Morgunblaðið - 16.07.2003, Blaðsíða 31

Ljós þitt
aftur upp á yfirborðið
(Lars Björklund.)
Esther, Stefán Baldvin og
Sigurður Sigurðarbörn.
Með sorg í hjarta kveð ég pabba
minn í dag hinstu kveðju. Þegar mað-
ur er lítill og elst upp í fjölskyldu sem
veitir manni alla þá elsku, umhyggju
og athygli sem mamma og pabbi
veittu okkur systkinunum finnst
manni það vera sjálfsagðasti hlutur í
heimi. Þegar ég síðan þroskaðist og
kynntist margbreytileika mannlífsins
skildi ég að þetta eru forréttindi sem
allir fá ekki notið. Pabbi hætti í sigl-
ingum þegar ég var þriggja ára og fór
að vinna í landi og þótt hann hafi unn-
ið mikið og stundað skakið með
vinnunni í landi til að sjá stórri fjöl-
skyldu farborða notaði hann stund-
irnar sem hann átti með okkur vel.
Við áttum sameiginlegt áhugamál
sem var íþróttir og þar hvatti hann
mig áfram, mætti á völlinn ásamt
mömmu til að horfa á mig keppa ef
hann var í fríi, en þau voru ein sára-
fárra foreldra sem það gerðu. Það að
vita af þeim þarna fyllti mig stolti og
gleði og gerði það að verkum að ég
lagði mig alla fram. Þetta var ómet-
anlegur stuðningur við ungling sem
var að fóta sig í tilverunni. Seinna
meir þegar ég lauk skólagöngu og
langaði til að fara utan og vinna en átti
ekki fyrir farinu enda nýskriðin úr
skóla kom hann til hjálpar og sam-
þykkti að kaupa af mér rúmið mitt svo
ég ætti fyrir farmiðanum. Svona var
pabbi, studdi mig þegar ég þurfti á að
halda en kenndi mér jafnframt að ég
þurfti að hafa fyrir hlutunum.
Pabbi var mikil barnagæla og þess
fengu börnin mín svo sannarlega að
njóta; natni hans og umhyggja var
óborganleg. Ég sé hann ljóslifandi
fyrir mér við strauborðið að strauja
taubleiurnar á elstu dóttur mína því
maður setti ekki óstraujaðar bleiur á
bossann á svona litlu kríli. Hann upp-
skar líka eins og hann sáði því hann
var elskaður og dáður af börnunum
mínum og barnabörnum sem sýndu
honum ást og hlýju í veikindum hans
og það kunni hann svo sannarlega að
meta.
Nú er jarðvist pabba lokið og þó að
söknuðurinn sé sár er ég samt glöð yf-
ir að erfiðum veikindum skuli vera
lokið. Ég veit að nú líður honum vel og
að þegar minn tími kemur mun hann
bíða mín með kankvísa brosið sitt og
taka mig í fangið. Ég kveð hann því
með ást og virðingu og bið góðan guð
að gefa mömmu styrk á erfiðum tím-
um.
Sigrún Jensey Sigurðardóttir.
Fyrstu sjö ár ævi minnar hitti ég
elsku afa minn einungis í sumar- og
jólafríum, enda bjuggum við í sitt-
hvoru landinu. Við Helgi bróðir viss-
um það vel að til þess að komast til
Svíþjóðar þyrftu amma og afi að taka
flugvél. Þetta varð til þess að í hvert
skipti sem flugvél flaug yfir veifuðum
við og kölluðum „Hæ amma og afi“ í
þeirri von að þau væru kannski á leið-
inni í heimsókn.
Flestar minningar um afa tengi ég
við Álfhólsveginn. Það var alltaf svo
gaman að koma til þeirra þangað, svo
öruggt og gott að vera í ömmu- og
afakoti. Dönsku Andrésblöðin sem afi
átti uppi á lofti voru sérstaklega
skemmtileg og voru skoðuð spjald-
anna á milli og skáldaðar sögur eftir
því sem við átti.
Það var stundum svolítið spenn-
andi að læðast um húsið til að vekja
ekki afa sem var að leggja sig eftir ný-
afstaðna sjóferð eða læðast um á loft-
inu þegar hann horfði á enska bolt-
ann. Afastóll var líka sérstaklega
spennandi og var oft þrætt um það
meðal okkar krakkanna hver fengi að
sitja í honum meðan horft var á
teiknimyndir í sjónvarpinu, enda var
hægt að rugga honum og honum
fylgdi skemill í stíl.
Afi fékk fljótlega viðurnefnið „fiski-
afi“ hjá okkur Helga enda var hann
mikið á sjónum að fiska. Mér þótti
líka alltaf gaman að segja frá því að
meðalaldurinn á bátnum hans afa
væri 70+. Maður átti það þó til að
fitja duglega upp á nefið þegar afi
hafði hengt signa fiskinn upp hjá
þvottasnúrunum hennar ömmu en
þær voru vinsælar klifurgrindur hjá
okkur krökkunum. Góðu hliðarnar við
sjómennsku afa voru hins vegar ný-
soðin ýsa með kartöflum og smjöri
þegar inn var komið.
Afi sat oft lengi við eldhúsborðið
með gleraugun á nefinu að leysa
krossgátur. Ég man eftir því hvað ég
dáðist að þolinmæði hans og stúder-
aði stundum útfylltar krossgátur til
að skoða meistaraverkin. Mér þótti
hann mikið undramenni að kunna öll
þessi sérkennilegu orð.
Þegar ég vann í Kópavoginum var
gott að skreppa í hádegismat á Álf-
hólsveginn. Þá sátum við afi og spjöll-
uðum um daginn og veginn yfir skyri
og flatkökum að hætti ömmu og
hjálpuðumst svo að við uppvaskið.
Hægt er að segja að afi hafi verið lif-
andi uppþvottavél sem starfaði eftir
þörfum og algjörlega að kostnaðar-
lausu.
Þegar ég heimsótti afa í Sunnuhlíð
þótti mér gott að sjá að þrátt fyrir
veikindi var afi alltaf sami húmorist-
inn og glettnin í augunum leyndi sér
ekki. Stundum ræddum við um lífsins
alvöru í skóla og starfi og öðrum
stundum þvældumst við um skemmti-
legan heim sjófara og karlakórs-
söngva. Afi var góður og yndislegur
maður og mun alltaf eiga stórt pláss í
hjarta mínu. Ég sakna hans mikið.
Magdalena Kristín.
Nú er langafi orðinn engill á himn-
um, sagði Eygló Ösp þegar ég sagði
henni að afi væri dáinn. Hans er sárt
saknað á mínu heimili, því að ég og
dætur mínar vorum og erum miklar
afastelpur. Við trúum því að nú sé
hann á betri stað, jafnvel kominn með
færi í hönd og byrjaður að fiska eins
og hann elskaði.
Frá því að ég var lítil stelpa fannst
mér yndislegt að koma til afa og
ömmu á Álfhólsveginn og seinna í Nú-
palindina. Ég minnist grænu þvotta-
snúranna sem afi hengdi fiskinn á og
lyktarinnar í þvottahúsinu þegar
hann var nýkominn heim af sjónum.
Ég er mjög þakklát fyrir öll árin
sem ég fékk með afa mínum, því ekki
eru allir jafnheppnir og ég, að dætur
mínar hafi fengið að kynnast honum.
Afi fékk stjörnur í augun þegar þær
komu í heimsókn, þær gátu alltaf
kætt hann ef illa lá á honum eftir að
hann veiktist.
Ég mun aldrei gleyma seinasta
skiptinu sem ég fór með Hörpu til
hans, þá var hann orðinn mikið veik-
ur. Þegar hann sá hana lifnaði yfir
honum og hann brosti. Hún kúrði hjá
honum og strauk honum. Þetta var
yndisleg stund sem ég mun alltaf-
geyma í hjarta mér.
Elsku amma, við hugsum til þín
hverja stund og biðjum guð að gefa
þér styrk í sorg þinni. Við vitum að þú
verður aldrei ein þó að afi sé ekki
lengur hjá okkur.
Lena Björk, Egill, Eygló
Ösp og Harpa.
Stórar sjómannshendur, góðlegt
andlit og hjartahlýr maður er það sem
fyrst kemur upp í huga minn þegar ég
sest hérna niður og hugsa til baka.
Það fyrsta sem ég gerði þegar ég
kom á Álfhólsveginn var að smella
kossi á kinnina á ömmu og hlaupa síð-
an upp á loft þar sem afi sat og horfði
á íþróttir. Við afi gátum setið saman
og horft á íþróttirnar tímunum sam-
an, sérstaklega þegar það voru frjáls-
ar íþróttir í sjónvarpinu. Við létum
okkur dreyma um að fara saman á Ól-
ympíuleikana einhvern daginn. Ég
hef aldrei verið jafnstolt og þegar afi
kom og horfði á mig keppa á Laug-
ardalsvellinum. Þarna stóð hann og
brosti til mín rétt áður en ég fór í
startblokkirnar og hvatti mig stöðugt
áfram. Það eru ekki allir afar sem
sýna barnabörnunum sínum svona
mikinn stuðning og áhuga í því sem
þau taka sér fyrir hendur.
Það eru forréttindi að hafa átt
svona góðan og þolinmóðan afa. Hann
t.d. taldi það ekki eftir sér að vera
hárgreiðslumódel fyrir okkur syst-
urnar og þótt hárin á höfðinu væru fá
og við eflaust nokkuð harðhentar, þá
tók hann því með bros á vör. Minn-
isstæð er líka ferðin út á sjó að veiða á
bátnum hans langafa en sú ferð kom
okkur til að skilja veiðibakteríuna
hans afa því að við höfðum greinilega
fengið eitthvað af henni í arf.
Þó að ég sakni afa og hjarta mitt sé
fullt af sorg er ég líka glöð yfir að
hann skuli vera laus við allar þján-
ingar og ég á um hann yndislegar
minningar sem enginn getur tekið frá
mér.
Guð gefi ömmu styrk í sorg sinni.
Heiða Ösp Kristjánsdóttir.
Hann afi er dáinn. Það er búið að
vera sárt að horfa upp á svona ynd-
islegan mann eins og hann þjást, en
vonandi líður honum betur á þeim
stað sem hann er á nú.
Við áttum margar góðar stundir
saman og þær eru ógleymanlegar.
Sérstaklega þótti mér gaman að
koma heim til afa og ömmu á Álfhóls-
veginn og horfa á fótbolta og aðrar
íþróttir með afa. Við gátum setið tím-
unum saman uppi á lofti, hann í gamla
slitna afastól og ég í ömmustól. Ef við
hefðum mátt ráða hefðum við helst
setið allan sólarhringinn og horft á
fótbolta og spilað olsen-olsen. Hann
hafði alltaf tíma fyrir okkur krakkana
og var iðulega tilbúinn að leika við
okkur, og ég er viss um að honum
þótti það jafngaman og okkur. Svona
góðir afar eru vandfundnir og ég er
ánægður með að hafa átt hann að. Öll-
um líkaði vel við hann og hvert ein-
asta barn hreifst af vinalega brosinu
hans.
Þrátt fyrir að sorgin sé sár og afi sé
farinn fyrir fullt og allt á ég margar
góðar minningar um hann, allt minn-
ingar sem ég mun aldrei gleyma. Guð
geymi þig, elsku afi. Hvíl í friði.
Bjarki Rafn Kristjánsson.
Nú er hann afi okkar kominn upp
til guðs og þar líður honum miklu bet-
ur. Við söknum hans mikið en minn-
umst góðu stundanna sem við áttum
með honum. Til dæmis þegar hann
kenndi mér að blikka og mun ég alltaf
muna það þegar ég heimsótti hann í
Sunnuhlíð rétt áður en hann dó. Þá
kvaddi ég hann og kyssti hann á ennið
og leit hann þá á mig og blikkaði mig.
Ég spurði mömmu um daginn
hvort hann yrði jarðaður í sínum föt-
um. Hún sagðist halda það. Þá datt
mér í hug að afi hefði eflaust viljað
vera í sjóaragallanum og með sjó-
mannahúfuna sína. Þá fór mamma að
hlæja og sagði: „Nú hlær afi uppi á
himnum“ og ég er alveg viss um að
það var rétt hjá henni.
Ástarkveðja,
þín barnabörn,
Kristjana og Ívar Örn
Kristjánsbörn.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Sofðu rótt, elsku langafi.
Þínir englar
Stefán Ægir og Helga Kristín.
Þín er ljúft að mega minnast
mikið gott var þér að kynnast
og gaman var að fá að finnast
og festa vináttunnar bönd
er við tókumst hönd í hönd.
Orðstír fagur aldrei deyr
óhætt má því skrifa
á söguspjöldum síðar meir
saga þín mun lifa.
(Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.)
Með þessu ljóði viljum við í Miðfelli
5 þakka samfylgdina, vináttuna og
ótaldar gleði- og ánægjustundir.
Innilegar samúðarkveðjur til
elskulegrar systur minnar, barna og
fjölskyldna.
Elín, Magnús, börn og
fjölskyldur.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 2003 31
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Hann útbjó búr
handa fuglinum sem
hann kallaði Picasso.
Hverfiskötturinn hafði
verið að ónáða hann
svo eitthvað varð að
gera. Hann setti búrið utan við
endagluggann í Heiðarbæ 17. Þaðan
gat hann fylgst með honum og fætt
hann. Kettinum gaf hann hinsvegar
rækjur á disk við hinn enda hússins.
Hann skyldi ekki hlunnfara. Þetta
var jú bara hans eðli. Þannig var
föðurbróðir minn Jóhannes Geir,
eða Nonni Jóns kennara einsog
hann var kallaður í heimbæ sínum,
Sauðárkróki.
Þetta er ein af mörgum góðum og
skemmtilegum minningum sem ég á
um minn kæra frænda. Það var allt-
af uppbyggjandi að vera nálægt
honum. Hann var hafsjór af fróðleik
hvort sem um var að ræða myndlist,
tónlist eða ritlist. Við sátum gjarnan
saman hér á árum áður með kaffi-
bolla og hlustuðum á Sibelius eða
Rachmaninoff og hann lýsti fyrir
mér litum og landslagi sem hann
skynjaði gegnum tónlistina. Hann
kunni þetta allt saman utan að.
Stundum fengum við okkur bíltúr
út fyrir bæinn, þá skissaði hann
gjarnan ef hann fann rétta mótífið
og réttu birtuna. Svo enduðum við
ferðina með því að setjast niður og
fá okkur eitthvað í svanginn. Þetta
voru góðar og ógleymanlegar stund-
ir.
Eitt sinn er ég bauð honum í mat
þá var hann ekki í stuði og efins um
það hvort hann ætti að nenna að
koma eða ekki. Ég sagði við hann:
„Ekkert mál, Nonni minn, en ef þú
vilt koma þá er hér lambahryggur á
boðstólum í kvöld.“ Þá kom þessi
setning sem ég aldrei gleymi: „Já,
ég verð nú hryggur ef ég fæ ekki
hrygg í kvöld.“ Og þar með ákvað
hann að nenna að koma. Þetta er
bara brot af því sem ég man af sam-
skiptum okkar Nonna. Hann var
mér alltaf ástríkur frændi og bar
mikla umhyggju fyrir drengnum
mínum. Skarð hans verður ekki fyllt
en hann mun lifa í hjarta okkar.
Blessuð sé minning Jóhannesar
Geirs.
Hrönn Geirlaugsdóttir.
Fylkismenn hafa séð á eftir kær-
um vini, nú þegar Jóhannes Geir,
listmálari og Fylkisvinur, er látinn.
Upphaf þeirra kynna má rekja
aftur um rúman áratug, þegar við
sem störfum fyrir knattspyrnudeild
félagsins gerðumst eitt sinn sem
fyrr stórhuga og hugðumst standa
fyrir happdrætti eitt vorið.
Ekki minna en 100 vinningar
skyldu vera í boði, en hvað ætti að
vera í 1. vinning? Og tryggja sölu á
öllum miðunum? Eftir smávanga-
veltur kom bara eitt upp í hugann,
JÓHANNES GEIR
JÓNSSON
✝ Jóhannes GeirJónsson fæddist
á Sauðárkróki 24.
júní 1927. Hann lést
á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 29.
júní síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Dómkirkjunni 8.
júlí.
því niður við stíflu í
Heiðarbænum bjó
maður einn er Jóhann-
es Geir hét, landsfræg-
ur listmálari og góður
maður heim að sækja.
Í heimsókn var farið
og tilefnið kynnt,
beiðni borin upp um
góðan stuðning af hans
hálfu. Í stuttu máli
sagt brást Jóhannes
Geir vel við og kvaðst
stoltur yfir að til sín
væri leitað til að
styrkja íþróttastarfið í
hverfinu.
Til baka var svo snúið með stórt
olíumálverk af Heklu og hennar ná-
grenni, að sjálfsögðu voru einnig á
myndinni nokkrir menn á hestum
eins og á svo mörgum myndum sem
hann málaði, þessi mynd prýðir nú
einhverja fallega stofu í Árbæjar-
hverfinu.
Eftir að þessi kynni voru komin á
varð ekki aftur snúið. Árviss sam-
skipti við Jóhannes Geir í sambandi
við herrakvöld Fylkis á hverju ári
fylgdu í kjölfarið. Jóhannes Geir
var, eins og áður sagði, góður mað-
ur heim að sækja. Oft var honum
skutlað upp í búð ef hann var ekki
viss um að nóg væri til með kaffinu,
og var ljúft að aðstoða hann.
Þær eru orðnar margar mynd-
irnar sem boðnar hafa verið upp hjá
okkur Fylkismönnum eftir hann.
Myndir úr Elliðaárdalnum sem við
höfum höndlað með eru allar ólýs-
anlega fallegar og ótrúlegt hvað
maðurinn hafði næmt auga fyrir því
sem er í dalnum okkar.
Eitt var það sem hann vildi ekki
missa af, það var þorramaturinn á
herrakvöldunum, oftast var sendur
heim til hans stór bakki af mat, hon-
um til mikillar gleði.
„Hvernig gengur ykkur svo í
boltasparkinu?“ spurði hann ef við
hittum hann á göngu um dalinn.
„Bara vel,“ var svarað að bragði,
svo var ekki farið dýpra í þá sögu.
Með Jóhannesi Geir er horfinn
vinur okkar sem var stoltur af því
að vera Árbæingur og Fylkismaður.
Hann bjó á besta stað í hverfinu,
niður við stíflu þar sem alltaf var
eitthvað að gerast, menn að skokka,
iðandi fuglalíf, haustið með sínar
frostrósir, endalausa litafegurð, vet-
urinn með börnum á skautum, hvítri
snjósæng yfir öllu og síðast en ekki
síst vorið, þegar allt lifnar á ný.
Svanir með unga við stofuglugg-
ann var árviss viðburður í lífi Jó-
hannesar Geirs, sem var svo
sannarlega maður sem sá og lifði líf-
inu í lit.
Við Fylkismenn kveðjum þig nú í
hinsta sinn með miklum trega en
jafnframt miklu þakklæti fyrir það
örlæti sem þú sýndir okkur og þá
fegurð sem þú deildir með okkur.
F.h. knattspyrnudeildar Fylkis,
Guðmundur Sigurðsson og
Valdimar Steinþórsson.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina