Morgunblaðið - 15.07.2003, Blaðsíða 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚLÍ 2003 29
✝ Kristinn Jónssonfæddist í Vorsa-
bæ í Landeyjum 10.
febrúar 1914. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 6. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jón Er-
lendsson, bóndi í
Vorsabæ, og kona
hans Þórunn Sigurð-
ardóttir, sem bæði
eru látin. Systkinin
voru 15 og er Guð-
björg Magnea ein
eftirlifandi.
Hinn 10. febrúar
1951 kvæntist Kristinn Andreu
Guðmundsdóttur, f. 30. júlí 1925,
frá Drangavík á Ströndum. For-
eldrar hennar voru Guðmundur
Guðbrandsson og Ingibjörg Guð-
mundsdóttir.
Kristinn og Andrea eignuðust
sjö börn þau eru: 1) Sjöfn Inga,
gift Helga Guð-
mundssyni og eiga
þau átta börn, 2) Er-
ling Svanberg,
kvæntur Önnu
Björgu Þormóðs-
dóttur og eiga þau
sjö börn, 3) Svava
Valgerður, gift Sig-
urði Ingimarssyni
og eiga þau ellefu
börn, 4) Guðmundur
Ingi, kvæntur Huldu
M. Baldursdóttur og
eiga þau sex syni, 5)
Jóna Guðrún, d. 1.
febrúar 1968, 6)
Kristinn Andrés, hann á tvö
börn, og 7) Þórunn Jóna, gift
Einari Magnússyni og eiga þau
fjögur börn. Barnabarnabörnin
eru 27.
Útför Kristins verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég vil byrja á að færa starfsfólki
lyflækningadeildar A3 á Sjúkra-
húsi Akraness innilegar þakkir fyr-
ir góða umönnun og hlýhug. Guð
blessi störf ykkar.
Þú varst og ert og verður mér,
vinur elskulegi,
allt sem best og blíðast er
á björtum ævidegi.
Ég vildi líka, vinur minn,
vera ljós á þinni braut,
leggja hönd í lófa þinn
og líða með þér hverja þraut.
Von er sárt ég sakni þín
er sætið lít ég auða,
þú sem eina ástin mín
ert í lífi og dauða.
Sumarblærinn blíði,
hann ber til þín inn
frá mér kærustu kveðju
og koss á vanga þinn.
(Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.)
Þín elskandi,
Andrea.
Þín er ljúft að mega minnast
mikið gott var þér að kynnast
og gaman var að fá að finnast
og festa vináttunnar bönd
er við tókumst hönd í hönd.
Orðstír fagur aldrei deyr
óhætt má því skrifa
á söguspjöldum síðar meir,
saga þín mun lifa.
(Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.)
Kæri tengdapabbi, í dag verður þú
lagður til hinstu hvíldar við hlið
dóttur þinnar, Jónu Guðrúnar, sem
lést aðeins 10 ára gömul.
Eftir erfiða baráttu við krabba-
mein ert þú laus við þjáningar, þó
sorg og söknuður fylli huga okkar
sem eftir lifum erum við glöð yfir
að þjáningum þínum sé lokið.
Þú varst ekki margorður um
hversu kvalinn þú værir og fannst
mesti óþarfi að vera að kvarta,
hvað þá að ónáða vesalings stúlk-
urnar á deildinni, þær hefðu víst
nóg að gera.
Þú fékkst frábæra umönnun á
lyflækningadeild 3A á Akranesi,
var okkur mikils virði sá hlýhugur
og góðmennska bæði gagnvart þér
og okkur sem vöktum yfir þér.
Okkar kynni stóðu aðeins yfir í
um 10 ár en frá fyrstu stundu heill-
aðir þú mig upp úr skónum, þú
varst svo innilegur og algjört
krútt.
Bráðgreindur, víðlesinn og hafð-
ir skemmtilegan húmor, ef maður
kom þér í kjaftagírinn þá datt mað-
ur í lukkupottinn því á þig var
gaman að hlusta og spjalla við.
Þú hafðir gaman af að lesa um
ókunn lönd og hafðir mikinn áhuga
á Noregi og vissir mikið um stað-
hætti þar sem við nutum góðs af á
meðan við bjuggum þar.
Þú hafðir gaman af pólitík,
brigde, elskaðir náttúruna hafðir
gaman að garðrækt, blómum, hafð-
ir góða söngrödd og gaman þótti
þér að dansa gömlu dansana.
Ég er þakklát fyrir stundirnar
sem við höfum átt saman, þær hafa
gert mig að betri manneskju og
kennt mér margt. Með þessu ljóði
Guðrúnar Jóhannsdóttur frá
Brautarholti kveð ég þig kæri vin-
ur og óska þér góðrar ferðar til
nýrra heimkynna.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
Þín tengdadóttir,
Anna Björg Þormóðsdóttir.
KRISTINN
JÓNSSON
ar, að mega sín meira? Margt er
stórt í smáu og smátt í stóru. Hvað
er lítið, hvað er stórt? Petrína var
stór. Hetja hversdagsins, tókst á
við allt og að lokum það óleys-
anlega af æðruleysi og reisn.
Þakka samfylgdina, þakka fyrir
mig.
Árni B. Stefánsson.
Við viljum kveðja þig hér, elsku
amma.
Þú varst amman sem sendi alltaf
öllum pakka þótt aðeins eitt okkar
ætti afmæli og gafst okkur hlaup-
bangsa með.
Þú varst líka amman sem prjón-
aði á okkur peysur eins og á öll hin
barnabörnin og fórst með okkur í
sund þegar við komum til Akur-
eyrar.
Við kölluðum þig alltaf „ömmu á
Akureyri“ og hlökkuðum alltaf til
að hitta þig og heimsækja. Ein-
hvern veginn virðist í endurminn-
ingunni alltaf hafa verið sólskin í
Suðurbyggðinni í þessum heim-
sóknum og garðurinn og gróður-
húsið fullt af litríkum blómum og
fuglum. Þú varst svo oft að syngja
og í einhver skipti fylgdum við
þessi eldri þér í kirkjuna þar sem
þú söngst með kórnum eða á bóka-
safnið þar sem þú varst að vinna.
Þú söngst líka fyrir okkur og
kenndir okkur bænir þegar við
gistum hjá þér, þér fannst það
mjög mikilvægt að við lærðum
þær.
Eftir því sem árin liðu urðum
við öll eldri, bæði við og þú. Síð-
ustu árin fannst okkur þú eldast
hratt, það var yndislegt að sjá
hvað þú leist vel út þegar þú
komst heim frá Kristnesi síðasta
vetur, þannig viljum við helst
muna eftir þér. Þú varst svo hress
og glöð og kátari en við höfðum
séð þig lengi. Það minnti okkur á
þá tíma þegar við komum í heim-
sókn sem börn.
Aðeins rúmu ári eftir að fjöl-
skyldan kom öll saman til að njóta
80 ára afmælisins þíns með þér
kemur hún saman til að kveðja
þig. Fyrra tilefnið var gleðilegt en
hið seinna ekki, samt höfum við
svo margt til að gleðjast yfir líka,
þú hefðir líka viljað að við hugs-
uðum meira um það. Við sjáum á
eftir góðri konu og ömmu en eig-
um hvert og eitt okkar eigin góðu
minningar um þig. Þær eru okkur
dýrmætar núna og eiga aldrei eftir
að hverfa frá okkur. Það er líka
víst að við eigum eftir að segja
okkar börnum, sem eru því miður
enn of ung til að muna, góðar sög-
ur af þér.
Með hinstu kveðju
Hafþór, Petrína Soffía, Jón
og Þorbergur Þórarinsbörn.
Á staðnum þar sem alltaf er allt
eins hringir klukkan enn í borð-
stofunni.
Þar kemur Mogginn enn inn um
lúguna og þrestirnir syngja í garð-
inum. Samt er allt breytt. Sú sem
yfirleitt fór lítið fyrir er horfin,
ekkert verður eins aftur. Stórt
skarð er eftir. Kannski fannst
henni hún hafa heyrt klukkuna slá
nógu oft, kannski var hún búin að
lesa nógu marga Mogga, kannski
var tíminn hennar á enda.
Hvað dettur mér fyrst í hug
þegar ég hugsa um þig elsku
amma mín og nafna? Svo margt
kemur upp í kollinn. „Stattu upp-
rétt, vertu stolt – þú hefur ekkert
til að skammast þín fyrir“ sagðir
þú við mig einu sinni. Reyndar
man ég eftir ýmsu sem þú kenndir
mér og sagðir. Ég veit það eitt að
ég er stolt af því að hafa átt þig að,
stolt af því að bera nafnið þitt og
ánægð með þær stundir sem ég
átti með þér, sérstaklega síðustu
árin. Við sátum svo oft og skoð-
uðum gömlu myndirnar þínar, það
voru mjög skemmtilegar stundir
og við gleymdum okkur oft báðar
og hurfum saman inn í liðna tíma
sem þú sagðir mér frá. Þú hafðir
svo hnyttna kímnigáfu, áttir það til
að lauma að fyndnum gullkornum
án þess jafnvel að taka eftir því
sjálf þegar við vorum að spjalla.
Þú gerðir ýmislegt um ævina og
naust þess að rifja það upp og
segja mér aðeins frá því, það gaf
mér líka allt aðra sýn á þig, ég sá
þig fyrir mér ganga í gegnum lífið
og verða sú manneskja sem þú
varst. Það hjálpaði mér að kynnast
betur mínum eigin rótum í gegnum
þig.
Kannski fengu ekki margir að
kynnast þér á nákvæmlega þennan
hátt, það er ótrúlegt hvað svona
stundir verða mikils virði þegar
maður gerir sér grein fyrir því að
þær verða ekki fleiri.
Virkilega góð kona er eitthvað
sem ég held að flestir hugsi um
þig, kona sem fann eitthvað gott
hjá öllum og vildi ekki trúa neinu
slæmu um fólk.
Allir höfðu sína kosti í þínum
augum, að minnsta kosti minntistu
frekar á þá en hitt. Þú varst barn-
góð og naust þess að sjá og hitta
yngstu kynslóðina í fjölskyldunni
og fylgdist vel með því hvað var að
gerast í lífi allra þinna afkomenda,
þú vildir að allir hefðu það gott. Þú
hafðir þig ekki mikið í frammi en
naust virðingar og hlýju hvar sem
þú komst. Mér þótti alltaf gaman
að heimsækja þig þegar ég var
barn, þú kenndir mér að prjóna og
fórst með mig í sund og á bóka-
safnið þar sem ég fékk alltaf hun-
angsbollu og kókómjólk. Ég sé
ekki hunangsbollur í dag án þess
að verða hugsað til þín! Það var
skemmtilegur tími.
Nú er víst kominn tími til að
kveðja, ekki það að mig langi
nokkuð til þess. Ég hefði alveg
þegið að eyða mun lengri tíma með
þér. Ég held samt að þú hefðir
sjálf kosið að fara eins og þú fórst,
snögglega og án aðdraganda, ann-
að hefði reynst þér þyngra. Ég
kveð þig nú yndislega amma mín
með miklum söknuði, það verður
ekki eins að koma norður núna
þegar þig vantar en ég heimsæki
afa og ef ég þekki okkur rétt eig-
um við örugglega eftir að spjalla
mikið um þig.
Ástarkveðjur, þín sonardóttir
Petrína Soffía Eldjárn.
Amma Petrína var yndisleg. Blíð
og góð, alveg eins og ömmur eiga
að vera.
Þegar leið okkar lá norður til
Akureyrar, tók afi undantekning-
arlítið á móti okkur með útbreidd-
an faðminn og rak okkur síðan
beint inní stofu til ömmu, sem
þakkaði Almættinu fyrir að hafa
komið okkur í hús heilum á húfi.
Já, amma hafði áhyggjur. Hún
hafði áhyggjur af börnunum sín-
um, barnabörnunum og nú síðast
barnabarnabörnunum. Þetta voru
ansi margar áhyggjur og óskrifuð
regla á okkar heimili var sú, að
þegar komið var á áfangastað eftir
dvöl fyrir norðan, var manns
fyrsta verk að hringja í ömmu og
„tilkynna sig í hús“. Ef þetta var
trassað vissi maður að amma hefði
af manni áhyggjur, þó hún bæri
þær í hljóði og færi jafnvel að
hlæja þegar maður loks hringdi og
spurði: „Varstu farin að hafa
áhyggjur?“ Vegalengdirnar sem
aðskildu okkur ömmu í gegnum
tíðina gerðu það að verkum að við
vorum ekki í eins reglulegum sam-
skiptum og við annars hefum kos-
ið. Engu að síður var hún ákaflega
fastur punktur í minni tilveru.
Skilyrðislaus væntumþykja var
hennar svið. Hún var ekki kona
mikilla ráðlegginga eða huggunar-
orða og setti sig aðeins að tak-
mörkuðu leyti inn í vandamál fjöl-
skyldumeðlima. Nema þá helst til
að lægja ölduna og halda öllum
góðum. Lokaniðurstaðan var ein-
föld; allir áttu að vera vinir og til
friðs, en ekki með ófrið og upp-
steyt.
Margt mátti af ömmu læra.
Ófáar notalegar stundir rifjast
upp með ömmu. Hversdagslegar,
fyrirhafnarlausar stundir sem
gerðu hana að þeirri ömmu Petr-
ínu sem ég þekkti. Rúllur settar í
hárið, útvarpsleikfimi í borðstof-
unni, einstök leikni við afgreiðslu
bóka á Amtsbókasafninu og svo
pepsí með kvöldmatnum.
Elsku amma, svona vil ég muna
þig því mikið dró af þér síðustu ár-
in og ólíklegt annað en að þú sért
hvíldinni fegin. Ef ég þekki þig
rétt, þá ertu samt sennilega með
samviskubit yfir því að valda okk-
ur hinum þessu umstangi sem frá-
fall þitt er.
Takk fyrir allt amma mín, þú
varst umstangsins virði.
Óeigingjörn umönnun afa á
ömmu duldist engum, og er það
fyrir mína hönd og Stefáns bróður,
sem ég votta honum okkar dýpstu
samúð.
Sigrún Hermannsdóttir.
Mig langar að segja örfá orð um
Petrínu mágkonu mína að skilnaði.
Vinátta okkar stóð á föstum grunni
frá því ég kom sem gestur á heim-
ili hennar á Akureyri á gamlárs-
kvöld 1947, sem tilvonandi mág-
kona, og allt til síðasta dags. Tvö
fyrstu hjúskaparár okkar Hjartar
vorum við á Akureyri og samgang-
ur heimilanna mikill. Það hélt
áfram úti á Tjörn þar sem þau
Stefán og Petrína byggðu sér sum-
arbústað fyrir sig og vaxandi
barnahópinn við æskuheimili henn-
ar. Börn okkar urðu mörg og
gengu meira og minna saman í leik
og starfi. Tvisvar sinnum skírðum
við samtímis í Tjarnarkirkju. Í bú-
staðnum dvaldi Petrína langdvöl-
um á sumrin meðan börnin voru
ung. Á haustin gekk hún að berja-
tínslu af óvenjulegri atorku eins og
raunar að hverju starfi. Á hinn
bóginn var Gránufélagsgata 11 og
síðar Suðurbyggð 1 fast athvarf
Tjarnarfjölskyldunnar á Akureyri
og ómetanlegt fyrir okkur sveita-
fólk að eiga slíkan samastað þegar
fjarlægðir voru meiri en nú. Á
seinni árum hefur Akureyrarferð-
um fjölgað og í þeim flestum hef
ég komið til hennar í kaffi.
Petrína var hógvær kona í sam-
skiptum við fólk en bauð af sér
traust. Hún var létt og jákvæð í
viðmóti og hafði næma kímnigáfu.
Á sinn lágværa hátt sagði hún sög-
ur og athugasemdir úr hversdags-
lífinu eða rifjaði upp gamla daga
og vakti með því hlátur og hló
sjálf. Það var gott að vera nálægt
henni. Ég veit að hún þótti traust-
ur og góður starfskraftur á Amts-
bókasafninu. Starfið við bækurnar
átti vel við hana þótt fráleitt væri
það létt. Hún var hörkudugleg, lip-
ur við að greiða götu safngesta og
tillitssöm og þægileg í samvinnu.
Petrína tók ekki mikinn þátt í
félagslífi, með einni undantekn-
ingu. Söngurinn var stór þáttur í
lífi hennar og þann áhuga áttum
við mágkonurnar sameiginlegan.
Hún var tónelsk og lagviss með af-
brigðum og hafði fallega sópran-
rödd. Kórsöng hafði hún iðkað allt
frá unglingsárum sínum heima á
Tjörn. Eftir að hún flutti til Ak-
ureyrar söng hún með Kantötukór
Akureyrar undir stjórn Björgvins
Guðmundssonar, Söngfélaginu
Gígjunni allan starfstíma þess og
lengst þó með Kór Akureyrar-
kirkju undir stjórn Jakobs
Tryggvasonar. Söngurinn var
henni í senn yndi, upplyfting og
ástríða.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Petrínu mágkonu minni tryggð
hennar og vináttu alla tíð og sendi
Stefáni, börnum þeirra og afkom-
endum einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Hafstað.
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.