Morgunblaðið - 15.08.2003, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ


 
  
 
   
!"

 



    


   






    
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ORÐ og skrif án hugsunar skipta
máli og fara flestum illa og þeim
verst sem samfara því gefa ofstopa
og heift lausan
tauminn. Lítið lóð
getur vegið þungt
til góðs eða ills.
Einstaka mönn-
um er gefið færi á
þessu lóði oftar
en öðrum og þeim
sem auðnast að
leggja það réttum
megin er fagnað.
En gæfan og gjörvuleikinn eiga ekki
altaf samleið og mönnum er mismun-
að til orðs og æðis. Í bernsku var mér
innrætt að auka ekki á vanlíðan
þeirra sem minna mættu sín. Í Mbl.-
grein 6.8. var ég ekki að ráðast á einn
eða neinn, aðeins að fjalla um frekar
súran kafla í raunveruleika þeirra
sem fella sig ekki við lög. Þar færði
ég frægasta fanga landsins það til
verðleika að nýta tímann í fangelsinu
sér og öðrum til góðs. Skrif hans í
blöðum lofuðu góðu. En það er eins
og sumum sé ekki sjálfrátt þegar
stóru tækifærin koma. Vinsamleg
orð frá Árna Johnsen til þjóðhátíð-
argesta um að hann gæti sjálfum sér
um kennt að vera ekki í brekku-
söngnum, en vonaðist til að verða þar
næst, með ósk um góða skemmtun til
allra hefðu verið einföld og drengileg
skilaboð, en því miður fyrir hann og
þá sem gleðjast með þeim sem taka
sig á lagði Árni lóðið röngum megin.
Hann sáði fyrir illgresi í stað blóma:
Hann átti völina og valdi kvölina.
Árna er margt til lista lagt og hart
fyrir hann að láta óheft skap valta
þar yfir. Það hringdi í mig maður
sem hefur meiri samúð með þeim
sem eru í fríu húsnæði, fæði og þjón-
ustu á Hrauninu en öldruðum sem sí-
fellt verða háðari einkaframtaki
gráðugra. Þessi umhyggjusami mað-
ur ætti að örva ríkisstjórnina til að
einkavæða fangelsin frekar en að
refsa öldruðu heiðursfólki með slík-
um gerningi. Ég hef ekki miklar
áhyggjur af hvort fólki líkar betur
eða verr þær skoðanir mínar að hver
sé sinnar gæfu smiður. Eftir hverju
er fólk að sækjast á Litla-Hrauni? Er
það fæðið, húsnæðið, þjónustan eða
félagsskapurinn? Menn þurfa ekki
að fara þangað frekar en þeir vilja.
Þeir velja sjálfir. Hvað með þá sem
nauðga, drepa fólk, berja til óbóta,
selja eitur, handrukka, véla eignir af
fólki, brjótast inn í íbúðir, stela þar
og eyðileggja, skemma listaverk sem
þjóðinni er trúað fyrir, og unglinga
sem gamna sér við að brjóta rúður í
eigin skóla og eru alstaðar til óþurft-
ar? Eigum við að hampa þeim? Þurfa
fangar að velja illmenni í forsvar? Er
ekki um annað að velja? Hvað ef svo
er? Í Hljómskálagarðinum og víðar
hafa umkomulausir hreiðrað um sig.
Þetta er meinlaust og illa haldið
vesalings fólk sem hefur gefist upp.
Mörgum þykir sjónmengun að því og
óþrifnaður. Mér finnst skjóta skökku
við að þjóðfélagið leiði þetta
óhamingjusama fólk hjá sér. Þarna
er skylt að hjálpa.
ALBERT JENSEN,
Sléttuvegi 3, 103 Reykjavík.
Martröð fanga
Frá Alberti Jensen:
FJÖLSKYLDA mín hefur ferðast
um Ísland í mörg ár og ávallt verið
boðin velkomin af líflegu gelti ís-
lenskra bræðra minna sem hafa fylgt
henni frá bæ til bæjar. Í ár leið þó svo
langt á milli þess að hún sæi íslenskan
fjárhund að hún hefur orðið alvarleg-
ar áhyggjur af því hvort hann muni
lifa áfram á þessari upprunaeyju
sinni.
Við höfum aldrei verið neitt sér-
stakt tískuhundakyn. En líkt og ís-
lenski hesturinn vorum við með í
fyrstu ferðinni yfir Atlantshafið til Ís-
lands og í meira en 1.000 ár höfum við
verið mikilvæg hjálparhella þegar
kemur að því að hafa stjórn á kindum
og lömbum og halda krumma í hæfi-
legri fjarlægð.
Náttúran gaf okkur góðan feld og
öfluga rödd, og við erum óvenju þol-
góðir, sjálfstæðir í sinni, og þrautgóð-
ir á raunastund. Við skynjum hvenær
við ætlum okkur um of en við leggjum
ekki niður rófuna fyrir hverjum sem
er. Einmitt þessir eiginleikar leiddu
til þess að fjölskylda mín varð veik
fyrir hinu íslenska hundakyni á ferða-
lagi um landið fyrir 17 árum.
Við erum ekki aðeins ákaflega fal-
legir ásýndum heldur höfum við einn-
ig fallega sál. Fjölskylda mín, sem þá
innihélt meðal annars tvo litla drengi,
stöðvaði eitt sinn bíl sinn við banka á
Egilsstöðum. Við hliðina staðnæmdist
einnig Land-Rover jeppi og inni í hon-
um sat fallegur svartur og hvítur fjár-
hundur og beið þolinmóður meðan
eigandi hans talaði um daginn og veg-
inn við aðra af mannakyni. Drengirnir
vildu gjarna klappa hinum fallega
voffa sem einnig virtist vilja eilítinn
félagsskap. Áður en tvær mínútur
voru liðnar hafði hundurinn snúið
hliðarrúðunni niður með trýninu og
hékk hálfur út um gluggann til að fá
klapp fyrir uppátækið. Fjölskylda
mín stóðst ekki svo barngóðan hund. Í
Danmörku, þar sem hún býr og ís-
lenskir fjárhundar hafa verið vinsælir
fjölskylduhundar í mörg ár, vegna
þess hversu barngóðir þeir eru, fann
hún Týru, en afi hennar og amma
komu frá Ólafsvöllum. Því hefur fjöl-
skyldan aldrei séð eftir. Þegar Týra
fór til skapara síns fyrir sjö árum
reyndi fjölskylda mín að finna annan
hund á Íslandi, en þá þegar var orðið
erfitt um vik og langt á milli hvolpa.
Fjölskylda mín hefur oft heyrt að
ástæðan fyrir því að íslenski fjár-
hundurinn er ekki eins vinsæll í
heimalandi sínu og skyldi sé að hann
þyki hávaðasamur. En það er eins og
svo margt annað aðeins spurning um
uppeldi. Ég gelti t.d. aðeins að bílum
og svörtum fuglum.
Íslenski hundurinn hefur aldrei
verið stofuhundur, og áður hefur hon-
um á síðustu stundu verið bjargað frá
því að deyja út. Það væri synd ef eitt
af elstu hundakynunum myndi hverfa
vegna þess að áhugi manna beinist
fremur að evrópskum hundakynum
sem ekki geta talist fulltrúar íslenskr-
ar sögu og hefðar.
F.h. Glóu,
KIRSTEN ERLENDSSON,
blaðamaður,
Vallensbæk, Danmörku.
Bréf frá fjárhundi
Frá Kirsten Erlendsson f.h.
fjárhundsins Glóu: