Morgunblaðið - 26.08.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 26. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Margrét LiljaEggertsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. ágúst 1920. Hún
lést á vistheimilinu
Seljahlíð 14. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigurlaug
Sigvaldadóttir og
Eggert Theódórsson
kaupmaður í
Reykjavík.
Margrét Lilja gift-
ist 25. desember
1946 Sveini Sveins-
syni múrarameist-
ara frá Siglufirði, f. 14. júní 1917,
d. 3. september 1986. Foreldrar
hans voru hjónin Sveinn Sveins-
son og Gunnhildur Sigurðardótt-
þeirra eru: Sveinn Andri, f. 25.
febrúar 1999, og Sara Rós, f. 5.
maí 2003. b) Bjarki Þór, f. 30. jan-
úar 1980, unnusta Laufey Unnur
Hjálmarsdóttir, f. 20. janúar 1980.
3) Sigurlaug, f. 1. október 1952,
gift Sigurði G. Vilhelmssyni, f. 24.
mars 1953. Börn þeirra eru: Vil-
helm Sveinn, f. 13. febrúar 1979,
Margrét Björk, f. 10. janúar 1981,
og Ármann Davíð, f. 7. júni 1988.
4)Gunnhildur, f. 27. ágúst 1958,
sambýlismaður Steini Þorvalds-
son, f. 2. nóvember 1948. Gunn-
hildur var áður gift Halldóri
Árnasyni, f. 15. febrúar 1956, og
eru börn þeirra: Harpa, f. 26.
febrúar 1980, Hafliði, f. 20. apríl
1990, og Hlynur, f. 11. apríl 1992.
Margrét Lilja og Sveinn bjuggu
allan sinn búskap í Drápuhlíð 13 í
Reykjavík. Síðustu æviárin dvaldi
Margrét Lilja á vistheimilinu
Seljahlíð.
Útför Margrétar Lilju fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ir. Margrét Lilja og
Sveinn eiga fjögur
börn: 1) Ármann, f.
14. apríl 1946, d. 10.
nóvember 1968, var
kvæntur Helgu Kjar-
an, f. 20. maí 1947.
Sonur þeirra er Birg-
ir, f. 12. júní 1968,
kvæntur Ragnhildi
Lövdahl, f. 1. maí
1971 og eiga þau eina
dóttur, Ernu, f. 29.
mars 2003. 2) Sveinn,
f. 2. febrúar 1948,
kvæntur Ragnheiði
Valtýsdóttur, f. 25.
febrúar 1949. Þau eiga tvo syni: a)
Sveinn Valtýr, f. 4. desember
1971, sambýliskona Helena Hall-
grímsson, f. 26. janúar 1971. Börn
Lítil stúlka situr aftur í brúnum
Volvo með appelsín í glerflösku með
sogröri og brenni í munni. Amma
hennar er með skuplu yfir hárinu
og snýr sér við brosandi og spyr
hvort hún þurfi nokkuð að pissa. Afi
brosir í baksýnisspeglinum.
Hún situr í stóra hjónarúminu í
ömmu og afa húsi í Drápuhlíðinni.
Hún fylgist agndofa með ömmu
sinni klæða sig í fínu fötin sín. Sér-
staklega finnst henni gaman að sjá
hana hneppa sokkaböndunum. Hún
vonar að þegar hún verður stór
eignist hún sokkabönd og verði jafn
falleg og amma. Þær spila ólsen
ólsen á fótskemlinum við hæginda-
stólinn og drekka malt. Hún vinnur
ömmu sína alltaf og er montin.
Amma virðist þó ekkert vera leið
yfir að tapa og hlær bara þegar
henni er tilkynnt að hún hafi ekki
unnið eitt einasta spil.
Húsið hennar ömmu er ævintýra-
hús og amma leyfir henni að leika
sér alls staðar og klæða sig í öll fal-
legu fötin sem fylla skápana. Amma
vill þó alltaf að hún kalli í sig þegar
hún fer niður stigann. Þá kemur
hún og horfir á og segist tilbúin að
grípa hana ef hún dettur.
Lítil stúlka liggur á sófabeddan-
um í stofunni í Drápuhlíð og horfir
á skuggana af trjánum breiða úr
sér inn um gluggann. Hún er samt
ekki hrædd. Hún er að passa hana
ömmu sína. Þær fara saman í bæ-
inn. Hún hlakkar alltaf til að fara
með ömmu í bæinn. Amma er sú
eina sem fer með hana í strætó og
þær kaupa alltaf ís. Á leiðinni heim
kaupa þær bleikan klósettpappír í
Sunnubúðinni í stíl við baðherberg-
ið.
Á rúntinum með mömmu og
ömmu. Þær eru á leið í Verðlistann.
Amma kaupir lillaðan kjól og síðan
keyra þær niður Laugaveginn.
Mamma og amma segja sögur af
sjálfum sér og hlæja svo mikið að
þær gráta.
Ég settist niður og ætlaði að
skrifa minningargrein um þig
amma mín og það var það sem kom
út, minningar. Allar þessar minn-
ingar sem eru órjúfanlega tengdar
bernsku minni og svo allar þær sem
komu á eftir. Brosið þitt fallega,
sem er alveg eins og mömmu, sem
alltaf var svo stutt í. Ég veit að þér
líður vel núna og að þú ert ánægð
að vera loksins komin til hans afa.
Það er samt svo sárt að missa þig
og ég reyni að vera hugrökk og
hugsa um hvað þú hefur það miklu
betra núna, en ég er samt eigin-
gjörn og sakna þín sárt. Ég veit
samt að þú ert að horfa til mín og
fylgjast með mér og að einhvern
tímann hitti ég þig aftur.
Bless elsku amma mín.
Margrét Björk.
Elsku amma.
Mig langar með örfáum orðum að
kveðja þig og þakka fyrir allar þær
stundir sem að við áttum saman.
Þegar ég hugsa til baka minnist ég
sólríku sumardagana þegar ég,
mamma, þú og Margrét fórum aust-
ur í bústað, borðuðum nesti, fórum í
sund og nutum þess að vera úti í
náttúrunni. Eftir að afi dó var eitt
það skemmtilegasta sem þú gerðir
að fara austur í bústaðinn sem hann
byggði handa ykkur tveimur.
Ég og mamma komum alltaf til
Reykjavíkur á hverju sumri og
dvöldum hjá þér í Drápuhlíðinni og
áttum við alltaf góðan tíma saman,
m.a. fórum við ekki í ófáa bíltúrana,
keyrðum um Reykjavík, á Þingvöll-
um og keyptum ís. Þér þótti alltaf
svo gaman í bíltúr.
Þegar ég og Margrét frænka vor-
um litlar vissum við ekkert
skemmtilegra en að máta fínu kjól-
ana þína, sjölin og skóna og skoða
skartgripina þína. Þú varst alltaf
svo fín og falleg og sýndir okkur,
skottunum þínum, ómælda þolin-
mæði þegar þú varst að segja okkur
við hvaða tilefni þú hefðir notað
kjólana.
Eftir að þú fluttir upp í Seljahlíð
varstu alltaf svo glöð þegar ég kom
til þín. Ég mun sakna þess að sjá
ekki fallega brosið þitt þegar þú
sást hver var komin að heimsækja
þig.
Elsku amma mín, mig langar til
að enda þetta á þessu ljóði sem mér
fannst svo fallegt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Minning þín lifir í hjarta mínu.
Þín
Harpa.
MARGRÉT LILJA
EGGERTSDÓTTIR
✝ Friðrik J. Ey-fjörð fæddist í
Reykjavík 8. ágúst
1912. Hann lést á
Landspítala við
Hringbraut 14.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Friðriks
voru Jónas Jónasson
Eyfjörð trésmíða-
meistari, f. 6. mars
1873 á Kolgrímu-
stöðum í Eyjafirði, d.
23. október 1922, og
Jórunn Hróbjarts-
dóttir Eyfjörð, f. 22.
maí 1875 á Húsum í
Rangárvallasýslu, d. 9. febrúar
1969. Friðrik var yngstur fjögurra
systkina. Þau voru Ingibjörg, f.
1902, d. 1953, Hjalti, f. 1906, d.
1928, og Jóhanna, f. 1909, d. 1922.
Ingibjörg giftist Guðmundi Sæ-
mundssyni klæðskerameistara, f.
1899, d. 1939, og þau áttu tvö
ingur, f. 17. apríl 1976 í Genf, og
Friðrik, BS í rafmagns- og tölvu-
verkfræði, f. 1. júní 1980, í sambúð
með Unni Jakobsdóttur Smára,
BA í sálfræði, f. 21. október 1980.
Friðrik starfaði í Leðurverslun
Jóns Brynjólfssonar, Austurstræti
3, í rúmlega hálfa öld, fyrst sem
sendisveinn og síðar verslunar-
stjóri. Átján ára gekk Friðrik í
karlakór KFUM sem síðar varð
Karlakórinn Fóstbræður. Hann
var virkur í kórnum alla ævi og
söng síðast opinberlega á afmælis-
tónleikum Fóstbræðra og Gamalla
Fóstbræðra 1996. Friðrik söng
einnig með Dómkórnum í fjölda
ára, með söngflokki Tryggva
Tryggvasonar og félaga og tók
þátt í flutningi á Rigoletto, fyrstu
óperuuppfærslu Þjóðleikhússins,
árið 1951. Friðrik var mikill
íþróttamaður og átti meðal annars
nokkur met í sundi í sjó á þriðja
áratug síðustu aldar. Hann hóf
ungur ferðir um hálendi Íslands
og tók virkan þátt í starfi Ferða-
félags Íslands.
Útför Friðriks verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
börn, Hjalta, f. 1931,
d. 2001, sem var Dóm-
kirkjuprestur, og
Stefaníu, f. 1935.
Friðrik kvæntist 31.
maí 1941 Fríðu Stef-
ánsdóttur íþrótta-
kennara, f. 8. febrúar
1915 í Ólafsvík, d. 23.
mars 1998. Foreldrar
hennar voru Stefán S.
Kristjánsson frá
Hjarðarfelli, skip-
stjóri og vegaverk-
stjóri, f. 24. apríl
1884, d. 14. nóvember
1968, og Svanborg
Jónsdóttir klæðskeri, f. 14. júní
1891, d. 4. október 1978. Dóttir
Friðriks og Fríðu er Jórunn Erla
erfðafræðingur, f. 25. maí 1946.
Eiginmaður hennar er Robert J.
Magnus stærðfræðingur, f. 15.
desember 1948 í London. Börn
þeirra eru Edda, stjórnmálafræð-
Árið 1974 heimsótti ég Ísland í
fyrsta skipti ásamt unnustu minni og
hitti ég þá tilvonandi tengdaforeldra
mína, Friðrik J. Eyfjörð og Fríðu
Stefánsdóttur Eyfjörð. Mér var tekið
af mikilli hlýju. Friðrik var mér afar
góður og tók strax skyldur sínar sem
tilvonandi tengdafaðir alvarlega með
því að kenna mér ýmislegt ómissandi
til að bjarga sér á Íslandi eins og
hvernig aka ætti á malarvegi. Við
bjuggum í Sviss á þessum tíma, Fríða
og Friðrik heimsóttu okkur þar tvisv-
ar og ferðuðust með okkur um Alp-
ana. Ég kynntist honum þá betur og
tók að skilja betur brennandi áhuga
hans á ferðalögum um óbyggðir, bæði
íslenskar og erlendar. Seinna og
óvænt stofnuðum við heimili á Íslandi
og ég kynntist því tengdaföður mín-
um betur en flestir tengdasynir hafa
tækifæri til. Við unnum saman að
stóru verkefni sem hófst þegar Frið-
rik var orðinn sjötugur, þótt hann
hefði alla burði mun yngri manns. Við
byggðum saman hús í Víðihlíð 14 í
Reykjavík þar sem báðar fjölskyldur
síðan bjuggu.
Friðrik hafði marga kosti en mik-
ilvægastir voru eðlislæg hlýja hans,
hversu auðvelt hann átti með að um-
gangast annað fólk og hversu vand-
virkur hann var í öllu því sem hann
tók sér fyrir hendur. Ekki skemmdi
fyrir heillandi bros og glæsileg fram-
koma. Líf allra sem þekktu hann og
umgengust hann var auðugra fyrir
vikið. Hans verður sárt saknað.
Robert Magnus.
Heima hjá mér í Bretlandi hangir
ljósmynd af brosandi ungu pari sem
situr á nýslegnu túni undir heiðskír-
um himni. Þau eru bæði glæsileg með
blik í augunum, hún í hvítum kjól með
lokk á enninu sem hún myndi seinna
hlæja að, hann vatnsgreiddur og
myndarlegur. Þetta eru amma mín
og afi, nýtrúlofuð og hamingjusöm á
íslenskum sumardegi fyrir meira en
sextíu árum. Alveg síðan ég var lítil
stelpa hef ég verið heilluð af þessari
mynd og síðustu árin sem ég hef búið
í öðru landi hefur hún fylgt mér, alltaf
verið það fyrsta sem ég stilli upp þeg-
ar ég kem á nýjan stað. Þessi mynd
hefur verið mér eins og lítill gluggi
heim og minnt mig á það fólk sem
mér þykir vænst um.
Amma mín og afi héldu alla ævi
þeim eiginleikum sem gera þau svo
heillandi og falleg á þessari gömlu
mynd. Þegar ég hitti afa síðast í
stuttri heimsókn fyrr í sumar brosti
hann til mín með þetta sama unga
blik í augunum þó hann væri orðinn
níræður. Hann var léttur í skapinu og
með á nótunum en sagðist bara vera
orðinn allt of gamall sem ég mót-
mælti eins og alltaf. Ég var á hrað-
ferð en sagði honum að ég kæmi aftur
heim í haust og að við myndum þá
hafa góðan tíma til að spjalla saman.
Nú er ég komin aftur heim og enn er
sumar en afi er farinn.
Afi átti langa og góða ævi um-
kringdur fólki sem honum þótti vænt
um og þótti svo ósköp vænt um hann.
Hann dó eins og hann lifði, í friði, já-
kvæður og sáttur við það sem lífið
hafði gefið honum. Það er því ekki
ástæða til að vera sorgmædd í dag
heldur frekar að gleðjast yfir öllum
þeim góðu minningum sem ég á um
hann og þakka fyrir að hafa haft svo
mörg tækifæri til að tala við hann þó
að ekki hafi orðið af síðasta spjallinu
okkar. Að fá að alast upp með ömmu
og afa nálægt okkur og hafa átt með
þeim svo ótal góðar og notalegar
stundir hefur verið mér og Friðriki
ómetanleg reynsla. Afi hafði alltaf
tíma til að segja okkur sögur af fjalla-
ferðum eða frá því þegar hann var
strákur í löngu horfinni Reykjavík
meðan við sátum við eldhúsborðið og
úðuðum í okkur snúðum. Skemmti-
legast fannst mér að syngja með afa,
hann hafði svo fallega rödd og kunni
allt. Við sungum saman upp úr gam-
alli vísnabók og ég held að ég og Frið-
rik höfum örugglega verið einu börn-
in á landinu sem kunnu öll erindin í
Borðsálmi Jónasar Hallgrímssonar.
Afi skipaði sérstakan sess í hjörtum
okkar og það var alltaf gott að koma
til hans. Í erli dagsins var heimsókn
til afa eins og að koma í gott og af-
slappað griðland, þar sem var alltaf
tekið vel á móti okkur og alltaf nægur
tími. Þar leið okkur vel.
Afi var tilbúinn að fara, ég býst við
að hann hafi langað að fara að hitta
ömmu þar sem eru nýslegin tún og
sumarsól, en ég á erfitt með að
ímynda mér tilveruna án hans. Það er
sárt að hugsa til þess að ég muni aldr-
ei aftur finna stóra og hlýja hendi
klappa mér um vangann, heyra
bjarta röddina hans í símanum, sjá
brosið sem tók á móti mér þegar ég
kom heim eftir langa fjarveru. Ég á
eftir að sakna hans mikið en ég veit
líka að hans hlýja og væntumþykja
lifir áfram í ljúfum minningum og
mun alltaf fylgja mér hvert sem ég
fer.
Edda.
Vinátta mín og Friðriks hófst 1941
og hefur verið órofin síðan. Hann var
þá heitbundinn systur minni Fríðu
Stefánsdóttur íþróttakennara. Hann
var þá verslunarmaður hjá Leður-
verslun Jóns Brynjólfssonar Austur-
stræti 3 og þar vann hann alla sína
starfsævi. Ég kom þar oft við og sett-
ist inn í litlu kompuna þar sem síminn
var. Mér er síðan minnisstæð röddin
hans Friðriks er hann svaraði í sím-
ann: Leðurverslun Jóns Brynjólfs-
sonar góðan dag hvað get ég gert fyr-
ir þig? Þessi þróttmikla tenórrödd
hafði svo sérstakan hljóm, bjartan,
hlýjan, hvetjandi og þjónustufúsan.
Oft hefur hún síðan hljómað í eyrum
mér því vík var milli vina og jafnan
létt mér í skapi. Þessi bjarta rödd
hefur hljómað og glatt fleiri en mig
um dagana. Í karlakórnum Fóst-
bræðrum í hálfa öld. Með Áttmenn-
ingunum þar sem hann söng einsöng
sem oft má heyra í útvarpi um ára-
mótin. Í Dómkirkjukórnum í áratugi.
Síðast heyrði ég hann syngja á 90 ára
afmælinu 8. ágúst í fyrra er ungir og
gamlir Fóstbræður heiðruðu hann
með söng í salnum í Lönguhlíð 3. Þeir
kölluðu á hann og hann stóð í miðjum
hópnum og söng með þeim Fóst-
bræðralag. Þá ljómuðu augu hans af
gleði því söngurinn var hans hjartans
mál alla tíð. Nú er þessi rödd þögnuð
en mun óma lengi innra með okkur
vinum hans.
Foreldrar mínir hrifust strax af
þessum glæsilega unnusta dóttur
sinnar og sannarlega voru þau fallegt
par alla tíð. Koma þeirra vestur í
Ólafsvík á hverju sumri voru mestu
gleðidagar árstíðarinnar fyrir aldr-
aða foreldra mína. Þau komu til þess
að hjálpa og gleðja en ekki til þess að
láta hafa mikið fyrir sér. Friðrik ók
með þau í lengri eða skemmri ferðir
um landið en þau höfðu lítið ferðast.
Allt það mikla sem þau gerðu fyrir
foreldra mína og okkur systkinin, síð-
an börnin okkar er þau voru við nám í
Reykjavík, verður aldrei fullþakkað,
Friðriki ekki síður en systur minni.
Hann var alltaf reiðubúinn hress og
glaður til hverskonar hjálpar og þjón-
ustu, en það var svo ótrúlega margt
sem sækja þurfti til Reykjavíkur fyr-
ir og um miðja síðustu öld. Símsvarið
hans: Hvað get ég gert fyrir þig? var í
rauninni hans lífs„mottó“.
Á fyrstu árunum eftir stríð þegar
hið nýja Ísland var að mótast buðust
Friðriki mörg tækifæri til þátttöku í
stofnun nýrra fyrirtækja því margir
vildu fá þennan þróttmikla verslunar-
mann í lið með sér. Hann hafnaði því
jafnan. Það var ekki í samræmi við
hans lífsviðhorf að segja: hvað get ég
gert fyrir þig en meina hvað get ég
grætt á þér. Hann varð því aldrei rík-
ur af veraldarauði. En hann var öf-
undarlaus maður og gladdist yfir vel-
gengni annarra og kunni að gleðjast
með glöðum. Lífshamingja hans var
fólgin í fjölskyldulífinu og söngnum.
Erfitt var að eignast íbúð á þessum
árum hafta og skömmtunar, en þau
hjónin voru samtaka og hlífðu sér
hvergi. Síðustu íbúðina byggðu þau í
samvinnu við dóttur og tengdason í
Víðihlíð 14 og þar undu þau sér vel í
ellinni. Heimili þeirra var alltaf með
glæsibrag.
Frumburðurinn og eina barnið
þeirra lét bíða svolítið eftir sér. Jór-
unn Erla Eyfjörð fæddist 1946.
Hennar tilvera varð þeirra mikla lífs-
fylling.
Bernska hennar og nám heima og
erlendis átti hug þeirra allan. Dr.
Jórunn er nú einn fremsti vísinda-
maður þjóðarinnar í krabbameins-
rannsóknum og hefur hlotið mikla
viðurkenningu fyrir. Hún færði þeim
tengdasoninn er hún kom heim frá
námi, Robert Magnus, nú prófessor í
stærðfræði við HÍ. Mikill mannkosta-
maður er reyndist þeim sannur son-
ur. Síðan komu dótturbörnin Edda
og Friðrik sem þau nutu ríkulega
samvistanna við, elskusemi og um-
hyggja gagnkvæm. Bæði börnin
framúrskaranndi vel gefin á mikilli
framabraut í námi og starfi.
FRIÐRIK J.
EYFJÖRÐ