Morgunblaðið - 12.07.2003, Blaðsíða 30
MINNINGAR
30 LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðni ÞráinnÞorvaldsson
fæddist í Kirkju-
landshjáleigu, Aust-
ur-Landeyjum 11.
mars 1945. Hann
andaðist á Sjúkra-
húsi Suðurlands 27.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ásta Kristín
Jóhannsdóttir frá
Efri-Vatnahjáleigu í
A-Landeyjum, f. 21.
nóvember 1908, d.
15. júlí 1987, og
Þorvaldur Guð-
mundsson frá Sigluvík í V-Land-
eyjum, f. 14. desember 1906, d.
21. september 1988. Þorvaldur
og Ásta hófu búskap sinn á Ux-
ahrygg á Rangárvöllum en fluttu
þaðan að Bryggjum í A-Landeyj-
um þar sem þau bjuggu árin
1934–1935. Eftir það fluttu þau
aðeins innansveitar og fóru að
Kirkjulandshjáleigu 1935–1949
og að seinustu bjuggu þau í
Oddakoti, eða frá 1949 til ævi-
loka.
Systkini Þráins eru Jóhanna
María, húsfreyja á Selfossi, f. 6.
júní 1934, gift Sigga Gíslasyni
rafvirkjameistara, f. 17. apríl
1922, og Ágústa Kristín, hús-
freyja í Reykjavík, f. 5. ágúst
1935, ekkja Sigurðar Jóhannesar
Þórðarsonar, f. 7. mars 1933, d.
fræðingi, f. 1. október 1967.
Þráinn var einungis fjögurra
ára þegar hann flutti með for-
eldrum sínum og systrum í Odda-
kot þar sem hann síðan bjó alla
sína ævidaga. Sextán ára fór
hann fyrst að heiman til ann-
arrar vinnu og fór þá á vertíð á
Patreksfirði. Seinna starfaði
hann sem sendill við prentsmiðju
í Reykjavík. Þaðan lá leiðin til
Þorlákshafnar þar sem hann
vann fyrst í fiski og seinna við
hafnargerðina. Síðar starfaði
hann við Búrfellsvirkjun. Þá lá
leiðin heim aftur þar sem hann
tók við búinu að hluta á móti for-
eldrum sínum og vann auk þess
við ýtuvinnu hjá Ræktunarsam-
bandi Landeyja. Seinna tók hann
ásamt konu sinni við öllu búinu.
Þráinn var virkur þátttakandi í
hinum ýmsu félagsstörfum og má
þá fyrst nefna Ungmennafélagið
Dagsbrún þar sem hann var
margsinnis í stjórn á árunum
1965–1990 og einnig Héraðssam-
bandið Skarphéðinn þar sem
hann var stjórnarmaður árin
1982–1988. Auk þessa tók hann
að sér kennslu í Félagsmálaskóla
UMFÍ. Eftir að hann dró sig að
mestu úr ungmennafélagsstörf-
unum sneri hann sér meira að
öðru áhugamáli sínu, eða hesta-
mennskunni, og var m.a. með-
limur í hestamannafélaginu
Geysi. Þráinn var meðhjálpari í
Krosskirkju í 16 ár og starfaði
auk þess í sóknarnefnd árin
1994–2001.
Útför Þráins verður gerð frá
Voðmúlastaðarkapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
20. ágúst 1998.
Hinn 15. ágúst
1971 kvæntist Þráinn
eftirlifandi eiginkonu
sinni, Kristínu Sig-
urðardóttur, f. 7. júlí
1947. Foreldrar
hennar voru Sigurð-
ur Pétursson, bif-
reiðastjóri á Seyðis-
firði, f. 22. desember
1905, d. 24. desember
1994, og Sigurbjörg
Ásgeirsdóttir hús-
freyja, f. 23. ágúst
1909, d. 8. desember
1989. Börn Þráins og
Kristínar eru: 1) Ástvaldur
Bjarki, húsasmiður, f. 13. maí
1971, kvæntur Heiðrúnu Fríðu
Grétarsdóttur búfræðikandídat,
f. 25. maí 1972, börn þeirra eru
Ásta Kristín, f. 11. júní 1994, og
Arnar Freyr, f. 29. maí 2002. 2)
Katrín Ósk, kennari, f. 5. febrúar
1974, gift Þóri Erlingssyni mat-
reiðslumanni, f. 16. október 1973,
börn þeirra eru Eydís Líf, f. 30.
ágúst 1998, og Eyþór Ás, f. 9. júlí
2001. 3) Helena Sigurbjörg, stúd-
ent, f. 9. mars 1979, í sambúð
með Einari Sigurðssyni verka-
manni, f. 24. janúar 1971. 4) Fóst-
ursonur Þráins, sonur Kristínar,
er Sigurbjörn Hjörtur Guðjóns-
son, véltæknifræðingur, f. 11.
janúar 1967, kvæntur Sólveigu
Jóhönnu Guðmundsdóttur lög-
Nú er hann Þráinn, minn kæri
fósturfaðir, allur og langar mig að
kveðja hann með nokkrum orðum
því ég veit að ef hann hefði kvatt
mig þá hefði hann ekki gert minna.
Vissulega finnst manni að Þráinn
hafi verið kvaddur á braut snögg-
lega en engu að síður var aðdrag-
andinn nokkur eða frá um 10. apríl
er hann lenti í umferðaróhappi.
Dagarnir sem á eftir fylgdu færðu
okkur þau tíðindi að Þráinn væri
þegar kominn í mikla baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Nú er þessari bar-
áttu lokið og við hin eigum eftir allar
þessar góðu minningar um hann
Þráin sem fylgt hefur mér mestan
hluta lífs míns þó svo það hafi ekki
verið nema tæpur helmingur lífs-
hlaups hans.
Þráin hitti ég fyrst fyrir er hann
tók við mér sem þriggja ára pjakk
sem móðir mín átti fyrir er þau hófu
búskap saman. Ég veit ekki hvernig
það gerðist en aldrei man ég eftir
því að hafa kallað Þráin pabba og ég
man heldur aldrei eftir því að að
mér hafi verið lagt að kalla hann
það. Hitt stendur eftir óhaggað, að
Þráinn gekk mér að öllu leyti í föð-
urstað frá þeim degi að hann kom
inn í líf mitt og var það frá mér séð
mikið lán.
Í Þráni fékk ég góðan uppalanda.
Hann var mér mjög góður á allan
máta, kenndi mér snemma góða
hluti og góðmennska hans í garð
manna og dýra prentaðist vel inn
hjá ungum sveini. Snemma tók hann
drenginn, mig, með sér í gegningar
eins og í fjárhúsin og þó kannski
væru ekki burðug handtökin hjá
mér, örfárra ára pattanum, þá var
hann natinn við að slá undir hjá
manni til að auka sjálfstraust og
samhliða þessu fékk maður kennslu
í því að þekkja dýrin og hvernig
nálgast bæri þau hvert á sinn máta.
Sömuleiðis fékk maður, þá sérstak-
lega á sumrin, kennslu í því frá
Þráni að þekkja fuglana sem settust
að í túninu og mýrinni og ætíð pass-
aði Þráinn upp á það að láta mann
ekki ónáða eða skaða umhverfi
fuglanna hvar svo sem við um fórum
því ætíð var hann að hugsa um lít-
ilmagnann í dýrunum sem passa
þyrfti upp á í hverju spori.
Þráinn var einstaklega góður leið-
beinandi, kom mér t.d. mjög ungum
á traktora, fól mér skepnuumsjá og
jók mér sjálfstraust snemma með
því að fela mér ábyrgð hinna ýmsu
verka. Ég tel að þessi aðferð Þráins
við að trúa mér fyrir hlutum og gera
mig ábyrgan sé nokkuð sem ég
muni búa að alla ævi og hefur að ég
held gert mig að heldur betri manni.
Þráinn var mér leiðbeinandi á ýms-
um öðrum sviðum. Hann kenndi
mér meðal annars að tefla og af því
höfðum við báðir töluvert gaman í
fjölda ára og þegar ég var um það
bil orðinn jafnoki Þráins í skákinni,
þá fyrst var hann farinn að hvetja
mann af alvöru. Sömuleiðis naut ég
þeirra forréttinda að vera á einu af
þeim fjölmörgu félagsmálanám-
skeiðum sem hann hélt á vegum
Ungmennahreyfingarinnar. Að
koma fyrir sig orði úr pontu og taka
þátt í félagsmálum voru jú hlutir
sem Þráinn kunni vel og þessum
fróðleik kunni hann vel að deila með
okkur hinum. Sá skóli er ég þarna
komst í hjá Þráni var mér mikils
virði eins og allt sem hann gaf af sér
til mín. Þráinn var mér mikil og góð
fyrirmynd allan þann tíma sem við
áttum saman. Ég upplifði Þráin sem
glaðværan og félagslyndan mann
sem linnti við alla sem ég vissi um
og reikna ég með að allflestir hafi
upplifað hann sem slíkan líka.
Nú ertu, Þráinn minn, horfinn úr
dagsdaglegu lifanda lífi okkar en
hins vegar verður minningin um þig
ævinlega með mér svo lengi sem ég
verð hérna megin.
Megi Guð og aðrar góðar vættir
þig vel varðveita um alla tíð og
sömuleiðis bið ég til allra góðra
vætta að styrkja hana móður mína,
systkini og aðra nákomna Þráni.
Þinn fóstursonur,
Hjörtur.
Elsku pabbi minn. Það er svo
óendanlega sárt að eiga aldrei eftir
að sjá þig aftur. En þetta eru víst
örlög sem enginn ræður við og við
reynum bara að taka eins vel og við
getum. Það er margs að minnast og
margt á eftir að rifjast upp frá því
þú varst enn með okkur. Þó eru
nokkur atriði sem einhvern veginn
koma fyrst upp í hugann þegar ég
lít til baka. Fyrsta minningin er
þegar ég var smástelpa og fékk að
fara með þér á traktornum til hey-
vinnu. Þá var gott að geta kúrt sig
fyrir aftan sætið hjá þér í Fordinum
og dormað á meðan þú varst að hey-
vinnunni. Önnur minning er þegar
þegar þið mamma fóruð á þorrablót-
in í sveitinni þegar við systkinin vor-
um lítil. Þá skaust, að mig minnir,
yfirleitt þú mjög fljótlega heim aftur
til að athuga hvort ekki væri allt í
lagi og hafðir alltaf meðferðis handa
okkur gos og conga-súkkulaði. Þetta
lætur kannski ekki mikið yfir sér en
er einhvernveginn samt greypt í
huga mér. Þegar ég síðan varð svo-
lítið eldri og komin með aldur til að
fara með á blótin er ógleymanlegt
þegar við dönsuðum saman. Frá því
ég man fyrst, varst þú alltaf mjög
góður dansherra og kunnir virkilega
að stjórna dömunum. Það var því
virkilega gaman að dansa við þig og
e.t.v. muna fleiri en ég hvernig þú
„skvettir“ aftur hælunum þegar þú
dansaðir. Ég á þér það því án efa að
þakka, ásamt svo mörgu öðru, að ég
er ágætlega dansfær. Þá man ég
líka vel hversu stoltur þú varst af
mér að fá góðar einkunnir í skól-
anum. Það hefur án efa hvatt mig til
framhaldsnáms og ég minnist vel
þegar þú talaðir um að gaman væri
nú, ef þó ekki væri nema eitt
barnanna þinna, myndi klára stúd-
entspróf. Ég fékk svo heiðurinn af
því að vera fyrst af systkinum mín-
um til þess að verða stúdent, þótt
eldri bræður mínir Bjarki og Hjört-
ur hefðu báðir haldið áfram námi en
fóru aðeins aðra leið. Seinna fylgdi
svo Helena, litla systir, í kjölfarið og
lauk einnig stúdentsprófi. Leið mín
lá síðan áfram í Íþróttakennaraskól-
ann á Laugarvatni og þaðan útskrif-
aðist ég sem íþróttakennari 1997.
Þetta veit ég að gladdi þig mikið því
þú varst alltaf áhugamaður um
íþróttir og starfaðir mikið að ung-
mennafélagsmálum. Seinast langar
mig svo að minnast brúðkaupsdags-
ins míns þegar þú leiddir mig upp
að altarinu og hélst síðan ógleym-
anlega ræðu yfir okkur hjónum í til-
efni dagsins. Þú varst frábær ræðu-
maður og allir brúðkaupsgestirnir
skemmtu sér stórkostlega yfir ræð-
unni þinni og ekki síst við Þórir. Við
munum alltaf minnast þín með stolti
og hlýju og passa upp á að börnin
okkar Eydís Líf og Eyþór Ás varð-
veiti vel þær minningar sem þau
áttu með þér. Að lokum langar mig
til að segja þér að við fjölskyldan
stöndum saman á þessum erfiðu
tímum og við systkinin ætlum að
passa upp á mömmu fyrir þig.
Þín elskandi dóttir,
Katrín Ósk.
Í dag eru liðin tíu ár frá því að ég
hitti tengdaföður minn fyrst. Kynni
okkar urðu því miður ekki löng því
hann féll frá 27. júní síðastliðinn
langt fyrir aldur fram, aðeins fimm-
tíu og átta ára að aldri. Fimmtu-
dagskvöldið 10. apríl síðastliðinn
rennur mér seint úr minni er eig-
inkona mín hringdi í mig og sagði
mér að pabbi sinn hefði lent í slysi á
heimreiðinni í Oddakoti þar sem
hann var bóndi. Hafði hann lent úti í
skurði og sagði hún mér að hún ætl-
aði austur og spurði hvort ég vildi
koma með. Það kom auðvitað ekkert
annað til greina og við rukum því
strax af stað í þó nokkurri hálku og
hálfgerðri þoku. Við komum á
Hvolsvöll og mættum þar sjúkrabíl
á leið til Reykjavíkur með tengda-
föður minn innanborðs. Hann hafði
ekki slasast mikið við óhappið en
var eitthvað undarlega vankaður,
svo ákveðið var að flytja hann suður.
Kvöldið hélt áfram og nágrannarnir
á næstu bæjum komu ásamt lög-
reglunni til að ná bílnum upp úr
skurðinum. Við tók stanslaust síma-
samband við Hjört, stjúpson Þráins,
sem tók á móti pabba sínum í
Reykjavík. Föstudagsmorgunn
rennur upp og okkur er greint frá
því að uppgötvast hafi æxli við heil-
ann og að hann verði skorinn á
mánudegi. Það var gert og svo
komu páskar með undarlegri bið
eftir því hvort æxlið væri góðkynja
eða illkynja. Þá kom reiðarslagið.
Illkynja æxli af fjórðu gráðu og lítið
eða ekkert hægt að gera annað en
að bíða eftir því óumflýjanlega. Sá
tími varð því miður allt of stuttur,
því að morgni 26. júní, á tíu ára sam-
vistar afmæli okkar hjóna, hringdi
síminn. Það var tengdamóðir mín
sem sagði mér að Þráinn væri orð-
inn mikið veikur og hvort við vildum
ekki koma upp á sjúkrahús. Sátum
við þar næsta sólarhringinn og bið-
um þess sem koma skyldi. Að
morgni 27. júní lést Þráinn, aðeins
11 vikum eftir óhappið í Oddakoti.
Eina sem maður getur gert á
stundu sem þessari er að minnast
góðu stundanna. Eins og t.d. á ætt-
armóti í Húnaveri þegar tengdafaðir
minn átti ekki orð yfir það hvað ég
væri stirður. Ræðunni úr brúðkaup-
inu okkar hjóna og fleiri góðra
stunda sem því miður verða ekki
fleiri. Megi guð gefa okkur öllum
styrk á þessum erfiðu tímum í lífi
okkar allra.
Þórir Erlingsson.
Er menn á besta aldri deyja,
verður manni oft orða vant. Þannig
fór fyrir mér er svili minn Þráinn
Þorvaldsson í Oddakoti í A-Land-
eyjum lést föstudaginn 27. júní sl. á
besta aldri, þótt samskipti okkar
hafi ef til vill ekki verið mjög mikil í
gegnum tíðina, helst á stórafmælum
og brúðkaupum í fjölskyldunni og
jú, á ferðum fjölskyldu okkar í
kringum landið.
Þegar kíkt var inn í Oddakoti var
ávallt vel tekið á móti okkur af þeim
hjónum, Þráni og Kristínu. Í gegn-
um tíðina kynntist maður betur og
betur þeim augljósa manni, sem
Þráinn hafði að geyma. Hann var
mjög félagslyndur og heilsteyptur
maður sem virkilega var gott að
eiga orðastað við.
En sérstaklega viljum við Bogga
þakka fyrir hversu vel þau tóku á
móti börnum okkar sumarið 1973, er
við höfðum yfirgefið Vestmannaeyj-
ar vegna gossins og vorum í óvissu
um hvað yrði með framtíðarheimili
okkar.
Það var höfðinglega boðið að
leyfa börnum okkar að vera nokkrar
vikur í sveitinni sumarið 1973 eftir
það umrót sem á öllum Vestmanna-
eyingum varð þetta ár.
Það kom sem reiðarslag í fjöl-
skyldunni er Þráinn greindist með
krabbamein fyrir rúmum tveimur
mánuðum, maður sem virtist vera
vel á sig kominn andlega og lík-
amlega. En svona er lífið, enginn
veit sinn næturstað.
Með þessum línum viljum við
Bogga senda Stínu og fjölskyldunni
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
með innilegri þökk fyrir allt sem við
fengum að njóta hjá fjölskyldunni í
Oddakoti fyrr og síðar.
Jón Kr. Óskarsson.
ÞRÁINN
ÞORVALDSSON
Fleiri minningargreinar um
Þráin Þorvaldsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Ástkær stjúpfaðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURBJÖRN JÓNSSON,
Vallarbraut 3,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju mánu-
daginn 14. júlí kl. 14.00.
Elí Halldórsson, Auður Þorvaldsdóttir,
Sigrún Halldórsdóttir, Benedikt Jónsson,
Anna Leif Elídóttir, Ásgeir Kristinsson,
Þóra Björg Elídóttir,
Sóley Ósk Elídóttir,
Árni Freyr Elíson,
Emma Bachmann,
Einar Daníelsson,
Rúnar Dór Daníelsson,
Sandra Sif Benediktsdóttir,
Díana Dröfn Benediktsdóttir
og barnabarnabörn.
Eiginmaður minn,
FRIÐJÓN GUÐRÖÐARSON
fyrrv. sýslumaður,
Fjólugötu 25,
Reykjavík,
er látinn.
Ingunn Jensdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR GUÐBJÖRG
SIGURÐARDÓTTIR,
andaðist fimmtudaginn 10. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börnin og fjölskyldur.