Morgunblaðið - 07.07.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. JÚLÍ 2003 21
✝ Óskar Jónssonfæddist í Reykja-
vík 12. desember
1937. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut í Reykja-
vík 29. júní síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Sigurðsson
rennismiður, f. 21.
október 1908, d. 29.
ágúst 1982, og kona
hans, Sesselja Hann-
esdóttir húsmóðir, f.
15. desember 1913, d.
19. mars 1955. Bróðir
Óskars var Helgi
Kristinn prentari, f. 27. maí 1932,
d. 3. apríl 1993, kvæntur Þóru
Guðmundsdóttur, f. 16. febrúar
1932. Hálfsystir Óskars, sam-
feðra, er Edda Guðrún, f. 10. júlí
1958, gift Friðriki Sigurðssyni, f.
5. maí 1958.
Óskar kvæntist 12. september
1959 Hjördísi Jensdóttur, inn-
heimtu- og þjónustustjóra hjá BM
Vallá, f. 7. febrúar 1940. Foreldr-
ar hennar voru þau Jens Elías
Guðmundur Guðjónsson bifvéla-
virki, f. 19. júlí 1903, d. 26. októ-
ber 1982, og Elín María Gunnars-
dóttir húsmóðir, f. 12. nóvember
1909, d. 30. júní 1981. Börn Ósk-
ars og Hjördísar eru: 1) Sigrún,
hjúkrunarfræðingur á skurðdeild
Landspítalans við Hringbraut, f.
29. desember 1959, hennar maður
er Guðmundur Þór
Egilsson, tæknimað-
ur hjá DV, f. 23. júní
1957. Börn þeirra
eru Hjördís, f. 12.
nóvember 1984, og
Ívar, f. 16. október
1993; 2) Jón Viðar,
tæknimaður hjá
Frumherja, f. 13. júlí
1961, kona hans er
Guðrún Eggerts-
dóttir, myndlistar-
kona, f. 12. janúar
1964. Börn þeirra
eru Óskar, f. 23. nóv-
ember 1983, Rakel,
f. 24. nóvember 1987, og Berglind,
f. 30. nóvember 1989.
Óskar lærði ungur að árum vél-
smíði hjá Vélsmiðjunni Héðni í
Reykjavík. Hann starfaði því næst
í nokkur hjá Vita- og hafnamála-
stofnun, þá í um áratug hjá
Slökkviliði Reykjavíkur og svo hjá
Álverinu í Straumsvík. Að loknu
frekara námi hóf hann skrifstofu-
störf hjá Hitaveitu Reykjavíkur
og starfaði þar meðan heilsa hans
leyfði.
Óskar var einn af stofnfélögum
Kiwanisklúbbsins Esju í Reykja-
vík og starfaði með þeim af mikl-
um áhuga allt til æviloka.
Útför Óskars verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15. Jarð-
sett verður í Gufuneskirkjugarði.
Við vitum öll að það eina sem er
öruggt í þessu lífi er að fæðast og
deyja en samt erum við aldrei tilbú-
in þegar kær vinur fer og alltaf er
jafnerfitt að sætta sig við dauðann.
Hann Óskar er farinn en hann skil-
ur eftir sig fjársjóð af góðum minn-
ingum sem gott er að gleðjast yfir.
Óskar var fæddur og uppalinn á
Njálsgötunni í Reykjavík og þar bjó
hann ásamt foreldrum sínum og
eldri bróður. Þaðan átti hann bæði
ljúfar og sárar minningar, hann
missti móður sína þegar hann var
aðeins 14 ára og það hafði án efa
meiri áhrif á sálarlíf unga mannsins
en nokkurn grunar. Alltaf var mjög
kært á milli þeirra bræðra en nú
eru þeir báðir farnir. Seinna eign-
aðist Óskar hálfsystur sem hann
ræktaði sambandið við af alúð. Ósk-
ar var hreinn og beinn í framkomu,
mannblendinn og húmorinn í góðu
lagi og það var ekki hans stíll að
vera með smjaður né kærði hann
sig um fagurgala.
Hann var Kiwanis-maður og
starfaði lengi með hreyfingunni eða
svo lengi sem heilsan leyfði.
Ekki er hægt að nefna Óskar án
þess að Hjördís fylgi með, það er
eiginlega ómögulegt, enda var það
ævinlega þannig að bæði voru oft-
ast nefnd samtímis.
Óskar og Hjördís voru ung þegar
þau ákváðu að eyða lífinu saman.
Þau voru ein af þessum heppnu
pörum sem lánaðist að ganga sam-
taka í gegnum lífið og njóta þess að
vera saman og með börnunum
tveimur, Sigrúnu og Jóni, og seinna
mökum þeirra, Guðmundi og Guð-
rúnu, ásamt barnabörnunum fimm,
Óskari, Rakel, Berglindi, Hjördísi
og Ívari, sem sakna nú pabba og
afa meira en orð fá lýst.
Óskar og Hjördís höfðu mikla
ánægju af að ferðast bæði innan-
lands og erlendis og gerðu þau það
óspart á meðan heilsa Óskars leyfði.
Við hjónin vorum svo heppin að
eiga þau hjónin að vinum og ferð-
uðumst við mikið saman. Við eigum
eftir að ylja okkur við að rifja upp
og skoða albúmin sem geyma minn-
ingar um allar skemmtilegu ferð-
irnar um landið, sérstaklega ferðina
um Vestfirði og Hesteyri og ótal
fleiri ferðir á fallega staði í íslenskri
náttúru og ekki má gleyma ferðinni
til Tenerife né öllum gleðistund-
unum á Guðrúnargötu 6.
Það er svo ótal margs að minnast
eftir áratugalanga vináttu, sem ekki
er hægt að telja upp hér.
Síðustu árin voru Óskari erfið en
hann tókst á við veikindi sín af
miklu æðruleysi og baráttan var oft
hörð en hann vann líka margar lot-
urnar og komst á fætur og heim til
Hjördísar sinnar sem alltaf átti hug
hans og hjarta og var hans stoð og
stytta í gegnum sætt og súrt. Hann
átti góðan tíma heima á milli, þessi
síðasta lota var ekki sú lengsta, en
sú erfiðasta og nú er baráttunni
lokið og hvíldin er komin.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Við kveðjum kæran vin og góðan
dreng.
Ármann og Kristín.
Það kom okkur Kiwanisfélögum í
Esju ekkert sérstaklega á óvart að
heyra um andlát félaga okkar Ósk-
ars Jónssonar.
Hversdagshetja er orð sem oft er
notað um það fólk sem þarf að berj-
ast harðri baráttu í hinu daglega
lífi, fólk sem oftast kemur stand-
andi niður og herðist við hverja
raun. Óskar var þannig maður.
Hann reyndi sitt af hverju og á síð-
ustu árum mikil veikindi, en það var
eins og ekkert biti á hann. Hann
var ekki að kvarta og þegar spurt
var um líðan sagði hann oft: „Það
eru margir sem hafa það miklu verr
en ég.“ Það leiðir af sjálfu sér að
slíka menn er gott að eiga að fé-
lögum. Hann var áhugasamur um
málefni klúbbsins og málefni Kiw-
anishreyfingarinnar almennt. Hann
sótti fundi og þing innanlands sem
utan og hafði gaman af því að taka
menn tali og spjalla. Þau hjón bæði,
Hjördís og Óskar, voru aufúsugest-
ir víða og vel látin.
Óskar var einn af stofnfélögum
Kiwanisklúbbsins Esju árið 1970 og
tók virkan þátt í starfi hans. Hann
gegndi öllum helstu skyldustörfum
og embættum og var forseti 1990–
1991. Hann mætti ætíð til fundar
nema brýnar ástæður hindruðu og
var jafnan kátur og glaður og setti
svip sinn á hópinn. Skarð hefur ver-
ið höggvið í raðir okkar.
Það er eðlilegur gangur að klúbb-
ur sem starfað hefur í 30 ár sjái á
eftir félögum sínum til annarra
heima. Eftirsjá er jafnan þegar
slíkt hendir, en jafnframt þakklæti
fyrir svo margt. Þakklæti fyrir
margar góðar stundir í glöðum
hópi, fyrir framlag til góðra mál-
efna og undirtektir við ýmis fram-
tíðaráform. Kiwanisklúbburinn
Esja færir Hjördísi og börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
hugheilar samúðarkveðjur og þakk-
ar samfylgdina.
Esjufélagar.
Veðurstofan hafði spáð sólskini
og hlýindum um helgina og fékk
skammir fyrir, enda hellirigndi en
var undurhlýtt. Þessa daga háði
hinn æðrulausi vinur minn Óskar
Jónsson dauðastríð sitt. Áður hafði
hann tvívegis haft bústaðaskipti 29.
júní.
Það var gæfa að hitta Óskar þeg-
ar við Hjördís kynntumst í Lands-
samtökum ITC. Við urðum fljótt
góðir vinir. Sjálfur var hann virkur
félagi í Kiwanisklúbbnum Esju til
dauðadags. Það var í upphafi tölvu-
aldarinnar og ósjaldan var bankað
uppá hjá þeim hjónum á Guðrún-
argötunni. Óskar gerði dagskrána
fyrir okkur í ITC-deildinni Irpu í
mörg ár. Hann var líka fyrstur
manna til að mæta þegar við fögn-
uðum á merkisdögum og fyrir allt
þetta var hann gerður að „besta
vini Irpu“.
Ósjaldan var boðið í mat og nú
var það á Skúlagötu 44 þar sem út-
sýnið yfir sundin blá er síbreytilegt
og óviðjafnanlegt.
Þær eru góðar minningarnar um
bíltúra út í íslenska náttúru með
bílstjóra sem kunni svo vel skil á
landslaginu. Þau voru líka skemmti-
leg dansiböllin, þá munaði hann
ekkert um að vera með tvær í tak-
inu. Honum leist ekkert á að ég
fengi mér aftur mann. Og nú döns-
um við ekki meir.
Í löngum veikindum sýndi Óskar
slíkt æðruleysi að undrum sætti og
þótt frelsi hans til ferðalaga hefði
verið skert gladdist hann og fylgd-
ist með öðrum sem lögðu land undir
fót og yljaði sér við minningar enda
víðförull maður. Við áttum það sam-
eiginlegt, við Óskar, að skipta okk-
ur ekki mikið af veðri eða veð-
urspám.
Vinir okkar og vinkonur í Lands-
samtökum ITC hafa beðið fyrir
Óskari. Nú er hugurinn hjá Hjör-
dísi og fjölskyldunni.
Hverju sem spáð er þá er það
himnasmiðurinn mikli sem ákveður.
Í dag bið ég þann smið að senda yf-
ir beðinn hans Óskars mikið af sól-
skini sem hann sannarlega verð-
skuldar og vaka yfir honum og
fólkinu hans um ókomna tíð. Bestu
þakkir.
Anna M. Axelsdóttir.
ÓSKAR
JÓNSSON
ur okkar. Kolbrúnu, Brynju Björk,
Sigrúnu, Ásthildi Dóru og Kristínu
ásamt fjölskyldum þeirra votta ég
einlæga samúð.
Kristín Waage.
Elsku langafi. Takk fyrir alla koss-
ana og öll faðmlögin sem þú eyddir
óspart á okkur.
Jesús, af hjarta þakka ég þér,
þú, Jesús, varst í dag með mér,
gef þú mér, Jesús, glatt og rótt,
góða og sæta værðarnótt.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji guðs englar yfir mér.
( Hallgr. Pét.)
Tinna Björk, Einar, Bjarni
Þór, Grímur Freyr, Haukur
Leifur, Benjamín Ómar og
Kristófer Kort.
Þrátt fyrir að eitt af því óumflýj-
anlega í lífinu sé dauðinn kemur hann
ávallt jafnmikið á óvart og er alltaf
jafnsár þeim sem næst standa. Það
var okkur hjónunum þungbært að
heyra á miðvikudagsmorgun að Kóbi,
vinur okkar til margra ára, hefði
fengið alvarlegt áfall og honum væri
vart hugað líf. Stundin var svo komin
á föstudagskvöldið; þá kvaddi hann
þennan heim. Margt flýgur um hug-
ann á stundum sem þessari og það er
erfitt að skrifa um vini sína svo vel sé
og án þess að fara út í smjaður eða of-
lof. Kunningsskapur okkar hjónanna
við Kóba hófst fyrir um tveimur ára-
tugum og aldrei man ég eftir að nokk-
ur skuggi hafi nokkurn tíma fallið þar
á, það er í raun mjög einstakt og segir
margt um mannkosti hans og hæfi-
leika til að umgangast fólk og rækta
vini sína. Mér reyndar finnst þegar til
baka er litið að vinskapur okkar hafi
styrkst með tímanum og slípast. Ég
man eftir að Kóbi hringdi gjarnan og
sagðist sakna mín og sagði þá: „Við
þurfum að hittast sem fyrst, við þurf-
um að fara að taka púlsinn á þessum
málum,“ og átti þá gjarnan við stjórn-
málin eða einhver þjóðþrifamál sem
voru til umræðu þá stundina. Hvern-
ig er betur hægt að rækta vini sína?
Fyrir um áratug varð til hópur
nokkurra hjóna ásamt Kóba og hans
góðu konu Kollýju sem kallaði sig
Rjómaklúbbinn. Það var eins og
nafnið bendir til matarklúbbur og
einnig var farið í ferðalög þar sem
hópurinn dvaldi oft langar helgar og
naut samverunnar. Þar var ekki
ónýtt að hafa Kóba með sem var eins
og alltaf hrókur alls fagnaðar og
hvers manns hugljúfi í senn.
Það er með trega og tárum að við
hjónin kveðjum þig, Kóbi minn, og
þökkum allar samverustundirnar
sem við áttum saman. Við erum þess
fullviss að hinum megin hefur þú
fengið góðar móttökur gamalla vina
og í fyllingu tímans munum við öll
hittast, það er eitt af því óumflýjan-
lega við lífið.
Við viljum kveðja þig með sálmi
Davíðs Stefánssonar.
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
ég undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar ljós.
Elsku Kollý, dætur og tengdafólk,
megi góður Guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Ingólfur og Elín.
Vinur minn, Kóbi, eins og Kristján
Ómar var jafnan nefndur í vinahópi,
lést skyndilega í síðustu viku. Þessi
ljúfi og hjálpsami maður varð mér
hjartfólginn nánast strax eftir kynni
okkar seint á níunda áratugnum. Við
tveir lentum í miklum hremmingum
saman eftir nokkurra ára samstarf
við rekstur meðferðarstöðvar fyrir
Norðurlandabúa á Fitjum á Kjalar-
nesi. Öll framganga Kóba í uppgjöri
þess rekstrar var einstök og lýsti
mannkostum hans og æðruleysi bet-
ur en orð fá lýst. Þetta „slys“ á lífsleið
okkar Kóba skerpti einungis þá vin-
áttu, sem þegar var á milli okkar.
Kóbi hélt áfram sömu lífsviðhorfum,
bjartsýni og húmor, sem voru svo
yndislega rík í fari hans. Það segir
mest um Kóba að aldrei varð okkur
sundurorða vegna Fitjamálsins.
Nú síðustu ár má segja að kynni
okkar hafi endurnýjast í sameiginleg-
um hópi vina, sem komu saman eigi
sjaldnar en einu sinni í viku og ræddu
allt milli himins og jarðar. Þar nutu
frásagnarhæfileikar Kóba sín ríku-
lega. Hann var sögumaður góður.
Hann var elstur í þessum litla hópi og
sögurnar hans voru alltaf fullar af
hnyttni og vöktu kátínu hjá okkur
hinum.
Ég vil fyrir hönd félaganna, Egg-
erts, Jóns og Óla H. votta „mömmu“,
en það kallaði Kóbi sína ástkæru eig-
inkonu, Kolbrúnu, okkar innilegustu
samúð svo og dætrum þeirra, barna-
börnum og allri fjölskyldunni.
Sjálfur hef ég sjaldan kynnst öðru
eins valmenni og þér, kæri vinur.
Minning um góðan dreng deyr aldrei.
Bergur Guðnason.
var stakt ljúfmenni, og það var alltaf
gott að vera hjá þeim. Amma fylgdist
ávallt með þjóðmálum og var vel inni í
öllu. Þó að heilsan yrði undan að láta
síðustu árin þá hallaði aldrei undan
fæti andlega, enda hefði það verið
óþolandi fyrir mína stoltu ömmu. Það
var oft gaman að ræða við ömmu um
ýmis mál enda hafði hún góða kímni-
gáfu og skemmtilega greind. Einnig
hafði hún mikinn áhuga á andlegum
málefnum enda var hún næm á ým-
islegt og upplifði margt sem gerði það
að verkum að hún gat varla lokað aug-
unum fyrir fleiri víddum tilverunnar.
Elsku amma mín, þakka þér fyrir
að hafa gert líf mitt ríkara.
Þín
Guðrún Arnbjörg.
Þú sem hefur alltaf verið svo
traust, einlæg og hlý. Þú kveður okk-
ur núna. Nærvera þín mun samt alltaf
fylgja okkur. Móðir þín kenndi þér
gott kristilegt innræti, reyndar okkur
öllum, þar sem hún var á heimilinu,
þegar við ólumst upp. Faðir þinn
kenndi þér réttsýni og ekki síður það
að standa fast á rétti þínum. Minn-
ingin um þig er sem bjartur geisli á
rökvísi þína, næman skilning, yfirveg-
un, dugnað, áræði og þrautseigju. Þú
munt alltaf vera okkur mikil hvatn-
ing.
Guðsblessun fylgi þér, kæra
mamma mín.
Þinn einlægur sonur
Guðmundur.
Það hryggði okkur mjög að frétta
af andláti Öddu. Hún var svo yndis-
legur vinur Zuk-fjölskyldunnar til
fjölda ára. Móðir mín, Dídí (Finndís
Björnsdóttir Zuk), sem lést fyrir
tveimur árum, og Adda kynntust
fyrrst á fjórða tug síðustu aldar og
voru góðar vinkonur allt þar til yfir
lauk. Vinátta þeirra lifir áfram sem
einlæg vinátta milli fjölskyldna okkar.
Adda er ein af þeim ástæðum, sem
gera Ísland okkur svo kært og það að
við finnum til nándar við þetta land
forfeðranna.
Adda var yndisleg persóna, hún
var örlát, glæsileg, gestrisin, gáska-
full, smekkleg, trygg og andlega sinn-
uð. Hún hugsaði alltaf fyrst um aðra
og reyndi að gera öllum til hæfis. Hún
reyndi alltaf að uppfylla allar okkar
óskir. Í fjölmörgum heimsóknum
mínum til Íslands skaust hún með
mig á Þingvelli, eldaði uppáhalds ís-
lenska matinn minn eða gaf mér
minjagripi. Við sátum mörgum stund-
um og ræddum um drauma, spírit-
isma, hið liðna, nútíðina og stjórnmál.
Þegar árin liðu skildist mér betur og
betur hvað hún var merk kona og ég
mat jafnvel enn meira langvarandi
vináttu fjölskyldna okkar.
Við söknum þín, kæra Adda. Hún
var okkur svo sannur vinur. Ég
gleymi aldrei þeirri ástúð og um-
hyggju sem hún sýndi mér og allri
fjölskyldu minni.
Við sendum fjölskyldu hennar okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
minnumst ykkar í bænum okkar.
William Zuk og fjölskylda,
New York.
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.