Morgunblaðið - 05.07.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 LAUGARDAGUR 5. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Björn Hjálmars-son fæddist á
Breið í Tungusveit í
Lýtingsstaðahreppi
7. desember 1903.
Hann andaðist á
Dvalarheimili aldr-
aðra á Sauðárkróki
hinn 25. júní. Hann
var sonur hjónanna
Hjálmars Sigurðar
Péturssonar (1866–
1907) og Rósu
Björnsdóttur (1871–
1955). Systkini
Björns voru: Efemía
Kristín (1895–1988),
Petrea (1896–1897), Pétur (1897–
1917), María (1899–1993), Elísabet
(1900–1984), Steingrímur (1901–
1946), Sólborg (1905–1984) og Val-
borg (1907–1997). Fjögurra ára
gamall missti hann föður sinn og
fór síðan sex ára gamall í fóstur til
Ófeigs móðurbróður síns og
Bjargar konu hans, í Svartárdal.
Hinn 31. desember 1936 kvæntist
Björn Þorbjörgu Ólafsdóttur frá
Starrastöðum í Lýtingsstaða-
sambúð með Guðmundi Guð-
mundssyni og eiga þau Örnu Stef-
aníu. Seinni kona Margeirs er
Helga Þórðardóttir. Þau eiga þrjá
syni, Svein, Björn og Ólaf. Sveinn
er í sambúð með Rakel Gylfadótt-
ur. Hún átti áður soninn Kára.
Helga átti áður Starra og Rakel
Heiðmarsbörn. 2) Rósa, bóndi og
húsfreyja á Hvíteyrum, f. 1941,
gift Indriða Sigurjónssyni. Þau
eiga fjórar dætur; Eydísi Þor-
björgu, Margréti Heiði, Helgu Rós
og Berglindi. Eydís er gift Guð-
mundi Haukssyni. Dætur Guð-
mundar eru Júlía og Kristín. Mar-
grét er gift Ægi Pálssyni og börn
þeirra eru Rósa Dögg og Heiðar.
Dóttir Ægis er Bylgja. Berglind er
í sambúð með Unnari Víðissyni og
þau eiga soninn Ísak Indriða. 3)
Anna Steingerður, kaupmaður á
Akranesi, f. 1946. Hún er gift Vikt-
ori G. Sigurðssyni og eiga þau tvo
syni, þá Björn Þorra og Viktor
Elvar. Björn Þorri er kvæntur Sal-
vöru Lilju Brandsdóttur og eiga
þau þrjú börn, þau Önnu Lilju,
Guðfinnu Kristínu og Magnús
Þorra. Viktor Elvar er í sambúð
með Ingibjörgu Stefánsdóttur og
eiga þau soninn Björn Viktor.
Útför Björns fer fram frá
Reykjakirkju í Lýtingsstaðahreppi
í dag og hefst afhöfnin klukkan 11.
hreppi, f. 12. janúar
1906, d. á Sjúkrahús-
inu á Sauðárkróki 17.
júlí 1993. Hún var
dóttir hjónanna Ólafs
Sveinssonar (1870–
1954) og Margrétar
Eyjólfsdóttur (1867–
1923). Þau Björn og
Þorbjörg bjuggu einn
vetur á Starrastöðum,
eitt ár á Lýtingsstöð-
um, sjö ár á Reykjum,
eitt ár á Brúnastöðum,
eitt ár á Mælifelli og á
Mælifellsá frá 1946 til
1977 að þau brugðu
búi og fluttu til Sauðárkróks. Börn
Björns og Þorbjargar eru þrjú: 1)
Margeir, bóndi á Mælifellsá, f.
1938. Fyrri kona hans var Arnfríð-
ur H. Richardsdóttir og eiga þau
Hrafn og Þorbjörgu. Hrafn var í
sambúð með Þórhöllu Arnardóttur
og eiga þau synina Örn og Mar-
geir. Sambýliskona Hrafns er
Hrafnhildur Brynjólfsdóttir og
eiga þau þrjár dætur, Eldey,
Heklu og Kötlu. Þorbjörg var í
Fallinn er frá skagfirski öðlings-
maðurinn Björn Hjálmarsson frá
Mælifellsá. Hann vantaði aðeins um
hálft ár til að verða 100 ára. Elsku
Bjössi minn, þá ertu búinn að fá þína
langþráðu hvíld. Það var ekki í þín-
um anda að þurfa að liggja fyrir
mestallan daginn og vera upp á aðra
kominn. Þú kunnir betur við að geta
tekið þátt í lífinu í kringum þig,
brugðið þér af bæ og spjallað við
fólk. Þú varst svo lífsglaður og
hress. Síðast þegar ég heimsótti þig
í apríl náði ég engu sambandi við
þig, þú varst svo ósköp syfjaður. En
í ágúst sl. gátum við Þorbjörg mín
heilmikið talað við þig.
Það var um páskana 1965, að ég
kom fyrst til ykkar Þorbjargar í
Mælifellsá, sem verðandi tengda-
dóttir. Þið Þorbjörg tókuð mér af
ykkar alkunnu hlýju og gestrisni.
Mér leið strax vel í návist ykkar.
Í júlí 1968 fluttum við Maggi norð-
ur til ykkar í Mælifellsá með Hrafn
son okkar eins og hálfs árs. Ykkur
fannst sjálfsagt að rýma til fyrir
okkur niðri og fluttuð sjálf upp á
loft. Þetta blessaðist allt með góðri
samvinnu og þið gátuð flutt aftur
niður þegar við vorum búin að
byggja. Það bar aldrei skugga á
sambúðina við ykkur, þótt við Þor-
björg værum mjög ólíkar og hefðum
frábrugðnar skoðanir á mörgu. Þið
voruð mér alveg einstaklega góðir
tengdaforeldrar og góð við börnin
okkar.
Já, það er margs að minnast frá
þessum 8 árum, sem ég bjó á Mæli-
fellsá. Á hverjum degi og stundum
oft á dag leist þú inn, Bjössi minn,
þáðir kaffi, spjallaðir og spurðir
krakkana, hvort þau hefðu verið
þekk í dag. Þú varst okkar aðalbarn-
fóstra ef við þurftum að fara eitt-
hvað. Árið 1974 keyptir þú nýjan
rauðan „Moska“. Mikið fannst mér
hann flottur. Það voru sannkallaðar
hátíðarstundir, þegar við brugðum
okkur saman af bæ út í Varmahlíð
eða út á Krók á nýja fína bílnum.
Þegar við vorum komin niður á veg
sagðir þú ævinlega: „Taktu nú við,
Fríða mín.“ Það var skemmtilegt að
fá að keyra þennan nýja bíl út á
Krók og heim aftur. Á hverju hausti
fórum við saman með krakkana til
berja, þú varst svo duglegur að tína
og fannst ber góð.
Það var erfið kveðjustundin í sept-
ember 1976, þegar ég flutti aftur til
Reykjavíkur. En gott samband hélst
alla tíð við ykkur bæði meðan Þor-
björg lifði og við þig eftir að hún dó.
Þið komuð í heimsókn og gistuð hjá
okkur í Reykjavík. Aldrei fór ég svo
um Norðurlandið að ég heimsækti
ykkur ekki á Krókinn.
Ógleymanleg eru afmælin þín, 95
ára á Króknum, 90 ára í Perlunni, 85
ára í Árgarði, 80 og 75 ára á Akra-
nesi. Allt eru þetta ógleymanlegar
gleðistundir, samt held ég að 85 ára
afmælið í Árgarði standi upp úr. Það
var fjölmennast og þú ennþá hress
og kátur, söngst, dansaðir og lékst á
als oddi. Ekki má gleyma skemmti-
legu fjölskylduferðunum, sem farnar
hafa verið á síðustu árum. Þar
stendur örugglega upp úr fyrsta
ferðin, sem var til Kulusuk á Græn-
landi í ágúst 1997. Þorbjörg dóttir
mín var þá nýlega farin að vinna sem
flugfreyja og þú sagðir við hana, að
þig hefði alltaf langað að fara til
Grænlands. Hún dreif í að efna til
fjölskylduferðar þangað og var það
ógleymanleg ferð. Þá varst þú 93
ára, Bjössi minn, og naust þessarar
ferðar mjög vel og dansaðir meira að
segja við eina grænlenska. Ári
seinna var farið til Vestmannaeyja
og var það einnig mjög góð ferð.
Seinna var farið til Færeyja og síð-
ast á Kjöl að Beinhóli, en þangað
hafði þig alltaf langað að koma.
Þannig varst þú, Bjössi minn, alltaf
lifandi og með mikinn áhuga fyrir
því sem var að gerast. Þú minntist
t.d. oft á það, að þú hefðir verið á Al-
þingishátíðinni á Þingvöllum 1930 og
mikið hafðir þú gaman af að vera við
opnun Hvalfjarðarganganna í boði
Önnu dóttur þinnar og Viktors
tengdasonar þíns. Það var oft gaman
að Bjössa og margar góðar sögur
munu lifa. Ég má til með láta flakka
söguna um „strexið“. Fyrir nokkrum
árum sagðir þú við mig, að það væri
víst kominn upp nýr sjúkdómur, sem
legðist helst á ungar konur: „Þeir
kalla hann strex.“ Síðan göntumst
við Þorbjörg mín gjarnan með þetta
og spyrjum hvor aðra: „Ertu nokkuð
með strex?“
Elsku Bjössi minn, mikið þakka
ég þér og Þorbjörgu vel fyrir sam-
fylgdina öll þessi ár. Þú hefðir ekki
getað verið betri við mig þótt þú
hefðir verið pabbi minn. Ég fann
örugglega hjá þér föðurtilfinninguna
sem ég fór mikið á mis við þar sem
ég missti pabba minn 13 ára. Betri
afa gætu börnin mín ekki hafa eign-
ast. Það verða allir ríkari af kynnum
sínum við slíkt sómafólk eins og þig
og Þorbjörgu.
Blessuð sé minning þín.
Arnfríður Helga.
Þá ertu farinn, elsku afi Bjössi. Þó
að tæplega 300 kílómetrar hafi skilið
okkur að 25 ár af þeim 26 sem ég á
að baki þá varð ég þeirrar gæfu að-
njótandi að búa í tæplega ár á Sauð-
árkróki á sama tíma og þú. Ég kom á
Krókinn rétt rúmlega tvítugur og
hóf þar leik og störf. Oft á tíðum er
erfitt að flytja á nýjan stað en með
afa eins og þig á staðnum er það
ekkert mál. Það var sama hvar ég
kom í Skagafirðinum, allir þekktu
Bjössa frá Mælifellsá og enginn af
neinu nema góðu. Þegar menn
heyrðu að ég væri dóttursonur
Bjössa veðruðust þeir allir upp og
oftar en ekki sögðu þeir mér sögur
af þér og hnyttnum tilsvörum og
gjörðum þínum. Langflestir heilsa
mér eins og gömlum vini í dag, og
það er ekki spurning að það er ekki
síst kynnum þeirra af þér að þakka.
Þrátt fyrir að þú værir orðinn há-
aldraður þegar ég flutti á Krókinn
þá varstu ótrúlega sprækur. Við fór-
um nokkra rúnta frameftir og sér-
staklega er mér minnisstæður rúnt-
ur okkar fram á Varmalæk, þegar
Sveins var minnst með opnun reið-
vallar þar framfrá. Þér fannst nú al-
veg voðalegt að vera að þvæla mér
þetta, hafðir af því miklar áhyggjur
hvort ég hefði nokkuð tíma eða yfir-
höfuð ánægju af því að fara þetta
með þér. Þannig varstu nefnilega,
vildir allt fyrir alla gera en máttir
helst ekki láta hafa nokkurn skap-
aðan hlut fyrir þér. Ég held jafnvel
að þér hafi liðið hálfilla ef þú gast
ekki gert eitthvað gott fyrir menn.
Ekki brást það að þegar ég kíkti á
þig á dvalarheimilið þá tókstu ekki
annað í mál en að ég fengi appelsínu
eða epli, í það minnsta mola. Jafnvel
þegar þú fréttir af komu nýjustu
barnabarnabarnanna þinna, þeirra
Ísaks Indriða og Björns Viktors, í
heimsókn nú í vetur þá talaðir þú um
það við Rósu að hún þyrfti að útvega
þér vínber til að hafa nú eitthvað að
gefa þeim.
Þó að ég sé fluttur í „bæinn“ þá
hitti ég enn menn á förnum vegi sem
þekktu þig og hafa sögur að segja.
Nú síðast fyrir þremur vikum þegar
tannlæknirinn minn af öllum mönn-
um komst að því að þú værir afi
minn! Eðli málsins samkvæmt getur
verið erfitt að halda uppi samræðum
við tannlækna og því gat hann látið
móðan mása um sameiginlegt
áhugamál ykkar, hestana. Hér eftir
hlakka ég til að fara til tannlæknis.
Sögurnar eru fjölmargar og munu
þær lifa í minningu þeirra fjölmörgu
sem þær hafa heyrt og jafnvel verið
þátttakendur í að skapa. Eitt eiga
þær þó sameiginlegt, þær fara vel
með þig og gera þig ódauðlegan sem
einn af síðustu alvörumönnunum.
Eins og einn samstarfsmaður minn á
Króknum sagði um þig meðan ég var
þar: „Hann er einn af síðustu „org-
inölunum.“ Afi, þú varst „orginal“.
Viktor Elvar.
Enginn venjulegur afi, heldur
heimsins besti afi.
Gjafmildur og góður, léttlyndur,
umhyggjusamur og orðheppinn.
Elskaði lífið og fólkið sitt, sveitina og
dýrin. Sannur vinur manna og dýra.
Fékk aldrei „strex“ og keyrði aldrei
„hart“. Hafði litla trú á keppnis-
íþróttum en fannst hófleg vín-
drykkja og tóbaksnotkun hið sjálf-
sagðasta mál. Tók helst aldrei lyf.
„Þeir gefa mér stundum einhverjar
töflur, læknarnir hérna, en ég hendi
þeim ævinlega í klósettið…“ Átti
alltaf bláan ópal og brjóstsykur sem
litlir munnar vissu um, og bauð upp
á pylsu og malt í Ábæ. Leyfði okkur
krökkunum að keyra „Moskann“ og
Löduna löngu áður en við höfðum
aldur til. Söngelskur, bóngóður og
dáði að sitja góðan hest. Vildi helst
gefa allt sem í brúna seðlaveskinu
var, trakteraði á koníaki, kexi, kon-
fekti og allt of sykruðu kaffi. Naut
þess að ferðast á milli bæja, lands-
hluta og þess vegna landa. Svaf
sjálfur undir berum himni á hesta-
mannamóti – „hvernig gat ég annað
en lánað þeim tjaldið mitt, þau voru
tvö í einni peysu …“ Ótalmörg og
fleyg orð og setningar lifa. Afi minn
var stórmenni í fíngerðum og
smáum líkama og hafði löngu verið
tekinn í guðatölu hjá flestum sem
honum kynntust. Fáir eru eða verða
mér jafnkærir og afi og amma Þor-
björg voru. Minningarnar eru marg-
ar og ómetanlegar. Algóður guð
blessi þau bæði.
Ástarþakkir fyrir allt,
Þorbjörg.
Látinn er á 100. aldursári afi
minn, Björn Hjálmarsson frá Mæli-
fellsá. Á þessum tímamótum kemur
fjöldi minninga upp í hugann, frá
þeim tíma sem maður man fyrst eft-
ir sér í gamla bænum á Mælifellsá
og allt til þessa dags. Afi var hepp-
inn að eignast ömmu Þorbjörgu sem
lífsförunaut, því þótt þau væru að
mörgu leyti ólík og ekki alltaf sam-
mála, þá var amma sú jarðbundna
kjölfesta í lífi afa sem hann þurfti
svo mjög. Á milli þeirra var traust
og gott samband og það var honum
mikil raun er amma lést fyrir 10 ár-
um. Afi var einstaklega félagslyndur
maður og sótti mjög í félagsskap
fólks á öllum aldri. Hann hafði alla
tíð einstakt lag á því að taka upp
samræður við fólk á förnum vegi og
var óðara búinn að rekja úr því
garnirnar og fá allar upplýsingar um
ætterni þess og störf. Hann hafði
óskaplega gaman af hvers kyns
ferðalögum og mannamótum og lét
fá tækifæri í þeim efnum fram hjá
sér fara. Hann sótti t.d. flest hesta-
mannamót í Skagafirði um áratuga
skeið og fjöldann allan af landsmót-
um sem haldin hafa verið víða um
land. Ógleymanlegar eru ferðirnar
sem afi stóð fyrir með vinum og fjöl-
skyldunni á síðustu árum, til Græn-
lands árið 1996, Vestmannaeyja
1998, Færeyja 2000 og á Beinhól á
Kili 2001. Í ferðunum var glatt á
hjalla og enn á ný sannaðist að
ferðalög voru hans ær og kýr. Söng-
ur var afa hugleikinn og hann var
aldrei langt undan þegar byrjað var
að syngja. Hann var einstaklega
barngóður og reyndist barnabörn-
um sínum hinn besti félagi, bæði í
leik og starfi. Þannig keyrði afi okk-
ur krakkana t.d. oft á sveitaböll og
beið fyrir utan á meðan ef því var að
skipta og spjallaði við fólkið. Hjálp-
semi og gjafmildi afa var líka ein-
stök. Þannig var hann ávallt boðinn
og búinn að hjálpa til í sveitinni,
jafnvel þótt hann legði þá jafnframt
niður störf við eigin búskap á meðan.
Ég man aldrei eftir að afi skipti
skapi, þótt vissulega gæti hann verið
fastur fyrir ef því var að skipta.
Hann lifði sannarlega tímana tvenna
og er af þeirri kynslóð sem upplifað
hefur mestar breytingar í tækni og
framförum í Íslandssögunni. Hann
fylgdist einstaklega vel með á meðan
heilsan leyfði og var inni í flestum
málum í þjóðmálaumræðunni. Afi
bjó undanfarin ár á Dvalarheimili
aldraðra á sjúkrahúsinu á Sauðár-
króki og leið þar vel, þótt líkamlegri
heilsu hafi hrakað nokkuð á síðustu
misserum. Starfsfólkið þar fær sér-
stakar þakkir fyrir góða umönnun
og aðbúnað. Þó að Björn Hjálmars-
son hafi ekki verið stór maður kveð
ég með söknuði og virðingu mikinn
mann sem bjó yfir einstakri lífssýn
og -skoðun og þakka ánægjulega og
lærdómsríka samfylgd.
Björn Þorri.
BJÖRN
HJÁLMARSSON
✝ Guðmundur Sig-tryggsson fædd-
ist á Ytri-Brekkum í
Þistilfirði 25.12.
1921. Hann lést
29.6. síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Valgerður Friðriks-
dóttir frá Vest-
mannaeyjum, f.
10.2. 1892, d. 24.7.
1957, og Sigtryggur
Vilhjálmsson frá
Skálum á Langa-
nesi, f. 12.11. 1887,
d. 15.9. 1928.
Systkini Guð-
mundar eru: Friðrik Elías, lést 1
árs að aldri, Vilhjálmur, f. 23.4.
1915, d. 11.8. 1984, Friðrik, f.
21.10. 1915, Oddný,
f. 28.1. 1918, d. 7.6.
2002, Sigríður, f.
12.12. 1919, d.
25.12. 1982, Val-
gerður, f. 10.12.
1923, Aðalbjörg, f.
9.8. 1925, d. 10.6.
1994, og Þorbjörg,
f. 5.7. 1927.
Hálfsystkini Guð-
mundar eru Helga
Sæmundsdóttir, f.
7.8. 1931, og Kol-
beinn Ólafsson, f.
21.10. 1938.
Útför Guðmundar
verður gerð frá Sauðaneskirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan
11.
Góðvinur okkar Strengsfélaga og
veiðifélagi, Guðmundur Sigtryggs-
son, er látinn á áttugasta og öðru
aldursári.
Við minnumst Guðmundar með
hlýju og virðingu eftir margra ára
samfylgd. Guðmundur var einn af
frumkvöðlum um stofnun Veiði-
klúbbsins Strengs og var virkur og
góður félagi, sem við félagarnir bár-
um mikið traust til og var lengst af í
ábyrgðarstörfum fyrir klúbbinn okk-
ar. Guðmundur var vel gefinn og sér-
staklega ljúfur maður, sem gott var
að vera með bæði í störfum fyrir
klúbbinn og við lax- og silungsveiðar.
Veiðiklúbburinn Strengur var stofn-
aður 1959 og vorum við félagarnir þá
sextán að tölu. Síðan þá eru sex fé-
lagar látnir en þeir voru Sveinn
Kjarval, Stefán Ágústsson, Garðar
H. Svavarsson, Arnór Kristjánsson,
Sigurður T. Magnússon og Guð-
mundur. Það er mjög ljúft að minn-
ast bernskuára klúbbsins og þess
góða félagsskapar sem þar ríkti.
Verkefnin voru mörg og stór, allt frá
því að taka á leigu veiðisvæði til þess
að leggja vegi og byggja hús. Mörg-
um góðum hugmyndum var hrundið
í framkvæmd, sem stuðluðu að rækt-
arsemi við veiðiskapinn, s.s. upp-
kaup á netum við veiðiár, könnun á
óþekktum veiðisvæðum og margt
fleira, sem kom áhugamálum okkar
við. Allir félagsfundir voru og eru
reyndar enn bókaðir nákvæmlega og
eru þeir nú oðrnir á sjötta hundrað.
Hér er minnst á þetta og rifjað upp
þegar hugsað er til Guðmundar, sem
lagði alltaf allt gott til mála með
sáttahug því oft var tekist á í klúbbn-
um um menn og málefni. Fyrir all-
mörgum árum yfirgaf Guðmundur
klúbbinn og hélt norður á æsku-
stöðvar sínar í Norður-Þingeyjar-
sýslu en þar átti hann djúpar rætur.
Guðmundur hélt þó ávallt tryggð við
klúbbinn og við félagarnir áttum
margar góðar stundir með honum og
skyldfólki hans á Sigurðarstöðum á
Sléttu þar sem notið var höfðing-
legra veitinga.
Þegar aldur færðist yfir fluttist
Guðmundur á Kópasker þar sem
hann naut sín í góðum félagsskap.
Við félagar Guðmundar í Streng
kveðjum hann með þökk og virðingu
og vottum ættingjum hans samúð
okkar.
Fyrir hönd Strengsfélaga,
Helgi Hjálmarsson.
GUÐMUNDUR
SIGTRYGGSSON