Morgunblaðið - 15.08.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 2003 37
✝ Sigurlaug Guð-jónsdóttir fæddist
á Viðborði á Mýrum í
Hornafirði hinn 4.
apríl 1927. Hún lést á
heimili sínu, Aspar-
felli 2 í Reykjavík,
hinn 2. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guðjón
Gíslason, bóndi á Við-
borði á Mýrum og síð-
ar Kotströnd, f. 1885,
d. 1937, og Pálína
Jónsdóttir húsfreyja,
f. 1885, d. 1941.
Systkini Sigurlaugar
voru Halldóra Nanna, f. 1917, d.
2000; Gísli Friðgeir, f. 1918, d.
1986; Hjörtur, f. 1921; Hlíf, f. 1923;
og Inga Jenný, f. 1925.
Sigurlaug ólst ekki upp í
foreldrahúsum heldur hjá fóstur-
móður sinni, Guðlaugu Gísladótt-
ur, f. 1879, d. 1975, að Hólmi á
Mýrum í Hornafirði.
Um tvítugt fluttist Sigurlaug til
Reykjavíkur þar sem hún kynntist
Haraldi Teitssyni, f. 15.7. 1928 og
giftust þau árið 1949. Þau skildu
árið 1974. Árið 1975 hóf Sigurlaug
sambúð með eftirlif-
andi sambýlismanni
sínum, Eyjólfi Þor-
steinssyni, f. 8.11.
1933. Sigurlaug og
Haraldur eignuðust
einn son, Hauk, f.
15.10. 1949, maki
Oddbjörg Óskars-
dóttir, f. 19.6. 1950.
Börn þeirra eru
Steinunn Hildur, f.
27.3. 1969, maki Arn-
ar Már Ólafsson, en
börn þeirra eru
Andrea Arnarsdótt-
ir, f. 26.11. 1997, og
Ylfa Oddbjörg Arnarsdóttir, f.
14.6. 1999; Birna Björk, f. 28.3.
1974, og Óskar Styrmir, f. 18.6.
1984.
Sigurlaug hóf störf um 1955 hjá
Sindra og síðar Sindrasmiðjunni
og starfaði þar í rúmlega 40 ár. Þá
var hún hestakona og sinnti ýms-
um störfum í því sambandi. Hún
hafði áhuga á útivist og ferðalög-
um.
Útför Sigurlaugar verður gerð
frá Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Nútímamanninum er það eiginlegt
að trúa að allt sé óbreytanlegt. Þeg-
ar móða fellur á mynd hversdags-
leikans er honum brugðið og hann
undrast máttleysi sitt gagnvart þeim
öflum sem í raun öllu ráða um það
sem mestu máli skiptir. Þannig leið
mér er ég frétti lát Sigurlaugar Guð-
jónsdóttur. Það sem í gær var svo
sjálfsagt hefur hinn napri raunveru-
leiki sett um koll. Það er fallin móða
á myndina og þegar hún hverfur
blasir við ný mynd sem enginn fær
breytt, hvernig sem reynt er.
Ég kynntist Sillu fyrir hartnær 30
árum er hún og faðir minn tóku upp
samband. Mér er það enn þá minnis-
stætt að mér fannst það sérstakt að
pabbi væri kominn með nýja konu en
um leið spennandi að kynnast henni.
Hún var hestakona og ég trúi að það
hafi verið hestarnir sem leiddu þau
saman. Silla var ættuð úr sveit, fædd
og uppalin að hluta í A-Skaftafells-
sýslu. Ekki var æskan dans á rósum
og atvikin höguðu því þannig að hún
var send í fóstur og ólst ekki upp
með foreldrum sínum. En þótt Silla
byggi lengstum í Reykjavík átti
sveitin ávallt sinn sess og þangað
leitaði hugurinn flesta daga. Tengsl-
in við sveitina ræktaði Silla í gegnum
hestana og ferðalög um landið. Hún
var mikill hestamaður og átti góða
hesta. Hornfirski stofninn heillaði
hana enda dugmiklir hestar af
traustum stofni sem entust vel í
löngum og oft ströngum ferðalögum.
Silla var mikill áhugamaður um
hestaferðir og fá voru þau sumur
sem ekki var haldið á vit óbyggðanna
í góðra vina hópi. Ég fékk aðeins að
skyggnast inn í þennan heim og
kynnast þessum hópi. Þá var auðvelt
að skilja hvað fékk þau til að sinna
þessu kalli á hverju sumri, þannig
var gleðin í hópnum og traustið sem
sem hver bar til annars. Í hópnum
hafði hver sitt hlutverk og sinnti því
af reisn. Aðstæður í þá tíð á fjöllum
voru ólíkar því sem nú er. Þá var lítið
af góðum sæluhúsum og oft mátti
notast við tjöld eða aðrar vistarverur
sem ekki þættu góðar nú til dags.
Aldrei heyrði ég Sillu kvarta heldur
miklu frekar þakka fyrir að mega
njóta þess sem í boði var. Þá er mér
minnisstætt hversu marga veisluna
Silla gat haldið þótt aðstæður væru
fábrotnar. Það þurfti skipulag og út-
sjónarsemi til og af því hafði Silla
nóg. Silla tók sérstöku ástfóstri við
hross sín og hugsaði mjög vel um
þau. Hún átti sín hross lengi og þau
dugðu vel enda afkastahross. Fyrir
fáeinum árum ákvað Silla að draga
sig út úr hestamennskunni og held
ég að þar hafi tvennt ráðið. Annars-
vegar að hestarnir sem hún átti þá
voru að byrja að gefa sig og hins veg-
ar að heilsan var ekki eins góð og áð-
ur. Hún var stolt kona og vildi ekki
taka þátt af hálfum krafti. „Annað-
hvort er ég með af krafti eða ekki.“
Pabbi og Silla ferðuðust einnig
mikið um landið á bíl, sérstaklega í
seinni tíð. Þau voru óþreytandi við að
ferðast og létu ekki dumbung og
smáskúrir spilla ferðagleðinni. Hluti
af þeim ferðalögum voru fjallgöng-
urnar og margar sögur heyrði maður
þar sem ægifegurð náttúrunnar var
endursögð og henni lýst á kjarnyrtri
og góðri íslensku. Á eftir fylgdi dill-
andi en svolítið skær hlátur sem
kannski var ákveðið einkennismerki
Sillu.
Pabbi og Silla héldu sitt heimili í
Breiðholtinu. Þangað var gott að
koma og jafnan tekið vel á móti
manni. Heimilið var látlaust en
þægilegt og ávallt mikið af bókum á
borðum. Þau voru frekar heimakær
og fóru lítt af bæ nema til ferðalaga
um landið. Ekki minnist ég þess að
þau hafi farið til útlanda þann tíma
sem ég þekkti Sillu og sýnir það bet-
ur en margt annað hversu hún unni
landinu, sveitinni og dýrunum.
Það fer að falla af myndinni. Hún
hefur breyst og þar eru færri en áð-
ur. En því fær enginn breytt og nú
lifa í minningunni ótal myndir um
ágæta konu sem lagt hefur upp í sína
hinstu ferð. Við sem eftir sitjum eig-
um þessar minningar, getum glaðst
við að rifja þær upp og erum ríkari
en ella að eiga þær. Ég bið drottin
Guð að blessa og varðveita minningu
Sigurlaugar Guðjónsdóttur og gefa
þeim sem eftir lifa kjark og æðru-
leysi til að takast á við sorgina.
Sveinbjörn Eyjólfsson.
Amma var eins og eldurinn – lif-
andi, falleg, heit, skapmikil og
kannski pínulítið hættuleg stundum,
með rauða fallega hárið sitt. Án
hennar hefði æska okkar litið allt
öðruvísi út, engar amerískar pönnu-
kökur með sírópi og sennilega hefðu
tengsl okkar við hestamennskuna
aldrei orðið. Minning okkar um hana
er hlaðin skemmtilegum stundum og
glæsileika. Amma var sérstaklega
glæsileg og falleg kona og nærvera
hennar lét fáa ósnortna. Flestir sem
hafa komið í veislu til hennar voru á
einu máli um að þær væru eins og
hjá kóngafólki hvort sem það var í
veitingum eða umbúnaði. Veigamikl-
ar veislur hennar voru einnig stór-
kostlegar í náttúrunni enda var hún
mikill náttúruunnandi og dýravinur.
Hún kenndi okkur umfram allt að
bera virðingu fyrir náttúru og dýr-
um enda var hún sérstaklega lagin
við dýr. Oft mátti sjá til hennar ná í
hesta sem enginn annar gat náð.
Þegar okkur var tilkynnt fráfall
ömmu leitar hugurinn til baka í öll
þau orð sem hún mælti við okkur,
þessi orð voru yfirleitt hlaðin visku
og kærleik. Hún amma okkar kenndi
okkur margt um lífið og tilveruna.
Hún hafði einstakt lag á að tala við
okkur og okkur leið ávallt sem full-
gildum vitsmunaverum í nærveru
hennar. Atkvæði okkar skiptu engu
minna en hinna fullorðnu þegar til
kastanna kom eins og oft kom til í
löngum ógleymanlegum hestaferð-
um. Margar okkar dýrmætustu og
bestu stundir eru í nærveru hennar.
Amma var glöð og lagði mikið upp úr
því að fólk hefði gaman af lífinu.
Jafnvel þó að hún amma okkar sé dá-
in þá finnst okkur við hafa notið for-
réttinda að fá að vera í nærveru
hennar og smitast af glæsileika
hennar. Amma var gjafmildasta
manneskja í heimi og hjá henni voru
orðin betra er að gefa en þiggja svo
sannarlega sönn. Hún hefði gengið
eld og brennistein fyrir okkur fjöl-
skylduna og gerði það stundum.
Elsku hjartans amma, við munum
sakna þín sárt.
Þínir vinir og sonarbörn,
Steinunn Hildur, Birna Björk
og Óskar Styrmir.
Silla frænka. Þessi orð bera sér-
stakan andblæ. Hlátur, gleði, rauður
lokkaþyrill, ævintýri.
Silla var aðalfrænkan. Hún var
fóstursystir mömmu okkar. Þær
höfðu báðar alist upp í Hólmi á Mýr-
um, hjá fósturforeldrum sínum, Guð-
laugu Gísladóttur og Halldóri Eyj-
ólfssyni. Báðar fluttust þær til
Reykjavíkur þegar Guðlaug var orð-
in ekkja og brá búi. Þær voru miklar
hestakonur og hélt Silla þeirri íþrótt
áfram. Fóstursysturnar Silla og
Svafa voru ólíkar eins og dagur og
nótt, en nánar og umgengust mikið.
Við systurnar sáum Sillu frænku í
ævintýraljóma. Hún var nútímakona
– feti framar, átti starfsframa sem
var óvenjulegt, þegar flestar
mömmur voru heima við að gæta bús
og barna og Haukur, einkasonur
hennar og augasteinn og uppáhalds
litli frændi okkar, var á dagheimilinu
Tjarnarborg sem okkur þótti líka
merkilegt.
Fastir liðir í lífinu á þessum árum,
(1950–1970) voru til dæmis að Silla,
Halli og Haukur komu á bernsku-
heimili okkar á jóladag í mat og síðan
var spilað fram á nótt. Á gamlárs-
kvöld vorum við hjá þeim. Þau kvöld
voru fyrir okkur systur eins og að
skreppa til Ævintýralands. Húsið
var fullt af spennandi fólki, lista-
mönnum og öðrum litsterkum kar-
akterum. Kampavín glóði í glösum,
konfettiræmur svifu um loftið, allir
voru með hatta og grímur og hlátur
Sillu frænku var eins og kampavínið,
léttur og glaðlegur.
Við gátum gengið að því vísu að
jóla- og afmælisgjafirnar frá Sillu
frænku kæmu alltaf ánægjulega á
óvart. Þótt allir aðrir pakkar inni-
héldu skynsemina uppmálaða: nátt-
föt, handklæði, sápur eða bækur gaf
hún okkur alltaf einhvern lúxus sem
litlar stelpur kunnu svo sannarlega
að meta og sýndi að hún gat sett sig í
spor lítilla frænkna sinna.
Mamma saumaði oft samkvæmis-
kjóla á Sillu systur sína. Það var
fylgst með af áhuga þegar kjólarnir
voru mátaðir á hana. Smaragðs-
grænn, fleginn kjóll, bryddaður með
minkaskinni yfir brjóstið er ein
minning.
Silla var afar ræktarleg við fólkið
sitt. Hún stuðlaði til dæmis að því að
við systur fengum sumarvinnu á
vinnustað hennar, Sindra, öll okkar
skólaár frá unglingsaldri.
Með árunum varð lengra á milli
okkar, en þegar við hittumst eða
heyrðumst var Silla ævinlega ómyrk
í máli, sjálfstæð kona með ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum,
kona með mikla reynslu af atvinnu-
lífinu sem hún miðlaði gjarnan af.
Það kom okkur ekki á óvart að
heyra sögu um að sonardætur henn-
ar, Steinunn og Birna, hefðu oft kos-
ið að fara frekar í heimsókn til ömmu
sinnar en að hitta vinkonur sínar
þegar þær voru unglingar.
Þótt við vitum að lífsgleði og kraft-
ur Sillu frænku hafi dofnað hin síðari
ár, eru minningarnar um elskulega
frænku sem okkur fannst svo vænt
um, bjartar og gefa lífi okkar gildi.
Fyrir það þökkum við.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við Hauki, Doddý, börnum þeirra
og öðrum sem eiga um sárt að binda
vegna andláts Sillu.
Anna Karin og Dóra Sigurlaug.
SIGURLAUG
GUÐJÓNSDÓTTIR
✝ Sólveig BjarndísGuðmundsdóttir
Vikar fæddist í
Reykjavík 16. ágúst
1931. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítala í
Landakoti 7. ágúst
síðastliðinn. Hún var
yngsta barn
hjónanna Guðmund-
ar Vikar Bjarnasonar
klæðskerameistara,
f. í Reykjavík 11. apr-
íl 1888, d. 24. maí
1941, og Lilju Guðríð-
ar Finnbogadóttur
Vikar húsmóður, f. í
Galtalæk í Landsveit í Rang. 10.
apríl 1900, d. 12. apríl 1988. Syst-
kini hennar eru: Finnbogi, f. 1923,
Margrét Svava, f. 1926, Edda
Ingveldur, f. 1927, d. 2002, og
Karl, f. 1929, d. 1984. Eftir lát föð-
ur síns dvaldi Sólveig í tvö ár á
heimili föðursystur sinnar Vigdís-
ar Bjarnadóttur og hennar fjöl-
skyldu í Sandgerði. Seinni maður
Lilju og stjúpfaðir Sólveigar frá
1943 var Jón Guðjónsson bygg-
ingameistari, f. 1904, d. 1955.
Sólveig gekk að eiga Þorkel Pál
Pálsson lögregluþjón og stýri-
mann, f. 19. júlí 1932, hinn 12. júní
1953. Hann er sonur Páls Bjarna
Sigfússonar skipstjóra og Þórhild-
ar Lilju Ólafsdóttur húsmóður.
Stóð heimili þeirra í rúm þrjátíu ár
í Stóragerði 22 í Reykjavík. Börn
þeirra eru: 1) Þórhildur Lilja, f. 6.
september 1953. Hún var gift Frið-
riki Marteinssyni og eru börn
þeirra Sólveig, f. 1976, Marteinn,
f. 1979, og Stefán, f. 1982. Sólveig
er gift Kristni Þór Kristinssyni og
er dóttir þeirra Sóley Birta, f.
1999. 2) Jón Gunnar, f. 12. apríl
1955. Hann er
kvæntur Sigrúnu
Haraldsdóttur og
eru þau búsett í Dan-
mörku. Börn þeirra
eru Hildur, f. 1975,
og Sigurjón Páll, f.
1978. Hildur er gift
Gizuri Sigurðssyni
og eiga þau dótt-
urina Sigrúnu Ísa-
fold, f. 2003. 3) Her-
dís, f. 6. maí 1957.
Hún er gift Einari
Einarssyni og eru
börn þeirra Úlfur, f.
1982, og Sólveig, f.
1993. 4) Ágústa, f. 21. ágúst 1958.
Hún er gift Ólafi H. Óskarssyni og
eru synir þeirra Sigþór Steinn, f.
1987, og Egill, f. 1990. Ólafur á
einnig dótturina Kristínu Evu, f.
1976. 5) Páll, f. 15. mars 1961.
Hann var kvæntur Einhildi Páls-
dóttur og eru börn þeirra Eyrún, f.
1981, og Páll, f. 1985. Páll á einnig
Branddísi Ásrúnu, f. 1995. 6) Lilja,
f. 28. júlí 1966. Hún er gift Garpi
Dagssyni og eru börn þeirra Ylfa,
f. 1990, Grímur, f. 1993, og Kári, f.
2000. Sólveig og Þorkell slitu sam-
vistum árið 1992.
Sólveig stundaði verslunar- og
skrifstofustörf fram að giftingu.
Húsmóðurstörfum sinnti hún
næstu fjörutíu árin. Hún starfaði í
býtibúri hjá Hrafnistu í Reykjavík
frá 1993 til 1996 er hún þurfti að
hætta vegna veikinda. Hún var fé-
lagi í kvenfélögunum Hrönn og
Thorvaldsensfélaginu og stundaði
hún sjálfboðastörf í verslun félags-
ins.
Útför Sólveigar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu eru úr Stóragerðinu, hún að
prjóna vettlinga, gera kæfu eða baka
pönnukökur. Mínar helstu minningar
um hana tengjast vinnu hennar inni á
heimilinu þar sem hún gerði hluti
sem maður fékk síðar s.s. vettlinga,
kæfu og rabarbarasultu. Umhyggja
hennar fyrir mér og reyndar allri
fjölskyldunni kom helst fram á þenn-
an hátt að mínu mati.
Hún fylgdist vel með barnabörn-
unum og tók það nærri sér ef illa
gekk hjá einhverju okkar. Hún hafði
áhuga á að okkur gengi vel í námi.
Ég er feginn hversu vel hún tókst á
við veikindi sín síðustu mánuði, af
æðruleysi og hugrekki.
Hvíl í friði, elsku amma,
Úlfur.
Kveðja frá
Thorvaldsensfélaginu
Við kveðjum nú kæra vinkonu og
góða félagskonu. Sólveig gekk til liðs
við Thorvaldsensfélagið fyrir rúmum
16 árum þegar hún átti orðið lausar
stundir frá amstri dagsins. Hún var
ötul félagskona og fylgdist vel með
og tók virkan þátt í störfum félags-
ins. Um árabil vann hún á Thorvald-
sensbazarnum í sjálfboðavinnu með
öðrum félagskonum. Hún hafði
ánægju af að vera á Bazarnum og var
leið yfir hve sjaldan henni fannst hún
geta komið síðustu árin vegna las-
leika, en þegar hún átti leið í miðbæ-
inn kom hún við og heilsaði upp á þær
sem voru að vinna og spurði frétta af
starfsemi félagsins. Það er öllum fé-
lögum mikils virði að eiga góða fé-
lagsmenn, og sérstaklega þeim er
byggja á sjálfboðavinnu félaganna,
og Sólveig var einn af þeim. Thor-
valdsensfélagið þakkar öll hennar
góðu störf og við félagskonur sökn-
um góðrar vinkonu og minnumst
hennar með þakklæti og virðingu.
Innilegar samúðarkveðjur til
barna og annarra ástvina.
Guðlaug Jónína
Aðalsteinsdóttir.
SÓLVEIG B.
GUÐMUNDSDÓTTIR
VIKAR
Alúðar þakkir til allra þeirra fjölmörgu, sem
minntust elsku litla drengsins okkar,
BRYNJARS PÁLS GUÐMUNDSSONAR,
Erlurima 8,
Selfossi,
og vottuðu hinum látna virðingu við andlát
hans og útför.
Við þökkum af alhug hluttekningu ykkar og
samúð.
Guð blessi ykkur öll.
Áslaug Pálsdóttir, Guðmundur Jónsson,
Jón Ingibergur Guðmundsson,
Þórhildur Svava Svavarsdóttir, Torfi Ragnar Sigurðsson,
Páll Jónsson, Þórhildur Svava Þorsteinsdóttir,
Bryndís Sveinsdóttir.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests.