Morgunblaðið - 19.07.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 LAUGARDAGUR 19. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristinn Rögn-valdsson fæddist
á Siglufirði 21. júní
1945. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 9. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar Kristins voru
Rögnvaldur Sveins-
son, verkstjóri á
Siglufirði, f. 9. mars
1908, d. 11. janúar
1974, og kona hans,
Margrét Jóhanns-
dóttir, f. 19. október
1914, d. 9. júní 1978.
Kristinn var næst-
yngstur fjögurra systkina. Systur
hans eru: Guðlaug Matthildur, f.
17. júní 1937, gift Bjarna Ásgeirs-
syni og eiga þau tvo syni, Hafdís, f.
13. október 1941, gift Frank
Bocchino, eiga þau eina dóttur, og
Jóhanna, f. 10. október 1946, gift
Páli Magnússyni og eiga þau tvo
syni.
Kristinn kvæntist hinn 24. júlí
1971 Víólu Pálsdótt-
ur, f. 8. ágúst 1950, d.
11. september 1999.
Foreldrar hennar
eru Eivor Pálsson og
Páll Gísli Jónsson,
látinn. Börn þeirra
eru: 1) Guðrún Sonja,
f. 17. feb. 1969, maki
Baldur Benónýsson,
f. 12. jan. 1964,
þeirra börn eru Arna
Björk, f. 3. okt. 1986,
Kristinn, f. 29. jan
1988, Margrét Ýr, f.
9. júlí 1995, og
Bjarki, f. 28. feb.
1999; 2) Margrét Ragna, f. 25. feb.
1972, maki Sigurður Már Sigmars-
son, f. 6. sept 1972, þeirra börn eru
Hulda Karen, f. 12. maí 1995, og
Telma Rut, f. 24. feb. 1998; 3) Katr-
ín, f. 11. sept. 1981, sonur hennar
er Viktor Máni, f. 2. des. 2001.
Útför Kristins fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku afi þetta er svolítið skrítið,
að þú sért ekki hérna lengur hjá
okkur en núna ert þú kominn til
ömmu Violu og mamma segir að nú
séu þið ekki lengur lasin og að ykkur
líði vel núna. Ég man þau skipti sem
þú komst til okkar á Akranes, við
fórum saman í gönguferðir niður í
fjöru að skoða steina og skeljar og
komum svo heim með alla vasa fulla.
Þú kenndir mér og systur minni,
henni Telmu Rut, að spila olsen ol-
sen og virtist hafa endalausa þolin-
mæði fyrir okkur. Svo á morgnana
fórum við í bakaríið og á heimleið-
inni fékk ég að koma við í sjoppunni
og fá laugardagsnammið löngu fyrir
hádegi.
Jæja, elsku afi, takk fyrir að fá að
kynnast þér.
Þín afastelpa
Hulda Karen Sigurðardóttir.
Kristinn bróðir minn er annar til
að kveðja af krökkunum átta sem ól-
ust upp í Suðurgötu 51 á Siglufirði.
Fyrstur var Bergsveinn sem lést í
ágúst 2001, 65 ára gamall.
Suðurgata 51 var fjölskylduhús
sem bræðurnir Rögnvaldur og Sig-
urður Sveinssynir byggðu saman.
Röggi og Magga bjuggu uppi með
okkur krakkana, Gullýju, Hafdísi,
Kristin og Góu, niðri bjuggu Siggi og
Lína með sín börn, Lillýju Jónu,
Gunnhildi, Nönnu Björgu og Berg-
svein sem var fóstursonur þeirra.
Þeir bræður Röggi og Siggi voru
báðir viðloðandi síldina á sumrin,
voru þeir verkstjórar hvor á sínu
síldarplaninu. Einkenndist heimilis-
lífið því óneitanlega af þeirri miklu
vinnu og lífi sem var í kringum síld-
ina. Við börnin vorum öll á svipuðum
aldri og því oft líf og fjör og átti
Kristinn ekki síst þátt í prakkara-
strikum af ýmsu tagi.
Sorgin bankaði uppá í húsinu í
desember 1949 þegar Siggi lést í
hörmulegu bílslysi aðeins 39 ára
gamall.
En lífið hélt áfram og við börnin
uxum úr grasi. Kristinn fór snemma
að vinna við síldina eins og aðrir
krakkar á Sigló. Þau börn sem ekki
voru send í sveit fóru að vinna í ein-
hvers konar handlangi á bryggjun-
um. Þau voru sett í að velta tómum
tunnum og önnur viðlíka störf.
Kristinn þótti liðtækur í þessu strax
sem smágutti og var einstaklega
snar í snúningum. Á haustin þegar
um hægðist var tími fyrir útileiki og
á veturna voru það skíðin sem áttu
hug okkar, enda nægur snjór frá
hausti fram á vor.
Kristinn var sá eini af okkur
krökkunum í Suðurgötu 51 sem bjó
alla tíð á Siglufirði. Við hin dreifð-
umst um allar jarðir en alltaf var þó
Sigló og er enn fasti punkturinn í til-
verunni.
Kristinn var góður íþróttamaður á
yngri árum. Hann var slyngur skíða-
maður og keppti í þeirri íþrótt, einn-
ig var hann í fimleikaflokki sem
Helgi Sveinsson íþróttakennari
þjálfaði.
Kristinn lærði húsasmíði og vann
við smíðar framan af. Á hvítasunnu
árið 1968 slasaðist hann lífshættu-
lega á skíðum og náði aldrei fullri
heilsu eftir það og gat þar af leiðandi
ekki stundað vinnu eins og hann
hefði viljað.
Hann kynntist Víólu konu sinni á
Siglufirði og gengu þau í hjónaband
24. júlí 1971 á einstakalega fallegum
og björtum degi. Þau eignuðust tvær
dætur, þær Margréti Rögnu og
Katrínu, en fyrir átti Víóla Guðrúnu
Sonju sem Kristinn ættleiddi. Mar-
grét er búsett á Akranesi en þær
Guðrún og Katrín búa á Siglufirði.
Kristinn og Víóla áttu mörg góð ár
saman og alltaf var jafngaman að
koma til Sigló og heimsækja þau á
notalega heimilið þeirra. Árið 1996
greindist Víóla með MND-sjúkdóm-
inn og lést hún af völdum hans í sept-
ember 1999. Það var lærdómsríkt
fyrir okkur sem fylgdumst með sjúk-
dómsstríði hennar að verða vitni að
þeirri umhyggju, væntumþykju og
æðruleysi sem Kristinn sýndi þessi
þrjú ár sem baráttan stóð yfir. Hann
annaðist hana heima fram á síðasta
dag og veitti það Víólu mikið öryggi
á þessum erfiða tíma.
Þegar Kristinn var orðinn einn
voru það barnabörnin sem áttu hug
hans allan og var hann þeim kær-
leiksríkur og góður afi. Sérstaklega
var Margrét litla, dóttir Guðrúnar
Sonju, mikið hjá afa sínum og voru
þau miklir vinir.
Kristinn var mikill Siglfirðingur
og vildi hvergi annars staðar vera.
Kallið kom mjög snöggt og nokk-
uð óvænt því álitið var að hann væri
á batavegi eftir hjartaáfall sem hann
fékk 24. júní sl.
Við fjölskyldan kveðjum Kristin
með miklum söknuði og vottum
dætrum hans, tengdasonum og
barnabörnum innilega samúð okkar.
Við huggum okkur við það að sorgin
hverfur smám saman og eftir sitja
góðar minningar um þau Kristin og
Víólu.
Blessuð veri minning þeirra.
Jóhanna.
Kristinn lauk skólagöngu hér í
Siglufirði, en fór síðan í Iðnskólann
hér og lauk þar prófi, fór síðan í
trésmíðanám hjá Skúla Jónassyni,
sem var með Trésmíðaverkstæði í
Grundargötu 1. Hann lauk náminu á
tilsettum tíma en 2. júní 1968 slasast
hann á Skarðsmóti, sem Skíðafélag
Siglufjarðar stóð fyrir í nokkur ár.
Það má segja að eftir þetta slys náði
hann ekki fullri heilsu, en vann mörg
ár við trésmíðar. Hann var nýbúinn
að ljúka trésmíðanámi, þegar hann
lenti í slysinu og var farinn að vinna
hjá Tréverki hf. Þegar hann gat far-
ið að vinna aftur eftir slysið þá hélt
hann áfram hjá Tréverki hf. Síðustu
árin sem hann var á vinnumarkaðin-
um vann hann hjá Húseiningum hf.,
sem lenti í gjaldþroti fyrir nokkrum
árum síðan.
Kristinn var prúður í allri fram-
göngu, dulur í skapi, en trölltryggur
vinum sínum og þeim sem hann batt
vináttu við. Kristinn var félagi í
Skíðafélagi Siglufjarðar, Skíðaborg,
og nokkur ár í Kiwanisklúbbnum
Skildi. Ekki get ég lokið þessum fá-
tæklegu minningarorðum án þess að
minnast á þá sérstöku tryggð og vin-
áttu sem var á milli þeirra Þórleifs
Haraldssonar og Kristins, því það
liðu ekki margir morgnar þegar báð-
ir voru í bænum að þeir hittust ekki
og drukku kaffi saman.
Nú hefur lífsbók Kristins verið
lokað, þá sendi ég ættingjum öllum
samúðarkveðjur. Sérstakar kveðjur
til barna hans, tengdabarna, syst-
kina hans og eiginmanna og barna-
barna. Ég bið ykkur að sækja hugg-
un og styrk í fagrar og góðar
minningar um fölskvalausa ást og
vináttu í gegnum árin. Þannig mun
elskaðs föður, tengdaföður, bróður
og afa best verða minnst.
Hvíl í friðarfaðmi, frændi minn,
með þökk fyrir trygga vináttu í
gegnum árin. Beðið er fyrir þér og
öllum sem þér voru kærir.
Ólafur Jóhannsson.
Siglufjörður skartar sínu fegursta
þessar vikurnar. Gróður er í há-
marki og á góðum dögum verður
mannlífið í miðbænum einstakt. Séra
Bjarni Þorsteinsson átti á sínum
tíma stóran þátt í að móta skipulag
Siglufjarðarbæjar. Hann var svo
framsýnn að gera ráð fyrir miðbæ á
eyrinni með tilheyrandi Ráðhús-
torgi, sem er sannkallaður mið-
punktur bæjarins. Verslanir, bæjar-
skrifstofan og ýmis fyrirtæki eru
með starfsemi í húsum við þessa
miðju. Siglufjarðarkirkja stendur
svo á háum stalli skammt frá og set-
ur punktinn yfir i-ið.
Þegar hugurinn leitar heim til
Siglufjarðar verður manni oft hugs-
að til þessarar einstöku umgjarðar
sem séra Bjarni átti svo stóran hlut í
að móta. Það er því vel við hæfi að
klukkur Siglufjarðarkirkju spili
Kirkjuhvol sr. Bjarna þegar degi er
farið að halla.
Á vissan hátt var Kristinn Rögn-
valdsson, Kiddi, nokkurs konar
miðja okkar hjóna á Siglufirði eftir
að við fluttum þaðan til Akureyrar
fyrir rúmum áratug.
Þegar menn á besta aldri deyja
verður manni orða vant. Þannig er
það einmitt nú þegar Kiddi er fallinn
frá í blóma lífsins.
Sjálfsagt þótti að koma við á Hlíð-
arveginum þegar komið var til bæj-
arins og ekki var síður eðlilegt að
kveðja þar þegar haldið var til baka
heim á leið.
Erfið veikindi Víólu og hvernig
Kiddi annaðist hana til dauðadags
segir allt um hvaða mann hann hafði
að geyma. Traustur er líklega rétta
orðið sem hæfir slíkum manni.
Í mörg ár spiluðum við Kiddi
Framsóknarvist á móti eiginkonum
okkar. Oft fram á nótt og stigin voru
samviskusamlega skráð í bók.
Keppnisandinn sveif yfir spilaborð-
inu en hvort við strákarnir höfðum
betur en stelpurnar var svo sem ekki
mikilvægast. Það sögðum við a.m.k.
Auðvitað fannst okkur betra að
vinna og það stórt. Þá var ástæða til
að skála eða fá sér aðra tertusneið.
Aðrar samverustundir voru fjöl-
margar og aldrei bar skugga á vin-
skapinn. Börnin okkar eru á svip-
uðum aldri og þegar Margrét Ragna
og Einar Már voru fermd þótti ekk-
ert sjálfsagðara en að halda sameig-
inlega veislu.
Eftir að við fluttum frá Siglufirði
urðu samverustundirnar eðlilega
færri. Kiddi fylgdist þó vel með
gangi mála, ekki síst hjá börnum og
barnabörnum.
Við hjónin þökkum fyrir að hafa
kynnst góðum og afar traustum
manni sem Kristinn Rögnvaldsson
sannarlega var. Minningin um hann
mun lifa um ókomin ár. Við sendum
börnum, barnabörnum og öðrum að-
standendum Kristins Rögnvaldsson-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
„Dáinn, horfinn“ – harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
En eg veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og lífið þjóða,
hvað væri sigur sonarins góða?
Illur draumur, opin gröf.
Efa, maður! ei það ráð.
Eitt eg veit um alla vegu
alheimsspeki dásamlegu,
þeir eru einskær ást og náð.
Felum drottins föðurhönd
harma vora’ og hjartaþunga,
hann á sjálfur gamla’ og unga,
frjáls að leysa líknarhönd.
Síst vil ég tala um svefn við þig.
Þreyttum anda er þægt að blunda
og þannig bíða sælli funda –
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Karl Eskil Pálsson,
Jóhanna Hlín Ragnarsdóttir.
Þegar Góa hringdi á miðvikudags-
morgni 9. júlí og tilkynnti okkur lát
þitt kom það óvænt þó að ég vissi að
þú værir búinn að vera mikið veikur
á sjúkrahúsinu í Reykjavík og í
gegnum hugann flugu minningar um
góðan dreng og góðar stundir alveg
frá því að við vorum litlir guttar að
leika okkur saman. Þegar við vorum
að tefla eða spila vist þá spiluðum við
oft saman á móti fullorðna fólkinu og
náðum oft mjög góðum árangri. Og
þegar við vorum að spila við gömlu
konurnar í kjallaranum heima hjá
þér á Suðurgötu 51. Þegar við fórum
saman til Reykjavíkur eftir sumar-
vinnuna í síldinni. Ég 11 ára og þú 12
ára og ég var að fara í fyrsta skipti til
borgarinnar. Við héldum til á Ásvall-
argötunni hjá Gullý systur þinni og
Bjarna. Þú baðst systur þína um að
hafa beikon og egg í matinn á meðan
við værum hjá henni. Þetta var nýtt
fyrir mér, ég hafði aldrei smakkað
beikon áður, en fannst það gott.
Við vorum duglegir að stunda bíó-
in og tívolíið í borginni. Manstu eftir
öllum leikjunum hér heima? Slábolt,
yfir, fallin spýta ofl. Við vorum líka
mikið í þrautakóng, hjólum og á
skíðum.
Þín síðasta skíðaferð endaði illa og
var mjög tvísýnt hvort þú lifðir það
slys af og það breytti svo miklu í lífi
þínu. Þó að þú bærir ekki þínar þján-
ingar og þrautir á torg vissi ég að þú
varst oft kvalinn og þjáður af völdum
þessa slyss. Maður á oft erfitt með
að skilja hvers vegna svo mikið er
lagt á suma menn. Þú gekkst ekki
bara í gegnum þetta mikla slys þitt
og afleiðingar þess heldur veiktist
síðar eiginkona þín, Viola Pálsdóttir,
af erfiðum sjúkdómi sem leiddi hana
yfir móðuna miklu fyrir tæpum fjór-
um árum síðan.
Nú þegar þú ert kominn yfir í fyr-
irheitna landið og ert laus við allar
þjáningar vil ég kveðja þig, frændi
og vinur, og þakka þér fyrir allar
stundirnar og bið Guð að blessa þig
og votta dætrum og barnabörnum
samúð mína.
Skarphéðinn Guðmundsson.
KRISTINN
RÖGNVALDSSON
Birgir Baldursson
varð vinnufélagi minn
um miðjan sjöunda
áratuginn. Ég var þá einn af hægri
handar puttum Ragnars S. Hall-
dórssonar í verkfræðingadeild
Bandaríkjaflota á Keflavíkurflug-
BIRGIR
BALDURSSON
✝ Birgir Baldurs-son fæddist á
Vopnafirði 31. októ-
ber 1940. Hann lést á
Amtssjúkrahúsinu í
Hróarskeldu í Dan-
mörku 27. júní síð-
astliðinn. Bálför
hans fór fram í Dan-
mörku 2. júlí en
minningarathöfn var
í Árbæjarkirkju 11.
júlí.
velli. Birgir varð mín
hægri hönd, að mér
fannst, og við unnum
saman á næsta borði
fram á níunda áratug-
inn. Birgir vildi hafa
verkefni, rótaði frá sér
því sem hann fékk. Við
teiknuðum margt,
meðal annars flug-
brautabúnað. Reiknuð
voru og teiknuð ljósin,
sem fullnægðu kröfum
um leiðsögubúnað flug-
valla, er lenda mætti á
við verstu veðurskil-
yrði. Við höfðum sam-
eiginlegan áhuga á verkefninu.
Þetta var gert jafnvel áður en fjár-
veitinga- og yfirstjórnarvaldið hafði
áttað sig á kröfunum, sem kæmu og
reyndar komnar voru. Fengum við
jafnvel skömm í hattinn fyrir fram-
takið. Margt annað var hannað.
Birgir teiknaði mikið sjálfur, og
þurfti ekki teiknara til þess að
ganga frá skammlausum verklýs-
ingum.
Þá liðu árin. Birgir fór til Am-
eríku. Kom hann þó aftur á Mið-
nesheiði, en ég var ekki þar þá
stundina. Hinn látni hafði aðdáun-
arverðan kraft. Hann fór til Dan-
merkur. Ekki kom mér á óvart, að
hann skyldi fá vinnu. Fékk hann
aðra vinnu eftir þá, sem lokið var.
Maðurinn var ekki í neinum smá-
verkefnum. Hann fékkst við stór-
hýsi í London, olíupalla og mann-
virki á Kastrup-flugvelli og fleira.
Þegar þessu var öllu komið í kring
fór hann í það að byggja upp meiri
háttar mannvirki í nágrenni Ís-
landsbryggju. Þá fór hann í brúna
yfir Eyrarsund og göngin þar. Mér
þótti aðdáunarvert, hve hann klár-
aði sig.
Við vorum vakhugar, en það er ís-
lenzka orðið um radíóamatöra. Kall-
merkið var TF3BB, en OZ1LVD í
Danmörku. Við töluðum saman allar
stundir, í það minnsta á hádegi laug-
ardaga og sunnudaga. Þá var Birgir
í Danmörku hinn trausti félagi. Aðr-
ir voru á Íslandi, Noregi, Englandi
og Ameríku, eftir því sem skilyrði
leyfðu. Byrjað var almennt að kalla í
aðalmanninn, OZ1LVD. Nú er mað-
urinn allur, en hann glímdi í mörg ár
við þann illvíga sjúkdóm, sem fór
um allan líkamann.
Ég votta allri fjölskyldu Birgis
innilega samúð mína, ekki sízt síðari
konu hans Miu í Danmörku. Við,
sem kynntumst Birgi, söknum hans
og munum minnast alla ævi.
Sveinn Guðmundsson.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsingum
um hvar og hvenær sá sem
skrifað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, foreldra, systk-
ini, maka og börn og hvaðan út-
förin verður gerð og klukkan
hvað. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.