Morgunblaðið - 24.07.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FIMMTUDAGUR 24. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Soffía Gísladóttirfæddist að Hofi í
Svarfaðardal 15.
mars árið 1906. Hún
lést þann 18. júlí síð-
astliðinn á Dalbæ,
dvalarheimili aldr-
aðra á Dalvík. For-
eldrar hennar voru
Ingibjörg Aðalrós
Þórðardóttir hús-
freyja, f. 29. sept.
1869 í Holárkoti, d.
28. jan. 1952 á Hofi
og Gísli Jónsson
bóndi, f. 11. nóv. 1869
á Syðrahvarfi, d. 8.
jan. 1964 á Akureyri. Systkini
Soffíu eru öll látin. Þau voru, Hall-
dóra, Gunnlaugur, Jón, Dagbjört
og fóstursystirin Hallfríður Ingi-
björg Kristjánsdóttir. Soffía var
ógift. Fóstursonur hennar er Gísli
Símon Pálsson bú-
settur á Akureyri.
Soffía bjó á Hofi
fram til ársins 1965
að hún fluttist til Ak-
ureyrar þar sem hún
starfaði í Niðursuð-
unni og síðar í Hrað-
frystihúsinu. Soffía
var mikil hannyrða-
kona alla tíð, hún
bæði óf og prjónaði.
Hún var formaður í
stjórn kvenfélagsins
Tilraunar og innti af
hendi ýmis störf fyr-
ir verkalýðsfélagið
Einingu á Akureyri.
Útför Soffíu verður gerð frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Vallakirkjugarði í Svarf-
aðardal.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Stóra Sossa er farin í faðm himins-
ins og víst er að vel verður á móti
henni tekið.
Hún var Svarfdælingur í húð og
hár og hafði faðm svo hlýjan að hún
gat tekið á móti okkur öllum hvenær
og hvar sem var. Hún stýrði búi
ásamt bróður sínum, afa okkar á
Hofi eftir að hann varð ekkjumaður
á besta aldri. Hún virtist alltaf hafa
tíma, nóg að gefa og var örlát á allt,
hvort sem það var af andlegum eða
veraldlegum toga. Við nutum þess að
vera hjá þeim á Hofi. Oftar en ekki
var rifist um það hvert okkar mætti
fara, ef það var utan hins hefð-
bundna sumar- og jóladvalartíma
sem var árviss meðan hún bjó þar
eða fram til 1965 að hún flyst til Ak-
ureyrar. Þar fengum við einnig að
njóta nærveru hennar og hlýju og
varð hún alltaf stór og sterk persóna
í okkar augum, ekki síst eftir fráfall
mömmu. Hún var ættfróð svo eftir
var tekið, hafði stálminni, sagði
skemmtilega frá og átti auðvelt með
að hemja okkur óþekktarormana
með sögum og vísum sem hún kunni
firnin öll af. Ef við vorum sérstak-
lega óþæg fór hún með þuluna um
ókindina í dalnum og þá vorum við
fljót að spekjast. En oftast vorum við
þó spök og fengum fínar sögur. Hún
var alltaf svo stolt af okkur, við vor-
um af „réttu“ ættinni og fengum öll
eitthvað af ættareinkennunum sem
hún var svo nösk á að greina og
hampa þegar það átti við. Það gat
bara verið flati hnakkinn hans Þórð-
ar afa á Hnjúki eða háraliturinn
hennar Dagbjartar systur sem gat
glatt hana og gert hana svo dæma-
laust ánægða að okkur fannst við
vera þó nokkurs virði. Hún gaf okk-
ur gott veganesti út í lífið og hélt því
áfarm fram á síðasta dag. Það var
alltaf gott að sækja hana heim og við
fórum ríkari frá henni í hvert skipti.
Guð blessi hana fyrir allt.
Arnfríður, María, Soffía,
Guðrún og Ingibjörg.
Hún Soffía afasystir mín var
kjarnakona, enda kölluðum við
systkinin hana Stóru Sossu, reyndar
líka til aðgreiningar frá alnöfnu
sinni, Soffíu systur. Hún var lengst
af full af orku og vinnuþrekið ótrú-
legt og þegar líkaminn fór að bila,
hélzt vitið algjörlega óskert. Hún
mundi nánast allt, það sló aldrei út í
fyrir henni, en síðustu árin þurfti
maður að hafa svolítið hátt svo hún
heyrði. Hún varð líka nærri hundrað
ára.
Ég var ekki gamall þegar ég byrj-
aði að dvelja sumarlangt á Hofi hjá
Jóni afa og Stóru Sossu, en saman
stunduðu þau búskapinn á Hofi og
eftir að Arnfríður amma mín dó,
langt um aldur fram, sá Soffía um
heimilið allt þar til afi brá búi og fóst-
ursonur hans Agnar tók við. Þá flutti
hún til Akureyrar. Það voru dýrðar
dagar á Hofi. Þar var alltaf blíða ut-
an sem innan dyra alla sumardaga í
minningunni en stundum varð vetr-
arhamurinn mikill í kringum jólin,
en það var bara skemmtun líka.
Soffía varð eins konar amma og átti í
okkur hvert bein. Hún umbar í okk-
ur ólætin, hún huggaði okkur þegar
þannig stóð á og það var hlýtt og gott
að kúra hjá henni, sérstaklega ef sál-
in var aum í ungum dreng. Svo var
ótrúlega oft hægt að lesa sögu eða
taka í spil.
Soffía var grandvör kona og gerði
sitt til að innræta okkur guðsótta og
góða siði án þess að ég fjölyrði nokk-
uð um árangurinn. Hún blótaði aldr-
ei, en fyrir kom að hún þurfti að
leggja áherzlu á eitthvað, til dæmis
þegar þurfti að vanda um við mig.
Það kom sem sagt fyrir! Þá sagði
hún gjarnan: Ja, hvert í hoppandi og
ef málið var alvarlegt kom: Ja, hvert
í hoppandi gamli hrognadallur. Þetta
þótti okkur svo fyndið að skammirn-
ir urðu að engu við hlátrasköllin, en
skilaboðin voru engu að síður skýr
og meðtekin og allt féll í ljúfa löð með
mjólkurglasi og ástarpungum. Já,
það var góður skóli að vera á Hofi
sem barn, en því miður naut þeirra
daga ekki eins lengi og helzt hefði
verið kosið. Á Hofi lærði maður að
vinna, umgangast dýrin og náttúr-
una með tilhlýðilegri virðingu og
bera virðingu fyrir sér eldra og
reyndara fólki.
Þegar Soffía fluttist til Akureyrar
var ekki síður gaman að heimsækja
hana, fyrst í Sniðgötuna og síðan
Þórunnarstrætið. Maður var varla
kominn inn fyrr en eldhúsborðið var
hlaðið af bakkelsi. Kleinurnar, ást-
arpungarnir og flatbrauðið sem hún
bakaði var sérstakt lostæti að ekki sé
talað um seydda rúgbrauðið. Þá var
nú ekki verið að spara smérið. Þegar
hún bauð svo í gangnasúpuna var
sannkölluð veizla, en það var kjöt og
kjötsúpa, sem hún eldaði aðeins um
göngur á haustin eftir sérstakri
leyniuppskrift. Og það var ekki verið
að spara matinn. Hún bar endalaust í
móttækilega unglinga sem virtust,
að minnsta kosti í þá daga, geta látið
endalaust ofan í sig. Og svo var oft
tekið í spil. Já, þá var nú munur að
lifa.
Þegar móðir okkar dó frá sjö
börnum, á aldrinum 6 til 19 ára,
reyndist Soffía okkur öllum og
pabba einstök stoð og stytta. Var
tilbúin að aðstoða hvenær sem var og
víst er að eitthvað hefur matarreikn-
ingurinn hjá þeirri gömlu hækkað
um þær mundir. Henni verður seint
þakkað allt sem hún gerði fyrir okk-
ur systkinin.
Soffía var afar minnug og ætt-
fræðiþekking hennar ótrúleg. Ég
held ég fari meira að segja rétt með
það að hún hafi verið fengin til að
leiðrétta ættfræðirit og kirkjubæk-
ur. Hún vissi ýmislegt. Hún gat rak-
ið ættir okkar systkinanna langt aft-
ur í aldir og alltaf var maður jafn upp
með sér þegar í ljós kom að maður
var kominn af norskum kóngum!
Hún gat líka verið dómhörð og þegar
talið barst að fólki, sem henni var
ekki að skapi, var það ekki skylt okk-
ur, heldur komu þar saman ættir.
Þetta sagði hún meðal annars um
ónefndan stjórnmálamann, en Soffía
var gallharður stuðningsmaður
Sjálfstæðisflokksins.
Að rekja ævi og athafnir Soffíu
Gísladóttur frá vöggu til grafar er
efni í heila bók. Henni var svo margt
til lista lagt og svo margt gott lét hún
af sér leiða. En einn þátt vil ég nefna
enn. Upp úr 1930 tók hún að sér ung-
an dreng frá Siglufirði, Gísla Símon
Pálsson, en Soffía var einhleyp alla
sína ævi. Honum reyndist hún og
Svönu konu hans eins og bezta móðir
og studdi eins og henni var unnt.
Hún naut svo ómældrar aðstoðar
Gísla, eða Lalla eins og hann var allt-
af nefndur, til aðgreiningar frá
tveimur Gíslum á Hofi, þegar heilsan
fór að bila. Lalli og Svana, meðan
hennar naut við, voru hennar stoð og
stytta í hvívetna og ófáar voru ferðir
þeirra út á Dalvík til að heilsa upp á
Soffíu, sem varði síðustu æviárum
sínum á Dvalarheimilinu Dalbæ.
Elsku Lalli. Það er mikill harmur
að þér kveðinn. Þú hefur með stuttu
millibili misst bæði eiginkonu og
fóstru. Guð veri með þér og styrki
þig í sorginni. Þær bíða þín í himna-
ríki.
Hjörtur.
SOFFÍA
GÍSLADÓTTIR
Innilegar þakkir og kveðjur til allra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
okkar ástkæra fósturföður,
SIGURBJÖRNS JÓNSSONAR,
Vallarbraut 3,
Akranesi.
Guð blessi ykkur öll.
Elí Halldórsson, Auður Þorvaldsdóttir,
Sigrún Halldórsdóttir, Benedikt Jónsson,
Anna Leif Elídóttir, Ásgeir Kristinsson,
Þóra Björg Elídóttir,
Sóley Ósk Elídóttir,
Árni Freyr Elíson,
Emma Bachmann,
Einar Daníelsson,
Rúnar Dór Daníelsson,
Sandra Sif Benediktsdóttir,
Díana Dröfn Benediktsdóttir
og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim er
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
fósturföður, tengdaföður, sonar og afa,
BIRGIS KRISTINS SCHEVING,
Birkiteigi 3,
Keflavík.
Ágústa Erlendsdóttir,
Sigmar Scheving, Linda Helgadóttir,
Davíð Scheving, Harpa Frímannsdótir,
Erlendur Karlsson, Elísabet Andrésdóttir,
Vilborg Sigríður Tryggvadóttir, Christopher MacNealy,
Margrét Scheving,
Andri Scheving,
Andrés Már Erlendsson,
Linda Malín Erlendsdóttir
og Sandra Ösp MacNealy.
Kveðja frá Skáta-
hreyfingunni
Með þessum örfáu
orðum vill Skátahreyf-
ingin kveðja fyrrver-
andi starfsmann sinn til margra ára,
Sigurð Jónsson. Sigurður kom til
starfa hjá okkur þegar um hafði
hægst hjá honum á fullorðinsárum
og annaðist hann móttöku, síma-
vörslu og ýmis störf í Skátahúsinu
við Snorrabraut. Hann sinnti starfi
sínu af mikilli alúð og samviskusemi
þessi ár sem hann starfaði hjá okk-
ur og átti auðvelt með samskipti við
unga sem aldna sem erindi áttu á
SIGURÐUR
JÓNSSON
✝ Sigurður Jóns-son frá Einars-
stöðum í Reykjadal
fæddist 23. janúar
1920. Hann lést á
Sóltúni í Reykjavík
18. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Grafarvogs-
kirkju 3. júlí.
staðinn. Ekki hafði
Sigurður verið skáti á
yngri árum en það
kom ekki að sök í starfi
hans, hann var fljótur
að átta sig á starfsum-
hverfinu og var í reynd
sannur skáti í anda.
Ávallt var létt yfir Sig-
urði og stutt í hlátur-
inn og var gaman að
ræða við hann um
menn og málefni, en
hann hafði víða komið
við á lífsleiðinni og
margt reynt. Ekki var
ævi hans án áfalla en
ekki var á honum að heyra að hann
bæri kala til neins og ef eitthvað var
gerði hann lítið úr áföllum sínum.
Undirritaður vill fyrir hönd
skátahreyfingarinnar þakka Sigurði
störf hans og samfylgd og votta
börnum hans, ættingjum og vinum
samúð við fráfall hans. Með skáta-
kveðju,
Þorsteinn Fr. Sigurðsson,
framkvæmdastjóri BÍS.
✝ Kristín Einarssonfæddist í Reykja-
vík 4. ágúst 1914. Hún
lést í Sóltúni 12. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Vil-
hjálmur Bjarnason, f.
í Hjallakróki í Ölfusi
3. des. 1867, d. 5.
mars 1946, og Guðný
Magnúsdóttir, f. á Mel
í Þykkvabæ 28. apríl
1873, d. 30. janúar
1954. Kristín var
yngst ellefu systkina,
sem öll eru látin.
Hinn 2. júní 1934
giftist Kristín Erlendi Einarssyni
múrarameistara, f. 12. des. 1912.
Foreldrar hans voru Einar I. Er-
lendsson, f. í Reykjavík. 15.
okt.1883, d. 24. maí 1968, og Sig-
ríður Lydía Thejll, f. í Ólafsvík 9.
jan. 1877, d. 22. des. 1943. Kristín
og Erlendur bjuggu
nær allan sinn bú-
skap á Tjarnarstíg 9
á Seltjarnarnesi.
Börn þeirra eru: Ein-
ar, f. 1935, maki
Turid Erlendsson,
þau eiga fimm börn;
Erla, f. 1936, maki
Bragi Guðmundsson,
þau eiga tvö börn;
Árni, f. 1948, maki
Inga Hrönn Péturs-
dóttir, þau eiga þrjú
börn; Snorri, f. 1949,
maki Hanna Erlends-
son, þau eiga þrjú
börn; Sigrún, f. 1952, maki Jón Ingi
Haraldsson, þau eiga þrjú börn; og
Helgi, f. 1959, hann á eitt barn.
Barnabarnabörnin eru 19.
Útför Kristínar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Með söknuði í hjarta kveðjum við
ömmu okkar og tengdaömmu, Lillu.
Þegar við hugsum til baka gleðj-
umst við þeirra stunda sem við átt-
um með henni. Minnisstæðust eru
okkur jólaboðin og sunnudagsheim-
sóknir á Nesinu. Alltaf var vel tekið
á móti okkur og hafði amma ein-
stakt lag á að gera heimsóknir okk-
ar sérstakar með ýmsum kræsing-
um sem hún bar fram með miklu
stolti. Það gladdi hana mikið að
sýna okkur allar fjölskyldumynd-
irnar í myndaherberginu sem henni
þótti svo vænt um að eyða stundum
í. Hún var alltaf svo kát og fjörug
og átti hún auðvelt með að smita þá
sem voru nálægt henni af léttleika
og gleði.
Við viljum senda afa Lamba og
fjölskyldu okkar innilegustu sam-
úðarkveðju.
Vigdís Einarsdóttir, Jón
Auðunn Gunnarsson, Er-
lendur Einarsson, Vigdís
Hulda Vignisdóttir, Hans
Kristján Einarsson, Hrefna
Hauksdóttir.
KRISTÍN
EINARSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.