Morgunblaðið - 26.08.2003, Blaðsíða 36

✝ Guðríður Ást-ráðsdóttir
(Dista) fæddist í
Reykjavík 18. apríl
1924. Hún lést á
líknardeild Landa-
kots 16. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ástráð-
ur Jónsson verk-
stjóri, f. 29. mars
1894, d. 29. septem-
ber 1980, og Lilja
Guðmundsdóttir
húsfreyja, f. 4. mars
1898, d. 6. nóvember 1965. Dista
var næstelst fjögurra systkina, en
þau eru: Guðmundur, f. 13. nóv-
ember 1922; Friðjón, f. 25. maí
rik, f. 30. október 1952; og Guð-
mundur Garðar, f. 22. febrúar
1956, kvæntur Sigríði Valgeirs-
dóttur. Eignaðist Dista sjö barna-
börn og þrjú langömmubörn.
Að lokinni skólagöngu var Dista
við afgreiðslustörf í Bridde-bakar-
íi við Hverfisgötu í Reykjavík en
vann síðan húsmóðurstörf og þró-
aði prjónaskap sinn sem hún var
þekkt fyrir og margir nutu mjög
góðs af. Við fráfall Guðmundar hóf
hún skrifstofustörf á St. Jósefs-
spítala, Landakoti þar sem hún
starfaði til eftirlaunaaldurs. Eftir
það tók Dista virkan þátt í fé-
lagsstarfsemi eldri borgara á
Vesturgötu 7 en í því húsi bjó hún
síðasta ár ævi sinnar. Þá eru ótalin
störf sem hún vann með stallsystr-
um sínum í Kvenfélagi Krists-
kirkju.
Útför Distu fer fram í dag og
hefst hún klukkan 13.30 með sálu-
messu í Kristskirkju, Landakoti.
1926, d. 6. apríl 1993;
og Ásta, f. 11. janúar
1931, d. 25. október
1933. Var æskuheimil-
ið á Njálsgötu 14.
Dista giftist Guð-
mundi Friðrikssyni
kaupmanni, f. 22. júlí
1920, d. 17. október
1968; síðari maður
hennar var Gísli Jóns-
son trésmiður f. 23.
apríl 1910, d. 25. des-
ember 1986. Dista og
Guðmundur eignuðust
fjóra syni sem eru: Ástráður Stef-
án, f. 3. mars 1946, kvæntur Erlínu
Óskarsdóttur; Reynir Kristinn, f.
21. september 1949; Gunnar Frið-
Í dag kveðjum við Guðríði Ástráðs-
dóttur sem við kynntumst fyrst á efri
árum eftir að hún giftist föður og
tengdaföður okkar, Gísla Jónssyni.
Lát Distu, eins og hún var ávallt köll-
uð, bar mjög brátt að en kom þó ekki
með öllu á óvart, þar sem snemma á
þessu ári hafði komið í ljós að hún
þjáðist af sjúkdómi sem reyndist vera
ólæknandi. Í þessum raunum sýndi
hún óbilandi andlegan styrk. Hún
vissi hvað framundan var, en aldrei
var beygur í henni, þrátt fyrir að hana
hefði auðvitað langað til að geta fylgst
með börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum aðeins lengur en henni
var leyft. En hún var svo sannarlega
undirbúin undir kveðjustundina, og
synir hennar gátu fylgt henni til síð-
ustu stundar.
Á Landakotsspítala, þar sem hún
vann í móttökunni, kynntist hún
Gísla. Með þeim tókst mikil vinátta,
og þar sem bæði höfðu misst maka
sína ákváðu þau að eyða ævinni sam-
an. Það var oft glatt á hjalla í Nökkva-
vogi 9, því að Dista var lífsglöð kona
og kunni vel að meta léttlyndið og
húmorinn, sem einkenndu Gísla. Þar
vantaði aldrei kaffi, pönnukökur og
kleinur, og aldrei sat Dista iðjulaus á
meðan rabbað var saman, hún var
alltaf að prjóna eitthvað og sá til þess
að aldrei vantaði neinn í fjölskyldunni
lopasokka, peysur, hosur, hettur eða
vettlinga. Dista reyndist Gísla trygg-
ur og traustur lífsförunautur, ekki
síst eftir að hann veiktist. Umhyggja
og hlýja hafa einkennt þessa lítillátu
og hlédrægu konu alla ævi. Okkur
langar til að þakka Distu fyrir allt það
sem hún gerði fyrir Gísla að
ógleymdu því sem við sjálf fengum að
njóta í nærveru hennar.
Dista þurfti að þola margt á langri
ævi, en hún var mjög trúrækin kona
og í öllum áföllum sótti hún styrk sinn
í trúna. Sá guð sem hún trúði svo
djúpt og innilega á hefur nú kallað
hana til sín.
Við vottum sonum hennar og
tengdadætrum, barnabörnum, barna-
barnabörnum og öllum ættingjum
okkar dýpstu samúð.
GUÐRÍÐUR
ÁSTRÁÐSDÓTTIR
MINNINGAR
36 ÞRIÐJUDAGUR 26. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jón Axelssonfæddist í Sand-
gerði 14. júní 1922.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
19. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Axel Jónsson
kaupmaður frá Akra-
nesi, f. 29.7. 1893, d.
12.7. 1961, og Þor-
björg Einarsdóttir
frá Sandgerði, f. 5.8.
1896, d. 11.7. 1960.
Þau bjuggu allan sinn
búskap í Sandgerði. Systkini Jóns
voru Friðrikka Pálsdóttir, f. 8.3.
1918, d. 20.6. 1996, tvíburabróðir-
inn Einar, d. 10.2. 1966, Soffía, f.
19.8. 1923, og Gróa, f. 21.10. 1924.
Hin 13. júní 1953 kvæntist Jón
eftirlifandi eiginkonu sinni, Berg-
þóru Þorbergsdóttur frá Jaðri í
Garði, f. 1.5. 1925, og eignuðust þau
þrjú börn saman. Fyrir átti Jón son-
inn Axel, f. 5.3. 1950, með Jónu
Gísladóttur. Axel er kvæntur Þór-
unni Halldórsdóttur og eiga þau tvö
börn; Jón, kvæntan Júlíu Jónsdótt-
ur, og Fanný Sigríði, unnusti henn-
ar er Unnar Steinn Bjarndal. Berg-
þóra átti fyrir soninn Guðmund
Jóelsson, f. 30.11. 1948, með Jóel
Erni Ingimarssyni. Guðmundur er
kvæntur Önnu Margréti Gunnars-
dóttur og eiga þau dæturnar Gunn-
hildi Ástu, Erlu Dögg og Aldísi.
Börn Jóns og Bergþóru eru: 1)
Vignir, f. 5.5. 1956,
kvæntist Kolbrúnu
Baldursdóttur og eiga
þau dótturina Karen
Áslaugu. Þau skildu.
Núverandi maki Vign-
is er Marteinn
Tryggvason. 2) Þor-
steinn, f. 4.1. 1958,
kvæntist Kristínu
Sumarliðadóttur og
eiga þau tvö börn,
Bergþóru og Sumar-
liða. Þau skildu. Unn-
usta Þorsteins er
Katrín Hafsteinsdóttir. 3) Íris, f.
25.3. 1963, gift Gylfa Kristinssyni,
synir þeirra eru Atli Már og Jón
Þór.
Barnabarnabörnin eru Axel, son-
ur Jóns Axelssonar yngri, og Davíð
Þór Elvarsson, stjúpsonur Jóns.
Jón lauk prófi frá Héraðsskólan-
um á Laugarvatni 1939. Hann vann
m.a. hjá Lofti Loftssyni og Haraldi
Böðvarssyni í Sandgerði fyrstu
starfsár sín. 22 ára stofnaði hann
verslunina Nonna og Bubba ásamt
meðeiganda sínum til 40 ára, Þor-
birni Einarssyni. Jón var einn af
stofnendum Lionsklúbbs Sandgerð-
is, gegndi þar bæði formanns- og
stjórnarstörfum og var sæmdur
heiðursmerki Lions, Melvin Jones.
Útför Jóns verður gerð frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14. Jarðsett verður í Hvals-
neskirkjugarði.
Elsku pabbi, þá er þetta búið, og þú
tekinn til starfa á æðri vettvangi. Ég
gleymi aldrei þegar ég var staddur í
búðinni þinni í Keflavík, þegar Ásgeir
Jónsson góði hjartalæknirinn þinn,
sem hugsaði svo vel um þig, hringdi í
þig í búðina og tilkynnti þér að þú
fengir pláss á hjartadeild á spítala í
Cleveland í Bandaríkjunum, til að fara
í hjartaaðgerð. Þú varst kvíðinn, en
líðan þín var líka þannig að þú hlakk-
aðir til að fá bata.
Þetta gerðist fyrir rúmum 20 árum.
Síðan eru liðin öll þessi ár, þú hefur
farið margoft á spítala og eina hjarta-
aðgerð hér heima síðan þá, sem tókst
framúrskarandi vel.
Ég veit að pabbi og við fjölskyldan
stöndum í mikilli þakkaskuld við
starfsmenn Brunavarna Suðurnesja
sem þekktu pabba svo vel, vissu að
hverju þeir gengu þegar þeir voru að
sækja hann, enda margoft búnir að
flytja hann á Bráðamótökuna í
Reykjavík.
Eins það frábæra starfsfólk sem
vinnur á Hjartadeildinni 14 E og 14 G,
sem gjörþekktu hann, sumar hjúkrun-
arkonurnar mjög vel og veit ég að
hann saknar ykkar og við hin sem
stöndum eftir þökkum ykkur aldeilis
frábæra þjónustu og umönnun við
pabba.
Þó veikindin hafi á stundum íþyngt
þér léstu það ekki hafa áhrif á andlegu
hlið þína, þú varst ætíð hress og vildir
hafa gleði í kringum þig.
Þú naust lífsins eins og best getur
verið, öll ferðalögin með Edduhópnum
og allar leikhúsferðirnar. Þú þekktir
orðið persónulega afgreiðslustúlkurn-
ar í leikhúsunum í Reykjavík svo vel
að það var aldrei uppselt fyrir þig þeg-
ar þú hringdir í þær. Leikhúsin voru
þitt stærsta áhugamál, fyrir kom að þú
fékkst að skreppa af sjúkrahúsinu í
leikhús með leyfi þíns læknis og hjúkr-
unarfólks sem þekktu þig svo vel og
treystu.
Lífsvilji þinn var mikill, þú hafðir
engan tíma til að til að verða veikur, þú
fannst þér alltaf eitthvert tilefni til að
hlakka til, þannig að þú náðir þér alltaf
aftur og aftur og nú síðast þegar
Nonni og Júlía giftu sig 26. júlí stóðst
þú upp og hélst aldeilis frábæra ræðu
til þeirra.
Pabbi var aldrei sáttur að hætta að
vinna, í mörg ár sagði hann í mín eyru
að hann ætlaði að stofna þetta eða hitt
fyrirtækið, við í fjölskyldunni tókum
sjaldnast undir hugmyndir hans hvað
þetta varðar, hann sem kominn var á
áttræðisaldur átti eðlilega bara að
taka lífinu með ró, með ró, pabbi hafði
alla tíð unnið og það mikið og það var
hans ánægja að þjóna fólki yfir af-
greiðsluborðið. Og viti menn, hann
stóð við fyrirætlanir sínar og fékk
vinnu á níræðis aldri hjá Kjartani í
Heklu-umboðinu hér í Reykjanesbæ
við að svara í síma og selja jafnöldrum
sínum nýja jeppa, þetta var Nonni,
„Hekluumboðið, góðan daginn, Jón“,
var svarað.
Þú naust þess að bjóða fólki heim og
gera það vel, en það voru kannski ekki
alltaf sæludagar hjá Beggu sem vissi
stundum ekki af því að hún ætti eftir
klukkutíma að hafa 10 manns í mat
sem þú varst búinn að bjóða heim, en
með jafnaðargeði og umburðarlyndi
Beggu, tókst þetta. Þú varst mikill
barnakall, mörg börn muna eftir góð-
vild þinni úr búðinni og hefur fólk sem
nú er orðið fullorðið sagt mér sögur af
þér, þegar það voru lítið og þú gafst
því annað hvort nammi eða eitthvað
annað sem það langaði í, svona var
hann alla tíð alltaf að gleðja aðra, þess
nutum við líka börnin hans og barna-
börn, en hann var líka vanur að segja:
Ertu ekki afastrákur eða afastelpa eft-
ir því sem við átti hverju sinni.
Pabbi var einn af stofnfélögum
Lionsklúbbs Sandgerðis og sótti þar
fundi alveg fram til þess síðasta. Hann
var gerður að Melvin Johns félaga fyr-
ir nokkrum árum.
Að endingu vil ég þakka þér elsku
pabbi fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur og bið góðan Guð að fylgja
Beggu og okkur öllum á erfiðum tím-
um, því það er mikill missir að sjá á
eftir þér, elsku pabbi minn.
Þinn sonur
Axel.
Elsku besti pabbi minn, nú er komið
að hinstu kveðjustund. Það má segja
að ég hafi kviðið þessari stundu frá því
að ég var sextán ára en þá byrjuðu
veikindin þín og þú varst mikið veikur.
Það hefði verið erfitt að trúa því þá að
þú ættir mörg ár eftir ólifuð en með
aðstoð frábærra lækna og þá einna
helst Ásgeirs Jónssonar hjartalæknis,
þinni miklu lífslöngun og jákvæðni
tókst þér að framlengja líf þitt mörg-
um sinnum. Við gerðum stundum góð-
látlegt grín að því að þú hefðir fleiri líf
en kötturinn, svo oft varstu nálægt því
að kveðja í hinsta sinn en alltaf komstu
aftur fullur af lífskrafti með bros á vör
og tilbúinn að takast á við lífið og til-
veruna. Í þetta sinn vissi ég að þú
kæmir ekki aftur en innst inni í hjarta
mínu var lítill vonarneisti, þú kenndir
mér að það er alltaf von og ljós í
myrkrinu.
Elsku pabbi, við áttum yndislegar
stundir og samleið í lífinu og ég er
þakklát fyrir það. Við vorum óspör á
hlý orð hvort til annars og ætla ég ekki
að telja það allt upp hér, ég sagði þér
það í lifandi lífi hvað mér bjó í brjósti,
meðal annars hvað ég var þakklát fyr-
ir að eiga þig fyrir pabba og hvað mér
þótti mikið vænt um þig. Nú þarf
mamma á öllum okkar stuðningi að
halda eftir þetta erfiða tímabil, en hún
hefur staðið eins og klettur við hlið þér
allan tímann. Ég hugsa um hana fyrir
þig. Ég vil nota tækifærið og þakka
öllu því elskulega starfsfólki sem vinn-
ur á hjartadeild Landspítalans fyrir
umhyggjuna og aðstoðina í gegnum
árin og starfsmönnum á sjúkraflutn-
ingabílum í Reykjanesbæ, en þær
voru ófáar ferðirnar sem þeir fóru með
þig í bæinn og kunnu þeir vel til verka.
Minninguna um engilinn hann
pabba minn mun ég geyma í hjarta
mínu alla tíð. Hafðu þökk fyrir allt og
allt og Guð geymi þig.
Þín elskandi dóttir,
Íris.
Sem jurt er sölnar, allur æskublómi
með aldri víkur, þannig hverfa stundir
hvers lífs, um dygð og þekking leikur ljómi
um litla hríð, en eilífð þarf ei að nefna.
Og kalli lífsins, ef að svo ber undir,
þú átt, mín sála, kvíðalaust að taka
og njóta upphafs nýrra viðfangsefna
og nýrra hátta. Sérhver byrjun lífsins
er töfrum gædd sem vernda og yfir vaka
og verja okkur mæðu dægurkífsins.
Könnum því laus við angur aðra staði,
engu bundin, fráleitt lögð í hlekki,
því heimsandinn hann fjötrar okkur ekki
til æðri stiga bendir oss úr hlaði.
Þeim sem heima hagataminn liggur
er hætt við vanans syfjulega drunga
en aðeins sá sem frjáls á ferðir hyggur
mun forðast geta hvunndagsleikans þunga.
Og dauðinn er ekki endir á þínum förum
en upphaf nýrra tíma og ferskra raka,
því lífsins kall mun engan enda taka.
Svo upp, mín sál, og kveð með bros á vörum.
(H.Hesse – þýð. H.Pálsson.)
Með þessu ljóði langar okkur að
kveðja elsku pabba og tengdapabba.
Það er okkar trú, eins og segir í ljóð-
inu, að dauðinn er ekki endir heldur
upphaf nýrra tíma með nýjum við-
fangsefnum. Sérhver byrjun lífsins er
töfrum gædd.
Vignir og Marteinn.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig. …
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Elskulegur tengdafaðir minn er lát-
inn. Þegar ég sit og velti fyrir mér
þeirri staðreynd, koma hendingarnar í
ljóðinu hér í upphafi fram í hugann.
Eftir tuttugu ára baráttu við erfiðan
sjúkdóm varð Nonni minn að láta í
minni pokann. Hann kvaddi þegar
sumri var tekið að halla.
Samferð okkar Nonna varaði um
það bil 27 ár. Þau kalla fram mörg
minningabrot um yndislegan föður,
tengdaföður og afa sem var fullur lífs-
gleði, hlýju og væntumþykju. Barna-
börnin nutu þess að vera í návist við
Nonna afa og tók hann virkan þátt í
viðfangsefnum þeirra. Hann fylgdist
vel með hópnum sínum og var ávallt til
staðar fyrir hann, bæði í gleði og sorg-
um.
Nonni minn var fagurkeri í víðtæk-
ustu merkingu þess orðs. Hann hafði
yndi af því að hafa fallegt í kringum
sig, eins og heimili þeirra tengda-
mömmu sýnir best. Hann hafði gaman
af því að vera fallega klæddur og
fylgdist vel með þegar afastelpurnar
voru að „punta sig“ eða kaupa sér ný
föt.
Nonni minn naut þess að ferðast og
fór víða, bæði innanlands og utan,
meðal annars með vinum sínum í
Edduhópnum. Einnig voru leikhús- og
tónleikaferðir honum mjög hugleikn-
ar. Það var honum því þung raun þeg-
ar heilsa hans leyfði ekki lengur þátt-
töku í slíkum viðburðum.
Nú er komið að leiðarlokum Nonna
á vegferð hans á meðal okkar. Ég
þakka samfylgdina, vináttuna og
hlýjuna sem hann ávallt sýndi mér og
dætrum mínum.
„Hann var alltaf svo góður...“ eins
og lítill langafastrákur sagði klökkur
við Beggu ömmu þegar hann stóð við
verðandi legstað Nonna afa, haldandi í
hönd langömmu sinnar.
Orð barnsins segja í raun allt sem
segja þarf.
Elsku tengdamóður minni bið ég
Guðs blessunar á erfiðum tímum.
Anna M. Gunnarsdóttir.
Látinn er fyrrverandi tengdafaðir
minn, kaupmaðurinn Jón Axelsson,
Nónvörðu 11, Reykjanesbæ. Liðin eru
tæp þrjátíu ár síðan sonur þeirra
Vignir kynnti mig fyrst fyrir foreldr-
um sínum en fjölskyldan bjó þá í Glað-
heimum 26 í Reykjavík. Ég var strax
boðin velkomin í fjölskylduna og fljót-
lega var ég orðin hluti af fjölskyldulífi
hennar. Nú þegar Nonni hefur kvatt
þetta líf skjóta upp kollinum mýmarg-
ar minningar frá þessum árum í Glað-
heimum 26.
Nonni var sterkur persónuleiki eins
og allir þeir sem þekktu hann vita.
Hann var sannur kaupmaður enda
voru einkunnarorð hans „kúnninn hef-
ur alltaf rétt fyrir sér“. Glaðlyndi og
lífsgleði var áberandi eiginleiki. Hrein
og bein framkoma, raunsæ sýn á lífið
og hreinskilni voru einkennandi fyrir
Nonna hvort sem hann vildi hrósa eða
gera athugasemdir ef því var að
skipta. Nonni var nefnilega einn af
þeim sem geta sett fram gagnrýni með
þeim hætti að útilokað er að móðgast.
Þetta gerði það að verkum að nærvera
hans var notaleg. Maður vissi ætíð
hvar maður hafði Nonna og þurfti því
JÓN
AXELSSON