Morgunblaðið - 22.08.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. ÁGÚST 2003 35
✝ Inga Anna Gunn-arsdóttir fæddist
í Reykjavík 18. febr-
úar 1942. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 17.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þorbjörg Þórð-
ardóttir, f. 4.4. 1919,
d. 8.9. 1953, og
Gunnar Albertsson,
f. 14.4. 1920. Systk-
ini Ingu eru Albert
Haukur, f. 12.4.
1948, Ásta Margrét,
f. 8.8. 1949, og Þor-
björn Hrafn, f. 21.11. 1952.
Börn Ingu eru Jósef Hrafn, f.
31.5. 1958, Þorbjörg Ósk, f. 23.6.
1959, og Ragnheiður Kristín, f.
3.12. 1961.
Eftirlifandi eiginmaður Ingu
er Benedikt Guðmundsson, f.
2.11. 1942 á Siglufírði. Foreldrar
hans eru Guðmundur Konráð
Einarsson, f. 15.6. 1909, d. 20.1.
2002, og Guðbjörg Magnea
Franklínsdóttir, f.
19.10. 1912. Bene-
dikt á tvo syni, Stef-
án Franklín og Sig-
urð Magna og tvö
barnabörn.
Barnabörn Ingu
eru fjögur og lang-
ömmubörnin einnig
fjögur.
Inga ólst upp á
Siglunesi og Siglu-
firði fram undir 12
ára aldur þegar hún
missti móður sína.
Fluttist hún þá til
Reykjavíkur og bjó
hún m.a. um tíma hjá hjónunum
Sigrúnu Eiríksdóttur og Páli
Pálssyni að Leifsgötu 8. Hún
gekk í Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar og vann síðan ýmis störf
um ævina, síðast í fatahreinsun í
Hafnarfírði.
Útför Ingu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30. Jarðsett
verður í Mosfellskirkjugarði.
Eftir erfiða sjúkdómslegu, er
mágkona mín, Inga Anna Gunnars-
dóttir, til moldar borin í dag. Hún
kvaddi þennan heim á sólbjörtum
sumardegi umvafin ásvinum sínum.
Margt flýgur í gegnum hugann á
þessari stundu. Í byrjun verður
hugsunin um óréttlæti heimsins
ríkjandi, hvers vegna þurfti Inga að
fara frá okkur löngu fyrir aldur
fram? Af hverju höfum við ekki
meira vald þegar kemur að eigin lífi
en raun ber vitni? Hvernig stendur á
því að við erum svona lítil og hjálp-
arvana þegar við stöndum við dauð-
ans dyr? Enn fleiri ámóta spurning-
ar á þessum nótum vakna hjá okkur
þegar sorgin knýr dyra og ástvinur
hverfur á braut. En eftir standa
minningarnar, minningarnar um
Ingu, netta og fallega, með Gunnars
göngulagið þegar hún þurfti að flýta
sér, með Nesþráann og góða skapið,
með húmorinn sinn og glettni í aug-
um. Minningar sem hver og einn á
með sjálfum sér og getur ornað sér
við þegar fram líða stundir.
Inga bar alla tíð mikla umhyggju
fyrir systkinum sínum og lagði sitt af
mörkum eftir því sem hún gat við
komið til að greiða götu þeirra á öll-
um sviðum, bæði til náms og annarra
tækifæra. Ég mun alltaf minnast
faðmlagsins sem ég fékk og hlýleik-
ans í röddinni við okkar Ingu fyrstu
kynni, þegar hún sagði: Vertu vel-
komin í fjölskylduna. Þar með var ég
komin í fjölskylduna frá fyrsta degi
og þurfti ekki að að hafa fleiri orð um
það. Þannig var Inga. Hún var ekki
að fjölyrða um hlutina, þó svo hún
hefði sínar skoðanir á mönnum og
málefnum og gæti tjáð sig auðveld-
lega um þær þegar við átti í góðra
manna hópi.
Það er áfall fyrir sjálfsálitið að
þurfa að hætta að vinna, þótt það sé
vegna veikinda, og mörgum finnst
þeir missa við það stjórn á lífi sínu.
Þegar Inga lenti í þeirri stöðu voru
hennar viðbrögð á einn veg. Það þýð-
ir ekki að fást um það, svona er þetta
bara, það lagast ekki með því að velta
sér upp úr vandamálunum, þetta
verður bara að hafa sinn gang. Þetta
viðhorf fylgdi henni í gegnum allt
hennar veikindastríð sem stóð yfir
talsvert á þriðja ár. Hún gat gert orð
Epictcetusar (55–135 f. Kr.) að sín-
um, „heltin hamlar ekki andanum“
en þannig var viðhorf Ingu í sínu
sjúkdómsstríði.
Lífsbarátta Ingu hófst snemma,
hún var kornung þegar hún eignaðist
börnin sín og margir samverkandi
þættir urðu þess valdandi að hún fór
ekki eina beina braut í gegnum lífið,
trúlega hefur móðurmissirinn haft
þar hvað djúpstæðust áhrif en hana
missti Inga tæpra 12 ára gömul.
Fyrir 10 árum síðan láu leiðir Ingu
og Benna saman og duldist engum
sem til þekktu að kynni þeirra og síð-
an hjónaband varð þeim báðum mik-
ið gæfuspor. Inga átti hamingjurík
ár með Benna sínum og notalegar
samverustundir með þeim á heimili
þeirra, er hluti af því sem geymist í
minningunni hjá okkur í fjölskyld-
unni. Samband Ingu við Benna litla
(barnabarns Benna stóra) var mjög
náið og sérstakt. Þau tengdust ein-
hverjum ósýnilegum böndum og vildi
Inga helst alltaf vera með hann hjá
sér og ef tilefni til að hafa hann var
ekki til staðar, þá leitaði hún leiða til
að búa það til.
Inga setti mark sitt á líf margra,
hún var þannig manneskja. Við sem
kynntumst henni erum ríkari fyrir
vikið. Börnin hennar geta sagt eins
og Abby litla 7 ára sagði um móður
sína: Mamma mín var eins og morg-
unn. Fallegur morgunn.
Nú er Inga farin í sína hinstu ferð,
komin í faðm Þorbjargar móður
sinnar, þar sem ríkir eilíf blessun og
ylur.
Innan skamms eigum vér
öll sem að lifum hér
eftir að falla frá
blunda í bleikum hjúp
bak við vort grafardjúp
upphafs og endastund
eiga þar næturfund
Svo verður saga mín,
svipuð og líka þín
allt sem við áttum hér
enginn fær burt með sér.
Kvöldstundin kemur blíð
kallið á náðartíð
opnast þá æðra svið,
eilífðin tekur við.
(Valdemar Guðmundsson.)
Elsku Benni, ég og fjölskylda mín
sendum þér og þínum, börnum Ingu
og þeirra fjölskyldum, systkinum
Ingu og þeirra fjölskyldum, Guðrúnu
og hennar fólki, okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Að lokum vil ég
fyrir hönd fjölskyldu Ingu færa
starfsfólki líknardeildar Lsp. í Kópa-
vogi kærar kveðjur og innilegt þakk-
læti fyrir þá frábæru ummönnun
sem Inga fékk á síðustu vikum lífs
síns, þar sem fagmennska, virðing
fyrir manneskjunni og umhyggja
skein í gegnum allt þeirra starf. Guð
blessi ykkur öll.
Ragna Valdimarsdóttir.
Hún var litfríð og ljóshærð og
ávallt upplitsdjörf. Hugurinn reikar
norður á Siglunes þar sem hún sleit
barnsskónum í óspilltri náttúrunni
við ysta haf. Nær hálf öld er liðin.
Inga heilsaði okkur í fjörunni glöð og
góð með sig enda á heimavelli en
kaupstaðabörnin á ókunnum slóðum.
Ótal myndir bitast. Allar fallegar.
Þetta var paradís á jörð fyrir okkur
krakkana. Inga var mikill grallari,
glettin og tápmikil, hrifnæm og upp-
finningasöm. Hún hafði mikla út-
geislun.
Lífsins ólgusjór braut á þessari
mjög svo fínlegu, fallegu, björtu
konu. Þrátt fyrir allt það var aðdáun-
arvert hve glaðlynd hún var, glæsi-
leg og kát. Hún var hetja enda með
góðan skammt af „Nesþráanum“ í
sér. Inga Anna var sterk og mikið
tryggðartröll. Hennar háttur var
ekki að barma sér heldur að gleðjast
í góðra vina hópi. Hún lifði lífinu lif-
andi.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
slíka frænku. Hún var hugrökk og
hlý í senn, hrein og bein. Til hennar
var gott að leita. Þannig mun ég
minnast Ingu Önnu Gunnarsdóttur.
Samúð mín er hjá eiginmanni henn-
ar, sem annaðist hana aðdáanlega í
erfiðum veikindum, börnum, systk-
inum og vinum. Blessuð sé minning
Ingu Önnu Gunnarsdóttur.
Árdís Þórðardóttir.
INGA ANNA
GUNNARSDÓTTIR
✝ Vigdís Gísladóttirfæddist á Gjögri í
Strandasýslu 27.
ágúst 1924. Hún lést
á hjúkrunarheimilinu
Garðvangi í Garði 12.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Steinunn Hall-
dóra Ólafsdóttir, f.
15.8. 1883, d. 11.6.
1953, og Gísli Guð-
mundsson, f. 26.10.
1876, d. 16.4. 1960.
Vigdís var yngst sjö
systkina sem öll eru
látin.
Vigdís giftist Elíasi Benedikts-
syni, f. 29.7. 1921, d. 18.5. 1970.
Foreldrar hans voru Guðríður Ás-
kelsdóttir, f. 11.4. 1899, d. 7.5.
1935 og Benedikt Sigurðsson, f.
1.10. 1899, d. 8.10. 1965. Vigdís og
Elías eignuðust fjórar dætur, þær
eru: Guðríður, f. 17.9. 1942, gift
Sigvarði Halldórssyni, þau eignuð-
ust sjö börn og eru sex þeirra á lífi,
Steinunn, f. 3.7. 1945, gift Níelsi
Unnari Haukssyni, eiga þau fjögur
börn, Sigríður, f.
11.11. 1956, hún á
eitt barn, Signý, f.
5.11. 1964, hennar
maður er Jón Rúnar
Halldórsson, eiga
þau tvö börn. Lang-
ömmubörn Vigdísar
eru 30 og langa-
langaömmubörnin
eru fimm. Vigdís ólst
upp á Gjögri, en hóf
ung búskap með
Elíasi manni sínum á
Drangsnesi, árið
1955 fluttu þau til
Sandgerðis, þar sem
Vigdís bjó þar til hún veiktist og
flutti á hjúkrunarheimilið Garð-
vang í Garði í janúar árið 2000.
Vigdís starfaði með húsmóður-
störfum við fiskvinnslu á Drangs-
nesi. Í Sandgerði starfaði hún
lengst af hjá Miðnesi hf.
Útför Vigdísar fer fram frá
safnaðarheimilinu í Sandgerði í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Hvalsneskirkju-
garði.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum – eins og þú.
Ég flyt þér móðir þakkir þúsundfaldar,
og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt,
er Íslands mestu mæður verða taldar,
þá mun það hljóma fagurt nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna.
Blessað sé hús þitt, garður feðra minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir, blessun barna þinna, –
og bráðum kemur eilíft vor.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Blessuð sé minning móður okkar.
Sigríður og Signý.
Þagna sumars lögin ljúfu
litum skiptir jörðin fríð.
Það sem var á vori fegurst
visnar oft í fyrstu hríð.
Minning um þann mæta gróður
mun þó vara alla tíð.
Viltu mínar þakkir þiggja
þakkir fyrir liðin ár.
Ástríkið og umhyggjuna
er þú vina þerraðir tár.
Autt er sætið, sólin horfin
sjónir blindna hryggðar-tár.
Elsku mamma, sorgin sára
sviftir okkur gleði og ró.
Hvar var meiri hjartahlýja
hönd er græddi, og hvílu bjó
þreyttu barni og bjó um sárin
bar á smyrsl, svo verk úr dró.
Muna skulum alla ævi,
ástargjafir bernskuþrá.
Þakka guði gæfudaga
glaða, er móður dvöldum hjá.
Ein er huggun okkur gefin
aftur mætumst himnum á.
(Höf. óþ.)
Blessuð sé minning móður okkar
Guðríður og Steinunn.
Elsku amma nú kveð ég þig og
þakka þér samfylgdina í gegnum ár-
in.
Alltaf var gott að koma til þín í
heimsókn og fá pönnukökur.
Amma, þú varst alltaf svo hress og
kát og er mér minnistœtt þegar við
unnum saman í Miðnesi í fiskinum,
þar sem ég kynntist eiginmanninum.
Hann hafði á orði að eina manneskjan
sem gat hlegið og gert grín væri
amma Vigga. Þú gast hlegið og gert
grín alla daga alveg sama á hverju
gekk. Svo er mér minnistœtt þegar
ég bjó hjá þér tímabundið þegar ég
var í skóla í Keflavík, hvað þú varst
umhyggjusöm og hvað það var gott
að vera hjá þér. Þú áttir alltaf einhver
sœtindi handa mér þegar ég kom
heim, og það fannst mér gott. Svo
heimsóttir þú okkur í sveitina nokkr-
um árum síðar, það var mjög gaman.
Ég heimsótti þig á Garðvang í júní
síðastliðinn ásamt yngri dóttur
minni, þá varstu orðin talsvert veik.
Elsku amma, hvíl þú í guðs friði, ég
veit að þú ert fegin hvíldinni og afi
tekur fagnandi á móti þér og þið
faðmist.
Þín nafna
Vigdís.
Mig langar að minnast ömmu
minnar eða Ömmu Sandgerði eins og
ég kallaði hana alltaf.
Ég man þegar ég var fjögurra ára
og bjó í Sandgerði, hvað ég var
hreykinn af því að geta labbað einn
frá Túngötunni til ömmu á Hlíðar-
götu þar sem hún stóð á stéttinni og
tók á móti mér. Ég á margar góðar
minningar heiman frá henni á Hlíð-
argötunni þar sem ég heimsótti hana
mjög oft og dvaldi oft hjá.
Og ekki má gleyma pönnukökun-
um hennar sem voru þær bestu í
heimi.
Amma kom oft með okkur í sum-
arbústaðarferðir sem voru mjög
skemmtilegar þar sem amma hafði
gaman af því að ferðast, þá var oft
glatt á hjalla og spilað Olsen Olsen og
veiðimann langt frameftir nóttu. En
eftirminnilegastar eru ferðir mínar
þegar ég fór með rútunni úr Keflavík
suður til Sandgerðis til að gista hjá
ömmu.
Og að lokum vil ég þakka ömmu
fyrir allt sem hún hefur gefið og
kennt mér.
Hvíl í friði, elsku amma.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Þinn
Vignir.
Nú hefur þú fengið þá hvíld sem þú
hefur löngum þráð elsku amma mín.
Vigga, eins og þú varst alltaf kölluð,
þú varst ætíð kát og glöð og áttir gott
lag með að samlagast fólki á öllum
aldri. Ég man sérstaklega eftir því
hvað vinum mínum fannst þú glaðleg
og hlátur þinn var bæði hávær og
smitandi. Það sem stendur hæst í
minningu minni var sá tími sem ég
dvaldi hjá þér þegar ég var ellefu ára
gamall. Hvílík veisla. Og lyktin af
pönnukökubakstri er mér enn í
fersku minni.
Þetta var ógleymanlegur tími og
afar þroskandi fyrir mig.
Amma það er bæði sárt en þó
ákveðinn léttir að þú sért búin að
kveðja.
Þessi síðustu ár hafa verið þér erf-
ið. Mér þótti alltaf jafnt erfitt að
kveðja þig er ég heimsótti þig að
Garðvangi.
Megi góðar minningar um þig,
amma mín, lifa í hjarta okkar um
ókomin ár.
Elías Níelsson.
VIGDÍS
GÍSLADÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Vig-
dísi Gísladóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.