Morgunblaðið - 17.08.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 2003 37
✝ Alejandro Tang-olamos fæddist í
Mantalongon, Barili,
Cebu á Filippseyjum
hinn 3. maí 1923.
Hann lést á heimili
sínu í Barili 8. ágúst
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru María Compan-
ion og Canuto Tang-
olamos.
Hinn 7. apríl 1984
kvæntist Alejandro
Felísu Cavan, f. 24.
nóv. 1924, d. 7. apríl
1984.
Þau hjónin eign-
uðust sjö dætur sem
eru 1) Maximilliana,
f. 1947; 2) Atonia, f.
1949; 3) Elsie, f.
1952; 4) Elín Lor-
enza, f. 1960; 5) Ros-
ario, f. 1963; 6) Katr-
ín, f. 1964; 7)
Josephine, f. 1970.
Einnig ólu þau upp
dótturdóttur sína,
Sædísi Tangolamos.
Alejandro verður
jarðsunginn í Manta-
longon Barili Cebu í
dag.
Okkur langar til að minnast
tengdaföður okkar með örfáum
orðum, en hann lést á Filippseyjum
8. þ.m. eftir erfið veikindi.
Við kynntumst honum fyrir rúm-
um tíu árum, er við gengum að eiga
dætur hans, Josephine, sem er
yngst dætra hans, og Elsi, sem er
næstelst, en hér á landi á hann
fimm dætur, tíu barnabörn og eitt
barnabarnabarn. Hann dvaldi hér
hjá dætrum, tengdasonum og
barnabörnum í nokkur ár og var
hann einstaklega hændur að börn-
unum og þreyttist aldrei á að sitja
með þeim og leika við þau. Andoy,
eins og hann var kallaður, var
bóndi í sínu heimalandi og starfaði
við það til dauðadags ásamt dóttur
sinni Rósario og hennar manni.
Hann var einstakt ljúfmenni og
unni fjölskyldu sinni af heilum hug,
sem við fáum aldrei fullþakkað.
Við biðjum Guð að blessa og
varðveita minningu hans með kæru
þakklæti.
Ragnar Hauksson,
Einar Magnússon.
Elsku afi, við söknum þín svo
mikið. Þú varst alltaf svo góður við
okkur og munum við aldrei gleyma
því þegar þú labbaðir með okkur
niður að Tjörn og svo spilaðir þú
svo oft við okkur.
Svo þegar þú varst farinn aftur
til Filippseyja, var svo gaman að fá
að tala við þig í síma. Þegar við
heimsóttum þig til Filippseyja fyrir
tveimur árum, þá bjóstu til fyrir
okkur bolta og fleira dót úr banana-
laufi. Við söknum þín svo mikið,
elsku afi. Megi Guð blessa þig.
Rakel, Ragnar og Kristín.
Elsku afi, ég sakna þín svo mikið
og ég elska þig. Ég er alltaf að
biðja fyrir þér og ég vona að þú
hittir ömmu á himnum. Afi minn,
megi góður Guð blessa þig og varð-
veita.
Nína.
ALEJANDRO
TANGOLAMOS
✝ Ása Jóhannsdótt-ir fæddist á
Goddastöðum í Dala-
sýslu hinn 21. janúar
1914. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 7. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jóhann
Jóhannsson, bóndi á
Goddastöðum, f. 21.
okt. 1873, d. 27. júlí
1941, og kona hans,
Ingibjörg Jóhannes-
dóttir, f. árið 1881, d.
9. júní 1917. Systkini
Ásu voru Kristín, f.
1899, d. 1982, Jóhannes, f. 1901, d.
1997, Helga, f. 1902, d. 1990, Jó-
hann, f. 1905, d. 1987, Guðrún, f.
1908, d. 1998, og Benedikt, f.
1912, d. 1978.
Ása giftist Sigur-
jóni Guðmundssyni
framkvæmdastjóra
3. okt. 1936. Börn
Ásu og Sigurjóns
eru: 1) Jóhann Örn,
kvæntur Elsu Sig-
rúnu Eyþórsdóttur,
þau eiga fjögur börn
og þrjú barnabörn.
2) Íris, gift Hendrik
Skúlasyni, þau eiga
fimm börn og fimm
barnabörn. 3) Þór,
kvæntur Hildi Jóns-
dóttur, þau eiga
fjögur börn og sjö
barnabörn. 4) Nanna, gift Sigurði
Björnssyni, þau eiga tvö börn og
eitt barnabarn.
Útför Ásu fór fram í kyrrþey
hinn 15. ágúst.
Elsku amma, nú ertu búin að fá
hvíldina þína sem þú varst óhrædd
við að vitjaði þín og e.t.v. pínulítið
farin að þrá. Ég aftur að móti verð
að viðurkenna að ég kveið henni.
Þú ert búin að vera nátengdur
hluti af lífi mínu svo lengi að það
að þú værir ekki til staðar var ein-
hvern veginn ekki inni í myndinni.
Suma daga er við spjölluðum
saman um lífið, tilveruna og brott-
hvarf okkar úr þessari jarðvist og
ég sá að þú varst þreytt og sátt við
að fá hvíldina þá sást þú eflaust á
mér að ég var ekki tilbúin að
sleppa þér. Þú varst mér og syst-
kinum mínum þessi fasti punktur í
tilverunni sem er svo gott að eiga
og ganga að vísum í þeim hraða og
breytingum sem eiga sér stað í
lífshlaupi þjóðfélagsins. Þá var nú
gott að geta leitað til ömmu í Geit-
landi, fengið sér kleinur, hveiti-
brauð og kókómalt. Farið síðan
inn í bókaherbergið og gluggað í
gamla bók með gulnuðum síðum
sem lyktuðu af visku og elli eða
komið sér fyrir í grænu stólunum í
stofunni og spjallað við ömmu um
trú og framhaldslíf, stjórnmál,
jafnréttismál og önnur heimsmál.
Þú meira að segja reyndir að setja
þig inn í knattspyrnu til að geta
rætt fótbolta við Erlu.
Já, amma, þú gast fengið okkur
unga fólkið til að rökræða við þig
um ýmislegt og það hvarflar að
mér að þú hafir nú verið að skóla
okkur til fyrir lífið, kenna okkur
að hafa okkar eigin skoðanir og
láta þær í ljós.
Af þeim mörgu samræðum sem
við höfum átt um dagana koma
þær nú sterkast fram er við áttum
um andleg málefni, trú og líf eftir
dauðann. Ég er nú nokkuð trúuð
og alveg á því að það sé annað líf
eftir þessa jarðvist en eftir að hafa
verið með þér síðustu sólarhring-
ana í lífi þínu þá er ég sannfærð.
Við vorum aldeilis ekki einar þess-
ar stundir þó ég sæi ekki alla er
voru hjá okkur. Ég veit að ef ég
heyrði til þín nú þá værir þú ef-
laust að skamma mig lítillega fyrir
að vera sorgmædd og tárin sem ég
hef látið renna undanfarna daga
því þú varst búin að segja mér að
þá gerði ég þeim sem væru „hin-
um megin“ erfitt fyrir. Ég get hins
vegar glatt þig með því, elsku
amma, að tárin hafa verið að þorna
og í stað þeirra komið fram bros
er ég hef sl. daga rifjað upp góðar
minningar sem enginn skortur er
á. Ég hef notið gífurlegra forrétt-
inda að hafa fengið að eyða með
þér svona mörgun og góðum
stundum og verð mömmu ævinlega
þakklát fyrir að hafa á sínum tíma
beðið mig að gista stundum hjá
þér eftir að afi dó. Það þurfti sko
enginn að segja mér að flýta mér
heim úr skólanum þegar það var
bökunardagur og maður vissi af
nýsteiktum kleinum og heitum
formkökum. Að fá síðan að aðstoða
með kaffið í spilaboðunum þínum
var hreinasta skemmtun enda mik-
ið hlegið og einnig fékk ég stund-
um margar góða sögur af eldri
ættingjum bæði gamlar og nýjar.
Það er hins vegar eitt varðandi
spilaboðin og bridge sem ég enn
ekki fæ skilið en það hvernig hægt
er að muna heilu bridgeumferðinar
og tala um þær klukkustundum
saman einum, tveimur og jafnvel
þremur dögum eftir að þær voru
spilaðar, en það er nú svo margt í
þessum heimi sem ég skil ekki.
Einnig koma upp í hugann rifs-
og sólberjatínsla í Kollafriðinum
og ljúffeng sultan sem varð til í
framhaldinu, jákvæðni þín yfir nú-
tímaeldamennsku minni, kaffi-
húsaferðir á Mílanó eftir lækna-
heimsóknir og svona mætti lengi
telja enn.
Tómarúmið sem þú skilur eftir
verður erfitt að fylla en ég mun
reyna það með hjálp mömmu sem
var þín stoð og stytta allt frá því
afi dó fyrir 28 árum.
Annað sem ég verð líka að venj-
ast er að halda af stað í ferðalög
án þess að koma við hjá þér og
láta þig signa enni mitt og fara
með bæn þar sem þú baðst guðs
engla að vaka yfir mér og geyma
þar til ég kæmi heim á ný.
Elsku amma mín, megi Guð
geyma þig og minningu þína í
hjörtum okkar alla tíð þar til við
sjáumst á ný.
Mínar þakkir fyrir allt.
Þín
Anna Bryndís.
Anna Bryndís, barnabarn Ásu,
hringdi til mín skömmu eftir lát
Ásu og tjáði mér andlátið. Anna
Bryndís, sem engu og engum
gleymir og sem alltaf er reiðubúin
þar sem hjálpar er þörf, á mjög
fáa sér líka. Hún var ömmu sinni
ómetanleg stoð og huggun í lífi
Ásu í seinni tíð og veikindum
hennar til hins síðasta, svo nær
óskiljanleg var fórnfýsi hennar og
nærgætni.
Með Ásu er nú fallið síðasta
Goddastaðasystkinið, sem var
yngst þeirra sjö, sem upp komust.
Uppvaxtarárin voru erfið, sem
ugglaust hefur það mótað líf henn-
ar og skapgerð að einhverju leyti.
Móðir hennar, Ingibjörg, sem flutt
hafði verið á kviktrjám með hest-
um að heiman til Búðardals, lést
síðan fljótlega úr berklum. Heim-
ilið var því illa komið, þótt móðir
mín, Kristín, sem var elst, hafi
eitthvað getað séð um húsverkin.
Um utanaðkomandi aðstoð var
ekki að ræða í fyrstu, því allir ótt-
uðust berklaveikina. Því varð það
nauðráð að koma Ásu fyrir þriggja
ára í fóstur til föðursystur hennar,
Ásu á Höskuldsstöðum. Það er
þungt að vera slitinn þannig frá
heimili og systkinum og hefur slík
reynsla fylgt mörgum, sem slíkt
hafa reynt, allt lífið. Þrettán ára
var Ása fermd í Hjarðarholts-
kirkju. Daginn eftir reið hún með
föður sínum, Jóhanni, til Borgar-
ness og þaðan með skipi til
Reykjavíkur, þar sem hún dvaldi í
föðurhúsi um skeið, en hann hafði
þá fyrir nokkru brugðið búi á
Goddastöðum og flust suður. Síðar
fluttist Ása á Höskuldsstöðum til
Reykjavíkur, eftir að Tómas sonur
hennar tók við búi, og bjuggu þær
þá saman nöfnurnar um langa
hríð. Ása var harðdugleg til vinnu,
tók vinnu sem bauðst, húsverk og
heimilisstörf. Fiskþvottur gat ver-
ið launadrjúgur, en ekki þótti Ásu
tímakaupið viðunandi og fékk því
samið um að vinna í akkorði – og
hamaðist. Í þrjú sumur var hún í
kaupavinnu í Borgarfirði. Með
þessu hafði hún nurlað saman til
að innritast í Verslunarskólann,
þaðan sem hún útskrifaðist 1933.
Um tíma stundaði hún kvöldvinnu
við Kreppulánasjóð. Þar mætti
hún gæfu sinni, er hún kynntist
mannsefni sínu, Sigurjóni Guð-
mundssyni, þekktum undir nafninu
Sigurjón í Freyju, miklu prúð-
menni, snyrtimenni og náttúru-
unnanda. Heimili þeirra var ákaf-
lega fallegt og listrænt og
tækifærisveislur fágaðar. Á heimili
þeirra átti fóstra Ásu sinn griða-
stað, sem og Hjörtur, er verið
hafði vinnumaður á Höskuldsstöð-
um og nokkurs konar fósturfaðir
og verndari Ásu og bjó hjá þeim
hjónum öll sín síðustu ár. Ása var
glettin og glaðlynd og selskaps-
manneskja, mjög traustur og
tryggur vinur vina sinna og vildi
ekki að á þá væri hallað í neinu.
Þau hjónin áttu stóran unaðsreit í
Kollafirði, sem enn er í ættinni.
Sigurjón byggði þar sumarhús og
ræktaði mikinn skóg af ótrúlegri
elju með aðstoð vina og kunningja.
Slík vin var fátíð á þeim tíma,
enda gestagangur mikill á sumr-
um. Munu börn þeirra eiga þaðan
margar ánægju- og sæluminningar
frá uppvaxtarárunum.
Ása var mikil bridsspilamann-
eskja, eins og bróðir hennar Bene-
dikt, sem var alþekktur spilamað-
ur á sinni tíð. Hún var í landsliðinu
og spilaði fyrir Íslands hönd á
Norðurlandamótum. Sigurjón var
einnig um tíma forseti bridssam-
bandsins. Hann átti og hafði yndi
af hestum, sem hann hélt í hest-
húsi í Skuggahverfi, þaðan sem
þau hjón riðu gjarnan út saman.
Það er leitt að sjá á bak fólki
sem maður hefur alist upp með og
þekkt frá blautu barnsbeini. Tómið
eykst og alltaf er dapurt að
kveðja. Þó er mér nokkur léttir í
huga að þessu sinni fyrir Ásu
hönd, að þessum tilvistartíma hér
sé nú lokið, þegar bæði vinir og
heilsa er farin, því að hvort
tveggja trúi ég að bíði fyrir hand-
an og því trúði Ása líka. Því bið ég
frænku fyrir kveðjur og óska
henni góðrar vegferðar. Ég sam-
hryggist hennar nánustu.
Haraldur Lýðsson.
Árið 1941 flutti Ása Jóhanns-
dóttir, sem hér er kvödd, ásamt
manni sínum og elsta syni í íbúð
við Kjartansgötu, en ég og for-
eldrar mínir vorum þá nýflutt í
það hús. Þegar frá fyrsta degi
myndaðist mikil vinátta og traust
á milli þessara fjölskyldna sem náð
hefur út yfir gröf og dauða. Ása
var stórbrotin persóna, ákaflega
trygg og vinur vina sinna. Hún
hafði ákveðnar skoðanir og lá ekk-
ert á þeim ef á þurfti að halda, en
var aldrei ósanngjörn. Í 62 ár hef-
ur hún verið mér sem önnur móðir
og látið sér ákaflega annt um mig
og mína. Vinátta þeirra hjóna og
foreldra minna er meðal þess fal-
legasta sem ég hef upplifað. Ása
var ekki mikið fyrir margmennið
en veislurnar hennar, sem hún hélt
fyrir vini sína og ættingja, voru
engu líkar. Þar var ekkert til spar-
að og naut hún sín vel sem gest-
gjafi.
Ása fæddist á Goddastöðum í
Dölum, en dvaldist um tíma eftir
lát móður sinnar á Höskuldsstöð-
um. Þar var vinnumaður sem
Hjörtur hét og sýndi hann litlu
stúlkunni umhyggju og blíðu á erf-
iðum tíma í lífi hennar. Eftir að
heilsa hans brast og hann gat ekki
sinnt sínum störfum, átti hann
hvergi höfði sínu að að halla, en þá
buðu þau hjón honum að búa hjá
sér það sem eftir var ævinnar. Þar
lést hann í faðmi fjölskyldunnar á
Grenimel 10. Þetta segir í raun allt
sem þarf að segja um hjartahlýju
Ásu. Hún gleymdi aldrei því sem
vel var fyrir hana gert og var allt-
af tilbúin að rétta hjálparhönd.
Síðustu árin voru henni erfið, það
var ekki auðvelt fyrir stolta konu
að finna vanmátt sinn og þurfa á
aðstoð að halda við það sem hún
hafði áður sjálf annast. Hún sagði
mér oft hversu þakklát hún væri
börnum sínum og fjölskyldu, og
var henni vel sinnt af þeim öllum,
sem sést best á þéttskrifaðri
gestabókinni hennar eftir að hún
lagðist á sjúkrahús. Eftir lát eig-
inmanns síns, Sigurjóns Guð-
mundssonar, árið 1975 hefur hún
notið einstakrar umhyggju dóttur
sinnar Írisar og fjölskyldu hennar,
en þær mæðgur voru mjög sam-
rýndar og leið aldrei sá dagur, að
ekki væri haft samband og gætt að
líðan Ásu. Að öllum öðrum ólöst-
uðum má ekki gleyma dóttur Ír-
isar, Önnu Bryndísi, sem sýndi
ömmu sinni þvílíka nærgætni og
umhyggju að engin orð ná að lýsa
því. Enda var hún ofarlega í huga
ömmu sinnar, þó annað væri farið
að hverfa. Síðustu mánuði átti Ása
því láni að fagna að fá að dvelja í
Sóltúni og erum við fólkinu þar
ákaflega þakklát fyrir þá góðu
umönnun sem hún fékk þar. Með
miklum söknuði kveð ég mína ást-
kæru vinkonu, þakka henni alla þá
væntumþykju sem hún sýndi mér.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra sendum við hjónin innilegar
samúðarkveðjur og biðjum algóðan
Guð að vera með þeim.
Elsa.
ÁSA
JÓHANNSDÓTTIR
Þótt kynni okkar
Ingu hafi ekki verið
löng voru þau okkur
mjög dýrmæt. Sökn-
uðurinn er mikill og
þá leita á hugann
spurningar um tilganginn með því
að hrífa hana burt á besta aldri.
Við þeim spurningum fást engin
svör, illvígur sjúkdómurinn spyr
hvorki um stétt né stöðu og enn
standa læknavísindin nánast ráð-
þrota gagnvart honum. Minning-
arnar fær aftur á móti enginn hrif-
ið burt frá okkur og þær minningar
eru um hugrakka konu sem af
ótrúlegu æðruleysi og hetjuskap
INGUNN
GUÐLAUGSDÓTTIR
✝ Ingunn Guð-laugsdóttir
fæddist á Akranesi
18. apríl 1973. Hún
lést á heimili sínu 6.
ágúst síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Akraneskirkju föstu-
daginn 15. ágúst síð-
astliðinn.
barðist við veikindi
sín, konu sem kvartaði
aldrei heldur hélt sínu
striki allt fram á síð-
asta dag og þó að
mátturinn færi þverr-
andi þá var umhyggja
fyrir öðrum Ingu efst í
huga og oft skein
glettnin einnig í gegn í
tilsvörum hennar.
Inga var mikil
fjölskyldumanneskja
og bjuggu þau Brand-
ur sér og börnum sín-
um fallegt og ástríkt
heimili. Það var þar
sem Inga valdi að kveðja þennan
heim, í faðmi fjölskyldu sinnar sem
hugsaði um hana af slíkri ást og
umhyggju að engan lætur ósnort-
inn. Samheldni þeirra mun veita
þeim styrk í framtíðinni.
Kæra vinkona, takk fyrir allar
góðu stundirnar, þín verður sakn-
að.
Gunnar H. Kristinsson,
Hildur Karen Aðalsteinsdóttir.