Morgunblaðið - 05.09.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2003 33
Um miðjan níunda áratuginn reistu
þau hjónin sumarbústað í Borgarfirði
í samvinnu við tvær dætur sínar.
Þarna undi hann hag sínum best, sí-
fellt að bæta, breyta og dytta að eða
þá að njóta þess að vera úti í nátt-
úrunni fjarri hávaða borgarinnar.
Þegar Deddi fékk hjartaáfall og gat
ekki sinnt smíðum og annarri átaka-
vinnu af sama krafti og áður fann
hann sér nýtt tómstundagaman, hann
sem alla tíð hafði haft gaman af stang-
veiði sneri sér að fluguhnýtingum og
fórst honum það vel úr hendi eins og
annað sem hann snerti á. Frá þeim
tíma voru ekki notaðar í veiðitúrum
aðrar flugur en þær sem hann hafði
hnýtt.
Að lokum, kæri tengdapabbi, hafðu
þökk fyrir allt. Ég veit að tengda-
mamma tekur á móti þér og saman
munuð þið finna ykkur lítið sumarhús
til að dvelja í.
Garðar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Þetta eru mín kveðjuorð til þín,
kæri vinur, þín er sárt saknað.
Ásdís.
Elsku Deddi. Það eru margar ljúfar
minningar sem koma upp þegar ég lít
til baka og rifja upp samskipti okkar.
Frá þeim degi að ég kom inn í fjöl-
skylduna var mér vel tekið og mér leið
vel nálægt ykkur Gústu. Þið reyndust
mér enda með eindæmum vel og það
var gott andrúmsloft á Álfhólsvegin-
um og síðar meir í Hrísmóunum.
Þegar við fluttum frá Vestmanna-
eyjum tókuð þið ekki annað í mál en
að við fengjum íbúðina ykkar að láni á
meðan við værum að bíða eftir að okk-
ar íbúð yrði klár. Og það var sama
hvað var; þú og Gústa voruð ávallt til
staðar, tilbúin til aðstoðar og stuðn-
ings.
Ég er sannfærð um að þið vakið enn
yfir okkur, sameinuð á nýjum stað
sem við fáum ekki séð. Ánægð og
hamingjusöm. Gústa með hannyrðir
og púsluspil og þú að hnýta flugur.
Hjörtur, Einar og Jón Steinn biðja
að heilsa Dedda afa og Gústu ömmu.
Hvíl í friði elsku vinur.
Þórunn.
Við minnumst afa á mjög misjafnan
hátt, þar sem aldurinn er í mikilli vídd.
Við tvær elstu minnumst ömmu og afa
mest frá Álfhólsveginum en sú yngsta
úr Hrísmóum.
Flestar minningar okkar eru þó úr
Kvistaseli þar sem þau gömlu eyddu
miklum tíma á sumrin og með okkur
systrum.
Alltaf minnist maður afa vera að
smíða, dytta að hlutum eða þá að
leggja sig á gamla beddanum í eldhús-
inu. Einnig gat hann setið úti í sólskýli
og hnýtt flugur tímunum saman, en að
sjálfsögðu var líka gott vinnupláss fyr-
ir flugurnar heima í Hrísmóum þar
sem hann sat tímum saman.
Nýlegasta minning okkar um afa er
þó á rauða hjólinu sínu, sem hann gat
farið vítt og breitt um bæinn á.
Amma kallaði afa alltaf Dedda Jón
þegar hún var að skamma hann fyrir
að prakkarast, en við hin kölluðum
hann bara Dedda afi.
Afi var yndislegur maður, hugul-
samur, góður, ástkær, gjafmildur og
ekki vantaði húmorinn í kallinn.
Afi vildi líka alltaf að litlu stelpurn-
ar sínar (barnabörnin) kæmu í kjólum
er við komum í heimsókn til þeirra, því
honum þótti ekkert annað við hæfi.
Afi var mjög snyrtilegur maður,
gekk nær alltaf í fínum fötum og lét
ósjaldan klæðskerasauma á sig föt.
Ekki er nú hægt að sleppa því að
minnast á bindin hans öll, því þau voru
nú ófá silkibindin. Ekki má nú sleppa
því að minnast á það hversu vel hann
hugsaði um og sinnti ömmu heitinni.
Alltaf bar hún eitthvert fallegt skart
sem hann lét smíða handa henni.
Afi, nú ertu farinn frá okkur og
kominn til ömmu og eflaust mjög glað-
ur að vera hjá henni aftur. Við munum
sakna þín og ömmu alveg óskaplega
mikið, en okkur til stuðnings eru allar
góðu minningarnar sem við eigum um
og með ykkur. Vonandi ertu sáttur
maður í dag og búinn að taka gleði
þína á ný.
Biðjum að heilsa ömmu og hafið það
gott.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði
Hrefna, Ragnheiður
og Freyja Rós.
 Fleiri minningargreinar um
Runólf Óttar Hallfreðsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
En nú er komið að leiðarlokum,
elsku pabbi minn, og mál að kveðja,
ég kveð þig með trega og söknuði.
Ég bið algóðan Guð að styrkja okkur
öll í þessari miklu sorg okkar.
Farðu í friði, elsku pabbi, ég veit
að þú vakir yfir okkur sem eftir sitj-
um. Takk fyrir allt og allt.
Þín dóttir
Sigurveig.
Elsku Bóbó, mig langar að senda
þér kveðju og þakkarorð. Það er svo
margt sem flýgur um huga manns á
slíkri stundu. Ég var búin að fylgjast
vel með ykkur Röggu í gegnum þín
erfiðu veikindi.
Aldrrei kvartaðir þú. Alltaf jafn
ljúfur og sagðist hafa það bara
ágætt, þó þú værir sárþjáður.
Og þú elsku systir þú stóðst þig
hetjulega framm á síðasta dag. En
nú er komið að leiðarlokum. Ég trúi
því að þú sért farinn að ganga frísk-
ur um grænar grundir með öllum
ástvinum þínum sem á undan eru
farnir.
Ég bið góðan guð að vera með þér
Ragga mín og börnunum ykkar og
fjölskyldum þeirra. Fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar og systkina þökkum
við samfylgdina í gegn um árin. Far
þú í friði kæri vinur.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Kveðja
Kristín Ósk Gísladóttir.
Með klökkum huga þig ég kveð,
ég þakka allt sem liðið er,
Guð okkur verndi og blessi.
Það er sárt að kveðjast við dauðans dyr.
En svona er lífið og dauðinn ei spyr,
hvort finnist oss rétti tíminn til,
dauðinn hann engum sleppir.
(Ingimar Guðmundsson.)
Ég vil gera orð skáldsins að mín-
um um leið og ég þakka kærum mági
mínum yfir 50 ára samfylgd.
Ástvinum öllum bið ég guðs bless-
unar.
Guðrún Andrésdóttir.
Nú er sjúkdómsstríði Bóbós
tengdaföður míns lokið. Þetta var
ósanngjarnt stríð eins og öll stríð
eru. Hann tók á sínum veikindum
eins og öðrum verkefnum sem hann
þurfti að takast á við í gegnum lífið,
með miklum dugnaði og hugrekki.
Í mínum huga var Bóbó mikilhæf-
ur maður. Ég kem inní fjölskylduna
fyrir 28 árum, rétt fyrir þann tíma
sem hann lét byggja nýtt skip í Sví-
þjóð og Danmörku. Þetta var eitt af
þeim stóru skrefum sem hann tók í
sínum fyrirtækisrekstri en hann var
framsýnn og ráðagóður sem dugði
honum vel við rekstur á sínu fyr-
irtæki. Því kynntist ég vel þegar ég
vann um árabil á skrifstofu fyrir-
tækisins.
Í öllu sem Bóbó tók sér fyrir hend-
ur þá stóð Ragga, eiginkona hans,
örugg við hlið hans og var hans stoð
og stytta allt til enda. Þau voru mjög
samrýmd og nutu þess að ferðast
saman síðustu árin, voru búin að
fjárfesta í húsbíl sem þau notuðu
óspart meðan hann hafði heilsu til.
Ég vil þakka Bóbó samfylgdina og
fyrir allt sem hann gerði fyrir mig og
mína fjölskyldu. Hugur hans stóð til
meiri og fleiri verka en úr því verður
ekki að sinni á þessum vettvangi.
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Soffía.
Elsku afi, nú ertu farinn fyrir fullt
og allt. Ég vona að þú hafir það gott
þarna uppi. Ég læt hugann reika og
er mér mjög minnisstætt þegar ég
var yngri og þú áttir rauða vörubíl-
inn og ég fékk að fara með þér upp á
ruslahauga. Það var líka gaman að
hjálpa þér þegar þú varst að stúss-
ast niðri í húsi á Ægisbrautinni.
Alltaf var gamann að koma í heim-
sókn til ykkar ömmu og þá horfðum
við gjarnan saman á stóra sjónvarp-
ið og amma átti alltaf eitthvað gott
handa okkur.
En nú ertu farinn, elsku afi minn,
ég kveð þig með söknuði. Þú gafst
ekki upp baráttulaust. Þú munt allt-
af eiga stað í hjarta mínu.
Ó, vef mig vængjum þínum
til verndar, Jesú, hér.
Og ljúfa hvíld mér ljáðu,
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu,
mín æðsta speki og ráð,
og lát um lífs míns daga
mig lifa af hreinni náð.
(Magnús Runólfsson.)
Ég mun ávallt sakna þín og hafa
þig sem fyrirmynd í lífinu.
Sofðu rótt, elsku afi.
Þinn dóttursonur,
Guðmundur Ólafs.
Elsku afi minn, mér finnst erfitt
að trúa því að við hittumst ekki aft-
ur. Ég vil þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman. Ég
sakna þín mikið og mun aldrei
gleyma þér. Ég veit að þú munt
halda verndarhendi yfir mér í lífinu.
Ég kveð þig með söknuði, elsku afi
minn, og bið Guð um að geyma þig.
Ég ætla að skrifa bænina mína sem
mér finnst svo falleg.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Sofðu rótt, elsku afi minn.
Þinn afastrákur,
Jón Björgvin.
Elsku afi minn, nú ertu farinn fyr-
ir fullt og allt. Ég vil þakka þér fyrir
samfylgdina og minningin um þig
mun alltaf lifa. Hvíl þú í friði, afi
minn, ég veit að Guð hefur tekið á
móti þér og trúi að þér líði vel núna.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku amma, ég bið Guð um að
halda verndarhendi yfir þér, því þú
hefur misst svo mikið.
Þinn dóttursonur
Runólfur Óttar.
Alltaf hrekkur maður við þegar
frétt kemur um að náinn vinur sé
horfinn á braut.
Þannig var það þegar ég las
Morgunblaðið í morgun og las að
Runólfur Hallfreðsson væri farinn.
Við vorum samtíða á sjónum í
mörg ár, hann á Bjarna Ólafssyni og
ég á Jóni Finnssyni. Það voru góðir
tímar og margt skemmtilegt gerðist
í þá daga. Þá voru menn ekki að lúra
á því þegar þeir fundu veiðisvæði
sem gáfu þá stundina. Runólfur var
ávallt hjálplegur í minn garð þegar
með þurfti. Ég dáist að því hvað
hann í gegnum árinn var fylginn sér
og duglegur þó svo að hann væri oft
mjög þjáður af hjartveiki sem þó
ekki uppgötvaðist fyrr en á seinni
árum. Hann var meðal okkar
fremstu aflaskipstjóra og átti far-
sælan feril á sjó og í landi sem út-
gerðarmaður. Ég er mjög þakklátur
Runólfi að hafa fengið að njóta hans
vináttu öll þessi ár og ég hef fundið í
honum sannan vin.
Ég má til með að segja frá atviki
sem gerðist 90 sjómílur norður af
Horni. Þar lét flotinn reka og beið
eftir að loðnan kæmi ofar og yrði
veiðanleg. En um þrjúleytið þennan
dag kom ég upp í brú og í því kallar
Runólfur í stöðinni og spyr: „Hvað
dreymdi þig Gísli?“ Ég svaraði hon-
um að mig hefði ekki dreymt vel og
að ég hefði verið búinn að týna öllum
trossunum, þannig að það væri alveg
óhætt að koma sér í var þar sem útlit
væri fyrir þriggja daga norðanrok.
Það gekk eftir og allur flotinn keyrði
í var. Á meðan legið var spurði Run-
ólfur hvort ég færi nú ekki að finna
trossurnar svo hann gengi niður
með veðrið.
Það er margs að minnast frá þess-
um árum og eitt er víst að á sjónum
varst þú á heimavelli.
Við hjónin vottum konu þinni og
börnum ykkar innilegustu samúð.
Guð blessi þig Runólfur minn.
Gísli Jóhannesson.
Aðfaranótt laugardagsins fengum
við þær fréttir um borð að okkar
kæri útgerðarmaður og félagi væri
fallinn frá. Þú hefur reynst mér vel í
alla staði, gjafmildi og hjálpsemi þín
var einstök og ég mun sakna þess að
hafa þig okkur við hlið og stýra þínu
fleyi með skörungsskap.
Elsku Ragga og þið öll, þið eigið
hug okkar allra, mig langar að votta
ykkur öllum mína dýpstu samúð.
Ég er á langferð um lífsins haf
og löngum breytinga kenni.
Mér stefnu frelsarinn góður gaf.
Ég glaður fer eftir henni.
Mig ber að dýrðlegum, ljósum löndum.
Þar lífsins tré gróa’ á fögrum ströndum.
Við sumaryl og sólardýrð.
Mitt skip er lítið, en lögur stór
og leynir þúsundum skerja.
En granda skal hvorki sker né sjór
því skipi, er Jesús má verja.
Hans vald er sama sem var það áður,
því valdi’ er særinn og stormur háður.
Hann býður: Verði blíðalogn!
Þá hinsti garðurinn úti er,
ég eigi lönd fyrir stöfnum.
Og eftir sólfáðum sæ mig ber,
að sælum blælygnum höfnum.
Og ótal klukkur ég heyri hringja.
Og hersing ljósengla Drottins syngja.
Velkominn hingað heim til vor.
Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel þú æðandi dimma dröfn!
Vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í æginn falla.
Ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Þýð.Vald. V. Snævarr.)
Ykkar
Þorkell.
Þegar haft var samband við mig
erlendis laugardagsmorguninn 30.
ágúst sl. og mér tilkynnt andlát
Runólfs Hallfreðssonar fóru margar
hugsanir í gegnum hugann. Tilvilj-
anirnar eru margar í lífinu. Laug-
ardaginn 30. nóvember sl. var ég
einnig staddur erlendis og var mér
þá tilkynnt andlát Þórðar Þórðar-
sonar. Ég er ekki viss um að allir átti
sig á því hve mikil áhrif þessir tveir
menn hafa haft á sögu Akraness, þó
hvor á sinn hátt. Þeir voru á svip-
uðum aldri, uppaldir á Skaganum,
léku sér saman sem drengir og ung-
lingar þótt þeir fetuðu veginn hvorn
sinn hátt. Annars vegar fetaði Þórð-
ur veg föður síns í bifreiðaakstrinum
og einbeitti sér að því í lífinu og eign-
aðist fyrirtækið síðar meir ásamt því
að vera afburða knattspyrnumaður.
Hins vegar heillaðist Runólfur að
sjónum. Hann byrjaði ungur að
stunda sjóinn, fór í Stýrimannaskól-
ann gerðist skipstjóri hjá öðrum út-
gerðum og síðar útgerðarmaður.
Báðir þessi menn hafa haft tugi
manna í sinni umsjá um áraraðir.
Sjávarútvegurinn og fjölskyldan
áttu allan hug Runólfs. Það var mik-
ið lán þegar þau Ragga og Bóbó
kynntust. Runólfur var á sínum tíma
í Norðursjónum, við veiðar við
Grænland og víðar og þ.a.l. dvaldi
hann langdvölum að heiman, en það
má með sanni segja að þau hjón hafi
bæði staðið í stafni, Runólfur á sjón-
um og Ragga stjórnaði í landi af
mikilli umhyggju og festu. Það var
ekki alltaf dans á rósum hjá þeim
hjónum í útgerðinni, stundum
brugðust aflabrögð og þá var ekki
oft mikið á milli handanna, en þá
stóðu þau saman eins og klettur og
leystu vandamálin. Mér finnst oft
skrýtið þegar fólk er að öfundast útí
útgerðarmenn sem byggt hafa sinn
rekstur á sínum höndum og hyggju-
viti.
Vinskapur okkar Runólfs hófst
fyrir meir en 20 árum og hefur hann
einkennst af vinnu okkar, laxveiði og
knattspyrnu. Hann hafði mikinn
áhuga á laxveiði og við veiðifélag-
arnir áttum með honum dýrðardaga
í mörg ár í Víðidalsánni, og hefur
það eins og svo margt annað verið
reglulega rifjað upp. Einnig voru
þau hjón miklir stuðningsmenn
sundíþróttarinnar hér á Akranesi
enda ekki að undra þar sem Ragn-
heiður dóttir þeirra var ein af
fremstu sundkonum landsins um
árabil.
Ég leyfi mér fyrir hönd veiðifélag-
anna úr Víðidalnum og knattspyrn-
unnar á Akranesi að þakka Runólfi
samfylgd og stuðning í gegnum árin.
Elsku Ragga. Ég votta þér og fjöl-
skyldu þinni mína dýpstu samúð.
Fallinn er frá maður sem hafði
áhuga á öllu sem gat bætt bæinn
okkar og sannari Skagamaður finnst
varla. Ég þakka Guði fyrir þann
kraft sem þér hefur verið gefinn í
þessum erfiðu veikindum Bóbós. Þú
varst vakin og sofin yfir honum,
hvort sem það var heima eða á
Sjúkrahúsinu á Akranesi. Blessuð sé
minning hans.
Gunnar Sigurðsson.
 Fleiri minningargreinar um Jón
Guðmundsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.