Morgunblaðið - 18.07.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Bói bróðir hefur
kvatt öllum að óvörum
og allt of snemma.
Minningar streyma
fram og blandast treganum sem hef-
ur fyllt hugann undanfarna tíu daga.
Minningar um góðan dreng sem lífið
lék ekki alltaf við. Bói bróðir elskaði
fjölskylduna sína og systkini og sýndi
það bæði í orði og verki. En segja má
að á lífsleiðinni hafi hann oft verið
sjálfum sér verstur. Hann var óska-
barn mömmu. Hún hafði lengi þráð
að eignast son en fyrir átti hún Gunnu
og Möggu, Huldu sem var tvíburi á
móti dreng sem lést tveggja daga
gamall og Bíbí. Seinna bættust
Helga, ég og Gunnbjörn í hópinn.
Bróðir okkar var góðum kostum
gæddur, greindur og góður náms-
maður. Hann lauk gagnfræðaprófi
fjórtán ára og tók Sjómannaskólann
liðlega tvítugur á einum vetri með
glæsibrag. Þá þegar hafði þessi góði
bróðir gerst vinfenginn við Bakkus.
Hann kom stoltur heim eftir góðan
árangur í Sjómannaskólanum og
hafði notið dvalarinnar í Reykjavík.
Þann vetur féll það fræ sem segja má
að síðar hafi leitt hann saman við lífs-
förunaut sinn, Þórhöllu Þórhallsdótt-
ur.
Aðeins fimmtán ára að aldri fór
hann til sjós og sótti sjóinn bæði á
línubátum og togurum, aðallega
heima á Ísafirði en líka fyrir sunnan
þegar á leið. Við skynjuðum að
mamma var ekkert of hrifin af að Bói
fetaði í fótspor pabba með sjó-
mennskuna og þegar sonurinn ungi
kom í land eftir lengri útilegur var há-
tíð í bæ. Þegar mamma dó frá átta
börnum aðeins 51 árs gömul var Bói á
Grænlandsmiðum og fékk harma-
fréttina langt frá sinni kæru fjöl-
skyldu. Pabbi og stóri systkinahóp-
urinn urðu fyrir alvarlegu áfalli og
þótt allir reyndu að hlúa hver að öðr-
um má álykta að dulur unglingurinn
hafi þarna farið í gegnum lífsreynslu
sem seint var unnið úr.
Æskuárin okkar á Ísafirði voru
JÓNAS ÞÓR
GUÐMUNDSSON
✝ Jónas Þór Guð-mundsson fædd-
ist á Ísafirði 6. nóv-
ember 1934. Hann
lést á sjúkrahúsi í
Dobrich í Búlgaríu 5.
júlí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Grafarvogs-
kirkju 17. júlí.
mikil hamingjuár og
Ísafjörður var einstak-
ur bær að vaxa úr grasi
í. Miklir kærleikar voru
með pabba og mömmu,
uppvaxtarskilyrði okk-
ar voru góð á þeirra
tíma mælikvarða og við
bjuggum við aga og ást-
ríki. Foreldrar okkar
settu sér þau markmið
að börnin þeirra skyldu
öll ljúka gagnfræða-
prófi og að gefa þeim
gott veganesti út í lífið.
Það var oft líf og fjör í Brunngötunni,
gestkvæmt á heimilinu, vinir og fjöl-
skylda litu nær daglega inn og fólkið
úr sveitinni var aufúsugestir. Bói var í
sveit á sumrum á Sléttu hjá afa og
ömmu eins og eldri systkinin. Við
yngri systkinin áttum oft skemmti-
legar stundir með þessum glaðværa
bróður sem gat verið bæði uppfinn-
ingasamur og stríðinn. Seinna kom
hann með spennandi gripi úr sigling-
um og sérstaklega er minnisstætt
þegar hann kom með forláta segul-
bandstæki sem ekki þekktust á Ísa-
firði þess tíma. Rokktímabilið var að
hefja sitt skeið og við dönsuðum í
stofunni heima sem varð miðstöð í
vinahópnum.
Eftir að mamma dó og pabbi flutti
suður áttum við yngri systkinin skjól
á heimili Huldu systur og Konna sem
voru einstaklega umhyggjusöm við
okkur öll. En fljótlega tvístraðist hóp-
urinn og m.a. flutti Bói suður. Þar var
hann til sjós næstu árin og hitti þá á
ný Þórhöllu barnsmóður sína og hóf
með henni sambúð. Þau eignuðust
saman Auði Sigurjónu og Jónas Þór.
Fyrir átti Þórhalla Lárus, Óskar og
Beggu og velferð þeirra var bróður
okkar ávallt mjög hugleikin. Son
höfðu þau Þórhalla eignast árum áður
en hann verið ættleidddur og það olli
bróður okkar oft hugarangri að hafa
misst af samneyti við þetta elsta barn
sitt.
Bói bróðir tók einarða afstöðu með
mönnum og málefnum. Hann átti til
að láta fólk vita að honum líkaði skoð-
un þess eða frásögn sem hann las eða
hlustaði á í ljósvakamiðlunum, hann
þoldi ekki fólk sem talaði niður til
annarra en mat mikils að mæta hlýju
og vinsemd í almennum samskiptum
fólks í dagsins önn. Frásagnargleði
og ríkt skopskyn var honum eðlislægt
og framkallaði oft mikla kátínu á sam-
verustundum okkar systkinanna. Það
var mjög ánægjulegt hve bræður
okkar urðu samrýmdir og hve náið
samband þeirra varð eftir að þeir
urðu einir.
Við Sverrir vorum þátttakendur í
ótal viðburðum í lífi Bóa, hann var
sterktengdur börnunum okkar og
þau hænd að honum. Það skipti mig
máli hversu gott var milli Sverris og
bróður míns og að heimilið okkar var
honum jafnan opið hvernig sem á
stóð. Oft féllu orð mikillar speki af
vörum Bóa. Mér er t.d. minnisstætt
þegar hann sagðist hafa velt fyrir sér
þessari margumtöluðu hamingju og
nú væri honum loksins ljóst að ham-
ingjan væri einfaldlega það að vera
ekki óhamingjusamur. Eftir að hann
hætti til sjós gerðist hann sendibíl-
stjóri en var sestur í helgan stein fyrir
nokkrum árum. Hann dreymdi um
heilt sumar í Búlgaríu þar sem hann
hafði átt ánægjulegt frí fyrir nokkr-
um árum með Gunnbirni yngri bróð-
ur okkar og ákvað að láta drauminn
rætast. Dvölin varð stutt og hann átti
ekki afturkvæmt. Á nýjum stað hafa
ástvinir beðið hans og tekið honum í
mót.
Okkur systkinunum er mikil eftir-
sjá í þessum góða bróður en efst í
huga okkar er þökk fyrir kærleiks-
ríka samfylgd. Fjölskylda mín biður
guð að styrkja þau sem voru honum
kærust af öllum, Auði, Jónas og
barnabörnin.
Far þú í friði, kæri bróðir, og hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Rannveig, Sverrir og börn.
Ber er hver að baki nema sér bróð-
ur eigi, segir máltækið. Það á vel við
Jónas bróður minn, sem líka var einn
af mínum bestu vinum.Við töluðum
saman í síma, eða hittumst næstum á
hverjum einasta degi undanfarin ár.
Það er varla að maður sé búinn að
átta sig á því að Jónas er ekki meðal
okkar lengur. Það munar engu að ég
gangi að símanum til að hringja í
hann, slíkur er máttur vanans. Það
verður erfitt að venjast því að það er
ekki lengur hægt.
Jónas var alla tíð góður bróðir. Ég
minnist þess að þegar ég var lítill
strákur, fannst mér alltaf spennandi
að fá afmælis- og jólagjafir frá Jónasi
bróður, því hans gjafir voru dálítið
öðruvísi, hann vissi nokkuð hvað litla
bróður langaði í. Mig langar að minn-
ast á ferðalag, sem við bræðurnir fór-
um saman í sumarið 1981. Þá vorum
við báðir giftir menn, með lítil börn,
en konur okkar gáfu okkur leyfi til að
fara saman í 12 daga öræfaferð með
Úlfari Jacobsen. Jónas bróðir bauð
mér í þessa ferð, og hún var stórkost-
leg. Það var víða komið við og gist í
tjöldum. Ferðast var um Suðurland,
Austurland og Norðurland og komið
við á fallegustu stöðum landsins, al-
gjörum perlum, sem of langt mál yrði
að telja upp. Ferðin endaði á því að
keyrt var suður yfir Sprengisand og á
hálendi Íslands voru eftirminnilegir
staðir skoðaðir. Þetta var mjög eftir-
minnileg ferð fyrir okkur bræðurna,
og ég man hvað Jónas bróðir, sem var
að mestu leyti búinn að vera viðriðinn
sjóinn öll þessi ár og lítið getað skoð-
að landið sitt, naut þess innilega að
skoða þessa fallegu staði sem hann
marga hverja hafði ekki séð áður. Það
var gaman að sjá hvað hann naut
þess, og hann þurfti að spyrja leið-
sögumanninn í ferðinni margs, því að
hann var í eðli sínu svo fróðleiksfús.
Hann fékk þarna nýja sýn á landið
sitt, sem hann hafði svo oft séð frá sjó,
en lítið ferðast um.
Jónas var hjálpsamur maður í eðli
sínu, og þegar hann starfaði sem
sendibílstjóri hin síðari ár var hann
alltaf tilbúinn að hjálpa systkinum,
systkinabörnum og vinum við flutn-
inga. Aldrei vildi hann taka neitt fyrir
slíkan greiða. Jónas var vel gefinn og
talnaglöggur. Honum reyndist létt að
leysa snúnar reikningsþrautir og gát-
ur. Hann fylgdist vel með landsmál-
unum, og því sem var efst á baugi
hverju sinni, hvort heldur var í pólitík
eða öðrum sviðum þjóðlífsins. Það
verður gott að ylja sér við hlýjar
minningar nú þegar góður bróðir er
allur.
Þakka þér fyrir samfylgdina kæri
bróðir. Þórhöllu, börnum, mökum og
barnabörnum sendum við börnin mín
samúðarkveðjur.
Gunnbjörn.
Jónas móðurbróðir minn er látinn.
Í símaskránni var hann löngum titl-
aður Jónas Þór Guðmundsson, stýri-
maður, en ég kynntist honum og
þekkti hann einfaldlega sem Bóa
frænda. Ég varð ekki mikið var við
Bóa framan af ævinni. Hann átti það
til að koma í heimsókn á æskuheimili
mitt, þegar þannig lá við og nauðsyn-
legt að bera sig upp við stóru systur
vegna ýmissa aðsteðjandi mála og
þiggja góð ráð. Í minningunni var
hann hrjúfur og hávær og þótt hann
sýndi mér ævinlega hlýlegt og vina-
legt viðmót, gaukaði oft að mér ein-
hverju lítilræði og vekti hjá mér for-
vitni, þá stóð mér sannast sagna
hálfgerður stuggur af þessum vind-
og sæbarða manni og ég lagði mig
ekkert sérstaklega eftir að kynnast
honum. Að endingu fór það þó svo, að
leiðir okkar lágu saman.
Fyrir tæplega tuttugu árum, löngu
eftir að Bói var kominn í land, gerðist
ég framkvæmdastjóri lítils innflutn-
ingsfyrirtækis og þurfti á þjónustu
áreiðanlegs sendibílstjóra að halda.
Bói hafði þá um nokkurt skeið starfað
sem slíkur og ég setti mig í samband
við hann og spurði, hvort hann væri
ekki til í að keyra út vörur fyrir fyrir-
tækið. Bóa vantaði aukin verkefni og
því var þetta auðsótt mál og upphófst
þar með samvinna, sem entist allt þar
til Bói lagði bílnum og settist í helgan
stein. Hann aðstoðaði líka mig og fjöl-
skyldu mína við fjölmarga búferla-
flutninga og ýmislegt snatt vegna
heimilisins, sem krafðist stórtækari
bíls en heimilisbílsins og þannig
kynntust krakkarnir mínir honum og
ég get ekki annað en brosað, er ég
hugsa til þess að þegar þau voru
yngri virtust þau upplifa ,,Bófa’’
frænda með svipuðum hætti og ég
hafði sjálfur gert í æsku.
Á þessum árum hittumst við Bói
oft, stundum nánast daglega, og þótt
vinnan hefði forgang, gafst oft tími til
að pústa, fá sér kaffisopa og vindil og
ræða um landsins gagn og nauðsynj-
ar. Bói var fróðleiksfús og forvitinn
og hóf oft samræður okkar með því að
✝ Sigurþór Júníus-son fæddist í
Keflavík hinn 1. ágúst
1927. Hann lést á
hjartadeild Landspít-
alans við Hringbraut
hinn 11. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Júníus Ólafsson
sjómaður, f. 10. júní
1897, d. 29. nóv. 1959,
og María Jónsdóttir
húsfreyja, f. 24. júlí
1898, d. 16. júní 1958,
en þau voru bæði Ár-
nesingar að ætt og
uppruna. Þeim Maríu og Júníusi
varð fimm barna auðið, og var Sig-
urþór miðbarn þeirra hjóna. Eldri
voru þau Óskar, f. 12. sept. 1922, d.
10. ágúst 2001, og Fjóla, f. 15. jan.
1926, d. 19. mars 1984, en yngri þau
miklu leyti bróðurdóttur Mörtu,
Pálínu Jónu Guðmundsdóttur, f. 10.
sept. 1955, hún er gift Ómari C.
Einarssyni, skipstjóra í Keflavík, f.
5. apríl 1948. Sonur Pálínu er Sig-
urþór Marteinn viðskiptastjóri, f.
29. okt. 1971, kvæntur Guðrúnu
Fríði Hansdóttur flugfreyju, f. 24.
október 1975.
Sigurþór fór ungur til sjós og
stundaði sjósókn um árabil framan
af starfsævi. Hann lauk svokölluðu
„mótoristaprófi“, sem veitti vél-
stjórnarréttindi á minni fiskibáta,
og starfaði við vélstjórn á bátum
eftir það. Hann var á síldveiðum,
auk þess sem hann var á miklum
aflabátum eins og Helgu frá
Reykjavík og Aðalbjörginni. Um
það leyti sem hann kvæntist kom
hann í land og starfaði eftir það
sem byggingaverkamaður, lengst
af sjálfstætt við járnabindingar.
Síðustu 32 árin stóð heimili hans í
Grenilundi 8 í Garðabæ.
Útför Sigurþórs verður gerð frá
Garðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Jóhanna Bjarney Rice,
f. 17. feb. 1930, d. 23.
maí 1973, og Ingvar
Diðrik, f. 21. nóv. 1933.
Hinn 1. desember
1956 gekk Sigurþór að
eiga eftirlifandi eigin-
konu sína, Guðrúnu
Mörtu Jónsdóttur frá
Ytri-Húsum í Dýra-
firði, f. 5. júlí 1927.
Kjörsonur þeirra er
Kristinn Jens, sóknar-
prestur í Saurbæ á
Hvalfjarðarströnd, f.
16. apríl 1961, kvæntur
Hjördísi Stefánsdóttur, lögfræðingi
og sýslufulltrúa í Borgarnesi, f. 2.
sept. 1962. Dætur þeirra eru Marta
Mirjam, f. 21. des. 1987, og Hrafn-
hildur, f. 2. ágúst 1992. Einnig ólu
þau Sigurþór og Marta upp að
Í ljóðinu „Þú bíður“, sem er að
finna í ljóðabók sr. Rögnvaldar
Finnbogasonar „Hvar er land
drauma“, yrkir höfundurinn um
dauðann, sem hann óumflýjanlega
finnur nálgast. Þar segir höfundur-
inn:
Ég veit þú bíður mín
handan við dyrnar
hljóður og þungbúinn
en ég er að hlusta
á söng sumargesta minna
úr tjarnarsefinu.
Þeir spegla sig í lygnunni
engin vindhviða gárar vatnið
og sólin gengur seint til viðar,
rauðhöfðaönd og álft
óðinshani og lómur
og duggöndin fagra
segja mér drauma sína.
Hví skyldi ég haska mér
um dyr þínar?
Ég veit að haustið kemur
með myrkur í fanginu
en þangað til hlusta ég á sönginn
á nið árinnar,
tala við sólina og hafið
um tímann
og það sem er handan við dyrnar.
Pabbi vissi að dauðinn er hverjum
manni óumflýjanlegur. Hann vissi
hins vegar jafnframt að dauðinn er
ekkert til að óttast, því í hjarta sínu
bjó hann yfir sannfæringu sem sagði
honum að það væri óþarft, því hann
hafði þegar komist í snertingu við
það, „sem er handan við dyrnar“.
Þegar hann var ungur drengur
hafði hann orðið fyrir sterkri reynslu
úti í náttúrunni. Hann hafði verið
einn við leik og athuganir, og hafði
sest niður til að hvíla sig sem
snöggvast, þegar allt í einu og í ör-
skotsstund var honum gefin ein-
hverskonar æðri skynjun. Allt í einu
var sem allar gátur lífsins væru
leystar og hinn kærleiksríki kjarni
tilverunnar stóð honum ljóslifandi
fyrir sjónum og umvafði allt. Um
þessa reynslu talaði hann hins vegar
nær aldrei því hún og allt sem hún
miðlaði var handan orða og þess sem
hægt er að fjalla um á mannlegan
hátt.
Með því að rifja þessa reynslu
hans upp langar mig samt til að
kveðja hann og þakka honum um leið
fyrir allt það góða sem hann gaf mér
og allar skemmtilegu sögurnar sem
hann sagði mér þegar ég var lítill.
Almáttugur Guð blessi þig og
varðveiti, elsku pabbi minn, og meg-
ir þú hvíla í eilífum friði hans.
Kristinn Jens.
Í dag verður til moldar borinn
tengdafaðir minn, Sigurþór Júníus-
son, eða Siggi eins og hann var jafn-
an kallaður.
Upp í hugann koma minningar um
traustan mann og góðan, sem allt
sitt líf hafði að leiðarljósi heiðarleika
og trúmennsku, og sem hafði tamið
sér vinnusemi, dugnað og ósérhlífni.
Mann sem vissi ávallt hvert stefna
bar og lét aldrei glepjast af táli eða
draumum. Við fyrstu kynni virtist
hann hrjúfur en þegar betur var að
gáð bjó hann yfir stóru og blíðu
hjarta sem dætur mínar ávallt höfðu
aðgang að.
Mér er í fersku minni þegar fund-
um okkar bar saman í fyrsta skipti
fyrir nærri 20 árum síðan. Ég kom í
Grenilundinn með Kristni og var
varla komin inn úr dyrunum þegar
Marta birtist til þess að bjóða mig
velkomna. Að baki henni stóð Siggi,
sem lét lítið fyrir sér fara en sýndi
mér samt á sinn hógværa og hlé-
dræga hátt að ég væri innilega vel-
komin. Í raun voru þessi fyrstu
kynni mín af Sigga nokkuð lýsandi
fyrir líf hans. Hann var ávallt í bak-
grunni, rólegur og yfirvegaður,
traustur að baki Mörtu, og sá bak-
hjarl sem ávallt var hægt að reiða sig
á.
Lífsgöngu Sigga er lokið. Í stuttri
sjúkralegu sinni sýndi hann sannan
styrk og þrótt, og kvaddi sáttur.
Ég bið almáttugan Guð um að
geyma hann og blessa alla þá sem
hann var tengdur ástúðarböndum.
Hjördís Stefánsdóttir.
Hann afi Siggi er farinn.
Ekki datt mér í hug, þegar ég
kvaddi hann í Grenilundinum í vor
og hélt til Noregs, að í sumar ætti ég
eftir að setjast niður og skrifa minn-
ingarorð um hann. Upp rifjast minn-
ingar og erfitt er að hugsa til þess að
allir þessir litlu og sjálfsögðu hlutir í
SIGURÞÓR
JÚNÍUSSON