líka mjög kær, það var
lítið kristniboðsfélag sem nefndi
sig Akurliljuna. Þar komu konur
saman til þess að uppbyggjast,
ræða um kristniboð og safna fé til
styrktar því starfi.
Vona á Drottin, ver öruggur og hug-
rakkur, já, vona á Drottin.
(Sálm. 27, 14.)
Þessi orð í Davíðssálmum hafa
áreiðanlega oft verið í huga Þóru
sem var einstaklega þolinmóð og
þrautseig. Hún var eins og klettur,
ÞÓRA
KOLBEINSDÓTTIR