Morgunblaðið - 09.09.2003, Blaðsíða 30

MINNINGAR
30 ÞRIÐJUDAGUR 9. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ SigurbjarturGuðjónsson
fæddist í Bala í
Þykkvabæ í Rangár-
vallasýslu 7. mars
1918. Hann lést að
heimili sínu í Reykja-
vík sunnudaginn 31.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Jónína Val-
gerður Sigurðardótt-
ir, f. á Akranesi 27.
desember 1893, d. í
Reykjavík 19. ágúst
1970, og Guðjón Guð-
mundsson, f. í Búð í
Þykkvabæ, 5. október 1891, d. 24.
nóvember 1918 úr spönsku veik-
inni. Þá tóku hann í fóstur hjónin
Tyrfingur Björnsson f. að Bryggj-
um í A-Landeyjum 13. maí 1884, d. í
Þykkvabæ 22. nóvember 1952 og
kona hans Sesselja Guðmundsdótt-
ir, f. í Búð í Þykkvabæ 11. júní 1888,
d. í Þykkvabæ 16. júní 1970. Sess-
elja var föðursystir Sigurbjartar.
Þau bjuggu fyrst að Bryggjum í A-
Landeyjum, þar sem Tyrfingur var
fæddur, en fluttust svo að Há-
varðarkoti í Þykkvabæ árið 1934
þegar Sigurbjartur var 16 ára. Jón-
þau fjögur börn, fjórtán barnabörn
og eitt barnabarnabarn, 2) Guðjón,
f. 5. ágúst 1940, d. 26. maí 1953, 3)
Hjördís, f. 21. júní 1943, maki Páll
Guðbrandsson og eiga þau þrjú
börn og níu barnabörn, og 4) Guð-
jón Ólafur, f. 23. ágúst 1955, maki
Guðrún Barbara Tryggvadóttir og
eiga þau tvær dætur.
Sigurbjartur lauk hefðbundinni
skólagöngu í Landeyjum. Hann
lærði orgelleik hjá Páli Ísólfssyni
14 og 15 ára gamall og fór þrjár
vertíðir til Vestmannaeyja fyrir tví-
tugt. Sigurbjartur var organisti
Þykkvabæjarkirkju frá 16 ára aldri
í um 54 ár. Hann og Halldóra gengu
inn í búreksturinn með þeim Sess-
elju og Tyrfingi og tóku síðan við
búinu. Til að byrja með var um
hefðbundinn sveitabúskap að ræða
en hlutur kartöfluræktarinnar varð
mestur með tímanum, eins og gerð-
ist í Þykkvabænum. Sigurbjartur
varð oddviti í Þykkvabæ í Djúpár-
hreppi 28 ára, samtals í 36 ár.
Hann lærði ungur maður til bók-
halds við störf í Verslun Friðriks
Friðrikssonar í Þykkvabæ. Sú
kunnátta kom sér vel í oddvitastörf-
um, aðstoð við skattframtöl hrepps-
búa og fleiri störf. 1993 fluttist Sig-
urbjartur til Reykjavíkur og vann
hjá fjölskyldufyrirtækinu Tanna á
meðan heilsa og aðstæður leyfðu.
Útför Sigurbjartar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
ína giftist síðar Frið-
riki Friðrikssyni kaup-
manni í Miðkoti í
Þykkvabæ, f. 17. maí
1894 d. 11. mars 1970.
Systkini Sigurbjartar
eru Elínborg Guðjóns-
dóttir, f. 31. júlí 1914,
d. 6. september 1991,
maki Gunnbjörn Gunn-
arsson, Karlotta Sig-
ríður Guðjónsdóttir, f.
18. júlí 1916, d. ung-
barn, Guðjóna Eygló
Friðriksdóttir f. 23.
febrúar 1921, gift
Magnúsi Sigurlássyni,
Siguður Grétar Friðriksson, f. og d.
ungbarn og Hilmar Friðriksson, f.
13. september 1929, kvæntur Sig-
rúnu Öldu Hoffritz.
Hinn 18. mars 1944, kvæntist
Sigurbjartur Halldóru G. Magnús-
dóttur frá Vestmannaeyjum, f. 18.
nóvember 1917. Foreldrar hennar
voru Gíslína Jónsdóttir, f. 16. nóv-
ember 1888, d. 22. mars 1984, og
Magnús Þórðarson, f. 24. desember
1876, d. 1. apríl 1955.
Börn Sigurbjartar og Halldóru
eru: 1) Gíslína, f. 23. apríl 1937,
maki Hafsteinn Einarsson og eiga
Tengdafaðir minn, Sigurbjartur
Guðjónsson, lést 31. ágúst síðastliðinn
að heimili sínu í Reykjavík. Lát hans
bar að höndum eins og líf hans hafði
verið, hægt og hljótt og með reisn, en
nokkuð snöggt fyrir okkur sem eftir
sitjum.
Á svona stundum hrannast minn-
ingarnar upp og það er eins og tíminn
standi í stað.
Mínar fyrstu minningar um Sigur-
bjart eru þegar ég kom í fyrsta skipti í
Þykkvabæinn um jólin 1978. Sigur-
bjartur tók mér hlýlega á sinn hæg-
láta hátt, honum var tíðrætt um ást-
ina og það fjöregg sem hún er og hve
þyrfti að umgangast hana af mikilli
virðingu til að hún entist. Ég var
nýtrúlofuð syni hans og vissi að þarna
var vitur maður með víðtæka reynslu,
og svona heilræði yrði gott veganesti
út í lífsins ólgu sjó.
Hann var mikill fjölskyldumaður,
samheldni fjölskyldunnar var honum
mikilvæg og hann kenndi okkur hin-
um yngri að bera virðingu fyrir fjöl-
skylduböndum og hverjar skyldur
okkar væru hvert við annað.
Þetta gerðu hann og tengdamamma
með því að vera gott fordæmi. Einnig
þegar eitthvað bjátaði á og ekki voru
allir á eitt sáttir, þá kenndi hann okkur
að sættast að lokum.
Starfsvettvangur hans var óvenju-
víðtækur, hann var bóndi að aðal-
starfi en honum voru falin mikil
ábyrgðarstörf innan síns sveitafélags
því að fólk fann að hann var traustsins
verður.
Hann var jafnframt organisti í
Þykkvabæjarkirkju og hefur það haft
mikil áhrif á fjöskyldulífið því að ekki
er komið saman innan fjölskyldunnar
öðru vísi en söngur sé í hávegum
hafður og þar var hann alltaf fremst-
ur í flokki.
Fyrir tíu árum flutti hann sig um
set og settist að í Reykjavík og með
því gaf hann sonardætrum sínum
ómetanlega gjöf. Því að það eru for-
réttindi að fá að alast upp í sama húsi
og afi og amma eins og hann hafði
gert og forfeður hans á undan honum.
Starfsvettvangur hans breyttist,
hann vildi aldrei sitja auðum höndum
og fann alltaf af sinni nærgætni, hvar
hans var mest þörf.
Hann var mikill stuðningur í fyr-
irtækinu okkar, Tanna, og sú vinna
verður aldrei fullþökkuð. Það var ekki
alltaf lognmolla í kringum samstarf
okkar enda tvær kynslóðir með ólíkar
skoðanir. Stundum fannst mér hann
fara sínu fram, þvert ofan í það sem
ég hefði talið að rétt væri, en oftar en
ekki var það hann sem hafði þó rétt
fyrir sér að lokum.
Hann lét alltaf þarfir annarra koma
fyrst, á undan sínum eigin, enda kom
það berlega í ljós þegar Dóra tengda-
mamma missti mikið til sjónina og
hann helgaði henni allan sinn tíma.
Oftar en ekki rak hann okkur hrein-
lega út úr eldhúsinu sínu þegar við
ætluðum að sýna myndarskap og
vaska upp. „Ég hef ekkert betra að
gera,“ sagði hann, nema ef að vera
kynni að spennandi fótboltaleikur
væri í sjónvarpinu.
Nú er komið að leiðarlokum, ég er
þakklát fyrir að hafa getað kallað
jafnmætan mann tengdaföður, og bið
góðan guð að veita tengdamömmu
styrk á þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning þín.
Þín tengdadóttir,
Guðrún Barbara.
Daginn er tekið að stytta, haustið á
næstu grösum. Eitt gjöfulasta og
gróskumesta sumar sem gengið hefur
yfir Ísland er að kveðja. Síðasti dagur
ágústmánaðar kominn og september
að byrja með öllum sínum önnum í
gömlu sveitinni, þar sem hugurinn
dvelur svo gjarnan, þó að síðustu ár-
um hafi verið varið í borginni. Allt
stefnir í gott kartöfluár, og áin sem
rennur nánast við túnfótinn er með
gjöfulasta móti. Gleðin yfir velgengn-
inni einlæg og áhuginn óbilaður þrátt
fyrir árin 85 sem að baki eru. Fót-
boltaleikur í sjónvarpinu sem horft er
á að venju, því áhuginn er mikill.
Allt í einu er þessu lokið. Sigurbjartur
í Hávarðarkoti, afi okkar, er allur. Hann
er farinn í þá hinstu ferð sem okkur er
öllum ætluð fyrr eða síðar.
Upp í hugann koma minningar frá
uppvaxtarárunum heima í Há-
varðarkoti þar sem ekki færri en fjór-
ar kynslóðir dvöldu saman þegar best
lét.
Það var gott og lærdómsríkt að
alast upp í þessu umhverfi þar sem
reynt var að miðla af reynslu þeirra
eldri til unga fólksins, þó með þeim
hætti að leiðbeina fremur en ávíta.
Atburðurinn fyrir 50 árum kemur
upp í hugann, sem markaði svo djúp
sár sem aldrei gréru en aðeins hylmdi
yfir. Hvernig sú erfiða reynsla var
nýtt til að leiðbeina og reyna að fyr-
irbyggja að endurtæki sig.
Hægt væri að gera tilraun til að
lýsa þeim kostum sem afi hafði til að
bera. Þeir voru margir.
Þeir sem voru samtíða honum og
samstiga í þeim málum sem hann tók
þátt í á lífsleiðinni, sem voru mörg á
ýmsum vettvangi, væru þó kannski
betur til þess fallnir.
Fyrir okkur er hægt að segja frá
kostum hans í lítilli setningu, sem
segir þó svo margt. Hann afi var góð-
ur maður.
Við þökkum fyrir umhyggjuna. Við
þökkum fyrir traustið og uppörv-
unina. Við þökkum fyrir öll faðmlögin
sem sögðu oft svo miklu meira en orð-
in sem ekki voru sögð. Við þökkum
Guði fyrir að hafa gefið okkur þennan
afa.
Elsku amma. Missir okkar er mikill
en þinn mestur. Megi Guð styrkja þig
og varðveita í sorginni með hjálp okk-
ar allra.
Að endingu lítið ljóð eftir skáldið
sem var þér svo kært.
Það var eitt kvöld að mér heyrðist hálfvegis
barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu
skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér
svarið:
Hér kvaddi Lífið sér dyra, og nú er það farið.
(Jón Helgason.)
Farðu í Guðs friði.
Sigurbjartur, María,
Guðbrandur og fjölskyldur.
SIGURBJARTUR
GUÐJÓNSSON
 Fleiri minningargreinar um Sig-
urbjart Guðjónsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
✝ Diljá Esther Þor-valdsdóttir fædd-
ist á Grund í Njarð-
víkum 17. október
1929. Hún lézt á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut að
morgni laugardags-
ins 30. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar Diljár
voru hjónin Þorvald-
ur Jóhannesson skip-
stjóri, f. á Skriðufelli í
Árnessýslu 14.2.
1898, fórst með mb.
Ársæli frá Njarðvík
4.3. 1943 og Stefanía Guðmunds-
dóttir, f. í Ánanaustum í Reykjavík,
30.7. 1898, d. 21.10. 1956. Alsystk-
ini Diljár eru: 1) Reynir, starfsmað-
ur hjá Olíufélaginu Esso á Kefla-
víkurflugvelli, lézt af slysförum
1963, kvæntur Sigurlilju Þórólfs-
dóttur húsmóður. 2) Guðmunda
Margrét húsmóðir, d. 1975, gift
Sverri Olsen útfararstjóra. 3) Ólaf-
ur Heiðar pípulagningameistari, d.
1999, tvíburabróðir Diljár, kvænt-
ur Svanhildi Guðmundsdóttur
verslunarkonu. 4) Sigríður Reyk-
dal verslunarkona, gift Guðjóni
Hjörleifssyni múrarameistara, d.
1965. Einnig átti Diljá uppeldis-
bróður, Ólaf Sigurjónsson, oddvita
og síðar hreppstjóra Njarðvíkinga,
er lézt af slysförum 1975, sem þau
hjónin Þorvaldur og Stefanía tóku
að sér 1928 við móðurmissi hans en
sú var systir Stefaníu. Elsti bróðir
Ólafs var Guðmundur Sigurður en
hann fórst í sama sjóskaða og Þor-
valdur Jóhannesson, faðir Diljár.
Hinn 21. apríl 1949
giftist Diljá Esther
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Bjarna
Guðjónssyni fram-
reiðslumanni, f. á
Bjarnastöðum á
Grímstaðarholti 17.8.
1927. Foreldrar hans
voru Guðjón Bjarna-
son útvegsbóndi, f. á
Bjarnastöðum 29.8.
1888, d. 1959 og eig-
inkona hans, Guðrún
Valgerður Guðjóns-
dóttir, húsmóðir frá
Kotleysu í Gaulverja-
hreppi, f. 24.6. 1896, d. 1988. Diljá
og Bjarni eiga fjögur börn. Þau
eru: 1) Gróa Reykdal hjúkrunar-
fræðingur, f. 11.8. 1947, gift Þór-
halli Borgþórssyni byggingar-
meistara, þau eiga fjögur börn;
Bjarna Þór, d. 1997, Diljá, Svein-
björgu og Borgþór. 2) Guðrún Val-
gerður verslunarkona, f. 29.8.
1949. Hún á þrjá syni; Einar, Er-
ling og Eðvarð. 3) Jón Þorvaldur
bifvélavirki, f. 13.2. 1957, kvæntur
Hrafnhildi Kjartansdóttur flug-
freyju og eiga þau fjögur börn; Jón
Þorra og Hildi Ester en fyrir
hjónaband átti hann eina dóttur,
Thelmu Guðrúnu og hún Eddu
Björgu Eyjólfsdóttur. 4) Guðjón,
arkitekt og myndlistarmaður, f.
7.2. 1959. Hann á eina dóttur,
Gígju Ísis.
Diljá starfaði sem húsmóðir og
verslunarkona.
Útför Diljár verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elskuleg móðir mín, ég kveð þig
með þessum ljóðlínum.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
göggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hvað allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín
elsku góða mamma mín.
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflst við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss brjóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín.
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærustu blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinn,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Árni Helgason.)
Gróa.
Elsku mamma mín.
Nú ertu horfin yfir móðuna miklu,
elsku fallega mamma mín.
Minningarnar hrannast upp og
þær geymi ég í hjarta mínu fyrir mig
og síðan afkomendur til frásagnar.
Þakka þér fyrir að vera svo góð
mamma og yndisleg amma allra
drengjanna minna.
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Verndarengill varstu minn
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér
mamma ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson.)
Guð og allir verndarenglar leiði
þig og geymi.
Þín dóttir,
Guðrún.
Þagna sumars lögin ljúfu
litum skiptir jörðin fríð.
Það sem var á vori fegurst
visnar oft í fyrstu hríð.
Minning um þann mæta gróður
mun þó vara alla tíð.
Viltu mínar þakkir þiggja
þakkir fyrir liðin ár.
Ástríkið og umhyggjuna
er þú vina þerrðir tár.
Autt er sætið, sólin horfin
sjónir blinda hryggðar-tár.
Elsku mamma, sorgin sár
sviftir okkur gleði og ró.
Hvar var meiri hjartahlýja
hönd er græddi, og hvílu bjó
þreyttu barni, og bjó um sárin
bar á smyrsl, svo verk úr dró.
Muna skulum alla ævi,
ástargjafir bernsku frá.
Þakka guði gæfudaga
glaða, er móður dvöldum hjá.
Ein er huggun okkur gefin
aftur mætumst himnum á.
(Höfundur óþekktur.)
Elsku mamma, þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig, Habbý og
börnin okkar. Við söknum þín.
Minning þín lifir alla tíð.
Jón Þorvaldur Bjarnason.
Ég man þegar ég sá Diljá tengda-
móður mína í fyrsta sinn. Það var í
eldhúsinu á Ægisíðunni og ég hélt að
hún væri að fara í kokkteil! Hún var
uppáklædd í silkiblússu og háhæluð-
um skóm, með fullt af skartgripum
og nýlagt hár. En það stóð svo sem
ekkert til. Þegar ég spurði Nonna
hvort mamma hans væri að fara út
svaraði hann „ha, mamma, nei hún er
bara að baka“. En þannig var Diljá,
heimskona mikil, fagurkeri og afar
smekkleg. Algjör drottning. Ég hitti
hana aldrei án þess að hún væri flott
uppáklædd og í háhæluðum skóm,
hvort heldur hún var að bera fúavörn
á sumarbústaðinn, klippa limgerðið á
Ægisíðunni eða við opnun listsýn-
inga í bænum. Hún var ákaflega lif-
andi manneskja, ung í anda, fylgdist
vel með öllum menningar- og listvið-
burðum og elskaði að umgangast sér
yngra fólk. Einnig var hún sérlega
úrræðagóð og kom maður aldrei að
tómum kofunum hjá henni þegar
leitað var ráða. Var þá sama hvað var
DILJÁ ESTHER
ÞORVALDSDÓTTIR