Morgunblaðið - 05.09.2003, Blaðsíða 34
MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhann ErlendurÓskarsson fædd-
ist 7. júní 1931 í
Reykjavík. Hann
varð bráðkvaddur
miðvikudaginn 27.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Jóhanns
voru Laufey Bryndís
Jóhannesdóttir, f. í
Reykjavík 17. júní
1906, d. 20. apríl
1984, og Óskar
Bjarni Erlendsson
lyfjafræðingur, f. 27.
nóvember 1904 á
Reykjafossi í Ölfusi,
d. 16. febrúar 1972. Jóhann átti
tvo bræður, Jóhannes Örn, f. 29.
janúar 1930, d. 9. júlí 1993, eft-
irlifandi kona hans er Ólöf Erla
Kristinsdóttir, f. 27. ágúst 1935,
og áttu þau fjögur börn. Óskar
Gunnar, f. 14. maí 1940, kona
hans er Kolbrún Valdemarsdóttir,
f. 9. sept. 1938, og eiga þau þrjú
börn.
Jóhann kvæntist 9. des. 1962
eftirlifandi konu sinni, Lydíu
Eddu Thejll, f. í Reykjavík 24.
sept. 1933. Foreldrar Lydíu voru
Vilborg Andrésdóttir, frá Þóris-
stöðum í Austur-Barðastrandar-
sýslu, f. 22. maí 1896, d. 23. mars
1967, og Ólafur Ágúst Thejll, f. í
Kaupmannahöfn 29. sept. 1900, d.
10. júlí 1964. Dætur Jóhanns og
Lydíu eru: 1) Vilborg Edda, f.
1963. Maður hennar
er Sigfús B. Sverris-
son, f. 1959, og
þeirra börn eru
Sverrir, f. 1990, og
Alexandra, f. 1996.
2) Bryndís Erna, f.
1966. Maður hennar
er Ármann Halldórs-
son, f. 1969, þeirra
dóttir er Sóldís
Lydía, f. 2001. Fyrir
hjónaband eignaðist
Jóhann tvo syni. 3)
Finn Loga, f. 1956.
Móðir hans var
Helga Finnsdóttir, f.
1930, d. 1978. Kona Finns er
Oddný Halla Haraldsdóttir, f.
1955, og þeirra dætur eru: Helga,
f. 1983, Hulda, f. 1986 og Harpa, f.
1990. 4) Garðar, f. 1956. Móðir
hans er Bertha Snorradóttir, f.
1934. Kona Garðars er Sólveig
Halldórsdóttir, f. 1954, og þeirra
sonur er Jóhann, f. 1993.
Jóhann lauk námi frá Sam-
vinnuskólanum árið 1952 og starf-
aði sem bókari hjá Sjúkrasamlagi
Reykjavíkur samhliða leigubíla-
akstri, sem síðar varð hans aðal-
starf, og sat hann um árabil í
stjórn Bæjarleiða, einnig starfaði
hann við ferðamál m.a. hjá ferða-
skrifstofunum Zoëga og Úrvali.
Útför Jóhanns verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Örfá orð í minningu Jóhanns
tengdaföður okkar, sem varð bráð-
kvaddur 27. ágúst síðastliðinn.
Jóhann var lífsglaður maður, átti
létta lund og var ávallt kátur og
hress. Í veislum var hann hrókur
alls fagnaðar. Hafði unun af að
bjóða til sín fjölskyldu sinni og vin-
um. Hann var hlýr maður og við
fundum að honum þótti vænt um
okkur, þótt ekki væru höfð um það
mörg orð. Í hvert sinn sem nýtt
barnabarn fæddist í fjölskylduna,
færði hann okkur tengdadætrum
sínum skartgrip að gjöf. Hann pass-
aði vel upp á sitt fólk, var mjög
hreinskiptinn og var ekkert að fela
það ef honum mislíkaði. Jóhann
hafði mikinn áhuga á fótbolta og
fylgist vel með á því sviði og með
öðru sem var að gerast í þjóðfélag-
inu. Spánarferðin sem farin var fyr-
ir tveimur árum, þegar hann varð
70 ára, er okkur okkur öllum í fjöl-
skyldunni ógleymanleg.
Jóhann var mikið á ferðinni bæði
vegna atvinnu sinnar og ýmissa er-
inda sem hann gegndi fyrir sína
nánustu. Hann var oft á hraðferð,
vildi láta hlutina ganga hratt fyrir
sig. Fráfall hans kom óvænt og
snöggt, rétt eins og hann hefði þurft
að hraða sér í þessa síðustu ferð.
Hvað ertu líf nema litur,
ljósblettir ótal
er á dauðasæ loga og leiftra
í lífssólar skini.
Hverfur einn fyrr en annar
og allir að lokum,
er sorta frá sólinni dregur
sjást nýir glampar.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Að leiðarlokum viljum við þakka
honum allar okkar samverustundir.
Farðu í friði.
Þínar tengdadætur.
Oddný og Sólveig.
Snemma í júní 2001 greip Jóhann
litla rauða skó úr hillu í stórmarkaði
í nágrenni Barcelona; stór maður
með litla skó. Skórnir voru ætlaðir
Sóldísi Lydíu dótturdóttur hans
sem þá átti röska tvo mánuði í að
fæðast. Þarna var líkt og að byrj-
unin á sérstöku og sterku sambandi
þeirra væri mörkuð. Eftir að Sóldís
fæddist duldist þetta engum. Alla
tíð hefur legið á milli þeirra sterkur
þráður og fundir þeirra ávallt fullir
fagnaðar. Og nú í sumar voru þau
saman í Köben: bæði í fyrsta skipti
á ævinni.
Svona maður var Jóhann. Hann
myndaði sterk og varanleg tengsl
við fjölskyldu sína og vini sem hann
ræktaði af alúð og natni. Það er
óumræðilega sárt að kveðja en þeg-
ar frá líður mun birta og hlýja leika
um minninguna um hann.
Ármann.
Elsku afi.
Ég vil fá að þakka þér fyrir allt
og allt. Þú hefur verið yndislegur
afi.
Það var gott og skemmtilegt að
vera nálægt þér. Þú varst alltaf
hress og kátur, þegar ég kíkti í
heimsókn, eða þegar ég hitti þig.
Ekki hefði ég haldið að það væri í
síðasta skipti sem ég sæi þig á
þriðjudaginn, standandi á svölunum
á Þórsgötunni, þar sem þú veifaðir
okkur Huldu systur og Villa.
Ef ég hefði vitað það, þá hefði ég,
ef, ef, ef ...
Svona er þetta víst, svona er lífið.
Guð var svo góður að lána okkur
þig, til þess að við gætum kynnst
þér og þínum kærleik. En nú hefur
hann sótt þig, stigið niður úr skýun-
um og leitt þig upp í himnaríki, þar
sem þú þarft eflaust að gefa litlum
englabörnum ís, horfa á Tomma og
Jenna með þeim og leyfa þeim að
kúra á bumbunni þinni. Allt það og
miklu fleira sem þú gerðir fyrir mig
og systur mínar, sem við munum
geyma í hjörtum okkar. En ég veit
samt, afi minn, að þú fylgist með
okkur og hjálpar okkur að passa
ömmu sem núna á svo bágt að vera
búin að missa þig. Ég læt fylgja
með ljóð úr bók Einars Ben., sem
amma gaf mér nú í sumar. Elsku afi
við söknum þín sárt.
Í snauðum heim ég hlusta á löngum vökum
og heyri þyt af snöggum vængjatökum.
Minn engill hefur lyft sér ljóss í veldi,
Þar líður aldrei dagur guðs að kveldi.
En ég er mold og mæni í heiðin blá,
á meðan stundaglasið sandkorn á.
Þín
Helga.
Elsku afi minn.
Ég vil bara þakka þér fyrir öll ár-
inn sem ég hef þekkt þig og sér-
staklega þessi tvö síðustu því þau
eru búin að vera frábær. Því það var
alltaf gott að koma til ykkar í skóla-
götunum mínum og fá að borða. Ef
götin voru löng þá var best að fá að
leggja sig, þú passaðir alltaf uppá
að ég kæmi ekki of seint. Því þú
varst nú alltaf svo stundvís sjálfur.
Síðasta daginn þegar ég sá þig
varstu í sólbaði á svölunum, hress
og kátur.
Elsku afi minn, ég sakna þín
mjög og vildi að þú værir enn með
okkur.
Þín
Hulda.
Afi er dáinn…ég vil ekki að það
sé satt.
Mér finnst svo sárt að hugsa til
þess að þú sért farinn, elsku afi
minn.
Minningarnar um þig geymi ég í
hjartanu mínu. Þú varst alltaf hress
og kátur og kunnir að sýna okkur
hve vænt þér þótti um okkur.
Guð geymi þig.
Þín
Harpa.
Elsku besti afi. Við trúum því
varla að þú sért farinn til Guðs. Við
ætluðum að koma til þín og ömmu
Dídí og grilla þetta kvöld og þú
varst bara eins og þín var von og
vísa að kaupa inn fyrir kvöldið, allt
sem okkur þótti best. Þú vissir allt-
af hvað uppáhaldsdrykkur hvers og
eins í fjöldskyldunni var og passaðir
að eiga allt til. Þér fannst allt í lagi
að við fengjum ís fyrir mat. Þú varst
ekta afi, alltaf til í að spilla okkur,
fannst það vera hlutverk mömmu
og pabba að ala okkur upp.
Þú tuðaðir aldrei í okkur, tókst
okkur einsog við erum og varst
stoltur af okkur. Við erum ríkari af
því að hafa átt þig fyrir afa og þó að
þú hafir verið tekinn frá okkur
svona snögglega, eigum við fallegar
minningar sem ylja okkur. Við mun-
um alltaf muna eftir Spánarferðinni
og ferðinni til Köben.
Elsku afi við verðum góð við
ömmu Dídí.
Við elskum þig, guð geymi þig.
Þín
Sverrir og Alexandra.
Tíminn er fugl sem flýgur hratt.
Yndislegur vinur, Jóhann E. Ósk-
arsson, kvaddi snöggt og óvænt á
einum fegursta degi sumarsins.
Jóhann var maðurinn hennar
Dídíar vinkonu minnar og hef ég
þekkt þau hjónin í 46 ár eða síðan
ég ung fór að vinna hjá Sjúkrasam-
laginu, með Dídí minni góðu, nánu
samstarfskonu og bestu vinkonu og
Jóhanni.
Jóhann Óskarsson var mikill fjöl-
skyldumaður. Fjölskyldan var hon-
um allt. Þau Dídí voru ólík í skapi
og gerð en einstaklega samhent og
samstiga í öllu. Gagnkvæm virðing
einkenndi hjónaband þeirra. Barna-
lán Jóhanns var mikið. Hann var sí-
vakandi yfir börnunum sínum og
gladdist innilega yfir velgengni
þeirra í lífinu. Barnabörnin voru
sólargeislarnir hans sem hann um-
vafði og hlúði að. Það var fjör og
gleði hvar sem Jói fór, hann var
óspar að varpa gleðigeislum á um-
hverfi sitt og láta samferðamönn-
unum líða betur. Hann var hjálp-
samur hvenær sem til hans var
leitað. Það var aldrei neitt að hjá
Jóa og hann kvartaði ekki. Sannur
höfðingi heim að sækja, veitti af
rausn og vinir og ættingjar ætíð vel-
komnir. Þessa naut ég sannarlega
bæði oft og mikið.
Alltaf höldum við að tíminn sé
nægur. Það var bara fyrir fáum
dögum að við Jói settumst niður og
ræddum væntanleg bílaskipti mín.
Þar ætlaði hann að vera mín stoð og
stytta eins og fyrri daginn. En nið-
urstaðan af því samtali var að bíða
nú aðeins, bíða eftir nýjustu árgerð-
inni og ganga þá í verkið. En tím-
inn, þessi undarlegi fugl sem flýgur
svo hratt, var skyndilega floginn
hjá.
Jói vinur minn er farinn í ferðina
miklu sem bíður okkar allra.
Ég sakna Jóhanns, hugur minn
er hjá konunni hans sem hann elsk-
aði svo heitt, hjá hans kæru börn-
um, tengdabörnum, barnabörnum
og góða bróður.
Ég bið Guð að blessa Jóhann E.
Óskarsson á nýjum leiðum með
hjartans þökk fyrir alla hans tryggð
og vináttu – alltaf.
Guðríður Jóna.
Gott sumar er að kveðja, haustið
og veturinn á næsta leiti. Saman
blandast þakklæti og söknuður. Það
er mikill söknuður samfara birtu og
þakklæti, þegar góður vinur, Jó-
hann Erlendur Óskarsson, hefur
verið kallaður brott fyrirvaralaust.
Ég kynntist Jóhanni fyrst á
námsárum mínum í Reykjavík
1952–1954. Þá bjó ég á Ásvallagöt-
unni hjá föðurbróður mínum og
hans fjölskyldu, en Jóhann hjá for-
eldrum sínum í Garðastrætinu. Það
var rausnarlegt heimili og vel tekið
á móti okkur, vinum Jóhanns. Það
var stutt á milli og gott að eiga þar
innskot.
Jóhann var borgarbarn og þekkti
vel lífið í höfuðborginni. Það var
skemmtilegt að njóta þar leiðsagnar
hans. Hann hafði lokið námi í Sam-
vinnuskólanum og vann við bókhald
hjá Sjúkrasamlagi Reykjavíkur.
Þar kynntist hann líka henni Dídí,
Lydiu, eiginkonu sinni. Árin liðu,
annir okkar beggja við störf og fjöl-
skyldulíf. Sambandið rofnaði við
þennan vin minn um tíma.
Það er dimmur desemberdagur
1965. Degi er tekið að halla. Ka-
faldsmugga í Reykjavík. Ég geng á
milli bókaverslana, er að dreifa jóla-
bókum Hörpuútgáfunnar. Enn á ég
eftir að afgreiða nokkrar pantanir
þennan dag, sem ég þarf að ljúka
áður en Akraborgin fer síðustu
áætlunarferð dagsins upp á Akra-
nes. Örþreyttur ákveð ég að panta
leigubíl til að ljúka verkinu. Eftir
augnablik er bíllinn kominn. Bíl-
stjórinn er kunnuglegur. Þar er Jó-
hann mættur og fljótur að leysa
minn vanda. Það eru ánægjulegir
endurfundir. Frá þeim tíma til hans
síðasta dags annaðist hann að hluta
bókadreifingu fyrir forlag okkar í
Reykjavík.
Þegar ég hringdi til hans, oft með
margþætt verkefni, svaraði hann
gjarnan: „Ég redda því.“ Og það
gerði hann svo sannarlega. Jóhann
var einstaklega nákvæmur með allt
er laut að fjármálum. Honum mátti
treysta, þar skeikaði aldrei neinu.
Ég undraðist oft leikni hans og
áræði sem bílstjóra. Í mestu jólaös-
inni, þegar ég sá hvergi bílastæði,
fann hann alltaf smugu fyrir bílinn
og var laginn að velja stystu leiðir
að áfangastað. Stundum var yngri
dóttir hans, Bryndís, með í aftur-
sætinu og söng jólalögin með tærri
barnsröddu. Þannig minnti hún
okkur á, að markmið jólanna var
annað og meira en bókadreifingin
og bókasalan, sem við pabbi hennar
vorum svo uppteknir af.
En samskipti okkar voru meiri en
viðskiptin ein. Heimili þeirra
hjónanna var mér opið sem annað
heimili, og það skipti máli, þegar
álagið var sem mest í hörðum heimi
viðskiptanna. Alltaf ríkti þar létt-
leiki og tekið var á málum með gam-
anyrði á vör á hverju sem gekk.
Jóhann Óskarsson var drengur
góður. Hann var vel lesinn og fylgd-
ist af áhuga með landsmálum. Hann
var einstaklega greiðvikinn og
hjálpsamur.
Við Elín kveðjum góðan vin og
þökkum honum einstaka tryggð og
vináttu. Dídí og fjölskyldunni þökk-
um við einnig áralanga vináttu,
vottum þeim samúð og biðjum þann
sem öllu ræður að veita þeim styrk
á erfiðum stundum.
Guð blessi Jóhann Erlend Ósk-
arsson.
Bragi Þórðarson.
Jóhann Erlendur Óskarsson, sá
væni maður, er fallinn frá og að
honum mikill söknuður.
Sumarið 1992 kynntist ég Bryn-
dísi yngri dóttur Jóhanns og tókst
fljótlega með okkur mikill og góður
vinskapur sem hefur haldist síðan.
Ég varð þess brátt vör að Bryndís
talaði oft og vel um foreldra sína og
ekki leið á löngu þar til hún kynnti
mig fyrir þeim Dídí og Jóhanni.
Mér leið strax vel í þeirra návist og
varð tíður gestur á Þórsgötunni.
Dídí og Jóhann létu ekki trufla sig
þótt við æddum inn og út úr íbúð-
inni, inn til að snurfusa okkur og út
til að kíkja í bæinn. Við Bryndís
bjuggum samtímis í Montpellier í
Frakklandi og undir lok dvalarinnar
komu Dídí og Jóhann í heimsókn.
Þar áttum við saman góðar stundir
og Jóhann var óþreytandi við að
bjóða okkur upp á ýmsar veitingar
við ýmis tilefni. Komst ég að því að
hann var með eindæmum örlátur
maður og átti síðar eftir að njóta
góðs af örlæti þeirra hjóna því þau
tóku mig nánast í fóstur fljótlega
eftir að ég flutti heim frá Frakk-
landi. Bar það þannig til að Bryndís
var á leið til foreldra sinna í mat og
hvöttu þau hana til að taka mig
með. Er þau sáu hvað ég tók
hraustlega til matar míns göntuðust
þau með það að þau yrðu að gera
mig að fósturdóttur sinni, svo gam-
an þótti þeim að sjá mig njóta góðs
af því sem þau buðu upp á. Eftir
þetta fór ég oft og reglulega í mat á
Þórsgötuna og alltaf fór ég þaðan
standandi á blístri. Heimsóknunum
fækkaði eftir að ég eignaðist mína
eigin fjölskyldu, en það hafði engin
áhrif á það að heiðurshjónin Dídí og
Jóhann munu alltaf skipa mikilvæg-
an sess í mínu hjarta.
Missir Dídíar og fjölskyldunnar
allrar er mikill, en minningin um
góðan mann lifir.
Jóhanna Björk Guðjónsdóttir.
JÓHANN E.
ÓSKARSSON
Ég þakka hlýhug og vináttu Jó-
hanns og Dídíar alla tíð.
Guð blessi minningu Jóhanns
og styrki og verndi hans góðu fjöl-
skyldu.
Þorvaldur Ingi og fjölskylda.
HINSTA KVEÐJA